All of Us Strangers (2023)

Wat een prachtige, hartverscheurende film.

Eens!

Ware tour de force voor Andrew Scott. Een acteur die ik nog niet veel aan het werk heb gezien buiten zijn rol in Sherlock, maar als Moriarty wel altijd een onuitwisbare indruk achterliet. Zijn prestatie in All of Us Strangers raakte me heel erg diep. Zijn mimiek en gezichtsexpressies gaan door merg en been. Wat een rollercoaster aan emoties; zowel droevige, melancholische, tragische, mooie en hoopgevende gevoelens wisselen elkaar af. Paul Mescal draagt hier ook zéker aan bij, maar het is wel echt Scott's film. En de scènes tussen Adam en Harry vond ik mooi, maar het zijn vooral de scènes met de ouders die me waarlijk naar de keel grepen. Hoe je het ook allemaal wil interpreteren; deze scènes staken ijzersterk in elkaar en maakten iets in me los. De interpretatie die ik het 'mooiste' vind is dat niets in deze scènes 'echt' is. Adam beeldt zich in hoe het zou zijn om op dit punt in zijn leven met zijn ouders te praten en hoe zij op alles zouden reageren. Zijn ouders terug tot leven wekken door middel van verbeelding zorgt ervoor dat hij zijn trauma's een plaats kan geven en uiteindelijk vooruit kan in zijn leven. Adam is een man die tegelijkertijd ouder is dan zijn ouders ooit geworden zijn én een jongen die geen dag ouder is geworden sinds zijn ouders gestorven zijn. Voor eeuwig levend in dat moment, totdat hij zichzelf toelaat verder te gaan op het einde.

Hoe Adams relatie met Harry evolueert parallel met de scènes met de ouders, steekt mooi in elkaar. En ook hier hangt ogenschijnlijk de vraag; wat is echt en wat niet? Maar nadenken over die vraag is irrelevant en mist het punt van de film, dat ergens mooi verwoord wordt door het personage van Claire Foy: Does it feel real? Ik denk dat dat altijd de meest waardevolle vraag is.

De beelden zijn mooi, de muziek wekt een wervelmoes van verschillende emoties op, het tempo zit goed. Ik ben er niet helemaal over uit wat ik van het einde vind - het had voor mij iets algeheel positiever mogen eindigen, want de rest van de film is ook al vrij drukkend en zwaar - maar de melancholie, het verdriet en de hoop vormt natuurlijk wel een mooie combinatie. Ik moet het nog wat laten bezinken, maar alles voor de laatste vijf minuten vond ik in ieder geval een stuk sterker.

4*.

Deze film viel mij helaas behoorlijk tegen. De sfeerzetting in het begin is best behoorlijk en de scènes tussen hoofdpersoon Adam en zijn ouders zitten best goed in elkaar, met name de scène waarin hij met zijn moeder over zijn homoseksualiteit spreekt is sterk. Voor het overige kon het mij helaas niet boeien. Het verhaal wordt wat rommelig verteld, zonder overigens onnavolgbaar te worden, maar het maakte wel dat het mij niet greep en gaandeweg zelfs nauwelijks nog kon boeien.

Andrew Scott is echt spectaculair goed in deze film. Een aangename verrassing, want ik kon hem in Sherlock echt niet uitstaan in een rol die zo verschrikkelijk over de top was. In deze film wordt hij op de goede manier afgeremd en speelt hij een hartverscheurend in zichzelf gekeerde rol waarin hij zo breekbaar als een kind is. Erg teleurstellend dat een rol als deze geen Oscarnominatie oplevert terwijl Bradley Cooper zijn Oscar bait wel de erkenning krijgt.

Dit is het soort verhaal dat in de verkeerde handen makkelijk veel te sentimenteel of zweverig had kunnen zijn, maar Haigh maakt er een oprechte en ingetogen tranentrekker met een tastbaar eenzame en dromerige sfeer van. Die scènes in het restaurant en in de trein op het einde zijn werkelijk prachtig. Het gebruik van muziek is ook erg sterk, en Mescal en Foy brengen weer wat je van ze verwacht inmiddels. Met gemak een van de meest aangrijpende films van het jaar.

Precies een half uur vol gehouden. ... dus gauw een andere film opgezet.

