Wisła Kraków (piłka nożna)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Wisła Kraków
Ilustracja
stadion klubu
Pełna nazwa

Towarzystwo Sportowe Wisła Kraków Spółka Akcyjna

Przydomek

Biała Gwiazda
Chłopcy z Reymonta

Maskotka

Wiślacki Smok[1]

Barwy

           
niebiesko-biało-czerwone[2][3]

Data założenia

1906

Debiut w najwyższej lidze

3 kwietnia 1927
Wisła – Jutrzenka Kraków 4:0

Liga

I liga

Państwo

 Polska

Województwo

 małopolskie

Siedziba

Kraków

Adres

ul. Władysława Reymonta 20, 30-059 Kraków

Stadion

Stadion Miejski w Krakowie im. Henryka Reymana
(Pojemność: 33 130)

Sponsor techniczny

Macron

Właściciel

Jarosław Królewski (53,69%)
Jakub Błaszczykowski (15,30%)
Adam Łanoszka (15,29%)
Władysław Nowak (3,75%)
Adam Adamczyk (3,75%)
Inni[4] (8,22%)[5]

Prezes

Jarosław Królewski[6]

Trener

Albert Rudé

Asystent trenera

Eric Lira Fernández
Kazimierz Kmiecik
Mariusz Jop
Michał Siwierski

Stroje
domowe
Stroje
wyjazdowe
Trzeci
strój
Multimedia w Wikimedia Commons
Wiadomości w Wikinews
Strona internetowa

Towarzystwo Sportowe Wisła Kraków Spółka Akcyjna – polski klub piłkarski z siedzibą w Krakowie, występujący od sezonu 2022/2023 w I lidze. Jest to jeden z najbardziej utytułowanych polskich klubów w historii.

Kontynuator tradycji piłkarskich wielosekcyjnego TS Wisła Kraków, założonego w 1906 roku[7] przez profesora Tadeusza Łopuszańskiego, składającego się z uczniów II szkoły realnej w Krakowie. W grudniu 1997 roku wydzielono sekcję piłki nożnej mężczyzn, tworząc sportową spółkę akcyjną (SSA), która w 2007 roku przekształciła się w spółkę akcyjną. W swojej historii Wisła wywalczyła 13 tytułów mistrza Polski, 13 tytułów wicemistrza Polski, 4 Puchary Polski, 1 Puchar Ligi Polskiej oraz 1 Superpuchar Polski.

Klub zajmuje 2 miejsce w tabeli wszech czasów Ekstraklasy. W rozgrywkach międzynarodowych Biała Gwiazda docierała do 1/4 finału Pucharu Europy Mistrzów Krajowych, 1/8 finału Pucharu UEFA oraz dwukrotnie do 1/8 finału Pucharu Zdobywców Pucharów.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Założenie i początki klubu[edytuj | edytuj kod]

Wisła Kraków powstała w roku 1906 jako oficjalny klub sportowy będący kontynuatorem kółka sportowego II szkoły realnej w Krakowie założonego przez profesora Tadeusza Łopuszańskiego. Owe kółko zostało założone najprawdopodobniej na wiosnę 1906 roku, chociaż niektóre źródła mówią o roku wcześniejszym. Kółko zostało przekształcone w klub sportowy o nazwie Wisła najprawdopodobniej w lecie lub wczesną jesienią 1906 roku. Powyższe terminy ciężko określić co do dnia z powodu poniszczonej dokumentacji klubowej w trakcie I i II wojny światowej.

Zmiana szkolnego kółka sportowego na oficjalny klub sportowy prawdopodobnie była związana z organizowanym w Krakowie w październiku 1906 roku Turniejem Jesiennym, który można uznać za pierwsze nieoficjalne Mistrzostwa Krakowa w piłkę nożną. Pierwszym prezesem nowopowstałego klubu został jego inicjator, czyli profesor Tadeusz Łopuszański. Nazwę dla klubu Wisła wymyślili uczniowie Łopuszańskiego w geście patriotyzmu jako nawiązanie do rzeki Wisły, która przepływała przez wszystkie trzy zabory okupowanej wówczas Polski. Pierwszym herbem klubu została natomiast czarna piłka przecięta na błękitno, co miało symbolizować ową rzekę z nazwy klubu.[8]

Wedle różnych źródeł Wisła we wspomnianym turnieju zajęła trzecie, bądź czwarte miejsce. Najprawdopodobniej również podczas tego turnieju odbyły się pierwsze derby Krakowa pomiędzy Wisłą, a Cracovia. Niestety brak na to dokumentacji dlatego też jako pierwsze oficjalnie spotkanie wspomnianych drużyn uznaje się spotkanie z 20 września 1908 roku.[9]

W pierwszym historycznych składzie Wisły znajdowali się:

Na rezerwie natomiast zasiadli również (pozycje nieznane):

Jesienią 1907 roku doszło do połączenie dwóch krakowskich klubów. Wisły oraz tzw. drużyny Jenkera, nazywanej również po prostu Czerwoni Kraków. Do fuzji doszło z inicjatywy prezesa Wisły profesora Tadeusza Łopuszańskiego, który nie chcąc, żeby Wisła podzieliła los wielu klubów opartych na uczniach szkół, które z racji bycia zakładanymi przez starsze roczniki po kilku miesiącach zostały rozwiązywane z powodu ukończenia przez większość zawodnik szkoły, na której oparty był klub. W przypadku Wisły, która była oparta na uczniach II szkoły realnej w Krakowie, dla których dalszym krokiem edukacyjnym była Politechnika Lwowska taki scenariusz był bardzo realny. Łopuszański nie chcą by jego klub upadł zaczął dbać o to, żeby pozyskiwać piłkarzy z innych klubów, finalnie łącząc się z innym niezależnym klubem.

Formalnie klub Czerwoni Kraków przestał istnieć, a jego zawodnicy przeszli w całości do Wisły Kraków. Jednak, żeby zachować równość w fuzji klubów Wisła przyjęła czerwone koszulki z dwoma, błękitnymi gwiazdami (obecnie symbol znany jako jedna, pięcioramienna, biała gwiazda) jako swoje barwy, które zostały z nią do dnia dzisiejszego.[11]

W następnych latach Wisła, podobnie jak inne polskie kluby angażowała się w założenie niezależnego od zaborców polskiego związku piłkarskiego. Jednym z symboli tej walki była zmiana błękitnej gwiazdy występującej na koszulkach piłkarzy na białą, żeby barwy klubu symbolizowały biało-czerwone narodowe, polskie barwy.[12]

W 1912 roku Wisła po raz pierwszy wzięła udział w oficjalnych zatwierdzonych przez FIFę polskich rozgrywkach piłkarskich. Były nimi zapasy kwalifikacyjne o I klasę, w których drużyny sklasyfikowane jako II-klasowe walczyły o podniesienie rangi do I-klasy i występ w przyszłorocznych Mistrzostwach Galicji. Rozgrywek nie dokończono, a wyniki zostały anulowane. Wisła pomimo liderowania w tabeli rozgrywek w momencie ich przerwania dopiero decyzją związku została awansowana do rangi I-klasy i zapewniła sobie grę w pierwszych, historycznych Mistrzostwach Galicji w 1913 roku.[13]

Drużyna Wisły w listopadzie 1913

W 1913 Wisła zagrała we wspomnianych wyżej Mistrzostwach Galicji. Jej rywalami była Cracovia oraz Pogoń Lwów. Rozgrywki wygrała Cracovia, natomiast Wisła zdobyła tytuł wicemistrzowski.[14]

5 kwietnia 1914 roku Wisła otwiera swój pierwszy stadion umiejscowiony na krakowskich Oleandrach. W sierpniu tego samego roku klub użyczy terenu Józefowi Piłsudskiemu i jego nowo sformowanej Pierwszej Kompanii Kadrowej skąd wyruszą walczyć o polską niepodległość.[15]

17 maja 1914 roku w drużynie Wisły debiutuje Henryk Reyman. Jedna z największych legend klubu, patron aktualnego stadionu Białej Gwiazdy oraz twórca ikonicznej wypowiedzi, która stała się mottem klubowy Nikt nie wymaga od was samych zwycięstw. Czasem i przegrać przychodzi. Ale każdy ma prawo żądać od was ambitnej i nieustępliwej walki. Nie dopuśćcie do tego, aby ludzie uznali was za niegodnych... podania ręki. Cytat został wypowiedziany podczas derbowego spotkania z Cracovią 3 maja 1925 roku, kiedy to do przerwy Wiślacy przegrali z miejscowym rywalem 1:5. Wypowiedź stała się ikoniczna nie tylko z powodu samej jej treści, ale również z działania motywacyjnego jakie działała na słyszących ją piłkarzy, którzy w drugiej połowie doprowadzili wyniki spotkania do stanu remisu 5:5.[16][17]

W 1914 roku Wisła po raz drugi bierze udział w Mistrzostwach Galicji. Jednak tym razem zalicza słabe wyniki przegrywając dwa rozegrane spotkania i plasując się na ostatnim miejscu tabeli. Rozgrywki zostają zawieszone, a następnie nigdy niedokończone z powodu wybuchu I wojny światowej. Z tego też powodu Towarzystwo Sportowe Wisła Kraków zawiesza swoją działalność.[18][19]

Dwudziestolecie międzywojenne[edytuj | edytuj kod]

Największą rolę w odbudowaniu zawieszonego w działalności Towarzystwa Sportowego Wisła Kraków miał w szczególnej jej wtedy jeszcze mało znany piłkarz Henryk Reyman, który dał Wiśle nowe życie namawiając do uczestnictwa w klubie swoich kolegów z wojska, jeszcze w trakcie końcówki I wojny światowej. Początek powojennej historii dla klubu nie był łatwy, ponieważ w 1915 roku w wyniku pożaru zniszczony został jej stadion na Oleandrach, który został zajęty przez wojska austriackie. 14 lipca 1918 roku Wisła rozgrywa swoje pierwsze spotkanie po reaktywacji pokonując Czarnych Jasło 4:0. Wisła w tym spotkaniu oraz rozegranym dwa tygodnie później spotkaniu z Pogonią Lwów zagrała pod nazwą Sparta Kraków. Jednak dzień po spotkaniu z Pogonią powróciła do swojej historycznej nazwy Wisła.[20][21]

W dniach 20–21 grudnia 1919 roku założony zostaje Polski Związek Piłki Nożnej, a jednymi z pierwszych jego wiceprezesów zostają działacze Wisły Józef Szkolnikowski i Jan Weyssenhoff.[22] Dzięki temu wydarzeniu w 1920 roku udaje się rozegrać pierwsze, w pełni niezależne i niepodległe polskie rozgrywki piłkarskie o tytuł najlepszej drużyny w kraju. Pierwsze mistrzostwa rozgrywane są w systemie mieszanym z rozgrywkami okręgowym w I etapie. W nich Wisła musi uznać wyższość Cracovii zajmując drugie miejsce i nie kwalifikując się do ogólnopolskiej części rozgrywek, których niestety nie udaje się dokończyć z powodu wybuchu wojny polsko-bolszewickiej.[23]

18 grudnia 1921 roku reprezentacja Polski w piłce nożnej rozgrywała swój pierwszy, historyczny mecz międzypaństwowy. Na selekcjonera drużyny narodowej w tym meczu zostaje wybrany ówczesny prezes Wisły Józef Szkolnikowski.[24]

Fotografia z dnia otwarcia drugiego stadionu Wisły 8 kwietnia 1922 roku

W sezonach 1921 oraz 1922 Wisła na etapie okręgowym zajmowała odpowiednio trzecie i drugie miejsce przez co kończyła rozgrywki na tym etapie.[25][26]

8 kwietnia 1922 roku Wisła otwiera swój nowy stadion stworzony na bazie rozparcelowanego w czasie I wojny światowej toru wyścigów konnych przy zbiegu alei 3 Maja i ulicy Miechowskiej.[27][28]

W sezonie 1923 nastąpił przełom w wynikach klubowy, kiedy to Wisła po raz pierwszy wygrała rozgrywki w okręgu krakowskim i awansowała do ogólnopolskiej fazy mistrzostw Polski. W nich zwyciężyła w rozgrywkach grupy zachodniej dzięki czemu awansowała do fazy finałowej, w której uległa po trzech spotkaniach[29] Pogoni Lwów zdobywając tym samym swój pierwszy medal mistrzostw Polski.[30][31]

Marszałek Józef Piłsudski w otoczeniu zawodników Pogoni Lwów i Wisły Kraków na stadionie Wisły (1924) podczas spotkania o moralne mistrzostwo Polski

W sezonie 1924 PZPN postanowił zrezygnować z organizacji Mistrzostw Polski. Wszystko po to, żeby reprezentacja Polski jak najlepiej przygotowała się do swojego debiutu na igrzyskach olimpijskich, które odbyły się tamtego roku w Paryżu. Na wspomnianych igrzyskach w kadrze Polski znalazło się czterech Wiślaków. Henryk Reyman i Mieczysław Wiśniewski w pierwszym składzie oraz na rezerwie Zdzisław Styczeń i Władysław Krupa. Pierwotnie w roku 1924 planowano rozegrać tylko okręgowy etap do Mistrzostw Polski w 1925 roku. W tych rozgrywkach Wisła prowadzona pierwszy raz w historii przez profesjonalnego trenera Węgra Imre Schlossera wygrywa krakowską grupę i kwalifikuje się do etapu ogólnopolskiego. Jednak fatalne nastroje polskich kibiców po klęsce na igrzyskach oraz braku ogólnopolskich rozgrywek o tytuł mistrzowski spowodowały, że prasa okrzyknęła spotkanie towarzyskie rozgrywane 16 listopada tamtego roku w Krakowie pomiędzy finalistami poprzedniej edycji Wisłą i Pogonią Lwów jako spotkanie o moralne mistrzostwo Polski. Jego rangę dodatkowo podkreślała obecność na trybunach Marszałka Józefa Piłsudskiego, przebywającego akurat w stolicy Małopolski. Spotkanie zwyciężyli Lwowianie 3:2 nieoficjalnie broniąc tytułu Mistrza Polski. Pamiątkowe zdjęcie marszałka pośród uczestników meczu jest jedną z najsłynniejszych fotografii sportowych dwudziestolecia międzywojennego.[32]

W sezonie 1925 Wisła zagrała w Mistrzostwa Polski do których zakwalifikowała się w roku poprzednim. Rozgrywki Biała Gwiazda rozpoczęła od zwycięstwa w grupie południowej, po dodatkowym meczu z ŁKS-em Łódź rozegranym, z powodu równej ilości punktów w tabeli krakowskiego i łódzkiego klubu. W samej fazie finałowej Wisła zagrała słabo zajmując ostatnie, trzecie miejsce zdobywając tym samym brązowy medal mistrzostw Polski. Jednakże Henryk Reyman w tym sezonie jako pierwszy w hisotri gracz Wisły zdobył tytuł króla strzelców. Pod koniec tamtego roku rozegrano również okręgowe eliminacje do pierwszego w historii Pucharu Polski w piłce nożnej. Po pokonaniu Zwierzynieckiego Kraków, BBSV Bielsko oraz w finale Wawelu Kraków Wisła zdobyła pierwszy Puchar Polski na szczeblu okręgowym w Krakowie i zakwalifikowała się do pierwszej edycji ogólnopolskiego Puchar Polski.[33][34]

Sezon 1926 był dla Wisły słodko-gorzki. W rozgrywkach okręgowych Biała Gwiazda musiała tym razem uznać wyższość Cracovii zajmując drugie miejsce w krakowskiej grupie eliminacyjnej i kończąc zarazem na tym udział w mistrzostwach Polski w tamtym roku. Jednak w rozegranej w tamtym roku pierwszej edycji Puchar Polski po pokonaniu ŁKS-u Łódź i Ruchu Chorzów Biała Gwiazda znalazła się w finale tamtych rozgrywek. W rozegranym 5 września 1926 roku finale na stadionie Wisły Kraków ze Spartą Lwów Krakowianie wygrali 2:1 po bramce kapitana zespołu Henryka Reymana w ostatnich minutach spotkania. Zdobywając w ten sposób swoje pierwsze, oficjalne trofeum w historii klubu.[35][36]

Mistrzowski skład z roku 1927

Przełom lat 1926 i 1927 jest niezwykle ważny dla całej polskiej piłki nożnej. Doszło wtedy do rozłamu w polskiej piłce, z powodu odmiennych wizji rozwoju rozgrywek o Mistrzostwo Polski. Duża grupa klubów w tym m.in. Wisła, Legia Warszawa, Polonia Warszawa, Ruch Hajduki Wielkie[37], ŁKS Łódź, Czarni Lwów czy Pogoń Lwów chciała, żeby w Polsce wzorem krajów zachodnich, w których piłka nożna była już dużo bardziej rozwinięta wprowadzić system ligowy. Sprzeciwiał się temu PZPN, mający po swojej stronie Cracovię uważaną wtedy za najsilniejszy polski klub, który pomimo strat finansowych, które przenosiły każde kolejne rozgrywki nie chciał słyszeć o zmianie systemu rozgrywkowego. Wspominana grupa klubów stanęła na swoich i bez zgody PZPN-u, ale z udziałem wszystkich najmocniejszych polskich klubów, oprócz Cracovii rozegrała pierwszy w historii sezon ligowy o mistrzostwo Polski w piłce nożnej. Od początku rozgrywek Biała Gwiazda prowadziła tabeli pewnie krocząc po swój pierwszy mistrzowski tytuł. Po drodze 11 września pokonała w Krakowie TKS Toruń 15:0[38], co do dnia dzisiejszego jest największym rozmiarem zwycięstwa w polskiej najwyższej lidze. Kulminacyjny moment sezonu przypadł na mecz 23 kolejki rozegrany 25 września z 1.FC Katowice na wyjeździe. Wygrana w nim zapewniała Wiśle mistrzostwo Polski, jednak spotkanie oprócz wymiaru sportowego miało bardzo duży wymiar polityczny, ponieważ drużyna 1.FC Katowice składała się głównie z mniejszości niemieckiej i Ślązaków, których wielu nawet nie umiało mówić po polsku. W kraju panował nastrój, że cieniem na nowopowstałej polskiej lidze położy się sytuacja, że po tylu latach walki o niepodległość pierwsze, ligowe mistrzostwo Polski zdobędzie zespół pochodzący z mniejszości narodowej jednego z zaborców. W jednej z gazet padło nawet stwierdzenie "Drużyna Wisły musi sobie zdać sprawę, iż w dniu tym reprezentuje polski sport piłkarski Krakowa, którego barw broni obecnie w lidze." Mecz toczył się w niezwykle ostrej i napiętej atmosferze. Dzięki dwóm bramkom w pierwszym kwadracie drugiej połowy autorstwa Stanisława Czulaka i Henryka Reymana Biała Gwiazda prowadziła 2:0. Po tym drużyna z Katowic jeszcze bardziej poostrzyła grę. Mecz został zakończony w 73 minucie przez pomyłkę sędziego.[39][40] Wygrana ta oznaczała zdobycie przez Wisłę pierwszego w jej historii oraz pierwszego ligowego mistrzostwa Polski w historii polskiej piłki nożnej. Dodatkowym sukcesem dla Wisły było zdobycie przez Henryka Reymana 37 bramek w sezonie, co przełożyło się na zdobycie przez niego korony króla strzelców oraz stworzenie rekordu nie pobitego do dnia dziejszego. Początkowo PZPN nie chciał uznać wyników ligowych za oficjalne samemu organizując mistrzostwa w dotychczasowej formie. Jednak nie zostały one dokończone, a 18 grudnia, czyli już po zakończeniu rozgrywek ligowych PZPN ustąpił i uznał wyniki sezonu ligowego za oficjalne mistrzowa Polski w piłce nożnej w roku 1927.[41][42]

