What do you think?
Rate this book
Les amantes
Quel est le destin d’une ouvrière, ou plutôt comment échapper à son destin quand on est ouvrière ? Le plus simple : le mariage. Encore faut-il choisir avec circonspection son futur époux et se garder des séductions du sexe. L’amante doit apprendre à gérer son corps jeune et attrayant, son seul bien, et ne pas rêver à l’amour idéal des romans-photos. À travers le « bon exemple » de Brigitte et le « mauvais exemple » de Paula, Elfride Jelinek, l’iconoclaste, fait voler en éclats une spécialité autrichienne : l’idylle. Paru en 1975, Les Amantes est rapidement devenu le livre de référence de toute une génération. L’absence de majuscules, le style syncopé, l’ironie jubilatoire et le pessimise profond tiraient le lecteur allemand de la torpeur et des certitudes où l’avait plongé le miracle économique. Parodie de plusieurs courants littéraires : Bildungsroman mais aussi Heimatroman (roman populaire exaltant le terroir), Les Amantes malmenait au passage les archétypes d’une gauche en retard d’une utopie.
220 pages, Paperback
First published January 1, 1975
About the author
Elfriede Jelinek
153 books920 followersElfriede Jelinek is an Austrian playwright and novelist, best known for her novel, The Piano Teacher.
She was awarded the Nobel Prize in Literature in 2004 for her "musical flow of voices and counter-voices in novels and plays that, with extraordinary linguistic zeal, reveal the absurdity of society's clichés and their subjugating power."
She was awarded the Nobel Prize in Literature in 2004 for her "musical flow of voices and counter-voices in novels and plays that, with extraordinary linguistic zeal, reveal the absurdity of society's clichés and their subjugating power."
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 376 reviews
October 19, 2018
I had promised myself never to touch a Jelinek again after suffering through three of her novels for a Nobel Laureate reading project. And then I signed up for a class, and she was part of the repertoire, and I reluctantly ordered the copy, knowing I was in for some pain and brutality.
For a Jelinek novel, this one actually contains less sadism than expected, but the everyday humiliation of women is almost more painful to follow, as it is more common and recognisable than her more outlandish storylines.
As long as there are still women in the world who identify mainly as accessories of men, as objects to be treated and mistreated at the whim of almost gorilla-like males, as carriers of offspring conceived without pleasure and brought up to perpetuate the pattern of submission and dominance, Jelinek can't be discarded as unimportant.
Her writing style is sharp, acid, brutal, and honest in a hateful way. She is not showing off and glorifying the sexual predators and their victims in the monotonous and boring manner of Bret Easton Ellis, but pointing to the lopsided reality within our society, - thus making a political statement with her literary pain and meaninglessness.
She has her place in world literature. I am not going to dispute that.
But I hope I won't need to read more of her ever again, for whatever reason, for she makes my stomach turn.
For a Jelinek novel, this one actually contains less sadism than expected, but the everyday humiliation of women is almost more painful to follow, as it is more common and recognisable than her more outlandish storylines.
As long as there are still women in the world who identify mainly as accessories of men, as objects to be treated and mistreated at the whim of almost gorilla-like males, as carriers of offspring conceived without pleasure and brought up to perpetuate the pattern of submission and dominance, Jelinek can't be discarded as unimportant.
Her writing style is sharp, acid, brutal, and honest in a hateful way. She is not showing off and glorifying the sexual predators and their victims in the monotonous and boring manner of Bret Easton Ellis, but pointing to the lopsided reality within our society, - thus making a political statement with her literary pain and meaninglessness.
She has her place in world literature. I am not going to dispute that.
But I hope I won't need to read more of her ever again, for whatever reason, for she makes my stomach turn.
January 2, 2023
“…un ciclo natural: nacimiento e incorporación al trabajo y casarse y dejar el trabajo y tener la hija, ama de casa o vendedora, normalmente ama de casa, la hija se incorpora al trabajo, la madre la palma, la hija se casa, deja el trabajo, se baja del carro, tiene su propia hija…”Quién ya haya leído a Elfriede Jelinek sabe de su desprecio por el género humano, al menos por esa porción del género que ella trae a sus novelas, sin descartar la posibilidad de que esa porción represente para ella la totalidad. Lo siente incluso por aquellas personas por las que demuestra, puede que muy a su pesar, una ligera compasión.
Esto es lo que ocurre con las dos mujeres protagonistas de esta historia, brigitte y paula (así, sin mayúscula inicial, como todo el texto de la novela excepto unas pocas palabras. La explicación que la propia autora dio fue que todas las palabras le eran igual de importantes, sustantivos y verbos, y solo quiso destacar algunas por su relevancia). A la primera mujer la desprecia mucho más que la compadece, a la segunda la compadece un poco más que la desprecia.
“brigitte quiere sencillamente TENER y RETENER. paula quiere tener y quiere querer, y mostrar a la gente que se tiene y lo que se tiene y se quiere.”La primera de las mujeres, consciente y resignada a su condición (“brigitte no puede hacer de su vida algo mejor. lo mejor debe provenir de la vida de heinz”), es capaz de todo por conseguir a un hombre, lo mismo da uno que otro si la saca de la fábrica donde trabaja y la hace madre y ama de casa (“lástima que brigitte odie tanto a heinz”). Para ello, brigitte solo tiene un cuerpo que ofrecer: tiene prisa, pues “se hace mayor y cada vez menos mujer”. Es servicial, laboriosa y ahorradora. Espera que eso sea suficiente para su Heinz. Espera que ella sea lo mejor que heinz crea que puede conseguir. Quiere ser uno con él, solo dirá que tiene hambre cuando él sienta hambre, anhela tener un buen amito.
“Las mujeres usadas raramente son aceptadas, y dado el caso sólo por el primer consumidor.”La segunda aspira a algo similar en apariencia y solo ligeramente distinto en el fondo. Querría APRENDER y viajar antes de conocer a un hombre bueno o no tan bueno, aunque bien sabe que eso no es lo que DEBE hacer una futura ama de casa. Ella quiere amar para VIVIR, su amor le llegará para el futuro entero, aunque también quiera una casa con su lavadora, dormitorio de nogal, televisión y niños con ropitas de colores, sobre todo cuando aparece su erich y ya no es tan interesante APRENDER. Solo quiere poder decir, con una sonrisa triunfal: “MI HOMBRE”.
“El sentimiento de felicidad no es aquí lo habitual, aquí reinan los cálculos, las sumas y las restas. hay un frío helado.”El relato parodia a través de una sucesión de clichés, o lo que con el tiempo se han ido convirtiendo en clichés, las relaciones hombre-mujer determinadas por un claro punto de partida, la fuerza corporal y la violencia natural del hombre. Los hombres trabajan, vigilan a sus mujeres e hijas, ejercen su poder, reparten palizas y se emborrachan. Al lado de la mujer piensan en sexo cuando no en el carburador del coche. Mientras, ellas piensan en la futura pequeña casita con jardín, en su futuro amo y señor y en el amor, y dicen cosas como (aunque alguna no lo piensa) es como si te quisiera desde siempre, para mí no hay más hombre que tú, eres todo mi mundo, mi vida carece de sentido sin tu vida, contigo es tan bonito que una podría morir, cuando realmente:
“Mientras el estómago de brigitte se revuelve y se revuelve, heinz no afloja, se agarra fuertemente, echa su aliento pestilente a la sensible nariz de gitti y deja caer abundantes gotas de saliva sobre los párpados apretados por el asco.”Porque el sexo es el uso que un hombre hace de la mujer para su propia satisfacción. Para la mujer es, en el mejor de los casos, una forma de conseguir y mantener a su HOMBRE, bien por el sexo en sí, bien por el fruto del sexo, y casi siempre una experiencia desagradable.
“… el sábado es el gran día de la sumisión. el pueblo tiembla entonces: las someten, se la meten y ellas solamente se lamentan.”Un despiadado retrato de un tipo de hombre y de mujer que, aunque no desaparecidos del todo, nos retrotrae a otra época, la Austria de 1975 (y puede que con más razón a la España de aquellos años), construido con desprecio y expuesto de una forma sencilla, brutal, bastante repetitiva y circular (recuerda en cierto modo a Bernhard) y muchas veces vulgar, como vulgar y sórdido es el mundo que describe.
“… las mujeres empiezan a odiar a sus hijas y desean dejarlas morir lo más rápido posible, tal como ellas murieron una vez, así que: hay que hacerse con un hombre… la hija apenas si puede esperar poder morir también por fin…”
July 23, 2023
Not sure whether there was a deeper meaning for writing this novel without the use of capital letters - apart from the very few occasions when the odd word is in block capitals - or that she just simply wanted to be different. At least I didn't find it in any way bothersome. This was the forth time reading Jelinek, and whilst I'm torn about her being a writer worthy of the Nobel Prize, I did find this better than I was expecting - even better than The Piano Teacher. This novel spoke to me more; I felt the characters more; the situations more truthful - I actually cared. Well, for the women of the piece anyway. Heinz and Erich - one a complete pig, the other good-looking but not too bright- were a couple of men that wouldn't know how to treat a woman properly if it crawled through their eyeballs and sucked on their brains. But poor old Brigitte and Paula - who dream of nothing more than everlasting love and marriage and babies and nice kitchens and prosperity and real happiness - had a total lack of self respect that really made me pity them, and they just basically grab whatever they can get and hope the best. One couple doesn't turn out that bad. I can't say the same for the other. Jelinek doesn't exactly paint a pretty picture of the human race - like Bernhard nor of Austria either - and can at times be too vulgar and negative for me, but at no point did I think of calling it quits here like I've been tempted to do in the past. Quite easy to read. Told with lots of short sentences. Flashes of poetic brilliance here and there. Starting to finally admire her more. Never thought I'd say that after reading the utterly abysmal Greed.
March 12, 2021
2021’de okuduğum en iyi romanlardan biri olmaya aday Âşık Kadınlar. Bir derdi, meselesi olan romanları seviyorum, bu da onlardan biri. Bildiğiniz romanlara benzemiyor bu roman, uzun uzun betimlemeler, sayfalarca anlatılan karakter analizleri yok bu kitapta.