***moderator: rest van het bericht aangepast wegens ontoelaatbaar***

Mooie film, waarbij je gek genoeg pas na het kijken realiseert hoe goed hij is. De film wil wat moeizaam opgang komen en als kijker vraag je je af waar het naar toe gaat. Het lijkt eigenlijk nergens naar toe te gaan en kabbelt wat voort. Maar gaande weg trekt de film steeds meer de aandacht waarbij het einde je bij de strot pakt. Maar na het einde gaan je hersens aan het werk en merk je dat je toch wel naar een pareltje hebt zitten kijken. Sterk acteerwerk en visueel saai maar fraai met een prima gekozen soundtrack. Topper! 4.0/4.5

Exact dit. Echt een film die blijft hangen. Erg, erg mooi.

"Sterk acteerwerk", zo'n dooddoener die vaak te pas en te onpas wordt gebruikt, regelmatig ook onterecht. Maar in dit geval helemaal terecht. Andrew Scott doet het heel erg goed. Maar hoe goed zijn Jamie Bell en Claire Foy als ouders? Die "Pet Shop Boys"- scène.....

Andrew Scott en Paul Mescal in een gay romance? Sign me up! Jammer dat films fictief zijn.

All of Us Strangers is absoluut een originele film die gaat over verlies, verdriet, eenzaamheid en wat dat met iemand kan doen. Het is prachtig gefilmd en de muziek paste perfect. Waarom kiest Mescal altijd projecten uit die een slechte connotatie achterlaten bij een geliefd nummer? Eerst Under Pressure en nu zowel Pet Shop Boys als Frankie Goes To Hollywood. Bedankt daarvoor, Mescal.

Andrew Scott heeft misschien wel de rol van zijn leven gespeeld als een getroebleerde, eenzame man in een leeg flatgebouw. Hij heeft een enorm groot emotioneel bereik en je voelt meteen sympathie voor hem. Mescal is leuk en heeft een meer luchtige vibe. Beiden zijn geweldig en verdienen alle lof die ze krijgen.

Claire Foye is ook erg sterk bezig. Zoals hierboven werd vermeld is de scène waarbij Scott eerlijk is over zijn seksualiteit is heel rakend. Ik zal liegen als ik zeg dat dit niet herkenbaar is. Ook de manier waarop zij en Bell bijdraaien was erg gelijkend met mijn persoonlijke ervaring.

Aan het einde van de film voelde ik me best emotioneel, maar ik had gedacht dat de film meer impact op me zou hebben. Ik ben een enorme liefhebber van queer liefdesverhalen, dus het is nogal bizar dat ik niet één keer heb gehuild.

Dit is een film die ik zou aanraden aan iedereen die eens iets anders wil zien, maar ook toegankelijk is voor het grote publiek. Achteraf valt er wel wat te analyseren, maar ik denk dat de meeste bioscoopbezoekers het allemaal wel zullen begrijpen.

4*

Nee dit is niks voor mij. Dus ik sla hem maar over.

Deze film is grotendeels heel teder en intiem. Zeer mooie cinematografie ook.

Wat mij betreft jammer van de drugsscène in het midden en het einde met Adam die Harry vindt in z'n bad , dat had voor mij niet gehoeven en kost de film toch een ster.

Maar als je van integere kleine cinema houdt, ga deze vooral zien!

Een film die eerst een beetje opgang moet komen maar naar het einde toe een grootse film aan het worden is. En het slot was even verbijsterd. Kortom een film die ik niet snel zou vergeten.

Ik ben blij dat ik de intro van de film hier niet gelezen heb, want het verklapt alles

De connotatie die Mescal achterlaat bij Frankie Goes To Hollywood is niet negatief voor mij maar onwijs to the point. Ik herinner me die jaren als een grote doem, met veel verdriet, en de beste muziek ooit. Ook heel erg gay, het was de tijd van mn coming out, die pijnlijk en traumatisch was.

Frankie blijft voor altijd de soundtrack van mn jonge jaren. Alle vrienden die ik toen had leven niet meer. De meesten was ik uit het oog verloren, een enkeling zag ik nog weleens in een gay bar in Amsterdam. Suicide, hartaanvallen en aids namen hen weg. Het waren toen jongemannen die rolmodellen voor mij, boerenknul, waren.

Ik heb wel moeten huilen naarmate de film vorderde. Alles draaide om afscheid, ondraaglijk, maar zo is het leven. Ik had zo gehoopt dat het goed kwam.

Weekend, een van de vorige films, sloeg niet zo aan bij mij, maar deze sloeg eigenlijk wel in als een bom, ondanks dat het een serene film is. Zeer aan te raden.

