Ry Cooder - Chicken Skin Music (1976)
mijn stem
190 stemmen
Verenigde Staten
Rock / Roots
Label: Reprise
-
The Bourgeois Blues (3:24)
-
I Got Mine (4:28)
-
Always Lift Him Up / Kanaka Wai Wai (6:03)
-
He'll Have to Go (5:09)
-
Smack Dab in the Middle (3:19)
-
Stand by Me (3:43)
-
Yellow Roses (6:12)
-
Chloe (3:04)
-
Goodnight Irene (4:32)
0
geplaatst: 13 november 2004, 17:24 uur
Deze cd begint erg sterk (Bourgeois Blues vind ik heel goed, en ook de twee volgende nummers zijn zeer te pruimen) maar verzandt dan nogal snel. Met als dieptepunt Stand by me, dat vind ik echt een zeer slappe en nietszeggende versie. Ook de liedjes daarrond (ik ken die titels niet van buiten he) missen karakter, ondanks het feit dat ze muzikaal best goed zijn. Het beklijft gewoon niet echt, er zit nogal weinig spirit achter, om het zo te zeggen. Dit in tegenstelling tot die eerste drie nummers, die dat absoluut wel hebben, en die ervoor zorgen dat ik hier toch nog 3 sterren voor over heb.
0
geplaatst: 29 december 2005, 10:31 uur
Het verbaast me dat er zo weinig berichten staan bij dit 'klassieke' album. Ik vind overigens de Stand by me-versie helemaal niet verkeerd. Smack dab in the middle - is voor mij één van de hoogtepunten.
4*
4*
0
geplaatst: 6 juni 2006, 09:46 uur
En voor het geval er gefeest moet worden is het laatste nummer "Goodnight Irene" een heerlijk drinknummer
0
geplaatst: 17 juni 2007, 09:07 uur
Wat hebben;
The Rolling Stones, Taj Mahjal, Little Feat, Arlo Guthrie, Captain Beefheart, Randy Newman, Maria Muldaur, Eric Clapton, Gordon Lightfoot, Van Morrison, Jackson Browne, Emmylou Harris, John Hiatt, John Lee Hooker, Bill Frisell, Los Lobos, John Mellencamp, en Aaron Neville; gemeen?
Ze vroegen allemaal Ry Cooder op één of meerdere van hun platen mee te spelen.
Geen genre is hem vreemd; Cooder is de echte muziekliefhebber!
Dit is ook zo'n topper als "Bop till You Drop" ; uiterst plezierige relaxte plaat voor bij een lekkere borrel op een zwoele zomeravond met je beste vrienden, of een dansje met je lief
De prachtige versie van Leadbetter's 'Goodnight Irene' en de tex-mex kraker 'He'll Have to Go ' zijn mijn favorieten
The Rolling Stones, Taj Mahjal, Little Feat, Arlo Guthrie, Captain Beefheart, Randy Newman, Maria Muldaur, Eric Clapton, Gordon Lightfoot, Van Morrison, Jackson Browne, Emmylou Harris, John Hiatt, John Lee Hooker, Bill Frisell, Los Lobos, John Mellencamp, en Aaron Neville; gemeen?
Ze vroegen allemaal Ry Cooder op één of meerdere van hun platen mee te spelen.
Geen genre is hem vreemd; Cooder is de echte muziekliefhebber!
Dit is ook zo'n topper als "Bop till You Drop" ; uiterst plezierige relaxte plaat voor bij een lekkere borrel op een zwoele zomeravond met je beste vrienden, of een dansje met je lief
De prachtige versie van Leadbetter's 'Goodnight Irene' en de tex-mex kraker 'He'll Have to Go ' zijn mijn favorieten
0
EVANSHEWSON
geplaatst: 8 december 2007, 16:41 uur
Ik had het niet beter kunnen zeggen, Oldfart, je weet waarover je spreekt, dat heb ik al vaker gemerkt, jawel! 
O ja, ik vind dit dus ook een geweldig lekker plaatje, geef favo's gewoon goed van begin tot eind!