Mistrzowski skład z roku 1928

W sezonie 1928 Wisła przystąpiła do obrony mistrzowskiego tytułu z roku ubiegłego. W tamtym roku rozgrywki toczyły się już we współpracy z PZPN-em oraz w zgodnej linii całego polskiego środowiska piłkarskiego. Do ligi dokooptowano Cracovię przez co 3 czerwca tamtego roku miały miejsce pierwsze, ligowe derby Krakowa przegrane przez Wisłę 1:2[43]. W rewanżu jednak rozegranym na stadionie Wisły Biała Gwiazda pokonała Cracovię 5:1[44] rozpoczynając serię 9 wygranych z rzędu, które mocno przybliżyły Wisłę do obrony tytułu. Samo mistrzostwo Krakowianie przypieczętowali ponownie w wyjazdowym spotkaniu z 1.FC Katowice remisując 1:1. Spotkanie tym razem toczyło się w dużo spokojniejszej atmosferze, ponieważ była to ostatnia kolejka sezonu i tylko Wisła oraz Warta Poznań miały jeszcze szansę na tytuł.[45][46]

Plakat z okazji jubileuszu 30-lecia TS Wisła

W roku 1929 oraz w latach 30. XX wieku dzięki uspokojeniu się nastroju w państwie oraz przyjęciu wspólnej linii rozwoju polskiej piłki nożnej Wisła jako klub mogła w końcu spokojnie pracować i realizować założenia postanowione sobie jako klubowi przez sport służyć społeczeństwu. Nie przekłada się to jednak aż tak na wyniki klubu, który pomimo bycia w dalszym ciągu jednym z czołowych potentatów w kraju nie mógł po raz kolejny sięgnąć po najcenniejszy skarb, czyli mistrzostwo Polski. W tym okresie pomimo braku nawiązania do sukcesów z 1927 i 1928 roku Wisła trzykrotnie zdobywa wicemistrzostwo Polski w latach 1930, 1931 i 1936 oraz czterokrotnie po trzecie miejsce w kraju w latach 1929, 1933, 1934 i 1938. Tylko trzykrotnie w latach 1932, 1935, 1937 Wisła melduje się poza podium mistrzostw Polski zajmując kolejno szóste, czwarte i piąte miejsce.[47]

24 maja 1936 roku z okazji 30-lecia klubu zostaje zorganizowany mecz z londyńską Chelsea F.C. Wiślacy wygrywają spotkanie dzięki bramce z karnego Antoniego Łyki. Mecz z trybun oglądał Generalny inspektor Sił Zbrojnych Edward Rydz-Śmigły. Jubileuszowi 30-lecia TS Wisła towarzyszyła również zmiana barw klubowych. Do czerwieni i bieli dodano kolor niebieski. Ten układ barw pozostał z klubem do dnia dzisiejszego.[48]

W sezonie 1939 Wisła rozgrywa bardzo dobre rozgrywki po 14 kolejkach zajmuje drugie miejsce, mając tylko dwa punkty straty do prowadzącego w tabeli Ruchu Chorzów oraz dwa zaległe mecze. 1 września wybucha II wojna światowa rozgrywki zostają zawieszone, a następnie nigdy nie dokończone. Po wkroczeniu wojsk niemieckich do Krakowa stadion Wisły zostaje zarekwirowany i oddany w użytkowanie niemieckim oddziałom wojskowym. Następnie ze stadionu korzysta niemiecki klub Deutsche Turn und Sport Gemeinschaft. Oprócz strat materialnych klub traci wielu piłkarzy, którzy wstępują do wojska polskiego walczyć o niepodległość kraju.[49]

II wojna światowa i lata powojenne[edytuj | edytuj kod]

W odróżnieniu od I wojny światowej podczas II wojny światowej Wisła nie zawiesiła działalności i rozpoczęła funkcjonowanie pod niemieckim okupantem. 22 października 1939 odbywa się pierwszy mecz w okupowanym Krakowie pomiędzy Wisłą, a Krowodzą Kraków. Biała Gwiazda wygrywa to spotkanie 3:1 jednak w tym meczu jak wspomina uczestnik tamtych wydarzeń najważniejszą sprawą nie był wynik, ani piękna gra, ale zamanifestowanie woli życia: grając w najbardziej nawet tragicznych okresach byliśmy przekonani, że właśnie sport stać się może środkiem przeciw nastrojom rozpaczy i przygnębienia. [50]

5 maja 1940 roku rozegrane pierwsze wojenne derby Krakowa wygrane przez Wisłę 3:0. W lecie tamtego roku rozegrano natomiast pierwsze okupacyjne mistrzostwa Krakowa. Rozgrywki w momencie ich stworzenia nosiły nazwę Turniej dla zespołów piłkarskich byłych klubów, rozwiązanych rozporządzeniem władz niemieckich, ponieważ zorganizowane je dwa tygodnie po rozporządzeniu Hansa Franka o likwidacji polskich stowarzyszeń, w tym również klubów sportowych i zakazie utrzymywania ich istnienia oraz kontynuowania działalności. Mistrzostwa zostały zorganizowane na terenach Juvenii Kraków należących do Aleksandra Wodki, który mógł je używać według własnego uznania. Mimo pracy w konspiracji, żeby zorganizować te mistrzostwa organizatorzy i tak potrzebowali cichego przyzwolenia władz niemieckich. Sam turniej miał mieć za zadanie utrzymanie zawodników byłych drużyn w kondycji fizycznej, z wyłączeniem jakichkolwiek dążności politycznych czy wyznaniowych. Rozgrywki te w ostateczności wygrała Wisła wygrywając wszystkie siedem spotkań. Na jesień tamtego roku zorganizowany Błyskawiczny turniej piłkarski, którego ponownie gospodarzem jest Juvenia i ponownie wygrywa w nim Biała Gwiazda.[51]

We wrześniu 1940 roku aresztowany przez Gestapo za działalność konspiracyjną zostaje prezes Wisły Tadeusz Orzelski.[52]

W lecie 1941 roku ponownie udaje rozegrać się okupacyjne mistrzostwa Krakowa, które ponownie padają łupem Wisły. Rok później jednak sytuacja nie jest już tak dobra. Masowe aresztowania i wzmożona akcja łapanek oraz zamknięcie stadionu Juvenii przez okupanta nie daje szans na rozegranie żadnych zorganizowanych rozgrywek.[53][54]

W 1943 roku Polacy spragnieni chociaż kropli wolności jakie dawały jej Okupacyjne Mistrzostwa Krakowa doprowadzają do rozegrania kolejnej edycji turnieju. Zainteresowanych jest tak wielu, że rozgrywki zostają podzielone na dwie fazy z podziałem na grupy w pierwszej z nich. Wisła w swojej grupie eliminacyjnej zajmuje drugie miejsce zapewniając sobie awans do fazy finałowej, gdzie zajmuje drugie miejsce muszą uznać wyższość Cracovii po przegranym finale poprzez walkower z powodu wybuchu burd na trybunach, które później rozniosły się na miasto.[55]

W 1944 roku w okupowanym Krakowie coraz mniej było Hitlerowców, którzy zostawali wysyłani na front, żeby walcząc z nabierając w siłę ofensywą Armii Czerwonej. Dzięki czemu organizowanie dorocznych Okupacyjnych Mistrzostw Krakowa nabierało coraz to większego rozmachu. Jednak coraz większy smak wolności i powolne wychodzenie spod niemieckiego pręgieża powodował napięcia między klubami organizującymi turniej. Skończyło się to tym, że w okresie największej swobody w organizowaniu turnieju jedyny raz nie został on dokończony. Niejasna jest też kwestia drużyny, którą można uznać za zwycięzcę tej edycji mistrzostw. Wszystko rozchodzi się o spotkanie rozegrane 22 października 1944 pomiędzy Wisłą, a Wieczystą Kraków, ponieważ wiele źródeł uznaje to spotkanie tylko za mecz towarzyski, ponieważ zostało rozegrane dwa miesiące po wszystkich innych spotkaniach. Jednak jest to o tyle dziwne, że dla obydwu drużyn było to ostatnie brakujące spotkanie mistrzostw. Wisła wygrała tamto spotkanie 4:0. Jeśli uznamy to spotkanie za część mistrzostw zwycięzcą rozgrywek jest Wisła, jeśli nie to Biała Gwiazda zdobywa wtedy drugie miejsce ustępując Nadwiślanowi Kraków.[56]

17 grudnia 1944 w mocno zimowych warunkach Wisła rozgrywa spotkanie z Klubem Sportowym Groble wygrywając 12:1.[57] Jak się miesiąc później okazuje jest to ostatnie spotkanie pod okupacją, gdy 18 stycznia 1945 roku Kraków zostaje wyzwolony. Dziesięć dni później 28 stycznia 1945 na odzyskanym stadionie Wisły zostają zorganizowane pierwsze od blisku sześciu lat wolne derby Krakowa pomiędzy Wisłą, a Cracovią wygrane przez Białą Gwiazdę 2:0.[58][59]

W lecie 1945 roku odbywają się pierwsze, oficjalne rozgrywki w wolnej Polsce. Są nimi eliminacje do krakowskiej Klasy A na następny sezon. Wisła rozgrywa dziewięć z dziesięciu spotkań eliminacji i w pierwotnej wersji nie uzyskuje kwalifikacji. Brakujący mecz z Dalinem Myślenice rozgrywa dopiero 17 marca 1946 i zwyciężając w tym spotkaniu 8:0 (w tym aż 7 bramek Mieczysława Gracza) Wisła zapewnia sobie grę wśród najlepszych drużyn krakowskiego okręgu.[60][61]

We wrześniu 1945 roku Wisła składa wniosek o zarejestrowanie klubu na podstawie przedwojennego prawa o stowarzyszeniach. 31 stycznia następnego roku wniosek zostaje akceptowany, a Wisła na podstawie nowego statutu wybiera nowe władze. Prezesem pozostaje Tadeusz Orzelski, który pomimo aresztowania w trakcie wojny cały czas pełnił funkcję prezesa Wisły. Na jednego z wiceprezesów wybrana zostaje legenda klubu Henryk Reyman.[62]

Afisz spotkania Wisły z Wieczystą w 1946 roku

W lecie 1946 roku rozegrana zostaje pierwsza faza krakowskiego okręgu Klasy A, która stanowiła eliminacje do pierwszych, powojennych mistrzostw Polski. Wisła wygrywa bezapelacyjnie swoją grupę tracą punkty jedynie w ostatnim meczu, gdy mają zapewniony awans przegrywa z Tarnovią Tarnów. W finałowej fazie mierzą się ze sobą zwycięzcy trzech grup pierwszej fazy. Wisła, Cracovia oraz Garbarnia. Po rozegraniu wszystkich spotkań Biała Gwiazda i Pasy mają ten sam dorobek punktowy, który prowadzi do rozegranego 14 września tamtego roku na stadionie Garbarni dodatkowego meczu o zwycięstwo w krakowskiej Klasie A. Wisła wygrywa pewnie tamto spotkanie 4:1, dzięki czemu zapewnia sobie awans do Mistrzostw Polski zarówno w sezonie 1946 jak i w 1947.[63]

W samych Mistrzostwach Polski rozrywanych systemem nieligowym Wisła zaczyna grę od 1/8 finału pokonując w niej Czuwaj Przemyśl 4:0. W następnej rundzie rywalem Białej Gwiazdy jest Polonia Warszawa, która okazuje się być przeszkodzą nie do przejścia pokonując Wisłę 3:2 i kończąc jej grę w mistrzostwach.[64]

Mistrzostwa Polski 1947 rozegrano jeszcze w systemie nieligowym, jednak już mocno klasyczną ligę przypominającym oraz będącym oprócz walki o Mistrzostwo Polski 1947 eliminacjami do rozgrywek ligowych w następnym sezonie. Rozgrywki rozpoczęły się od fazy grupowej, którą Biała Gwiazda wygrała bardzo pewnie wygrywając czternaście z szesnastu spotkań oraz zdobywając sto jeden bramek. Szczególne wrażenie robił wynik osiągnięty w spotkaniu z Ogniskiem Siedlce rozegranym 24 sierpnia w Krakowie, w którym Wisła wygrała 21:0, co do dzisiaj stanowi rekordowe zwycięstwo Krakowian.[65] Wygrywając swoją grupę w fazie grupowej Wisła nie tylko awansowała do fazy finałowej mistrzostw, ale również zapewniła sobie udział w rozgrywkach ligowych w sezonie 1948 kontynuując passę nieprzerwanej gry w najwyższej klasie rozgrywkowej od powstania systemu ligowego w Polsce. W samym finale Biała Gwiazda zmierzyła się z Wartą Poznań oraz AKS-em Chorzów. Pokonując dwukrotnie Chorzowian, jednak przegrywając obydwa spotkania z Wartą Wisła zdobyła tytuł wicemistrzów kraju oraz pierwszy powojenny medal Mistrzostw Polski.[66][67]

W 1948 roku zgodnie z przygotowanym wcześniej planem wdrażania mistrzostw Polski ponownie w system ligowy rozgrywki o tytuł Mistrza Polski znowu, pierwszy raz po wojnie zostają rozegrane jako liga. Cały sezon o tytuł Wisła walczy z Cracovią. Po rozegraniu wszystkich spotkań obydwa krakowskie kluby kończą z takim samym dorobkiem punktowym, co wedle ówczesnego regulaminu oznacza rozegranie dodatkowe spotkanie na neutralnym terenie o tytuł Mistrza Polski. Jako miejsce finałowej rozgrywki wybrany zostaje stadion Garbarni, a samo spotkanie odbywa się 5 grudnia. Wiślacy dobrze wchodzą w mecz zdobywając bramkę już w pierwszej minucie spotkania autorstwa Tadeusza Legutki. W późniejszej fazie spotkanie gracze Cracovii strzelą Wiśle trzy bramki i to ekipa Pasów może jako pierwsza po wojnie cieszyć się z ligowego Mistrzostwa Polski.[68][69]

Wstąpienie w gwardyjne szeregi[edytuj | edytuj kod]

Na przełomie lat 1948 i 1949 Komuniści, którzy przejęli władze w Polsce zaczynają reorganizować sport wedle wschodnich wzorców. 22 grudnia 1948 powołane zostaje przez nich dziewięć stowarzyszeń pod które będą kluby sportowe w Polsce miały dołączać. Pierwotnie Wisła chciała dołączyć do Związku Zawodowego Kolejarzy. Składając o tym zawiadomienie 22 grudnia 1948 Wisła zostaje poinformowana, że z dniem 31 stycznia 1949 Towarzystwo Sportowe Wisła Kraków zostanie wykreślone z rejestru stowarzyszeń. Formalnie oznaczać to będzie, że klub przestaje istnieć. Działacze Wisły postawieni pod ścianą mając świadomość złej sytuacji finansowej klubu rozpoczęli negocjacje z zalegalizowanym przez komunistyczne władze stowarzyszeniem ZS Gwardia. Rozmowy trwały długo, ponieważ duża część działaczy Wisły nie była przekonana, żeby klub słynący ze swoich patriotycznych wartości decydował się na taki ruch.[70] Brak jest dokładnych źródeł kto wykonał pierwszy krok w trakcie rozmów. Czy to działacze Wisły zdecydowali się na kontakt z ZS Gwardia czy odwrotnie. Patrząc jednak na podobne działania w innych krajach rodzącego się wówczas bloku komunistycznego można przypuszczać, że Wisła jako klub mocno kojarzony z patriotyzmem została wybrana przez władze do wstąpienia do ZS Gwardia. Ostatecznie 26 stycznia 1949 władze Wisły wysyłają list akcesyjny do ZS Gwardia. 6 lutego po tygodniu pracy jako nielegalne zgromadzenie odbywa się walne zgromadzenie władz wtedy jeszcze Towarzystwa Sportowego Wisła Kraków, które poprzez aklamację przyjmuję wstąpienie Wisły w gwardyjne szeregi. Pomimo przyjęcie decyzji przez aklamację, czyli w założeniu jednogłośnie głos sprzeciwu lub mocnej niepewności zgłaszają wieloletni piłkarze Wisły Henryk Reyman i Mieczysław Gracz. Podczas tego zjazdu dotychczasowy prezes Wisły Tadeusz Orzelski zostaje zdegradowany do roli wiceprezesa, a jego miejsca zajmuje wybrany przez ZS Gwardią Teodor Duda, który jak wszyscy następni prezesi Wisły do końca komunizmu w Polsce został dobrany z milicyjnej nominacji. Tego dnia klub zmienia również swoją pełną nazwę na Zrzeszenie Sportowe Gwardia-Wisła Kraków.[71]

W marcu 1949 Biała Gwiazda już pod nazwą Gwardia-Wisła rozpoczyna nowy sezon ligowy. Ponownie tytuł mistrzowski rozstrzyga się pomiędzy dwoma krakowskimi klubami. Wisłą i Cracovią. 23 października remisując 1:1 spotkanie domowe z Ruchem Chorzów Wisła zapewnia sobie upragniony, wyczekiwane od ponad 20 lat trzeci tytuł Mistrza Polski.[72]

