John Milton

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
John Milton
Prent John Milton, 1670
Algemene informatie
Geboren 9 december 1608
Geboorteplaats Londen
Overleden 8 november 1674
Overlijdensplaats Chalfont St. Giles
Land Koninkrijk Engeland
Beroep dichter, polemist, en ambtenaar
Handtekening Handtekening
Werk
Genre poëzie en proza, polemiek
Bekende werken Paradise Lost, Comus, Areopagitica: A Speech, Paradise Regain'd
Dbnl-profiel
Portaal  Portaalicoon   Literatuur
Politiek
John Milton

John Milton (Londen, 9 december 1608 – Chalfont St. Giles, 8 november 1674) was een Engels dichter en polemist. Hij was ambtenaar onder het bewind van Oliver Cromwell in de tijd van het Engelse Gemenebest. Hij is vooral bekend om zijn epische gedicht Paradise Lost.

John Milton was een ontwikkeld man. Hij schreef in een tijd van religieuze veranderingen en politieke onrust in Engeland. Zijn poëzie en proza reflecteren zijn eigen bekommernissen om deze actuele thema's. Een voorbeeld hiervan is zijn verhandeling Areopagitica, zijn populairste prozawerk. Behalve in het Engels schreef hij ook in het Latijn en Italiaans. Zijn reputatie droeg tot ver over de landsgrenzen heen. Na zijn dood taande Miltons aanzien als schrijver. Dat bleef gedurende een aantal eeuwen zo. Al in een vroeg stadium werd hij het onderwerp van partijdige biografieën door John Toland en Anthony à Wood. Samuel Johnson schreef ongunstig over Miltons politieke overtuigingen als die van "een bittere en norse republikein", maar prees zijn gedicht Paradise Lost uitbundig als "een van de knapste scheppingen van de menselijke geest". William Hayley's biografie uit 1796 noemde hem de "grootste Engelse auteur". Men beschouwt Milton over het algemeen als een van de belangrijkste schrijvers in het Engels en als een vooraanstaand denker.

Chronologie[bewerken | brontekst bewerken]

Oliver Cromwell (links) en John Milton met Paradise Lost in handen, op een glas-in-loodraam in Cambridge

Milton was de zoon van een puriteinse schrijver. Hij genoot onderwijs op de St. Paul's School in Londen, bovendien aan Christ's College in Cambridge (1625-1632). Al in Cambridge schreef hij enkele goede gedichten, zoals op eenentwintigjarige leeftijd Ode on the Morning of Christ's Nativity ("Ode op Kerstochtend").

Hij was oorspronkelijk voorbestemd tot een loopbaan als priester, maar vanwege zijn onafhankelijke geest gaf hij "de voorkeur aan een onschuldig zwijgen boven het heilige ambt gekocht en begonnen met onderdanigheid en afleggen van geloften" ("prefer a blameless silence before the sacred office of speaking bought and begun with servitude and forswearing"). In Buckinghamshire bracht hij vijf rustige jaren door met lezen en schrijven. In deze periode schreef hij L'Allegro, Íl Penseroso, Arcades, Comus en Lycidas. Deze werken dragen allemaal de verheven geest van zijn religieuze overtuigingen uit.

In 1638 en 1639 reisde hij over het vasteland van Europa en kwam in contact met mannen als Hugo de Groot, Galileo en Lucas Holete. De uitbraak van de Engelse Burgeroorlog deed hem naar huis terugkeren. De daaropvolgende twintig jaar wijdde hij bijna geheel aan zijn werk voor de puriteinse zaak.

In 1641 en 1642 verschenen zijn traktaten Of Reformation touching Church Discipline in England, Prelatical Episcopacy, An Apology against a Pamphlet Called a Modest Confutation of the Animadversions upon the Remonstrant against Smectymnvvs en The Reason of Church Government Urged against Prelaty. Met zijn grote welbespraaktheid en kennis van de kerkelijke geschiedenis deelde hij zware klappen uit aan de intolerante top van de Church of England.

Het mislukken van zijn huwelijk met een dochter van een koningsgezinde edelman uit Oxfordshire - ze verliet hem binnen een maand - zette Milton ertoe aan om vier traktaten over echtscheiding te schrijven. Het eerste heette The Doctrine and Discipline of Divorce, waarin hij de Engelse huwelijkswetten aanviel, die volgens hem vrijwel hetzelfde waren als de middeleeuwse katholieke wetten. In dit traktaat keurde hij echtscheiding op grond van onverenigbaarheid van karakters en onvruchtbaarheid goed.

Na contacten met Samuel Hartlib en Comenius schreef hij in 1644, aanvankelijk anoniem, in briefvorm het korte trakttaat Of Education, waarin hij aandrong op hervorming van de universiteiten. In hetzelfde jaar kwam Areopagitica, a Speech for the Liberty of Unlicensed Printing uit, zijn populairste proza-werk.

In The Tenure of Kings and Magistrates uit 1649 betuigde hij zijn steun aan het Gemenebest, waarvan hij "Latin secretary" ("Minister van Latijn") werd. Uit hoofde van deze functie schreef hij Eikonoklastes (1649), als antwoord op Eikon basilike, dat soms wordt toegeschreven aan koning Karel I. Ook schreef hij het eerste Pro populo Anglicano defensio (1651), tegen Salmasius, en in 1654 het Defensio secunda en Pro se defensio.

Zijn beheersing van het Latijn was van groot nut voor de uitwisseling van documenten in die taal tussen Cromwells regering en het vaste land van Europa.

Milton was een harde werker. Hij werd blind maar bleef tot het ambtsherstel van Karel II in functie. Daarna trok hij zich gedesillusioneerd terug om zich weer aan de poëzie te wijden. Uit deze periode stamt het werk dat hem algemene roem bracht, Paradise Lost (1667). Daarna volgden het veel mindere Paradise Regained en Samson Agonistes (1671).

Miltons religieuze opvattingen komen gedeeltelijk tot uitdrukking in de al genoemde traktaten, in Civil Power in Ecclesiastical Causes en Considerations touching the Likeliest Means to Remove Hirelings out of the Church (1659). Ze komen vooral naar voren in zijn De doctrine Christiana. Het lang verloren gewaande manuscript hiervan werd pas in 1823 ontdekt.

Zijn gezichtspunt is volledig subjectief en individualistisch. Zijn geloof was afgeleid van de Bijbel in plaats van de door mensen geschapen tradities. Daarom is het dan ook niet verwonderlijk dat Milton afwijkende opvattingen had over bijvoorbeeld de Heilige Drie-eenheid, het ontstaan van de wereld, en meer praktische zaken zoals het huwelijk.

Zijn werk is niet zozeer een complete, wetenschappelijke analyse in de moderne zin des woords, als wel een uiteenzetting van een heldere en universele manier om de Bijbel te (leren) lezen.

De protestantse individualist en idealist Milton kondigde in veel opzichten een nieuwe tijd aan, dus hij was ook een typische aanhanger van de revolutionaire opvattingen waaraan hij het grootste deel van zijn leven besteedde.

Drama en poëtische werken[bewerken | brontekst bewerken]

Beeld van John Milton in het Fitzwilliam Museum in Cambridge

Politieke, filosofische en religieuze prozawerken[bewerken | brontekst bewerken]

Externe links[bewerken | brontekst bewerken]

Zie de categorie John Milton van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.
Overgenomen van "https://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=John_Milton&oldid=67191728"