A continuación aparece una instantánea de la página web tal y como aparecía en 20/4/2024 (la última vez que nuestro rastreador la visitó). Esta es la versión de la página que se usó para la clasificación de los resultados de búsqueda. Puede que la página haya cambiado desde la última vez que la guardamos en caché. Para ver lo que puede haber cambiado (sin la información destacada), ve a la página actual.
Bing no se hace responsable del contenido de esta página.
W swej długiej karierze odniósł wiele sukcesów: był 3-krotnym uczestnikiem mistrzostw świata (1974, 1978, 1982). W reprezentacji debiutował na Euro 1968, gdzie zdobył złoty medal. W 1978 zajął z drużyną 4. miejsce, zaś w 1982 roku osiągnął największy sukces, zdobywając mistrzostwo świata. Był wówczas kapitanem reprezentacji. Do dzisiaj Zoff pozostaje najstarszym zawodnikiem w historii, który sięgnął po to trofeum. Rozegrał 112 spotkań w reprezentacji Włoch, grał m.in. w Juventusie (1972-83, 570 spotkań w Serie A), zdobył Puchar UEFA (z Juventusem, 1977), 6 razy sięgał po mistrzostwo kraju i 2 razy po Puchar Włoch. Dwukrotnie grał w finale Pucharu Europy Mistrzów Klubowych: w 1973 i 1983. Po skończeniu kariery jako zawodnik został trenerem m.in. Juventusu, z którym w sezonie 1989–1990 zdobył Puchar UEFA oraz Puchar Włoch, S.S. Lazio, olimpijskiej kadry Włoch i pierwszej drużyny Włoch od 1998, z którą zdobył wicemistrzostwo Europy (2000). Pomiędzy 20 września1972 (3:1 z Jugosławią), a 15 czerwca1974 (3:1 z Haiti) nie puścił bramki przez 1142 minuty z rzędu w meczach reprezentacji, ustanawiając światowy rekord. Wybrany przez IFFHS trzecim najlepszym bramkarzem XX wieku[1].