Rok 1949 kończy się złamaniem przez komunistyczne stowarzyszenia sportowe umów z klubami i nakazania im gry pod nazwami stowarzyszeń. Dlatego w pierwszej części lat 50. Wisła występować będzie pod nazwą Gwardia Kraków.[73][74]

Lata 50. XX wieku[edytuj | edytuj kod]

W marcu Wisła rozpoczyna walkę o obronę tytułu mistrzowskiego z ubiegłego sezonu. Tym razem głównym konkurentem Wisły jest Ruch Chorzów grający pod nazwą Unia Chorzów. Kwestia mistrzowskiego rozstrzyga się dopiero w ostatniej kolejce, kiedy to Wisła pomimo porażki z Górnikiem Radlin 1:2 i dzięki remisowi Ruchu zdobywa swoje czwarte mistrzostwo Polski.[75]

W tym samym roku Główny Komitet Kultury Fizycznej, który był centralnym organem administracji PRL-u w zakresie kultury fizycznej, sportu i turystyki zdecydował, że tytuł Mistrz Polski za rok 1951 przypadnie nie zwycięzcy ligi z tego sezonu, lecz wzorem Radzieckim zdobywcy rozegrane po rok drugi w historii Pucharu Polski. Grę w tych rozgrywkach Wisła rozpoczęła 25 marca 1951 pokonując 3:0 Lubliniankę. Następnie kroczą ścieżką zwycięstw pozostawiła w następnych rundach na pokonanym polu Włókniarza Pabianice, Garbarnię Kraków oraz Polonię Warszawa, dzięki czemu Biała Gwiazda zameldowała się w wielkim finale, gdzie czekał na nią Ruch Chorzów. 16 września na Stadionie Wojska Polskiego w Warszawie rozegrany został finał rozgrywek, który Chorzowianie wygrali 2:0, dzięki czemu niezależnie od wydarzeń w lidze zdobyli tytuł Mistrza Polski w roku 1951.[76]

W lidze natomiast Wisła zaliczyła falstart wygrywając jedynie jedno spotkanie w pierwszych sześciu kolejkach sezonu. Jednak dobra forma w dalszej części rozgrywek sprawił, że Krakowianie nadrobili stratę do czołówki i po raz trzeci z rzędu i piąty w historii zwyciężyli w lidze polskiej. Z racji, że po sezonie GKKF zdecydował powrót do klasycznego sposobu wyłaniania mistrza Polski poprzez rozgrywki ligowe Wisła pozostaje jedynym w historii polskiej piłki nożnej mistrzem Ligi Polskiej.[77]

W sezonie 1952 z racji przygotowań reprezentacji Polski do startu w Igrzyskach Olimpijskich w Helsinkach zdecydowano się skrócić ligę do samej rundy jesiennej, dzieląc drużyny na dwie grupy. System mimo, że uznawany za ligowy był mocno zbliżony do systemu nieligowego z 1948 roku. By nie popełnić błędu z sezonu 1924, gdy z powodu przygotowań olimpijskich kadry narodowej kibice dłuższy czas nie widzieli swoich ulubieńców w akcji zamiast rundy wiosennej drużyny I ligowe bez udziału reprezentantów rozegrały protoplastę Pucharu Ligi Polskiej Puchar Zlotu Młodych Przodowników. Dwanaście biorących w nim udział drużyn zostało podzielonych na dwie grupy. Biała Gwiazda w swojej grupie musiała uznać wyższość Wawelu Kraków zajmując drugie miejsce i kwalifikując się do meczu o 3. miejsce. Odbył się on 20 lipca 1952 w Warszawie, gdzie rywalem Krakowian był AKS Chorzów. Biała Gwiazda po bramkach Zdzisława Mordarskiego i Kazimierza Ślizowskiego zwyciężyła 2:1 zdobywając trzecie miejsce turnieju.[78]

Po Igrzyskach i Pucharze Zlotu w sierpniu tamtego roku rozpoczęły się rozgrywki ligowe rozgrywane w podobny sposób do Pucharu Zlotu, gdzie dwanaście zespołów zostało podzielonych na dwie sześciozespołowe grupy. Biała Gwiazda w swojej grupie zajęła podobnie jak w Pucharze Zlotu drugie miejsce, tym razem ustępując Polonii Bytom. W lidze w odróżnieniu od Pucharu Zlotu rozegrane jedynie finał pomiędzy zwycięzcami grup. Miejsca końcowe w lidze były przyznawane na podstawie miejsc w grupach, a wyższe miejsce otrzymywała drużyna z grupy Mistrza Polski. Z racji, że Polonia Bytom przegrała finał Wiśle przypadło czwarte miejsce w końcowej klasyfikacji za Cracovią, który zajęła najniższe miejsce na podium. Kończąc tym samym trzyletnie, ligowe panowanie Białej Gwiazdy w Polsce.[79]

Po zakończeniu ligi w 1952 na Wisłę czekała jeszcze rywalizacja w Pucharze Polski, który w tamtym sezonie został w całości skomasowany do rozegrania w przeciągu miesiąca. Biała Gwiazda po pokonaniu Pomorzanina Toruń, Zawiszy Bydgoszcz i Wawelu Kraków znalazła się w półfinale rozgrywek. Tam trafiła na rezerwy Legii Warszawa. W rozegranym 7 grudnia we Wrocławiu spotkaniu po dogrywce padł wynik 0:0, który oznaczał rozegranie powtórzone meczu. Odbył się on tydzień później w Warszawie, gdzie znowu była potrzebna dogrywka. Jednak tym razem drużyna rezerw Legii strzeliła bramkę eliminując Wisłę z Pucharu.[80]

Aktualny wygląd otwartego w 1953 stadionu Wisły przy ul. Reymonta

W maju 1953 Wisła otwiera nowy już trzeci swój stadion, zbudowany tuż obok swojego wtedy użytkowanego stadionu. Nowy stadion mieści się przy ulicy Reymonta. Stadion ten z różnymi modernizacjami służy Białej Gwieździe do dzisiaj.[81]

Sezon 1953 w lidze to rok bardzo przeciętnych występów Wisły, które im bardziej w głąb sezonu tym bardziej zaczynając zwiastować brak miejsca na podium w klasyfikacji końcowej. Szczególnie zdają się o tym świadczy cztery porażki z rzędu między siedemnastą, a dwudziestą kolejką. Przełamanie następuję w meczu dwudziestej pierwszej kolejki w derbach Krakowa z Cracovią występującą pod komunistyczną nazwą Ogniwo Kraków, które Biała Gwiazda wygrywa 3:0. Dokładając do tego w ostatniej kolejce wygraną 3:2 z AKS-em Chorzów rzutem na taśmę Wisła zdobywa trzecie miejsce w tabeli końcowej.[82]

Od 1953 GKKF decyduje, że Puchar Polski będzie rozgrywany systemem jesień-wiosna, odwrotnie do ligi. Dlatego pod koniec 1953 roku Wisła rozgrywa jeszcze dwie rundy krajowego pucharu. Najpierw bez większego trudu pokonuje Dąbskiego Kraków 7:0, by następnie po dwóch meczach pokonać Polonię Warszawę. W pierwszym spotkaniu w Krakowie pada bezbramkowy remis, następnie w powtórzonym spotkaniu w Warszawie Biała Gwiazda pokonuje Czarne Koszule 1:0 przechodząc do wiosennej części rozgrywek.[83]

Kłopoty z dobrymi wynikami, z którymi Wisła zaczęła mieć problemu sezon wcześniej dają o sobie również znać w sezonie 1954, który jest dla Białej Gwiazdy najsłabszym ze wszystkich dotychczasowych ligowych sezonów. W międzyczasie jednak Krakowianie zaliczają bardzo dobrą kampanię w Pucharze Polski, gdzie po pokonaniu Polonii Bytom, Szombierek Bytom oraz Zagłębia Sosnowiec kwalifikują się do finału rozgrywek. 25 lipca na Stadionie Wojska Polskiego w Warszawa po dogrywce Wisła bezbramkowo remisuje z Gwardią Warszawa, co skutkuje rozegraniem powtórzonego spotkania. Nie doczekuje tego jednak trener Wisły Michał Matyas, które przez słabe wyniki w lidze zostaje zwolniony ze stanowiska. Jest to przełomowa decyzja, ponieważ Matyas był trenerem Białej Gwiazdy od grudnia 1950 przez łącznie 1339 dni, co do dzisiaj jest klubowym rekordem pracy trenera za jednej kadencji w Krakowie. Zastępuje go duet trenerski Czesław Skoraczyński oraz były piłkarz Wisły i asystent Matyasa Mieczysław Gracz. Za cel otrzymują utrzymanie Wisły w I lidze. Najpierw jednak 9 września we Wrocławiu grają powtórzony mecz finałowy Pucharu Polski, w którym Warszawie pewnie pokonują Wiślaków 3:1. W lidze walcząc do ostatniej kolejki Wiśle, dzięki wygranej w ostatnim meczu z Lechem Poznań 3:0 udaje się utrzymać w najwyższej klasie rozgrywkowej.[84]

Sezon 1955 jest kontynuacją kryzysu jaki dopadł w połowie lat 50. Wisłę. Po dość bezbarwnym sezonie Biała Gwiazda zajmuję w lidze siódme miejsce. W Puchar Polski pierwszy raz w historii Krakowianie nie dochodzą do finałowych rund odpadając w 1/8 finału z Lechią Gdańsk.[85]

Najważniejszą jednak informacją z tego roku jest uchwała Wojewódzkiego Zarządu ZS Gwardia z 10 września, dzięki której Wisła powraca do swojej historycznej nazwy.[86]

Po dwóch słabych sezonach zarząd Wisły postanawia powierzyć drużynę nowego trenerowi, którym zostaje Artur Woźniak. Pierwszy sezon daję nadzieje na progres. Po dwóch słabych sezonach w lidze w 1956 roku Biała Gwiazda zajmuję 5 miejsce w lidze, a w Pucharze Polski dochodzi do półfinału, gdzie dopiero po dogrywce trwającej łącznie z meczem 137 minut odpada z Górnikiem Zabrze. Następny sezon jednak nie podtrzymuje tego trendu i Biała Gwiazda zajmuje ponownie miejsce w dolnej części tabeli, dokładnie dziewiąte. Nawet dość dobry wynik i dotarcie do ćwierćfinału Pucharu Polski nie ratuje posady Artura Woźniaka, który kończy pracę w Wiśle z końcem roku. Na stanowisku zastępuje go Czechosłowak Josef Kuchynka, którego powrót w Krakowie wiąże się z wielkimi nadziejami, ponieważ był on twórcą mistrzostw tytułów z sezonów 1949 i 1950.[87][88]

4 maja 1957 dzięki zmianom w prawie powraca do swojej przedwojennej pełnej nazwy Towarzystwo Sportowe Wisła Kraków formalnie reaktywując Towarzystwo do ponownego życia.[89]

Dwa ostatnie sezony lat 50. XX wieku to dla Wisły dwukrotnie zajęte siódme miejsce w środku tabeli. W latach tych ponownie zawieszony zostaje Puchar Polski, więc liga polska stanowi dla Białej Gwiazdy jedyne oficjalne rozgrywki.[90][91]

Lata 60. XX wieku[edytuj | edytuj kod]

Sezon 1960 to dla Wisły kolejny sezon bez większej historii. Klub zaczyna umacniać się jako ligowy średniak zajmując ósme miejsce na koniec sezonu ocierając się ponownie o spadek kończąc sezon trzy punkty nad strefą spadkową.[92]

Następny sezon 1961 Wisła gra w dość podobny, niemrawy sposób co poprzednie. Dodatkowo w Białej Gwieździe dochodzi do dużych zmian kadrowych, które można nazwać wręcz kadrową rewolucją. Przynosi to jednak efekt bardzo dobra druga część sezonu, w której Krakowianie przegrywają tylko dwa spotkania wwindowuję ich na czwarte miejsce kończąc z takim samym dorobkiem punktowym (ale gorszym bilansem bramek) co trzecia Legia Warszawa.[93]

W sezonie 1962 dochodzi w polskiej piłce do długo oczekiwanej zmiany. Liga przechodzi wzorem całej zachodniej Europy na system jesień-wiosna. Dlatego rozgrywki w roku 1962 zostają skrócone do półroku dzieląc drużyny na dwie grupy wzorem sezonu 1952. W swojej grupie musi uznać wyższość Polonii Bytom oraz Odry Opole zajmując trzecie miejsce o ponownie ocierając się o walkę o medale. Biała Gwiazda zakończy rozgrywki grupowe z taką samą ilością punktów co druga Odra Opole, jednak podobnie jak w sezonie ubiegłym ma od rywala gorszy bilans bramkowy. Koniec sezonu to rozgrywki barażowe o finalne miejsca między drużynami z różnych grup. Wisłę po zajęciu trzeciego miejsca w grupie czeka dwumecz o piąte miejsce z Legią Warszawa. W pierwszym spotkaniu rozegranym 21 czerwca 1962 w Krakowie pada remis 1:1. W rozegranym w Warszawie tydzień później rewanżu Krakowianie dobrze rozpoczynają spotkanie prowadząc do przerwy 1:0 po rzucie karnym wykorzystanym przez Władysława Kawulę. Jednak kapitalna druga połowa w wykonaniu Wojskowych prowadzonych przez legendarnego polskiego trenera Kazimierza Górskiego daję im wygraną 4:1 i finalnie to oni zajmują piąte miejsce, a Białej Gwieździe przypada szósta lokata w tabeli końcowej.[94]

W powyższym sezonie reaktywowana również po raz kolejny Puchar Polski. Jednak występ w nim Wiślaków jest dość szybki. Po pokonaniu Lechii Zielona Góra Wisła odpada w 1/8 finału przegrywając z Ruchem Chorzów.[95]

Nadchodzi sezon 1962/1963 pierwszy w historii rozgrywany w systemie jesień-wiosna. Po dwóch sezonach kiedy Krakowianie ocierali się o medale lub walkę o nie nadchodzi powrót do rywalizacji w środku tabeli. Biała Gwiazda zaliczając średni sezon kończy go na ósmym miejscu nie angażując się ani w walkę o medale, ani w walkę o utrzymanie. W Pucharze Polski po raz pierwszy Krakowianie odpadają już na pierwszym przeciwniku przegrywając 1/16 finału z Szombierkami Bytom.[96][97]

Henryk Reyman (1926) największa legenda Wisły Kraków. W Białej Gwieździe pełnił rolę piłkarza, p.o. trenera oraz wiceprezesa. Aktualnie jest patronem stadionu klubu oraz jednej z przylegających do niego ulic.

11 kwietnia 1963 świat Wisły Kraków pogrąża się w żałobie. Umiera Henryk Reyman, największa legenda klubowa. Człowiek, dzięki któremu działaniom zreaktywowano klub po I wojnie światowej i przetrwano II wojnę światową. Piłkarz, dzięki któremu zdobyto pierwsze dwa mistrzostwa Polski oraz pierwszy Puchar Polski. Działacz, który pomógł stworzyć drużynę, która trzy razy z rzędu w latach 1949–1951 wygrała ligę co dało Wiśle dwa mistrzostwa Polski.[98]

Sezon 1963/1964 Wisła zaczyna bardzo słabo wygrywając tylko trzy razy przez całą rundę jesienną. Ukoronowaniem słabej formy Białej Gwiazdy jest porażka na koniec rundy w Szczecinie z Pogonią 0:6. Humory kibicom Wisły co nieco poprawiać mogą występy Krakowian w Pucharze Polski, gdzie na jesień przechodzą Kabel Kraków oraz Gwardię Warszawa. Jednak na początku wiosny przygoda z Pucharem kończy się na ćwierćfinale i porażką 1:2 z Polonia Bytom. W rundzie wiosennej forma Białej Gwiazdy nie poprawia się za bardzo i dalej Wisła musi rozpaczliwie walczyć o utrzymanie. Dwa zwycięstwa w końcówce sezonu z Odrą Opole i Stalą Rzeszów wlewają w serce Wiślaków nadzieję. Żeby się utrzymać Wisła w ostatniej kolejce potrzebuje wygranej. Jednak zadanie nie będzie proste, ponieważ na Reymonta przyjeżdża hegemon ostatnich lat w polskiej piłce Górnik Zabrze. Widać to na początku spotkania, gdy Zabrzanie szybko dochodzą do prowadzenia 2:0. Jednak dzięki dwóm rzutom karnym wykorzystanym przez Ryszarda Wójcika i Mieczysława Gwiżdża Biała Gwiazda doprowadza do remisu. Niewiele później Józef Gach doprowadza do ekstazy piętnastotysięczną widownię na Stadionie Wisły wyprowadzają Krakowian na prowadzenie. Ten wynik schroni Wisłę przed historyczną degradacją z najwyższej ligi. Jednak na sześć minut przed końcem spotkania błąd obrońców Wisły wykorzystuje napastnik Górnika Roman Lentner wyrównując wynik spotkania. Więcej bramek nie pada, a to oznacza dla Białej Gwiazdy pierwszą w historii degradację na drugi poziom rozgrywkowy.[99] Wisła traci wtedy również tytuł jedynej (obok Ruchu Chorzów) drużyny, która zaliczyła wszystkie możliwe sezony w najwyższej polskiej lidze. Dodatkowo w tabeli wszech czasów Wisła spada na drugie miejsce za Chorzowian, po tym gdy liderowała tabeli od samego jej początku. Pozycji lidera Krakowianie nigdy już w niej nie odzyskują.[100][101][102]

Sezon 1964/1965 jest dla Wisły pierwszym w historii na drugim poziomie rozgrywkowym. Po spadku dochodzi do kilku zmian w drużynie, najważniejszą z nich jest powrót na stanowisko pierwszego trenera Czesława Skoraczyńskiego, którego celem jest szybki powrót do I ligi. 15 sierpnia w Katowicach z miejscowym GKS-em Biała Gwiazda rozgrywa swój pierwszy mecz w II lidze. Wisła gra bardzo dobrą rundę jesienną tracą punkty tylko w czterech meczach. Ukoronowaniem dobrej formy jest zwycięstwo w ostatniej kolejce pierwszej części rozgrywek w pierwszych derbach Krakowa na drugim poziomie rozgrywkowym z Cracovią 4:1. Dobra forma w lidze przekłada się również na dobre wyniki w Pucharze Polski, gdzie Biała Gwiazda na jesień pokonuje Karpaty Krosno, Piast Cieszyn oraz Górnika Świętochłowice. Rozgrywki wiosenne Krakowianie zaczynając od spotkania w ćwierćfinale Pucharu Polski z Czarni Żagań remisując z nimi po dogrywce 1:1. Zgodnie z regulaminem rozgrywek następuje wtedy rzut monetą, który wygrywają Żagańczycy i to oni przechodzą do półfinału. Tydzień później startuje liga, a Wisła nadal utrzymuje wysoką formę, dzięki której 17 czerwca po zwycięstwie w Częstochowie z Rakowem 3:1 na dwie kolejki przed końcem sezonu Biała Gwiazda zapewnia sobie ekspresowy powrót do I ligi, po roku banicji w II lidze.[103][104]

Powracająca do I ligi Wisła rozpoczyna sezon 1965/1966 od wysokie zwycięstwa w domu z Zawiszą Bydgoszcz 4:1. Zwiastun dobrego sezonu zostaje podtrzymany cały rok, ponieważ równo grająca Wisła w całym sezonie przegrywa zaledwie cztery spotkania. W finałowej tabeli Biała Gwiazda musi uznać wyższość jedynie ówczesnemu hegemonowi Górnikowi Zabrze zdobywając wicemistrzostwo Polski, w kapitalnym stylu powracając do najwyższej klasy rozgrywkowej. Dla Krakowian był to również pierwszy medal mistrzostw Polski od 1953 roku. W Pucharze Polski w tamtym sezonie Wisła zalicza słaby występ odpadając z Szombierkami Bytom już w pierwszej, możliwej rundzie.[105][106]

Po sezonie ligowym w czerwcu 1966 roku Wisła bierze udział w pierwszych oficjalnych rozgrywkach międzynarodowych w jej historii. W Międzynarodowym Pucharze Piłkarskim znanym również jako Puchar Karla Rappana Biała Gwiazda bierze udział w rozgrywkach grupowych, w których jej rywalami są szwedzkie Malmö FF, niemieckie 1. FC Kaiserslautern oraz czechosłowacki Inter Bratysława. 18 czerwca Krakowianie udanie debiutują w rozgrywkach pokonując na wyjeździe 1. FC Kaiserslautern 4:2. Dokładając do tego jeszcze później dwie wygrane i jeden remis, co w finalnym rozrachunku daje im drugie miejsce w grupie i zakończenie udziału w rozgrywkach na tym etapie.[107]

Trofeum jakie za zdobycie Pucharu Polski otrzymała Wisła w roku 1967.

