Tarzan's New York Adventure (1942)

een van de leukste uit de serie van de 6 MGM films

Gewoon nostalgie, ooit bekeken als kleine aap.

Go,Johnny,Go...!

Het duurde heel wat delen, maar eindelijk kunnen Tarzan en Boy goed Engels. Verder ach, meer van hetzelfde en hoewel nog steeds wel aardig, is de koek een beetje aan het opraken. Het junglegedeelte slaagt er totaal niet in mij te bekoren. Grootste minpunt daar is de humor welke meer circushumor met dieren is geworden (kunstjes dus). Tarzan, Jane en Boy zijn merkbaar ouder maar komen tevens erg naïef over (alles uitleggen). Dat zou je niet verwachten na zoveel jaren in de jungle. Maar Jane wordt ondertussen vervelend om aan te horen en aan te zien. Ze overacteert en toont nauwelijke het het spontane, het enthousiaste, het leuk meer. Ze wekt een veels te dramatische en zwaarmoedige indruk. Wat dat betreft gelukkig dat dit haar laatste deel was. De effecten zijn matig met o.a. touwen die duidelijk zichtbaar zijn. Wat Tarzan's New York Adventure redt na het slappe begin is de verandering van setting (New York). Deze verandering zorgt ervoor dat het geheel toch interessant en leuk blijft. Vooral Cheeta is weer heerlijk vermakelijk! Al met al een prima (lekker kort) deel in de reeks.

Dit is een van de populairste delen in de serie Tarzan films met Weissmuller.

Na de voorgaande 'Tarzan's secret treasure', een zwakkere bijdrage aan de reeks, was dit een kleine opleving.

Geen onaardige afsluiting van Weissmuller's MGM Tarzan periode.

Uiterlijk was Weissmuller al lang de atletische jungle koning niet meer die hij in zijn beginjaren ooit was.

Maar hij speelde de rol nog steeds overtuigend en met plezier, hetgeen te zien was.

De filmmakers kwamen op het goede idee om Tarzan eens over te brengen naar een andere omgeving

De MGM verhalen van de voorgaande films leken zowat allemaal op elkaar, en dat concept was intussen volledig vastgelopen.

'Tarzan's New York Adventure' (of 'Tarzan in New York', zoals de film in Nederland genoemd werd) bevatte aardig wat meer humor dan gewoonlijk.

De situaties leenden zich daar ook uitstekend voor.

Zoals bij de meeste MGM Tarzan films was de cast ook hier uitstekend.

Overigens zal denkelijk niemand Elmo Lincoln, de eerste film Tarzan, herkend hebben in zijn piepkleine figuranten rolletje als circus werkman.

Het gegeven van het verhaal was aardig.

De ontvoering van Boy, en de zoektocht van Tarzan en Jane (én Cheetah) om hem terug te vinden in de 'stenen jungle' van New York.

Dat leverde hier en daar spectaculaire scènes op.

Ik noem die van de'Brooklyn Bridge' als voorbeeld.

De film verloopt vlot, en is bovendien nogal kort.

Hij is voorbij voordat je 't weet.

Later zou 'TNYA' nog voor inspiratie voor andere films zorgen.

' Crockodile Dundee' en 'Tarzan in Manhattan', en ook voor de ' vrij recente (Warner) TV serie 'Tarzan',met Travis Fimmel, die het niet verder bracht dan zeven afleveringen.

Erg leuke film met toch wel spectaculaire scènes. Jammer dat deze niet worden ondersteund en versterkt door muziek. Verhaal is wat magertjes, maar dat mag de pret niet drukken.

Het valt me op dat bij de "Tarzan" films met O'Sullivan wat meer berichten staan. Bij Brenda Joyce (die O'sullivan opvolgde als Jane) is dat meestal niet het geval. Terwijl zij misschien zelfs een beter Jane is. Jammer. Hoe het komt dat de films met O'Sullivan meer aandacht hebben is voor mij een raadsel.

