Cold Mountain (2003)

Ik weet het niet zo met Minghella. Het neigt naar kitsch, wat ie hier met Cold Mountain heeft gemaakt. Het ziet er erg gelikt en mooi uit en er is volop drama aanwezig. Best aardig zou je zeggen. Maar tegelijkertijd heeft deze film ook zoveel gezemel en duurt ie gewoonweg erg lang. Heb ook het idee dat het een herhalingsoefening is van The English Patient.

Ik schrok me onnozel toe ik de hoge score van deze film zag.

Geen kwaad woord over de acteurs, we krijgen heel mooie beelden voorgeschoteld, en bij momenten zijn er situaties die heel realistisch (lees: hard) over komen. Maar in grote lijnen is dit wat me van de film bijblijft (kwestie van mezelf tikwerk te besparen ):

Heel andere locatie, heel andere tijdsgeest, maar bij de vijf commentaren die ik hier gekopieerd heb, gingen mijn gedachten automatisch naar The Green Mile. Die Oscarwinnaars, hé...

Cold Mountain

De film behoort nog nét niet tot de zwoele zomeravond films van RTL8. Hij werd een paar dagen voor ze daarmee begonnen uitgezonden, maar toch bleef hij in deze combinatie in mijn hoofd hangen. Nu kijk ik geen films op de commerciële zenders, maar heb hem gisteren dan toch even opgezet.

Cold Mountains verhaal is er eentje die mij in dubio stelt. Aan de ene kant is het een oppervlakkig liefdesverhaaltje waar lang niet alles uit gehaald wordt, maar aan de andere kant kent de film ook sterke stukken waar het onderste uit de kan komt. De hoofdlijn is echter flinterdun. Het stoort behoorlijk dat Inman en Ada elkaar niet kennen, en daar toch zo'n lange film over gemaakt moet worden. Daarentegen worden de gruwelen van de burgeroorlog zeer sterk naar voren gebracht - iets dat totaal los staat van de kern van het verhaal: de romance tussen Inman en Ada. Hierdoor heb je een zeer zwak verhaal, dat vrij goed is aangekleed.

Jude Law en Nicole Kidman hebben een zeer vreemde chemie met elkaar in de film. In het begin wordt razendsnel een kleine band opgebouwd die met Law's afwezigheid geheel in elkaar stort. De twee missen daarna dan ook de overtuiging. Al hun beweegredenen verliezen hun fundament. Law weet echter met Portman een zeer sterk stuk neer te zetten.

Waar Law dat met Portman doet, doet Kidman dat met Renée Zellweger. Ook die twee hebben een goede chemie met elkaar.

Als de acteurs dan echter bij elkaar komen takelen de prestaties af naar het niveau van het begin van de film.

De film ziet er zeker mooi uit. Prachtige scènes in bossen, op de heides en met name de slagvelden zien er goed uit. Hiermee wordt een degelijke sfeer gecreëerd en krijg je een aardig beeld van de tijdsgeest. Prima.

Cold Mountain is qua verhaal zeer zwak. Tevens zijn de personages waar het om draait - Inman en Ada - de minste factor in de film. Zijwegen weten de film echter op een goed spoort te brengen, al kan ik er niet meer van maken dan wat ik er nu voor geef.

2.5*

Cold Mountain is een epische romance, met helaas een centraal koppel met weinig chemie. Ik hoef niet uit te leggen dat dit tamelijk dodelijk is voor de filmbeleving. Jude Law en Nicole Kidman kun je dit niet kwalijk nemen (al heb ik beiden veel beter zien acteren), ze krijgen erg slappe personages en de romantische scènes zijn de slechtste van de film, vooral aan het begin als de liefde opbloeit. Probeer maar eens een scène waarin de vonken overvliegen omdat hij een witte duif vangt in een kerk overtuigend te brengen.

