Roger Waters - The Pros and Cons of Hitchhiking (1984)

arabs with knives is vanaf 1:35 zo goed, zo subtiel. Naar mijn mening wordt opgebouwd naar dat moment. ach ja; mij bezorgt het nummer nog altijd kippevel.

the wall heeft overigens toch ook 'the trial'; da's ook varieté ten top.
allemaal top !

Youtube koos deze plaat als vervolg van Waters' nieuwe track "Smell The Roses". Tering wat blijft dit een fantastisch stuk muziek zeg. Weergaloos. Alleen al voor die saxsolo's het aanschaffen waard.

Zoo, dat was lang geleden... Had altijd wat moeite met de invulling die Clapton aan het gitaargeluid meegaf, zo geconditioneerd was de gitaar van Gilmour bij de stem van Waters voor mij. Aangezien ik tegenwoordig heel wat minder naar Pink Floyd luister dan ten tijde van de aanschaf van deze Pros & Cons, ben ik aangenaam verrast. Toch kun je ook wel merken dat de concepten van The Wall en Pros & Cons tegelijkertijd tot stand kwamen. Ik hoor de nodige referenties aan The Wall hier terugkomen en het songmateriaal is duidelijk niet blijven hangen. Maar ik ben nogmaals aangenaam verrast door de soms lekker felle bluesgitaar van Clapton, de puike drummer en de lekkere saxofoon zo hier en daar. Ga deze wat vaker uit de kast trekken en wellicht hoger waarderen.

Ik blijf dit een zwaar tegenvallend album vinden! Er lijkt op de titeltrack na dan maar weinig te gebeuren, en vind in de meeste nummers maar weinig beleving zitten!

Nee dan vind ik Animals, The Wall, The Final Cut en Amused To Death toch een heel pak beter en veel meer hoogtepunten en spektakel bezitten. Dat iedereen deze in hetzelfde rijtje vind behoren is mij maar een raadsel, want ook na bijzonder veel luisterbeurten heeft deze mij nooit weten te pakken.

De titeltrack vind ik wel geweldig, ook hoe Clapton zijn gitaar daarin laat janken, kippevel ?
Misschien wel 1 van mijn favoriete Waters nummers.

Ik vind het titelnummer altijd een beetje een grapje. Running Shoes, Sexual Revolution en vooral Gone Fishin' hebben zoveel lading en dynamiek, mede door de geweldige drummer. Steengoeie productie ook.

Het titelnummer vind ik wat geforceerd, alsof er toch een hitje op moest komen. Ik denk dat The Pros and Cons of Hitchhiking altijd een beetje verkeerd begrepen is. Het is eigenlijk proza op muziek, meer een boek of toneelstuk dan een cd. Dat vergt een andere, meer geconcentreerde manier van luisteren. Je moet interpreteren en analyseren, idealiter met het boekje in de hand.

Tekstueel met afstand Waters beste en meest literaire werk, al leent het natuurlijk wel een beetje van roadtrip-klassiekers als On the Road, Lolita en Fear and Loathing in Las Vegas. Sterke zet om het verhaal vanuit het onderbewustzijn, meerdere dromen of zelfs dromen in dromen, te vertellen. De paranoia van de hoofdpersoon en zijn groeiende onvermogen om zijn plek binnen zijn familie en maatschappij te zien, wordt heel treffend weergegeven als een koortsdroom of REM-slaap.

Waters houdt het verhaal erg open voor eigen invulling. Vrij geraffineerd hoe hij meerdere betekenislagen suggereert, maar de sporen nooit helemaal invult, of ze zelfs maar zijdelings noemt. Sommige zinnen die Waters hier op papier zet, zijn echt subliem. Het album zou ook perfect zijn voor een verfilming.

In mijn associaties bij het onderweg zijn, de countrysides, het seksuele, past het spel van Clapton overigens veel beter dan dat van Gilmour. Ik denk dat Waters daar heel bewust over nagedacht heeft.

