The Private Lives of Pippa Lee (2009)

Als je dan een dergelijke film maakt is het wel fijn als Pippa leert begrijpen.

Wispelturig drama met aardige acteurs. Het scenario maakt weinig indruk en gaat eigenlijk nergens naar toe. Toch boeit het allemaal net voldoende om de aandacht erbij te houden. Deze acteurs hadden beter verdiend!

Goede film maar je moet er wel je aandacht bijhouden. Zeer goede acteerprestaties maakte deze film heel aangenaam om te bekijken.

Ik had zin in een zwaar drama, en dat kreeg ik ook. Deze film werkt enorm in op het gevoel en laat en bepaalde sfeer na het bekijken na. Van mij zou hij zelfs nog wat langer mogen geduurd hebben ...

Aardige film waarbij de dames die Pippa vertolken goed bezig zijn. Ook de rest van de cast is aardig op dreef in dit portret van een dame met een roerig leven die desondanks niet mag klagen lijkt me.

Tijdens alle levensfase komt Pippa over als een innemende, lieve vrouw. De film herbergt daarnaast nog enkele interessante personages.

½ sterretje erbij

Goed geacteerd.

Het verhaal wist de drama op een luchtige manier te brengen wat op zich wel relaxed kijken opleverd had alleen aantal keer het gevoel alsof het nergens naar toe werkte of dat er soms scene's waren die een beetje saai of nutteloos overkwamen.

Vond het leuk om Blike lively ergens anders te zien dan Gossip Girl. Dat was mede ook de reden dat ik deze film ging kijken omdat ik een film zocht waar zij in speelde en o.a deze vond en het verhaal me ook interessant leek.

Ik vond Keanu Reeves en Julianna Moore wel interessante personages neerzetten. Maar ik vond deze film op zich niet heel erg speciaal.

Een luchtige drama met goede acteerprestaties maar niet eentje die ik nog heel lang ga herinneren.

* 3 sterren

slappe film. Ik vond er niet veel aan.

Aardige film, maar niet onderhoudend genoeg om je de volle speelduur geboeid te houden. Er zitten enkele mooie scènes in die je ook weten te raken, maar helaas ook veel mindere scènes die het verhaal onnodig vertragen en weinig toegevoegde waarde lijken te hebben.

Het acteerwerk is prima, Blake viel natuurlijk wel op, stiekem was ik best nieuwsgierig naar haar en ik ben niet teleurgesteld. Robin Wright Penn was voor mij de grote uitschieter, en dat terwijl het soms wel erg suffig aanvoelde. Maargoed, ze werkte met wat haar gegeven was en meer kon ze niet doen.

Paar grote namen die geen slecht werk afleverden, maar het verhaal is niet sterk genoeg om de film naar een hoger niveau te tillen. Jammer.

Nogal lelijk verfilmd met veel te krappe shots en de bijbehorende overbelichting. Het idee zelf om met een oudere man te trouwen en later weer te switchen naar een twintig-jaar-jongere knaap is wel aardig maar ik kon het allemaal niet echt sirieus nemen. Het neigt naar komedie en is op de verkeerde momenten te luchtig. Het hele verhaal van de jonge Pippa Lee vond ik bovendien een beetje overdreven, het was alsof ze een gebrek aan invulling hadden want veel voegen die home-party en de lesbische meiden niet toe.
Keanu Reeves staat in de tweede versnelling, hij hoeft niet veel te doen.

Het kon me helaas nergens boeien.

Aardige film die evenwel niet de gehele tijd een goed niveau weet aan te houden.
De tijdsprongen waren aardig en lieten toe om een beter begrip, van wie Pippa nu eigenlijk was, te vormen.
Maar naar het einde word het geheel soms echt absurd en gaan de situaties er in een sneltrein tempo door.

Na het bekijken van de film leek het me of Pippa was al net zo bang als Mr. Lee om oud te worden. En dat ze net al zo min ouder was als haar ouders
Maar misschien is dat wel wat Rebecca Millar met haar boek wou aantonen.
We zijn uiteindelijk niet anders als de ouders die we vroeger minachten.
Leuk dat we hier nog eens ouder werk van Brian Eno te horen krijgen.

Gisteren Sukkar Banat gezien en die staat torenhoog boven deze prent.

Bizar, zès jaar geen bericht bij deze film... maar goed, hij was ook geheel aan míjn aandacht ontsnapt, en toevallig kwam ik hem nu dan in een kringloopwinkel tegen. Knappe en intrigerende film waarvan het slagen of falen grotendeels afhankelijk is van de vertolking van Robin Wright Penn, en gelukkig slaagt die met vlag en wimpel : na afloop heb ik niet het idee dat ik haar personage in duidelijke en ondubbelzinnige woorden zou kunnen vatten, maar heb ik wel het gevoel dat ik haar begrijp (of denk te begrijpen). Naast Wright speelt eigenlijk de hele cast prima, ook Alan Arkin, maar een minpunt is wel dat ik niet helemaal zie wat hij in de voorhuwelijkse flashbacks leuk vindt aan haar noch zij aan hem – of moet je dan denken in termen van "een groen blaadje" versus "eindelijk rust en bescherming"? Hoe dan ook, uit de scènes die Blake Lively en Arkin toebedeeld krijgen proef ik de wederzijdse aantrekkingskracht niet helemaal. (Dat ik me er bij de scène waarin ze samen op de bank liggen bewust van ben dat Arkin maar liefst 53 jaar ouder dan Lively is helpt ook niet echt.) En al die beroemde namen die voor een tamelijk minimaal aantal minuten komen opdraven (Monica Bellucci, Julianne Moore, Winona Ryder) leiden soms behoorlijk af. Daardoor al met al een boeiende film waarbij ik me toch een beetje achter de oren krab, maar alle lof voor regisseuse/schrijfster en hoofdrolspeelster.