Tekst: Jef Versmissen
Foto’s: Dirk Wouters
Een objectief verslag schrijven over een concert van Stef Kamil Carlens is geen eenvoudige taak. De man speelt ondertussen al meer dan dertig op zowat elk podium in binnen- en buitenland en heeft zo een schare zeer trouwe fans opgebouwd. Wij horen daar ook bij.
Het was broeiend heet in zaal Lux. Vitja Pauwels mocht als support act de spits afbijten. Wat hij deed, was niet voor iedereen duidelijk. Maar interessant was het wel. Met een elektrische gitaar, een laptop, een kluwen aan effecten en zaken die we enkel kennen uit Star Wars, bouwde hij soundscape op waar we soms Ry Cooder en dan weer Pink Floyd op de achtergrond hoorden. Beetje jazz, beetje Sonic Youth en alles wat er tussen lag. En vergeet die solo halverwege niet, die zo uit Guitar van Frank Zappa zou kunnen komen.
Toen was het tijd voor Stef Kamil Carlens & The Swoon. Opener I Feel Alive In The City zette de toon: funky, groovy en zo warm als de eieren onder een broedse kip. Still Half My Friend volgde hetzelfde stramien en bracht het publiek in de sfeer voor wat moest volgen: de voorstelling van de nieuwe plaat Be Who You Wanna Be. Wat hoorden we allemaal? Dat ging breed en dat ging diep en we hebben geen seconde stil gestaan. Daarvoor zorgde ongetwijfeld het olijke duo op bas en gitaar, dat zonder enige twijfel zo bij Sly & Robby op de koffie mag. De man op de baritoonsax blies vervolgens een diepe wervelwind door de woestijn die je als een zandkorrel naar de hemel deed dwarrelen.
Op gitaar zagen we Jonas Meermans schitteren, en dat niet alleen tijdens die prachtige solo op The Future van Prince Roger Nelson, waarbij we onze Purperen Held terug uit de catacomben van Paisley Park hoorden opduiken. De dames op zang, viool en synths bouwden volop mee aan het feest. Dansend, zingend, lachend. Zeer mooi.
De man zelf was de man zelf. Intens genietend op het podium, dansend tijdens instrumentale stukken, rockend op de gitaar, dankbaar voor het warme onthaal in de diepe Kempen, waar Carlens als ouwe zwerfhond altijd onderdak zal vinden. We gaan niet sentimenteel doen, maar tijdens het optreden kregen we een heel raar gevoel diep van binnen in ons lijf. We maken geen grap. Ons hart begon ineens op te warmen, het bonsde zacht door onze bezwete T-shirts en het voelde een verbondenheid en liefde voor alles en iedereen rond ons heen. Dat deed de muziek van Stef Kamil Carlens & The Swoon met ons. Nooit meegemaakt, als we eerlijk zijn.
Het optreden vloog voorbij. We hoorden nog de herwerkte versie van What’s The Pressure van Laura Tesoro – eerlijk, dat moesten we even opzoeken – en ook dat was reuze funky. Met Everything Is Not The Same probeerde de band afscheid te nemen, maar dat was buiten een fuivende Lux gerekend. Die vroeg om meer en kreeg die met Take A Little Time, uit de nieuwe plaats en JosieWitchGirl uit Life = A Sexy Sanctuary. Hitgevoelige dansers zoals wij zouden andere nummers durven aanraden. maar wellicht zouden we toch maar ongelijk krijgen. The Swoon knows better, dat is gewoon zo.
Dat warme hart bleef de hele avond en nacht zachtjes bonzen. We beslisten om een nachtje te slapen over ons verslag, om te zien of het in de ochtend nog zo zou nazinderen. Het antwoord is: ja. Het zindert nog na. We blijven het vreemd vinden hoe een man met een gitaar ons zo kan blijven raken. Daar kunnen we enkel maar dankbaar voor zijn, om ons sterfelijke leven op deze manier draaglijk te maken.
Dus, dank u, Stef Kamil Carlens & The Swoon.
Alban Sarens: tenor – en baritone saxophone, piano, synths
Nel Ponsaers: vocals, Wurlitzer piano, synths
Jonas Meersmans: electric guitar
Maarten Moesen: drums, vocals
Mirko Banovic: electric bass
Rahmat Emonds: vocals, violin, mandolin, electric guitar, synths
Stef Kamil Carlens: vocals, acoustic and electric guitar
Stef Kamil Carlens: Facebook – Instagram
Vitja Pauwels: Facebook – Instagram