Allez eigenlijk vind ik He'll Have to Go (zovelen zongen dit al eerder, maar nooit met zoveel klasse!) toch wel het lekkerste deuntje hier!
O ja, ik vind dit dus ook een geweldig lekker plaatje, geef favo's gewoon goed van begin tot eind!
Allez eigenlijk vind ik He'll Have to Go (zovelen zongen dit al eerder, maar nooit met zoveel klasse!) toch wel het lekkerste deuntje hier!
0
bikkel
geplaatst: 21 juli 2008, 12:25 uur
Mooie stijlvolle plaat van Cooder.Deze zoekt het op dit album voornamelijk in de TexMex sfeer,maar stoeit hij ook met blues.
De eerste 2 nummers zijn het sterkst,omdat hij daar op een pure rauwe manier iets geweldigs neerzet.
De Texmex songs zijn wat netter en gladder.
Enige wat overbodige tracks zijn de zoveelste versie van Stand By Me en het wat anonieme instrumentaaltje Chloe.
De oude krakers He'll Have To Go en Goodnight Irene vertolkt hij daarintegen voorbeeldig.
Een lekkere plaat waar een 4 volstaat.Cooder is en blijft een muzikant die zijn grenzen blijft verleggen.
De eerste 2 nummers zijn het sterkst,omdat hij daar op een pure rauwe manier iets geweldigs neerzet.
De Texmex songs zijn wat netter en gladder.
Enige wat overbodige tracks zijn de zoveelste versie van Stand By Me en het wat anonieme instrumentaaltje Chloe.
De oude krakers He'll Have To Go en Goodnight Irene vertolkt hij daarintegen voorbeeldig.
Een lekkere plaat waar een 4 volstaat.Cooder is en blijft een muzikant die zijn grenzen blijft verleggen.
0
geplaatst: 21 juli 2008, 12:53 uur
Inderdaad een topalbum van een topmuzikant, Ry Cooder vermengt op eigen en geslaagde wijze blues met tex-mex. Het album heeft een geweldige (kroeg)sfeer en zijn versies van "He'll Have to Go" en "Goodnight Irene" zijn onovertroffen.
0
Down_By_Law
geplaatst: 3 september 2008, 18:34 uur
Nog zo'n fantastisch album van Cooder. Bijna net zo goed als "Into The Purple Valley". Naar mijn mening worden zijn platen nogal onderschat.
0
stuart
geplaatst: 3 september 2008, 19:26 uur
Uitdagend album van Ry Cooder in , zoals al gezegd, in de tex-mex/blues sfeer. Alhoewel ik een liefhebber ben van zijn gitaarspel, is dit een album die ik wel interessant vind, maar het doet me persoonlijk te weinig.
0
beaster1256
geplaatst: 6 oktober 2008, 03:41 uur
fantastische plaat van ry met sterke tex mex invloeden maar ook gospel en wat hawai muziek , flaco jimenez schittert en dit was mijn eerste lp van ry cooder en ik zou de relatie nu al 32 jaar later bedanken want de man heeft me nooit teleurgesteld , vooral na zijn laatste 3 cd's , fantastisch ry !!!
0
geplaatst: 6 oktober 2008, 17:27 uur
Het is wel een klassieker volgens de boekjes, maar persoonlijk vind ik deze plaat stukken minder dan de eerdere albums (Into the Purple Valley, Paradise and Lunch, etc.).
Misschien zijn die tex-mex achtige dingen ook gewoon mijn ding niet helemaal, want Cooder is wel een vakman en technisch gezien valt er weinig op deze plaat aan te merken.
Misschien zijn die tex-mex achtige dingen ook gewoon mijn ding niet helemaal, want Cooder is wel een vakman en technisch gezien valt er weinig op deze plaat aan te merken.
0
geplaatst: 25 november 2008, 00:35 uur
Gewoon een heerlijke plaat van een muzikale grootmeester is dit! Dit was één van de favoriete platen van mijn grootvader, en ik ben hem dankbaar voor deze muzikale erfenis die hij mij gegeven heeft. Ik ben blij dat velen op deze site hem ook zo weten te waarderen. Stuk voor stuk pareltjes vindt ik dit. En wat de versie van 'Stand by me' betreft: velen hebben het reeds gezongen, maar weinig deden het met zoveel klasse!