Jelinek, Avusturya kırsalında yaşayan ve hayat seçenekleri sınırlı olan iki kadının BASİT ve acı hikayesini anlatıyor. Seçilecek, takip edilecek yol çok açık: Fabrikada çalışmak. Evlenmek. Çocuk yapmak. Bu kadar.
Kırsalda, yerel bir konumda geçen bu hikayenin büyük ölçüde evrensel olduğunu fark etmemek elde değil. Toplumsal cinsiyet ve evlilik üzerine görüşler her yerde aynı kalıba giriyor, değişken değil. Aynı tipte insanlar, aynı kadere sahip olacak kadınlar, hayatın aynı düzeyde devam edişi ya da ilerlememesi, hikaye boyunca yazarın bize dayattığı bazı elementler.
Jelinek, aslında hiçbir şey açıklamıyor, sadece gösteriyor. Afrikalı Amerikalı yazar William M. Kelley’nin de dediği gibi, “bir yazarın görevi cevap vermek değildir, sadece sorular sormaktır.” Jelinek sadece sorular soruyor, cevaplamak okura kalmış.
Bu arada kitabı okurken yazarın müdahaleleri, bana Brecht’i ve epik tiyatrosunu hatırlattı. Daha sonra çevirmen önsüzünü okuduğumda görüşüm kanıtlanmış oldu. Jelinek, Brecht’in epik tiyatrosundan ve tekniklerinden oldukça etkilenmiş. İçeriği olduğu kadar, biçimi de takdire şayan bir roman Âşık Kadınlar. Severek okudum, siz de okuyun lütfen.
Jelinek, Avusturya kırsalında yaşayan ve hayat seçenekleri sınırlı olan iki kadının BASİT ve acı hikayesini anlatıyor. Seçilecek, takip edilecek yol çok açık: Fabrikada çalışmak. Evlenmek. Çocuk yapmak. Bu kadar.
Kırsalda, yerel bir konumda geçen bu hikayenin büyük ölçüde evrensel olduğunu fark etmemek elde değil. Toplumsal cinsiyet ve evlilik üzerine görüşler her yerde aynı kalıba giriyor, değişken değil. Aynı tipte insanlar, aynı kadere sahip olacak kadınlar, hayatın aynı düzeyde devam edişi ya da ilerlememesi, hikaye boyunca yazarın bize dayattığı bazı elementler.
Jelinek, aslında hiçbir şey açıklamıyor, sadece gösteriyor. Afrikalı Amerikalı yazar William M. Kelley’nin de dediği gibi, “bir yazarın görevi cevap vermek değildir, sadece sorular sormaktır.” Jelinek sadece sorular soruyor, cevaplamak okura kalmış.
Bu arada kitabı okurken yazarın müdahaleleri, bana Brecht’i ve epik tiyatrosunu hatırlattı. Daha sonra çevirmen önsüzünü okuduğumda görüşüm kanıtlanmış oldu. Jelinek, Brecht’in epik tiyatrosundan ve tekniklerinden oldukça etkilenmiş. İçeriği olduğu kadar, biçimi de takdire şayan bir roman Âşık Kadınlar. Severek okudum, siz de okuyun lütfen.
December 28, 2022
…han venido aquí para esperar el matrimonio y la vida. pero el matrimonio viene siempre solo, sin la vida.
Me gustó desde las primeras páginas, me horrorizó y divirtió el trayecto, lo terminé rozando el entusiasmo, y a cada hora que pasa después de haberlo terminado siento que me gusta más.
Es un libro contundente, turbador, inteligente, importante. Es una novela brutal e irónica, lo que la convierte en despiadada. Nada es agradable, todo es repulsivo, da la impresión de ser parodia, y, sin embargo, todo suena real, e incluso hoy en día no pocas cosas de las que suceden provocan eco.
Jelinek nos cuenta una historia simple. Dos mujeres diferentes, brigitte y paula, maltratadas y humilladas. Por los hombres, que no son capaces ni de verlas como personas (erich no piensa en absoluto en mujeres, y cuando lo hace, en mujeres que no lo son; de modo que para erich no existen las mujeres, porque las mujeres que él conoce no son en realidad mujeres), por la sociedad y por sí mismas, con unas opciones muy limitadas, si es que realmente las hay, buscan su futuro, cuando no se tiene presente, hay que tomar precauciones para el futuro: brigitte tiene un cuerpo que ofrecer.
brigitte no puede hacer de su vida algo mejor. lo mejor debe provenir de heinz. heinz puede liberar a brigitte de su máquina de coser, eso no lo puede hacer brigitte sola. pero no está segura de ello porque la felicidad es una casualidad y no una ley ni la consecuencia lógica de las acciones.
Me gustó desde las primeras páginas, me horrorizó y divirtió el trayecto, lo terminé rozando el entusiasmo, y a cada hora que pasa después de haberlo terminado siento que me gusta más.
Es un libro contundente, turbador, inteligente, importante. Es una novela brutal e irónica, lo que la convierte en despiadada. Nada es agradable, todo es repulsivo, da la impresión de ser parodia, y, sin embargo, todo suena real, e incluso hoy en día no pocas cosas de las que suceden provocan eco.
Jelinek nos cuenta una historia simple. Dos mujeres diferentes, brigitte y paula, maltratadas y humilladas. Por los hombres, que no son capaces ni de verlas como personas (erich no piensa en absoluto en mujeres, y cuando lo hace, en mujeres que no lo son; de modo que para erich no existen las mujeres, porque las mujeres que él conoce no son en realidad mujeres), por la sociedad y por sí mismas, con unas opciones muy limitadas, si es que realmente las hay, buscan su futuro, cuando no se tiene presente, hay que tomar precauciones para el futuro: brigitte tiene un cuerpo que ofrecer.
brigitte no puede hacer de su vida algo mejor. lo mejor debe provenir de heinz. heinz puede liberar a brigitte de su máquina de coser, eso no lo puede hacer brigitte sola. pero no está segura de ello porque la felicidad es una casualidad y no una ley ni la consecuencia lógica de las acciones.
May 18, 2009
Can a book get more unrelentingly negative than this? Well, yes, maybe something by Thomas Bernhard, Elfriede Jelinek's fellow Austrian (sorry about the word "fellow" Elfriede). Gosh, on page 159, Jelinek herself says, in jest of course, "One must not describe only negative and ugly things." Negative and ugly is thy name, Ms. Jelinek, at least in this tome. In fact, when these characteristics become so extreme they become almost funny--and in some ways this is a very funny book. Okay, so why four stars? Well, in my opinion, this most controversial of all modern Nobel prize winners has a powerful and unforgettable style. For example, there is not a capital letter in the book, which is, I think, Jelinek's way of saying that the world she describes is so petty and stupid that it should not be honored with caps! Moreover, and with apologies to all members of my pitiful gender, Jelinek has much to say about men, women, and such delightful institutions as marriage that is, dare I say it, all too true. In fact, I recommend this book to all women raised in my own gender-conservative tradition, if only as a useful antidote to the romanticism that enslaves and destroys so many of them (half of them, to be sure, enslaved and destroyed with a smile on their face and great joy in their heart). So, my conclusion is that there is real genius here . . . now I need to read the "Piano Player" or one of Jelinek's other novels to discover if there is also versatility.
February 24, 2024
Pripovedni stil u "Ljubavnicama" besprekoran je u svojoj redukciji,"mrtvozornički" po emotivnom angažmanu, dok hladnoća njegovog cinizma bespoštedno ujeda. (Ima nečeg u cinizmu što mi srcu godi!). Istovremeno, veoma je provokativno i prosvetljujuće razmišljati o tome kako auktorijalna instanca može biti (samo) ženskog roda, nasuprot aplikovanoj bespolnosti. (Hvala ti Maska!) Po maltene strmoglavljujućem dinamizmu, rečenica Elfride Jelinek može zavoditi ka Tabaševiću, budući da zadihan narativni ritam (ovde svaka rečenica započinje malim slovom; doduše niko od junaka i ne zaslužuje veliko!) prirodno iziskuje galopiraju��e čitanje, iako je Elfridino pisanje lišeno "pojezičnosti", što po sebi ne mora da bude ni vrlina ni mana. Ali ovde to mana, svakako nije.
Tolstoj sa "Anom Karenjinom" nametljiva je klasik-analogija koju Elfridin roman sobom upliće u razmatranje. U pomno razrađivanom motivu bračnog lova, odnosno bračne pijace - u "Ljubavnicama" to je metaforički (ujedno žestoko zajedljivo) prevedeno na ravan stočnog tržišta - ono što se u ruskom evergrinu ticalo Kiti, kod Jelinek će se ticati Brigite i Paule. Plus-minus otprilike jedan vek, niži socijalno-klasni milje, a zatim tu su i drugačije poetičko-formacijske postavke, pa bi se narativ mogao podvesti pod etiketu malograđanske antibajke (tipizirani uvod, upisana sekundarnost junačice i "hepiend" smiraj u zajedništvu), ali i groteskno izvrnutog herz-romana, te iščitavati u okrilju karikaturalno-plošnog, dakle, satiričnog, odnosno angažovano-sarkastičnog obličja realizma,... Mada su imenovane heroine dominantno rabljene fokalne tačke - odlična je ona kompoziciona deonica u "Venčanju" kada se (konačno) u istom poglavlju sustiču inače paralelne sudbine i Paule i Brigite - ipak je (žensko)sveznajući narator mobilniji i na istolik, dosledno satirizovan način pristupa i podriva i ostale rivalitetski postavljene protagoniste (Eriha, Hajnca, Suzi, Astmu, svekrve), svakako bez obzira na njihov rodni predznak. Zamamno je, u tom smislu, Jelinek zamišljati kao izokrenutog Tolstoja sa rendgenskim naočarima: nema epske razmahnutosti, niti poetizacije, dubinske psihologizacije niti deskripcije - narator(ka) se u jednom autopoetičkom, persiflirajućem trenutku bukvalno izvinjava što je podlegla opisivanju! Takođe, rečenični iskazi šturi su i jasni, a odnosi među junacima suzbijeni su na "skelet" odnosa među junacima. Evo-vam-adekvatna-dioptrija-pa-p(r)ogledajte! nameće nam se sa svake stranice teksta. Stoga su glavnicom svi likovi uprošćeni i svedeni na funkcije, a radikalizacija postupka uzrokuje povišenu karikaturalnost (videti primerice kako se Brigita i Suzi - udavače - nadmeću oko toga koja će se pokazati boljom domaćicom i Hajncu brže napraviti bečku šniclu ili mu skinuti fleku sa odeće), apsurd ("možda je dete i bolje od šivaće mašine, sa detetom se barem može šetati po čistom vazduhu, a sa mašinom ne. mašina nema srce, dete ima."), odnosno ironiji (genijalno je, recimo, što Erih koga loži brzina ne uspeva ni da položi vozački ispit). Na toj liniji je, dakako, teška (sečivo rugalačkog) istodobno i zabavno-otrežnjujuća komika za kojom se poseže izdašno: "batine nikad ne mogu da nadoknade novac. novac vredi više od batina." (deduktivni komentar-ilustracija odnosa Eriha i Paule, pri tome se predoseća kome su batine namenjene).
