Leonardo Bonucci

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Leonardo Bonucci
Leonardo Bonucci
Persoonlijke informatie
Volledige naam Leonardo Bonucci
Geboortedatum 1 mei 1987
Geboorteplaats Viterbo, Vlag van Italië Italië
Lengte 190 cm
Been Rechts[1]
Positie Centrale verdediger[2]
Clubinformatie
Huidige club Vlag van Turkije Fenerbahçe
Rugnummer 19
Contract tot 30 juni 2024
Jeugd
2004–2005
2005–2007 		Vlag van Italië AS Viterbese Calcio
Vlag van Italië Internazionale
Senioren *
Seizoen Club W (G)
2005–2007
2007–2009
2009
2009–2010
2010–2017
2017–2018
2018–2023
2023-2024
2024- 		Vlag van Italië Internazionale
→ Vlag van Italië Treviso (huur)
→ Vlag van Italië Pisa Calcio (huur)
Vlag van Italië AS Bari
Vlag van Italië Juventus
Vlag van Italië AC Milan
Vlag van Italië Juventus
Vlag van Duitsland Union Berlin
Vlag van Turkije Fenerbahçe 		1(0)
40(4)
18(1)
38(1)
227(15)
35(2)
130(14)
7(1)
0(0)
Interlands **
2010– Vlag van Italië Italië 121(8)
* Bijgewerkt op 11 januari 2024
** Bijgewerkt op 31 december 2023
Portaal  Portaalicoon   Voetbal

Leonardo Bonucci (Viterbo, 1 mei 1987) is een Italiaans voetballer die doorgaans als centrale verdediger speelt. Hij tekende in januari 2024 bij Fenerbahçe. Bonucci maakte in 2010 zijn debuut in het Italiaans voetbalelftal.

Clubcarrière[bewerken | brontekst bewerken]

Internazionale[bewerken | brontekst bewerken]

Bonucci speelde in de jeugdelftallen van de (semi-)amateurclub Viterbese uit zijn geboortestad. In de zomer van 2005 nam FC Internazionale Milano hem over. Toenmalig hoofdtrainer van de club Roberto Mancini kreeg van de clubleiding een relatief kleine selectie, waartoe ook Bonucci behoorde.[3] Hij speelde mee in enkele oefenwedstrijden in aanloop naar het seizoen 2005/06, met het oefenduel op 21 juli tegen FC Bolzano als eerste. In die wedstrijd verving Bonucci na 69 minuten speeltijd Francesco Coco, waarmee hij zijn officieus debuut voor Inter maakte.[4] Ook in de daaropvolgende ontmoetingen met clubs uit de Engelse competitie (Crystal Palace, Norwich en Leicester) speelde hij mee. Mancini maakte in de jaargang 2005/06 vrijwel geen gebruik van Bonucci, die plaatsnam in het elftal onder 20 van Internazionale. Daar speelde hij samen met de toen 17-jarige Mario Balotelli, met wie hij later in het nationaal elftal zou spelen.[5] Op de 38ste en laatste speeldag van de Serie A werd Bonucci bij het A-elftal gehaald en maakte hij in de wedstrijd tegen Cagliari Calcio (2–2) zijn officieel debuut in het betaald voetbal. Eén minuut voor het einde van de wedstrijd verving hij Santiago Solari.[6] Door deze ene minuut speeltijd had ook Bonucci feitelijk zijn aandeel in het kampioenschap van Inter in de Italiaanse competitie, dat met zeven punten voorsprong op AS Roma werd afgedwongen. Na het seizoen 2005/06 tekende hij een permanent contract, waarmee Internazionale het huurcontract van Viterbese afkocht.[7] Het volgende seizoen speelde Bonucci geen enkele wedstrijd in de – wederom gewonnen – competitie en kreeg hij ook geen speeltijd in de Champions League. Wel kwam hij driemaal in actie in de strijd om de Coppa Italia. In zijn derde wedstrijd, in de halve finale tegen UC Sampdoria (0–0), stond hij de volledige negentig minuten op het veld. De finale, die over twee duels met 7–4 werd verloren, maakte Bonucci niet mee.[8] De halve finale tegen Sampdoria was Bonucci's vierde en laatste wedstrijd in dienst van Internazionale; met het elftal onder 20 dwong hij wel het kampioenschap van 2007 af.

Treviso en Pisa[bewerken | brontekst bewerken]

Bonucci bleef onder contract staan bij Internazionale, maar werd in de volgende twee seizoenen uitgeleend aan clubs op het tweede competitieniveau van Italië. In de zomer van 2007 vertrok hij naar Treviso; na een jaar sloten Inter en Treviso een overeenkomst tot co-eigenaarschap.[9] In de achtste competitiewedstrijd van het seizoen debuteerde Bonucci in de Serie B tegen Spezia Calcio (5–2 verlies). In de 31ste minuut maakte hij gelijk (2–2), waarna in een halfuur Spezia met drie doelpunten uitliep.[10] De rest van het seizoen startte Bonucci voornamelijk in de basis. Een maand na zijn eerste volgde zijn tweede doelpunt in het betaald voetbal tegen AC Mantova (eindstand 2–2). In de volgende jaargang begon Bonucci het seizoen met uitschakeling in de strijd om de Italiaanse beker: hij speelde de volledige 120 minuten in de eerste ronde tegen Benevento Calcio, die na strafschoppen met 8–9 werd verloren. Bonucci speelde in de eerste seizoenshelft tot aan ronde 21 mee in dertien wedstrijden voor Treviso, waarin hij eenmaal trefzeker was. In januari 2009 verliet hij de club, die uiteindelijk op de laatste plaats van de Serie B zou eindigen en zou degraderen naar de Serie C. Wederom op huurbasis tekende hij bij Pisa Calcio, dat zich op dat moment net als Treviso in de degradatiezone van het klassement bevond.[11] Zijn eerste wedstrijd werd gelijkgespeeld tegen US Sassuolo; twee weken later werd gewonnen van AS Livorno (2–1), dat op dat moment op de eerste plaats stond en later via de play-offs zou promoveren. Vanaf eind maart won Pisa nog maar één wedstrijd in tien speelrondes. Het was samen met de laatste competitiewedstrijd het enige duel dat Bonucci bij Pisa miste: de rest van de wedstrijden speelde hij allemaal volledig. Net als Treviso degradeerde ook Pisa aan het einde van het seizoen 2008/09 uit de Serie B.[2] Bonucci vertrok niet mee naar de derde divisie van Italië en liet naast Treviso en Pisa ook de Serie B achter zich.

