The Deep Blue Sea (2011)

Vaak heb ik wat moeite met films over relaties die gedoemd zijn om te mislukken omdat op voorhand duidelijk wordt gemaakt dat de personages niet bij elkaar passen. Het is gewoon wat frustrerend en dramatisch vaak wat oninteressant, omdat wat op het spel staat bij voorbaat niet veel waard is. The Deep Blue Sea doet er een schepje bovenop door het einde van een relatie, twee relaties in zekere zin, als startpunt te nemen. Een vrouw neemt in één dag afscheid van haar minnaar en wellicht ook haar man. Waar die relaties op gebaseerd zijn is onduidelijk en alle chemie (voor zover die er al was, beide relaties lijken eenzijdig) is inmiddels weg. Het wordt ons als kijker moeilijk gemaakt, want waarom deze affaires ooit belangrijk genoeg waren om te starten blijft lang onduidelijk. Waarom kan het ons iets schelen als de personages het al eerder opgegeven hadden?

Het is een verdienste van Davies dat hij uiteindelijk wel weet over te brengen welke emoties en motieven er vooraf gingen aan deze dag. Opmerkelijk genoeg spelen de flashbacks daar maar een beperkte rol in. Het zit meer in de schets van een bepaalde tijd en plaats en in de dialoog, vaak indirect. Het kwam echter allemaal pas tegen het einde aan goed naar voren voor mij, misschien iets te laat om er nog compleet door gepakt te worden. Voor lange tijd was het een film over oninteressante mensen met nietszeggende relaties. Ik mocht de koele sfeer wel en de acteurs zijn perfect, maar ik was niet meteen verkocht.

Het laatste kwart of zo werkte dan weer heel goed. Het laatste afscheid van Weisz en Hiddleston is erg goed geschreven en geacteerd en kan bijna fungeren als een mini-film op zichzelf. Ik heb het gevoel dat te veel vlees van het verhaal daar zit. Er wordt veel gehint in de eerste drie kwart, maar met misschien iets meer concrete gegevens was dat stuk net iets interessanter geweest. In feite was Beale's personage tot dan toe de enige boeiende. Misschien is dit een film die beter werkt bij een herziening. Of wellicht had ik meer bekend moeten zijn met Davies' stijl.
2,5*

Ik zelf heb die film een uur lang bekeken, want ik viel in slaap.

En ik val niet zo gemakkelijk in slaap.

Persoonlijk zie ik graag romantische/ komedies. Maar in deze film gebeurde er eigenlijk maar niets.

Eindeloze dialogen en stijfheid.

Het enige aangename was de metro scene, maar anders niet echt interessant

Te afstandelijk om echt te ontroeren, ondanks de aanwezigheid van de prachtige Rachel Weisz.

Gemiste kans.

Heel wat donkere (letterlijk) passages in deze film die een bewerking is van het gelijknamig theaterstuk.

Erg opwindend is het allemaal niet en op de slotscène na kon de film, die wel degelijk onderstreept hoe pijnlijk de liefde kan zijn, mij toch niet bekoren.

Dat typisch Brits pub-singing vond ik uiteindelijk nog een verademing met Jo Stafford's "You belong to me" er keurig, nostalgisch bovenop.

Heel wat jongens en mannen en meisjes die geen eigenwaarde hebben zullen deze film niet begrijpen. Die speelt zich af in Londen in de jaren 50 vorige eeuw, maar het lijkt de Victoriaanse tijd wel (als je tegenwoordig als je 18 bent en het Atheneum niet hebt doorlopen weet je niet eens wat het is).

Ik dacht dat de vrouwenemancipatie door Aletta Jacobs al uit de VS was overgewaaid, dat is ook mijn examenonderwerp op de Havo of het Atheneum geweest, maar dat was toch een paar decennia eerder. Maakt niet uit, als ik die grietjes van tegenwoordig een strike-a-pose zien maken heb je toch weinig zelfrespect en dat geldt voor veel meisjes en vrouwen. Dat onderdanige.

Luister eens moderator, dit is niet off-topic, hier gaat die hele film over.

3,75 ster

Wat een draak van een film. De scène in de metro was het enige lichtpuntje....

Te zware kost. Afgezien van een paar woede-uitbarstingen is het een tamme film over de buitenechtelijke relatie van een vrouw met een voormalige RAF-piloot, die voor geen meter bij haar past. Een te afstandelijke film om te kunnen boeien.

Groot Brittannië in de jaren vijftig. De vrouw van een Britse rechter die een stuk ouder is dan haar begint een passionele relatie met een piloot van de Royal Air Force. Een somber verhaal over een buitenechtelijke verhouding die gedoemd is om te mislukken. De vrouw en haar minnaar zijn egoïstische en weinig sympathieke karakters die alleen maar opgaan in hun overdreven emotionele behoefte en lust. De rechter toont uiteindelijk nog veel geduld voor haar.

Het verhaal is redelijk mooi verfilmd maar mankeert diepgang. De soms tergend luide muziek doet mij sporadisch denken aan klassiek in de stijl van Wagner en bevat dan weer een aantal popsongs die mij niet konden bekoren. De film is compleet humorloos en kabbelt traag voort. Cinematografisch verzorgd, dat wel, maar het script kon de interesse bij mij maar matig vasthouden. Zeker geen ontroerend romantisch drama. Toch iets meer te pruimen dan Davies' recente "A Quiet Passion".

Heb mezelf wat typwerk bespaard...