Dolor y Gloria (2019)

Nou ben ik nooit een grote fan van Aldomovar geweest, in de laatste jaren was het helemaal droef vond ik. Maar dan deze film die daar weer positief tegen af steekt - al is dat relatief, ik ga echt niet zeggen dat dit voor mij de film van het jaar is. Daarvoor is het verhaal toch wat te trekkerig en te moeizaam. Maar aan de andere kant toch ook wel erg mooi - af en toe. Sowieso is de grotwoning wel perfect als locatie.

Qua acteurs in de hoofdrollen ook haast perfect - Cruz die welhaast de eeuwige jeugd lijkt te bezitten, tegen Banderas waarbij ik me afvraag hoe lang geleden Desperado dan ondertussen dan alweer is - wat een oud manneke is dat geworden. Erg vertederend overigens, de manier waarop hij uit z’n ogen kijkt en beweegt, het is precies wijlen m’n opa - al houdt daar verder ongeveer elke gelijkenis mee op.

Wat dan wel echt wat jammer is is dat de andere leeftijden zo slecht lijken. Dat verstoort het verhaal nogal, en dan vraag ik me ook af of Aldomovar dat niet wat netter voor elkaar had kunnen krijgen. Er moet toch wel ergens iemand te vinden zijn die door kan gaan voor een wat oudere Cruz, of een jongere Banderas. Het is een beetje hetzelfde probleem als dat ik met de hele film al heb - te gemakzuchtig, te weinig nieuws, teveel halfslachtig op veilig gespeeld.

Aardige film. Echt zo'n filmhuis film, die natuurlijk door het zogenaamde hoog cultureel publiek als zeer goed wordt gewaardeerd. Nou was de film ook best wel leuk hoor. Antonio speelt prachtig, maar het verhaal stelt eigenlijk gewoon niks voor. Een film met Pippi Langkous gaat net zo diep bij wijze van en heeft meer humor. Maar goed. Het is een leuk tussendoortje en meer dan dat is het niet.

Dit soort volstrekt loze uitspraken verschijnt tegenwoordig bij zowat elke niet-Amerikaanse film. Jammerlijke trend. Hou het gewoon bij jezelf.

Een oogstrelend mooie "filmhuis"-film. Ik behoor beslist niet tot het zogenaamde "hoogcultureel publiek"

en ben maar een simpele ziel, maar ook een simpele ziel als ik kan heel erg genieten van dit soort films. Almodovar heeft ook hier weer heel veel aandacht aan de decors geschonken. Alleen dat al was voor mij dik genieten. Er viel vreselijk veel moois te zien in de huizen en de straten waar het zich allemaal afspeelt.

Ik heb me wel vermaakt met deze film. Inderdaad bij vlagen wat traag maar de film is mooi gemaakt, goed verhaal.

De mythologie van het kunstenaarschap: dat er dolor moet zijn om gloria te kunnen oogsten, dat lijden een noodzakelijke voorwaarde is om in de kunst vrucht te dragen. Dat dus, ingebed in een verhaal over een man die denkt dat hij in de ogen van zijn moeder nooit aan haar verwachtingen heeft voldaan, terwijl zij zich door zijn keuzes verworpen voelt – een misverstand dat overeind blijft omwille van een onbenoembaar taboe als olifant in de kamer.

Haar einde betekent dolor, maar houdt in zekere zin ook gloria in: de protagonist kan door de omkering van de zorgrelatie ten overstaan van zijn moeder proberen om plooien glad te strijken, hetgeen hij overigens meeneemt naar andere stuk gelopen relaties in zijn leven. Ja, ook met het personage Alberto Crespo moet de opgevoerde Salvador Mallo immers brokken uit het verleden zien te lijmen, om vervolgens opnieuw te kunnen schitteren onder de vorm van een voortgezette artisticiteit (zij het anoniem).

En uiteindelijk maakt Almodóvar de cirkel mooi rond: zoals ‘Sabor’ het kanaliseren was – of op z’n minst het Freudiaans condenseren – van een onuitsprekelijke “smaak” qua gender, zo tapt ‘El primer deseo’ evenzeer (zij het explicieter) uit de autobiografie van de artiest. Hoe troostrijk de gedachte dat lijden niet van zin verstoken is, als ze de kunst maar voeden kan!

Dat alles dus, op z’n Almodóvars. Deze keer echter een beetje onderkoeld, of toch weinig doorvoeld, niet doorgedreven esthetisch, wat gezapig verteld. Tjah. Goed bedacht allemaal, maar het raakte me eigenlijk amper. Sorry?