Goed verhaal Stijn. Ik heb deze lang niet meer gehoord besef ik.
Ga er toch weer eens naar luisteren.

Mijn genuanceerde en rotsvaste mening heb ik in januari 2015 al gegeven.

Ik stel mijn mening iets bij en verhoog een halfje.

Prons heeft een aparte vibe en tekstueel is dit idd groots.
Makke blijft een beetje dat Waters graag leent van zichzelf in het muzikale. Daar zit ook zijn beperking als soloartiest.
Op Amused To Death ( nog altijd zijn beste plaat) gooit hij dat vrijwel overboord.
In dat kader een composorische vooruitgang.
Echter is hij hier als uitdrager enorm op dreef.
Wanhoop, angst, schaamte, berustend, hij weet het allemaal fantastisch te brengen.
Een topvocalist is hij niet, maar hij weet dat in dit soort thematiek het kwartje valt.
De band is sterk en Gilmour zou hier idd niet veel te zoeken hebben.
Clapton vult het precies goed in. Pakt de gaatjes en geeft het een extra dimensie.
Gilmour's stijl past hier niet.

Het pakt mij wel bij de lurven en Waters weet hoe hij een conceptplaat moet maken.

Een 4 derhalve.

Het lijkt of hij deze stijl een beetje inzette met het ultrakorte van Pigs On The Wing van Animals. Verder hoor je wat thema's en riffs terug die van The Wall afkomstig lijken te zijn maar voor het oveige is het toch wel erg origineel. Schreef hij deze en The Wall niet ongeveer gelijktijdig? Radio KAOS en Amused To Death hadden beide nauwelijks bewuste "leenmomenten".

Prachtige plaat dit. Ook een halve ster erbij.

Deze en The Wall had Roger idd in dezelfde periode geschreven.
De anderen konden dus kiezen.
Dat was nogal een moeizaam gedoe, want ze waren bepaald niet happy met beide concepten.
Gilmour had dan in ieder geval Comfortably Numb nog, die hij niet had gebruikt voor zijn 1e soloplaat.
Waters heeft nadien wel eens gezegd, dat ze niet veel keus hadden, want ze hadden praktisch geen ideeen.
Het gelazer begon.

Ben overigens wel blij dat dit als soloplaat is gemaakt. Clapton zijn bijdragen vind ik erg goed hier.

Ik heb inderdaad ook wel eens ergens gelezen, dat de overige bandleden niet heel enthousiast waren over Waters' ideeën voor het nieuwe album. Wat wel een beetje vreemd is, want van beide ideeën lijkt het pros & cons concept mij (in retrospectief, nu we weten wat het geworden is) universeler dan het The Wall concept en dus beter passend bij een PF album. Dat uiteindelijk toch voor The Wall als thema voor het nieuwe album is gekozen zou zo maar eens op een keus uit 2 kwaden en 'het voordeel van de twijfel' gebaseerd kunnen zijn. En dat is geen ideaal startpunt voor een nieuw album, lijkt mij zo.

Het zelfciteren valt nog wel mee, toch? Hier een aantal riffjes, op The Final Cut ook, maar het is secondenwerk en wel effectief gedaan in mijn optiek. In de klassieke muziek is dat heel gewoon, en Zappa maakte er als onderdeel van zijn conceptual continuity zelfs een sport van.

Breder beschouwd is Waters stilistisch niet de meest diverse artiest. Alles vanaf The Wall is min of meer uit hetzelfde straatje afkomstig. Consistent is hij wel, dat scheelt.

Hij put heel regelmatig uit bekende baslijntjes en akkoordenschema's. ( met name in de rustige stukken.)
Da's idd niet over het hele album zo, maar je hoort duidelijk wat zijn voorkeur heeft.
Het geeft voor mij overigens geen storend effect, want het springt toch van de hak op de tak.
Daar rekende hij op Amused To Death enigzins mee af.
Daar schreef hij de composities wel degelijk anders.

het is gewoon een (ogenschijnlijk) rommeliger album dan AtD.
Inderdaad hak op de tak, maar doordat het tekstueel op zo'n hoog niveau zit niet storend.
dit album is zó puur, zo menselijk en avontuurlijk. Ik verwijs naar wat Stijn eerder terecht opmerkt:
Clapton's stijl is hier veel passender bij dan Gilmour.
het album is me héél dierbaar juist doordat het minder gepolijst is dan FC en AtD.
ik kan iedereen aanraden om de tekst, juist van dit album, te bestuderen. Maakt het album beter.