Jamie als verleidelijk rokende man, supermooi gefilmd! Hij zette mij op het verkeerde been. Geweldig hoe de zoon bij zijn ouders aanklopt voor erkenning en contact. Hoe onaf onze levens vaak zijn, terwijl we tijd genoeg hebben, maar weglopen voor de realiteit. De film slaat de spijker op zijn kop, veel verwerken we met onze verbeelding.

Oef, wat een film, en wat een performance van Scott. Dat je er zo bovenuit kan springen met zo'n uitstekende cast om je heen, is echt een prestatie. Ik gun Cillian zijn Oscar best, maar voor mij is dit wel de meest indrukwekkende (en soms pijnlijk kwetsbare) acteerprestatie van het afgelopen jaar.

Mescal blijft lekker bezig, ga zo door jong. En na Weekend en 45 Years houdt Haigh zijn 4* of hoger van mij ook mooi vol.

4,4*

Uitstekende film over een schrijver met een eenzaam bestaan die een flatgenoot ontmoet. Vooral een aantal prachtige dialogen die je normaal gezien niet kunt hebben. En de film weet op die momenten ook te ontroeren, zonder te sentimenteel te worden. Redelijk sfeervol en een aangenaam, rustig tempo. Goed acteerwerk van de gehele cast.

Schitterend dit. Voor een commerciële partij als Disney+ vind ik het gewaagd traag, en hoewel ik toch wat gewend ben - Tárr, Alonso - duurde het even voordat ik hier in zat. En uiteindelijk helemaal ontroerd. Sfeer sfeer sfeer, en Jamie Bell gaat nooit vervelen. Prachtige soundtrack ook. Ja, dit was heel erg mooi. Een ruime 4,0*.

Een rustig en enigszins verontrustend drama van schrijver en regisseur Andrew Haigh over de alleenstaande scriptschrijver Adam die zich in de werkelijkheid verliest. Behalve dat hij de enige bewoner in een hoog flatgebouw. lijkt te zijn en zijn eigen universum lijkt te hebben gecreëerd, observeert de camera hem ook nog eens minutenlang als hij sprakeloos en zonder duidelijk doel door het beeld beweegt. Hij is eenzaam. De eenzaamheid voelt drukkend en houdt gelijke tred met het gevoel dat iets niet helemaal in balans is. Herinneringen en fantasie dringen zich op. Op een bepaald moment is onduidelijk wat in het verhaal waar is en wat inbeelding.

De enscenering is gevoelvol maar solide, is in melancholie gedrenkt en kenmerkt zich door een immer rustige ondertoon. De film vertelt twee verhalen. Het eerste vertelt over de prille liefde tussen de twee mannen Adam en Harry. Twee verloren zielen die elkaar vinden. De een heeft al vroeg zijn ouders verloren, worstelt daar nog mee en heeft aan een schrijversblokkade. Over de ander kom je niet veel te weten maar is zichtbaar een gekwetst persoon. Adam is niet meer de enige bewoner van de woontoren. Er lijken nu twee bewoners te zijn die een eigen universum. hebben gecreëerd. Hun verhaal speelt zich in die eigen afgeschermde microkosmos af.

De tweede verhaallijn draait om Adam en zijn familie. In zijn ouderlijk huis ontmoet hij meermalen zijn ouders die hij al vroeg in zijn leven heeft verloren. In hoeverre die ontmoetingen echt zijn of zich alleen in Adam’s hoofd afspelen is niet duidelijk. Heel belangrijk is het antwoord ook niet. Van meer belang zijn de gesprekken die hij met zijn ouders voert. Ontroerende en tragikomische gesprekken zijn het. Ze bieden vertroosting en zijn voor Adam een krachtig middel om met het vroege verscheiden van zijn ouders in het reine te komen.

De film neemt de tijd om beide verhalen te vertellen. Dat leidt hier en daar tot wat saaie momenten, maar beide verhalen hebben voldoende inhoud om die momenten te overleven en geboeid te blijven kijken. Als na een dik uur film de beide verhaallijnen verstrikt raken, levert dat prachtige beleving op. In de samensmelting ontlaadt de opgebouwde spanning zich en komt de sfeer van vervreemding en melancholie die de film beheerst, volledig tot zijn recht. Goed acteerwerk helpt. All of Us Strangers biedt gevoelvolle tragedie. Goeie film.

Ging hier vrij blanco in en vond het ook erg mooi, met een topprestatie van de cast, Scott en Mescal met name. Een mooie soundtrack, al moest ik van de meeste van die nummers in de jaren 80 weinig hebben. Wist ook helemaal niet dat dat vrolijke deuntje van de Pet Shop Boys in wezen een best treurig verhaal vertelt.