Empik Jazz Club: The Very Best Of Sarah Vaughan

Sarah Vaughan wybitna wokalistka jazzu, obdarzona niezwykłą skalą i idealną intonacją, potrafiła subtelnie panować nad barwą swego głosu. Często frazy śpiewane delikatnym, ciepłym głosem kontrastowały z fragmentami interpretowanymi szorstkim, nosowym vibrato, czy gardłowym warczeniem. Korona najwybitniejszych wokalistek jazzu składa się z niezwykle utalentowanych śpiewaczek, dla których jazz stal się li tylko pretekstem do eksponowania swojej wielkiej sztuki. Perłami w tej koronie są nie tylko Billie Holiday i Bessie Smith, Ella Fitzgerald i Dinah Washington ale także jedna z najciekawszych wokalistek jazzu – Sarah Vaughan.

Sarah "Sassy" Vaughan pobierała lekcje fortepianu, śpiewała w chórze kościelnym Mount Zion Baptist Church, a mając 12 lat została jego organistką. W 1942 roku wygrała amatorski konkurs talentów w Apollo Theater w Harlemie. Billy Eckstine, który śpiewał wówczas w big-bandzie Earla "Fatha" Hinesa, dostrzegł jej talent i zaproponował posadę wokalistki i drugiej pianistki w zespole. To tutaj zetknęła się z pionierami modern jazzu: Charlie’m Parkerem i Dizzy’m Gilespie’m. Bogate dziesięciolecie pracy studyjnej i koncertowej rozpoczęła od wspólnych nagrań z Milesem Davisem, po czym zarzuciła rynek albumami z muzyką popularną, wydanymi przez Mercury Records, a także bardziej jazzowym materiałem zrealizowanym dla firmy EmArcy Records. Nagrania te powstały przy współudziale Clifforda Browna, Cannonballa Adderley’a i muzyków zespołu Counta Basiego. Jej największe przeboje z tego okresu to: "How Important Can It Be", "Whatever Lola Wants", "The Banana Boat", "You Ought To Have Wife" i "Make Yourself Comfortable". W latach 60-tych Sarah Vaughan była już wielką gwiazdą: koncertowała i nagrywała z najwybitniejszymi muzykami od Charliego Parkera i Oscara Petersona, Herbie’go Hancocka i Quincy Jonesa, Duke’a Ellingtona i Dizzy’ego Gillespiego po  Dona Cherry’ego, Maynarda Fergusona i Chucka Mangione, śpiewała w zespołach Jimmy’ego Jonesa, Richarda Davisa, Rolanda Hanny, Boba Jamesa , Jana Hammera, Jimmy’ego Cobba. Wielkim sukcesem okazały się albumy z jazzowymi standardami: "After Hours" oraz "Sarah Plus Two".

U aureoli wielkiej gwiazdy odeszła od jazzu, realizując nagrania wraz z orkiestrami (np. „Songs  of The Beatles”). Po latach zaczęła ponownie występować i nagrywać z muzykami jazzowymi. Wystąpiła na festiwalu Jazzowym w Monterey, nagrała  legendarny album „How Long Has This Been Going On” z  kwartetem gwiazd (Oscar Peterson, Joe Pass, Ray Brown i Louie Bellson) oraz „Duke Ellington Song Book One”, w którego realizacji wzięła udział także jazzowa elita (Zoot Sims, Frank Foster, Frank Wess, J.J. Johnson i Joe Pass). W 1980 roku wzięła udział w słynnym koncercie w Carnegie Hall, powróciła też do śpiewania z  Billym Eckstine'em w Apollo Theater, gdzie zaczęła się niegdyś jej kariera. W 1984 roku uczestniczyła w jednym z najniezwyklejszych projektów swojej karierze - "The Planet Is Alive, Let It Live" - symfonii skomponowanej przez Tito Fontanę i Santego Polumbo, do włoskich tłumaczeń wierszy Karola Wojtyły.
 
Dionizy Piątkowski
autor polskiej Encyklopedii Jazzu