Izuzev feminističkog pristupa, "Ljubavnice" se široko otvaraju i prema klasnom, što će reći antikapitalističkom čitanju. Stoga već u prvim recima fabrika penetrira u pejzaž, a dalje, sve "vodeće" likove karakteriše nižeklasnost, upisana i u zanimanjima koja im se nude - izuzimajući Suzi, premda je i njen svetonazor amplifikovano nakaradan: nju, naime, tišti problem patnje u svetu, a kada progovori "izbljuje veliku količinu gladnih ljudi" - dok je kastinski zid nemoguće preskočiti. Suzi zato istinski ne želi Hajnca, direktoru je nemoguće da poseti (običnu radnicu) Brigitu u njenom stanu, a sekretarice (blizina direktoru) se osorno ponašaju prema običnim radnicama. Svaka društvena institucija (porodica, brak, profesija), ali i pojedinac (bez obzira na pol) predstavljaju istovetnu ćeliju, odnosno neispunjenje. Junaci su osuđeni na nivo baze, a njihove preokupacije svedene su na telesno-materijalno dole (sticanje i prirodne nagone). Otud i česta animalno-stočna metaforika (što je vrlo važno) vezana za sve, a duhovna nadogradnja hotimično postoji isključivo kao kuriozitet. Zato se u "Ljubavnicama" kao "toploj (kapitalističkoj) ljubavnoj priči" s vremena na vreme da osetiti dah pamfletskog (diktat unapred zadatih teza), praćen blagim osećajem repetitivnosti.
Tolstoj sa "Anom Karenjinom" nametljiva je klasik-analogija koju Elfridin roman sobom upliće u razmatranje. U pomno razrađivanom motivu bračnog lova, odnosno bračne pijace - u "Ljubavnicama" to je metaforički (ujedno žestoko zajedljivo) prevedeno na ravan stočnog tržišta - ono što se u ruskom evergrinu ticalo Kiti, kod Jelinek će se ticati Brigite i Paule. Plus-minus otprilike jedan vek, niži socijalno-klasni milje, a zatim tu su i drugačije poetičko-formacijske postavke, pa bi se narativ mogao podvesti pod etiketu malograđanske antibajke (tipizirani uvod, upisana sekundarnost junačice i "hepiend" smiraj u zajedništvu), ali i groteskno izvrnutog herz-romana, te iščitavati u okrilju karikaturalno-plošnog, dakle, satiričnog, odnosno angažovano-sarkastičnog obličja realizma,... Mada su imenovane heroine dominantno rabljene fokalne tačke - odlična je ona kompoziciona deonica u "Venčanju" kada se (konačno) u istom poglavlju sustiču inače paralelne sudbine i Paule i Brigite - ipak je (žensko)sveznajući narator mobilniji i na istolik, dosledno satirizovan način pristupa i podriva i ostale rivalitetski postavljene protagoniste (Eriha, Hajnca, Suzi, Astmu, svekrve), svakako bez obzira na njihov rodni predznak. Zamamno je, u tom smislu, Jelinek zamišljati kao izokrenutog Tolstoja sa rendgenskim naočarima: nema epske razmahnutosti, niti poetizacije, dubinske psihologizacije niti deskripcije - narator(ka) se u jednom autopoetičkom, persiflirajućem trenutku bukvalno izvinjava što je podlegla opisivanju! Takođe, rečenični iskazi šturi su i jasni, a odnosi među junacima suzbijeni su na "skelet" odnosa među junacima. Evo-vam-adekvatna-dioptrija-pa-p(r)ogledajte! nameće nam se sa svake stranice teksta. Stoga su glavnicom svi likovi uprošćeni i svedeni na funkcije, a radikalizacija postupka uzrokuje povišenu karikaturalnost (videti primerice kako se Brigita i Suzi - udavače - nadmeću oko toga koja će se pokazati boljom domaćicom i Hajncu brže napraviti bečku šniclu ili mu skinuti fleku sa odeće), apsurd ("možda je dete i bolje od šivaće mašine, sa detetom se barem može šetati po čistom vazduhu, a sa mašinom ne. mašina nema srce, dete ima."), odnosno ironiji (genijalno je, recimo, što Erih koga loži brzina ne uspeva ni da položi vozački ispit). Na toj liniji je, dakako, teška (sečivo rugalačkog) istodobno i zabavno-otrežnjujuća komika za kojom se poseže izdašno: "batine nikad ne mogu da nadoknade novac. novac vredi više od batina." (deduktivni komentar-ilustracija odnosa Eriha i Paule, pri tome se predoseća kome su batine namenjene).
Izuzev feminističkog pristupa, "Ljubavnice" se široko otvaraju i prema klasnom, što će reći antikapitalističkom čitanju. Stoga već u prvim recima fabrika penetrira u pejzaž, a dalje, sve "vodeće" likove karakteriše nižeklasnost, upisana i u zanimanjima koja im se nude - izuzimajući Suzi, premda je i njen svetonazor amplifikovano nakaradan: nju, naime, tišti problem patnje u svetu, a kada progovori "izbljuje veliku količinu gladnih ljudi" - dok je kastinski zid nemoguće preskočiti. Suzi zato istinski ne želi Hajnca, direktoru je nemoguće da poseti (običnu radnicu) Brigitu u njenom stanu, a sekretarice (blizina direktoru) se osorno ponašaju prema običnim radnicama. Svaka društvena institucija (porodica, brak, profesija), ali i pojedinac (bez obzira na pol) predstavljaju istovetnu ćeliju, odnosno neispunjenje. Junaci su osuđeni na nivo baze, a njihove preokupacije svedene su na telesno-materijalno dole (sticanje i prirodne nagone). Otud i česta animalno-stočna metaforika (što je vrlo važno) vezana za sve, a duhovna nadogradnja hotimično postoji isključivo kao kuriozitet. Zato se u "Ljubavnicama" kao "toploj (kapitalističkoj) ljubavnoj priči" s vremena na vreme da osetiti dah pamfletskog (diktat unapred zadatih teza), praćen blagim osećajem repetitivnosti.
May 7, 2022
La primera vez que intenté leer a Elfriede Jelinek salí repelida de la primerísima página de no recuerdo cuál de sus libros. Así de visceral fue mi reacción. Bueno, me dije, si el mismísimo Miguel Sáenz piensa que lo del Nobel es una exageración y que no llega a la altura de Thomas Bernhard, probablemente puedo saltarme a esta autora sin remordimientos.
Ahora entiendo que en aquel momento no estaba preparada yo para apreciar lo que Jelinek me estaba dando. Y también tengo una opinión distinta sobre lo dicho entonces por Miguel Sáenz, como sobre la indignación que causó en ciertos señores nórdicos o austriacos la concesión del Nobel de literatura a esta autora. Ahora, por supuesto, Las amantes me ha producido un regocijo casi culpable, porque mira que suena mal eso de regocijarse con una historia donde las mujeres acaban tan degradadas y vapuleadas. Pero, precisamente, es el placer vindicativo de quien oye a alguien cantar verdades a pleno pulmón y lo más clarito posible. «¡Ahí, dale duro, Elfriede», dan ganas de jalear en algunas páginas.
Podría parecer entonces que le estoy dando la razón a Miguel Sáenz cuando afirmaba que a Jelinek le habían dado el Nobel solo por feminista. Ante todo, no me creo yo con cultura lectora suficiente, ni de lejos, para discutirle nada a Sáenz, sobre todo porque, como ya he dejado claro, este es el primer libro de la austriaca que he leído hasta ahora (los dos párrafos del otro no cuentan). Qué sé yo si su obra da para Nobel, es que ni me importa. Lo que sé es que formalmente Las amantes me ha sorprendido y me ha convencido. Me ha sorprendido por el modo en que están narradas las historias de Brigitte y de Paula, a base de oraciones cortas y descarnadas y mucho punto y aparte y nada de poner mayúscula a inicio de frase, frases que luego ya se acumulan en párrafos más densos. Y me ha convencido porque esa construcción tan particular en ningún momento me ha cansado o se ha interpuesto entre la historia y yo. Puedo entender ahora a quienes dicen que en la escritura de Jelinek se nota su formación como intérprete de música clásica (en ocasiones me imaginaba este libro como una ópera). Entre ellos el propio Miguel Sáenz, que no podía sino reconocer que sí, que Elfriede Jelinek «escribe muy bien debido a su excelente oído musical».
Voy a tener que leer el resto de la obra de Elfriede Jelinek, si no por gusto, que también, para entender (mejor) qué les picaba a tantos señores, no solo a Sáenz, que tanta necesidad sentían de manifestar que la austriaca escribe muy bien, que su obra es interesante, pero que «no es suficiente».