Hoe dan ook, dit is een merkwaardig geval waarin alles boeiender is zolang het koppel uit elkaar is. Erg veel drang dat ze weer in elkaars armen moesten vangen voelde ik dan ook niet. Veel liever kijk ik naar bijrolacteurs die met gemak de show stelen. Het gebrek aan karakter in de hoofdfiguren is gevoed in de personages van met name Renée Zellweger, Philip Seymour Hoffman, Eileen Atkins en Brendan Gleeson. Ja, deze film over het Amerikaanse zuiden heeft een hoop rollen voor Britten, Ieren en Australiërs.

Verder is wat we te zien krijgen nogal typisch voor Amerikaanse, epische romances. De geliefden uitten hun gevoelens in enorm zwaarmoedige dialogen; er is veel aandacht voor majestueuze landschappen; op de achtergrond vinden allemaal belangrijke historische gebeurtenissen plaats; de muziek is groots en nadrukkelijk aanwezig. Afijn, je kent het wel. Het was echter kwalitatief nogal wisselend uitgevoerd. Sommige momenten waren erg vermakelijk of spannend, terwijl het vervolgens weer saai of te voorspelbaar was. Hoogtepunt vond ik hier toch wel de cinematografie. Het was typisch voor het genre misschien, maar vooral de kleuren van de omgevingen waren toch wel enorm mooi hier. Zet daar echter tegenover dat bijvoorbeeld Charlie Hunnam acteert alsof hij in een b-actiefilm zit en rare toevoegingen zoals een put waarin de toekomst gezien kan worden en je merkt ook dat Minghella nooit echt de juiste toon vindt.

Het is gewoon een beetje rommelig. Geen echte mislukking misschien, maar het overtuigd niet. Misschien wilde Minghella zijn succes met The English Patient herhalen?
3,5*

Vermakelijke film. Film is soms wel traag en beetje langdradig maar dan zijn er ook scenes die het zeker weer goed maken. Het einde vond ik wel zeer goed. Zijn betere films in het genre maar is zeker goed voor een avondje goed filmamusement. Law speelde zeer goed. Kidman en Zelwegger vond ik minder spelen. Charlie Hunnam had ik eerst niet herkent maar vond hem ook wel nog ok spelen als bad guy. 7,5/10

Goede film...

Na lange tijd deze film links te laten liggen, toch maar eens aan gewaagd.

Ben over het algemeen ook geen al te grote fan van Nicole Kidman en Renée Zellweger (zeker in dit soort films), maar dat viel me alles behalve tegen. En of het dan komt dat de verwachting niet te hoog was, ik weet het niet, maar deze film met het verhaal van de burgeroorlog en de thuis perikelen, mede de avontuurlijke terugreis naar (t)huis is me goed bevallen.

Nou, voor vanavond kon je kiezen tussen The English Patient en deze film. Beide Minghella films, geloof ik. Kijkers hebben dan elk geval onderscheidingsvermogen klaarblijkelijk. De eerste is een draak van een film met misschien wel de meest onterecht toegekende Oscar status uit de geschiedenis van Hollywood (nee, niet Titanic)... Cold Moutain is dan vele malen beter. Ook hier weer dankzij het spel van Jude Law. Wat een acteur! Ook Seymour Hoffmann speelt een rol in dit epische drama.

Geen fan van deze film, er bestaan betere in dit genre. Veel te langdradig

Een uurtje korter en het had een ster meer opgeleverd.

Film met hoogtes en laagtes. Inderdaad de film heeft wel wat mindere punten. Maar gelukkig ook veel goede en volgens mij meer van die laatste

Gisteren gekeken. Ik hou normaal niet van trage romantische films maar deze was gewoon keigoed. Clichés waren er wel natuurlijk, maar zo diepgaand heb ik zelden gezien. De film gaat over veel meer dan romantiek maar over de afschuw van de oorlog en het verlies van elke vorm van goedheid die er in de mens schuilt. De scène waarin de hoofdacteur zegt: 'Als ik al enige goedheid in mij had dan is die nu verdwenen'. Lichaamstaal, woorden, situatie ... het klikte allemaal. Spijtig dat ik toen het einde kon voorspellen ...