0
geplaatst: 2 juni 2009, 19:55 uur
Mijn vader neemt mij mee naar zijn optreden in carre (19 juni)
Een reden dus om wat werk van deze man te gaan checken.
Ben begonnen met dit album, bevalt erg goed!
Stuk voor stuk goede nummers, ben wel een liefhebber van Roots muziek.
Een reden dus om wat werk van deze man te gaan checken.
Ben begonnen met dit album, bevalt erg goed!
Stuk voor stuk goede nummers, ben wel een liefhebber van Roots muziek.
0
Father McKenzie
geplaatst: 31 december 2009, 10:24 uur
He'll Have to Go, overbekende song van Alison/Alison, en door duizend artiesten gecovered, werd voor mij nooit beter gebracht als door deze Ry Cooder. Hoe goed de versies van Presley of jim Reeves of wie dan ook zijn.
Verder is dit een héél onderhoudend rootsalbum, met het overheerlijke Smack dab In The Middle en het bekende Goodnight Irene.
Puik album, ook na al die jaren!
Verder is dit een héél onderhoudend rootsalbum, met het overheerlijke Smack dab In The Middle en het bekende Goodnight Irene.
Puik album, ook na al die jaren!
0
geplaatst: 31 maart 2010, 16:11 uur
Wat is de versie van Stand By My een draak van een nummer hier. Voor de rest een ideaal achtergrondmuziekje, al doe ik het voor velen wellicht te kort mee.
0
geplaatst: 17 april 2010, 16:26 uur
Thomzic schreef:
Wat is de versie van Stand By My een draak van een nummer hier. Voor de rest een ideaal achtergrondmuziekje, al doe ik het voor velen wellicht te kort mee.
Wat is de versie van Stand By My een draak van een nummer hier. Voor de rest een ideaal achtergrondmuziekje, al doe ik het voor velen wellicht te kort mee.
Dit album is gewoon ronduit top, Achtergrondmuziekje??????????!!!!!!!!!!!!!!!!!, kan ook ja toch vindt ik hem daar te goed voor. Iemand schreef de eerste drie nummers zijn leuk, Ja dat zijn ze en daarna beginnen ze pas echt met muziek maken. Das mijn mening, beste album van Ry Cooder ooit.
0
geplaatst: 7 januari 2011, 22:45 uur
Ik vind dit een heel apart album van Ry Cooder, dit is muziek in optima forma!
Een geweldige plaat!
Ben blij dat ik de muziek van Ry Cooder heb leren kennen!
Ik heb nu twee LP's in bezit : deze en Bop till you drop.
Er komen er vast meer wanneer ik weer naar een platenbeurs ga!
Een geweldige plaat!
Ben blij dat ik de muziek van Ry Cooder heb leren kennen!
Ik heb nu twee LP's in bezit : deze en Bop till you drop.
Er komen er vast meer wanneer ik weer naar een platenbeurs ga!
0
geplaatst: 22 februari 2011, 18:10 uur
De eerste Ry Cooder plaat die ik beluisterd heb. Ik had al lange tijd van deze man gehoord, maar steeds niks beluisterd. Toen ik deze plaat voor 1 euro zag liggen, kon ik hem echt niet laten liggen. Een erg sterke plaat met aparte muziek. Ry Cooder mengt een hoop genres op deze plaat, waardoor hij een geheel eigen sound weet te creëren. Door deze plaat ben ik nieuwschierig geworden naar zijn andere werk.
0
Stijn_Slayer
geplaatst: 22 februari 2011, 19:02 uur
Naar aanleiding van de vorige twee berichten is het bij mij ook weer een beetje gaan kriebelen. Ik had namelijk al een tijdje niet meer naar dit album geluisterd.
