Muddy Waters - Folk Singer (1964)

wat een album, wat een blues.

Mijn favouriet van deze super artiets

Muddy ' McKinley Morganfield ' Waters. Een bluesgigant. The Rolling Stones hebben hun naam aan een van zijn nummers te danken. Er wordt nogal wat rotzooi van de man aangeboden. Dus kijk uit met opvallende goedkope cd's van Muddy.
Okee , de 'Folksinger' , vrees niet , want ik heb , mits je gevoelig bent voor intieme countryblues , uitsluitend goed nieuws (wat heet) .
We beginnen met de geluidskwaliteit. Ik ben daar snel klaar mee: FENOMENAAL.(tegenwoordig ook in Superaudio).
De uitvoering. FENOMENAAL.
De Blues: FENOMENAAL.
Conclusie: ' Folksinger ' is een ABSOLUUT HOOGTEPUNT uit de Bluesdiscotheek.
Het spijt me , ik kan het in dit geval niet anders verwoorden.

Hebben jullie nog goede bluestips?

Ik kan en moet user George - de meest Noordelijk wonende blueskenner van Nederland - bijtreden.

George maakte mij een kopie toen ik in augustus bij hem langs kwam, gisteren nam ik die mee in de vrachtwagen.

Dit is pure onversneden rauwe blues. Morganfield zingt met een dijk van een bluesstem. Hebben wel méér van die ouwe negers, uiteraard. Samen met John Lee Hooker vind ik deze Waters één van de meest beklijvende bluesstemmen hebben.

Het overbekende Good Morning Little School Girl, wijd en zijd gekend en vaak gecovered is hier echt onovertroffen, net zoals heel het album.
De sobere begeleiding doet het hem hier. Geen franjes, geen toeters of bellen, neen, puur acoustisch en simpel en nèt daarom zo puur en prachtig.

Ik kan deze pure schoonheid eenieder dan ook aanbevelen.

Folk Singer is een must have voor de ware bluesfan.

Amen.

Was bij mij niet bekend - schaam, schaam, schaam? - maar dat is in ieder geval wel een hoogtepunt van heb ik jou daar. De plaat vind ik ook uitstekend, alleen tegen het einde aan helaas wat minder interessant.

Inderdaad mooiste Folk Blues album dat ik ken. Gespeeld door Muddy zelf, een piepjonge Buddy Guy en bassist Willie Dixon. Wat je noemt een supertrio!!!

Overigens kan ik iedereen die een keer audiofiel uit de hoek wil komen, de speciale 24 bits remaster aanraden (donkerblauwe hoes). Deze klinkt werkelijk fe-no-me-naal. Maak je op zeker de blits mee bij elke luistersessie...

5 sterren voor Muddy van Rico. Ik kan echt niet anders.machtigmooieblues.

Ik hou zelf veel meer van akoestische dan van elektrische Blues en heb al een aardige collectie, maar mooier dan deze van Muddy Waters zul je maar met moeite vinden. Deze cd heeft alles wat ik wil horen in de blues. Luister eens naar Cold Weather Blues (bijvoorbeeld via http://listen.grooveshark.com), als je dan nog niet onder de indruk bent, tsja....

Andere cd's in dit genre die ik kan waarderen (allemaal ouwe zwarte mannen met gitaar)
Mississippi Fred McDowell : I do not play no rock 'n roll
Skip James : Devil got my woman
Lightnin' Hopkins : Blues in the bottle
Mance Lipscomb : Texas songster

Allemaal opgenomen in de 60-er jaren toen deze mannen 'herontdekt' werden. De volgende artiest begon zijn carrière later dan bovengenoemde mannen, maar hij klinkt net zo authentiek:
R.L. Burnside : First recordings

Het blijft hoe dan ook een kwestie van smaak. We praten hier niet over "mooie liedjes" maar over "echte muziek" en lang niet iedereen wil echte muziek horen.

Ach, de blues..