Ook dit avontuur was weer vermakelijk en grappig. Vooral Cheetah die alles weer op stelten zet.
Het blijven toch wel leuke en ook best aparte films. De circus trucs van de olifanten zijn toch wel erg goed van deze film. De speurtocht naar Boy (wat gek genoeg niet in de plot omschrijving staat). Is ook best spannend. Ik zelf heb me dan ook niet echt verveeld bij deze film.

Tot nu toe hou ik het bij een 3,5.

Je hebt gelijk, de plotbeschrijving hierboven is wel érg beknopt.

Voor wat de Weissmuller Tarzan films met O'Sullivan als Jane betreft: dat waren veel duurdere producties dan de latere serie van zes.

De eerste 6 werden door de grote filmmaatschappij MGM geproduceerd.

De tweede reeks door de kleinere RKO Radio Pictures, die voornamelijk B-films maakte.

MGM stopte met de Tarzan serie na 'Tarzan's New York Adventure'.

De verhalen begonnen teveel op elkaar te lijken, hetgeen ook de schuld van MGM zélf was.

Telkens werden fragmenten uit de vorige films weer opnieuw gebruikt.

O'Sullivan had er al lang geen zin meer in, en wilde absoluut niet meer aan nóg meer Tarzan films mee doen.

En Weissmuller was nog maar een schaduw van zijn eerdere verschijning.

Hij leefde er nogal op los, en lette niet al te zeer op zijn lichamelijke conditie.

Zwemmen deed hij nog wel regelmatig, maar dat hielp niet echt blijkbaar.

RKO films zag daarentegen nog wel brood in de naam van Weissmuller, en kreeg gelijk, want ook de goedkopere producties deden het goed in de bioscopen, wereldwijd.

Er waren ook nog een aantal aanpassingen nodig, zoals de beroemde Tarzan kreet.

MGM was daar de eigenaar van, en RKO mocht die dus niet gebruiken.

Daarom werd er een nieuwe versie van opgenomen, die nogal anders klinkt dan de oorspronkelijke.

De tweede versie werd door Weissmuller zelf opgenomen, zonder geluidstechnische foefjes.

De eerste was deels mechanisch, en deels de stem van een ingehuurde zanger.

Weissmuller beweerde dat hij het zelf was, maar dat is een fabeltje gebleken.

De RKO films waren wat fantasierijker.

Maar het team Weissmuller/O'Sullivan kon men niet doen vergeten.

B-films? ze hadden toch ook dure producties (voorbeeld: The Hunchback of Notre Dame, 1939).

Die reden snap ik nu wel. Als ze werd gebeten door de chimps uit jaloezie dan vergaat je de lol. Had die Brenda Joyce daar dan geen last van ?

Hier trouwens een kleine docu over Cheetah.

YouTube - Cheeta Mini Documentary

RKO maakte ook wel grotere films natuurlijk (daarom heb ik 'voornamelijk' erbij gezet)

De voortdurende problemen die O'Sullivan met de chimps had waren niet haar enige bezwaar.

De lederen kleding vond ze ook verschrikkelijk om te dragen.

Bovendien had ze watervrees, en zwemmen was een echte beproeving voor haar.

Daarom werden er dikwijls stand-ins gebruikt bij de zwem-scènes.

Ook was ze tijdens de opnames van diverse films zwanger( een productieve moeder, van 7 kinderen!) en dat vroeg om speciale aandacht bij het camerawerk.

Wanneer je bijvoorbeeld 'Tarzan's secret treasure' bekijkt, dan zie je dat haar buikje vaak verborgen wordt door voorwerpen, planten etc.

Voor zover mij bekend kon Brenda Joyce het veel beter met de chimps vinden.

Foto's die tussen de filmopnames door gemaakt zijn bewijzen dat.

Je ziet haar daarop spelen en pret hebben met de beesten.

Bedankt voor de link naar dat clipje over Cheeta.(kende ik al)

De aap die zogenaamd de enige nog levende Cheeta zou zijn is dat echter NIET.

De huidige eigenaar heeft dat waarschijnlijk wel zelf lang geloofd.