Ahora entiendo que en aquel momento no estaba preparada yo para apreciar lo que Jelinek me estaba dando. Y también tengo una opinión distinta sobre lo dicho entonces por Miguel Sáenz, como sobre la indignación que causó en ciertos señores nórdicos o austriacos la concesión del Nobel de literatura a esta autora. Ahora, por supuesto, Las amantes me ha producido un regocijo casi culpable, porque mira que suena mal eso de regocijarse con una historia donde las mujeres acaban tan degradadas y vapuleadas. Pero, precisamente, es el placer vindicativo de quien oye a alguien cantar verdades a pleno pulmón y lo más clarito posible. «¡Ahí, dale duro, Elfriede», dan ganas de jalear en algunas páginas.
Podría parecer entonces que le estoy dando la razón a Miguel Sáenz cuando afirmaba que a Jelinek le habían dado el Nobel solo por feminista. Ante todo, no me creo yo con cultura lectora suficiente, ni de lejos, para discutirle nada a Sáenz, sobre todo porque, como ya he dejado claro, este es el primer libro de la austriaca que he leído hasta ahora (los dos párrafos del otro no cuentan). Qué sé yo si su obra da para Nobel, es que ni me importa. Lo que sé es que formalmente Las amantes me ha sorprendido y me ha convencido. Me ha sorprendido por el modo en que están narradas las historias de Brigitte y de Paula, a base de oraciones cortas y descarnadas y mucho punto y aparte y nada de poner mayúscula a inicio de frase, frases que luego ya se acumulan en párrafos más densos. Y me ha convencido porque esa construcción tan particular en ningún momento me ha cansado o se ha interpuesto entre la historia y yo. Puedo entender ahora a quienes dicen que en la escritura de Jelinek se nota su formación como intérprete de música clásica (en ocasiones me imaginaba este libro como una ópera). Entre ellos el propio Miguel Sáenz, que no podía sino reconocer que sí, que Elfriede Jelinek «escribe muy bien debido a su excelente oído musical».
Voy a tener que leer el resto de la obra de Elfriede Jelinek, si no por gusto, que también, para entender (mejor) qué les picaba a tantos señores, no solo a Sáenz, que tanta necesidad sentían de manifestar que la austriaca escribe muy bien, que su obra es interesante, pero que «no es suficiente».
June 10, 2021
Beni bitirdi bu kitap, uzun süredir okuduğum en brutal şeydi sanırım. Bu kitapta mutlu hiçbir şey yok. Bir diğer Avusturyalı olan Thomas Bernhard’ı andım sık sık, ama Bernhard beni eğlendiriyor zaman zaman, Jelinek sağolsun öldürdü. Üstelik bu en az şiddet ve sadizm barındıran eseriymiş, vay halimize o zaman. Kendisi Nobel alınca jüriden istifa eden Knut Ahnlund’un dediği gibi “kaotik, pornografik” ve rahatsız edici gerçekten. Ha peki sevdim mi, açıkçası çok sevdim. Hakkında kopan tartışmalara şaşırmamak lazım, sığ bir bakışla kadınları çokça aşağılıyor gibi görünebilir ama aslında devasa bir toplum, kapitalizm ve ataerki eleştirisi var kitapta. Çevirmenin önsözde yazdığı doğru; bu kitapta aşktan çok nefret var. Aile denen kurumun ne biçim bir yalan olduğunu suratımıza -hem de epey sert şekilde- çarpıyor yazar. Özellikle geleneksel bir çevrede yetişen kadınların okumasını çok isterim. Belki çok ağır gelecektir ama ezberlerimizle yüzleşmeye hepimizin ihtiyacı var ve her zaman da iyi hissetmek için okumuyoruz, değil mi?
October 29, 2021
"barbatii pot fi porci, dar si contrariul. care este contrariul unui porc?"
"daca are cineva un destin, este vorba de un barbat. daca i se face cuiva un destin, este vorba de o femeie."
Si iata cum s-au creat doua tabere! Femei versus barbati, sexul slab versus sexul puternic, wonderwoman versus lumberjack, independent girl versus boy toy...
O carte cu un subiect sensibil si trist, insa recenzia mea nu va fi deloc asa, pentru ca aceste doua tabere pe mine ma amuza.
Autoarea este laureata Premiului Nobel pentru Literatura si in prezenta carte abordeaza subiecte precum casatoria, nasterea, libertatea, meseria, gospodaria, conditia femeii si a barbatului in societatea moderna.
Stilul este original, asa cum se vede din primele citate, propozitiile incep cu litera mica, numele proprii de asemenea iar dialogurile nu exista in carte, fiindu-ne prezentate gandurile si sentimentele personajelor intr-un mod direct, dur si foarte onest.
Realitatile spuse sunt brutale si crude reflectand triste adevaruri din societatea noastra, cum ar fi conditia oamenilor de la tara, sansa oamenilor la educatie, rolul femeii ca mama, alcoolismul cronic la barbati, bataile incasate de femei, etc.
Se pune accent mai ales pe faptul ca barbatul a ajuns sa fie prea rasfatat si servit in societatea noastra de catre femeile disperate. De asemenea am observat ca femeile se saboteaza intre ele, mai ales cele batrane pe cele tinere, in loc sa se ajute sau sa dea un exemplu pozitiv. Practic daca bunica a esuat trebuie sa esueze si mama si fiica si nepotica.
In ceea ce priveste subiectul romanului, o cunoastem pe brigitte, o croitoreasa de sutiene ce isi pune toate sperantele de viitor in seducerea lui heinz, un electrician vulgar si grosolan.
O cunoastem apoi pe paula, care are 15 ani, locuieste la tara si are de ales sa se casatoreasca, sa devina casnica sau vanzatoare. Ea insa este ambitioasa si vrea sa devina intai croitoreasa.
Intorcandu-ne la brigitte, devenim martori la stradaniile acesteia de a ramane insarcinata cu heinz, desi parintii acestuia nu o plac si i-ar dori o partida mai buna. In schimb paula invata croitorie degeaba, pentru ca se indragosteste de erich, un lemnar frumos dar alcoolic si care n-are nimic in cap si in inima.
Intre timp brigitte se chinuie sa ramana insarcinata si pana la urma reuseste, punand astfel mana pe heinz. La randul ei, paula ramane din prima insarcinata si ajunge de rasul satului, pentru ca erich nu vrea s-o ia de nevasta.
La ce sa ne asteptam asadar? Doua neveste fericite sau doua amante insarcinate si parasite? Ramane sa aflati citind romanul.
Cateva lucruri interesante/utile ( Doamne fereste!) de retinut:
-despre femei: "adesea gura lumii face glumele ei hazlii despre persoane ca paula. aceste glume spun in concluzie ca pe cat de proaste femeile, pe atat sunt de dragute totusi."
-despre barbati: "in alte variante glumele mai spun si ca, pe cat de brutali, prefacuti si de vicleni sunt barbatii, pe atat sunt de draguti totusi."
-ce crede femeia despre nastere/copil: "facutul in sine nu-i prea placut, purtatul pana la termen si mai putin, sa-l nasti nu-i nici pe departe o gluma, sa-l ai te scoate din pepeni." ; "am realizat deja ceva, asta sa-mi fie imbold sa realizez pe mai departe ceva."
-ce crede barbatul despre nastere/copil: "in afara de nevasta, mai am acum inca o creatura pe care o pot cafti si la care pot urla."
- copilul: "persoana principala insa, copilasul, e-nfasata si caftita pana ajunge sa umble si sa mearga pe trotineta; apoi e palmuit si incarcat cu plase de cumparaturi."
- femeia despre a face dragoste: "brigitte nu simte nimic, decat un razuit ciudat, neplacut intr-insa. brigitte simte dragostea intr-insa."
-barbatul despre a face dragoste: "heinz geme si el, ca brigitte sa vada cum se straduieste pentru ea si cat este de puternic. heinz geme de forta, nu de dragoste."
- cum sa pastrezi barbatul langa tine ( sfat de la mama): "brigitte trebuie sa-i lase lui heinz lesa lunga, dar sa nu-i dea drumul, sa nici nu-l incuie acum, sa-l incuie abia mai tarziu, dar sa-l tina totusi strans, sa-l lege de ea cu mii de maruntisuri, cum ar fi un bebe micut. dar si cu aptitudini si talente manuale speciale: de ex. spalatul rufelor."
P.s. Nu sunt de acord cu primul citat. As vrea sa precizez ca eu sunt pro piggy, de orice natura, mai ales de Guineea.
"daca are cineva un destin, este vorba de un barbat. daca i se face cuiva un destin, este vorba de o femeie."
Si iata cum s-au creat doua tabere! Femei versus barbati, sexul slab versus sexul puternic, wonderwoman versus lumberjack, independent girl versus boy toy...
O carte cu un subiect sensibil si trist, insa recenzia mea nu va fi deloc asa, pentru ca aceste doua tabere pe mine ma amuza.
Autoarea este laureata Premiului Nobel pentru Literatura si in prezenta carte abordeaza subiecte precum casatoria, nasterea, libertatea, meseria, gospodaria, conditia femeii si a barbatului in societatea moderna.
Stilul este original, asa cum se vede din primele citate, propozitiile incep cu litera mica, numele proprii de asemenea iar dialogurile nu exista in carte, fiindu-ne prezentate gandurile si sentimentele personajelor intr-un mod direct, dur si foarte onest.
Realitatile spuse sunt brutale si crude reflectand triste adevaruri din societatea noastra, cum ar fi conditia oamenilor de la tara, sansa oamenilor la educatie, rolul femeii ca mama, alcoolismul cronic la barbati, bataile incasate de femei, etc.
Se pune accent mai ales pe faptul ca barbatul a ajuns sa fie prea rasfatat si servit in societatea noastra de catre femeile disperate. De asemenea am observat ca femeile se saboteaza intre ele, mai ales cele batrane pe cele tinere, in loc sa se ajute sau sa dea un exemplu pozitiv. Practic daca bunica a esuat trebuie sa esueze si mama si fiica si nepotica.
In ceea ce priveste subiectul romanului, o cunoastem pe brigitte, o croitoreasa de sutiene ce isi pune toate sperantele de viitor in seducerea lui heinz, un electrician vulgar si grosolan.
O cunoastem apoi pe paula, care are 15 ani, locuieste la tara si are de ales sa se casatoreasca, sa devina casnica sau vanzatoare. Ea insa este ambitioasa si vrea sa devina intai croitoreasa.
