The Way (2010)

Redelijke maar ook gemakzuchtige film. Men neme:

-vlakke karakters, met de nodige cliche's (uiteraard is de Hollander weer goed voor de beste stuff);

-mooie plaatjes van de omgeving;

-geforceerde ruzietjes

en de nodige muziek...et voila, weer een film. Uiteraard spreken bijna alle Spanjaarden ook prima Engels. En Martin Sheen hoeft niet eens goede schoenen te kopen en loopt ongetraind moeiteloos voor iedereen uit. Ik hou zelf van wandelen en wandelvakanties en de probleempjes die je kunt hebben als onervaren wandelaar: te weinig drinken, blaren et cetera, daar wordt allemaal overheen gestapt. Ook over het feit dat de meesten toch alleen willen lopen want het is immers een persoonlijke reis.

Maar er is nog genoeg te genieten. Enkel goede acteurs en fijn dat Yorick van Wageningen een echte Nederlander mag spelen, ook aardig om Deborah Unger sans make-up te zien en gelukkig wordt er geen love interest van gemaakt. Ik had eigenlijk verwacht dat Emilio Estevez veel meer in de film zou zijn maar de tocht laat vooral zijn vader zien.

Er had veel meer in gezeten maar het is een aardige film, inderdaad om 1x te zien, waar je je geen buil aan kunt vallen. Ruime voldoende.

Ik geef deze post helemaal gelijk hoor. Het bleef gewoon heel oppervlakkig. Die 3.5 is toch wat te hoog, ik zag het meer als een "zesje" (ik zie alles hier als rapportcijfer en deel het door 2). Je leert werkelijk helemaal niets over die zoon of de relatie tussen vader en zoon. Ook enigst kind en wie was de moeder? Waarom is die vader zo onsympathiek en vertelt hij zo weinig? Ik weet het antwoord wel: om nog wat conflict in het flinterdunne verhaaltje te forceren.

Aardig detail is misschien dat Charlie Sheen ook een vader-zoon film maakte met Martin Sheen, waarin vader ook een hork is: Cadence. Die maakte destijds meer indruk op me.

Eens met FlorisV en Blurl194: gepretendeerde diepgang die nergens daadwerkelijk te vinden is. Verder is het audivisueel niet boeiend, hetgeen de film nog wat had kunnen redden. Ik heb na het zien vd film werkelijk waar nog steeds geen idee of de route de moeite waard is zelf te lopen. Uiteraard ook niet de doelstelling van deze film, want dat is het plot overbrengen, met haar fascinerende personages... finaal mislukt. Eerste en laatste ervaring met Emilio Estevez aan het roer als regisseur.

Prachtig, spannend, grappig, tragisch… alles tegelijk ?

Direct na de film had ik een feelgoodmood en had ik prompt vier sterren gegeven. De sfeer, het avontuur, de beelden, het tempo, dat Hollandse typetje ertussen, de herkenbare momenten van het op reis zijn en zomaar ineens 'opgezadeld' zitten met een uiteenlopende mix van persoonlijkheden met verschillende nationaliteiten en een verschillend reisdoel. Het redelijke complete beeld dat de makers proberen te schetsen van de tocht. En Martin Sheen als de starre Tom, die een sterke vertolking neerzette en me om een of andere reden deed terugdenken aan Jack Nicholson in About Schmidt en Michael Douglas in Falling Down.

Een week later (nu dus) is er toch weinig blijven hangen van de film. Als ik me zo'n lange tocht voorstel, dan denk ik vooral aan lichamelijke ongemakken, mentaal afzien en afzondering, maar daar ging de film toch niet echt over. Ook herinner ik me enkele zwakke scenes, zoals de scene waarin het Ierse personage werd geïntroduceerd, die acteur vond ik meer weg hebben van een toneelspeler. En de karakters en hun verhaal bleven toch een beetje stereotypisch en oppervlakkig.

ik heb genoten

precies waar het om gaat

de reis

iedereen en alles wat je tegen kan komen

Viel tegen. Gewoon allemaal net niet. Martin Sheen is een beperkte acteur die weinig weet op te roepen. De gesprekken zijn ok maar nooit echt interessant. De soundtrack is aardig maar ook wat willekeurig. Paar mooie beelden, maar ook weer niet zo dat de film op dat punt er uit springt. Beste moment is een van de laatste scènes in de kerk waar alle personages anders reageren op deze confrontatie met religie. En bijzonder hoeveel Emilio Esteves en Martin Sheen op elkaar lijken .

