In Het bijna helemaal waargebeurde verhaal van RYAN laat Pepijn Lievens ons kennismaken met de tienjarige Ryan. Zijn leven gaat niet over rozen. Hij heeft zijn vader al drie maanden niet gezien. Die ging ‘even’ weg, maar is nog steeds niet teruggekomen. Ryan durft zijn moeder er niet naar te vragen, want die huilt vaak. Daarom verstopt hij ’s nachts lieve briefjes in haar broodtrommel en fikst hij de weegschaal, zodat mama vijf kilo minder weegt. Ryan vindt zijn jongere broer Vince een lastpak en een huilebalk. Bovendien moet hij de liefde van zijn vader met hem delen. Toch probeert Ryan voor zijn broertje te zorgen. Hij vertelt hem bijvoorbeeld elke avond dezelfde grap, de grap die papa hen ook altijd vertelde.
Ryan vlucht in zijn fantasie en verbeeldt zich dat zijn vader een ontdekkingsreiziger is met een geheime missie. Zelf heeft Ryan ook een geheim: hij is verliefd op Rafaella, het mooiste meisje van de school. Omdat hij niet met haar durft te praten, weet Ryan niet of zij ook op hem is. Daarom wil hij geheim agent worden en stiekem informatie inwinnen over Rafaella.
Boze huisraad in het Stinkwoud
Fantasie speelt een erg grote rol. Ryan vindt bijvoorbeeld een wenskoffertje in zijn kamer. Hij neemt contact op met een tovenaar die hem eerst in een balpen verandert. Later stuurt de tovenaar Ryan naar het Stinkwoud, met een hogesnelheid bus die kan vliegen. In het Stinkwoud vindt hij een heleboel uitgediende en boze huisraad, onder andere zijn eigen slordig neergegooide zonnebril en een oude mobiele telefoon. Die heet Sam (van Samsung), hij praat, huppelt en gaat met Ryan mee naar huis. Dit boek is bedoeld voor kinderen vanaf een jaar of negen. In de verbeelding van kinderen kan er heel veel, alleen is het hier misschien toch wat over the top voor die leeftijd. Te meer omdat de fantasiepassages nogal abrupt beginnen en eindigen. Werkelijkheid en fantasie gaan niet naadloos in elkaar over. Daardoor hinkt het verhaal een beetje op twee benen.
Lievens & Verstraete
Pepijn Lievens studeerde aan het Gentse Conservatorium, afdeling Toneel. Hij speelde in verschillende theaters en schreef theaterteksten voor meerdere gezelschappen. Hij schreef ook drie boeken voor volwassenen. Het bijna helemaal waar gebeurde verhaal van RYAN is zijn tweede kinderboek. De cover van Lukas Verstraete sluit er wonderwel bij aan. Lukas Verstraete studeerde af als illustrator in de beeldende kunsten aan Sint-Lucas Gent. Zijn illustraties verschenen onder andere in het tijdschrift Humo. Bij het verhaal van Pepijn Lievens maakte hij een aantrekkelijke, sobere cover. Verstraete doet dat in zeventien grijs omlijnde vakjes, van wisselende grootte, met een witte achtergrond. Daarin tekent hij vervolgens het hele verhaal, in de primaire kleuren geel, blauw en rood. Mooi hoe ook kleine details terug te vinden zijn op de cover, bijvoorbeeld het oorringetje van Niels en de wasknijper voor in het Stinkwoud.
De taal
Pepijn Lievens leeft zich in de gevoelswereld van een tienjarige jongen in. Het is ontroerend hoe Ryan soms zijn emoties niet meer de baas kan en plots huilt omdat hij zijn vader zo mist. Bijvoorbeeld: ‘Opeens springen er tranen in mijn ogen en heb ik een krop in mijn keel. Niet omdat de walrus zo gemeen is en ook niet omdat zijn adem naar vis ruikt, maar gewoon, omdat het zo oneerlijk is, alles, en dan vooral dat papa niet meer thuiskomt.’
Lievens probeert ook de taal van een tienjarige te gebruiken. Dat lukt niet altijd even goed. Soms lijkt Ryan heel wat ouder dan zijn tien jaar. Bijvoorbeeld: ‘Die lippen … ze zijn zo rood als kersen en zien er heel zacht uit, ze glanzen.’ Of: ‘Maar ja, het leven loopt niet altijd zoals je wilt … ‘ Zo denkt en praat een tienjarige niet. Het taalgebruik heeft soms ook iets geforceerds, zoals ‘vindingrijke uitvindingen’, of ‘een pureeballonspook’, of de ‘pis,’ ‘kak’, ‘stront’, ‘kots’ in het boek.
Leuke vondsten en mooie zinnen
In het verhaal vallen ook leuke vondsten en grapjes te lezen. Bijvoorbeeld: ‘… tot het potje Tipp-Ex er zelfs mee dreigt om iedereen uit te wissen.’ Of: ‘Papa komt naast me zitten, mama zit aan de andere kant van de bank en Vince is er vanaf gevallen.’ Of hele mooie zinnen, zoals: ‘Er zitten wel woorden in mijn hoofd en toch vormen ze geen zinnen. De klanken smelten samen, lopen in elkaar over, vormen een prakje. Mijn gedachten zijn puree, heel mijn hoofd zit er vol van.’ Of: ‘Soms weet je pas dat je iets mist als je het terugvindt. ‘
Aan het einde van het verhaal wordt alles duidelijk en komt het goed. Het einde gaat wel erg snel en dat maakt het wat ongeloofwaardig. Pepijn Lievens heeft een levendige verbeelding en bijzondere ideeën. Fijn dat hij die in dit boek met ons deelt.