Matige film, niet goed niet slecht, minpunt van de film, het acteren van Kidman en Law, beide kunnen beter. De bijrollen zijn gelukkig wel overtuigend waarbij Zelwegger er uit springt. Ander nadeel van de film is de vele situaties waarin Inman ieder keer terecht komt op zijn weg terug naar Cold Mountain, maakt het verhaal wat lang. Pluspunten zijn de geweldige natuur opnames en de actie, die zijn beide subliem. Maar de grootste kwaliteit van de film is de muziek, die maakt dat ik de film toch drie sterren geef.

Een film waarbij alles er omheen en de ondersteunende cast interessanter is dan het liefdesverhaal wat centraal staat.

De film heeft wel wat overeenkomsten met Gone With the Wind. Maar waar de romance daar wel werkt, deed het me in Cold Mountain niet veel. Het boeide me eigenlijk vrij weinig of de geliefden nog herenigd werden of niet. De romance komt niet echt overtuigend over, iets wat vooral aan de manier waarop het geschreven te danken is dan aan de acteurs. De schrijver(s) zijn er zelfs in geslaagd de gebeurtenissen rondom Inman en zijn reis terug naar zijn Ada een stuk boeiender te maken. Daar scoort de film zeker punten. Ook de bijrollen zijn beter geschreven dan de hoofdpersonages. De veldslag in het begin is trouwens erg fraai.

Acteerwerk is goed tot zeer goed. Ook hier is vooral de ondersteunende cast weer erg sterk. Law en Kidman kunnen beter. Zellweger, een actrice waar ik normaal helemaal niets mee heb, weet mij hier helemaal mee te krijgen. Ook Hoffman, Gleeson, Portman. De rest van de allstar cast is ook fijn om naar te kijken.

Cold Mountain is verder heel erg degelijk. Mooi gefilmd, prachtige locaties, epische muziek wat soms net te pushy is in hoe je je op bepaalde momenten moet voelen.

Jammer dat het drama aspect wat minder goed overkomt en de film op andere punten wel sterk is. Cold Mountain is lang niet zo meeslepend als het had kunnen zijn.

This world won't stand long. God won't let it...

Een film die als liefdedrama begint met de Amerikaanse Burgeroorlog als achtergrond, en daarna langzaam overgaat in een beeld vervuld van tragedie, hoop en wanhoop.

De film begint spetterend met een mooie opening wat betreft het beeld van de oorlog en de ondermijning en daaruit voortvloeiende strijd. Bijzonder mooi en overtuigend in beeld gebracht. Het verhaal wordt onderbroken met flashbacks die terug kijken op betere tijden. De montage en duur van de flashbacks zijn ronduit perfect. Ze duren niet te lang en geven het verhaal genoeg inhoud zonder meteen aan kracht in te boeten wat de realiteit en het oorlogsgedeelte betreft. Van de dromerige overgangen en muziek tot de details van vieze nagels en groezelige baarden en de best wel mooi gebrachte oorlogsscenes, Cold Mountain, naar het bekende boek van Charles Frazier, treft meteen al de roos als stijlvol en uitgebalanceerd geheel.

De film deelt zich op overtuigende manier in tweeën. Kidman thuis, en Law onderweg, beide strijdend tegen negatieve krachten en worstelend met de erfenis van deze oorlog. Kidman die amper het hoofd boven water kan houden in een uitgemolken land, geregeerd door de tirannie van een sadistische homeguard. Law daarentegen niet in minder lastige situatie met boeven, premiejagers, profiteurs op zijn pad, en de problematiek van onderdak en eten. Het is de situatie van alle deze armoede, wreedheid, sadisme, misbruik en tragedie die de film wat mij betreft erg doet slagen. In het geval van Law komen er een aantal merkwaardige gevallen voorbij zoals de ontmoeting, en uit voort vloeiende dingen, als Ribisi en Hoffman, maar vooral de situatie met Portman en de bedscene vind ik altijd erg treffend en aangrijpend. De eenzaamheid, hoop, wanhoop en verdriet te midden van zo'n nationale tragedie vind ik uitmuntend gebracht. Het einde past dan verder ook perfect in de dromerige sfeer tussen hoop en wanhoop en een daaruit voortvloeiend nieuw begin.