Intorcandu-ne la brigitte, devenim martori la stradaniile acesteia de a ramane insarcinata cu heinz, desi parintii acestuia nu o plac si i-ar dori o partida mai buna. In schimb paula invata croitorie degeaba, pentru ca se indragosteste de erich, un lemnar frumos dar alcoolic si care n-are nimic in cap si in inima.
Intre timp brigitte se chinuie sa ramana insarcinata si pana la urma reuseste, punand astfel mana pe heinz. La randul ei, paula ramane din prima insarcinata si ajunge de rasul satului, pentru ca erich nu vrea s-o ia de nevasta.
La ce sa ne asteptam asadar? Doua neveste fericite sau doua amante insarcinate si parasite? Ramane sa aflati citind romanul.
Cateva lucruri interesante/utile ( Doamne fereste!) de retinut:
-despre femei: "adesea gura lumii face glumele ei hazlii despre persoane ca paula. aceste glume spun in concluzie ca pe cat de proaste femeile, pe atat sunt de dragute totusi."
-despre barbati: "in alte variante glumele mai spun si ca, pe cat de brutali, prefacuti si de vicleni sunt barbatii, pe atat sunt de draguti totusi."
-ce crede femeia despre nastere/copil: "facutul in sine nu-i prea placut, purtatul pana la termen si mai putin, sa-l nasti nu-i nici pe departe o gluma, sa-l ai te scoate din pepeni." ; "am realizat deja ceva, asta sa-mi fie imbold sa realizez pe mai departe ceva."
-ce crede barbatul despre nastere/copil: "in afara de nevasta, mai am acum inca o creatura pe care o pot cafti si la care pot urla."
- copilul: "persoana principala insa, copilasul, e-nfasata si caftita pana ajunge sa umble si sa mearga pe trotineta; apoi e palmuit si incarcat cu plase de cumparaturi."
- femeia despre a face dragoste: "brigitte nu simte nimic, decat un razuit ciudat, neplacut intr-insa. brigitte simte dragostea intr-insa."
-barbatul despre a face dragoste: "heinz geme si el, ca brigitte sa vada cum se straduieste pentru ea si cat este de puternic. heinz geme de forta, nu de dragoste."
- cum sa pastrezi barbatul langa tine ( sfat de la mama): "brigitte trebuie sa-i lase lui heinz lesa lunga, dar sa nu-i dea drumul, sa nici nu-l incuie acum, sa-l incuie abia mai tarziu, dar sa-l tina totusi strans, sa-l lege de ea cu mii de maruntisuri, cum ar fi un bebe micut. dar si cu aptitudini si talente manuale speciale: de ex. spalatul rufelor."
P.s. Nu sunt de acord cu primul citat. As vrea sa precizez ca eu sunt pro piggy, de orice natura, mai ales de Guineea.
November 16, 2022
Im Kontext seiner Zeit gelesen und verstanden ist dieser frühe Roman Elfriede Jelineks eine für die 70er Jahre beispielhafte Abrechnung mit patriarchalen Machtverhältnissen und kleinbürgerlichen Wertvorstellungen.
Brigitte und Paula, zwei junge Frauen aus der Arbeiterschicht, wünschen sich ein erfülltes, glückliches Leben. Dazu braucht es einen tüchtigen Mann, der ein Häuschen, die neuesten Küchenmöbel und womöglich ein Auto herbeischafft. Das ist die vielversprechende Alternative zur Arbeit in der Fabrik. Der schnellste Weg zu diesem Ziel ist ein Baby.
ein kindchen muß her! ein ekelhafter, weißer, krallender, engerlingssäugling. für heinz wird es schlicht und prägnant: unser kind! es soll das dauerhafte band verkörpern, das b. sucht.
Der Stil, in dem die Geschichte erzählt wird, entspricht dem sprachkritischen Geist der Entstehungszeit: Kleinschreibung, kurze, simple Sätze, die mich an heutige Erklärtexte in einfacher Sprache erinnern, die Figuren sind wie aus Karton, alles ist holzschnittartig, exemplarisch.
Aber diese Technik macht genau das, was sie soll: sie reduziert auf das Wesentliche, schleift und ätzt jeden Glanz und Schnörkel weg, bis der nackte Untergrund grausam offen liegt. Schonungslos entlarvt sie die Sprachformeln, die verharmlosend und beschönigend so tun, als müsse die Welt so sein wie sie ist, und zeigt, was hinter den Worten von Liebestraum und Glück im Heim brodelt: Gier, Hass und Eitelkeit als Folge gesellschaftlicher Machtverhältnisse, festgeschrieben als vermeintliche Naturgesetze.
Deutlich erkennt man die Anfänge der Sprachkunst Elfriede Jelineks, die sie in der Folge immer mehr verdichtet und inhaltlich differenzierter, formal komplexer und stilistisch eleganter zu einem unverwechselbaren Alleinstellungsmerkmal entwickelt hat.
Brigitte und Paula, zwei junge Frauen aus der Arbeiterschicht, wünschen sich ein erfülltes, glückliches Leben. Dazu braucht es einen tüchtigen Mann, der ein Häuschen, die neuesten Küchenmöbel und womöglich ein Auto herbeischafft. Das ist die vielversprechende Alternative zur Arbeit in der Fabrik. Der schnellste Weg zu diesem Ziel ist ein Baby.
ein kindchen muß her! ein ekelhafter, weißer, krallender, engerlingssäugling. für heinz wird es schlicht und prägnant: unser kind! es soll das dauerhafte band verkörpern, das b. sucht.
Der Stil, in dem die Geschichte erzählt wird, entspricht dem sprachkritischen Geist der Entstehungszeit: Kleinschreibung, kurze, simple Sätze, die mich an heutige Erklärtexte in einfacher Sprache erinnern, die Figuren sind wie aus Karton, alles ist holzschnittartig, exemplarisch.
Aber diese Technik macht genau das, was sie soll: sie reduziert auf das Wesentliche, schleift und ätzt jeden Glanz und Schnörkel weg, bis der nackte Untergrund grausam offen liegt. Schonungslos entlarvt sie die Sprachformeln, die verharmlosend und beschönigend so tun, als müsse die Welt so sein wie sie ist, und zeigt, was hinter den Worten von Liebestraum und Glück im Heim brodelt: Gier, Hass und Eitelkeit als Folge gesellschaftlicher Machtverhältnisse, festgeschrieben als vermeintliche Naturgesetze.
Deutlich erkennt man die Anfänge der Sprachkunst Elfriede Jelineks, die sie in der Folge immer mehr verdichtet und inhaltlich differenzierter, formal komplexer und stilistisch eleganter zu einem unverwechselbaren Alleinstellungsmerkmal entwickelt hat.
May 9, 2013
أولا: أبو أم النسوية يا ستي اللي تعمل كده.. أبو أم النسوية كمان مرة اللي عاملالكوا خرم في دماغكوا..ايه الزفت ده!
الرجالة ناس أشرار مش مهتمين غير بالجنس والسكر، والستات بيعملوا نفسهم بيحبوا عشان يلاقوا بيت يلمهم، ومصيرك مسدود مسدود يا ولدي..
الحاجة الكويسة الوحيدة في الرواية هي تراكيب الجمل، والأسلوب..
ثانيًا: عزيزي المترجم الكبير مصطفى ماهر، اسمها "خرا" وبالفصحى "خراء" ودي كلمة متداولة على فكرة عادي جدًا وكل الناس بتقولها، ومش لازم حضرتك تترجمها "نيلة" كلمة نيلة دي أصلا انقرضت.
كلمة خرا بتضاي��ك؟ طب خرا خرا خرا.. يتقرفك خرا؟ طب خرا خرا خرا
الترجمة في حد ذاتها من حيث صياغة الجمل جيدة، بس الأخ المترجم شايف انه لازم يحذف كلاف ويلطف كلام ومش عارف يعمل ايه عشان هو راجل مؤدب وكده، وأنا أحب اقولك ممكن تترجم أدب أطفال ميكونش فيه الكلام العيب وتخلص.
غير كده، أبيوز الهامش ده مقرف والله.. انت مش بتعمل بحث، انت بترجم، يعني الهامش اللي ملوش لازمة يتشال، انما تعد حضرتك تعلق على كل جملة، وتقول أصل الكاتبة هنا قصدها كذا، أصل هي عايزة تقول كذا.. متكتب الرواية انت أحسن حضرتك؟
وفي النهاية أحب أقول
خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خراخرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا
الرجالة ناس أشرار مش مهتمين غير بالجنس والسكر، والستات بيعملوا نفسهم بيحبوا عشان يلاقوا بيت يلمهم، ومصيرك مسدود مسدود يا ولدي..
الحاجة الكويسة الوحيدة في الرواية هي تراكيب الجمل، والأسلوب..
ثانيًا: عزيزي المترجم الكبير مصطفى ماهر، اسمها "خرا" وبالفصحى "خراء" ودي كلمة متداولة على فكرة عادي جدًا وكل الناس بتقولها، ومش لازم حضرتك تترجمها "نيلة" كلمة نيلة دي أصلا انقرضت.
كلمة خرا بتضاي��ك؟ طب خرا خرا خرا.. يتقرفك خرا؟ طب خرا خرا خرا
الترجمة في حد ذاتها من حيث صياغة الجمل جيدة، بس الأخ المترجم شايف انه لازم يحذف كلاف ويلطف كلام ومش عارف يعمل ايه عشان هو راجل مؤدب وكده، وأنا أحب اقولك ممكن تترجم أدب أطفال ميكونش فيه الكلام العيب وتخلص.
غير كده، أبيوز الهامش ده مقرف والله.. انت مش بتعمل بحث، انت بترجم، يعني الهامش اللي ملوش لازمة يتشال، انما تعد حضرتك تعلق على كل جملة، وتقول أصل الكاتبة هنا قصدها كذا، أصل هي عايزة تقول كذا.. متكتب الرواية انت أحسن حضرتك؟
وفي النهاية أحب أقول
خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خراخرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا خرا
August 30, 2021
Aşk romanı değil, ismi yanıltmasın. Hatta aşk romanının tam karşısında bir roman. Zor bir okuma. Hissettirdikleri nedeni ile…Alıştığımız türde bir anlatımı da yok. Kısa cümleler ile ilerleyen hayatlar var.