W sezonie 1966/1967 euforia po dwóch bardzo udanych sezonach powoli opada Wiślacy słabo wchodzą w sezon, a następnie rozgrywają przeciętną jesień wygrywając tylko w pięciu spotkaniach. Runda wiosenna rozegrana na delikatnie słabszym poziomie daje Wiśle w końcowej tabeli dopiero dziesiąte miejsce. Inaczej jest jednak w rozgrywkach o Puchar Polski, gdzie Wiślacy dzięki przejściu Stali Mielec, Legii Warszawa, Ruchu Chorzów i GKS-u Katowice awansowują do finału rozgrywek. Tam trafiają na III-ligowy Raków Częstochowa. 9 lipca w Kielcach po bramkach Andrzeja Sykty i Huberta Skupnika w dogrywce Biała Gwiazda zdobywa już drugi w historii Puchar Polski oraz pierwszy raz w historii kwalifikuje się do europejskich rozgrywek organizowanych przez UEFę.[108] Jednak zdobycie Puchar Polski nie ratuje posady Czesława Skoraczyńskiego, którego z powodu słabych wyników w lidze zastępuje Mieczysław Gracz.[109][110]

29 marca 1967 na spotkaniu delegatów klubu z ramienia ZS Gwardia podjęta zostaje decyzja o zmianie pełnej nazwy klubu na Gwardyjskie Towarzystwo Sportowe Wisła Kraków, by w pełni podkreślić przynależność klubu do stowarzyszenia. Oficjalnie nazwa wchodzi w życie 9 maja tamtego roku.[111]

W sezonie 1967/1968 Wisła po raz pokazuje europejskiej publiczności w oficjalnych rozgrywkach UEFy. Jako zdobywca Puchar Polski reprezentując Polskę w Pucharze Zdobywców Pucharów rozgrywki rozpoczyna od dwumeczu z fińskim HJK Helsinki. W pierwszym meczu rozegranym 20 września w stolicy Finlandii Biała Gwiazda wygrywa pewnie 4:1. Dwa tygodnie później w rewanżu w Krakowie Wiślacy po raz kolejny aplikują Finom cztery bramki, tym razem nie tracąc żadnej. W następnej rundzie poprzeczka idzie mocno w górę, ponieważ Krakowianie trafiają na niemiecki Hamburger SV, który pewnie dwukrotnie wygrywa z Wisłą 1:0 w Krakowie i aż 4:0 w Hamburgu. Na tym Biała Gwiazda kończy swoją pierwszą, oficjalną, europejską przygodę. Dobry humor w klubie związany z grą w Europie psuje kompromitujący występ w Pucharze Polski, w którym Wiślacy odpadają z Baildonem Katowice, grającym wtedy na piątym poziomie rozgrywkowym. W lidze natomiast po słabej jesieni i jeszcze słabszej wiośnie znowu Krakowianie są bliscy spadku, ledwie trzy lata po powrocie do najwyższej klasy rozgrywkowej. W ostatniej kolejce Wisła mierzy się na wyjeździe z Szombierkami Bytom, pokonując je 2:0 oraz dzięki zwycięstwu Pogoni Szczecin nad ŁKS-em Łódź Biała Gwiazda zrównuje się z Łodzianami i dzięki lepszemu bilansowi bramek utrzymuję się w I lidze. Poniekąd można powiedzieć, że Wiśle los oddał, to co zabrał cztery lata temu, ponieważ wtedy Krakowianie też zdobyli tyle samo punktów co ostatnia bezpieczna drużyna, jednak mieli gorszy bilans bramkowy z całego sezonu.[112][113][114]

We wspomnianym wyżej meczu z Szombierkami jako rezerwowy na drugą połowę wchodzi przyszły najlepszy strzelec klubu w historii Kazimierz Kmiecik debiutując w pierwszej drużynie Białej Gwiazdy.[115]

Po nerwowej końcówce sezonu 1967/1968 sezon 1968/1969 jest dla Wisły dużo spokojniejszy. Biała Gwiazda grająca dość w kratkę utrzymuje przez cały sezon miejsce w środku tabeli, kończąc finalnie rozgrywki na siódmym miejscu. Występ w Pucharze Polski w tamtym sezonie dla Wisły nie trwa zbyt długo po pokonaniu Warszawianki Wiślacy przegrywają z Unią Tarnów w 1/8 finału.[116][117]

Po sezonie ligowym Wiślacy ponownie przystępują do Międzynarodowego Puchar Piłkarskiego, który zmienił schowają nazwę na Puchar Intertoto. W Polsce bardzo popularne było również nazywanie tego turnieju Pucharem Lata, ponieważ zawsze był rozgrywany w czerwcu, bądź lipcu. Oprócz nazwy zmienia się również regulamin turniej. W rozgrywkach biorące w nich udział drużyny podzielone zostają na grupy. Po ich zakończeniu kończy się cały turniej bez wyłaniania jednego zwycięzcy całych rozgrywek. W tej edycji Wiślacy trafiają na czechosławackie VSS Košice, belgijskie Lierse SK i duński Esbjerg fB. Dzięki wygranym wszystkim spotkaniom domowym oraz wyjazdowemu triumfowi w Danii Biała Gwiazda wygrywa swoją grupę Pucharu Intertoto.[118]

Kolejny sezon 1969/1970 to dla Wisły kolejny rok gry w kratkę plątając się w okolicach tabeli, mając jednak bliżej do strefy spadkowej niż pucharowej i medalowej. W lidze kończy się to dla Wisły osunięciem się o jedną lokatę w tabeli w stosunku do sezonu poprzedniego i zajęcie ósmego miejsca. W Pucharze Polski natomiast Biała Gwiazda odpada na pierwszym rywalu, przegrywając po dogrywce z Górnikiem Wałbrzych. Humor Wiślakom poprawić może bardzo dobry występ w Pucharze Intertoto po zakończeniu sezonu. Gdzie trafiając w grupie na duńskie Hvidovre IF, holenderski FC Utrecht oraz szwajcarski FC Winterthur Biała Gwiazda odnosi pięć zwycięstw i drugi rok z rzędu wygrywa swoją grupę w Pucharze Lata.[119][120][121]

Czasy aktualne[edytuj | edytuj kod]

W 1997 klub kupili właściciele Tele-Foniki: Bogusław Cupiał wraz ze wspólnikami Zbigniewem Urbanem i Stanisławem Ziętkiem. Z czasem Cupiał został jedynym właścicielem klubu, który pod jego rządami osiem razy zdobywał mistrzostwo Polski, osiągał również sukcesy w europejskich pucharach. W 2016 Wisła została sprzedana Jakubowi Meresińskiemu[122] za nieco ponad milion złotych[123]. od którego piłkarska spółka została przejęta przez Towarzystwo Sportowe Wisła Kraków, powiązane ze środowiskiem kibiców. W 2018 po kontrowersjach związanych z ujawnieniem powiązań władz klubu oraz w związku z fatalną sytuacją finansową rozpoczęto poszukiwanie inwestora[124][125]. 19 grudnia TS Wisła poinformowała o warunkowym sprzedaniu sekcji piłkarskiej luksembursko-brytyjskiemu konsorcjum funduszy inwestycyjnych[126], zaś 22 grudnia właścicielami piłkarskiej Wisły zostały Alelega Luxembourg S.à r.l. (60% akcji) oraz Noble Capital Partners Ltd (40%). Dotychczasowy zarząd i rada nadzorcza podały się do dymisji, zaś p.o. prezesa został Adam Pietrowski[127][128]. Ponieważ nowi inwestorzy nie przelali pieniędzy zgodnie z umową, akcje spółki wróciły do Towarzystwa Sportowego[129]. Na początku 2019. roku Komisja ds. Licencji Klubowych PZPN zawiesiła licencję na występy w Ekstraklasie ze względu na niejasną sytuację prawną Klubu oraz w związku z licznymi naruszeniami postanowień Podręcznika Licencyjnego[130], a nowym prezesem klubu został członek zarządu TS Wisła Rafał Wisłocki[131]. W dniu 2 lipca 2019 obowiązki prezesa klubu zaczął pełnić Piotr Obidziński, który od stycznia pracował jako prokurent spółki i pełnomocnik. 15 maja 2022 po przegranej 2:4 z Radomiakiem Radom Wisła spadła do I ligi, po raz pierwszy od 1996[132][133]. W dniu 20 kwietnia 2020 prezesem Wisły Kraków został Dawid Błaszczykowski[134], który pełnił funkcję do dnia 28 lipca 2022 roku[135]. 1 sierpnia 2022 roku funkcję Prezesa TS Wisła Kraków SA objął Władysław Nowak, pełnił ją do dnia 22 listopada 2022 roku. Od dnia 25 listopada 2022 prezesem klubu jest Jarosław Królewski, który 20 grudnia 2022 roku stał się posiadaczem 53,68 proc. akcji Wisły Kraków zostając tym samym większościowym akcjonariuszem klubu.

Chronologia nazw[edytuj | edytuj kod]

Lata Pełna nazwa klubu[136]
1906–1910 Klub Sportowy Wisła Kraków
1910–1914 Towarzystwo Sportowe Wisła Kraków
1918 Sparta Kraków[137][138]
1918–1949 Towarzystwo Sportowe Wisła Kraków
1949 Gwardia–Wisła Kraków
1949–1955 Gwardia Kraków
1955–1957 Wisła Kraków
1957–1967 Towarzystwo Sportowe Wisła Kraków
1967–1990 Gwardyjskie Towarzystwo Sportowe Wisła Kraków[139][140]
1990–1996 Towarzystwo Sportowe Wisła Kraków
1996–1997 Towarzystwo Sportowe Wisła Kraków – Autonomiczna Sekcja Piłki Nożnej Spółka z o.o.
1997–1999 Towarzystwo Sportowe Wisła Kraków – Piłka Nożna Sportowa Spółka Akcyjna
1999–2007 Wisła Kraków Sportowa Spółka Akcyjna
2007–2020 Wisła Kraków Spółka Akcyjna
Od 2020 Towarzystwo Sportowe Wisła Kraków Spółka Akcyjna

Symbole[edytuj | edytuj kod]

Hymn[edytuj | edytuj kod]

Twórca pieśni Jak długo na Wawelu... Konstanty Krumłowski

Patriotyczna pieśń Konstantego Krumłowskiego pt. Jak długo na Wawelu... pierwszy raz na meczu Wisły Kraków rozbrzmiała 25 września 1927 roku po zwycięstwie nad klubem składającym się z mniejszości niemieckiego i Ślązaków 1.FC Katowice i zapewnieniem sobie przez Białą Gwiazdę mistrzostwa Polski. Patriotyczny wymiar zwycięstwa spowodował, że piłkarze Wisły podczas świętowania odśpiewali wiele patriotycznych pieśni. Z biegiem czasu pieśń Jak długo na Wawelu... najbardziej przyjęła się wśród nich i już pod koniec lat. 20 XX wieku była przez Wiślaków uznawana za ich hymn. Oficjalnie jako hymn klubu pieśń została uznana w 1935 roku. Z biegiem czasu niektóre wersy pieśni były powoli przerabiane na sportowe brzmienie. W czasach PRL-u w programach meczowych najczęściej pomijano refren pieśni z racji jego patriotycznego wydźwięku.[141]

Aktualny tekst hymnu[edytuj | edytuj kod]

Widok na Wzgórze Wawelskie, do którego nawiązuje hymn klubowy.

Jak długo na Wawelu,
Zygmunta bije dzwon,
Tak długo nasza Wisła,
Zwyciężać płynie wciąż.

Zwycięży orzeł biały,
Zwycięży polski ród
 Zwycięży nasza Wisła,
Bo to Krakowski klub

Zwycięży orzeł biały,
Zwycięży polski ród
 Zwycięży nasza Wisła,
Bo to Krakowski klub

Wierny swojej drużynie,
znów przyjdę na jej mecz,
i smutek z serca zginie,
troski odejdą precz.

Zwycięży orzeł biały,
Zwycięży polski ród
 Zwycięży nasza Wisła,
Bo to Krakowski klub

Zwycięży orzeł biały,
Zwycięży polski ród
 Zwycięży nasza Wisła,
Bo to Krakowski klub

Nawet jeśli przegrywasz,
To musi krótko trwać,
Bo mistrza ten zdobywa,
który potrafi grać.

Zwycięży orzeł biały,
Zwycięży polski ród
 Zwycięży nasza Wisła,
Bo to Krakowski klub

Zwycięży orzeł biały,
Zwycięży polski ród
 Zwycięży nasza Wisła,
Bo to Krakowski klub

Biała Gwiazda[edytuj | edytuj kod]

Pierwszym emblematem Wisły Kraków była czarna piłka przecięta błękitną wstęgą, która miała symbolizować występującą w nazwie klubu rzekę Wisłę. Jesienią 1907 roku doszło do fuzji Wisły z tzw. drużyną Jenkera, w założeniu której klub nadal zachowywał nazwę Wisła, a od drużyny Jenkera przejmował barwy. W ten sposób Wisła zaczęła od tamtej pory grać w czerwonych koszulkach z dwoma, błękitnymi gwiazdami (po jednej na każdą pierś). Sama błękitna gwiazda na koszulkach drużyny Jenkera znalazła się przypadkiem. Podczas zamawiania strojów z Berlina klub otrzymał koszulki ze wspomnianymi gwiazdami. Zdecydowany wtedy przyjąć je jako znak klubowy.

Biała Gwiazda

W drugiej połowie 1910 roku dokonano zmiany koloru gwiazdy na białą. Zmiana związana była ze starania krakowskiego klubu stworzenia autonomicznego, polskiego ruchu sportowego nie podlegającego austriackiemu zaborcy. Po zmianie kolory występujące na koszulkach Wisły były białe i czerwone, co miało nawiązywać do polskich barw narodowych. Do czasu wybuchu I wojny światowej ilość ramion białej gwiazdy nie była usystematyzowana. Najczęściej spotkać można było koszulki Wisły z ośmioramienną gwiazdą, ale również z pięcio- czy sześcioramienną. Znana dzisiaj pięcioramienna, biała gwiazda została usystematyzowana po reaktywowaniu klubu po zakończeniu I wojny światowej. [142]

Gwiazda na koszulkach towarzyszyła piłkarzom do roku 2000 kiedy została zastąpiona herbem stworzonym dla powstałej sportowej spółki akcyjnej. Nie zostało to dobrze przyjęte przez kibiców klubu, który ten herb bardziej uważali za logo spółki niż herb klubowy. Ze względu na jubileusz stuleciu klubu w strojach wyprodukowanych na sezony 2005/2006 oraz 2006/2007 na pierś zawodników powróciła Biała Gwiazda. Po tych dwóch sezonach powrócono do herbu na koszulkach. W strojach stworzonych na sezony 2008/2009 oraz 2009/2010 oprócz herbu na piersi na lewym ramieniu zawodników znajdowała się symboliczna Biała Gwiazda. Po tych dwóch sezonach ponownie gwiazda zniknęła z wiślackich koszulek. W 2013 roku zarząd klubu po prośbach i petycjach kibiców postanowił przywrócić Białą Gwiazdę na stałe na koszulki klubowe. Od tamtej do pory do dnia dzisiejszego gwiazda występuje na piersi zawodników klubu.

Wiślacki Smok[edytuj | edytuj kod]

Wiślacki Smok podczas meczu.

