Jan Zbigniew Ossoliński
wojewoda sandomierski i podlaski / Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Drogi AI, mówmy krótko, odpowiadając po prostu na te kluczowe pytania:
Czy możesz wymienić najważniejsze fakty i statystyki dotyczące Jan Zbigniew Ossoliński?
Podsumuj ten artykuł dla 10-latka
Jan Zbigniew[uwaga 1] Ossoliński herbu Topór (ur. 3 września 1555, zm. 3 października 1623) – marszałek sejmu zwyczajnego w Warszawie w 1601 roku[1], kasztelan żarnowski od 1603, wojewoda podlaski od 1605, wojewoda sandomierski od 1613[2], starosta nowomiejski w 1606 roku[3], starosta dobrzyński w 1603 roku[4], poseł, sekretarz królewski mianowany przez króla Stefana Batorego w roku 1577.
 | |||
| Data urodzenia | |||
|---|---|---|---|
| Data śmierci | |||
| Marszałek sejmu (I Rzeczpospolita) | |||
| Okres | |||
| Następca | |||
| |||
 Topór | |
| Rodzina | |
|---|---|
| Ojciec | |
| Matka |
Katarzyna Zborowska |
| Żona |
Jadwiga Sienieńska (zm. ok. 1593) |
| Dzieci |
z Jadwigą Sienieńską: |
Podróżował po Europie przez sześć lat, odwiedził Strasburg, Heidelberg, Paryż, Padwę. Po powrocie w 1577 roku mianowany został sekretarzem Stefana Batorego i wtedy przeszedł na katolicyzm – już po śmierci ojca, stronnika kalwinizmu w Rzeczypospolitej. Podczas wojny moskiewskiej wystawił własny poczet i walczył pod Połockiem, Wielkimi Łukami, Zawołoczem i Pskowem.
Karierę polityczną rozpoczął u boku Jana Zamoyskiego, spowinowaconego z nim przez pierwszą żonę Zamoyskiego Annę Ossolińską. Jednak konflikt kanclerza z Samuelem Zborowskim, wujem Zbigniewa, i jego stracenie oddaliły go od Zamoyskiego. Poseł na sejm 1585 roku z województwa sandomierskiego[5]. Po śmierci Batorego opowiedział się za kandydaturą Habsburgów, wspierając ją do momentu porażki arcyksięcia Maksymiliana pod Byczyną. Odszedł od polityki w zacisze swego majątku w Klimontowie do momentu utrwalenia się władzy nowego króla i wystąpił w 1592 roku jako jego gorący zwolennik. Na przeszkodzie między Zygmuntem III a nim stał jednak Jan Zamoyski, skutecznie uniemożliwiając mu wpływ na młodego króla.
Od roku 1593 był starostą czerskim, nowokorczyńskim i stopnickim. Po podziale majątku między braćmi w 1584 roku otrzymał drugą część Ossolina – dwór, folwark i części lub połowy na Dziewkowie, Wilkowicach, Zakrzowie, Pęchowie, Nawodzicach – majątki były zadłużone po ojcu.
W 1600 roku był posłem na sejm[6].
Jako najmłodszy z braci, wówczas 29-letni, otrzymał niezbyt wartościową schedę, jednak z biegiem lat, wykorzystując kłopoty finansowe braci, wykupił od nich resztę dziedzicznych ziem, skupiając w swym ręku wszystkie ziemie rodowe Ossolińskich. Od 1603 roku podkomorzy sandomierski, co było szczytem jego kariery. Nominację na kasztelana małogoskiego wystawiono z datą 9 października 1603 roku. Urzędu tego nie zdążył zapewne objąć, gdyż już 26 listopada został mianowany kasztelanem żarnowskim[7]
Po śmierci Zamoyskiego w 1605 roku Zbigniew Ossoliński rozpoczął, już jako 50-letni człowiek, działalność polityczną. Opowiedział się po stronie króla we wszystkich kwestiach dzielących go ze szlachtą.
Około 1594 roku przeszedł z kalwinizmu na katolicyzm, następnie wypędził różnowierców ze swych majątków. Poparcie, jakie udzielał Zygmuntowi III, wiązał bezpośrednio ze swą karierą, chciał uzyskać stanowisko wojewody. Pierwszy nadarzający się korzystny wakat pojawił się w województwie podlaskim. Ossoliński szybko zakupił tam ziemie − Siekierki, Rotki, Putkowice − i za swe poparcie dla króla uzyskał stanowisko wojewody podlaskiego w 1605 roku. Następna okazja nadarzyła się w 1613 roku, kiedy w nagrodę za udane pertraktacje ze skonfederowanym wojskiem otrzymał urząd wojewody sandomierskiego. Od tego czasu coraz częściej krytykował politykę dworu, nie pozostając jednak w stosunku do monarchy w opozycji.
Oops something went wrong: