Manuel Valls

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Manuel Valls
Ilustracja
Manuel Valls (2015)
Pełne imię i nazwisko

Manuel Carlos Valls Galfetti

Data i miejsce urodzenia

13 sierpnia 1962
Barcelona

Premier Francji
Okres

od 31 marca 2014
do 6 grudnia 2016

Przynależność polityczna

Partia Socjalistyczna

Poprzednik

Jean-Marc Ayrault

Następca

Bernard Cazeneuve

Minister spraw wewnętrznych Francji
Okres

od 16 maja 2012
do 31 marca 2014

Przynależność polityczna

Partia Socjalistyczna

Poprzednik

Claude Guéant

Następca

Bernard Cazeneuve

Odznaczenia
Krzyż Wielki Orderu Narodowego Zasługi (Francja)
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

Manuel Carlos Valls Galfetti (ur. 13 sierpnia 1962 w Barcelonie) – francuski samorządowiec i polityk pochodzenia hiszpańskiego, parlamentarzysta, w latach 2012–2014 minister spraw wewnętrznych. Od 31 marca 2014 do 6 grudnia 2016 premier Francji.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Działalność do 2014[edytuj | edytuj kod]

Jego ojciec pod koniec lat 40. wyemigrował z rządzonej przez Francisco Franco Hiszpanii i osiedlił się we Francji, gdzie ożenił się z włoskojęzyczną Szwajcarką z kantonu Ticino. Manuel Valls francuskie obywatelstwo przyjął w 1982 w ramach procedury naturalizacji[1].

W czasie studiów na Université de Paris I wstąpił do lewicowej organizacji studenckiej Unef-ID, został też członkiem Partii Socjalistycznej. Awansował w strukturze partyjnej, stając się jednym ze stronników Michela Rocarda. W okresie pełnienia przez tego funkcji premiera (1988–1991) zajmował stanowisko doradcy ds. młodzieży. W rządzie Lionela Jospina (1997–2002) pracował jako doradca ds. komunikacji społecznej[1][2].

Pełnił szereg funkcji w administracji lokalnej i regionalnej. Był radnym rady regionu Île-de-France (1986–2002), a w latach 1998–2002 także jej pierwszym wiceprzewodniczącym. Od 1989 do 1998 zajmował stanowisko zastępcy mera Argenteuil[2], od 2001 do 2012 sprawował urząd mera miejscowości Évry. W wyborach parlamentarnych w 2002 i 2007 był wybierany do Zgromadzenia Narodowego XII i XIII kadencji w jednym z okręgów wyborczych departamentu Essonne[3]. W 2007 miał odmówić prezydentowi Nicolasowi Sarkozy’emu wejścia do centroprawicowego rządu[4].

W 2011 zgłosił swoją kandydaturę (jako przedstawiciel tzw. prawego skrzydła partii) do przeprowadzonych przez jego ugrupowanie prawyborów kandydata socjalistów na wybory prezydenckie w 2012. W pierwszej turze głosowania otrzymał 150 tys. głosów (niespełna 6%)[5], popierając następnie François Hollande’a przeciwko Martine Aubry[1]. Brał udział w kampanii wyborczej François Hollande’a jako dyrektor ds. komunikacji.

16 maja 2012, po zwycięstwie François Hollande’a w wyborach prezydenckich i powołaniu przez niego nowego rządu, Manuel Valls został ministrem spraw wewnętrznych w gabinecie, którego premierem został Jean-Marc Ayrault[6]. Utrzymał następnie mandat poselski w wyborach przeprowadzonych w kolejnym miesiącu[7]. Po dokonanej 21 czerwca 2012 rekonstrukcji pozostał w drugim gabinecie tego samego premiera na dotychczasowym stanowisku[8].

Premier[edytuj | edytuj kod]

31 marca 2014, po przegranych przez socjalistów wyborach miejskich, premier Jean-Marc Ayrault podał się do dymisji. Prezydent François Hollande tego samego dnia desygnował Manuela Vallsa na stanowisko premiera[9]. Skład rządu został ogłoszony 2 kwietnia 2014, objął wyłącznie ministrów należących do Partii Socjalistycznej oraz do Lewicowej Partii Radykalnej[10]. 9 kwietnia 2012 nominowano dodatkowo sekretarzy stanu[11].

25 sierpnia 2014 Manuel Valls ogłosił dymisję rządu po tym, jak minister gospodarki i odnowy produkcji Arnaud Montebourg skrytykował politykę gospodarczą prowadzoną przez rząd. Prezydent Francji François Hollande tego samego dnia powierzył dotychczasowemu premierowi misję utworzenia nowego gabinetu[12]. Skład rządu ogłoszono 26 sierpnia 2014[13]. W rządzie podczas jego funkcjonowania kilkakrotnie dochodziło do zmian kadrowych, najpoważniejsza rekonstrukcja miała miejsce 11 lutego 2016[14].

5 grudnia 2016 Manuel Valls ogłosił, że zamierza się ubiegać o urząd prezydenta w wyborach prezydenckich, które zaplanowano na 23 kwietnia 2017. W związku z tym złożył dymisję z funkcji premiera, która została przyjęta. Prezydent François Hollande 6 grudnia 2016 na stanowisko nowego premiera desygnował dotychczasowego ministra spraw wewnętrznych Bernarda Cazeneuve’a[15][16].

Działalność od 2016[edytuj | edytuj kod]

W styczniu 2017 Manuel Valls wziął udział w zorganizowanych przez socjalistów prawyborach prezydenckich. W pierwszej turze głosowania zajął drugie miejsce z wynikiem około 31% głosów, przegrywając z Benoîtem Hamonem[17]. W drugiej turze zorganizowanej 29 stycznia 2017 uzyskał ponad 41% głosów, również przegrywając ze swoim konkurentem[18].

W wyborach parlamentarnych w 2017 startował pod szyldem niezależnego kandydata lewicy (socjaliści cofnęli mu rekomendację za poparcie En Marche!), uzyskując mandat poselski na kolejną kadencję[19]. Wkrótce po wyborach wystąpił z Partii Socjalistycznej, dołączając do frakcji poselskiej prezydenckiego ugrupowania[20].

We wrześniu 2018 zrezygnował z zasiadania w parlamencie, deklarując swój start w wyborach na burmistrza Barcelony w 2019[21]. Wystartował wówczas z listy partii Obywatele, uzyskując mandat radnego miejskiego[22]; zrezygnował z niego w 2021[23].

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Odznaczony Orderem Narodowym Zasługi I klasy.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c Nota biograficzna na stronie lci.tf1.fr. [dostęp 2012-07-19]. (fr.).
  2. ↑ a b Manuel Valls, la relève. linternaute.com. [dostęp 2012-07-19]. (fr.).
  3. ↑ Manuel Valls na stronie Zgromadzenia Narodowego XIV kadencji. [dostęp 2012-07-19]. (fr.).
  4. ↑ Valls et Sarkozy: «Dans cinq ans, s’il me repropose quelque chose, on verra». mediapart.fr, 22 kwietnia 2009. [dostęp 2014-04-02]. (fr.).
  5. ↑ Premier tour. lesprimairescitoyennes.fr. [dostęp 2012-07-19]. (fr.).
  6. ↑ Décret du 16 mai 2012 relatif à la composition du Gouvernement. legifrance.gouv.fr, 17 maja 2012. [dostęp 2014-10-19]. (fr.).
  7. ↑ Résultats des élections législatives 2012. lexpress.fr, 17 czerwca 2012. [dostęp 2012-07-19]. (fr.).
  8. ↑ Ayrault II: Batho et Pinel gagnent leur indépendance. lejdd.fr, 21 czerwca 2012. [dostęp 2012-07-19]. (fr.).
  9. ↑ Manuel Valls nowym premierem Francji. Ayrault odchodzi po porażce. tvn24.pl, 31 marca 2014. [dostęp 2022-12-04].
  10. ↑ Sapin aux Finances, Cazeneuve à l’Intérieur, Royal à l’Ecologie... le gouvernement de Manuel Valls. francetvinfo.fr, 2 kwietnia 2014. [dostęp 2014-04-02]. (fr.).
  11. ↑ Décret du 9 avril 2014 relatif à la composition du Gouvernement. legifrance.gouv.fr, 10 kwietnia 2014. [dostęp 2017-03-26]. (fr.).
  12. ↑ French government resigns, Hollande appoints PM to form new Cabinet. dailystar.com.lb, 25 sierpnia 2014. [dostęp 2014-08-25]. (ang.).
  13. ↑ Composition gouvernement: les nouveaux ministres choisis par Manuel Valls. linternaute.com, 26 sierpnia 2014. [dostęp 2014-08-26]. (fr.).
  14. ↑ Décrets du 11 février 2016 relatifs à la composition du Gouvernement. legifrance.gouv.fr, 12 lutego 2016. [dostęp 2017-03-26]. (fr.).
  15. ↑ Premier chce być prezydentem. Podaje się do dymisji. tvn24.pl, 5 grudnia 2016. [dostęp 2016-12-05].
  16. ↑ Francja ma nowego premiera. tvn24.pl, 5 grudnia 2016. [dostęp 2016-12-06].
  17. ↑ Primaire à gauche: les résultats à 21 h 30. lemonde.fr, 22 stycznia 2017. [dostęp 2017-01-22]. (fr.).
  18. ↑ Résultats primaire de la gauche: Hamon large vainqueur face à Valls. rtl.fr, 29 stycznia 2017. [dostęp 2017-01-30]. (fr.).
  19. ↑ Elections législatives 2017: Résultats 2d tour. interieur.gouv.fr. [dostęp 2017-06-18]. (fr.).
  20. ↑ Manuel Valls quitte le Parti socialiste et siègera avec le groupe LREM. lefigaro.fr, 27 czerwca 2017. [dostęp 2017-06-27]. (fr.).
  21. ↑ Manuel Valls démissionne de son mandat de député: „Je veux être le prochain maire de Barcelone”. lci.fr, 25 września 2018. [dostęp 2018-10-07]. (fr.).
  22. ↑ Maragall gana las elecciones pero empata a 10 concejales con la candidatura de Colau. barcelonaaldia.com, 27 maja 2019. [dostęp 2019-06-15]. (hiszp.).
  23. ↑ Raúl Montilla: Manuel Valls: „Mi futuro en Barcelona es como ciudadano”. barcelonaaldia.com, 24 maja 2021. [dostęp 2023-05-28]. (hiszp.).
Premierzy Francji
Burbonowie
Monarchia lipcowa
II Republika
II Cesarstwo
/Rząd Tymczasowy
III Republika
Francja Vichy/
Rząd Tymczasowy
IV Republika
V Republika
Pierwszy rząd Jean-Marca Ayraulta (2012)
W dniu powstania

Drugi rząd Jean-Marca Ayraulta (2012–2014)
W dniu powstania
Późniejsi członkowie rządu

Pierwszy rząd Manuela Vallsa (2014)
W dniu powstania

Drugi rząd Manuela Vallsa (2014–2016)
W dniu powstania
Późniejsi członkowie rządu

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Manuel_Valls&oldid=70485089”