De ouwe bluesmannen heb ik eigenlijk ontdekt met Howlin' Wolf. Klasse apart, dacht ik meteen, wat een geweldige muziek, welk een passie! Inmiddels ken ik ook al andere mannen, zoals Mississippi John Hurt, Bobby Bland, Junior Wells en John Lee Hooker. En nu wordt het eens tijd om één van de grootste blueslegendes wat luistertijd te gunnen; Muddy Waters. Ik dacht maar eens te beginnen met deze plaat, en die ben ik thans dan ook aan het beluisteren.

Robert Johnson is de volgende op m'n lijstje..

Howlin' Wolf was voor mij ook de eerste van de classic blues artiesten die ik qua muziek kende. Dankzij de film Caddilac Records ben ik weer helemaal aangestoken en dit is één van de eerste platen waarmee ik maar eens begonnen was. Een heerlijke blues plaat van deze geweldige artiest.

McKinley Morganfield alias Muddy Waters wordt algemeen beschouwd als de grondlegger van de moderne Chicago blues. Hoewel de Chicago blues vooral elektrisch gespeeld wordt, is het album “Folk Singer” volledig akoestisch. Desondanks hoor je de duidelijke kenmerken van de Chicago blues doorsijpelen in de met twee akoestische gitaren gedreven songs. Heel herkenbaar hoor je de oorsprong van Muddy’s latere scherpe en puntige (elektrische) gitaarlicks. Persoonlijk gaat mijn voorkeur uit naar Muddy’s akoestische werk en dan is “Folk Singer” een ware klassieker.

Niet alleen het songmateriaal is om je vingers bij af te likken, maar als je ziet door wie Muddy Waters wordt begeleid op deze plaat; daar gaat het hart van elke blues- en muziekliefhebber sneller van kloppen. Muddy zingt en begeleidt zichzelf op gitaar en wordt daarnaast bijgestaan door een jonge Buddy Guy op gitaar, Clifton James op drums en Willie Dixon als bandleider en bassist.


Ik durf te stellen dat ik “Folk Singer” wel een plek wil geven in mijn blues album top tien. Wat maakt deze plaat nu zo bijzonder? Allereerst is dat natuurlijk voor iedereen verschillend, en niet iedereen (ook niet elke bluesliefhebber) is gecharmeerd van akoestische blues. Ook ik heb een grote voorliefde voor elektrische blues, maar na het luisteren van dit album ben ik me meer en meer gaan interesseren voor akoestische blues. Als je je afvraagt waar de moderne elektrische blues vandaan komt, luister dan onder andere naar deze plaat. Nu is Muddy Waters niet de eerste akoestische blueslegende (denk bijvoorbeeld ook aan Robert Johnson), maar het samenspel tussen Waters en Buddy Guy is gewoonweg fascinerend. Ze wisselen lead en ritme partijen onderling met elkaar af, waardoor de muziek spannend blijft, en het gezapige of voortkabbelende imago dat akoestische blues doorgaans heeft wordt doorbroken. Willie Dixon en Clifton James zorgen met een afwisselende en gevarieerde ritmesectie voor de kers op de taart.


Ook vocaal gezien is “Folk Singer” hoogstaand. Op het moment dat Muddy begint te zingen op albumopener “My Home Is In The Delta” was ik verkocht. Een krachtige warme stem, doorleeft met ervaring, gevoel en intensiteit klinkt door de speakers. Als een echt goede blueszanger betaamt, trekt hij je mee in het verhaal van elke song.


Wat me naast de muziek ook heeft geïntrigeerd is de titel van deze plaat. De muziek op deze plaat is onvervalste authentieke blues, waarom heet de plaat dan “Folk Singer”? Toen deze plaat werd opgenomen was folkmuziek veruit de populairste muziek in de Verenigde Staten. De platenmaatschappij was dan ook van mening dat een album dat verwijst naar folk commercieel meer zou opbrengen dan blues. Dit album profiteerde dan ook van de “Folk boom”, maar heeft muzikaal gezien daar niets mee te maken.

