Het contrast in outfits kan nauwelijks groter. Amy Winehouse (1983-2011) was dol op jurkjes, bustiers en grote oorbellen. In haar decolleté bungelden vaak grote hangers aan gouden kettingen. Actrice Marisa Abela, die in een hotelsuite in haar woonplaats Londen vertelt over haar felbegeerde rol , draagt een zwart, oversized pak. Op twee zilverkleurige ringen na draagt ze geen sieraden.

Ook bij haar auditie voor Back to black twee jaar geleden deed de rijzende ster geen enkele poging om te lijken op de in 2011 aan een alcoholvergiftiging overleden zangeres. De actrice had zich niet uitgeleefd met eyeliner en droeg haar lange donkere haar evenmin in Amy’s iconische suikerspinkapsel. Veel concurrentes wél. Hoopte Abela, met haar 27 lentes even oud als Winehouse op haar sterfdag, heimelijk dat deze heftige rol aan haar voorbij zou gaan?

Zonder make-up

Ze ontkent met een lach. „Ik vond het vooral belangrijk om uit te stralen dat ik Amy’s kern kon overdragen. En dat komt, denk ik, allereerst van binnenuit. Ik vertrouwde erop dat bij dit project vast fantastische make-up- en haarartiesten zouden gaan werken, en dat het niet mijn taak was om haar uiterlijk te imiteren.”

Een verstandige beslissing, stelt regisseuse Sam Taylor-Johnson, die onder meer de eerste Fifty shades of grey -film maakte. Daarnaast is ze getrouwd met de beoogde nieuwe James Bond Aaron Taylor-Johnson, maar dat is een verboden gespreksonderwerp. Liever vertelt de filmmaakster dat ze blij was dat Abela zonder make-up een gooi deed naar de rol. „Zo kon ik haar beter bekijken. Tijdens de audities zag ik veel lookalikes voorbijkomen. Sommigen klonken ook echt als Amy. Maar ik was vooral op zoek naar iemand die haar emotioneel kon dragen.”

Grote liefde Blake

Abela had voorafgaand aan haar auditie aangegeven dat ze niet kon zingen. Nadat de keuze op haar was gevallen, werd besloten opnamen van Winehouse te gebruiken. Maar de actrice, die een bescheiden rolletje had in Barbie , stortte zich op zangles en brengt in de rolprent nu zelf nummers als Stronger than me , Rehab en Tears dry on their own . Het was een van de grootste uitdagingen, zegt ze. „Je moet wanneer je je ogen dicht doet niet alleen dat specifieke geluid van haar horen, maar ook het warme gevoel krijgen dat ze iedereen gaf wanneer zij zong. En het was heel moeilijk om de onverklaarbare magie waarmee Amy de wereld betoverde, in de vingers te krijgen. Ik heb me weleens afgevraagd waar ik aan begonnen was. Soms dacht ik: zat ik maar lekker met vriendinnen in een koffietentje. Maar het is nu eenmaal hard werken om een verhaal zo integer mogelijk te vertellen.”

Een favoriete scène van beide vrouwen is de eerste ontmoeting tussen Amy en haar grote liefde Blake Fielder-Civil. In vergelijking met de documentaire Amy uit 2015 is Back to black een stuk milder ten opzichte van zowel Blake en zeker haar vader Mitch. „We vertellen het levensverhaal vanuit Amy’s oogpunt”, benadrukt regisseuse Taylor-Johnson. „Zij adoreerde Blake en hield zielsveel van haar vader. Ik veroordeel hen niet omdat zij dat ook niet deed.”

Stalkende schurken

De ’schurken’ in haar film zijn drugs én de paparazzi. „Die hebben haar kapotgemaakt. Google maar, uit sommige periodes kun je van elke dag een foto van haar vinden, vanuit elk gezichtspunt. Dat betekent dat ze continu omringd was door een legertje fotografen.” Abela voegt eraan toe: „Als ze geen ster was geweest, zou het volledig illegaal zijn wat deze mensen deden. Het was stalking, emotioneel misbruik, soms zelfs fysiek geweld.”

Toch hoopt Taylor-Johnson dat Winehouse door Back to black minder als slachtoffer wordt beschouwd. „Mijn doel is dat bezoekers thuis meteen haar muziek opzetten. Dat ze zich nu op een andere manier verbonden voelen met haar liedjes. Ik wil Amy haar muziek teruggeven. Laten we haar vooral herinneren als artieste en een geweldige tekstschrijver.”

Abela: „Veel mensen hebben me gevraagd of het niet extreem donker was om in haar huid te kruipen. De film toont haar dieptepunten en iedereen die ooit te maken heeft gehad met een verslaving of eetstoornis, weet hoe zwaar dat is. Maar ik speelde óók een van de meest getalenteerde artiesten uit de geschiedenis, wat ze is geworden juist dankzij haar levenslust.”

Alles of niets

Onder begeleiding van een diëtist viel de actrice af om Amy in haar laatste jaren te portretteren. Dat is op een gezonde manier gegaan, zegt ze. „Mijn voorwaarde was dat ik genoeg energie moest hebben om te functioneren. Maar het gewichtsverlies vond ik noodzakelijk voor deze rol. Je voélt je anders als je dunner bent. Ja, ik had het mezelf makkelijker kunnen maken. Door niet zelf te zingen en me door bewerking van de beelden dunner te laten lijken, maar ik wilde er vol in duiken. In de geest van Amy: alles of niets. Het belang van onverschrokkenheid zal me door deze rol de rest van mijn leven bijblijven.”

Heeft ze ook nog iets fysiek meegenomen van de set? „De Dolce & Gabbana-jurk die Amy droeg bij de Grammy-uitreiking in 2008, is voor mij op maat nagemaakt. Die mocht ik houden. Bij welke gelegenheid ik het ga dragen? Ha, ik heb nog geen idee.”