Anlatıcının okuyucuyu afallatmak için ironiye başvurarak sürekli sistem ağzı ile konuşması nedeniyle hiçbir karakter ile empati kuramıyor aksine yabancılaşıyorsunuz ki önsözden alıntıyla belirtmeliyim yazarın hedefi de bu imiş. Belirmekte fayda var; çevirmenin önsözü çok doyurucu ve bu kitabı okumaya hazırlayıcı…Kullanılan tekniklerin öz/biçem uyumuna nasıl hizmet ettiği çok detaylı açıklanmış.
Romanın bence en etkileyici kısmı eğitimsiz kadınlar arasındaki korkutucu düşmanlık seviyesi…
Kitapta etkilendiğim —-spoilerımsı—-bazı tespitleri not düşmek istedim;
-Hem erkeklere hem kadınlara, ama özellikle de kadınlara aileleri tarafından İŞGÜCÜ olarak bakılması meselesi,
-Erke bağlı kadın mevcudiyetinin koşulsuz kanıksanmışlığı ile başka türlü bir mevcudiyetin hayal dahi edilemiyor olması,
-Kadının aklındaki tek şeyin “çok fazla rakibinin olduğu tehdidi karşısında, erkeğini elinde tutması gerekliliği ile, erkekten gelen taleplerin tamamına sorgulamadan evet demesi gerektiği” olması🤨,
-Paula’nın kadınların hep yaptığını yapan bir başka kadın (Erich’e yemek veren ve heykel gibi hizmet eden kadın,sadece bu kadar) olması nedeni ile Erich’in Paula ile ilgili hiçbir anısının olmaması,
-Brigitte’nin diğer kadınlar ile sürekli rekabet halinde olması ve bir erkeğe yamanma kaygısı nedeniyle bir halat gibi kıvrılmış, sıkılmış ve bu nedenle doğada var olan örneğin bir ayçiçeğinin güzelliğini dahi göremeyecek kadar doğal güzelliklere karşı körleşmiş olmasının karşısında, sevgi gören/gösterilen bir ortamda yaşayan Susi’nin Brigitte’nin tam tersi yaklaşımda bir karakter olması…
M. Haneke’nin, Jelinek’in “Piyanist” kitabından uyarlayarak çektiği “La Pianiste” filmini yıllar önce izlemiş ve çok beğenmiştim. Jelinek’in diğer kitaplarını da oldukça merak ettim.
Anlatıcının okuyucuyu afallatmak için ironiye başvurarak sürekli sistem ağzı ile konuşması nedeniyle hiçbir karakter ile empati kuramıyor aksine yabancılaşıyorsunuz ki önsözden alıntıyla belirtmeliyim yazarın hedefi de bu imiş. Belirmekte fayda var; çevirmenin önsözü çok doyurucu ve bu kitabı okumaya hazırlayıcı…Kullanılan tekniklerin öz/biçem uyumuna nasıl hizmet ettiği çok detaylı açıklanmış.
Romanın bence en etkileyici kısmı eğitimsiz kadınlar arasındaki korkutucu düşmanlık seviyesi…
Kitapta etkilendiğim —-spoilerımsı—-bazı tespitleri not düşmek istedim;
-Hem erkeklere hem kadınlara, ama özellikle de kadınlara aileleri tarafından İŞGÜCÜ olarak bakılması meselesi,
-Erke bağlı kadın mevcudiyetinin koşulsuz kanıksanmışlığı ile başka türlü bir mevcudiyetin hayal dahi edilemiyor olması,
-Kadının aklındaki tek şeyin “çok fazla rakibinin olduğu tehdidi karşısında, erkeğini elinde tutması gerekliliği ile, erkekten gelen taleplerin tamamına sorgulamadan evet demesi gerektiği” olması🤨,
-Paula’nın kadınların hep yaptığını yapan bir başka kadın (Erich’e yemek veren ve heykel gibi hizmet eden kadın,sadece bu kadar) olması nedeni ile Erich’in Paula ile ilgili hiçbir anısının olmaması,
-Brigitte’nin diğer kadınlar ile sürekli rekabet halinde olması ve bir erkeğe yamanma kaygısı nedeniyle bir halat gibi kıvrılmış, sıkılmış ve bu nedenle doğada var olan örneğin bir ayçiçeğinin güzelliğini dahi göremeyecek kadar doğal güzelliklere karşı körleşmiş olmasının karşısında, sevgi gören/gösterilen bir ortamda yaşayan Susi’nin Brigitte’nin tam tersi yaklaşımda bir karakter olması…
M. Haneke’nin, Jelinek’in “Piyanist” kitabından uyarlayarak çektiği “La Pianiste” filmini yıllar önce izlemiş ve çok beğenmiştim. Jelinek’in diğer kitaplarını da oldukça merak ettim.
June 4, 2015
In the novel, Jelinek – an Austrian novelist who won the Nobel Prize for Literature in 2004 (a seemingly controversial choice) – employs an ‘interesting’ style. She avoids capitalisation entirely (including proper nouns). Each sentence is given a paragraph break, regardless of length. Sentences are, for the most part, short.
Complementing (compounding?) the experimental nature of the novel is the fact that the courses of the lives of two women are told against each other. One chapter we are with Bbrigette who hates Hheinz but loves the idea of marrying him because he represents her best chance at material wealth and ‘the good life’; and the next chapter we are with Ppaula, who follows her heart and dreams rather than conforming to society’s conception of that very same ‘good life’.
As an exercise in creatively eviscerating the place of ‘woman’ in society through a Marxist/ feminist lens, it is a great success. Class and gender are effectively explored and critiqued through the narrative. As an exercise of skilful writing and storytelling, I’m less convinced. While I’d not go so far as denounce Jelinek as a fraud or of completely lacking in talent, I didn’t enjoy the act of reading as I usually do. It felt like a chore, and that’s rarely a recommendation.
Complementing (compounding?) the experimental nature of the novel is the fact that the courses of the lives of two women are told against each other. One chapter we are with Bbrigette who hates Hheinz but loves the idea of marrying him because he represents her best chance at material wealth and ‘the good life’; and the next chapter we are with Ppaula, who follows her heart and dreams rather than conforming to society’s conception of that very same ‘good life’.
As an exercise in creatively eviscerating the place of ‘woman’ in society through a Marxist/ feminist lens, it is a great success. Class and gender are effectively explored and critiqued through the narrative. As an exercise of skilful writing and storytelling, I’m less convinced. While I’d not go so far as denounce Jelinek as a fraud or of completely lacking in talent, I didn’t enjoy the act of reading as I usually do. It felt like a chore, and that’s rarely a recommendation.
December 10, 2021
çünkü mutluluk bir raslantıdır. yasaların veya mantıksal davranışların bir sıralaması değildir mutluluk.
Kısa ve kesik cümlelerle kurulmuş yazım tarzı kimi yerlerde terkedilse daha iyi olabilirdi. Paula ve Brigitte'nin hayatlarının farklı yönlere kaymasının altı daha çok doldurulsaydı keşke. Yine de yazıldığı dönem ve eleştirdiği kurumlar/gelenekler düşünüldüğünde değerli bir kitap. Yazarın diğer eserlerini de okuma isteği uyandırdı.
Kısa ve kesik cümlelerle kurulmuş yazım tarzı kimi yerlerde terkedilse daha iyi olabilirdi. Paula ve Brigitte'nin hayatlarının farklı yönlere kaymasının altı daha çok doldurulsaydı keşke. Yine de yazıldığı dönem ve eleştirdiği kurumlar/gelenekler düşünüldüğünde değerli bir kitap. Yazarın diğer eserlerini de okuma isteği uyandırdı.
December 12, 2022
Jelinek explores the way that class and patriarchy affect social relations and individuals' psyches in her narratives, but she also embraces a radical prose style that incisively cuts through platitudes and social mores to expose the raw domination underlying social identities. I imagine this is where many readers may run into problems with her. She frequently uses repetition and a starkly sardonic tone. Her MO all but rules out sustained instances of expressive or descriptive language; her style reads as very episodic. And of course there are the myriad episodes of violence, particularly of a sexual nature.
Nonetheless, I was very impressed with her writing. I wouldn't necessarily call it fun to read, but I have found her novels to be very rewarding, particularly Women As Lovers. The name of the novel calls to mind D.H. Lawrence, and a lot about this story reminds me of a turn-of-the-century British novel in its exploration of social and sexual themes. The opening sentences describe a factory in an Austrian village in terms that pare its existence down to the relation between it and the people that labor in it. Though this immediately strikes one as a very Marxist literary device, Jelinek doesn't use didactic Marxist jargon, so the book achieves a sort of naïve narrative voice, almost reminiscent of a dark fairy tale.
There are two main protagonists, both women. One, Brigitte, moves ruthlessly through life, with no concern for her own dignity and holding no illusions about love, interested only in financial security. She sees her own sexuality only as a means of achieving this and pursues a socially mobile, boorish middle-class lout. The other woman, Paula has no sense for securing her material well being, and falls in love with a man with few prospects and little regard for her. The story proceeds much as you can guess it will, without much suspense, but the narrator's commentary keeps you involved in the unfolding events.
In telling this kind of story, it seems like there is a fine line between, on the one hand, being reductive and confirming that reality conforms to the broad demands of theory, or on the other hand, telling one of those dramatic tales that seems to touch reality at no point, and ultimately seems to have little relevance to life as we live it. I think Women manages to evade this particular bind because despite the inevitability of its outcome, and equally, because of it, there is a sense of tragedy accompanied by sharp and insightful commentary that prevents the story from seeming to become merely socialist/feminist propaganda.
I would encourage interested readers to give this novel a try because Jelinek has a really unique style and a definite gift for unusual and provocative descriptions. In fact, pretty much everything about her writing is provocative and rewarding. I was also impressed to learn that Jelinek has written a German translation of Gravity's Rainbow, which is no small feat, and the libretto for an opera based on Lynch's Lost Highway.
