Wuthering Heights (2011)

Ik heb niets met kostuumdrama's, maar ik ga hem op jouw aanraden kijken Verhoeven. En omdat het Andrea Arnold is natuurlijk ook een beetje

Tamelijk slaapverwekkend, het hele begin. De film weet geen enkele spanning op te bouwen. De "rijke" Catherine, ziet er net zo armoedig uit als Heathcliff, vergelijkbare tongval. Irritante schoudercameravoering, actie = wiebelen... Editing ook al niet prettig dito voor belichting..

Grootste manco is de koele karakters, nergens het gevoel dat er Liefde in het spel is, laat staan passie.

De mooie landschappen gaan ten onder in 3:4 formaat en de grauwe kleurstelling.

Het is hopen dat het met de volwassen acteurs beter wordt, maar die beginnen met suf teksten op te lepelen...... Zonder enige passie van geliefden.... Wat dat betreft sluiten deel 1 en 2 uitstekend op elkaar aan.....

Zeer matig.

Jeugdige acteurs zijn niet geschikt voor hun rol, te weinig sturing met dramatische middelen, montage onevenwichtig, modern taalgebruik valt dood in setting: grote flop deze verfilming.

Wuthering Heights maakt intens verlangen en lijden onder onmogelijke liefde voelbaar door wonderschone sensuele, sensitieve cinematografie.

Waar in generieke romantische kostuumdrama's vaak dialoog en dramatische ontwikkeling op de voorgrond treden, is hier de rauwe, zintuiglijke dimensie van de liefde van de karakters toonaangevend. Liefde is... een en al teder strelen, aandachtig kijken, helend likken, extatisch ruiken, speels besmeuren, krachtig vasthouden, liefdevol omhelzen. De waanzinnig mooie in mist gevangen landschappen, de zachtjes kriebelende paardevacht en licht kietelende vogelveren, de schallende roep van de kieviet, de intensiteit van de regen en wind die op je inwerken, het bed van gras dat je handen prikkelt, de ruwheid van de aarde - alles is in de film vervuld van betekenis, van verlangen, vervoering en verdriet. Zo vangt Wuthering Heights op filmische manier (in beeld en geluid) dat vluchtige, onuitspreekbare deel van ons bewustzijn dat we in taal niet kunnen vatten.

De mooiste momenten van de film zijn voor mij wanneer de film echt woordeloos wordt, het verhaal even stil valt en plaats maakt voor intense, subjectieve ervaring van de personages. Mijn probleem met de film is dan ook dat het niet woordeloos genoeg is, dat allerlei verhaalontwikkelingen te gemaakt voelen en zich te lang voortslepen en zo alleen maar afleiden van dat wat de film denk ik tracht te bereiken (subjectieve ervaring oproepen).

Regisseur Andrea Arnold bekend van de sociaal-realistische films Red Road, Fish Tank en American Honey Die films gingen erbij mij in als koek. In deze film probeert ze het met haar kijk op Emily Brontë’s klassieke roman ‘Wuthering Heights’ Ze toont lef met haar aanpak en kiest niet voor de meest gangbare weg maar die lef pakte bij mij helemaal niet goed uit, waardoor de film een uitermate lange zit werd. De film is door het op ruwe platteland uit het begin van de negentiende eeuw te plaatsen, wel een stuk realistischer De omstandigheden zijn zwaar en deprimerend; er is continu regen, sneeuw of mist en de personages zitten vaak vol modder. Echter leent de ‘ouderwetse’ 4×3-formaat en het handheld camerawerk zich helemaal niet goed om dit verhaal te vertellen. De film komt in dit kleine formaat totaal niet tot zijn recht. Daarbij komt nog dat de volwassen acteurs de film niet kunnen dragen, Er is vooral gebrek aan chemie tussen deze volwassen Heathcliff en Catherine (wel een erg prachtige dame) De aandacht voor talloze beelden van de natuur of levenloze dieren (konijnen, honden, ganzen) vielen ook niet mee. Beetje saai waren die! Dapper om het anders te proberen, maar helaas pakt dat jammerlijk niet zo goed uit.

tja, ik kom er maar moeilijk doorheen.

De beelden van de natuur zijn prachtig en ondersteunen goed dit drama.

De sfeer van de film vind ik heel somber.

wat mij stoort is dat ik de personages niet sympathiek vind.

het blijft toch lastig om je te verplaatsen in personen uit de 19e eeuw...

Ik hou wel van literaire films, maar hier is de interpretatie toch echt meer op het gevoel gemikt dan op het verhaal. Wat op zich natuurlijk maakt dat het een meer eigen film wordt. Maar het is nogal druk, met weinig sympathieke personages. Het bleef allemaal vrij afstandelijk, zodat het enkel visueel wat interessant is. Maar als je de film zelf niet mee hebt, sta je daar met je experimentele aanpak. Verdiende poging wel, misschien dat het ooit wat beter gaat meevallen.

Is er een versie die je wel een waardige adaptie van het boek zou noemen? Ik ben niet heel bekend met het boek en had ook niet zo een ontzettend melancholisch verhaal verwacht, maar de film hield zeker mijn aandacht vast en was mooi op een duistere manier. Wel moet je er maar net in de mood voor zijn, want toen ik hem eerst tijdens het was opvouwen opzette kwam ik er niet in - het heeft je volle aandacht nodig.

Is het niet zo dat de personages in het boek ook best wel nare mensen zijn? In een tv serie begint het me meestal wel te irriteren als ik geen enkel personage mag maar in een boek of een film als dit heb ik daar geen moeite mee.

Moeilijk te zeggen omdat een boek op zich ook weer voor interpretatie is. Qua verhaal zelf had ik precies meer aan de versie uit 1939. En de recente film Emily over het leven van schrijfster Emily Brönte zit zeer veel over de invloed van haar eigen leven op het boek Wuthering Heights. Je ziet er in elk geval zeer veel linken tussen.

Het is kwestie van smaak natuurlijk. Een literaire verfilming uit 1939 of de kostuumdrama Emily uit 2022 lagen mij wat beter. Deze versie van Andrea Arnold zoekt eerder naar de symboliek en slaagt daar wel in, maar maakt het verhaal ook vrij zwaar.