AS Bari[bewerken | brontekst bewerken]

Bonucci in het tenue van AS Bari (2009)

Daar waar Treviso op de laatste plaats was geëindigd, werd AS Bari in 2009 kampioen van de Serie B. Voor die club kwam Bonucci in het seizoen 2009/10 uit. Op 8 juni 2009 onderging hij een medische keuring bij Genoa CFC, waarvoor hij voornemens was in de Serie A uit te komen.[12] Op 2 juli werd hij echter getransfereerd naar Bari, waarbij Genoa deels eigenaar bleef. Trainer Giampiero Ventura, zelf kort daarvoor naar Bari gehaald als opvolger van Antonio Conte, stelde hem als basisspeler centraal in de verdediging op, naast Andrea Ranocchia. Zijn debuut voor AS Bari maakte Bonucci op 23 augustus tegen voormalig werkgever Internazionale. De wedstrijd eindigde in een 1–1 gelijkspel.[13] Gedurende het seizoen maakte Bonucci één doelpunt, op 30 januari 2010 tegen Palermo (4–2 winst). Daarnaast was hij een vaste kracht in de selectie van Bari. Hij miste geen minuut speeltijd: 3420 minuten in totaal over 38 wedstrijden. Samen met Alessandro Agostini (Cagliari) was hij de enige veldspeler die dat presteerde. Twee doelmannen, Júlio César (Internazionale) en Morgan De Sanctis (Napoli) stonden ook het hele seizoen elke minuut op het veld.[14] Het bleef bij deze 3420 minuten: in de zomer van 2010 vertrok Bonucci bij de club.

Juventus (eerste periode)[bewerken | brontekst bewerken]

Ranocchia en Bonucci vormden bij Bari een stevig defensief duo: in de eerste seizoenshelft incasseerden zij samen met de verdedigers van kampioen Internazionale de minste doelpunten. Dat leverde interesse op bij diverse Engelse topclubs als Chelsea FC en Manchester United, maar zorgde ook voor belangstelling bij Internazionale en Juventus.[15] Bonucci tekende uiteindelijk eind juni een contract voor vijf seizoenen bij Juventus FC. Met de transfer was een bedrag van 15,5 miljoen euro gemoeid.[16] Bij de club uit Turijn vormde Bonucci direct een duo in de centrale verdediging met Giorgio Chiellini, die op dat moment reeds vijf jaar voor de club uitkwam. Zijn debuut maakte hij op 29 juli 2010 in een kwalificatiewedstrijd voor de UEFA Europa League 2010/11 tegen Shamrock Rovers. Het duel eindigde in een 0–2 overwinning; Bonucci werd door trainer Luigi Delneri rechts in de centrale verdediging gepositioneerd, met links Chiellini en als rechtsback Marco Motta.[17] Bonucci speelde alle vier kwalificatiewedstrijden, die gespeeld werden voor de start van het competitieseizoen, en miste geen minuut. Tegen Sturm Graz (1–2 winst) opende hij in de zestiende minuut de score op aangeven van Diego, zijn eerste doelpunt in dienst van Juventus.[1] In de kwalificatiereeks dwong de club uiteindelijk een plaats in de groepsfase van de Europa League af. Drie dagen na het beslissende duel volgde Bonucci's eerste wedstrijd voor Juventus in de Serie A tegen voormalig werkgever AS Bari. Bari won met 1–0: Massimo Donati, voormalig ploeggenoot van Bonucci, was de doelpuntenmaker. Twee weken later werd de eerste wedstrijd in de Serie A van het seizoen gewonnen van Udinese met 0–4. Bonucci was de eerste doelpuntenmaker na 18 minuten speeltijd. Zijn debuut op internationaal competitief niveau volgde op 30 september, toen Manchester City in de Europa League de opponent was (1–1). Alle groepsduels eindigden in een gelijkspel, waardoor Juventus werd uitgeschakeld. In de competitie speelde Bonucci in zijn eerste seizoen in Turijn 34 competitieduels, waarin hij tweemaal trefzeker was, eenmaal een rode kaart kreeg (in de thuiswedstrijd tegen Udinese op 30 januari 2011) en in april tegen Genoa een eigen doelpunt maakte.[18]

Bonucci (rugnummer 19) in actie op een besneeuwd veld in Polen in het Europa League-duel tegen Lech Poznań in december 2010