Nonetheless, I was very impressed with her writing. I wouldn't necessarily call it fun to read, but I have found her novels to be very rewarding, particularly Women As Lovers. The name of the novel calls to mind D.H. Lawrence, and a lot about this story reminds me of a turn-of-the-century British novel in its exploration of social and sexual themes. The opening sentences describe a factory in an Austrian village in terms that pare its existence down to the relation between it and the people that labor in it. Though this immediately strikes one as a very Marxist literary device, Jelinek doesn't use didactic Marxist jargon, so the book achieves a sort of naïve narrative voice, almost reminiscent of a dark fairy tale.
There are two main protagonists, both women. One, Brigitte, moves ruthlessly through life, with no concern for her own dignity and holding no illusions about love, interested only in financial security. She sees her own sexuality only as a means of achieving this and pursues a socially mobile, boorish middle-class lout. The other woman, Paula has no sense for securing her material well being, and falls in love with a man with few prospects and little regard for her. The story proceeds much as you can guess it will, without much suspense, but the narrator's commentary keeps you involved in the unfolding events.
In telling this kind of story, it seems like there is a fine line between, on the one hand, being reductive and confirming that reality conforms to the broad demands of theory, or on the other hand, telling one of those dramatic tales that seems to touch reality at no point, and ultimately seems to have little relevance to life as we live it. I think Women manages to evade this particular bind because despite the inevitability of its outcome, and equally, because of it, there is a sense of tragedy accompanied by sharp and insightful commentary that prevents the story from seeming to become merely socialist/feminist propaganda.
I would encourage interested readers to give this novel a try because Jelinek has a really unique style and a definite gift for unusual and provocative descriptions. In fact, pretty much everything about her writing is provocative and rewarding. I was also impressed to learn that Jelinek has written a German translation of Gravity's Rainbow, which is no small feat, and the libretto for an opera based on Lynch's Lost Highway.
April 30, 2021
Zihnen ve ruhen yoğun olduğum bir döneme denk geldiği için oldukça zorlanarak okuduğum bir kitap oldu. Ama sanılmasın ki kitap akıcı değil. Anlatımı ve dili itibariyle oldukça akıcı bir eser Aşık Kadınlar. Bu tamamen benimle alakalı bir durum.
Jelinek, 2004 yılında Nobel Edebiyat ödülünü almasına rağmen törene gidememiş. Sebebi ise kalabalık korkusu ve sosyal fobi. Buna rağmen, Jelinek'in dili bunların çok ötesine geçmiş. Kendine has bir anlatım ve dil kullanımına sahip. Sanırsınız yazarın bu tarz fobileri yok. O derece cesur o derece girişken. Açık. İddialı. Konuya, karakterlere, olaylara ait, onlardan beslenen bir anlatım bu. Devşirme değil. Kendi durumundan olgusundan beslenen bir dil.
Jelinek iki kadın işçiyi anlatımın odağına oturtuyor. Ve onları resmediyor. Aile, aşk, mutluluk üzerine kadın-erkek ilişkileri çevresinde örülen bir hapishane.
Anıl Alacaoğlu'nun mükemmel çevirisi ve aydınlatıcı önsözü ile.
Kitaplarla kalın!
Jelinek, 2004 yılında Nobel Edebiyat ödülünü almasına rağmen törene gidememiş. Sebebi ise kalabalık korkusu ve sosyal fobi. Buna rağmen, Jelinek'in dili bunların çok ötesine geçmiş. Kendine has bir anlatım ve dil kullanımına sahip. Sanırsınız yazarın bu tarz fobileri yok. O derece cesur o derece girişken. Açık. İddialı. Konuya, karakterlere, olaylara ait, onlardan beslenen bir anlatım bu. Devşirme değil. Kendi durumundan olgusundan beslenen bir dil.
Jelinek iki kadın işçiyi anlatımın odağına oturtuyor. Ve onları resmediyor. Aile, aşk, mutluluk üzerine kadın-erkek ilişkileri çevresinde örülen bir hapishane.
Anıl Alacaoğlu'nun mükemmel çevirisi ve aydınlatıcı önsözü ile.
Kitaplarla kalın!
December 20, 2013
Though compared to Thomas Bernhard I must insist that Elfriede Jelinek is nowhere close to the stature and level of his writing. She is very good and cynical, true, and she writes honestly, but at least in Women as Lovers she has not reached his level of the sentence and rhetoric given within her own misanthropy. I am not sure she has any reverence at all for a human, being they male or female. Her picture of life as an Austrian bodes ill for any it seems. But I will continue to read her work and see if my opinion might alter. I found her work to be engaging and oftentimes quite funny. She has great one-liners but there is something missing in her prose and I am not sure at this time what exactly that is. Perhaps after more time has elapsed I will get a better handle on this artist, but for now, I will leave it that she is simply only better than most.
November 12, 2019
brigitte faz sutiãs e quer casar com heinz.
paula quer ser costureira e casar com erich.
casam as duas. não uma com a outra.
teresa ficou com um nó na cabeça. não se sabe se a causa é as minúsculas ou se é os casamentos.
_____________
Prémio Nobel da Literatura 2004
Elfriede Jelinek nasceu na Áustria em 20 de outubro de 1946.
paula quer ser costureira e casar com erich.
casam as duas. não uma com a outra.
teresa ficou com um nó na cabeça. não se sabe se a causa é as minúsculas ou se é os casamentos.
_____________
Prémio Nobel da Literatura 2004
Elfriede Jelinek nasceu na Áustria em 20 de outubro de 1946.
May 9, 2013
د.مصطفى ماهر مترجم ممتاز ... فقط بجانب عبد الرحمن بدوي و سمير جريس من الممكن أن أقرأ ترجماتهم العربية من اللغة الألمانية.
إلا أنه في ترجمة هذه الرواية قام بجريمة حيث أقام من نفسه رقيبا ... و نحمد الله أن رواية عازفة البيانو سلمت من يديه و ترجمت كاملة بواسطة سمير جريس.
فيما يلي حوار ممتع ما بين د.مصطفى ماهر و سمير جريس حول ترجمة العاشقات
http://ar.qantara.de/%D8%B6%D8%AD%D9%...
إلا أنه في ترجمة هذه الرواية قام بجريمة حيث أقام من نفسه رقيبا ... و نحمد الله أن رواية عازفة البيانو سلمت من يديه و ترجمت كاملة بواسطة سمير جريس.
فيما يلي حوار ممتع ما بين د.مصطفى ماهر و سمير جريس حول ترجمة العاشقات
http://ar.qantara.de/%D8%B6%D8%AD%D9%...
January 31, 2024
3,5/4.
August 7, 2008
Reading Jelinek is intoxicatingly corrosive, like drinking the bleach and discovering that it tastes like your favorite microbrew. I wasn't able to make it through The Piano Teacher or Wonderful, Wonderful Times. It turns out that this was the book for me. Whereas the previous two were like dense slabs of wasp-studded fruitcake, this was more like a sprightly chiffon cake laced with strychnine. I have a soft spot for books that are deeply sad, yet manage to be funny in a horrible, inappropriate way (think babies as maggots!).
In an attempt to give this review some constructive value, I'll note that the book--a withering, feminist treatment of marriage and baby-making--was originally published in 1975. It may or may not read as dated. Really, are things so different now? In a lot of ways, yes, they are. But that also depends on where and how you grew up. Also, independent of the feminist angle, Women as Lovers is a scathing indictment of class injustice and constricting, soul-destroying social paradigms.
It was good times.
In an attempt to give this review some constructive value, I'll note that the book--a withering, feminist treatment of marriage and baby-making--was originally published in 1975. It may or may not read as dated. Really, are things so different now? In a lot of ways, yes, they are. But that also depends on where and how you grew up. Also, independent of the feminist angle, Women as Lovers is a scathing indictment of class injustice and constricting, soul-destroying social paradigms.
It was good times.
Read
January 14, 2024Я не можу оцінювати цю книжку, бо з літературної точки зору вона крута, і про страшні речі, які треба робити видимими, доки вони не зникнуть, але ииии читання була максимально неприємним, хотілось то вийти поблювати, то вийти у вікно (серйозно, людям з високим рівнем емпатії читати з обережністю).
Сюжет тут схематичний і простий - історія двох дівчат, які хочуть "жіночго щастя" - знайти лббов та вийти заміж. Насправді ж цей текст - дуже зла сатира на патріархальний світ, який підносить "справжнє кохання" та сім'ю як центр життя жінки, неодмінну і єдину можливість щастя, ситуацію, в якій жінка має сенс. Суспільство дуже по-фуканськи (тут прямо гарний приклад дискурсивної влади) формує уявлення про те, що бажане і потрібне (чоловік, діти, охайний будиночок, відпустка в Італії, власна справа), як має виглядати і відчуватися кохання, покроково прописує усе життя від народження до смерті (через шлюб, дітонародження, хатню працю, а також домашнє насильство, ненависть і заздрість до всього, що навколо, втому, безпросвітність, хвороби, алкоголь, зневагу). І Єлінек втирає читач_кам, як пісок у очі, контраст між цими сформованими очікуваннями і уявленнями (які для героїнь є абсолютно справжніми) та "реальними" (в лапках, власне, бо згадані вище соціальні очікування та уявлення, як може і має бути, є не менш справжніми!) причинами, чому ці дівчата так прагнуть шлюбу і що він для них означає у світі, де для жінки у бідності буквально немає і не передбачається інших прийнятних варіантів життя. Бо заміжжя, діти - це спосіб гарантувати собі мінімальну фінансову безпеку, досягнути дефолтного стану жіночності, набути сенсу. Та й альтернативи - або бути усіма зневаженою беззахисною "шльондрою", або гарувати на низькооплачуваній роботі, та ще й чути з усіх боків, що ти зневажена невдаха.
Єлінек дуже майстерно показує, що ці патріархальні настанови про "жіноче щастя" водночас мають глибоке економічне і соціальне підґрунтя, є наслідком того, як влаштоване суспільство, і не відчуваються як примус, як щось накинуте - вони настільки інтерналізовані, що дівчата букально не можуть і не хочуть уявити іншого життя.