Maar vorig jaar is aan het licht gekomen dat die chimp nooit in één Tarzan film heeft gespeeld,en ook minder oud is dan beweerd werd.

Leuk om deze film nog eens terug te zien. Heb de film ooit gezien in de bioscoop en die was me altijd bijgebeleven. Cheetah is fantastisch. Spijtig dat Weissmuller een beetje meer vet dan spieren heft, maar dat mag de pret niet drukken

Redelijke avonturenfilm, matige effecten, leuk om een keertje gezien te hebben.

Tarzan in New York

Na een behoorlijk tijdje laurel&Hardy .in het bejaarden tehuis .

vroeg mijn oom om iets anders , tja wat ,ik had al allerhande genres

af gedraaid, en voor recentere film’s was weinig belangstelling.

Dan een willekeurige Tarzan meegenomen,vanwaar mij ook maar een ding was bij gebleven ,die sprong van de brug

Groot was mijn verbazing wat Johnny Weissmuller,& Maureen O'Sullivan nog aan liefhebbers waren in het zaaltje,in die ook allemaal de sprong nog herinnerde.

Heerlijke middag gehad met Cheetah als uitblinker,ben natuurlijk verkeerd begonnen en neem vanaf nu de eerste Tarzan,s mee zolang als het duurt .

@madmax1

Schitterend mm!

Het betere liefdadigheidswerk

Tarzan's New York Adventure - Trailer - YouTube

Voor mij de beste tot nu toe hopelijk kan ik de andere 6 ooit bemachtigen maar de reden waarom ik dit de beste vind is we zien eindelijk is wat ander bijna geen recyclede scènes en is een verhaal die is niet lijkt op dat van een voorgaand deel en ook een mooie laatste deel voor MGM en Maureen O sullivan

Inderdaad een verademing.

Gelukkig is datzelfde ook het geval met de latere 6 Weissmuller films van RKO studio's.

Your honesty and directness will only be handicaps

En zo zijn we weer aan het laatste deel in de Johnny Weissmuller en Maureen O'Sullivan Tarzan saga gekomen. Een reeks van 6 films die eigenlijk een redelijk stabiel niveau aanhield. De grote kracht van de MGM franchise was natuurlijk de combinatie van Weissmuller en O'Sullivan, maar je voelde aan dat het op narratief vlak wel wat teveel een herhaling begon te worden. Hoog tijd dus om het eens over een andere boeg te gooien!

En vandaar komt onze slingerende held in New York terecht. Een betonnen jungle als het ware en eentje waar hij zich overduidelijk niet op zijn gemak voelt. De film volgt in het begin nog wat het platgetreden pad van de voorgaande films (een aantal jagers waarvan er, minstens, één iemand toch een rechtvaardiger persoon dan de rest is) maar eenmaal Tarzan en Jane in New York aankomen is het genieten geblazen. Voor een stuk vanwege de vele fratsen van Cheetah, maar toch ook vanwege het feit dat het Jane is die eens wat meer op de voorgrond treedt. Bovendien maakt regisseur Richard Thorpe er een beknopte film van en is dit Tarzan verhaal voorbij vooraleer je het weet. Eigenlijk raar dat het circus in de loop der jaren zo'n negatieve naam heeft gekregen in films en andere media. Als klein ventje let je natuurlijk niet op de manier waarop de dieren behandelt worden, al denk ik wel dat er genoeg circussen waren waar het wel correct gebeurde, maar zo'n slechte circusdirecteur is blijkbaar een dankbaar onderwerp.

De laatste samenwerking dus tussen Weissmuller en O'Sullivan. Ik vind het jammer in ieder geval omdat ze een leuke chemie blijven hebben, al zat er precies wel wat sleur in hun huwelijk, maar ze hebben in ieder geval wel 6 leuke films afgeleverd. Weissmuller blijft 10 jaar na The Ape Man nog indrukwekkend (al is zijn fysiek wel wat achteruit gegaan) en O'Sullivan blijft een streling voor het oog. Zonder twijfel één van mijn favoriete Jane actrices. Verder blijft ook Johnny Sheffield een meerwaarde aan de reeks, blij om te lezen dat die niet samen met O'Sullivan uit de reeks vertrokken is. Verder nog een degelijke supporting cast met Charles Bickford en Cy Kendall als twee fijne slechteriken.