In het seizoen 2010/11 incasseerde de verdediging van Juventus 47 doelpunten in de 38 competitiewedstrijden. De verdediging liet dus te wensen over. Onder trainer Delneri bestond de vaste verdediging uit Chiellini, Bonucci en Andrea Barzagli. Het volgende seizoen werd Delneri opgevolgd door Antonio Conte. Hij verving geen van de drie verdedigers, maar positioneerde ze alle drie naast elkaar – en verhoogde het aantal centrale verdedigers dus van twee naar drie. In dit zogeheten 3-5-2-systeem bestond het elftal van Juventus nu uit deze drie verdedigers, vijf middenvelders en twee aanvallers. Het werkte: in 38 wedstrijden in de Serie A 2011/12 werd nu twintigmaal een tegendoelpunt geïncasseerd. Dit systeem namen Bonucci en Chiellini mee naar het nationaal elftal, waar de bondscoach het systeem van Conte overnam en daarbij Barzagli verving door Daniele De Rossi.[19] In deze jaargang nam Juventus niet deel aan een Europese competitie door de zevende plaats in het voorgaande seizoen; wel werd de club voor het eerst sinds 2003 landskampioen. Bonucci miste zes competitiewedstrijden, waaronder een na een opgelopen schorsing door twee gele kaarten in de wedstrijd tegen Bologna op 7 maart 2012. In geen van de duels werd hij vervangen; als hij niet de volledige negentig minuten op het veld stond, was dat omdat hij niet in de basisopstelling was geplaatst en later werd ingebracht voor een medespeler. Barzagli speelde dan doorgaans op zijn positie. Driemaal was Bonucci in de Serie A trefzeker en eenmaal gaf hij een assist.[1] In april tekende Bonucci een nieuw contract bij Juventus, waarmee hij zich tot en met het seizoen 2016/17 aan de club verbond.[20]

In de zomer van 2012, voor het begin van zijn derde seizoen bij Juventus, moest Bonucci zich verantwoorden in een rechtszaak rond een omkoopschandaal in het Italiaans voetbal. Het schandaal was grootschalig: onder anderen Bonucci's voormalige collega in de verdediging van Bari, Andrea Ranocchia, aanvaller van Juventus Fabio Quagliarella en trainer Conte werden voor een verhoor opgeroepen door de justitie in Italië. Het verhoor vond plaats na het Europees kampioenschap voetbal 2012; het moment van verhoor werd omwille van dat toernooi uitgesteld.[21] Dat was niet vanzelfsprekend, aangezien een andere international, de verdediger Domenico Criscito, direct werd aangehouden en derhalve deelname aan het EK aan zich voorbij zag gaan. Bondscoach Prandelli kreeg echter toestemming Bonucci in zijn selectie te houden tot het moment dat justitie hem wilde verhoren.[22] Bonucci werd beschuldigd van manipulatie van de eindstand van de competitiewedstrijd tussen AS Bari en Udinese (3–3), die gespeeld werd in mei 2010. De aanklager van de Italiaanse voetbalbond eiste een schorsing van drieënhalf jaar.[23] Bonucci werd in augustus uiteindelijk volledig vrijgesproken wegens gebrek aan bewijs, waartegen de aanklager vervolgens vergeefs in beroep ging.[24] Op 11 augustus was hij dus in staat mee te spelen in de strijd om de Supercoppa 2012, die gespeeld werd tegen bekerwinnaar SSC Napoli. Met een 4–2 overwinning na verlenging werd de eerste prijs van het seizoen gewonnen. Een maand later speelde Bonucci zijn eerste wedstrijd in de Champions League in de groepsfase tegen Chelsea (2–2). In het volgende groepsduel schoot hij raak na een hoekschop van Andrea Pirlo, twee minuten nadat Sjachtar Donetsk op voorsprong was gekomen. Het seizoen 2012/13 kwam op internationaal clubniveau voor Bonucci tot een einde op 10 april, toen Bayern Müchen Juventus uitschakelde in de kwartfinale; Bonucci miste geen minuut speeltijd in de tien Champions League-wedstrijden.[25] Ook was hij in de Serie A, die ook dit seizoen werd gewonnen, een basisspeler. Wel ontbrak hij in een paar wedstrijden, met name door twee schorsingen. In december 2012 werd hij geschorst na een door de arbitrage doorziene schwalbe, waarbij hij veinsde geraakt te zijn door de doelman van de tegenpartij; in januari 2013 werden zowel Bonucci als trainer Conte voor twee duels geschorst wegens hun door de arbitrage als intimiderend aangemerkte commentaar op de scheidsrechter gedurende een competitiewedstrijd tegen Genoa.[26][27]

Bonucci in het seizoen 2012/13, in het midden boven Andrea Pirlo

In het seizoen 2013/14 won Bonucci met Juventus opnieuw de Italiaanse supercup, nu door SS Lazio met 4–0 te verslaan. In augustus werd Lazio ook in de Serie A verslagen, met 4–1; Bonucci gaf tweemaal een assist.[28] In dit vierde seizoen bij Juventus speelde hij zijn minste wedstrijden in de competitie, maar kwam hij daarentegen meer in actie in internationale competities dan in de voorgaande drie jaargangen. Juventus werd in de Champions League in de groepsfase uitgeschakeld; in de Europa League werd de halve finale bereikt, waarin latere kampioen Benfica te sterk was. Bonucci was trefzeker in de kwartfinale tegen Olympique Lyon: hij was de maker van het enige doelpunt, die een goede uitgangspositie gaf voor de returnwedstrijd in Turijn een week later (2–1 winst, 3–1 over twee wedstrijden).[29] Met Juventus werd Bonucci in mei 2015 voor de vierde keer op rij Italiaans landskampioen. Het seizoen 2014/15 was zijn meest succesvolle tot nu toe in zijn carrière: hij speelde niet eerder zoveel wedstrijden in één seizoen (in alle competities tezamen 52 duels)[30] maar won ook voor het eerst de Coppa Italia. Op 6 juni speelde hij zijn eerste finale op internationaal clubniveau in de Champions League, nadat hij alle twaalf wedstrijden op weg naar de finale speelde. FC Barcelona was met 1–3 te sterk voor Bonucci en zijn teamgenoten.

Bonucci verlengde in juli 2015 zijn contract bij Juventus tot medio 2020.[31]

Na afloop van het seizoen 2016/17 werd hij als een van de achttien spelers opgenomen in het sterrenteam van de UEFA[32] In de finale, gespeeld op zaterdag 3 juni 2017, verloor hij in het Millennium Stadium in Cardiff met 4-1 van Real Madrid.

