Compleet met hanekam zong hij een half nummer en nam weer de benen. Met de aanstaande comeback is dit natuurlijk het moment om de belangrijkste albums van Sly & The Family Stone in een nieuw jasje te steken. Terwijl Stone blijkbaar in zijn homestudio in Bevery Hills zit te zweten op nieuw materiaal zijn deze zeven albums nog maar eens het bewijs van ‘s mans ongelofelijke invloed. Binnen zes jaar wist Stone het geluid en de visie van de soulmuziek te veranderen en latere grootheden als Stevie Wonder, Prince, Earth, Wind & Fire en Michael Jackson fiks te beïnvloeden. De intensiteit, de opwindende urgentie maar vooral zijn volstrekt unieke manier van arrangeren legden de basis voor een nieuwe dansmuziekbenadering. Naast het gebruik van verschillende stemmetjes en het eigenwijs kirrende klarinetje, het inzetten van meerdere leadvocalen en natuurlijk de bezwerende bas van oppergod Larry Graham werden deuren geopend naar een minder basic soulgeluid. In 1967 debuteerde de groep met een A Whole New Thing, waarop Stone nog duidelijk zoekende is, al hoor je in songs als Underdog, If This Room Could Talk en Bad Risk dat er genoeg ideeën borrelen. Pas echt vorm krijgt Sly & The Family Stone op de tweede plaat Dance To The Music (1968). De groep breekt definitief door en hier is ook te horen dat de titelsong met afstand de meest bezwerende track van de plaat is. Psychedelische jams als Dance To The Medley en het sensuele Are You Ready zouden ook nu zonder enige tegenwerking elke dansvloer vullen. Het derde album, Life (ook uit 1968), is meer songgericht. Deze redelijk obscure plaat kreeg na de release te weinig aandacht, omdat er een echte hit ontbrak. Nu blijkt Life een verborgen schat te zijn, die elf songs plus vier bonustracks lang volledig boeit. De productie is scherper en de songs puntiger. Op opvolger Stand! (1969) is de werkwijze verder geperfectioneerd en rijgt de band pakkende composities als Sing A Simple Song en You Can Make It If You Try aan elkaar. Het is ook de plaat waarop Larry Graham het slappen op de bas in volle glorie toepast. Na Stand! gleed Sly Stone snel weg in een wereld van heroïne. Op het donkere en bewust a-commerciële There’s A Riot Goin’ On (1971) levert dat nog een boeiend hoorspel op, dat volgens Prince de bijbel van de soulmuziek genoemd mag worden. De ritmesectie, inclusief Larry Graham, neemt hierna de benen en dat heeft zijn weerslag op Fresh (1973). Die plaat balanceert tussen funk en pop en geeft een commerciëlere richting aan. Fresh is overigens nog de moeite waard, maar de drie albums die volgen, laten een vermoeide artiest op z’n retour horen. Het zwalkende Small Talk (1974) mag je dan ook vergeten. Resteren ook nog eens 35 bonustracks op deze releases die bijna zonder uitzondering de moeite waard zijn. JEAN-PAUL HECK