Deze week herbeluister ik, in de zeldzame omstandigheid van tijd over hebben, het werk van Roger Waters. Dat is geen straf hoor. Het is niet allemaal goud wat er blinkt, maar dit is toch - zeker terugkijkend - een uniek album te noemen in de (pop)muziek. Ik sluit mij graag aan bij de mening van StijnSlayer, al vind ik zijn vergelijking met Kerouac en Nabokov wel wat oppervlakkig. Ik vind dit met Amused To Death zijn beste werk. Beide albums steken wat mij betreft met kop en schouders boven de rest uit. Punt erbij.

"Tekstueel met afstand zijn beste werk" is tamelijk overdreven. 't Is wat meer een roman misschien dan Amused To Death, maar die laatste raakt me toch een stuk dieper.

Ik vergelijk ze niet zozeer (aan beiden kan Waters zich niet spiegelen). Waters haalt er alleen duidelijk inspiratie vandaan.

Waters gunt zichzelf duidelijk wat artistieke vrijheid op dit album en het levert een ietwat bizar maar meeslepend concept album op. Meeslepend met vlagen dan, want af en toe raakt Waters me wel kwijt, met wat ongecontroleerde composities die zich niet volledig lijken te ontvouwen. Ik kan me echter wel goed voorstellen dat dit album sommige luisteraars totaal bij de lurven kan grijpen. De gitaar van Clapton is een mooie rode draad en Als Waters zich even helemaal laat gaan, kan ik daar wel erg van genieten.

Inderdaad, als Waters zich laat gaan, dan is the Wall niet ver weg.
Ik heb echter een probleem met de dynamiek van het album, het grootste deel van Waters' declamatie is uiterst stil en dan is de klank behoorlijk ijl. Je kunt het volume niet teveel aanpassen omdat de uitbarstingen dan te fel zijn. Dit zit mijn beleving wat in de weg.

Mede door het fantastisch gitaarspel van Clapton, is dit toch wel een sterk album van Waters.
Clapton speelt hier de pannen van het dak. Het album ademt de sfeer van The Wall en The final cut uit.
Aanbevolen met hoofdtelefoon, want de leuke achtergrondgeluiden komen dan beter tot zijn recht.

Nou ja, lig ik met de ogen dicht op de bank dit pareltje te beluisteren, gaat m’n vrouw op hakjes de planten watergeven. Barbarism begins at home.

Alleen op hakjes? Of ook nog een rugzakje, toevallig? Sorry, kon het niet laten.

Dat zou wel een seksuele revolutie zijn

Wat lijkt dat nummer op Have A Cigar trouwens... ben ik de eerste die dit opmerkt?

Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Roger Waters - The Pros And Cons Of Hitch Hiking (1984) - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Roger Waters - The Pros And Cons Of Hitch Hiking (1984)
Roger Waters borduurt op The Pros And Cons Of Hitch Hiking nadrukkelijk voort op Pink Floyd’s The Wall, maar het album voegt ook iets toe, al is het maar vanwege het hemeltergend mooie gitaarspel van Eric Clapton

Toen Roger Waters de macht binnen Pink Floyd naar zich toe trok op het indrukwekkende The Wall uit 1979, werkte hij ook al aan het uiteindelijk in 1984 verschenen The Pros And Cons Of Hitch Hiking. Dat is goed te horen, want de albums laten meer overeenkomsten dan verschillen horen. Toch zijn het juist die verschillen die van The Pros And Cons Of Hitch Hiking zo’n memorabel album maken. Denk bij deze verschillen aan het scheurende saxofoonwerk van topmuzikant David Sanborn, maar naast Roger Waters steelt vooral Eric Clapton de show met gitaarwerk dat hier en daar van een bijna onwerkelijke schoonheid is. Het blijft een bijzonder album.