AC Milan[bewerken | brontekst bewerken]

Na zes kampioenschappen op rij met Juventus tekende Bonucci in juli 2017 een contract tot medio 2022 bij AC Milan, de nummer zeven van de Serie A in het voorgaande seizoen. Dat betaalde circa €40.000.000,- voor hem.[33] Hij werd meteen benoemd tot aanvoerder. Bonucci werd ook bij Milan vrijwel direct een vaste kracht in de defensie en stond dat jaar vrijwel elke wedstrijd in de basis. Alleen waar hij bij Juventus gewend was om de landskampioenschappen aaneen te rijgen en mee te doen om de eindzege in de UEFA Champions League, streed hij nu om een plek in de subtop van de Serie A en in de Europa League. AC Milan werd aan het einde van zijn eerste seizoen bij de club bovendien voor twee jaar uitgesloten van Europees voetbal vanwege het overtreden van de financiële regels van de UEFA.[34]

Juventus (tweede periode)[bewerken | brontekst bewerken]

Bonucci keerde in augustus 2018 terug bij Juventus, dat in ruil voor hem Mattia Caldara naar AC Milan liet vertrekken.[35] Hij veroverde direct zijn plaats rechts centraal in de verdediging terug. In zijn eerste seizoen na zijn rentree werd hij voor de zevende keer Italiaans landskampioen met Juventus.

Union Berlin[bewerken | brontekst bewerken]

Op 1 september 2023 tekende Bonucci een eenjarig contract bij Union Berlin.[36]

Clubstatistieken[bewerken | brontekst bewerken]

Seizoen Club Competitie Competitie Beker Internationaal Totaal
Wed. Dlp. Wed. Dlp. Wed. Dlp. Wed. Dlp.
2005/06 Internazionale Vlag van Italië Serie A 1 0 0 0 0 0 1 0
2006/07 0 0 3 0 0 0 3 0
Club totaal 1 0 3 0 0 0 4 0
2007/08 → Treviso FBC (huur) Vlag van Italië Serie B 27 2 0 0 – 27 2
2008/09 13 2 1 0 14 2
Club totaal 40 4 1 0 0 0 41 4
2008/09 → Pisa Calcio (huur) Vlag van Italië Serie B 18 1 0 0 – 18 1
Club totaal 18 1 0 0 0 0 18 1
2009/10 AS Bari Vlag van Italië Serie A 38 1 1 0 – 39 1
Club totaal 38 1 1 0 0 0 39 1
2010/11 Juventus Vlag van Italië Serie A 34 2 2 0 8 1 44 3
2011/12 32 2 5 0 – 37 2
2012/13 33 0 4 0 10 1 47 1
2013/14 29 2 1 0 13 1 43 3
2014/15 34 3 4 1 13 0 51 4
2015/16 36 3 5 0 8 0 49 3
2016/17 29 3 5 1 11 1 45 5
Club totaal 227 15 26 2 63 4 316 21
2017/18 AC Milan Vlag van Italië Serie A 35 2 5 0 11 0 51 2
Club totaal 35 2 5 0 11 0 51 2
2018/19 Juventus Vlag van Italië Serie A 29 3 1 0 10 0 40 3
2019/20 35 3 5 1 7 0 47 4
2020/21 26 2 3 0 6 0 35 2
2021/22 24 5 3 0 7 0 34 5
2022/23 16 1 1 0 9 1 26 2
Club totaal 357 29 39 3 102 5 498 37
2023/24 Union Berlin Vlag van Duitsland Bundesliga 7 1 0 0 3 0 10 1
Club totaal 7 1 0 0 3 0 10 1
2023/24 Fenerbahçe Vlag van Turkije Süper Lig 2 0 1 0 0 0 3 0
Club totaal 2 0 1 0 0 0 3 0
TOTAAL 463 34 46 3 102 5 611 42

Bijgewerkt tot en met 22 januari 2024.

Interlandcarrière[bewerken | brontekst bewerken]

Spanjaard Cesc Fàbregas (links) zit Bonucci op de hielen in de finale van het Europees kampioenschap 2012
Bonucci (links) in duel met David Jiménez Silva, een van de doelpuntenmakers in diezelfde EK-finale

Bonucci maakte op 3 maart 2010 onder toenmalig bondscoach Marcello Lippi zijn debuut in het Italiaans voetbalelftal, in een oefeninterland (eindstand 0–0) tegen Kameroen. In de wedstrijd, gespeeld in het Stade Louis II in Monaco, speelde hij de volledige interland, net als de andere debutant, Andrea Cossu (Cagliari Calcio). Gepositioneerd in de verdediging stond Bonucci samen met Giorgio Chiellini, zijn latere collega in de centrale verdediging van Juventus met reeds 28 interlands op zijn naam.[37] Na zijn seizoen bij AS Bari zag Lippi voldoende aanleiding om Bonucci op te nemen in de WK-selectie.[38] Zijn eerste interlanddoelpunt maakte Bonucci in een oefeninterland ter voorbereiding op het wereldkampioenschap tegen Mexico: in de 88ste minuut bracht hij Italië terug in de wedstrijd, maar zijn doelpunt veranderde niets aan de uiteindelijke nederlaag (2–1 verlies).[39] In Zuid-Afrika was Bonucci samen met Salvatore Bocchetti (Genoa CFC) de enige verdediger die niet op het toernooi in actie kwam. In de groepsfase eindigde het Italiaans elftal op de laatste plaats, na gelijke spelen tegen Paraguay en Nieuw-Zeeland en een verloren wedstrijd tegen Slowakije. Lippi stapte na het WK op. Bonucci speelde zijn derde interland op 10 augustus tegen Ivoorkust (1–0 nederlaag) onder een nieuwe bondscoach, Cesare Prandelli.[40] Onder Prandelli speelde Bonucci in 2010 en 2011 zes kwalificatiewedstrijden voor het Europees kampioenschap voetbal 2012. Op 3 september werd het eerste duel van Estland met 1–2 gewonnen, de eerste zege van Italië in 2010; Bonucci maakte het winnende doelpunt door na een hakbal van Antonio Cassano de bal binnen te tikken.[41] In de derde EK-kwalificatiewedstrijd tegen Noord-Ierland (0–0) stelde Prandelli zes spelers van Juventus op in de basis, met Chiellini en Bonucci in de centrumdefensie, trachtend het systeem van Juventus te implementeren in het systeem van het nationaal elftal.[42] Italië kwalificeerde zich uiteindelijk zonder nederlaag voor het Europese eindtoernooi. Bonucci werd opgenomen in de toernooiselectie, ondanks het omkoopschandaal waarin hij een rol speelde, aangezien hij nog niet formeel door justitie als verdachte werd aangemerkt. Barzagli en Chiellini werden ook meegenomen naar Oekraïne en Polen.[43] Op het toernooi was Bonucci nu wel een vaste waarde in het elftal en speelde als enige verdediger mee in alle zes wedstrijden, waaronder de finale, die met 0–4 van titelverdediger Spanje werd verloren.[40]