Chicken Skin Music is een erg sfeervolle mengelmoes waar Cooder al het materiaal van anderen geheel eigen maakt en voorziet van een nieuwe draai.
Gelukkig krijgt dit album hier ook wel de waardering die het verdient, en heeft het zelfs een redelijk aantal stemmen.
Chicken Skin Music is een erg sfeervolle mengelmoes waar Cooder al het materiaal van anderen geheel eigen maakt en voorziet van een nieuwe draai.
Gelukkig krijgt dit album hier ook wel de waardering die het verdient, en heeft het zelfs een redelijk aantal stemmen.
0
geplaatst: 17 augustus 2011, 12:25 uur
Een meeslepende plaat met alléén maar hoogtepunten. Ik heb er toch maar twee geselecteerd, namelijk het zeer beeldende en atmosferische "He'll Have To Go" en het sfeervolle "Yellow Roses"(met de fantastische Gabby Pahinui op steelguitar). De zangstem van Ry Cooder is misschien niet fantastisch, maar dat hoeft ook niet bij deze muziek. 't is tenslotte roots music. Behalve het snaakvolle spel van Ry Cooder kunnen we ook genieten van o.a. Flaco Jimenez en mijn favoriete drumer Jim Keltner, alsmede van de vocalen van Bobby King, Terry Evans e.a. Het is iedere keer weer genieten, dit album.
0
geplaatst: 9 augustus 2012, 12:23 uur
Als zelfs mijn altijd knorrige collega hier vrolijk van wordt, dan moet het wel iets speciaals zijn! En jawel, klinkt allemaal lekker melodieus, He'll have to go is nog steeds favoriet.
0
sugartummy
geplaatst: 9 september 2012, 20:44 uur
stand by me is een matig nummer, maar niet deze versie van cooder! flaco doet geweldig bezield werk hierop. mijn ouders (allebei in de 80) vinden he'll have to go prachtig. ik ben een enorme elvis-fan, maar hier heeft de king toch geduchte concurentie .cooder bespeelt behalve percussion alles op bourgeois blues! 
de erotische hoes krijgen we er gratis bij.
de erotische hoes krijgen we er gratis bij.
0
geplaatst: 4 augustus 2013, 16:16 uur
Een geweldig album met Hawaii invloeden, Tex-Mex, blues, pop en wat al niet meer. Samen gebracht tot een perfect brouwsel. Maakte Cooder nog maar platen als deze.
0
geplaatst: 9 april 2021, 20:21 uur
Een half-half-plaat: de nummers met de meer “Amerikaanse roots”-achtige benadering (The bourgeois blues, I got mine, Smack dab in the middle) vind ik geweldig, maar al sinds ik dit album ken zit ik de nummers met accordeon en Hawaïaanse steel-gitaar beleefd uit in een vergeefse poging ze goed te vinden, en de combinatie van accordeon en/of steelgitaar, Cooders onzekere stem en het opdringerige gospelkoortje op bijvoorbeeld Stand by me zit voor mij zelfs gevaarlijk dicht bij een parodie. Een plaat met zo'n leuke titel, zulke sublieme hoesafbeeldingen en zo'n briljant hoogtepunt als I got mine (dat in het oeuvre van The Band niet zou hebben misstaan) zou ik graag beter willen vinden dan nu het geval is, maar met de (in mijn oren) melige instrumentatie van de tweede helft van dit album kan ik echt helemaal niets.
0
geplaatst: 27 april 2021, 15:23 uur
Uit bovenstaande posts begrijp ik dat sommigen moeite hebben met de Hawaïaanse invloeden. Dat heb ik zelf niet zo: ik ervaar het als een enorme verrijking.
Na al die jaren nog altijd even fris en geweldig.
Na al die jaren nog altijd even fris en geweldig.