Maskotka klubu powstała w nawązaniu do silnych koneksji klubu z miastem Kraków, jego legend i dziei. Wybrano na nią wedle legend zamieszkującego pieczarę pod wzgórzem wawelskim, do którego nawiązuje hymn klubu, smoka.[143]

Jako smok na stadionie Wisły występowali wierni kibice klubu, którzy swoje rolę pełnili, aż do swojej śmierci. Pierwszym smokiem był Tadeusz Kuś, który pełni rolę od początku lat 90. XX wieku do momentu swojej śmierci w maju 2005 roku. W sierpniu tamtego roku na jego następcę wybrano innego wiernego kibica klubu Stanisław Sękiewicza, który w trakcie swojej pracy jako wiślacki smok w 2018 roku obchodził jubileusz 30 lat bez opuszczonego domowego spotkania Białej Gwiazdy. Sękiewicz również pełnił swoją rolę, aż do śmierci w kwietniu 2022 roku. Wybrany na następcę Stanisława Sękiewicz nowy odtwórca wiślackiego smoka nie jest znany z imienia i nazwiska.[144][145]

Sukcesy[edytuj | edytuj kod]

Międzynarodowe[edytuj | edytuj kod]

FIFA Zdobyte trofea w rozgrywkach międzynarodowych (stan na: 30.06.2022)
Rozgrywki Osiągnięcie Razy Sezon(y)

Liga Mistrzów
(Puchar Europy) 		zdobywca 0
finalista 0
ćwierćfinalista 1 1979

Liga Europy
(Puchar UEFA) 		zdobywca 0
finalista 0
1/8 finału 1 2003

Puchar Zdobywców 		zdobywca 0
finalista 0
1/8 finału 2 1968, 1985

Krajowe[edytuj | edytuj kod]

Polska Zdobyte trofea w rozgrywkach Polski (stan na: 03.04.2024)
Rozgrywki Osiągnięcie Razy Sezon(y)

Mistrzostwo 		I miejsce 13 1927, 1928, 1949, 1950, 1978, 1999, 2001, 2003, 2004, 2005, 2008, 2009, 2011
II miejsce 13 1923, 1930, 1931, 1936, 1947, 1948, 1951, 1966, 1981, 2000, 2002, 2006, 2010
III miejsce 9 1925, 1929, 1933, 1934, 1938, 1953, 1976, 1991, 1998

Puchar 		zdobywca 4 1926, 1967, 2002, 2003
finalista 7 1951, 1954, 1979, 1984, 2000, 2008, 2024 (przed finałem)

Superpuchar 		zdobywca 1 2001
finalista 4 1999, 2004, 2008, 2009

Puchar Ligi 		zdobywca 1 2001
finalista 1 2002
III miejsce 1 1952

II liga 		I miejsce 1 1965
II miejsce 3 1986, 1988, 1996
III miejsce 1 1995

Inne i towarzyskie[edytuj | edytuj kod]

Puchar Ilość Rok
Wicemistrzostwo Galicji 1 1913
Mistrzostwo Ligi[146] 1 1951
Puchar Intertoto 3 1969, 1970, 1973
Okupacyjne Mistrzostwa Krakowa 3 1940, 1941, 1944
Herbowana Tarcza Krakowa 11 1974, 1976, 1977, 1978, 1979, 1981, 1982, 1983, 1985, 1987, 1989
Puchar Rektora Uniwersytetu Jagiellońskiego 1 1993
Chicago Trophy 1 2007
Puchar im. Henryka Reymana 1 2018

Juniorskie[edytuj | edytuj kod]

Puchar Ilość Rok
Młoda Ekstraklasa 1 2008
Mistrzostwo Polski Juniorów U-19 9 1936, 1937, 1958, 1975, 1976, 1982, 1996, 1997, 2000, 2014
Mistrzostwo Polski Juniorów U-17 1 2013

Indywidualne[edytuj | edytuj kod]

Mistrzostwa Polski[edytuj | edytuj kod]

Królowie strzelców[edytuj | edytuj kod]
Sezon Piłkarz Ilość
1925 Henryk Reyman 11
1947 Mieczysław Gracz 4[147]

Ekstraklasa[edytuj | edytuj kod]

Królowie strzelców[edytuj | edytuj kod]
Sezon Piłkarz Ilość
1927 Henryk Reyman 37[148]
1931 Walerian Kisieliński 24
1933 Artur Woźniak 18[149][147]
1937 12
1948 Józef Kohut 31
1973/1974 Zdzisław Kapka 15
1975/1976 Kazimierz Kmiecik 20
1977/1978 15
1978/1979 17
1979/1980 24
1990/1991 Polska Tomasz Dziubiński 21
1998/1999 Polska Tomasz Frankowski 21[150]
2000/2001 18
2001/2002 Polska Maciej Żurawski 21[150]
2003/2004 20[150]
2004/2005 Polska Tomasz Frankowski 25[151][152]
2007/2008 Polska Paweł Brożek 23[153]
2008/2009 19[154]
2017/2018 Hiszpania Carlitos 24[155]
Piłkarz sezonu[edytuj | edytuj kod]
Sezon Piłkarz
2017/2018 Hiszpania Carlitos
Obrońca sezonu[edytuj | edytuj kod]
Sezon Piłkarz
2013/2014 Polska Arkadiusz Głowacki
Pomocnik sezonu[edytuj | edytuj kod]
Sezon Piłkarz
2014/2015 Bośnia i Hercegowina Semir Stilić
Napastnik sezonu[edytuj | edytuj kod]
Sezon Piłkarz
2017/2018 Hiszpania Carlitos
Interwencja sezonu[edytuj | edytuj kod]
Sezon Piłkarz
2015/2016 Polska Radosław Cierzniak
Piłkarz miesiąca[edytuj | edytuj kod]
Miesiąc Piłkarz
Grudzień 2009 Brazylia Marcelo
Sierpień 2014 Bośnia i Hercegowina Semir Stilić
Październik 2017 Hiszpania Carlitos
Sierpień 2018 Czechy Zdeněk Ondrášek
Październik 2018 Hiszpania Jesús Imaz
Marzec 2019 Polska Jakub Błaszczykowski
Wrzesień 2019 Polska Paweł Brożek
Trener miesiąca[edytuj | edytuj kod]
Miesiąc Trener
Luty 2020 Polska Artur Skowronek

I liga[edytuj | edytuj kod]

Piłkarz miesiąca[edytuj | edytuj kod]
Miesiąc Piłkarz
Lipiec 2022 Polska Michał Żyro
Marzec 2023 Hiszpania Luis Fernández
Grudzień 2023 Polska Szymon Sobczak

Plebiscyt Piłki Nożnej[edytuj | edytuj kod]

Piłkarz Roku[edytuj | edytuj kod]
Rok Piłkarz
2002 Polska Maciej Żurawski
Odkrycie Roku[edytuj | edytuj kod]
Rok Piłkarz
1977 Adam Nawałka
1980 Piotr Skrobowski
2009 Polska Patryk Małecki
Trener Roku[edytuj | edytuj kod]
Rok Trener
1991 Polska Adam Musiał
1999 Polska Franciszek Smuda
2002 Polska Henryk Kasperczak
2007 Polska Maciej Skorża
Drużyna Roku[edytuj | edytuj kod]
Rok Zespół
2002 Pierwsza drużyna
Ligowiec Roku[edytuj | edytuj kod]
Rok Piłkarz
2004 Polska Tomasz Frankowski
2007 Polska Marek Zieńczuk
2008 Polska Paweł Brożek
2013 Polska Radosław Sobolewski
Jedenastka obcokrajowców roku[edytuj | edytuj kod]
Rok Piłkarze
2006 Rumunia Emilian Dolha
Brazylia Cléber

Plebiscyt redakcji Sportu[edytuj | edytuj kod]

Challenge „Złote Buty”[edytuj | edytuj kod]
Rok Piłkarz
1975 Antoni Szymanowski
2004 Polska Maciej Żurawski
2005 Polska Maciej Żurawski
2008 Polska Marek Zieńczuk
2014 Polska Michał Miśkiewicz
Piłkarz Roku[edytuj | edytuj kod]
Rok Piłkarz
1975 Antoni Szymanowski
2002 Polska Maciej Żurawski
2005 Polska Tomasz Frankowski

Stadion[edytuj | edytuj kod]

Krakowskie Błonia

Pierwotnie wszystkie swoje spotkania Wisła Kraków podobnie jak większość nowopowstałych, krakowskich drużyn rozgrywała na Błoniach. Z biegiem czasu i związku z coraz większą profesjonalizacją drużyny klubowi coraz bardziej potrzebny był własny stadion. Biała Gwiazda w całej swojej historii doczekała się trzech swoich stadionów. Wszystkie ich miejsca nie są od siebie oddalone bardziej niż kilometr i wszystkie znajdują się w okolicach krakowskich Błoń.[156]

Stadion na Oleandrach[edytuj | edytuj kod]

Stadion na Oleandrach
 Osobny artykuł: Park Sportowy na Oleandrach.

W 1910 roku kiedy Wisła jako klub oficjalnie rejestrowała Towarzystwo Sportowe Wisła Kraków i sprofesjonalizowała się rozpoczęto rozmowy z miastem na temat nabycia gruntu pod pierwszy, własny, klubowy stadion. Działaczom Wisły udało otrzymać się w dzierżawę terenu przy ul. Oleandry nieopodal krakowskich Błoń, gdzie do tej pory rozgrywane większość meczy. W budowę stadionu zaangażowani było praktycznie wszyscy członkowie Towarzystwa Sportowego Wisła. 5 kwietnia 1914 dochodzi do uroczystego otwarcia nowego stadionu Wisły. Stadion na Oleandrach nie doczekuje nawet roku. W sierpniu klub użycza terenu Józefowi Piłsudskiemu i jego nowo sformowanej Pierwszej Kompanii Kadrowej skąd wyrusząją walczyć o polską niepodległość. Po wybuchu I wojny światowej klub zawiesza działalność, a stadion przejmuje austriackie wojsko. W 1915 roku na stadionie wybucha pożar, który doszczętnie go niszczy.[157]

Nie jest znana pojemność stadionu, ani rekord frekwencji jaki padł na nim. Wisła zdążyła zagrać na nim pięć spotkań, wszystkie w randze sparingowej. W inauguracyjnym spotkaniu 5 kwietnia 1914 roku Biała Gwiazda pokonała Czarnych Lwów 3:2.[158]

Stadion przy al. 3 maja[edytuj | edytuj kod]

Stadion przy al. 3 maja
 Osobny artykuł: Stadion Wisły Kraków (1922).

Wybudowanie nowego stadionu było priorytetowym zadaniem władz zreaktywowanej po I wojnie światowej Wisły. Początkowo Biała Gwiazda swoje mecze rozgrywała na terenach Cracovii i Makkabi Kraków. Jednak rosnące koszty wynajmu tych obiektów sprawiały przyśpieszanie prac nad własnych, nowym stadionem. W końcu władzą Wisły udało dostać się dzierżawę terenu po rozparcelowanym torze wyścigów konnych. W pomoc angażowali się piłkarze klubu rezygnując z diet m.in. podczas zagranicznych tournee. Ostatecznie 8 kwietnia 1922 roku otworzony nowy stadion Wisły Kraków. Mieścił się on u zbiegu alei 3 Maja i ulicy Miechowskiej.[159][160]

W inauguracyjnym spotkaniu w dzień otwarcia stadionu Wisła pokonała Pogoń Lwów 4:2. Oprócz tego na tym stadionie odbyły się sławne derby z Cracovią rozegrane 3 maja 1925 zakończone wynikiem 5:5, w przerwie których padły legendarne słowa Henryka Reymana czy też pierwszy historyczny finał Puchar Polski wygrany przez Wisłę 2:1 ze Spartą Lwów.[161][162][163]

W 1927 roku jako pierwszy stadion w Polsce mógł się pochwalić zegarem Omega. Zbudowanym naprzeciwko trybuny stadionu.

Pojemność stadionu wynosiła 1800 miejsc, jednak niejednokrotnie na meczach Białej Gwiazdy faktyczna ilość widzów przewyższała dwa tysiące osób.

Stadion przy ul. Reymonta im. Henryka Reymana[edytuj | edytuj kod]

Stadion przy ul. Reymonta
 Osobny artykuł: Stadion Miejski w Krakowie.

Na przełomie lat 40. i 50. XX wieku stało się jasne, że Wiśle potrzeba jest budowa nowego, dużo większego stadionu. Cały czas rozstający się klub, zdobywające nowe trofeum już dawno przerósł się dotychczasowy obiekt. Ówczesny właściciel Białej Gwiazdy ZS Gwardia rozpoczął poszukiwania terenu na budowę nowego. Wybór padł na teren stadionu żużlowego leżącego dosłownie po drugiej stronie ulicy ówczesnego stadionu.[164]

W maju 1953 oddano do użytku stadion przy ulicy Reymonta. Pierwszym spotkaniem rozegranym na tym obiekcie było spotkanie ligowego z Polonią Bytom, występującą wtedy pod komunistyczną nazwą Ogniwo Bytom 17 maja tamtego roku wygrane przez Białą Gwiazdę 4:1.[165]

Rekord frekwencji na stadionie padł 29 października 1976 roku w meczu Pucharu UEFA ze szkockim Celtikiem Glasgow, którego Wisła pokonała wtedy 2:0.[166]

W roku 1972 stadion została zaopatrzony w maszty oświetleniowe, 11 czerwca tamtego roku zadebiutowały w meczu z Legią Warszawa. Zostały one zdjęte w 1995 roku, z powodu pogarszającego się ich stany techniczne. Nowe maszty zostały zamontowane w kwietniu 2002 roku. Rok później stadion doczekał się podgrzewanej murawy. Duże przebudowy stadionu miały miejsce w roku 1985, 1996 oraz od 2004 do 2010 kiedy stadion nabrał w pełni nowego oraz aktualnego wyglądu z pojemnością wynoszącą 33130 miejsc. Dodatkowo w latach 2022–2023 odbyła się modernizacja stadionu związana z zorganizowanymi tam w czerwcu 2023 roku Igrzyskami Europejskimi.

23 stycznia 2008 uchwałą Rady Miasta Krakowa patronem stadionu został piłkarz Wisły Kraków – Henryk Reyman.[167]

Dane stadionu[edytuj | edytuj kod]

  • Adres: ul. Reymonta 20, Kraków
  • Pojemność (łącznie z miejscami na loży VIP): 33 130
    • Trybuna A: 2506
    • Trybuna B: 1686
    • Trybuna C: 5798
    • Trybuna D: 1873
    • Trybuna E: 8787
    • Trybuna F: 1875
    • Trybuna G: 5451 (sektor gości: 2043)
    • Trybuna H: 2508
    • Miejsca dla kibiców niepełnosprawnych: 50 (trybuna E)
    • Miejsca dla prasy: 241 (trybuna A)
    • Miejsca RTV: 120
  • Wymiary boiska: 105 × 72 m
  • Murawa: podgrzewana
  • Oświetlenie: 2000 lx[168]

Sponsorzy klubu[edytuj | edytuj kod]

Aktualni [169][edytuj | edytuj kod]

Typ Firma sponsora
Strategiczny Orlen Oil
TEXOM Sp. z o.o.
Techniczny Macron
Koszulkowy Socios Wisła
Synerise
Pozostali PRODiM
Volvo Wadowscy
Go+Bet

Historia sponsorów koszulkowych[edytuj | edytuj kod]

Lata Sponsor
do 1991 Pepsi
1991–1992 Lotto
1994–1997 Unimil
1998–2003 Tele-Fonika
2003–2005 Era
2005–2007 Tyskie
2007–2009 Tele-Fonika
2009–2010 Bet-at-home.com
2010–2016 Tele-Fonika
2017–2019 LV Bet
2019–2021 LV Bet / Socios Wisła
2021–2023 Orlen Oil / Socios Wisła
od 2023 Orlen Oil / Texom

Historia sponsorów technicznych[edytuj | edytuj kod]

Lata Sponsor
do 1994 Niemcy Adidas
1995–1996 Dania Hummel
1996–1998 Niemcy Uhlsport
1998–1999 Niemcy Adidas
2000–2005 Stany Zjednoczone Nike
2005–2010 Wielka Brytania Umbro
2010–2020 Niemcy Adidas
od 2020 Włochy Macron

Źródło[170][171][172][173]

Stroje w poszczególnych latach[edytuj | edytuj kod]

Stroje domowe[edytuj | edytuj kod]

1906–1907
1907–1993
1993–1994
1994–1995
1995–1996
1996–1997
1997–1998
1998–1999
1999–2000
2000–2006
2006–2008
2008–2010
2010–2011
2011–2013
2013–2015
2015–2016
2016–2018
2018–2020
2020
2021–2022
2022–obecnie

Stroje wyjazdowe[edytuj | edytuj kod]

19??–1990
1990–1993
1993–1997
1997–1998
1998–2008
2008–2010
2010–2011
2011–2013
2013–2015
2015–2016
2016–2018
2018–2020
2020
2021–2022
2022–obecnie

Trzecie stroje[edytuj | edytuj kod]

19??–2008
2008–2010
2010–2011
2011–2013
2013–2015
2015–2018
2018–2019
2019–2020
2020
2021–obecnie

Inne[edytuj | edytuj kod]

1993–1994
alternatywne
1998–1999
alternatywne
2006
na 100-lecie
2006
na 100-lecie
2021
na 115-lecie

Działacze[edytuj | edytuj kod]

Stan na 30 czerwca 2023[174][175][176][177][178]

Funkcja Imię i nazwisko
Właściciele Polska Jarosław Królewski (53,69%)
Polska Jakub Błaszczykowski (15,30%)
Polska Adam Łanoszka (15,29%)
Polska Władysław Nowak (3,75%)
Polska Adam Adamczyk (3,75%)
Właściciele zakupionych akcji (8,22%)
Przewodniczący Rady Nadzorczej Polska Eugeniusz Licznarowski
Wiceprzewodniczący Rady Nadzorczej Polska Jakub Błaszczykowski
Polska Michał Róg
Polska Oskar Niezabitowski
Polska Adam Łanoszka
Prezes zarządu Polska Jarosław Królewski
Dyrektor sportowy Hiszpania Kiko Ramírez
Asystenci dyrektora sportowego Hiszpania Samuel García Martín
Hiszpania Yago Aguilar Azón
Dyrektor organizacyjny Polska Florentyna Kulig
Dyrektor sprzedaży Polska Tomasz Czwartkiewicz
Dyrektor marketingu Polska Marcin Mucha
Dyrektor działu prawnego Polska Tomasz Wolicki
Rzecznik prasowy Polska Karolina Kawula

Sztab szkoleniowy[edytuj | edytuj kod]