In het kwalificatietoernooi voor het WK 2014 speelde hij mee in acht van de tien interlands, waarvan niet één werd verloren.[44] Prandelli nam Bonucci op in de selectie voor de FIFA Confederations Cup 2013 in Brazilië. De eerste twee groepsduels, die beide gewonnen werden, bekeek hij vanaf de reservebank; de derde groepswedstrijd werd van gastland Brazilië met 4–2 verloren en in de halve finale versloeg Spanje het elftal van Italië in een strafschoppenserie. Bonucci was de dertiende strafschoppennemer, nadat zijn twaalf voorgangers allemaal hadden gescoord. Hij schoot hoog over, waarna Jesús Navas zijn strafschop wel benutte en Spanje zo naar de finale schoot.[45] Ook in de gewonnen troostfinale tegen Uruguay kwam het tot strafschoppen. Bonucci, die wederom de hele wedstrijd speelde, hoefde van Prandelli nu geen strafschop te nemen.[46] Op 1 juni 2014 werd hij opgenomen in de selectie voor het wereldkampioenschap voetbal 2014, waar in de groepsfase Costa Rica, Engeland en Uruguay de tegenstanders waren. Ook nu nam bondscoach Prandelli de ploeggenoten van Bonucci uit de defensie van Juventus mee (Buffon, Barzagli en Chiellini).[47] In tegenstelling tot bij het EK 2012 kreeg hij in Brazilië geen basisplaats, maar speelde alleen in de derde groepswedstrijd tegen Uruguay mee. In de eerste twee groepswedstrijden (overwinning op Engeland, nederlaag tegen Costa Rica) maakte Prandelli gebruik van een andere opstelling van de verdediging, waardoor er geen plaats was voor Bonucci; in het derde groepsduel (0–1 verlies) en tevens laatste wedstrijd van Italië op het toernooi maakte de bondscoach weer gebruik van de gehele Juventus-verdediging.[48] Na het wereldkampioenschap keerde Bonucci onder de nieuwe bondscoach, Antonio Conte, terug in het basiselftal van Italië. In de oefeninterland op 4 september tegen Nederland (2–0 winst) gaf Bonucci een assist op Ciro Immobile, die in de derde minuut Italië op voorsprong bracht. Twintig minuten voor tijd werd aanvoerder De Rossi gewisseld, waarna Bonucci voor het eerst de aanvoerdersband om zijn arm kreeg. Ook in de gewonnen oefeninterland tegen Malta op 18 november was hij de aanvoerder van Italië.[2]

Op 23 mei 2016 werd Bonucci opgenomen in de selectie voor het Europees kampioenschap 2016 in Frankrijk.[49] Italië werd in de kwartfinale na strafschoppen uitgeschakeld door Duitsland. In de reguliere speeltijd had Bonucci de eindstand op 1–1 bepaald met een benutte strafschop na een handsbal van Jérôme Boateng; in de strafschoppenserie miste hij.