Ik vind het moeilijk om te zeggen wat mijn favoriete Pink Floyd album is, maar ik weet wel welk album van de Britse band ik met afstand het vaakst beluister. The Wall beluister ik het liefst integraal tijdens wandelingen door de stad. De tachtig minuten muziek op het album uit 1979 blijven me na al die jaren en luisterbeurten nog steeds hopeloos fascineren.

The Wall was feitelijk de zwanenzang van de bezetting van Pink Floyd met Roger Waters. Na The Wall volgde in 1983 The Final Cut, wat feitelijk meer een soloalbum van Roger Waters was, die de band vervolgens verliet. Het is een album dat in 1984 werd gevolgd door een echt soloalbum van de Britse muzikant, The Pros And Cons Of Hitch Hiking.

Het tweede soloalbum van Roger Waters, in 1970 verscheen het curieuze Music From The Body, ligt, nog veel meer dan The Final Cut, in het verlengde van The Wall. Ook op The Pros And Cons Of Hitch Hiking krijgen we een kijkje in de psyche van Roger Waters en net als The Wall is het een conceptalbum.

In een aantal opzichten kopieert The Pros And Cons Of Hitch Hiking bijna letterlijk de ingrediënten die op The Wall zo’n belangrijke rol spelen, als het gebruik van nogal wat geluidsfragmenten, het vertellen van een bijzonder verhaal en de hier en daar bijna wanhopige zang van Roger Waters.

De songs op beide albums stammen bovendien grotendeels uit dezelfde tijd, maar toch vind ik The Pros And Cons Of Hitch Hiking zeker geen slap aftreksel van The Wall; een mening die overigens niet iedere Pink Floyd fan met me deelt. The Pros And Cons Of Hitch Hiking en The Wall hebben zeker overeenkomsten, maar er zijn ook belangrijke verschillen.

Roger Waters maakte The Pros And Cons Of Hitch Hiking niet met zijn Pink Floyd collega’s, maar trommelde een aantal andere muzikanten op. Juist deze muzikanten zorgen er voor dat The Pros And Cons Of Hitch Hiking anders klinkt dan The Wall. Denk hierbij aan de soulvolle achtergrondzang van Doreen Chanter en Katie Kissoon, het inventieve drumwerk van Roxy Music drummer Andy Newmark en de fraaie strijkersarrangementen van Michael Kamen, maar vooral aan het geweldige saxofoonspel van de legendarische David Sanborn en zeker aan het weergaloze gitaarspel van Eric Clapton.

De Britse gitaarheld stond in de tour die volgde op de release van het album laveloos op het podium van de Rotterdamse Ahoy, maar op The Pros And Cons Of Hitch Hiking speelt Eric Clapton de sterren van de hemel. Hier en daar speelt hij opvallend trefzeker in de geest van Pink Floyd gitarist David Gilmour, maar zeker in het wonderschone slide gitaarspel hoor je duidelijk de hand van een van de beste gitaristen aller tijden.

Ik luister lang niet zo vaak naar The Pros And Cons Of Hitch Hiking als naar The Wall, maar toen ik er pas weer een paar keer naar luisterde viel me op dat het album nog altijd uitstekend dienst doet als een broertje of zusje van The Wall. Zeker als Eric Clapton los mag gaan, kan The Pros And Cons Of Hitch Hiking de concurrentie met The Wall best aan, al bevat het album wat minder memorabele songs dan een van de meesterwerken van Pink Floyd. Roger Waters bouwde na The Pros And Cons Of Hitch Hiking aan een opvallend solo-oeuvre, maar dit album blijft toch mijn favoriet, naast dat meesterwerk van Pink Floyd. Erwin Zijleman