Poniżej znajduje się migawka strony sieci Web z dnia 30.04.2024 (tak wyglądała, gdy nasza przeszukiwarka przeglądała ją ostatnim razem). Jest to wersja strony, której użyto w celu ustalenia rankingu wyników wyszukiwania. Ta strona mogła ulec zmianie od czasu ostatniego buforowania. Aby zobaczyć, jakie zmiany mogły zostać wprowadzone (bez wyróżniania ich), przejdź do aktualnej strony.
Zespół usługi Bing nie ponosi odpowiedzialności za zawartość tej strony.
Znaki diakrytyczne to elementy używane w alfabetach umieszczane w bliskim towarzystwie liter (nad, pod, obok, wewnątrz), aby zmienić sposób odczytania litery i stworzyć nowy znak. W polskim alfabecie mamy dziewięć liter, które zwierają znaki diakrytyczne: ą, ć, ę, ł, ń, ó, ś, ź, ż.
Jak wyglądają znaki diakrytyczne?
Istnieje 20 głównym znaków diakrytycznych, które pojawiają się w wielu różnych systemach pisma:
akut – inaczej akcent ostry – to znak w formie ukośnej kreski, która formę prostokątną lub trójkątną, umieszcza się go po prawej stronie litery. Pojawia się w alfabecie łacińskim i cyrylicy do oznaczania akcentu. Wznosi się od prawej do lewej strony. Obecny w polskich znakach Ć Ń Ó Ś Ź.
podwójny akut – czyli podwójny akcent ostry. Używany głównie w języku węgierskim do oznaczania długich głosek ű, Ű oraz ő, Ő. To tzw. węgierski umlaut.
grawis – jest znakiem diakrytycznym z języków: greckiego, katalońskiego, wietnamskiego, norweskiego, portugalskiego, francuskiego, walijskiego i włoskiego. To akcent, który oznacza w samogłosce krótkiej intonację opadającą. Formą przypomina akcent, ale opada od lewej do prawej strony.
podwójny grawis – pojawia się w badaniach nad makrojęzykiem serbsko-chorwackim (w jego skład wchodzą: serbski, chorwacki, bośniacki i czarnogórski). Przyjmuje formę dwóch ukośnych, prostokątnych lub podobnych do klina kresek umieszczanych nad literą, opadających od lewej do prawej strony. Pojawia się głównie nad samogłoskami, ale i nad spółgłoskami R i V.
cyrkumfleks – inaczej zwany akcentem przeciągłym lub daszkiem. Wygląda jak dwa złączone ze sobą u góry kliny – jeden odchodzący w prawą, a drugi w lewą stronę. Pojawia się w wielu językach m.in.: esperanto, francuskim, portugalskim, greckim, rumuńskim, słowackim, kaszubskim, afrykanerskim i śląskim.
tylda – znak w formie wężyka/fali. W języku hiszpańskim i portugalskim oznacza spółgłoskę nosową.
haczek – odwrócony cyrkumfleks, daszek – wygląda właśnie jak odwrotność wymienionych znaków. Używany w językach czeskim do liter Č, Ď, Dž, Ň, Š, Ť i Ž i słowackim, także serbsko-chorwackim, słoweński, litewskim i łotewskim oraz śląskim.
brewis – znak w kształcie zaokrąglonej linii, używany w języku rumuńskim, tureckim i wietnamskim, a także w cyrylicy np. z literą Й, й.
odwrócony brewis – przyjmuje formę odwróconej łukowatej linii, odwrotnie do brewisu skierowany jest w dół
cedylla – przypomina ogonek, jest półokrągłą linią umieszczaną na dole po prawej stronie litery, zwykłe łączy się w literą. Występuje najczęściej pod literą C w wielu językach: tureckim, francuskim, portugalskim, katalońskim.
diereza – to dwie kropki znajdujące się nad literą, wskazujące na to, że samogłoski, które stoją w wyrazie obok siebie, należy wymawiać oddzielnie. Pojawia się w języku niderlandzkim, francuskim, hiszpańskim, portugalskim i nowogreckim.
umlaut – przegłos; graficznie oznaczamy go tak samo jak dierezę, natomiast w wymowie znak ten wygląda trochę inaczej. Pojawia się w językach germańskich. W języku niemieckim: ä – odczytywane jest jako e krótkie, ö - czytane jako œ, a ü jako y.
kropka – występuje nad literą, oznacza dźwięki lub tony w językach: wietnamskim, joruba, maltańskim, litewskim i polskim – tworzy literę ż.
makron – to pozioma kreska umieszczana nad lub pod samogłoską. Używa się do zaznaczania długiej samogłoski, to odwrotność brewis.
ogonek – element zapisywany w formie półkola u dołu litery po prawej stronie. W języku litewskim oznacza długie głoski, w języku polskim występuje z samogłoskami nosowymi ą i ę, pojawia się też w językach indiańskich.
kółko – forma małego kółka nad literą, w języku czeskim wydłuża głoskę, a w duńskim, norweskim i szwedzkim kółko nad literą a czytane jest jak fonetyczne o.
przecinek – podobny do cedylli, ale pisany dokładnie na środku pod literą. Pojawia się w języku rumuńskim, łotewskim, liwskim, azerskim, baskijskim, katalońskim czy kurdyjskim.
hak – znak w formie zakrzywionej linii, stawiany ponad literą po prawej stronie.
róg – podobny do apostrofu, umieszczany z prawej strony litery
dasja – używany w starogreckim (do 1982) – wygląda jak przecinek ponad literą, oznacza obecność litery h w wyrazie.
psili – znak podobny do apostrofu, przypomina przecinek, ale oznaczany jest centralnie nad literą – to odwrotność dasji, pokazuje brak obecności litery h.
Komentarze