Interlands van Leonardo Bonucci voor Vlag van Italië Italië
№ Datum Wedstrijd Uitslag Soort wedstrijd Doelpunten
Als speler bij Vlag van Italië AS Bari
1. 3 maart 2010 Vlag van Kameroen Kameroen – Italië Vlag van Italië 0 – 0 Vriendschappelijk
2. 3 juni 2010 Vlag van Mexico Mexico – Italië Vlag van Italië 2 – 1 Vriendschappelijk Goal 88'
Als speler bij Vlag van Italië Juventus FC
3. 10 augustus 2010 Vlag van Ivoorkust Ivoorkust – Italië Vlag van Italië 0 – 0 Vriendschappelijk
4. 3 september 2010 Vlag van Estland Estland – Italië Vlag van Italië 1 – 2 Kwalificatie EK 2012 Goal 63'
5. 7 september 2010 Vlag van Italië Italië – Faeröer Vlag van Faeröer 5 – 0 Kwalificatie EK 2012
6. 8 oktober 2010 Vlag van Noord-Ierland Noord-Ierland – Italië Vlag van Italië 0 – 0 Kwalificatie EK 2012
7. 12 oktober 2010 Vlag van Italië Italië – Servië Vlag van Servië 0 – 0 Kwalificatie EK 2012
8. 17 november 2010 Vlag van Italië Italië – Roemenië Vlag van Roemenië 1 – 1 Vriendschappelijk
9. 9 februari 2011 Vlag van Duitsland Duitsland – Italië Vlag van Italië 1 – 1 Vriendschappelijk
10. 25 maart 2011 Vlag van Slovenië Slovenië – Italië Vlag van Italië 0 – 1 Kwalificatie EK 2012
11. 29 maart 2011 Vlag van Oekraïne Oekraïne – Italië Vlag van Italië 0 – 2 Kwalificatie EK 2012
12. 10 augustus 2011 Vlag van Italië Italië – Spanje Vlag van Spanje 2 – 1 Vriendschappelijk
13. 7 oktober 2011 Vlag van Servië Servië – Italië Vlag van Italië 1 – 1 Kwalificatie EK 2012
14. 1 juni 2012 Vlag van Italië Italië – Rusland Vlag van Rusland 0 – 3 Vriendschappelijk
15. 10 juni 2012 Vlag van Italië Italië – Spanje Vlag van Spanje 1 – 1 EK 2012
16. 14 juni 2012 Vlag van Kroatië Kroatië – Italië Vlag van Italië 1 – 1 EK 2012
17. 18 juni 2012 Vlag van Italië Italië – Ierland Vlag van Ierland 2 – 0 EK 2012
18. 24 juni 2012 Vlag van Engeland Engeland – Italië Vlag van Italië 0 – 0[50] EK 2012
19. 28 juni 2012 Vlag van Duitsland Duitsland – Italië Vlag van Italië 1 – 2 EK 2012
20. 1 juli 2012 Vlag van Italië Italië – Spanje Vlag van Spanje 0 – 4 EK 2012
21. 7 september 2012 Vlag van Bulgarije Bulgarije – Italië Vlag van Italië 2 – 2 Kwalificatie WK 2014
22. 11 september 2012 Vlag van Italië Italië – Malta Vlag van Malta 2 – 0 Kwalificatie WK 2014
23. 12 oktober 2012 Vlag van Armenië Armenië – Italië Vlag van Italië 1 – 3 Kwalificatie WK 2014
24. 14 november 2012 Vlag van Italië Italië – Frankrijk Vlag van Frankrijk 1 – 2 Vriendschappelijk
25. 21 maart 2013 Vlag van Brazilië Brazilië – Italië Vlag van Italië 2 – 2 Vriendschappelijk
26. 26 maart 2013 Vlag van Malta Malta – Italië Vlag van Italië 0 – 2 Kwalificatie WK 2014
27. 7 juni 2013 Vlag van Tsjechië Tsjechië – Italië Vlag van Italië 0 – 0 Kwalificatie WK 2014
28. 11 juni 2013 Vlag van Haïti Haïti – Italië Vlag van Italië 2 – 2 Vriendschappelijk
29. 22 juni 2013 Vlag van Brazilië Brazilië – Italië Vlag van Italië 4 – 2 FIFA Confederations Cup
30. 27 juni 2013 Vlag van Italië Italië – Spanje Vlag van Spanje 0 – 0[51] FIFA Confederations Cup
31. 30 juni 2013 Vlag van Uruguay Uruguay – Italië Vlag van Italië 2 – 2[52] FIFA Confederations Cup
32. 6 september 2013 Vlag van Italië Italië – Bulgarije Vlag van Bulgarije 1 – 0 Kwalificatie WK 2014
33. 10 september 2013 Vlag van Italië Italië – Tsjechië Vlag van Tsjechië 2 – 1 Kwalificatie WK 2014
34. 15 oktober 2013 Vlag van Italië Italië – Armenië Vlag van Armenië 2 – 2 Kwalificatie WK 2014
35. 15 november 2013 Vlag van Italië Italië – Duitsland Vlag van Duitsland 1 – 1 Vriendschappelijk
36. 31 mei 2014 Vlag van Italië Italië – Ierland Vlag van Ierland 0 – 0 Vriendschappelijk