1
geplaatst: 3 maart, 17:25 uur
het vijfde solo album van ras muzikant, snarenvirtuoos en musicoloog Ry Cooder. zijn eerste 3 albums waren voornamelijk gevuld met zijn interpretaties van "dustbowl ballads" (muziek uit de tijd van de Amerikaanse depressie) en andere oude Amerikaanse traditionals.
het was destijds even wennen aan de nieuwe wegen die hij hier insloeg met toevoeging van Tex-Mex (accordeonvirtuoos Flaco Jimenez die later een trouwe muzikale kompaan werd van de man, speelde voor het eerst mee) en zijn keuze voor het toevoegen van muziek uit Hawaii, duidelijk hoorbaar op de tracks "Yellow Roses" en het instrumentale "Chloe" met gastmuzikanten Gabby Pahinui op steel guitar & vocal en Atta Isaacs op slack-key & acoustic guitar. op de overige tracks horen we de vertrouwde sound van andere muzikale invloeden uit o.a. folk, blues, gospel en soul.
een kleine 50 jaar later, blijkt dit album nog steeds als een huis te staan. fris en sprankelend schallen de klassiekers "The Bourgeois Blues" en "Goodnight Irene" beide van de Amerikaanse folk/blues legende Huddie William Ledbetter beter bekend als Lead Belly uit de speakers. het aloude "Goodnight Irene" was eerder in 1950 een nummer 1 hit in de versie van folkgroep The Weavers (met o.a. Pete Seeger).
de heerlijk wiegende melodie van "He'll Have To Go", eerder bekend van versies van Jim Reeves en Elvis Presley, verscheen als single van dit album met als b-side "The Bourgeois Blues". dit nummer werd zijn eerste en enige (bescheiden) hit in Nederland. een sprankelend, geweldig album dat de tand des tijds heeft doorstaan en waarmee je het zonnetje in huis haalt.
heb Ry Cooder 2 keer live mogen zien optreden. 1 keer met de band Little Village (met John Hiatt en Nick Lowe) in de Doelen/Rotterdam, een teleurstellend optreden en vele jaren later (2009?) in Carre Amsterdam, een indrukwekkend solo optreden helaas zonder de ingeplande Flaco Jimenez, die er om gezondheidsredenen niet bij was. in 2018 verscheen het verrassend sterke "rootsy" solo album"The Prodigal Son" en in 2022 verscheen het eveneens sterke duo album "Get On Board" met zijn oude maatje Taj Mahal.
benieuwd of we nog nieuw werk van de inmiddels 76-jarige Ry Cooder tegemoet mogen zien.
feit is, dat de man ons reeds een geweldig muzikaal oeuvre heeft geschonken, ook met zijn vele muzikale samenwerkingen (Buena Vista Social Club, Chieftains, Ali Farka Toure, V.M. Bhatt, etc.) en niet te vergeten de vele soundtracks die hij heeft gemaakt
Album werd geproduceerd door Ry Cooder
Recorded at Warner Bros. Recording Studios, North Hollywood, California
except "Yellow Roses" & "Chloe" recorded in Hawaii
het was destijds even wennen aan de nieuwe wegen die hij hier insloeg met toevoeging van Tex-Mex (accordeonvirtuoos Flaco Jimenez die later een trouwe muzikale kompaan werd van de man, speelde voor het eerst mee) en zijn keuze voor het toevoegen van muziek uit Hawaii, duidelijk hoorbaar op de tracks "Yellow Roses" en het instrumentale "Chloe" met gastmuzikanten Gabby Pahinui op steel guitar & vocal en Atta Isaacs op slack-key & acoustic guitar. op de overige tracks horen we de vertrouwde sound van andere muzikale invloeden uit o.a. folk, blues, gospel en soul.
een kleine 50 jaar later, blijkt dit album nog steeds als een huis te staan. fris en sprankelend schallen de klassiekers "The Bourgeois Blues" en "Goodnight Irene" beide van de Amerikaanse folk/blues legende Huddie William Ledbetter beter bekend als Lead Belly uit de speakers. het aloude "Goodnight Irene" was eerder in 1950 een nummer 1 hit in de versie van folkgroep The Weavers (met o.a. Pete Seeger).