Feelgood in optima forma. Heerlijke wandel roadmovie die keurig binnen de kaders van het genre blijft. De clichés buitelen over elkaar heen en nergens wordt het echt spannend. Maar o o o mensen, wat is het heerlijk om af en toe eens te verzuipen in een niets aan de hand film met puike acteurs, prachtige beelden en een soundtrack die je soms lekker mee kunt zingen. En er valt nog wat te lachen ook, dus wij hebben een dikke 2 uur met een glimlach om de mond gezeten. Zo komen we de corona-tijd wel door.

Een zoon is op de eerste dag van de wandeltocht naar Santiago de Compostella al om het leven gekomen. Zijn vader besluit om de tocht alsnog voor hem te maken. En onderweg ontmoet de vader nog drie mensen die ook zo hun verhaal en reden hebben om de wandeltocht te maken. Dat is de kapstok voor de film. En veel meer dan dat is het ook niet. De personen zijn eigenlijk niet interessant en hun verhalen ook niet. Bovendien is het ook allemaal te afstandelijk gefilmd om er als kijker emotioneel bij betrokken te raken. Nee, de echte reden om deze film te bekijken is omdat je een redelijk beeld krijgt van hoe het er tijdens de tocht aan toe gaat en de mooie beelden van de landschappen. Een goede vriend van me heeft die tocht een paar jaar geleden gelopen en nu heb ik een beetje een beeld van wat hij heeft meegemaakt ook al had hij er al best uitgebreid over verteld. De film was met twee uur wel aan de lange kant. Anderhalf uur was lang zat geweest.

Ja, het gaat er bij momenten nogal melig aan toe. Zo mag Alanis Morissette voor de volle vier minuten haar dankbetuiging uitschreeuwen (Thank you, dis-ill-uuu-sion-MEEEENT). Maar dat geeft niet, deze film doet geen enkele moeite om hip te zijn en dat vind ik op de een of andere manier wel verfrissend.

Martin Sheen acteert zeer integer. De rest van de cast, het comic relief-trio, vind ik minder overtuigend. Ook op visueel vlak is de film wat wisselvallig: sfeervolle tableaus en saaie clichébeelden wisselen elkaar af.

Toch hou ik er een positief gevoel aan over. Ideale cinema om even tot rust te komen. 3,5*

haha. Dit is wel waar het op neer komt en ook mijn probleem met de film. De dood van de zoon is op zich een sterke reden zo’n tocht te maken, maar de tocht op zich, waar je letterlijk loopt tussen 100den toeristen, vind ik toch weinig tot de verbeelding spreken. Er gebeurt ook nauwelijks iets echt noemenswaardigs, mijn eigen reizen waren een leukere film van te maken. Erg obligaat en behoorlijk cliché eigenlijk. Dat het toch bijzonder makkelijk wegkijkt en nergens slecht is, is wat dat betreft een verdienste op zich.

Goodfellas Boards ‘The Way 2’ With Emilio Estevez And Martin Sheen - deadline.com

The Way is een heerlijke film waarbij je krijgt wat je verwacht. Recht toe recht aan ingevuld stukje drama zonder al te veel sentiment. Lekker op de automatische piloot en vooral niet al te serieus nemen.

Wanneer leef je je werkelijke leven en volg je je eigen pad? Al dit komt samen in deze amusante makkelijk wegkijkende film, waarbij een ielders trauma-stukje naar voren komt, bij de Nederlander, goede rol van Van Wageningen op het allerlaatste moment. Al met al dikke voldoende, hoewel verdieping op de persoonlijke stukken de film nog wat verder omhoog had kunnen tillen.