37. 4 juni 2014 Vlag van Italië Italië – Luxemburg Vlag van Luxemburg 1 – 1 Vriendschappelijk
38. 24 juni 2014 Vlag van Uruguay Uruguay – Italië Vlag van Italië 1 – 0 WK 2014
39. 4 september 2014 Vlag van Italië Italië – Nederland Vlag van Nederland 2 – 0 Vriendschappelijk
40. 9 september 2014 Vlag van Noorwegen Noorwegen – Italië Vlag van Italië 0 – 2 Kwalificatie EK 2016 Goal 62'
41. 10 oktober 2014 Vlag van Italië Italië – Azerbeidzjan Vlag van Azerbeidzjan 2 – 1 Kwalificatie EK 2016
42. 13 oktober 2014 Vlag van Malta Malta – Italië Vlag van Italië 0 – 1[53] Kwalificatie EK 2016
43. Aanvoerder 18 november 2014 Vlag van Italië Italië – Albanië Vlag van Albanië 1 – 0 Vriendschappelijk
44. 28 maart 2015 Vlag van Bulgarije Bulgarije – Italië Vlag van Italië 2 – 2 Kwalificatie EK 2016
45. 31 maart 2015 Vlag van Italië Italië – Engeland Vlag van Engeland 1 – 1 Vriendschappelijk
46. 12 juni 2015 Vlag van Kroatië Kroatië – Italië Vlag van Italië 1 – 1 Kwalificatie EK 2016
47. 16 juni 2015 Vlag van Italië Italië – Portugal Vlag van Portugal 0 – 1 Vriendschappelijk
48. 3 september 2015 Vlag van Italië Italië – Malta Vlag van Malta 1 – 0 Kwalificatie EK 2016
49. 6 september 2015 Vlag van Italië Italië – Bulgarije Vlag van Bulgarije 1 – 0 Kwalificatie EK 2016
50. 10 oktober 2015 Vlag van Azerbeidzjan Azerbeidzjan – Italië Vlag van Italië 1 – 3 Kwalificatie EK 2016
51. 13 oktober 2015 Vlag van Italië Italië – Noorwegen Vlag van Noorwegen 2 – 1 Kwalificatie EK 2016
52. 13 november 2015 Vlag van België België – Italië Vlag van Italië 3 – 1 Vriendschappelijk
53. 17 november 2015 Vlag van Italië Italië – Roemenië Vlag van Roemenië 2 – 2 Vriendschappelijk
54. 24 maart 2016 Vlag van Italië Italië – Spanje Vlag van Spanje 1 – 1 Vriendschappelijk
55. 29 maart 2016 Vlag van Duitsland Duitsland – Italië Vlag van Italië 4 – 1 Vriendschappelijk
56. 29 mei 2016 Vlag van Italië Italië – Schotland Vlag van Schotland 1 – 0 Vriendschappelijk
57. 6 juni 2016 Vlag van Italië Italië – Finland Vlag van Finland 2 – 0 Vriendschappelijk
58. 13 juni 2016 Vlag van België België – Italië Vlag van Italië 0 – 2 EK 2016
59. 17 juni 2016 Vlag van Italië Italië – Zweden Vlag van Zweden 1 – 0 EK 2016
60. Aanvoerder 22 juni 2016 Vlag van Italië Italië – Ierland Vlag van Ierland 0 – 1 EK 2016
61. 27 juni 2016 Vlag van Italië Italië – Spanje Vlag van Spanje 2 – 0 EK 2016
62. 2 juli 2016 Vlag van Duitsland Duitsland – Italië Vlag van Italië 1 – 1 (6 – 5 n.s.) EK 2016
Als speler bij Vlag van Italië AC Milan
63. 5 september 2016 Vlag van Israël Israël - Italië Vlag van Italië 1 – 3 Kwalificatie WK 2018
64. 6 oktober 2016 Vlag van Italië Italië - Spanje Vlag van Spanje 1 – 1 Kwalificatie WK 2018
65. 9 oktober 2016 Vlag van Macedonië Macedonië - Italië Vlag van Italië 2 – 3 Kwalificatie WK 2018
66. 12 november 2016 Vlag van Liechtenstein Liechtenstein - Italië Vlag van Italië 0 – 4 Kwalificatie WK 2018
67. 15 november 2016 Vlag van Italië Italië - Duitsland Vlag van Duitsland 0 – 0 Vriendschappelijk
68. 24 maart 2017 Vlag van Italië Italië - Albanië Vlag van Albanië 2 – 0 Kwalificatie WK 2018
69. 28 maart 2017 Vlag van Nederland Nederland - Italië Vlag van Italië 1 – 2 Vriendschappelijk Goal 32'
70. 7 juni 2017 Vlag van Italië Italië - Uruguay Vlag van Uruguay 3 – 0 Vriendschappelijk
71. 2 september 2017 Vlag van Spanje Spanje - Italië Vlag van Italië 3 – 0 Kwalificatie WK 2018
72. 6 oktober 2017 Italië Vlag van Italië - Macedonië Vlag van Macedonië 1 – 1 Kwalificatie WK 2018
73. 9 oktober 2017 Vlag van Albanië Albanië - Italië Vlag van Italië 0 – 1 Kwalificatie WK 2018