Stan na 7 stycznia 2023[179]
Trener Wisły Kraków Albert Rudé
Funkcja Imię i nazwisko
Trener Hiszpania Albert Rudé
Asystenci trenera Hiszpania Eric Lira Fernandez
Polska Kazimierz Kmiecik
Polska Mariusz Jop
Polska Michał Siwierski
Trener bramkarzy Polska Łukasz Załuska
Trener przygotowania fizycznego Polska Kazimierz Piechnik
Trener przygotowania motorycznego Polska Daniel Michalczyk
Kierownik drużyny Polska Jarosław Krzoska
Analityk Polska Dominik Dyduła
Kitman Polska Jan Batko
Lekarz Polska Mariusz Urban
Fizjoterapeuci Polska Marcin Bisztyga
Polska Bartłomiej Grzegorczyk
Polska Dawid Ignacok

Obecny skład[edytuj | edytuj kod]

 Z tym tematem związana jest kategoria: Piłkarze Wisły Kraków.
Stan na 13 lutego 2024[180][181].
Nr Poz. Piłkarz
1 BR Polska Kamil Broda
5 OB Szwecja Joseph Colley
6 OB Polska Alan Uryga (kapitan)
7 PO Polska Igor Sapała
8 PO Hiszpania Marc Carbó
9 NA Hiszpania Ángel Rodado
10 PO Hiszpania Miki Villar
11 PO Albania Dejvi Bregu
14 NA Polska Michał Żyro
15 NA Polska Marcin Bartoń
17 PO Hiszpania Jesús Alfaro
18 PO Polska Bartosz Talar
19 OB Hiszpania Eneko Satrustegui
21 PO Polska Patryk Gogół
22 PO Hiszpania Joan Román
23 NA Polska Szymon Sobczak
25 OB Polska Bartosz Jaroch
Nr Poz. Piłkarz
26 OB Polska Igor Łasicki (wicekapitan)
28 OB Hiszpania David Juncà
33 BR Polska Dorian Frątczak
41 PO Polska Kacper Duda
43 OB Polska Dawid Szot
50 PO Polska Mariusz Kutwa
51 PO Polska Karol Tokarczyk
52 OB Polska Jakub Krzyżanowski
54 OB Polska Jakub Wiśniewski
55 NA Polska Dominik Sarga
66 PO Albania Vullnet Basha
77 PO Hiszpania Ángel Baena
80 PO Polska Dawid Olejarka
93 BR Hiszpania Álvaro Ratón
OB Polska Jakub Niewiadomski
PO Polska Wiktor Szywacz
PO Macedonia Północna Enis Fazłagiḱ

Piłkarze na wypożyczeniu[edytuj | edytuj kod]

Nr Poz. Piłkarz
BR Polska Mikołaj Biegański (do San Jose Earthquakes do 31 grudnia 2024)
BR Polska Patryk Letkiewicz (do Wieczystej Kraków do 30 czerwca 2024)
BR Polska Arkadiusz Krzyżanowski (do Dalinu Myślenice do 30 czerwca 2024)
OB Polska Arkadiusz Ziarko (do Stali Stalowa Wola do 30 czerwca 2024)
OB Polska Kacper Skrobański (do Wieczystej Kraków do 30 czerwca 2024)
PO Polska Piotr Starzyński (do Górnika Łęczna do 30 czerwca 2024)
PO Polska Mateusz Młyński (do Górnika Łęczna do 30 czerwca 2024)
NA Polska Kacper Chełmecki (do Stali Stalowa Wola do 30 czerwca 2024)

Piłkarze Wisły Kraków w reprezentacji[edytuj | edytuj kod]

Igrzyska Olimpijskie[edytuj | edytuj kod]

Turniej Zawodnik
1924 Henryk Reyman
Mieczysław Wiśniewski
Zdzisław Styczeń
Władysław Krupa
1936 Józef Kotlarczyk
Edward Madejski
Alojzy Sitko
1952 Józef Mamoń
Zbigniew Jaskowski
1972 Antoni Szymanowski
Kazimierz Kmiecik
1976 Antoni Szymanowski
Kazimierz Kmiecik
1992 Polska Marcin Jałocha

Finały Piłkarskich Mistrzostw Świata[edytuj | edytuj kod]

Turniej Zawodnik
1938 Bolesław Habowski
Antoni Łyko
1974 Antoni Szymanowski
Adam Musiał
Kazimierz Kmiecik
Zdzisław Kapka
Marek Kusto
1978 Antoni Szymanowski
Henryk Maculewicz
Adam Nawałka
Andrzej Iwan
1982 Jan Jałocha
Andrzej Iwan
Piotr Skrobowski
2002 Polska Maciej Żurawski
Polska Arkadiusz Głowacki
2006 Polska Marcin Baszczyński
Polska Radosław Sobolewski
Polska Paweł Brożek
Polska Dariusz Dudka
2010 Słowenia Andraž Kirm

Finały Piłkarskich Mistrzostw Europy[edytuj | edytuj kod]

Turniej Zawodnik
2008 Polska Dariusz Dudka
Polska Wojciech Łobodziński
Polska Adam Kokoszka
2016 Polska Krzysztof Mączyński
Węgry Richárd Guzmics

Finały Copa América[edytuj | edytuj kod]

Turniej Zawodnik
2016 Haiti Wilde-Donald Guerrier

Finały Złotego Pucharu CONCACAF[edytuj | edytuj kod]

Turniej Zawodnik
2011 Honduras Osman Chávez
2013
2015 Haiti Wilde-Donald Guerrier

Statystyki[edytuj | edytuj kod]

Stan na 30 czerwca 2022

Najwięcej występów w reprezentacji
Lp. Zawodnik Mecze
1. Jakub Błaszczykowski
109
2. Antoni Szymanowski
82
3. Maciej Żurawski
72
4. Tomasz Kłos
69
5. Dariusz Dudka
65
6. Kamil Kosowski
52
7. Radosław Kałużny
41
8. Paweł Brożek
38
9. Marcin Baszczyński
35
10. Kazimierz Kmiecik
34
Adam Musiał
Adam Nawałka
13. Mirosław Szymkowiak
33
14. Radosław Sobolewski
32
15. Józef Kotlarczyk
30
Najwięcej występów w reprezentacji będąc piłkarzem Wisły
Lp. Zawodnik Bramki
1. Antoni Szymanowski
65
2. Maciej Żurawski
38
3. Marcin Baszczyński
34
Kazimierz Kmiecik
Adam Musiał
Adam Nawałka
7. Józef Kotlarczyk
30
8. Radosław Sobolewski
28
Jan Jałocha
10. Dariusz Dudka
27
11. Andrzej Iwan
25
12. Paweł Brożek
24
13. Henryk Maculewicz
23
14. Tomasz Kłos
22
Mieczysław Gracz

Rekordy Wisły Kraków[edytuj | edytuj kod]

Klubowe[edytuj | edytuj kod]

Indywidualne[edytuj | edytuj kod]

Wisła Kraków w poszczególnych sezonach[edytuj | edytuj kod]

Historia występów Wisły Kraków w rozgrywkach ligowych
Sezon Rozgrywki ligowe Puchary krajowe Puchary europejskie
Poziom Pozycja Puchar Polski Puchar Ligi Superpuchar Polski Liga Mistrzów Liga Europy Liga Konferencji Puchar Zdobywców Pucharów Puchar Intertoto
1906
1907
1908
1909
1910
1911
1912
1913 M. Galicji 2
1914 M. Galicji nd
1915 Klub zawiesił działalność
1916
1917
1918
1919
1920 M. Polski nd
1921 M. Polski Kl. A – 3
1922 M. Polski Kl. A – 2
1923 M. Polski 2
1924
1925 M. Polski 3
1926 M. Polski Kl. A – 2 Z
1927 Liga 1
1928 Liga 1
1929 Liga 3
1930 Liga 2
1931 Liga 2
1932 Liga 6
1933 Liga 3
1934 Liga 3
1935 Liga 4
1936 Liga 2
1937 Liga 5
1938 Liga 3
1939 Liga nd
1940
1941
1942
1943
1944
1945
1946 M. Polski 1/4
1947 M. Polski 2
1948 Liga 2
1949 I liga 1
1950 I liga 1
1951 I liga 1[146] F
1952 I liga 4 1/2 3
1953 I liga 3
1954 I liga 8 F
1955 I liga 7 1/8
1956 I liga 5 1/2 –
1957 I liga 9 1/4 –
1958 I liga 7 – –
1959 I liga 7 –
1960 I liga 8 – –
1961 I liga 4 – – –
1962 I liga 6 1/8 – – – –
1962/1963 I liga 8 1/16 – – – –
1963/1964 I liga 13 1/4 – – – –
1964/1965 II liga 1 1/4 – – – –
1965/1966 I liga 2 1/16 – – – –
1966/1967 I liga 10 Z – – – FG
1967/1968 I liga 12 1/16 – – 1/8 –
1968/1969 I liga 7 1/8 – – – FG
1969/1970 I liga 8 1/16 – – – FG
1970/1971 I liga 8 1/8 – – – –
1971/1972 I liga 9 1/8 – – – FG
1972/1973 I liga 5 1/16 – – – FG
1973/1974 I liga 5 1/8 – – – FG
1974/1975 I liga 4 1/8 – – – –
1975/1976 I liga 3 1/16 – – – –
1976/1977 I liga 9 1/4 1/2 – 1/16 – –
1977/1978 I liga 1 1/4 – – – –
1978/1979 I liga 13 F 1/4 – – –
1979/1980 I liga 5 1/8 – – – –
1980/1981 I liga 2 1/16 – – – –
1981/1982 I liga 8 1/4 – 1/32 – –
1982/1983 I liga 5 1/4 – – – –
1983/1984 I liga 11 F – – – – –
1984/1985 I liga 16 1/16 – – 1/8 –
1985/1986 II liga 2 1/16 – – – –
1986/1987 II liga 4 1/4 – – – –
1987/1988 II liga 2 1/16 – – – – –
1988/1989 I liga 12 2R – – – – FG
1989/1990 I liga 9 1/8 – – – – –
1990/1991 I liga 3 1/16 – – – – –
1991/1992 I liga 7 1/16 – – – – –
1992/1993 I liga 10 1/8 – – – – –
1993/1994 I liga 15 1/16 – – – –
1994/1995 II liga 3 1/16 – – – – –
1995/1996 II liga 2 1/16 – – – – –
1996/1997 I liga 12 1/8 – – – – –
1997/1998 I liga 3 1/16 – – – – –
1998/1999 I liga 1 1/8 – – 2R – –
1999/2000 I liga 2 F 1/4 F – – –
2000/2001 I liga 1 1/16 Z – – 2R –
2001/2002 I liga 2 Z F Z 3RK 2R –
2002/2003 I liga 1 Z – 1/8 –
2003/2004 I liga 1 1/16 F 3RK 2R –
2004/2005 I liga 1 1/2 3RK 1R –
2005/2006 I liga 2 1/8 3RK 1R –
2006/2007 I liga 8 1/8 1/2 – – FG –
2007/2008 I liga 1 F 1/2 – – – –
2008/2009 Ekstraklasa 1 1/4 FG F 3RK 1R –
2009/2010 Ekstraklasa 2 1/4 F 2RK –
2010/2011 Ekstraklasa 1 1/4 – – 3RK
2011/2012 Ekstraklasa 7 1/2 4RK 1/16
2012/2013 Ekstraklasa 7 1/2 – – –
2013/2014 Ekstraklasa 5 1/8 – –
2014/2015 Ekstraklasa 6 1/16 – – –
2015/2016 Ekstraklasa 9 1/16 – – –
2016/2017 Ekstraklasa 6 1/4 – – –
2017/2018 Ekstraklasa 6 1/8 – – –
2018/2019 Ekstraklasa 9 1/32 – – –
2019/2020 Ekstraklasa 13 1/32 – – –
2020/2021 Ekstraklasa 13 1/32 – – –
2021/2022 Ekstraklasa 17 1/4 – – – –
2022/2023 I liga 4 1/8 – – – –
2023/2024 I liga trwa trwa – – – –

Wisła Kraków w poszczególnych rozgrywkach[edytuj | edytuj kod]

Ekstraklasa[edytuj | edytuj kod]

 Osobny artykuł: Wisła Kraków w ligowych rozgrywkach w piłce nożnej.

Wisła Kraków należy do jednych z inicjatorów stworzenia rozgrywek ligowych w Polsce, dlatego też jest z jedną z czternastu drużyn, które grały w pierwszym ligowym sezonie o Mistrzostwo Polski, które nota bene Biała Gwiazda wygrała. Łącznie ligę Wisła wygrywała czternastokrotnie co przełożyło się na trzynaście tytułów Mistrza Polski, ponieważ w sezonie 1951 GKKF zdecydował, że tytuł Mistrza Polski przypadnie zwycięzcy Pucharu Polski, w którym Krakowianie przegrywali rywalizację finałową. Oprócz tego w rozgrywkach ligowych Wisła dwunastokrotnie zdobyła tytuł wicemistrza kraju oraz ośmiokrotnie stawała na najniższym stopniu podium. Dodatkowo do Wisły należą dwa ekstraklasowe rekordy, największej liczby spotkań bez porażki z rzędu (38) oraz największej liczby spotkań bez porażki z rzędu w spotkaniach domowych (73).

Biała Gwiazda w najwyżej klasie rozgrywkowej grała w czterech okresach 1927–1964[182], 1965–1985, 1988–1994 oraz 1996–2022. Przełożyło się to na osiemdziesiąt dwa sezony oraz drugie miejsce w tabeli wszech czasów Ekstraklasy. W obydwu tych statystykach Wisła ustępuje tylko Legii Warszawa.

Stan na 30 czerwca 2023

Bilans Wisły w Ekstraklasie
Miejsce Sezony Mecze Zwycięstwa Remisy Porażki Bramki zdobyte Bramki stracone Różnica Punkty
2. 82 2232 984 559 688 3585 2685 +900 2927

I liga[edytuj | edytuj kod]

 Osobny artykuł: Wisła Kraków w ligowych rozgrywkach w piłce nożnej.

Wisła Kraków na drugim poziomie rozgrywkowym zawsze należała do czołówki tejże ligi. Jednokrotnie wygrała te rozgrywki, trzykrotnie zajęła miejsce drugie (co dwukrotnie skutkowało awansem), raz była trzecia oraz dwa razy czwarta w sezonie 1986/1987 oraz 2022/2023, co jest do tej pory najgorszym ligowym wynikiem w historii występów Krakowian.

Biała Gwiazda na drugim poziomie rozrywkowych grała w czterech okresach 1964–1965, 1985–1988, 1994–1996 oraz aktualnie od sezonu 2022/2023. Przełożyło się to na siedem sezonów i aktualnie trwający oraz siedemdziesiąte trzecie miejsce w tabeli wszech czasów I ligi.

Stan na 30 czerwca 2023

Bilans Wisły w I lidze polskiej
Miejsce Sezony Mecze Zwycięstwa Remisy Porażki Bramki zdobyte Bramki stracone Różnica Punkty
73. 7 225 130 47 52 378 211 +167 342

Puchar Polski[edytuj | edytuj kod]

 Osobny artykuł: Wisła Kraków w Pucharze Polski.

Wisła Kraków zagrała we wszystkich sześćdziesięciu ośmiu edycjach Pucharu Polski na szczeblu centralnym. Dziesięciokrotnie dochodząc do finału, wygrywając cztery z nich, a sześciokrotnie przegrywając decydującą rozgrywkę. Również sześciokrotnie Krakowianie odpadali na poziomie półfinału. Powyższe wyniki klasyfikują Białą Gwiazdę jako czwartą najlepszą drużynę tych rozgrywek.

Finały Pucharu Polski z udziałem Wisły
Data Miejsce Przeciwnik Wynik
05.09.1926
Kraków
Sparta Lwów
2:1
16.09.1951
Warszawa
 Ruch Chorzów
0:2
25.07.1954
09.09.1954
Warszawa
Wrocław
 Gwardia Warszawa
0:0 pd.
1:3[193]
09.07.1967
Kielce
Raków Częstochowa
2:0 pd.
09.05.1979
Lublin
 Arka Gdynia
1:2
19.06.1984
Warszawa
 Lech Poznań
0:3
06.06.2000
09.06.2000
Kraków
Wronki
 Amica Wronki
2:2
0:3[194]
07.05.2002
10.05.2002
Wronki
Kraków
Amica Wronki
4:2
4:0[194]
07.05.2003
14.05.2003
Kraków
Płock
Wisła Płock
0:1
3:0[194]
13.05.2008
Bełchatów
 Legia Warszawa
0:0 pd. k3:4
02.05.2024
Warszawa
 Pogoń Szczecin
TBA

Stan na 30 czerwca 2023

Bilans Wisły w Pucharze Polski na szczeblu centralnym
Mecze Zwycięstwa Remisy Porażki Bramki zdobyte Bramki stracone Różnica
213 116 32 65 385 220 +165

Wisła Kraków w Pucharze Polski na szczeblu okręgowym grać musiała tylko raz. W pierwszej edycji, kiedy okręgowe eliminacje obowiązywały wszystkich uczestników.

Stan na 30 czerwca 2023

Bilans Wisły w Pucharze Polski na szczeblu okręgowym
Mecze Zwycięstwa Remisy Porażki Bramki zdobyte Bramki stracone Różnica
3 3 0 0 15 0 +15

Puchar Ligi Polskiej[edytuj | edytuj kod]

 Osobny artykuł: Wisła Kraków w Pucharze Ligi Polskiej.

Wisła Kraków zagrała we wszystkich ośmiu oficjalnych edycjach Pucharu Ligi Polskiej, rozgrywanego pod nazwami Pucharu Zlotu Młodych Przodowników, Pucharu Ligi Polskiej oraz Pucharu Ekstraklasy. Dwukrotnie dochodząc do finału, wygrywając jeden z nich oraz jednokrotnie przegrywając decydującą rozgrywkę. Czterokrotnie Krakowianie odpadali na poziomie półfinału, z czego raz przy rozgrywanym meczu o trzecie miejsce Wisła zdobyła je. Powyższe wyniki klasyfikują Białą Gwiazdę jako trzecią najlepszą drużynę tych rozgrywek.

Finały Pucharu Ligi Polskiej z udziałem Wisły
Data Miejsce Przeciwnik Wynik
26.05.2001
03.06.2001
Lubin
Kraków
Zagłębie Lubin
3:0
1:2[194]
22.05.2002
26.05.2002
Warszawa
Kraków
 Legia Warszawa
0:3
2:1[194]

Stan na 30 czerwca 2023

Bilans Wisły w Pucharze Ligi Polskiej
Mecze Zwycięstwa Remisy Porażki Bramki zdobyte Bramki stracone Różnica
61 31 15 15 109 67 +42

Superpuchar Polski[edytuj | edytuj kod]

 Osobny artykuł: Wisła Kraków w Superpucharze Polski.