Moet maar eens op zoek gaan naar de RKO reeks, dat lijkt me precies de volgende Tarzan cyclus te zijn geworden. Jammer dat ze niet meer hebben gedaan rond de release van The Legend of Tarzan in de winkels, lijkt me dan toch het uitgelezen moment om wat zaken terug onder de aandacht te brengen. Gemiste kans als je het mij vraagt, iets wat niet geldt voor deze film. Een atypische Tarzan film in vergelijking met de andere 5 maar wel eentje die vlotjes overeind blijft staan.

3.5*

De humor is prominent aanwezig in dit tarzan deel ( vooral veroorzaakt door cheetah ) .

Verder is het hoofdplot ( boy die ontvoerd word door een circus en de zoektocht in new york ) wel onderhoudend en bij vlagen best spannend .

Deze vandaag eens herkeken. Waarschijnlijk de grappigste Tarzanfilm, en een van mijn

favorieten. Het hoge grappigheidsgehalte ligt natuurlijk voor de hand, wanneer de

beschaafde wereld in New York wordt bezocht. De aap Cheetah mag nu meer dolle

streken uithalen dan ooit, en raar en komisch Tarzan uiteindelijk in keurig pak te zien

rondlopen en die kennismaakt met de vele moderniteiten waar hij af en toe ook grappig

op reageert. Zo reageert hij op een vrouwelijke zangstem via de autoradio met: Woman

is sick. Cry for a witch doctor. Het soepele klimwerk in bomen en het vliegwerk aan de lianen

is dankbaar vervangen onder andere met klauterwerk van gebouwen. De film heeft

eventueel een lichte verwijzing naar King Kong. Een ontvoering, omdat men geld ruikt bij een

winstgevende attractie voor het publiek. Ik vond het een bijzonder aangenaam levendige

Tarzanfilm. Komisch aan het begin van de film overigens ook de kunstjes die Boy de jonge

olifanten liet doen. Maar ook een tikkeltje schokkend: Opgegroeid in de jungle en dan toch

een soort van opgelegde nederigheid ook al deden de dieren het met kennelijk plezier. De

scene waarin Boy het opneemt tegen een leeuw mag er trouwens ook wezen.

De plotbeschrijving is niet alleen erg beknopt, maar ook onjuist: Tarzan gaat naar New York omdat zijn zoon Boy door enkele Amerikanen, die oorspronkelijk naar Afrika kwamen om dieren te vangen, ontvoerd werd.

Tarzan in de moderne stad. De laatste film van de Johnny Weissmüller MGM-reeks verschuift het jungleterritorium naar de asfaltjungle. De Aapmens naar de Big Apple, maar daarvoor moet Boy eerst worden weggevoerd: niet ontvoerd, zoals veel bronnen zeggen, nee, hij gaat uit eigen beweging, maar alleen omdat hij denkt dat zijn adoptieouders zijn omgekomen. Hiermee slaat de film oor het eerst een ​​nieuwe richting in en waagt zich buiten de jungle en in de wereld van de beschaving. Tarzan en Jane met meer kleren aan...het was best gek! Even lijkt het er ook op dat het Cheeta's avonturen in New York werd, want de aap krijgt in deze film een grote (en hilarische) rol toebedeeld. Ook is er een rechtszaalscène die een beetje buiten de boot valt, we willen avontuur en actie van de held? Toch knap dat ze op de een of andere manier nog steeds weten te eindigen met Tarzan die de dag redt door een olifantenstormloop op te roepen! Op sommige momenten was het nog steeds routine maar de verandering van locatie maakte veel goed! Helaas was dit ook de laatste keer dat de lieftallige Maureen O'Sullivan Jane speelde!