| dbo:abstract
|
- Volodymyr Vasylkovich (died 1289) was a son of Vasilko Romanovich, prince of Volhynia, now part of Ukraine. He succeeded his father when the latter died in 1269, and was famous for numerous constructions and reconstructions of town fortifications in Volhynia. In the 1270s (1276, according to most sources) he founded a castle that included a keep now famous as the Tower of Kamyanets, and around which sprang up the town of Kamyanets, now in Belarus; he also authored the construction of a similar tower in the re-built castle of Berestye (modern Brest, Belarus). He died in 1289 in Luboml (or Liuboml), which is now in Ukraine. Summing up his life, the "old chronicle" presented him as a booklover and philosopher, whose like in the world had never before been seen, and would never be seen again. Vasilkovich was renowned for his favorable treatment of the region's Jewish population, which had erewhile been severely maligned and ill-treated. According to an annalist who describes the funeral of the grand duke Vladimir Vasilkovich in the city of Vladimir (Volhynia), "the Jews wept at his funeral as at the fall of Jerusalem, or when being led into the Babylonian captivity." (en)
- ウラジーミル・ヴァシリコヴィチ（ロシア語: Владимир Василькович、1249/50年 - 1288年12月10日）は、ヴォルィーニ公ヴァシリコと1人めの妻ドブラヴァとの間の子である。ヴォルィーニ公（在位：1269年 - 1288年）。聖名イヴァン。 (ja)
- Włodzimierz Iwan; zm. 10 grudnia 1288) – książę wołyński, syn Wasylka Romanowicza. Tak jak inni ruscy książęta był zależny od Nogaja władcy mongolskiej Złotej Ordy. Przed objęciem tronu latopisy odnotowują jego udział w wyprawach przecie Litwie i Polsce i ślub z księżniczką briańską Olgą Romanowną. Po objęciu tronu w 1269 rozpoczął wojnę z Jaćwingami, jednak wskutek niepowodzeń był zmuszony prosić o zawarcie pokoju. W 1274 odpierał atak na swoje włości księcia Trojdena, który mścił się za zabicie przez jego ojca trzech braci Trojdena. W 1279 Nogaj polecił Włodzimierzowi i jego kuzynowi Lwu Halickiemu zaatakować Litwę, i przysłał na pomoc swoje wojska. Włodzimierz niechętnie udał się w kierunku Nowogródka, jednak tam już byli Tatarzy. Dlatego też po naradzie ze swoimi sojusznikami księciem łuckim i Jurijem Lwowiczem zdecydowali się skierować na Grodno. Wyprawa zakończyła się sukcesem pod Grodnem oraz wzięciem okupu. W 1280 zmuszony był uczestniczyć w wojnie Lwa Halickiego o tron polski przeciw Leszkowi Czarnemu. W 1282 Nogaj i Töle Buka zażądali, aby książęta ruscy zaatakowali Węgry. Włodzimierz w związku ze złym stanem zdrowia pozostał w domu, a jego wojska dołączyły do wojsk Jerzego Lwowicza. Podczas wyprawy Bolesław II mazowiecki zaatakował księstwo halickie. W rewanżu powracający z wyprawy książę halicki wraz z Włodzimierzem i wojskami litewskimi zaatakowali jego wojska i uzyskali zwycięstwo. W 1283 według rozkazu Töle Buki Włodzimierz znów zaatakował Polaków, ale z powodu rozwijającej się choroby szybko się wycofał. Nie mając syna, a nie chcąc przekazywać swojej ziemi ani Lwu Halickiemu, ani jego synowi Jerzemu, zdecydował się przekazać swoją ziemię księciu łuckiemu Mścisławowi Danyłowiczowi. Dodatkowo ustalił z Mścisławem, że swojej żonie Oldze i córce Izjasławie oddaje miasto Kobryń, i zobowiązuje księcia do niewydawania Izjasławy za mąż bez zgody żony. KSIĘSTWO HALICKO-WOŁYŃSKIE (KHW)W DRUGIEJ POŁOWIE XIII I NA POCZĄTKU XIV WIEKU KHWw połowie XIII w. Rozwój terytorialnyKHW (lata zależności)PozostałeksięstwaZłota OrdaKrólestwo WęgierKrólestwo PolskiePaństwoZakonneWielkie KsięstwoLitewskieGranice ziemi udzielnychksięstwGłówne szlakihandloweGranice księstwruskich„Grody stołeczne”KijówCzernihówPerejasławGrodnoPińskTurówWłodzimierzHaliczMińskSłuckDąbrowicaStepańOwruczKorosteńNowogródWołyńskiMiędzybużNowogródekWołkowyskRadowceMukaczewoKoszyceSandomierzLublinChełmCzerwieńSutejskWiznaBielskDrohiczynKamieniecKobryńBrześćWłodawaLubomlBełzDźwinogródLwówBuskPrzemyślJarosławSanokSamborŁuckDorohobużPeresopnicaDubnoKrzemieniecZasławTrembowlaKołomyjaWasylówCzerniowceChocimUszycaKsięstwoTurowsko-PińskieKsięstwo połockieRuś CzarnaZakarpacie(1230 – 1240)(lata 1230-te)(1252 - 1254)(1280 – 1320)(1289 – 1302)(1251 – 1252)(1254)Księstwo HalickieKsięstwoWołyńskieKsięstwoBełskierz. Dnieprrz. Bohrz. Dniestrrz. Prutrz. Seretrz. Cisarz. Wisłarz. Sanrz. Bugrz. Niemenrz Prypećrz. Wieprz (pl)