Wisła Kraków zagrała w pięciu edycjach Superpucharu Polski, rozgrywanego pod nazwami Superpucharu Polski oraz Superpucharu Ekstraklasy. Wygrywając jeden z nich oraz czterokrotnie przegrywając. Dodatkowo Krakowianie zakwalifikowaliby się do Superpucharu, gdyby był rozgrywany w latach 1927, 1928, 1929, 1950, 1951, 1952, 1967, 1978, 1984, 2002, 2003, 2005, 2011. Powyższe wyniki klasyfikują Białą Gwiazdę jako dziewiątą najlepszą drużynę tych rozgrywek.

Mecze Superpucharu Polski z udziałem Wisły
Data Miejsce Przeciwnik Wynik
22.09.1999
Ostrowiec Świętokrzyski
 Amica Wronki
0:1
15.07.2001
Starachowice
Polonia Warszawa
4:3
11.06.2004[195]
Poznań
 Lech Poznań
2:2 k1:4
20.07.2008
Ostrowiec Świętokrzyski
 Legia Warszawa
1:2
25.07.2009
Lubin
 Lech Poznań
1:1 k3:4

Stan na 30 czerwca 2023

Bilans Wisły w Superpucharze Polski
Mecze Zwycięstwa Remisy Porażki Bramki zdobyte Bramki stracone Różnica
5 1 2 2 8 9 -1

Europejskie puchary[edytuj | edytuj kod]

 Osobny artykuł: Wisła Kraków (piłka nożna) w europejskich pucharach.

Wisła Kraków do rozgrywek europejskich rozgrywanych jurysdykcją UEFA zakwalifikowała się siedemnaście razy. Biała Gwiazda raz grała w Pucharze Europy Mistrzów Krajowych, a siedmiokrotnie w eliminacjach jego kontynuatora Lidze Mistrzów, dwukrotnie w Pucharze Zdobywców Pucharów, jedenastokrotnie w Pucharze UEFA oraz dwukrotnie w jego kontynuatorze Lidze Europy.

Do największych sukcesów Krakowian należy 1/4 finału Pucharu Europy Mistrzów Krajowych w sezonie 1978/1979 oraz 1/8 finału Pucharu UEFA w sezonie 2002/2003. Łącznie Wisła rozegrała 104 spotkania w europejskich pucharach co daje jej czwarty najlepszy wynik wśród polskich klubów.

Stan na 30 czerwca 2023

Bilans Wisły w europejskich pucharach
Mecze Zwycięstwa Remisy Porażki Bramki zdobyte Bramki stracone Różnica
104 47 20 37 181 141 +40

Wisła Kraków siedmiokrotnie również wystąpiła w rozgrywkach Pucharu Intertoto rozgrywanego wówczas nie pod jurysdykcją UEFY. Największym sukcesem Krakowian w tych rozgrywkach było dwukrotne wygranie grupy tego turnieju.

Stan na 30 czerwca 2023

Bilans Wisły w europejskich pucharach nie rozgrywanych przez UEFĘ
Mecze Zwycięstwa Remisy Porażki Bramki zdobyte Bramki stracone Różnica
42 21 12 9 76 48 +28

Największe rywalizacje[edytuj | edytuj kod]

Derby Krakowa[edytuj | edytuj kod]

 Osobny artykuł: Derby Krakowa w piłce nożnej.

Jedną z najważniejszych rywalizacji dla Wisły Kraków są Wielkie Derby Krakowa[196] z znajdującą się po drugiej stronie krakowskich Błoń Cracovią. Spotkania te potocznie zwane są Świętą Wojną. Derby te należą do najważniejszych rywalizacji ogólnie w polskiej piłce, ponieważ dotyczą one dwóch najstarszych krakowskich klubów oraz jednych z najważniejszych klubów tworzącej się polskiej piłki w dwudziestoleciu międzywojennym.

Pierwsze udokumentowane Derby Krakowa odbyły się 20 września 1908 na wspomnianych Błoniach, które aktualnie dzielą stadiony obydwu klubów i zakończyły się wynikiem 1:1. Łącznie rozegrano ponad 200 spotkań pomiędzy tymi drużynami wliczając w to spotkania ligowe, pucharów krajowych czy sparingi.

Stan na 30 czerwca 2023

Bilans Wisły w Derbach Krakowa
Mecze Zwycięstwa Remisy Porażki Bramki zdobyte Bramki stracone Różnica
202 91 47 64 324 248 +76

Rywalizacja z Legią Warszawa[edytuj | edytuj kod]

Drugą z najważniejszych rywalizacji dla Wisły Kraków są spotkania z Legią Warszawa. Spotkania te mają podtekst nie tylko sportowy, ale również ich klimat zbudowała rywalizacja pomiędzy dwoma największymi miastami Polski oraz obecną i byłą stolicą kraju, Warszawą i Krakowem. W kwestii czysto sportowej w tej rywalizacji bierze udział dwa z najbardziej utytułowanych polskich klubów zarówno w kraju jak i występach w rozgrywkach międzynarodowych. Aktualnie oba kluby zajmują dwa najwyższe miejsca w tabeli wszech czasów ekstraklasy, będąc również drużynami z dwoma największymi liczbami sezonów w najwyższej klasie rozgrywkowej.

Stan na 30 czerwca 2023

Bilans Wisły w spotkaniach z Legią
Mecze Zwycięstwa Remisy Porażki Bramki zdobyte Bramki stracone Różnica
172 62 47 63 221 244 -23

Dotychczasowi trenerzy[edytuj | edytuj kod]

Stan na 29 grudnia 2023

Lp. Narodowość Imię i nazwisko Kadencja Od Do Mecze Wygrane Remisy Porażki % zw. Sukcesy
1. Węgry Imre Schlosser 1 09.1924 08.1925 17 11 0 6 64,71% * Mistrzostwo krakowskiej A-klasy 1924
* Mistrzostwo grupy południowej Mistrzostw Polski 1925
* Brązowy medal Mistrzostw Polski 1925
po.
II Rzeczpospolita		 Henryk Reyman
(jako kapitan)		 nd 08.1925 03.1929 70 53 4 13 75,71% * Puchar Polski okręgu krakowskiego 1925
* Puchar Polski 1926
* Mistrzostwo Polski 1927
* Mistrzostwo Polski 1928
2. Czechosłowacja Czechosłowacja František Koželuh 1 03.1929 12.1929 24 13 4 7 54,17% * Brązowy medal Mistrzostw Polski 1929
po.
II Rzeczpospolita		 Henryk Reyman
(jako kapitan)		 nd 01.1930 06.1933 73 39 12 22 53,42% * Wicemistrzostwo Polski 1930
* Wicemistrzostwo Polski 1931
po. Jan Kotlarczyk
(jako kapitan)		 nd 06.1933 04.1934 14 8 4 2 57,14% * Brązowy medal Mistrzostw Polski 1933
3. Węgry Vilmos Nyúl 1 04.1934 11.1934 21 12 2 7 57,14% * Brązowy medal Mistrzostw Polski 1934
po.
II Rzeczpospolita		 Jan Kotlarczyk
(jako kapitan)		 nd 11.1934 09.1936 34 17 5 12 50,00%
po. Józef Kotlarczyk
(jako kapitan)		 nd 09.1936 1939 38[197] 17[198] 7 14 44,74% * Wicemistrzostwo Polski 1936
* Brązowy medal Mistrzostw Polski 1938
4. Czechosłowacja Czechosłowacja Otto Mazal-Skvajn 1 1939 1939 12 7 2 3 58,33% * II miejsce na moment przerwania sezonu 1939 z powodu wybuchu II wojny światowej
5. PRL Jan Kotlarczyk 1 1945 1946 29 22 2 5 75,86% * Mistrzostwo krakowskiej A-klasy 1946
6. Artur Walter 1 15.02.1947 21.05.1948 26 18 2 6 69,23% * Wygrana grupa eliminacyjna Mistrzostw Polski 1947
* Wicemistrzostwo Polski 1947
7. Czechosłowacja Czechosłowacja Josef Kuchynka 1 21.05.1948 01.12.1950 65 44 8 13 67,69% * Wicemistrzostwo Polski 1948[199]
* Mistrzostwo Polski 1949
* Mistrzostwo Polski 1950
8. PRL Michał Matyas 1 01.12.1950 31.07.1954 88 50 17 21 56,82% * Wicemistrzostwo Polski 1951[146]
* Mistrzostwo Ligi 1951
* Finał Pucharu Polski 1951
* IV miejsce Mistrzostw Polski 1952[200]
* Brązowy medal Pucharu Zlotu Młodych Przodowników 1952
* Brązowy medal Mistrzostw Polski 1953
* Finał Pucharu Polski 1954[201]
* Najdłużej jednorazowo pracujący trener w Wiśle (1339 dni)
* Najdłużej łącznie pracujący trener w Wiśle (1597 dni)
9. Czesław Skoraczyński
i
Mieczysław Gracz		 1 i 1 (1) 08.1954 12.1954 12 3[202] 3 6 25,00% * Finał Pucharu Polski 1954[203]
10. Mieczysław Gracz 1[204] 01.1955 12.1955 24 11 2 11 45,83%
11. Artur Woźniak 1 01.1956 12.1957 51 20 11 20 39,22%
12. Czechosłowacja Czechosłowacja Josef Kuchynka 2 01.1958 12.1958 22 8 4 10 36,36%
13. Węgry Károly Kósa 1 01.1959 25.11.1960 44 15 10 19 34,09%
14. Czechosłowacja Czechosłowacja Karel Finek 1 26.11.1960 21.05.1961 7 2 2 3 28,57%
15. PRL Mieczysław Gracz 2 22.05.1961 31.12.1962 49 20 13 16 40,82%
16. Czechosłowacja Czechosłowacja Karel Kolský 1 01.01.1963 05.06.1964 41 14 11 16 28,57%
17. PRL Czesław Skoraczyński 2 06.06.1964 30.06.1967 94 48 28[205] 20 48,94% * Awans do I ligi 1965
* Wicemistrzostwo Polski 1966
Puchar Polski 1967
18. Mieczysław Gracz 3 01.07.1967 28.02.1969 46 13 16 17 28,26%
19. Węgry Gyula Teleki 1 01.03.1969 30.11.1970 55 15 18 22 27,27%
20. PRL Michał Matyas 2 01.12.1970 15.08.1971 15 5 4 6 33,33% * Najdłużej łącznie pracujący trener w Wiśle (1597 dni)
21. Marian Kurdziel 1 16.08.1971 19.07.1972 26 8 10 8 30,77%
22. Jerzy Steckiw 1 20.07.1972 20.10.1974 69 28 21 20 40,58%
23. Henryk Stroniarz 1 21.10.1974 07.1975 22 9 7 6 40,91%
24. Aleksander Brożyniak 1 07.1975 06.1977 68 27 19 22 39,71% * Brązowy medal Mistrzostw Polski 1976
25. Orest Lenczyk 1 06.1977 06.1979 74 29 24 21 39,19% * Mistrzostwo Polski 1978
* Finał Pucharu Polski 1979
* 1/4 finału Pucharu Europy Mistrzów Klubowych 1979
26. Lucjan Franczak 1 06.1979 09.1981 74 32 16 26 43,24% * Wicemistrzostwo Polski 1980
* Trener z największą liczbą poprowadzonych oficjalnych spotkań Wisły (158 spotkań)
27. Wiesław Lendzion 1 09.1981 06.1982 24 9 7 8 37,50%
28. Roman Durniok 1 06.1982 06.1983 33 14 7 12 42,42%
29. Edmund Zientara 1 06.1983 09.1984 45 14 14 17 31,11% * Finał Pucharu Polski 1984
30. Orest Lenczyk 2 09.1984 06.1985 23 8 5 10 34,78%
31. Stanisław Chemicz 1 06.1985 06.07.1985 4 1 1 2 25,00%
32. Lucjan Franczak 2 06.07.1985 06.1986 31 17 5 9 54,84% * Trener z największą liczbą poprowadzonych oficjalnych spotkań Wisły (158 spotkań)
33. Stanisław Cygan 1 06.1986 06.1987 38 19 7 12 50,00%
34. PRL / Polska Polska Aleksander Brożyniak 2 06.1987 06.1989 61 23 16 22 37,70% * Awans do I ligi 1988
35. Polska Polska Stanisław Chemicz 2 06.1989 06.07.1989 4 2 0 2 50,00%
36. Adam Musiał 1 06.07.1989 04.10.1989 11 23 16 22 27,27%
37. Bogusław Hajdas 1 04.10.1989 31.12.1989 6 4 0 2 66,66%
38. Adam Musiał 2 29.03.1990 03.1992 66 21 33 12 31,81% * Brązowy medal Mistrzostw Polski 1991
39. Kazimierz Kmiecik 1 04.1992 06.1992 15 4 5 6 26,66% * Najczęściej prowadzący Wisłę trener (6 razy)
40. Czechosłowacja Czechosłowacja / Słowacja Słowacja Karol Pecze 1 06.1992 06.1993 36 13 10 13[206] 36,11
41. Polska Polska Marek Kusto 1 06.1993 24.04.1994 25 4 10 11 16,00%
42. Orest Lenczyk 3 24.04.1994 30.06.1994 10 2 3 5 20,00%
43. Marek Kusto 2 01.07.1994 08.1994 5 2 2 1 40,00%
44. Lucjan Franczak 3 08.1994 10.04.1996 53 28 15 10 52,83% * Trener z największą liczbą poprowadzonych oficjalnych spotkań Wisły (158 spotkań)
45. Kazimierz Kmiecik 2 10.04.1996 26.04.1996 3 2 0 1 66,66% * Najczęściej prowadzący Wisłę trener (6 razy)
46. Henryk Apostel 1 27.04.1996 12.1996 33 20 5 8 60,61% * Awans do I ligi 1996
47. Kazimierz Kmiecik 3 01.1997 04.1997 4 0 2 2 0,00% * Najczęściej prowadzący Wisłę trener (6 razy)
48. Wojciech Łazarek 1 04.1997 05.1998 41 17 10 14 41,46%
49. Jerzy Kowalik 1 05.1998 29.06.1998 6 5 0 1 83,33% * Brązowy medal Mistrzostw Polski 1998
50. Franciszek Smuda 1 29.06.1998 13.09.1999 50 35 9 6 70,00% * Mistrzostwo Polski 1999
51. Jerzy Kowalik 2 13.09.1999 10.1999 5 1 2 2 20,00%
52. Marek Kusto 3 10.1999 14.02.2000 5 2 2 1 40,00%
53. Wojciech Łazarek 2 14.02.2000 19.03.2000 5 2 2 1 40,00%
54. Adam Nawałka 1 19.03.2000 30.06.2000 17 10 3 4 58,82% * Wicemistrzostwo Polski 2000
* Finał Pucharu Polski 2000
55. Orest Lenczyk 4 01.07.2000 06.04.2001 31 17 7 7 54,84%
56. Adam Nawałka 2 06.04.2001 22.06.2001 14 8 2 4 57,14% * Mistrzostwo Polski 2001
* Puchar Ligi Polskiej 2001
57. Franciszek Smuda 2 26.06.2001 15.03.2002 35 23 3 9 65,71% * Superpuchar Polski 2001
58. Henryk Kasperczak 1 16.03.2002 14.12.2004 126 89 19 18 70,63% * Wicemistrzostwo Polski 2002
* Puchar Polski 2002
* Finał Puchar Ligi Polskiej 2002
* Mistrzostwo Polski 2003
* Puchar Polski 2003
* 1/8 finału Pucharu UEFA 2003
* Mistrzostwo Polski 2004
59. Czechy Czechy Verner Lička 1 14.12.2004 29.06.2005 19 11 5 3 57,89% * Mistrzostwo Polski 2005
60. Polska Polska Jerzy Engel 1 30.06.2005 24.10.2005 16 9 3 4 56,25%
61. Tomasz Kulawik 1 24.10.2005 07.12.2005 9 3 4 2 33,33%
62. Rumunia Rumunia Dan Petrescu 1 01.01.2006 18.09.2006 23 14 6 3 60,87% * Wicemistrzostwo Polski 2006
po. Polska Polska Kazimierz Moskal nd 18.09.2006 20.09.2006 Brak poprowadzonych oficjalnych spotkań. Prowadził jednakże drużynę 19 września w meczu z okazji 100-lecia klubu z Sevillą FC.
63. Serbia Serbia Dragomir Okuka 1 20.09.2006 18.12.2006 18 8 4 6 44,44%
64. Polska Polska Adam Nawałka 3 19.12.2006 16.04.2007 9 3 5 1 33,33%
65. Kazimierz Moskal 1 16.04.2007 12.06.2007 13 4 5 4 30,77%
66. Maciej Skorża 1 13.06.2007 15.03.2010 119 71 27 21 59,66% * Mistrzostwo Polski 2008
* Finał Puchar Polski 2008
* Mistrzostwo Polski 2009
67. Henryk Kasperczak 2 15.03.2010 06.08.2010 16 8 4 4 50,00% * Wicemistrzostwo Polski 2010
68. Tomasz Kulawik 2 06.08.2010 23.08.2010 3 2 0 1 33,33%
69. Holandia Holandia Robert Maaskant 1 23.08.2010 07.11.2011 56 31 9 16 55,36% * Mistrzostwo Polski 2011
70. Polska Polska Kazimierz Moskal 2 07.11.2011 01.03.2012 10 4 3 3 40,00% * 1/16 finału Ligi Europy 2012
71. Michał Probierz 1 01.03.2012 02.10.2012 23 11 4 8 47,83%
72. Tomasz Kulawik 3 03.10.2012 11.06.2013 28 10 7 11 35,71%
73. Franciszek Smuda 3 11.06.2013 09.03.2015 63 24 17 22 38,10%
74. Kazimierz Moskal 3 10.03.2015 30.11.2015 31 8 15 8 25,81%
75. Marcin Broniszewski 1 30.11.2015 22.12.2015 4 0 0 4 0,00%
76. Tadeusz Pawłowski 1 01.01.2016 29.02.2016 3 0 1 2 0,00%
77. Marcin Broniszewski 2 29.02.2016 12.03.2016 2 0 2 0 0,00%
78. Dariusz Wdowczyk 1 12.03.2016 10.11.2016 29 13 8 8 44,83%
79. Kazimierz Kmiecik
i
Radosław Sobolewski		 4 i 1 (1) 11.11.2016 05.01.2017 6 2 1 3 33,33% * Najczęściej prowadzący Wisłę trener (6 razy) (Kmiecik)
80. Hiszpania Hiszpania Kiko Ramírez 1 05.01.2017 10.12.2017 37 16 5 16 43,24%
81. Polska Polska Kazimierz Kmiecik
i
Radosław Sobolewski		 5 i 2 (2) 10.12.2017 31.12.2017 2 1 0 1 50,00% * Najczęściej prowadzący Wisłę trener (6 razy) (Kmiecik)
82. Hiszpania Hiszpania Joan Carrillo 1 01.01.2018 12.06.2018 16 6 6 4 37,50%
83. Polska Polska Maciej Stolarczyk 1 18.06.2018 14.11.2019 54 17 10 27 31,48%
84. Artur Skowronek 1 14.11.2019 28.11.2020 34 12 8 14 35,29%
85. Niemcy Niemcy Peter Hyballa 1 02.12.2020 14.05.2021 17 5 5 7 29,41%
86. Polska Polska Kazimierz Kmiecik 6 14.05.2021 07.06.2021 1 1 0 0 100,00% * Najczęściej prowadzący Wisłę trener (6 razy)
87. Słowacja Słowacja Adrián Guľa 1 07.06.2021 13.02.2022 24 9 3 12 37,50%
88. Polska Polska Jerzy Brzęczek 1 14.02.2022 03.10.2022 27 7 10 10 25,93%
89. Radosław Sobolewski 3 03.10.2022 02.12.2023 44 23 11 10 52,27%
90. Mariusz Jop 1 03.12.2023 29.12.2023 3 3 0 0 100,00%
91. Hiszpania Hiszpania Albert Rudé 1 29.12.2023 obecnie 0 0 0 0 0,00%

