misschien is het ook dit: het paradijs is een geschenk,
niet iets dat je koopt in ikea.
ik hoef het niet helemaal zelf in elkaar te steken.
misschien is het ook dit: het paradijs is een geschenk,
niet iets dat je koopt in ikea.
ik hoef het niet helemaal zelf in elkaar te steken.
ik vlucht naar de vrijheid,
er zijn er die ervan wegvluchten
blijven bij wat is, en niet bij wat had kunnen zijn.
want er is hier magie, hier en niet in de hypotheses.
verdiepen is ook verdrieten denk ik.
dichter bij het leven voelt ook als dichter bij de dood.
het zit toch allemaal vrij zotjes en vernuftig in elkaar.
dat is het hallucinante je bent samen aan het wandelen en ineens wil hij alleen terugkeren terwijl je dacht dat het een mooie wandeling was. en waar moet ik dan naartoe lopen
ik mag niet eens met hem terugkeren
ze wacht hem al op.
ik wil liefde spreken en
je snoert me de mond
maar ach, met je hand op mijn lippen
blijf ik je toch raken
tip –
schrijf niet over liefde
op een lege maag
in de trein op weg naar de zoveelste sollicitatie.
zelfs mijn trein is wankel.
dat ze worden vermeden, haar ogen,
door zware gewetens
ik wil best wel in hun werelden vertoeven soms,
maar ik ben blij dat ik de mijne ook heb.
anders zou ik misschien wel te veel verdwalen.
Binnenkort terug van weggeweest: mijn boekje ‘en wie weet meenden we het allebei’ en twee blocnotes met telkens tien verschillende teksten.
Het terugkerend thema is l’amour uiteraard.
Foto’s (c) Emma Filippides
zo weet ik dat ik geen vod ben
je zal me nooit helemaal kunnen uitwringen
ik zal water blijven
ik zal blijven stromen
ik heb vertrouwen
in de bloemenmaker
laat dit me troosten –
wie de bloem maakte,
maakte ook mij
we zijn niet zo goed in goed –
’t is omdat we niet genoeg oefenen