Winston Churchill życiorys

Życiorys i biografia Winstona Churchilla

Winston Churchill (Winston Leonard Spencer Churchill) przyszedł na świat 30 listopada 1874 r. w Blenheim Palace, zmarł 24 stycznia 1965 r. w Londynie. Polityk, dwukrotny premier Zjednoczonego Królestwa. Pisarz, malarz i erudyta, wybitny mówca. 

Dzieciństwo i młodość 

Pochodził z arystokratycznej rodziny Spencer-Churchill. Przyszedł na świat w rodzinie lorda Randolpha Churchilla oraz Jeanette Jerome. Ojciec był politykiem, należał do Partii Konserwatywnej. 

Uczył się w szkołach z internatem, w tym w Harrow School. Miał dobre wyniki w nauce. Chętnie trenował szermierkę, nie lubił piłki nożnej. Był bardzo związany z matką, dlatego też często pisał do niej listy. Matka jednak nie ulegała jego prośbą i nie przyjeżdżała w odwiedziny do internatu.

Służba w armii

Trzy razy ubiegał się o przyjęcie do Royal Military Academy. Ostatecznie ukończył szkołę w 1895 r. Zyskał stopień porucznika huzarów. Służył w Indiach, ale jego regiment nie brał czynnego udziału w walkach. 

Bezczynność go męczyła, dlatego wziął urlop od służby wojskowej. W tym czasie wyjechał na Kubę. Tam obserwował walkę Hiszpanów z miejscowymi oddziałami partyzantów. Pisał do "Daily Graphic" korespondencję pt. Listy z frontu. Dzięki pracy korespondenta zarobił na wyprawę. 

Już dwa lata później, dostał się na pierwszą linię frontu. Powrócił do Indii i brał udział w walkach z Pasztunami. Opisał je dla "The Pioneer" i "Daily Telegraph". 

W 1898 r. na jego wniosek przeniesiono go do Sudanu. Dołączył do armii lorda Kitchenera. Zebrane tam doświadczenia opisał w książce The River War. 

W 1899 r. porzucił armię na rzecz polityki. 

Początki działalności politycznej

Po raz pierwszy startował w wyborach parlamentarnych w 1899 r. Był kandydatem konserwatystów. Ten start zakończył się fiaskiem. 

Dlatego, kiedy wybuchła wojna burska w 1899 r. wyjechał, aby opisywać jej przebieg. W czasie podróży do Afryki został ranny, później trafił do niewoli, a następnie obozu jenieckiego w Pretorii. Udało mu się uciec z obozu i dostać do oddalonej o 480 km stolicy Mozambiku. Został uznany za bohatera wojennego. 

Postanowił po raz drugi wystartować w wyborach w okręgu Oldham. Tym razem z sukcesem. Dołączył do składu Izby Gmin.

Churchill dołączył do grupy wewnątrzpartyjnej opozycji „The Hughligans”. Należał do niej niespełna 3 lata. Wszedł w spór z jej przywódcą lordem Cecilem. Nie zaliczał się do grona lubianych parlamentarzystów, wręcz przeciwnie. Cieszył się złą sławą wśród deputowanych, którzy często wychodzili, kiedy wygłaszał przemówienia. 

W 1904 r. wystąpił z partii konserwatystów i dołączył do liberałów. W kolejnych wyborach w 1906 r startował już z ramienia nowego ugrupowania.

Rozwój kariery politycznej

Mianowano go na podsekretarza stanu w ministerstwie do spraw kolonii. Cieszył się dobrą opinią, co wzmacniała umiejętność wygłaszania przemówień i odezw. Szybko awansował, bo już po dwóch latach został Przewodniczącym Zarządu Handlu. Premierem był wtedy Herbert Henry Asquith. 

Po dwóch latach przeniesiono go na stanowisko ministra spraw wewnętrznych (1910 r.). Churchill nie bał się reform, swoje często radykalne poglądy wprowadzał w życie z uporem. Nie popierał działalności sufrażystek. Angażował się w doposażanie Royal Navy.

Jako lord Admiralicji (1911-1915) decydował o przystąpieniu Wielkiej Brytanii do I wojny światowej, wprowadzał reformę modernizacji floty brytyjskiej. W tym czasie jego popularność znacząco spadła. Rząd zaakceptował przygotowany przez Churchilla plan ataku na półwysep Gallipoli (1915 r.). Plan okazał się być porażką strategiczną. Turcy, wbrew przewidywaniom Churchilla, nie chcieli się poddać. W związku z katastrofalnym przebiegiem ataku, Churchill zdecydował podać się do dymisji. 

Powrócił do armii. Dopiero w 1917 r. nowy premier Lloyd George mianował go ministrem uzbrojenia, a dwa lata później ministrem zaopatrzenia, następnie ministrem wojny i lotnictwa.

Churchill, jako pierwszy w historii, wydał rozkaz użycia gazów bojowych przeciwko cywilom. W 1920 r. brytyjskie wojsko użyło gazów w czasie powstania Kurdów i Arabów w Iraku. 

W 1921 r. powrócił do ministerstwa kolonii, tym razem jako minister. Podpisał traktat powołujący Wolne Państwo Irlandzkie. 

Poniósł klęskę w wyborach w 1922 r. Jego porażka spowodowana była brakiem kampanii wyborczej (przebywał w szpitalu, miał usuwany wyrostek) oraz upadkiem partii liberałów. Powrócił więc do konserwatystów. 

