Where'd You Go, Bernadette (2019)

Vanaf 29 augustus 2019 in de bioscoop (WW Entertainment)

EDIT: release uitgesteld: verwacht in 2019...

John Milton

(Dat was de laatste tag vandaag...)

Kappeuter was je voor, maar alsnog bedankt!

Linklater goes to Seattle

Een boekverfilming die ietwat onevenwichtig uitpakt. De filosofische thema's en de spontane, authentieke dialogen, zo karakteristiek voor Linklater's films, zijn, zij het mondjesmaats, allemaal aanwezig, maar een echte synthese van de elementen blijft helaas uit. Blanchett zet op overtuigende wijze een interessant karakter neer en weet daarmee de facto de film te redden. Het feel-good einde kon mij ook wel bekoren.

De film begon nog goed maar een bepaalde tijd later kabbelde het maar wat aan en mijn aandacht verslapte ook, jammer want de film kon er al bij al nog mee door maar voor mij had men het wat boeiender moeten houden.

Meh... Cast doet het wel goed maar het verhaal stelt weinig voor. Mij te braaf.

Beetje langdradig en saai. Vond het einde wel ok.

“People like you must create. That's what you were brought into this world to do, Bernadette. If you don't, you become a menace to society.”

Wat gebeurt er als wij onze passies vergeten en de creatieve driften die in ons sluimeren, negeren of bewust wegdrukken? Het is de belangrijkste vraag die regisseur Richard Linklater middels het personage Bernadette in deze film opwerpt.

Als hoofdpersonage Bernadette bij aanvang van de film driftig door haar huis loopt, dat in een permanente staat van verval lijkt te zijn geraakt, en in zichzelf pratend een onverklaarbare razernij ontwikkelt, wordt meteen duidelijk dat zij niet helemaal spoort en op zijn minst een sociale afwijking heeft.

Ze is de vrouwelijke versie van het type ‘Grumpy Old Man”. Het gif waarin de verbale kogels zijn gedoopt die zij op andere mensen afvuurt, laat zien dat zij weinig opheeft met hun wezen en hun meningen.

Om eerlijk te zijn, is zij in beginsel in het geheel geen sympathiek personage. Toch wist zij in haar mooie rol mij op zo’n manier te verwonderen, te amuseren en te intrigeren, dat ik in de loop van de film mijn sympathie voor dit eigenaardige karakter onmiskenbaar voelde toenemen. Prima rol van Cate Blanchett, die dit eigenaardige en labiele personage met haar angsten en manische gedrag heel overtuigend invult.

Hoewel Bernadette en de gebeurtenissen om haar heen vooral treurig van aard zijn, leent het verhaal zich perfect voor een tragikomische uitspeling. En dat gebeurt dus ook, waarbij de klemtoon in deze tragikomedie immer op het komische aspect van de situaties ligt.

Geen film met openbaringen. Eigenlijk wel wat doorsnee in de verhaalloop. De absurde situaties en het optreden van Blanchett zorgen ervoor dat de film toch boven de doorsnee uitstijgt.

Een film met Cate Blanchett kan ik maar moeilijk links laten liggen, maar hier werd ik niet blij van. Het vertelt het nauwelijks boeiende verhaal over een succesvolle architect, die zichzelf wil herontdekken. De rol lijkt Blanchett op het lijf geschreven, maar zij heeft veel betere films op conto staan. Dat geldt ook voor regisseur Linklater.

Goeie film over een vader en moeder die hun tienerdochter een trip naar Antartica hebben beloofd. Hier en daar wat onevenwichtig, maar wel allemaal goeie scenes vooral ook vanwege een prima uitgewerkt, eigenzinnig en boeiend hoofdpersonage (uitstekend neergezet door Cate Blanchett).

Misser.

Niet omdat Bernadette nou zo onaardig is, of warrig. Maar omdat haar verhaal niet zo best uitgewerkt wordt, en eigenlijk vooral saai blijft. Dat kan toch nauwelijks de bedoeling geweest zijn. Maar ik sta daar niet alleen in, de consensus op RT spreekt boekdelen - ik vertaal maar even vrij 'de film geeft het ontmoedigende bewijs dat een getalenteerde regisseur, een bestseller als bron, en een geweldige cast kan optellen tot iets dat veel minder is dan de som van de delen'. En ja, daar moet ik dan nog bij rekenen dat Cate Blanchett me de laatste jaren behoorlijk op de zenuwen werkt.

Linklater laat wel een paar grote steken vallen, vind ik in ieder geval. Maar toch, het loont wel een beetje om tot het einde te blijven kijken, want de laatste minuut of wat maakt een hoop goed, al ligt dat nou niet bepaald aan de mooie regie of de geweldige prestaties van de cast.

Linklater had beter moeten weten dan Blanchett een rol te laten spelen die zo nadrukkelijk doet denken aan Woody Allens superieure Blue Jasmine. Hier speelt ze een soort van architect die ondanks haar succes al 20 jaar geen ontwerp meer heeft gemaakt en zich vastklampt aan haar liefhebbende dochter Bee [Emma Nelson] en haar frustraties botviert op haar buurvrouw [Kristen Wiig]. Wanneer de burenruzie uit de hand loopt confronteert Bernadettes echtgenoot Elgie [Billy Cudrup] haar met haar gedrag in de hoop dat ze hulp aanvaardt. Het teleurstellende script meandert tussen komedie en drama en schiet ook qua verhaal alle kanten op, alsof het scenario volledig geïmproviseerd is. Blanchett slaapwandelt door haar rol en daardoor is het Nelson die schittert in haar veelbelovende filmdebuut.