Voor een ieder die zich wil verdiepen in de oorsprong van de moderne blues, en als je geïnteresseerd bent in authentieke bluesmuziek, dan is deze plaat een echte aanrader. Beoordeel deze plaat echter niet op een eerste luisterbeurt, maar besteedt er echt aandacht aan. Probeer elk instrument afzonderlijk te beluisteren: de drums, de bas en beide gitaren. Ontdek het gevarieerde spel, het ritme, de melodieën en harmonieën. Na enige luisterbeurten snap je hoe de synergie van de muzikanten resulteert in een prachtige bluesplaat. Sluit je ogen, luister en je waart jezelf in de Mississippi Delta.

Goede review Ik was net van plan om een beoordeling te geven, maar zal omdat jij het zegt nog wel even wachten

Mooie beschouwing van Ronald over dit fantastische , klassieke en prachtig opgenomen bluesalbum

Prachtige blues van de man die het genre groot en populair heeft gemaakt. Deze folksinger heb ik jaren geleden als reguliere cd een paar keer geluisterd. Kreeg onlangs een prachtige geremasterde cd versie in mijn bezit die alle details vele malen beter laat horen. Toch een extra dimensie aan deze prachtige plaat. Als Muddy My Captain zingt en speelt staat hij breed in mijn woonkamer. Ongelooflijk dat dit materiaal uit begin jaren 60 is en zo kan klinken. Een vette aanrader deze mfsl udcd 593. Ben weer opnieuw gevallen voor dit album. Prachtig.

Onwaarschijnlijk goed album. Ook de bonustracks zijn errug de moeite waard!

Nergens slecht natuurlijk maar om een of andere reden kan deze plaat me niet zo raken, iets wat hij met electric mud dan weer wel dubbel en dik doet.

Ik heb precies hetzelfde. Hoewel ik me toch zeker tot de akoestische blues liefhebbers reken vind ik dit album wel goed, maar blijft deze desondanks steken op "slechts" 4 sterren. Dat heeft alles te maken met het feit dat dit album een beetje te "clean" is. Bij bijvoorbeeld Lightin' Hopkins bleef het altijd spannend. Dat was een stuk rauwer en technisch lang niet altijd even zuiver. Er wordt hier bij vlagen briljant gemusiceerd, maar misschien is het hem dat nou net. Bij Electric Mud zie ik wel dat rauwe randje. Dat is ook de reden dat ik iets meer heb met het andere icoon dat altijd in een adem met Waters genoemd wordt: Howlin' Wolf. Die heeft in zijn jeugd iets meer klappen gehad en dat hoor je. Wil trouwens niet zeggen dat ik Waters niet goed vind. Het zijn slechts details die het verschil maken. Natuurlijk was ook Waters ook een grootheid.

Goed intiem album, maar ik waardeer het ook met enige reserve en dat komt vooral wat mij betreft door te weinig ,wat meer up-tempo blues-songs, á la Good Morning Litte Schoolgirl. Wel heerlijk intiem en wie wat voor de meer elctric, vlottere blues gaat, kan ik Father And Sons aanraden, die ik ook nog (een stuk) beter vind dan deze en Electric Mud.

Ik heb deze wel, maar skip wel enige songs.

Wat is dit goed! Waarom heb ik dit nog niet eerder gehoord!