2,75*

Eentje waar ik lang naar uitkeek omdat ik hem niet in de zalen kon gaan zien. Jammer genoeg viel hij me tegen en vind ik hem zelfs één van de mindere van Almodovar die ik al zag. Ik heb nooit in de film gezeten en vond hem bijzonder saai en langdradig. Ik ervoer nooit de klik of de begeestering van de film, jammer.

Wat daar wel tegenover stond was de mooie en ingetogen acteerprestatie van Antonio Banderas. Technisch en cinematografisch ook allemaal ok. De zelfreflectie echter van de filmmaker Mallo deed me te weinig om met een positief gevoel de film af te sluiten...

Misschien niet de meest creatieve Almodóvar, maar wel een zeer persoonlijk. Zijn gekende kitch is wat achterwege, al kunnen we wel genieten van het bekende kleurenpallet. Het is een gezellige film geworden. Grote indruk laat het op zich niet echt achter. Maar Antonio Banderas trekt de film wel wat omhoog en het is verder absoluut niet slecht. Een goed verhaal, aangename personages. Maar nooit enorm speciaal helaas. Groot in de eenvoud.

De hoofdpersoon is aan het aftakelen, de opsomming van de kwalen waaraan hij lijdt neemt enige tijd in beslag. Ook creatief zit Salvador in een chasse patate.

De kijker krijgt een aantal hernieuwde kennismakingen voorgeschoteld met de acteur van zijn stuk Sabor, dat net geremasterd is en heruitgegeven en met een oude lover.In flashbacks zien we de jonge protagonist opgroeien in een cueva. Er wordt vooral teruggeblikt op de relatie met zijn moeder.

Het is een inkijkje in het leven van de heer Almodóvar, letterlijk en figuurlijk. Het huis waar Salvador in de film woont, is het thuis van de regisseur in Madrid. Ik vind het een mooie film geworden, met de bekende stijlelementen van de Spanjaard. Wel is de film ingetogener dan vorige films, minder hysterische personages maar ook rustiger qua stijl. Enigszins melancholisch maar toch ook optimistisch zoals verbeeld wordt met het laatste shot. Sterk gespeeld door Antonio Banderas, hij draagt de film.

Aanrader.

Keek hier ook al naar uit, maar wel beetje teleurgesteld. Ik had verwacht een WOW film te zien, en dat was het nu ook wel niet. Prachtig geacteerd wel, supermooie decors en locaties, af en toe gelachen, maar daar is het zowat bijgebleven. Dat het verhaal niet veel omhanden heeft, stoorde me nu wel niet. Het moet niet altijd een buitenzinnige plot hebben, vind de verhalen des levens even mooi om naar te kijken. En als dezelfde evenementen in uw eigen leven zou afspelen, is het toch vrij speciaal wat er allemaal is afgespeeld. Dus net een 4/5 voor het acteerwerk, filmografie en achtergronden en decors.

Een rustige Spaanse film met een aftakelende Antonio Banderas. Het is een onderhoudende film over een filmmaker die sukkelt met zijn gezondheid. Verder is het een soort van nostalgische vertelling over hoe hij zijn leven evalueert. Het verhaal is beperkt, maar de rustieke sfeer en het ingetoge personage van Banderas zorgen ervoor dat de film nergens verveeld en zelfs intrigerend overkomt.

Ook Penélope Cruz is van de partij als moeder in de flashbacks. Zij speelt ook overtuigend dat het niet makkelijk is om de eindjes aan elkaar te knopen als je niet veel bezit. Aangename film, maar zeker geen wow-gevoel.

De vorige film van Pedro Almodóvar Julieta (2016) kon ik nog waarderen met een mooie voldoende 3.5 sterren. Echter deze Dolor y Gloria komt maar moeilijk van de grond. De beelden zijn mooi en vooral het kleurenpallet zijn oogstrelend voor het oog. Wat dat betreft veel SABOR. Maar het dunne verhaal vooral van ex Zorro Antonio Banderas valt erg tegen. Het beste is nog het verleden met Penélope Cruz met haar zoontje in die grot. Mooi gemaakt zoals de film ook mooi begint met die 4 was vrouwtjes. Jammer dat daar het verhaal niet over ging vooral dat was het misschien nog iets geworden. Helaas is het heden een stuk minder boeiend. Saai en soms vervelend en traag. Daarbij zitten er ook nog wat schoonheidsfoutjes in. Die moeder met ineens ander kleur ogen. Dat hele ziekenhuis gedoe op het eind alsof het er nog in gepropt moest worden. Jammer. Ook vreemd is dat ie met al zijn klachten ineens aan de heroïne verslaafd raakt na een bezoekje van zijn oude collega. Het is dat de film erg veel mooie kleuren heeft gebruikt zelfs het tosti apparaat is mooi gedecoreerd anders had ik al afgehaakt. De flashbacks waren mooi de rest een stuk minder helaas.