Od 1924 r. był kanclerzem skarbu. Premierem był wtedy Stanley Baldwin. 

W 1929 r. konserwatyści odnieśli wyborczą klęskę. Churchill został pominięty w procesie powoływania nowego rządu. Jego sytuację pogorszyła abdykacja króla Edwarda VIII. Churchill popierał go w konflikcie z premierem. 

W zasadzie w latach 30. Churchill był wykluczony z polityki rządowej. Poświęcił się literaturze. 

II wojna światowa

Uznaje się go za jednego z pierwszych polityków, którzy przeciwstawiali się działaniom Adolfa Hitlera. Jego działalność i umiejętność trzeźwego myślenia pozwoliła mu odzyskać pozycję w Partii Konserwatywnej. 

Został mianowany pierwszym lordem Admiralicji. Do rządu zaprosił go premier Chamberlain. W 1940 r., kiedy Niemcy zaatakowali Belgię, Holandię, Francję i Luksemburg, rząd podał się do dymisji. Stracili poparcie społeczne. 

Churchill został wybrany na premiera. Jego wybór zatwierdził król Jerzy VI. Zasłynął z rygorystycznego podejścia do walki z Niemcami. Chciał prowadzić ją do końca, nie brał pod uwagę zawarcia pokoju. Dlatego też nie przyjął od Hitlera propozycji sojuszu. 

W okresie 10 lipca - 31 października toczyła się tak zwana bitwa o Anglię, czyli kampania pomiędzy lotnictwem Luftwaffe a brytyjskim RAF-em. Ostatecznie zakończyła się odparciem niemieckiego ataku. 

14 sierpnia 1941 r. Roosevelt (prezydent USA) i Churchill podpisali Kartę Atlantycką. Dokument ten uznaje się za pierwszy krok do powstania ONZ. Stany Zjednoczone wsparły rząd brytyjski pożyczką, która miała pomóc im w odbudowie gospodarki. 

W czasie II wojny światowej zasłynął jako wybitny mówca. Często wygłaszał odezwy do narodu, aby podnieść na duchu rodaków, dodać im wiary i zagrzać do dalszej walki. 

W 1941 r. do wojny z Niemcami dołączyły Stany Zjednoczone i Związek Radziecki. Powstała tak zwana koalicja Wielkiej Trójki. Mimo braku zaufania do Stalina, Churchill zdecydował się na zawarcie koalicji. Jego chęć zwyciężenia Niemców i zakończenia wojny, przewyższyła brak sympatii do Stalina. Pierwsze spotkanie przywódców Wielkiej Trójki odbyło się w Teheranie na przełomie listopada i grudnia 1943 r. Ich kolejne spotkania odbyły się 4-11 lutego 1945 r. w Jałcie oraz 17 lipca -2 sierpnia 1945 w Poczdamie. 

Z inicjatywy Churchilla przeprowadzono między innymi operację Torch, czy desant aliantów na Sycylię. 

Działalność po II wojnie światowej 

W pierwszych po wojnie wyborach parlamentarnych zwyciężyła Partia Pracy. Tym samym przez 6 lat Churchill zasiadał w opozycji. 

W wyborach parlamentarnych w 1951 r. partia Churchilla odniosła wyczekiwany sukces. W związku z tym Churchill został po raz drugi premierem. Z funkcji tej zrezygnował w 1955 r. Powodem był kiepski stan zdrowia. Na stanowisku premiera i lidera partii zastąpił go Anthony Eden. 

Popierał NATO, CENTO oraz SEATO. W Izbie Gmin zasiadał do końca życia.

Życie prywatne i dodatkowe informacje

Dzięki jego wypowiedziom termin żelazna kurtyna przyjął się i stał się popularnym określeniem dla linii podziału Europy na blok wschodni i zachodni.

Kiedy nie spędzał czasu w Londynie, wyjeżdżał do Chartwell House w Kencie. Tam pisał, malował, rzeźbił. Jest autorem ponad 500 obrazów. Obecnie osiągają one rekordowe ceny do miliona dolarów. 

Na początku swojej kariery zarabiał pisząc. Mimo arystokratycznego pochodzenia, nie miał dużego majątku. Jest autorem między innymi autobiografii My Early Life z 1930 r. oraz opracowań historycznych Światowy Kryzys, Historia Anglików. Między innymi za sześciotomową historię II wojny światowej The Second World War, w 1953 r. przyznano mu literackiego Nobla. 

Był zakochany w Ethel Barrymore (aktorka). Ta jednak odrzuciła jego starania. W 1908 r. poślubił swoją kolejną miłość Clementine Hozier. Para miała pięcioro dzieci.

Często palił cygara i pił. Najchętniej czarnego lub czerwonego Johnniego Walkera. Do whisky przyzwyczaił się jeszcze w Indiach, kiedy to dodawał ją do wody, aby ta była zdatna do picia. 

Cierpiał na depresję, którą sam nazywał czarnym psem. 

Śmierć 

Zmarł 24 stycznia 1965 r. Miał 90 lat. Powodem był udar mózgu. Od czasu wycofania się z polityki, jego depresja pogłębiała się coraz bardziej. Możliwe, że przyczyniła się do ogólnego osłabienia organizmu.

Jego ciało wystawiono w Westminster Hall. 30 stycznia w katedrze Świętego Pawła odbył się pogrzeb. Pochowano go w St. Martin Church w Bladon w rodzinnym grobowcu.