- Володи́мир Васи́лькович (після 1247 — 10 грудня 1288) — князь володимирський (1269—1288). Представник дому Романовичів, гілки Волинських Мономаховичів із династії Рюриковичів. Син володимирського князя Василька Романовича. Небіж руського короля Данила. Чоловік брянської князівни Ольги (з 1264), доньки брянського князя Романа Михайловича. Прославився як книжник і будівничий. Особисто переписав щонайменше два Євангелія-апракос і Апостол, редагував літописи. Збудував багато храмів, у які вкладав дорогі ікони та книги у дорогій оправі. Тільки в Любомильську церкву святого Георгія було вкладено 34 книги. Власних дітей не мав, але мав названу доньку Ізяславу. Наприкінці життя страждав на рак. Помер у Любомль. Похований у Успенському соборі Володимира. Канонізований як святий в Українській Православній Церкві Київського патріархату. Дні вшанування — 10 грудня, 10 жовтня. (uk)
- Владимир Василькович (в крещении Иван, 1249/1250 — 10 декабря 1288) — сын Василька Романовича, князь Волынский. (ru)
|
| dbo:wikiPageID
| |
| dbo:wikiPageLength
|
- 1730 (xsd:nonNegativeInteger)
|
| dbo:wikiPageRevisionID
| |
| dbo:wikiPageWikiLink
| |
| dbp:wikiPageUsesTemplate
| |
| dct:subject
| |
| gold:hypernym
| |
| rdf:type
| |
| rdfs:comment
|
- ウラジーミル・ヴァシリコヴィチ（ロシア語: Владимир Василькович、1249/50年 - 1288年12月10日）は、ヴォルィーニ公ヴァシリコと1人めの妻ドブラヴァとの間の子である。ヴォルィーニ公（在位：1269年 - 1288年）。聖名イヴァン。 (ja)
- Владимир Василькович (в крещении Иван, 1249/1250 — 10 декабря 1288) — сын Василька Романовича, князь Волынский. (ru)
- Volodymyr Vasylkovich (died 1289) was a son of Vasilko Romanovich, prince of Volhynia, now part of Ukraine. He succeeded his father when the latter died in 1269, and was famous for numerous constructions and reconstructions of town fortifications in Volhynia. (en)
- Włodzimierz Iwan; zm. 10 grudnia 1288) – książę wołyński, syn Wasylka Romanowicza. Tak jak inni ruscy książęta był zależny od Nogaja władcy mongolskiej Złotej Ordy. Przed objęciem tronu latopisy odnotowują jego udział w wyprawach przecie Litwie i Polsce i ślub z księżniczką briańską Olgą Romanowną. Po objęciu tronu w 1269 rozpoczął wojnę z Jaćwingami, jednak wskutek niepowodzeń był zmuszony prosić o zawarcie pokoju. W 1274 odpierał atak na swoje włości księcia Trojdena, który mścił się za zabicie przez jego ojca trzech braci Trojdena. (pl)
- Володи́мир Васи́лькович (після 1247 — 10 грудня 1288) — князь володимирський (1269—1288). Представник дому Романовичів, гілки Волинських Мономаховичів із династії Рюриковичів. Син володимирського князя Василька Романовича. Небіж руського короля Данила. Чоловік брянської князівни Ольги (з 1264), доньки брянського князя Романа Михайловича. Прославився як книжник і будівничий. Особисто переписав щонайменше два Євангелія-апракос і Апостол, редагував літописи. Збудував багато храмів, у які вкладав дорогі ікони та книги у дорогій оправі. Тільки в Любомильську церкву святого Георгія було вкладено 34 книги. Власних дітей не мав, але мав названу доньку Ізяславу. Наприкінці життя страждав на рак. Помер у Любомль. Похований у Успенському соборі Володимира. Канонізований як святий в Українській Правос (uk)
|
| rdfs:label
|
- Vladimir Vasilkovich (en)
- ウラジーミル・ヴァシリコヴィチ (ja)
- Włodzimierz Iwan (pl)
- Владимир Василькович (ru)
- Володимир Василькович (uk)
|
| owl:sameAs
| |
| prov:wasDerivedFrom
| |
| foaf:isPrimaryTopicOf
| |
| is dbo:wikiPageRedirects
of | |
| is dbo:wikiPageWikiLink
of | |
| is foaf:primaryTopic
of | |
