Francis Ford Coppola
.jpg)
Francis Ford Coppola, nado en Detroit (Míchigan) o 7 de abril de 1939, é un director de cine estadounidense, amais de guionista, editor de revistas e propietario dunha empresa hostaleira. Membro dunha familia estreitamente vencellada co mundo do cine, Coppola e tío do actor Nicolas Cage, pai da tamén directora de cine Sofia Coppola, irmán da actriz Talia Shire e fillo de Carmine Coppola.
Traxectoria[editar | editar a fonte]
Inicios[editar | editar a fonte]
Coppola estudou teatro na Universidade Hofstra, antes de estudar cinematografía na Universidade de California nos Ánxeles (UCLA). A inicios dos anos 1960, comezou a súa carreira profesional facendo filmes de baixo custo con Roger Corman e escribindo guións. O seu primeiro filme de baixo orzamento notable foi feito para Corman e chámase Dementia 13.
A Coppola ofrecéronlle dirixir un filme baseado na obra musical de Broadway O val do arco da vella, protagonizada por Petula Clark -no seu primeiro filme americano- e o veterano Fred Astaire, e producida por Jack Warner, quen quedou desconcertado ó ver o aspecto hippie de Coppola naquela época. Adecuando material obsoleto a unha época onde os musicais non eran populares, Coppola logrou facer un filme semi-exitoso, pero o seu traballo con Clark contribuíu a que ela gañase o seu primeiro nomeamento para o Globo de Ouro como mellor actriz.
En 1971, Coppola gañou un premio Oscar ó mellor guión orixinal xunto con Edmund H. Northon polo filme Patton. Con todo, o seu renome como creador de películas empezou con O padriño que co-escribiu e dirixiu, e con O padriño (II parte). Por ambas as películas gañou o Oscar á mellor película.
En 1974, antes de facer O padriño (II parte), Coppola dirixe o filme A conversación, onde narra a historia dun paranoico fisgón telefónico e experto en espiar a persoas específicas (protagonizado por Gene Hackman) quen se atopa involucrado nun plan secreto para realizar un posible asasinato. Esta película foi candidata ó Oscar á mellor película, polo que Coppola se converteu no segundo director na historia de Hollywood en estrear dúas películas o mesmo ano e ser candidatas ambas ó Oscar á mellor película o mesmo ano. Mentres O padriño (II parte) gañou este premio, A conversación gañou a Palma de Ouro no Festival de Cannes de 1974.
Durante este período tamén escribiu o guión para o remake de 1974, O Gran Gatsby e, produciu a innovadora película de George Lucas, American Graffiti.
Desde 1979[editar | editar a fonte]
Despois do éxito da saga sobre a Familia Corleone, en 1979 realizou Apocalypse Now, unha ambiciosa versión da novela de Joseph Conrad Corazón da escuridade, ambientada na Guerra de Vietnam. A produción estivo marcada por continuos problemas debidos ás difíciles condicións da rodaxe na selva filipina, ademais dun infarto do seu protagonista Martin Sheen e a aparencia arrogante de Marlon Brando, pero tamén polo esixente nivel creativo imposto polo seu director, quen continuou reescribindo freneticamente o guión durante a rodaxe. Todo iso alimentou o pánico do estudo que financiaba a película, e unha lenda que lle supuxo o sobrenome de Apocalipse/Apocalipse en calquera momento. O filme foi tan admirado como reprobado polos críticos de cine cando se estreou, aínda que alcanzou un resultado de recadación bastante notable. O filme documental Hearts of Darkness: A Filmmaker's Apocalypse, dirixido por Eleanor Coppola (a esposa de Francis), Fax Bahr e George Hickenlooper, relata a crónica das dificultades do equipo de produción.
Tras ela realiza en 1982 Corazonada, un musical atípico e experimental que supuxo un gran fracaso de recadación, aínda que cultivou un grande aprecio entre un certo sector de críticos e afeccionados, e que, debido á súa custosa produción que incluíu a reprodución en estudo de parte da cidade de Las Vegas, sumiu ó entón novo estudo de Coppola, American Zoetrope, nun longo período de ruína. Aínda así, en 1983 dirixe A lei da rúa e Rebeldes, ambas as dúas baseadas en novelas de Susan E. Hinton. A pesar de pasar case inadvertida para o público na súa estrea, A lei da rúa constitúe unha das súas obras máis persoais e inspiradas, e ten a gala o descubrimento dun entón descoñecido grupo de novos actores: Matt Dillon, Mickey Rourke, Diane Lane, Vincent Spano e Nicolas Cage, que posteriormente tiveron unha exitosa carreira no cine comercial.
Tamén colaborou con George Lucas como produtor executivo en numerosos proxectos desde 1980, entre eles os filmes experimentais Koyaanisqatsi, Powaqqatsi e Naqoyqatsi do director Godfrey Reggio e Mishima, sobre a vida do escritor xaponés Yukio Mishima.
En 1990, filmou The Godfather Part III, película coa que conclúe a triloxía sobre a Mafia Italiana nos EUA, que non foi tan admirada polos críticos como o foron as anteriores entregas, pero si foi un éxito de recadación. A súa filla, Sofia interpretou o papel de Mary, filla de Michael Corleone, tralo abandono de Winona Ryder xusto ó comezo da rodaxe.