de heerlijk wiegende melodie van "He'll Have To Go", eerder bekend van versies van Jim Reeves en Elvis Presley, verscheen als single van dit album met als b-side "The Bourgeois Blues". dit nummer werd zijn eerste en enige (bescheiden) hit in Nederland. een sprankelend, geweldig album dat de tand des tijds heeft doorstaan en waarmee je het zonnetje in huis haalt.
heb Ry Cooder 2 keer live mogen zien optreden. 1 keer met de band Little Village (met John Hiatt en Nick Lowe) in de Doelen/Rotterdam, een teleurstellend optreden en vele jaren later (2009?) in Carre Amsterdam, een indrukwekkend solo optreden helaas zonder de ingeplande Flaco Jimenez, die er om gezondheidsredenen niet bij was. in 2018 verscheen het verrassend sterke "rootsy" solo album"The Prodigal Son" en in 2022 verscheen het eveneens sterke duo album "Get On Board" met zijn oude maatje Taj Mahal.
benieuwd of we nog nieuw werk van de inmiddels 76-jarige Ry Cooder tegemoet mogen zien.
feit is, dat de man ons reeds een geweldig muzikaal oeuvre heeft geschonken, ook met zijn vele muzikale samenwerkingen (Buena Vista Social Club, Chieftains, Ali Farka Toure, V.M. Bhatt, etc.) en niet te vergeten de vele soundtracks die hij heeft gemaakt
Album werd geproduceerd door Ry Cooder
Recorded at Warner Bros. Recording Studios, North Hollywood, California
except "Yellow Roses" & "Chloe" recorded in Hawaii
0
geplaatst: 3 maart, 18:41 uur
potjandosie schreef:
het vijfde solo album van ras muzikant, snarenvirtuoos en musicoloog Ry Cooder. zijn eerste 3 albums waren voornamelijk gevuld met zijn interpretaties van "dustbowl ballads" (muziek uit de tijd van de Amerikaanse depressie) en andere oude Amerikaanse traditionals.
het was destijds even wennen aan de nieuwe wegen die hij hier insloeg met toevoeging van Tex-Mex (accordeonvirtuoos Flaco Jimenez die later een trouwe muzikale kompaan werd van de man, speelde voor het eerst mee) en zijn keuze voor het toevoegen van muziek uit Hawaii, duidelijk hoorbaar op de tracks "Yellow Roses" en het instrumentale "Chloe" met gastmuzikanten Gabby Pahinui op steel guitar & vocal en Atta Isaacs op slack-key & acoustic guitar. op de overige tracks horen we de vertrouwde sound van andere muzikale invloeden uit o.a. folk, blues, gospel en soul.
een kleine 50 jaar later, blijkt dit album nog steeds als een huis te staan. fris en sprankelend schallen de klassiekers "The Bourgeois Blues" en "Goodnight Irene" beide van de Amerikaanse folk/blues legende Huddie William Ledbetter beter bekend als Lead Belly uit de speakers. het aloude "Goodnight Irene" was eerder in 1950 een nummer 1 hit in de versie van folkgroep The Weavers (met o.a. Pete Seeger).
de heerlijk wiegende melodie van "He'll Have To Go", eerder bekend van versies van Jim Reeves en Elvis Presley, verscheen als single van dit album met als b-side "The Bourgeois Blues". dit nummer werd zijn eerste en enige (bescheiden) hit in Nederland. een sprankelend, geweldig album dat de tand des tijds heeft doorstaan en waarmee je het zonnetje in huis haalt.
heb Ry Cooder 2 keer live mogen zien optreden. 1 keer met de band Little Village (met John Hiatt en Nick Lowe) in de Doelen/Rotterdam, een teleurstellend optreden en vele jaren later (2009?) in Carre Amsterdam, een indrukwekkend solo optreden helaas zonder de ingeplande Flaco Jimenez, die er om gezondheidsredenen niet bij was. in 2018 verscheen het verrassend sterke "rootsy" solo album"The Prodigal Son" en in 2022 verscheen het eveneens sterke duo album "Get On Board" met zijn oude maatje Taj Mahal.
benieuwd of we nog nieuw werk van de inmiddels 76-jarige Ry Cooder tegemoet mogen zien.