І це буквально найстрашніше - це в'язниця, з якої не втечеш, а якщо хтось прийде і зруйнує стіни, то дістане опір і прокляття від ув'язнених.
Звісно, історично були жінки, що прагнули самостійності і свободи, і врешті багато частин в'язниці було зруйновано, принаймні, у часиині світу і для останніх поколінь. Але (і це одна з причин, чому від книжки так хуйово, якщо не вистачало постійного опису насильства усіх над усіма, огидних персонаж_ок і огидного світу) арто вийти за поріг, висунути носа з бульбашки, - і ситуації, описані Єлінек, можна побачитиу сусідньому селі чи місті, у сусідньому будинку.
Сюжет тут схематичний і простий - історія двох дівчат, які хочуть "жіночго щастя" - знайти лббов та вийти заміж. Насправді ж цей текст - дуже зла сатира на патріархальний світ, який підносить "справжнє кохання" та сім'ю як центр життя жінки, неодмінну і єдину можливість щастя, ситуацію, в якій жінка має сенс. Суспільство дуже по-фуканськи (тут прямо гарний приклад дискурсивної влади) формує уявлення про те, що бажане і потрібне (чоловік, діти, охайний будиночок, відпустка в Італії, власна справа), як має виглядати і відчуватися кохання, покроково прописує усе життя від народження до смерті (через шлюб, дітонародження, хатню працю, а також домашнє насильство, ненависть і заздрість до всього, що навколо, втому, безпросвітність, хвороби, алкоголь, зневагу). І Єлінек втирає читач_кам, як пісок у очі, контраст між цими сформованими очікуваннями і уявленнями (які для героїнь є абсолютно справжніми) та "реальними" (в лапках, власне, бо згадані вище соціальні очікування та уявлення, як може і має бути, є не менш справжніми!) причинами, чому ці дівчата так прагнуть шлюбу і що він для них означає у світі, де для жінки у бідності буквально немає і не передбачається інших прийнятних варіантів життя. Бо заміжжя, діти - це спосіб гарантувати собі мінімальну фінансову безпеку, досягнути дефолтного стану жіночності, набути сенсу. Та й альтернативи - або бути усіма зневаженою беззахисною "шльондрою", або гарувати на низькооплачуваній роботі, та ще й чути з усіх боків, що ти зневажена невдаха.
Єлінек дуже майстерно показує, що ці патріархальні настанови про "жіноче щастя" водночас мають глибоке економічне і соціальне підґрунтя, є наслідком того, як влаштоване суспільство, і не відчуваються як примус, як щось накинуте - вони настільки інтерналізовані, що дівчата букально не можуть і не хочуть уявити іншого життя.
І це буквально найстрашніше - це в'язниця, з якої не втечеш, а якщо хтось прийде і зруйнує стіни, то дістане опір і прокляття від ув'язнених.
Звісно, історично були жінки, що прагнули самостійності і свободи, і врешті багато частин в'язниці було зруйновано, принаймні, у часиині світу і для останніх поколінь. Але (і це одна з причин, чому від книжки так хуйово, якщо не вистачало постійного опису насильства усіх над усіма, огидних персонаж_ок і огидного світу) арто вийти за поріг, висунути носа з бульбашки, - і ситуації, описані Єлінек, можна побачитиу сусідньому селі чи місті, у сусідньому будинку.
May 15, 2021
11.05 - 12.05.2021
"öyle güzeldir ki insan dünyaya güzel bir şeyler yaşamaya geldiğini sanır. oysa insan dünyaya güzel olmayan şeyler yaşamaya gelir: adına ev işi denen, yanlışlıkla bir kez el atıldı mı insana yapışıp kalan yanlış bir hayat sürmeye."
2004 Nobel Edebiyat Ödülü sahibi Elfriede Jelinek'in birbirine paralel ilerleyen iki kadının hikayesini şairine bir üslupla anlatan kitabıyla selam.
Baştan itiraf ediyorum, bayıldım. Çeviriden, çevirmenin ön sözünden itibaren kitaba adeta balıklama atlayış yapıyorsunuz. İlk sayfadan sizi iki kadının dünyasına alıyor satırlar. Anlatım o kadar güçlü ve net ki okumuyor adeta yaşıyorsunuz.
Okurken en en en çok hayıflandığım bahsedilen bir çok şey yüz yıllardır ufak değişim ve dönüşümlerle kadınların ve kadınlığın dünyasında var olmaya devam ediyor.
Dünyadaki en zor şey kadın olmaktır, bence. Bu dünyanın neresinde olursa olsun.
Mutlaka okuyun diyorum.
Keyifli okumalar.
#readingismycardio #aslihanneokudu #okudumbitti #2021okumalarım #okuryorumu #kitaptavsiyesi #neokudum #ithakiyayınları #ithakidünya #dünyaedebiyatı #çevirikitaplar #nobellikitaplar #nobelödüllüyazarlar #ithakimodern #elfriedejelinek #aşıkkadınlar #anılalacaoğlu
"öyle güzeldir ki insan dünyaya güzel bir şeyler yaşamaya geldiğini sanır. oysa insan dünyaya güzel olmayan şeyler yaşamaya gelir: adına ev işi denen, yanlışlıkla bir kez el atıldı mı insana yapışıp kalan yanlış bir hayat sürmeye."
2004 Nobel Edebiyat Ödülü sahibi Elfriede Jelinek'in birbirine paralel ilerleyen iki kadının hikayesini şairine bir üslupla anlatan kitabıyla selam.
Baştan itiraf ediyorum, bayıldım. Çeviriden, çevirmenin ön sözünden itibaren kitaba adeta balıklama atlayış yapıyorsunuz. İlk sayfadan sizi iki kadının dünyasına alıyor satırlar. Anlatım o kadar güçlü ve net ki okumuyor adeta yaşıyorsunuz.
Okurken en en en çok hayıflandığım bahsedilen bir çok şey yüz yıllardır ufak değişim ve dönüşümlerle kadınların ve kadınlığın dünyasında var olmaya devam ediyor.
Dünyadaki en zor şey kadın olmaktır, bence. Bu dünyanın neresinde olursa olsun.
Mutlaka okuyun diyorum.
Keyifli okumalar.
#readingismycardio #aslihanneokudu #okudumbitti #2021okumalarım #okuryorumu #kitaptavsiyesi #neokudum #ithakiyayınları #ithakidünya #dünyaedebiyatı #çevirikitaplar #nobellikitaplar #nobelödüllüyazarlar #ithakimodern #elfriedejelinek #aşıkkadınlar #anılalacaoğlu
June 18, 2020
V tejto knihe nie sú dôležití jednotlivci ani ich príbehy. Nie sú dôležité ich túžby a predstavy o živote a nič nie je dôležitejšie ako ich túžby a predstavy o živote. V tejto knihe nie je dôležitý nikto a nič. V tejto knihe je dôležité všetko.
Jana Cviková v doslove píše, že Jelinek neotravuje duchapotravnými posolstvami, ale kruto jasne pointuje. Je to presne tak. A je to vtipné, hoci je to smutné, a je to kruté a je to pravdivé. Aspekt má na Nobelistky nos a to je dobre. Preklad Jany Bžochovej-Wild je jednoducho výborný.
“tak veľmi ťa milujem, odpovedá brigitta. zajtra je už budúcnosť, a tú nemám.
mňa rozhodne takisto nemáš, vraví heinz.
preto by som nechcel byť v tvojej koži.”
Jana Cviková v doslove píše, že Jelinek neotravuje duchapotravnými posolstvami, ale kruto jasne pointuje. Je to presne tak. A je to vtipné, hoci je to smutné, a je to kruté a je to pravdivé. Aspekt má na Nobelistky nos a to je dobre. Preklad Jany Bžochovej-Wild je jednoducho výborný.
“tak veľmi ťa milujem, odpovedá brigitta. zajtra je už budúcnosť, a tú nemám.
mňa rozhodne takisto nemáš, vraví heinz.
preto by som nechcel byť v tvojej koži.”
March 14, 2021
Okuyucuya bilmediği söylemiyor ama öyle bir anlatımı var ki okurken boğazınız düğümleniyor. Kadınlar, hayatları, hayalleri, evlilik, hemcinsleri arasındaki rekabet ,aşk,cinsellik , aile, toplumsal dayatmalar ,çocuk sahibi olmaları hakkında tüm klişeleri yerle bir ediyor.
Yorumu, tarifi zor bir okuma sunuyor yazar. Farklı bir anlatım isteyenlere tavsiye ediyorum. Şimdiden söyleyeyim kitabı okurken hiç olmadığı kadar kötü hissediyorsunuz ve bu his kalıcı olarak sizinle soluk alıp vermeye devam ettikçe kendini anımsatıyor.
Yorumu, tarifi zor bir okuma sunuyor yazar. Farklı bir anlatım isteyenlere tavsiye ediyorum. Şimdiden söyleyeyim kitabı okurken hiç olmadığı kadar kötü hissediyorsunuz ve bu his kalıcı olarak sizinle soluk alıp vermeye devam ettikçe kendini anımsatıyor.
April 20, 2020
Definitely not half as bad as I thought it would be. I heard her books tend to be quite brutal and sadistic but this wasn't really the case. Sure, it was more vulgar but nothing extreme.
If it hadn't been for the dragging of Brigitte's story especially, it could've been 4-stars.
If it hadn't been for the dragging of Brigitte's story especially, it could've been 4-stars.
November 11, 2019
Aplauz za autorku, mozak mi je raznela.👏
Toliko.
Toliko.
April 12, 2021
Jelinek’le yıldızım pek barışmıyor. Biçimsel olarak farklı romanlarla zaten aram pek iyi değilken bir de Jelinek’in okuyucuyu zorlayan cümleleri tuz biber oldu. Gendaş çevirisinden mi kaynaklıydı bilmiyorum ama bir türlü akıp gitmedi kitap, elimde süründü günlerce. Ama yine de bitirebildiğim için “Eh” diyebildim sonunda.
Displaying 1 - 30 of 376 reviews