Erelijst[bewerken | brontekst bewerken]

Competitie
Aantal Jaren
Vlag van Italië Internazionale
Serie A 1x 2005/06
Vlag van Italië Juventus
Serie A 8x 2011/12, 2012/13, 2013/14, 2014/15, 2015/16, 2016/17, 2018/19, 2019/20
Coppa Italia 4x 2014/15, 2015/16, 2016/17, 2020/21
Supercoppa Italiana 5x 2012, 2013, 2015, 2018, 2020
Competitie Winnaar Runner-up Derde
Aantal Jaren Aantal Jaren Aantal Jaren
Vlag van Italië Italië
UEFA EK 1x Goud 2020 1x Zilver 2012
FIFA Confederations Cup 1x Brons 2013

Zie ook[bewerken | brontekst bewerken]

Referenties[bewerken | brontekst bewerken]

  1. ↑ a b c Spelersprofiel op soccerway.com. Geraadpleegd op 25 mei 2016.
  2. ↑ a b c Spelersprofiel op transfermarkt.co.uk. Geraadpleegd op 30 mei 2015.
  3. ↑ (en) INTER'S SUMMER TRANSFERS: 62 DEALS DONE op de website van Internazionale, 31 augustus 2005. Geraadpleegd op 30 mei 2015.
  4. ↑ (en) INTER 3 BOLZANO 0 op de website van Internazionale, 21 juli 2005. Geraadpleegd op 30 mei 2015.
  5. ↑ Bonucci begaan met Balotelli NOS, 23 juni 2012. Geraadpleegd op 2 juni 2015.
  6. ↑ Wedstrijdgegevens op transfermarkt.co.uk. Geraadpleegd op 30 mei 2015.
  7. ↑ (en) BONUCCI SIGNS PERMANENT CONTRACT op de website van Internazionale, 7 juli 2006. Geraadpleegd op 30 mei 2015.
  8. ↑ Prestatiegegevens in het seizoen 2006/07 op transfermarkt.co.uk. Geraadpleegd op 30 mei 2015.
  9. ↑ (en) TRANSFER MARKET: CO-OWNERSHIP DEALS op de website van Internazionale, 25 juni 2008. Geraadpleegd op 1 juni 2015.
  10. ↑ Wedstrijdgegevens op transfermarkt.co.uk. Geraadpleegd op 1 juni 2015.
  11. ↑ (en) ACADEMY INS AND OUTS op de website van Internazionale, 2 februari 2009. Geraadpleegd op 1 juni 2015.
  12. ↑ (it) BONUCCI: “IL GENOA? GRANDE OCCASIONE”[dode link] op de website van Genoa, 8 juni 2009. Geraadpleegd op 1 juni 2015.
  13. ↑ Wedstrijdgegevens op transfermarkt.co.uk. Geraadpleegd op 1 juni 2015.
  14. ↑ Long-time favourites op transfermarkt.co.uk. Geraadpleegd op 1 juni 2015. Gearchiveerd op 9 september 2023.
  15. ↑ Engelse topclubs melden zich voor succesvol Bari-duo Voetbal International, 3 december 2009. Geraadpleegd op 1 juni 2015.
  16. ↑ (en) Agreement with A.S. Bari for the acquisition of the registration rights of the player Leonardo Bonucci op de website van Juventus, 1 juli 2010. Geraadpleegd op 1 juni 2015.
  17. ↑ Wedstrijdgegevens op transfermarkt.co.uk. Geraadpleegd op 1 juni 2015.
  18. ↑ Prestatiegegevens in het seizoen 2010/11 op transfermarkt.co.uk. Geraadpleegd op 1 juni 2015.
  19. ↑ (en) Euro 2012: Juventus renaissance transforms Cesare Prandelli's Italy The Guardian, 27 juni 2012. Geraadpleegd op 1 juni 2015.
  20. ↑ Juve bindt Italiaanse internationals voor komende jaren Voetbal International, 2 april 2012. Geraadpleegd op 2 juni 2015.
  21. ↑ Bonucci moet zich verantwoorden in omkoopschandaal Voetbal International, 4 juli 2012. Geraadpleegd op 2 juni 2015.
  22. ↑ Verdachte Criscito maakt geen deel uit van EK-selectie Voetbal International, 28 mei 2012. Geraadpleegd op 2 juni 2015.
  23. ↑ Aanklager wil jarenlange schorsing Bonucci FCUpdate.nl, 3 augustus 2012. Geraadpleegd op 2 juni 2015.
  24. ↑ Aanklager in beroep tegen vrijspraak Bonucci FCUpdate.nl, 14 augustus 2012. Geraadpleegd op 2 juni 2015.
  25. ↑ Prestatiegegevens in het seizoen 2012/13 op transfermarkt.co.uk. Geraadpleegd op 2 juni 2015.
  26. ↑ Bonucci één duel geschorst na lachwekkende schwalbe Voetbal International, 11 december 2012. Geraadpleegd op 2 juni 2015.
  27. ↑ (it) Stangata sulla Juve: due turni a Conte e Bonucci La Repubblica, 28 januari 2013. Geraadpleegd op 2 juni 2015. Gearchiveerd op 4 februari 2013.
  28. ↑ Juventus heeft opnieuw geen medelijden met Lazio Voetbal International, 31 augustus 2013. Geraadpleegd op 2 juni 2015.
  29. ↑ (it) Europa League: Lione-Juventus 0-1: risolve Bonucci nel finale, infortunio a Tevez La Gazzetta dello Sport, 3 april 2014. Geraadpleegd op 2 juni 2015.
  30. ↑ Prestatiegegevens in het seizoen 2014/15 op transfermarkt.co.uk. Geraadpleegd op 2 juni 2015.
  31. ↑ (it) Agnelli: «Bonucci, una guida per i giovani» op de website van Juventus, 28 juli 2015. Geraadpleegd op 28 juli 2015.
  32. ↑ Real Madrid hofleverancier UEFA-team, Algemeen Dagblad, 5 juni 2017. Gearchiveerd op 21 juni 2023.
  33. ↑ Juve-verdediger Bonucci vertrekt naar AC Milan NOS, 14 juli 2017. Gearchiveerd op 25 juli 2021.
  34. ↑ AC Milan komend seizoen uitgesloten van Europees voetbal Voetbal International, 27 juni 2018. Gearchiveerd op 9 september 2023.
  35. ↑ Pikante terugkeer Bonucci bij Juve door bijzondere ruildeal Voetbal International, 2 augustus 2018. Gearchiveerd op 9 september 2023.
  36. ↑ (en) Leonardo Bonucci signs for Union Union Berlin, 1 september 2023. Gearchiveerd op 8 september 2023.
  37. ↑ Wedstrijdgegevens op eu-football.info. Geraadpleegd op 2 juni 2015.
  38. ↑ (en) World Cup 2010: Giuseppe Rossi left out of Italy squad BBC, 1 juni 2010. Geraadpleegd op 2 juni 2015. Gearchiveerd op 22 december 2015.
  39. ↑ Wedstrijdgegevens op eu-football.info. Geraadpleegd op 2 juni 2015.
  40. ↑ a b Spelersprofiel op eu-football.info. Geraadpleegd op 7 september 2015.
  41. ↑ Groep C: Italië boekt eerste zege dit kalenderjaar Voetbal International, 3 september 2010. Geraadpleegd op 2 juni 2015. Gearchiveerd op 2 juni 2015.
  42. ↑ Prandelli zet zes Juventus-spelers in basis Italië FCUpdate.nl, 7 oktober 2011. Geraadpleegd op 2 juni 2015.
  43. ↑ 'Verdachte' Bonucci in selectie Italië NOS, 29 mei 2012. Geraadpleegd op 2 juni 2012.
  44. ↑ Spelersprofiel op de website van de wereldvoetbalbond FIFA. Geraadpleegd op 3 juni 2015.
  45. ↑ Spanje na strafschoppen naar finale NOS, 27 juni 2013. Geraadpleegd op 3 juni 2015.
  46. ↑ Italië derde op Confederations Cup NOS, 13 juni 2013. Geraadpleegd op 3 juni 2015.
  47. ↑ (it) CONVOCAZIONE NAZIONALE “A” op de website van de Italiaanse voetbalbond, 1 juni 2014. Geraadpleegd op 3 juni 2015.
  48. ↑ Wedstrijdgegevens op transfermarkt.co.uk. Geraadpleegd op 3 juni 2015.
  49. ↑ (it) Nazionale, Thiago Motta e Montolivo fra i 30 preconvocati di Conte. Pavoletti out La Gazzetta dello Sport, 23 mei 2016. Geraadpleegd op 25 mei 2016.
  50. ↑ Italië wint na strafschoppen met 2–4.
  51. ↑ Italië verliest na strafschoppen met 6–7.
  52. ↑ Italië wint na strafschoppen met 2–3.
  53. ↑ Bonucci krijgt van de Roemeense scheidsrechter Ovidiu Haţegan in de 73ste minuut een rode kaart.
Zie de categorie Leonardo Bonucci van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.
Overgenomen van "https://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=Leonardo_Bonucci&oldid=66898207"