Źródła: [207], [208], [209]

Dotychczasowi prezesi[edytuj | edytuj kod]

Lp. Imię i nazwisko Od Do
1. Cesarstwo Austrii Tadeusz Łopuszański 1906 26.08.1910
2. Cesarstwo Austrii Włodzimierz Ustyanowicz 27.08.1910 28.07.1911
3. Imperium Rosyjskie Dr. Antoni Beaupré 28.07.1911 1912
4. Cesarstwo Austrii Antoni Januszewski 1912 1913
5. Cesarstwo Austrii Marian Orzelski 1913 15.05.1914
6. Cesarstwo Austrii Dr. Bolesław Komorowski 15.05.1914 08.1914
Zawieszenie działalności klubu z powodu I wojny światowej
7. Dr. Bolesław Komorowski 11.04.1919 24.09.1919
8. Kpt. Józef Szkolnikowski 24.09.1919 27.11.1921
9. Wilhelm Śliwiński 27.11.1921 1922
10. Dr. Kazimierz Szczepański 1922 02.12.1922
11. Aleksander Dembiński 02.12.1922 01.11.1925
12. Zygmunt Bieżeński 01.11.1925 15.02.1933
13. Dr. Tadeusz Orzelski 15.02.1933 06.02.1949
14. Teodor Duda 06.02.1949 23.02.1950
15. Grzegorz Łanin 23.02.1950 07.11.1953
16. Tadeusz Kozłowski 07.11.1953 31.01.1957
17. Stanisław Żmudziński 01.02.1957 31.12.1965
18. Mieczysław Nowak 07.02.1966 09.04.1970
19. Jan Jaskółka 09.04.1970 1971
20. Stanisław Wałach 1971 31.08.1974
21. Zbigniew Jabłoński 07.09.1974 29.10.1981
22. Adam Trzybiński 29.10.1981 26.04.1985
23. Polska Jerzy Gruba 26.04.1985 12.02.1990
Lp. Imię i nazwisko Od Do
24. Polska Andrzej Czopek 12.02.1990 16.07.1990
25. Polska Ludwik Miętta-Mikołajewicz 16.07.1990 06.2000
26. Polska Bogdan Basałaj 06.2000 01.03.2004
27. Polska Tadeusz Czerwiński 01.03.2004 25.11.2004
28. Polska Janusz Basałaj 25.11.2004 29.06.2005
29. Polska Zdzisław Kapka 30.06.2005 01.11.2005
30. Polska Ludwik Miętta-Mikołajewicz 02.11.2005 21.12.2006
31. Polska Mariusz Heler 27.12.2006 20.06.2007
32. Polska Marek Wilczek 20.06.2007 08.02.2010
33. Polska Ireneusz Reszczyński 08.02.2010 07.06.2010
34. Polska Bogdan Basałaj 07.06.2010 13.03.2012
35. Polska Ryszard Pilch 13.03.2012 05.02.2013
36. Polska Jacek Bednarz 05.02.2013 25.08.2014
37. Polska Ludwik Miętta-Mikołajewicz 01.09.2014 31.12.2014
38. Polska Robert Gaszyński 05.01.2015 21.12.2015
39. Polska Piotr Dunin-Suligostowski 21.12.2015 24.06.2016
40. Polska Marzena Sarapata 26.08.2016 22.12.2018
41. Polska Adam Pietrowski 22.12.2018 04.01.2019
42. Polska Rafał Wisłocki 04.01.2019 02.07.2019
43. Polska Piotr Obidziński 03.07.2019 20.04.2020
44. Polska Dawid Błaszczykowski 20.04.2020 31.07.2022
45. Polska Władysław Nowak 01.08.2022 23.11.2022
46. Polska Jarosław Królewski 23.11.2022 obecnie

Źródło[210]

Dotychczasowi właściciele[edytuj | edytuj kod]

Lp. Imię i nazwisko/Nazwa spółki Od Do
1. Cesarstwo Austrii Klub/Towarzystwo Sportowe Wisła Kraków 1906 1914
Zawieszenie działalności klubu z powodu I wojny światowej
2. Towarzystwo Sportowe Wisła Kraków 1918 06.02.1949
3. Zrzeszenie Sportowe Gwardia 06.02.1949 1990
4. Polska Towarzystwo Sportowe Wisła Kraków 1990 23.12.1997
5. Polska Tele-Fonika Kable 23.12.1997 29.07.2016
6. Polska Jakub Meresińki 29.07.2016 18.08.2016
Polska Marek Citko
7. Polska Jakub Meresińki 18.08.2016 22.08.2016
8. Polska Towarzystwo Sportowe Wisła Kraków 22.08.2016 22.12.2018
9. Luksemburg Alelega Luxembourg S.à r.l. (60,00%) 22.12.2018 02.01.2019
Wielka Brytania Noble Capital Partners Ltd. (40,00%)
10. Polska Towarzystwo Sportowe Wisła Kraków 02.01.2019 06.02.2019
11. Polska Towarzystwo Sportowe Wisła Kraków (94,885%) 06.02.2019 13.06.2019
Właściciele zakupionych akcji (5,115%)
12. Polska Towarzystwo Sportowe Wisła Kraków (90,72%) 13.06.2019 20.04.2020
Właściciele zakupionych akcji (9,28%)
13. Polska Jakub Błaszczykowski (30,24%) 20.04.2020 21.12.2021
Polska Jarosław Królewski (30,24%)
Polska Tomasz Jażdżyński (30,24%)
Właściciele zakupionych akcji (9,28%)
14. Polska Jakub Błaszczykowski (26,84%) 21.12.2021 20.12.2022
Polska Jarosław Królewski (26,84%)
Polska Tomasz Jażdżyński (26,84%)
Polska Władysław Nowak (3,75%)
Polska Adam Adamczyk (3,75%)
Polska Adam Łanoszka (3,75%)
Właściciele zakupionych akcji (8,23%)
15. Polska Jarosław Królewski (53,68%) 20.12.2022 07.12.2023
Polska Jakub Błaszczykowski (26,84%)
Polska Władysław Nowak (3,75%)
Polska Adam Adamczyk (3,75%)
Polska Adam Łanoszka (3,75%)
Właściciele zakupionych akcji (8,23%)
16. Polska Jarosław Królewski (53,69%) 07.12.2023 obecnie
Polska Jakub Błaszczykowski (15,30%)
Polska Adam Łanoszka (15,29%)
Polska Władysław Nowak (3,75%)
Polska Adam Adamczyk (3,75%)
Właściciele zakupionych akcji (8,22%)

Źródło[211][212][213][214][215][216][217][218][219][220][221][222][223]

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Wiślacki Smok
  2. ↑ Informacje podstawowe [online], wislakrakow.com [dostęp 2009-07-18] [zarchiwizowane z adresu 2016-03-13].
  3. ↑ Kontakt [online], wisla.krakow.pl [dostęp 2009-07-18] [zarchiwizowane z adresu 2019-03-26].
  4. ↑ Właściciele zakupionych akcji.
  5. ↑ https://wislakrakow.com/i/zarzad-i-organizacja/71/
  6. ↑ https://www.wisla.krakow.pl/aktualnosci/aktualnosci/komunikat-ts-wisla-krakow-sa-5
  7. ↑ http://historiawisly.pl/wiki/index.php?title=TS_Wis%C5%82a_1906#Wydarzenia
  8. ↑ http://historiawisly.pl/wiki/index.php?title=Historia_Wis%C5%82y._Cz%C4%99%C5%9B%C4%87_I._Pocz%C4%85tki_%28do_1910_roku%29
  9. ↑ http://historiawisly.pl/wiki/index.php?title=Turniej_Jesienny
  10. ↑ http://historiawisly.pl/wiki/index.php?title=Leon_Winiarski
  11. ↑ http://historiawisly.pl/wiki/index.php?title=Historia_Wis%C5%82y._Cz%C4%99%C5%9B%C4%87_I._Pocz%C4%85tki_%28do_1910_roku%29#Fuzja_z_.E2.80.9ECzerwonymi.E2.80.9D
  12. ↑ http://historiawisly.pl/wiki/index.php?title=ZFP
  13. ↑ http://historiawisly.pl/wiki/index.php?title=Zapasy_kwalifikacyjne_o_I_klas%C4%99
  14. ↑ http://historiawisly.pl/wiki/index.php?title=Mistrzostwa_Galicji#1._Mistrzostwa_Galicji_w_pi.C5.82ce_no.C5.BCnej_klasy_I_.281913_rok.29
  15. ↑ http://historiawisly.pl/wiki/index.php?title=Dzieje_stadionu#Pierwszy_Stadion
  16. ↑ http://historiawisly.pl/wiki/index.php?title=1914.05.17_BBSV_Bielsko_-_Wis%C5%82a_Krak%C3%B3w_0:0#Wspomnienia
  17. ↑ http://historiawisly.pl/wiki/index.php?title=Legendarne_cytaty#Henryk_Reyman
  18. ↑ http://historiawisly.pl/wiki/index.php?title=Mistrzostwa_Galicji#2._Mistrzostwa_Galicji_w_pi.C5.82ce_no.C5.BCnej_klasy_I_.281914_rok.29
  19. ↑ http://historiawisly.pl/wiki/index.php?title=Sezon_1914_%28pi%C5%82ka_no%C5%BCna%29
  20. ↑ http://historiawisly.pl/wiki/index.php?title=Reaktywacja_TS_Wis%C5%82a._1918-1919
  21. ↑ http://historiawisly.pl/wiki/index.php?title=Sezon_1918_%28pi%C5%82ka_no%C5%BCna%29
  22. ↑ http://historiawisly.pl/wiki/index.php?title=Sezon_1919_%28pi%C5%82ka_no%C5%BCna%29
  23. ↑ http://historiawisly.pl/wiki/index.php?title=Rozgrywki_A-klasowe_1920_%28pi%C5%82ka_no%C5%BCna%29
  24. ↑ http://historiawisly.pl/wiki/index.php?title=Sezon_1921_%28pi%C5%82ka_no%C5%BCna%29
  25. ↑ http://historiawisly.pl/wiki/index.php?title=Rozgrywki_A-klasowe_1921_%28pi%C5%82ka_no%C5%BCna%29
  26. ↑ http://historiawisly.pl/wiki/index.php?title=Rozgrywki_A-klasowe_1922_%28pi%C5%82ka_no%C5%BCna%29
  27. ↑ Obecnie ulica Reymana przylegająca do wschodniej trybuny aktualnego stadionu Wisły.
  28. ↑ http://historiawisly.pl/wiki/index.php?title=Sezon_1922_%28pi%C5%82ka_no%C5%BCna%29
  29. ↑ Finał planowany na dwa spotkania. Jednak do zwycięstwa w finale potrzeba było wygrać obydwa spotkania. Z powodu remisowego stanu rywalizacji zarządzono trzecie spotkania na neutralnym terenie w Warszawie.
  30. ↑ http://historiawisly.pl/wiki/index.php?title=Rozgrywki_A-klasowe_1923_%28pi%C5%82ka_no%C5%BCna%29
  31. ↑ http://historiawisly.pl/wiki/index.php?title=Mistrzostwa_Polski_1923_%28pi%C5%82ka_no%C5%BCna%29
  32. ↑ http://historiawisly.pl/wiki/index.php?title=Sezon_1924_%28pi%C5%82ka_no%C5%BCna%29
  33. ↑ http://historiawisly.pl/wiki/index.php?title=Mistrzostwa_Polski_1925_%28pi%C5%82ka_no%C5%BCna%29
  34. ↑ http://historiawisly.pl/wiki/index.php?title=Puchar_Polski_1925_%28pi%C5%82ka_no%C5%BCna%29
  35. ↑ http://historiawisly.pl/wiki/index.php?title=Puchar_Polski_1926_%28pi%C5%82ka_no%C5%BCna%29
  36. ↑ http://historiawisly.pl/wiki/index.php?title=Rozgrywki_A-klasowe_1926_%28pi%C5%82ka_no%C5%BCna%29
  37. ↑ Obecnie Ruch Chorzów.
  38. ↑ http://historiawisly.pl/wiki/index.php?title=1927.09.11_Wis%C5%82a_Krak%C3%B3w_%E2%80%93_TKS_Toru%C5%84_15:0
  39. ↑ Jedna z teorii głosi, że sędzia spotkania Zygmunt Hanke miał polecenia z góry, że Wisła nie może tego meczu przegrać. Dlatego widząc coraz większą agresję drużyny 1.FC Katowice zakończył spotkanie przed czasem. Brak jednak dowodów na podparcie tej teorii.
  40. ↑ http://historiawisly.pl/wiki/index.php?title=1927.09.25_1FC_Katowice_%E2%80%93_Wis%C5%82a_Krak%C3%B3w_0:2
  41. ↑ http://historiawisly.pl/wiki/index.php?title=Wis%C5%82a_a_powstanie_Ligi_w_Polsce
  42. ↑ http://historiawisly.pl/wiki/index.php?title=I_liga_1927_%28pi%C5%82ka_no%C5%BCna%29
  43. ↑ http://historiawisly.pl/wiki/index.php?title=1928.06.03_Cracovia_-_Wis%C5%82a_Krak%C3%B3w_2:1
  44. ↑ http://historiawisly.pl/wiki/index.php?title=1928.09.09_Wis%C5%82a_Krak%C3%B3w_-_Cracovia_5:1
  45. ↑ http://historiawisly.pl/wiki/index.php?title=1928.11.18_1.FC_Katowice_%E2%80%93_Wis%C5%82a_Krak%C3%B3w_1:1
  46. ↑ http://historiawisly.pl/wiki/index.php?title=I_liga_1928_%28pi%C5%82ka_no%C5%BCna%29
  47. ↑ http://historiawisly.pl/wiki/index.php?title=TS_Wis%C5%82a_-_kalendarium
  48. ↑ http://historiawisly.pl/wiki/index.php?title=Jubileusz_30-lecia
  49. ↑ http://historiawisly.pl/wiki/index.php?title=Sezon_1939_%28pi%C5%82ka_no%C5%BCna%29
  50. ↑ http://historiawisly.pl/wiki/index.php?title=1939.10.22_Krowodrza_Krak%C3%B3w_-_Wis%C5%82a_Krak%C3%B3w_1:3
  51. ↑ http://historiawisly.pl/wiki/index.php?title=Sezon_1940_%28pi%C5%82ka_no%C5%BCna%29
  52. ↑ http://historiawisly.pl/wiki/index.php?title=Tadeusz_Orzelski#Okupacyjne_losy
  53. ↑ http://historiawisly.pl/wiki/index.php?title=Sezon_1941_%28pi%C5%82ka_no%C5%BCna%29
  54. ↑ http://historiawisly.pl/wiki/index.php?title=Sezon_1942_%28pi%C5%82ka_no%C5%BCna%29
  55. ↑ http://historiawisly.pl/wiki/index.php?title=Sezon_1943_%28pi%C5%82ka_no%C5%BCna%29
  56. ↑ http://historiawisly.pl/wiki/index.php?title=Sezon_1944_%28pi%C5%82ka_no%C5%BCna%29
  57. ↑ http://historiawisly.pl/wiki/index.php?title=1944.12.17_Groble_-_Wis%C5%82a_Krak%C3%B3w_1:12
  58. ↑ Mecz uważany za pierwszy w wolnej Polsce, mimo iż przed nim odbyło się spotkanie Juvenii Kraków ze Zwierzynieckim Kraków. Jednak wydarzeniem tamtego dnia podczas którego w sportowy sposób świętowano wolność były derby Krakowa.
  59. ↑ http://historiawisly.pl/wiki/index.php?title=Sezon_1945_%28pi%C5%82ka_no%C5%BCna%29
  60. ↑ http://historiawisly.pl/wiki/index.php?title=Eliminacje_do_klasy_A_1945_%28pi%C5%82ka_no%C5%BCna%29
  61. ↑ http://historiawisly.pl/wiki/index.php?title=1946.03.17_Wis%C5%82a_Krak%C3%B3w_-_Dalin_Myslenice_8:0
  62. ↑ http://historiawisly.pl/wiki/index.php?title=Sezon_1946_%28pi%C5%82ka_no%C5%BCna%29
  63. ↑ http://historiawisly.pl/wiki/index.php?title=A_klasa_1946_%28pi%C5%82ka_no%C5%BCna%29
  64. ↑ http://historiawisly.pl/wiki/index.php?title=Eliminacje_mistrzostw_Polski_1946_%28pi%C5%82ka_no%C5%BCna%29
  65. ↑ http://historiawisly.pl/wiki/index.php?title=1947.08.24_Wis%C5%82a_Krak%C3%B3w_-_Pogo%C