Nos últimos anos dedicouse tamén a outros negocios, como a elaboración de viños no Val de Napa de California, coa súa adega Niebaum-Coppola. Tamén produce unha liña de especial de pastas e salsas e abriu hoteis en Guatemala, Belize, e recentemente en Buenos Aires, no exclusivo barrio de Palermo.
En 1997, Coppola fundou Zoetrope All-Story, unha revista literaria que publica historias curtas. A revista publicou relatos de ficción de T. C. Boyle e Amy Bloom, e ensaios de David Mamet, Steven Spielberg e Salman Rushdie. Desde a súa fundación, a publicación medrou en reputación para chegar a ser unha das máis importantes especializadas na ficción literaria. Coppola serve tanto como editor fundador e publicista de todo tipo de historias.
Os seus fillos seguíronlle na súa carreira cinematográfica. Sofia, a pesar das malas críticas iniciais cultivadas pola súa interpretación en The Godfather Part III, alcanzou unha gran reputación como directora e guionista cos filmes The Virgin Suicides, Lost in Translation e María Antonieta. Outro fillo, Roman Coppola, tamén realizou algúns filmes. Ademais dos seus fillos, o seu pai, Carmine Coppola, foi un renomeado compositor e músico, e escribiu as melodías de moitos filmes dos seus filmes; o seu sobriño Nicolas Cage é un recoñecido actor, así como a súa irmá Talia Shire (protagonista da saga de Rocky e actriz secundaria da saga O padriño).
En 2015, recibiu o Premio Princesa de Asturias das Artes.
Filmografía selecta[editar | editar a fonte]
- Kinsey (2004, co-produtor)
- The Rainmaker (1997, director)
- Jack (1996, director)
- The secret garden (1993, produtor executivo)
- Drácula de Bram Stoker (1992, director)
- O padriño (III parte) (1990, director)
- Tucker (1988, director)
- Gardens of Stone (1987, director)
- The Cotton Club (1984, director)
- Peggy Sue casou (1986, director)
- The Outsiders (1983, director)
- Rumble Fish (1983, director)
- Corazonada (1982, director)
- Apocalypse Now (1979, director)
- O padriño (II parte) (1974, director)
- A conversación (1974, director)
- O padriño (1972, director)
- A xente da choiva (1969, director)
- O val do arco da vella (1968, director)
- Xa es un home (1966, director)
- Dementia 13 (1963, director)
Premios[editar | editar a fonte]
Óscars[editar | editar a fonte]
| Ano | Categoría | Película | Resultado |
|---|---|---|---|
| 1991 | Óscar ó mellor filme | The Godfather Part III | Candidato |
| 1991 | Óscar ó mellor director | The Godfather Part III | Candidato |
| 1979 | Óscar ó mellor filme | Apocalypse Now | Candidato |
| 1979 | Óscar ó mellor director | Apocalypse Now | Candidato |
| 1979 | Óscar ó mellor guión adaptado | Apocalypse Now | Candidato |
| 1974 | Óscar ó mellor filme | A conversación | Candidato |
| 1974 | Óscar ó mellor filme | O padriño (II parte) | Gañador |
| 1974 | Óscar ó mellor director | O padriño (II parte) | Gañador |
| 1974 | Óscar ó mellor guión orixinal | A conversación | Candidato |
| 1974 | Óscar ó mellor guión adaptado | O padriño (II parte) | Gañador |
| 1973 | Óscar ó mellor filme | American Graffiti | Candidato |
| 1972 | Óscar ó mellor director | O padriño | Candidato |
| 1972 | Óscar ó mellor guión adaptado | O padriño | Gañador |
| 1970 | Óscar ó mellor guión orixinal | Patton | Gañador |
Premios Globo de Ouro[editar | editar a fonte]
| Ano | Categoría | Película | Resultado |
|---|---|---|---|
| 1991 | Globo de Ouro á mellor película - Drama | The Godfather Part III | Candidato |
| 1991 | Globo de Ouro ó mellor director | The Godfather Part III | Candidato |
| 1984 | Globo de Ouro ó mellor director | Cotton Club | Candidato |
| 1979 | Globo de Ouro á mellor película - Drama | Apocalypse Now | Candidato |
| 1979 | Globo de Ouro ó mellor director | Apocalypse Now | Gañador |
| 1974 | Globo de Ouro á mellor película - Drama | A conversación | Candidato |
| 1974 | Globo de Ouro á mellor película - Drama | O padriño (II parte) | Candidato |
| 1974 | Globo de Ouro ó mellor director | A conversación | Candidato |
| 1974 | Globo de Ouro ó mellor director | O padriño (II parte) | Candidato |
| 1973 | Globo de Ouro á mellor película - Comedia ou musical | American Graffiti | Gañador |
| 1972 | Globo de Ouro ó mellor director | O padriño | Gañador |
Festival de Cannes[editar | editar a fonte]
| Ano | Categoría | Película | Resultado |
|---|---|---|---|
| 1979 | Palma de Ouro | Apocalypse Now | Gañador |
| 1974 | Palma de Ouro | A conversación | Gañador |
| 1966 | Palma de Ouro | Xa es un home | Candidato |
Véxase tamén[editar | editar a fonte]
Bibliografía[editar | editar a fonte]
- José María Aresté, Francis Ford Coppola, Royal Books, Barcelona, 1994, ISBN 978-84-8135-036-4
Ligazóns externas[editar | editar a fonte]
 |
Commons ten máis contidos multimedia sobre: Francis Ford Coppola |
| Control de autoridades |
|
|---|