Film 2.5

Beeld 4.5

Geluid 4.5

Wat een mooie en rake film.

Passages uit je leven die je bijblijven en je aan het denken en mijmeren zetten. Hebben we toch allemaal, maar hoe eenvoudig en treffend is het hier voorgesteld.

'k Zou het zeker geen flashbackfilm noemen maar een film over beleving en herbeleving, met momenten van glorie, momenten van leed.

Misschien krijgen we naar het slot toe een gevoel van feelgood over ons, maar het doet niets af van het plezier en de waardering waarmee we naar deze film hebben gekeken. Almodóvar zoals ik hem wil.

Uitstekend acteerwerk, overheersend heerlijke dialogen (het gesprek met de vroegere vriend, met de oude moeder...), in alle eenvoud, keurig getimed en geen spoor van sensatie, maar een mooie menselijk studie.

Voor wie hem wil zien: donderdag 26 augustus om 21u20 op CANVAS

Doorgaans vind ik de films van Almodóvar nogal melodramatisch. Gelukkig gaat het er in Dolor y Gloria beheerster aan toe. Niet dat het een frivool werkje betreft, maar de miserie ligt minder zwaar op de maag dan gebruikelijk, er is meer plaats voor relativeringsvermogen.

Antonio Banderas’ personage straalt vooral gelatenheid uit, al wordt het nergens meelijwekkend. Het vuur is nog niet volledig gedoofd. Erg knappe rol wat mij betreft, hij hoeft niet onder te doen voor pakweg Jack Nicholson in As Good as It Gets.

Op visueel vlak is deze film overigens wel een volbloed Almodóvar. Liefhebbers worden opnieuw getrakteerd op prachtige tableaus. Vooral de interieurbeelden ogen bijzonder fraai (wel benieuwd hoeveel een gemiddeld appartement in Almodóvar-stijl kost).

3,5*

De film van je leven.

In het geval van het door Antonio Banderas gespeelde personage Salvador Mallo gaat bovenstaande vlieger letterlijk op, en zijn er ook een aantal raakvlakken met het leven van regisseur Pedro Almodóvar, zelf. Kijkende naar de plotomschrijving had ik Pain and Glory nog wel wat rijkelijker gevuld verwacht, aangezien er met name werd ingezoomd op een bepaalde periode uit de kindertijd van het hoofdpersonage, zijn seksuele oriëntatie en één specifieke jeugdliefde. Op de relatie met zijn moeder word ook ingezoomd, maar ook hier had ik de relatie willen beschouwen tijdens meer verschillende levensfasen van Salvador. Daarnaast had ik verwacht dat er bij meerdere thema’s uit zijn leven op een leuke en creatieve manier werd stilgestaan, zoals men in het begin kort deed toen er ingezoomd werd op zijn medische klachten.


Zoalscantforgetyou in zijn recensie ook al benoemd is dit inderdaad echt zo’n typische filmhuis productie die een ongekende emotionele diepgang, en ongetwijfeld een eindeloze hoeveelheid aan diepere lagen zal hebben. Ik kon ze in ieder geval niet ontdekken omdat het verhaal hiervoor bij mij te weinig om het lijf had en simpelweg te weinig te vertellen had in ruim anderhalf uur. Hierdoor ervoer ik het verhaal al snel als slepend en te traag en had het van mij allemaal wel wat vlotter gemogen.

Positief is dat je wel zit te kijken naar een sterrencast en het verhaal qua cinematografie soms oogstrelend mooi is, maar van een mooi bord alleen kan ik niet eten.

3,0*

Het is al lang niet meer de grote Almodovar in de dagen van Todo sobre mi madre, Hable con ella of zelfs La mala educacion maar Dolor y gloria is nog goed genoeg voor een genietbaar avondje cinema. Ik beperk me dan ook tot 2 zaken die me zijn opgevallen.

1) Op de filmposter (die met de rode achtergrond - staat ook op DVD/Blu ray)) ; De schaduw van Banderas is het silhouet van Almodovar. Persoonlijke film ? You bet !

2) Begint de film niet met een algemene flashback ? Banderas in het zwembad met een close up van een litteken op zijn rug. Van zijn rugoperatie die hij moest ondergaan om oa het slikken te verbeteren ? En dan zijn er de flashbacks van zijn jeugd. Maar op het einde zien we dit als een film in een film. Almodovar strooit zoals steeds zand in de ogen.