Ontegenzeggelijk een sfeervolle en lekkere plaat, met allevier de muzikanten op dezelfde golflengte en in de juiste stemming, maar het is allemaal wèl erg intiem en laid-back; een incidentele knerpende solo van een elektrische gitaar, een afwijkend ritmepatroon of wat meer pit zoals op Good morning little schoolgirl zou voor mij wel eens welkom zijn. Waters doet me hier soms denken aan John Lee Hooker (op My captain en Cold weather blues) en Mississippi Fred McDowell (op Feel like going home, waarvan McDowell onder de titel Brooks run into the ocean ook een variant heeft opgenomen), en dat is verder niet verkeerd, maar ook wel enigszins overbodig, en als geheel vind ik dit album meer ontspannen dan spannend.
        Beluisterd in de 1999-remaster van Chess, met een kort essay inclusief wat herinneringen van Buddy Guy aan de sessies, de original liner notes en een nette annotatie met gebruikte muzikanten en componisten. Deze uitgave bevat tevens vijf bonustracks van twee sessies uit april en oktober 1964, met vrijwel compleet andere muzikanten, elektrische instrumenten en soms ook blazers, kortom een extraatje dat niets met het oorspronkelijke album te maken heeft, hetgeen niet wegneemt dat met name deze versies van Willie Dixons The same thing en Waters' eigen You can't lose what you never had (dat ik eerder kende via de geweldige cover van de Allman Brothers uit 1975) niet te versmaden zijn. En het belangrijkste van deze release: ik weet niet hoe de oorspronkelijke elpee en de eventuele eerste CD-versie klonken, maar deze remaster klinkt werkelijk subliem: totaal ruisloos, warm en zeer helder, alsof Muddy naast je zit te spelen terwijl zijn band hem perfect uitgebalanceerd begeleidt. Akoestische arrangementen zijn natuurlijk bijzonder geschikt voor zo'n geweldig geluidsbeeld, maar zo goed en ruimtelijk als op déze transfer klonk zulke muziek voor mijn gevoel maar zelden.

Ik kan voor dit weergaloze album alleen maar de volle mep geven. Wat een sfeer, prachtige songs en gitaar en dan gezongen door de fraaie stem van Muddy Waters. Een juweeltje!

Vandaag eens de top 250 album lijst aller tijden van het vermaarde muziekvakblad Rolling Stone onder de loep genomen. Deze wijkt enorm af van de top 250 op deze site, die ik toch als tenenkrommend eenzijdig beschouw. In de lijst van Rolling Stone bijvoorbeeld geen plaat van Radiohead in de top 50 en nogal wat andere namen. Zoals Chuck Berry, Bob Marley, Otis Redding, Sam Cooke, Rod Stewart, Janis Joplin en Muddy Waters. Vaak muzikanten met een grond leggende invloed voor latere muzikanten/groepen. Alle aanleiding dus om deze rasartiesten de komende tijd vaker voorbij te laten komen, te beginnen met Muddy Waters.

Mee eens. Je begint niet bepaald met het verkeerde album. Veel plezier!

Ooit eens beluisterd bij het sporten en dat werkte uitstekend. Grappig! De sfeerbeelden van deze muziek lijken juist haaks te staan op die bezigheid. Dit album heeft echt het hutje op de heide gevoel: in the middle of nowhere je liefdesverdriet wegdrinken. Prachtig gitaarspel in combinatie met een doorleefde stem. Deze blues is geloofwaardig en indringend..

Fijne bluesplaat waarin het aankomt op de mooie details. En die zijn er voldoende. Ik ben ook erg gecharmeerd van de bonusnummers. Die zijn wat steviger maar wel erg goed.
Mijn favoriete bluesmuzikant blijft Bo Carter, maar dit komt wel in de buurt,
23e in de 100 Greatest Albums of 1964 en 10e in de BestEverAlbums 1964.
4*

Viel echt even van mijn stoel toen ik dit voor het eerst hoorde. Wat een schitterende sound. Wat een stem die Muddy. Prachtig akoestische gitaren. En dat in 1963. Buddy Guy doet ook mee. En Willy Dixon. Wat een weelde. Zo goed!

Prachtige akoestische blues van Muddy Waters en wat een geluid zeg...
Mocht ik een minpuntje kunnen bedenken dan is het dat sommige nummers wat te snel zijn afgelopen, ik had soms nog wel even door willen gaan...