De film is qua verhaal en sfeer prima in balans wat mij betreft. De soundtrack van Gabriel Yared is prachtig en er zijn vele acteurs, ook nog hele jonge koppies die amper te herkennen zijn, die allemaal het noemen waard zijn. Kidman meer dan prima, Law weer eens wat anders dan pronken met zijn koppie en hij doet het meer dan goed, persoonlijk vind ik Winstone en Gleeson erg goed en heeft Zellweger terecht een prijs gewonnen voor de simpele maar eerlijke Ruby. Zij zorgt voor een heerlijke komische noot, hoe ze in eerste instantie haar verder behoorlijk uitfoetert vind ik geweldig. Verder Is Ethan Suplee heel aardig, vallen vooral Cillian Murphy en Charlie Hunman op die je zo op het oog bijna niet eens herkent, komt Jack White nog even voorbij en is James Gammon met die zware stem van hem kostelijk.

Cold Mountain is een prachtige film die zich uitermate goed kan meten met The English Patient en ik moet zeggen dat ik niet kan kiezen omdat CM net iets toegankelijker overkomt terwijl TEP weer wat meer naar realistisch drama neigt. Daarnaast vind ik het opvallend dat Cold Mountain vooral begint als liefdesdrama maar daarna subtiel van ondertoon veranderd en het beeld vooral gericht wordt op alle tragiek, onrecht, hoop en wanhoop rond de Burgeroorlog. Een beeld vooral ook die karakter Ada zelf uitspreekt in de vorm van 'I need you' na een opsomming van de zieltogende situatie thuis die vooral benadrukt dat ze hem nodig heeft om te overleven in barre tijden.

Mooie film, zonder enige twijfel.

te lange goede film

Vandaag te zien op TV > ARTE > 13:45 uur

Omdat er anno 2020 weinig interessants te beleven valt op film gebied ben ik maar eens gaan rondsnuffelen in de periode 2010. Daar is nog wel wat prettigs te vinden wat de moeite waard is zelfs al duurt het meer dan 2 en een half uur. Deze film was er zo een. Ik denk een hele geslaagde verfilming van het boek (wat ik niet gelezen heb). De sfeer is te voelen en we zitten nu eens een keer niet in het Yankee kamp maar aan de kant van de Rebels. Ook weer eens wat anders.

De cast was indrukwekkend bij deze film en cinematograaf John Seale werkte mee aan Mad Max Fury Road. Veel belovende film dus, maar helaas stelde het toch wel serieus teleur. Het accent van de Engelse Jude Law en de Australische Nicole Kidman zat toch niet echt lekker. Het hele script was een rommeltje, met daarover de hele tijd zo'n flauwe vertelstem als uit een romantische tv-film. Zo'n genre mag van mij gerust de nodige clichés bevatten, zolang het maar entertaint. Maar hier leek het soms eerder op een parodie te gaan.

Af en toe wel een mooi shot, maar te weinig om echt indruk te maken. De film heeft wel zijn momenten, maar die zijn vrij schaars. En figuren komen en gaan, zonder dat je ze echt mist. Er is te weinig oprechte drama en daardoor neemt helaas de melige romantiek iets te veel de overhand. En ik ben dan nog een liefhebber van Classic Hollywood en musicals.

Een film van pieken en dalen, zal ik maar zeggen. Met als diepte punt het personage dat Zellweger neerzet, dat zo over de top flinterdun cartoonesk aanvoelt dat een schaterlach moeilijk te onderdrukken valt. Eigenlijk is de rest ook te plat zelfs voor het genre Western, maar al met al kijkt 't wel goed weg met deze Hollywood supersterrenbezetting. Kan in de categorie "ook weer gezien, en snel vergeten."