feit is, dat de man ons reeds een geweldig muzikaal oeuvre heeft geschonken, ook met zijn vele muzikale samenwerkingen (Buena Vista Social Club, Chieftains, Ali Farka Toure, V.M. Bhatt, etc.) en niet te vergeten de vele soundtracks die hij heeft gemaakt
Album werd geproduceerd door Ry Cooder
Recorded at Warner Bros. Recording Studios, North Hollywood, California
except "Yellow Roses" & "Chloe" recorded in Hawaii
het vijfde solo album van ras muzikant, snarenvirtuoos en musicoloog Ry Cooder. zijn eerste 3 albums waren voornamelijk gevuld met zijn interpretaties van "dustbowl ballads" (muziek uit de tijd van de Amerikaanse depressie) en andere oude Amerikaanse traditionals.
het was destijds even wennen aan de nieuwe wegen die hij hier insloeg met toevoeging van Tex-Mex (accordeonvirtuoos Flaco Jimenez die later een trouwe muzikale kompaan werd van de man, speelde voor het eerst mee) en zijn keuze voor het toevoegen van muziek uit Hawaii, duidelijk hoorbaar op de tracks "Yellow Roses" en het instrumentale "Chloe" met gastmuzikanten Gabby Pahinui op steel guitar & vocal en Atta Isaacs op slack-key & acoustic guitar. op de overige tracks horen we de vertrouwde sound van andere muzikale invloeden uit o.a. folk, blues, gospel en soul.
een kleine 50 jaar later, blijkt dit album nog steeds als een huis te staan. fris en sprankelend schallen de klassiekers "The Bourgeois Blues" en "Goodnight Irene" beide van de Amerikaanse folk/blues legende Huddie William Ledbetter beter bekend als Lead Belly uit de speakers. het aloude "Goodnight Irene" was eerder in 1950 een nummer 1 hit in de versie van folkgroep The Weavers (met o.a. Pete Seeger).
de heerlijk wiegende melodie van "He'll Have To Go", eerder bekend van versies van Jim Reeves en Elvis Presley, verscheen als single van dit album met als b-side "The Bourgeois Blues". dit nummer werd zijn eerste en enige (bescheiden) hit in Nederland. een sprankelend, geweldig album dat de tand des tijds heeft doorstaan en waarmee je het zonnetje in huis haalt.
heb Ry Cooder 2 keer live mogen zien optreden. 1 keer met de band Little Village (met John Hiatt en Nick Lowe) in de Doelen/Rotterdam, een teleurstellend optreden en vele jaren later (2009?) in Carre Amsterdam, een indrukwekkend solo optreden helaas zonder de ingeplande Flaco Jimenez, die er om gezondheidsredenen niet bij was. in 2018 verscheen het verrassend sterke "rootsy" solo album"The Prodigal Son" en in 2022 verscheen het eveneens sterke duo album "Get On Board" met zijn oude maatje Taj Mahal.
benieuwd of we nog nieuw werk van de inmiddels 76-jarige Ry Cooder tegemoet mogen zien.
feit is, dat de man ons reeds een geweldig muzikaal oeuvre heeft geschonken, ook met zijn vele muzikale samenwerkingen (Buena Vista Social Club, Chieftains, Ali Farka Toure, V.M. Bhatt, etc.) en niet te vergeten de vele soundtracks die hij heeft gemaakt
Album werd geproduceerd door Ry Cooder
Recorded at Warner Bros. Recording Studios, North Hollywood, California
except "Yellow Roses" & "Chloe" recorded in Hawaii
Sorry, potjandosie, He'll have to go is door Elvis inderdaad opgenomen, maar in 1977 op album gezet: Moody Blue. Het was dus niet eerder bekend via Elvis, tenzij de Cooder singel van na de release datum van Moody Blue komt.
1
geplaatst: 3 maart, 18:49 uur
okay fish dan was de versie van Elvis Presley dus niet eerder bekend dan de versie van Ry Cooder. point taken.
* denotes required fields.
* denotes required fields.