Constantino Nikolaevich de Rusia
O Gran Duque Constantino Nikolaevich de Rusia (en ruso: Константин Николаевич), nado en San Petersburgo o 21 de setembro de 1827 e finado no palacio Pávlovsk o 29 de xaneiro de 1892. Era o segundo fillo varón do tsar Nicolao I de Rusia e da tsarina Carlota de Prusia.
Durante o reinado do seu irmán Alexandre II, Constantino foi o almirante da frota rusa e reformou a Armada Imperial. Tamén foi unha figura clave na emancipación dos servos de 1861. Tivo menos sorte durante a súa etapa como vicerrei de Polonia e tivo que regresar a Rusia onde foi atacado polo seu liberalismo.
Tralo asasinato do seu irmán Alexandre II, Constantino caeu en desgraza. O novo tsar, o seu sobriño Alexandre III, opoñíase as ideas liberais de Constantino e pouco a pouco foi apartándoo das posicións de importancia. Tras sufrir un infarto, pasou os seus últimos anos como un inválido
Estudos[editar | editar a fonte]
Os seus pais estaban felices de ter un segundo fillo tralo nacemento de catro fillas. Nicolao I e a súa esposa dedicáronse o un ao outro e para os seus fillos, proporcionándolles unha excelente educación. Normalmente, os nenos imperiais mantíñanse baixo o control das mulleres ata que alcanzaban o sete anos. Porén, ao cumprir o cinco, Constantino volveuse demasiado revoltoso e difícil para a súa gobernanta e o seu pai nomeou a un titor masculino para el.[1] Nicolao I tiña a intención de que Constantino convertésese en Almirante Xeral da Frota Rusa, e con isto en mente decidiu que Fiodor Litke fose o titor do seu fillo. Litke, que había circunnavegado o mundo á idade de vinte, era un valoroso e audaz home, sen temor de réplica ou delito, e dotou ao seu alumno destas calidades. Adestrou ao raparigo en ciencias navais e encheu a súa cabeza con contos do mar, gañando a amizade do novo para toda a vida.[2]
Os idiomas foron unha parte importante da educación de Constantino. Aprendeu ruso, inglés, alemán e francés. A medida que crecía, aumentaba a súa experiencia nas matemáticas, as ciencias, as estatísticas, e a administración pública. Tamén recibiu principios militares. Constantino gozaba da música, aprendendo a tocar o piano e o violoncello. Gustáballe o debuxo e tiña un grande aprecio polas artes. Converteuse nun entusiasta lector e a súa fascinación por Homero levoulle a traducir a Odisea do alemán.
En 1835, Constantino acompañou aos seus pais a Alemaña, ao oito anos de idade ensínaselle a levar un diario. A esta idade tamén se lle dota dun pequeno iate, co que pode navegar entre Peterhof e Kronstadt, pasando os seus días no mar e regresando a casa pola noite. En 1836, acompañado por Litke, embarcouse nunha longa expedición de vela e, por último, déuselle o mando da fragata Hércules, baixo a supervisión de Litke. Durante a súa formación, Constantino foi tratado como un cadete máis, até o punto de que se lle dispensou do seu título de gran duque. Do mesmo xeito non se libraba das gardas, nin sequera pola noite, nin choiva nin tormenta. Á idade de dezaseis promovéuselle ao rango de capitán e desempeñou o cargo de comandante na fragata Ulises, visitando diferentes portos ao longo do golfo de Finlandia e embarcando unha xira no sur que incluíu o Mediterráneo.
O estímulo e a orientación da súa tía, a gran duquesa Helena Pavlovna de Rusia, foi outra importante influencia na educación de Constantino. Elena tomouno baixo o seu amparo, ampliando o seu gusto en literatura e en música e instruíndoo nas últimas ideas científicas. Ela era ben coñecida polas súas ideas liberais e exerceu unha grande influencia nas opinións políticas do seu sobriño. En virtude da influencia de Litke, Constantino comezou as súas incursións na vida oficial, tendo o patrocinio da nova Sociedade Xeográfica Imperial, subordinada ao Ministerio do Interior, que foi o fogar dun gran número de burócratas liberais, incluídos Nikolai Miliutin.
Matrimonio[editar | editar a fonte]
Os membros masculinos da familia Romanov eran famosos pola súa boa aparencia e a súa altura, pero Constantino era máis ben baixo e feo. Foi descrito por un observador: "A súa tez era cetrina, a cor do seu pelo máis ben neutral, e aseméllase á area da beira do mar. Os seus ollos eran de cor gris, de ilusión, e pechábanos un enorme nariz de madeira parecida ao esquema grego do seu pai". Tiña unha gran voz, imposta por unha personalidade e modos bruscos. Cun temperamento rápido, Constantino era un home difícil e, a miúdo, desagradable.
En 1846, a irmá de Constantino, a gran duquesa Olga, casou co príncipe herdeiro Carlos de Württemberg. Marchou con ela a Stuttgart, dirixíndose despois a Altenburgo, onde coñeceu á princesa Alexandra de Saxonia-Altenburg. Os seus pais organizaran o encontro pensando que Alexandra podería ser un bo partido para Constantino. Alexandra é sorprendentemente fermosa, alta e delgada e Constantino estivo inmediatamente disposto a casar con ela. "Non sei o que está a sucederme. É coma se fose unha persoa completamente nova. Só un pensamento móveme, só unha imaxe chea os meus ollos: sempre e só ela, o meu anxo, o meu universo. Realmente creo que estou namorado. Con todo, que pode dicir?. Só fai unhas poucas horas que a coñezo e xa estou até apaixonado até as orellas".[3]
Constantino tiña dezanove anos, tres máis que Alexandra, tendo que esperar dous anos máis para casar. O 12 de outubro de 1847, ela chega a Rusia. En febreiro convértese á fe ortodoxa rusa, tomando o nome de Alexandra Iósifovna. casaron seis meses despois, o 11 de setembro de 1848 no Palacio de Inverno. Ambos eran grandes melómanos: el tocaba o violoncello e ela o piano. Formaron unha boa parella, e nos primeiros anos do seu matrimonio, dedicáronse enteiramente o un ao outro, levando unha feliz vida matrimonial.
Nos anos seguintes tiveron seis fillos. A parella recibiu o Palacio de Mármore en San Petersburgo como agasallo de voda dos seus pais, e o de Strelna, no Golfo de Finlandia, como retiro da capital. Un ano despois do seu matrimonio Constantino herdou do seu tío, o gran duque Miguel Pavlovich, o Palacio Pávlovsk, e á morte da súa nai, o palacio de Oreanda, en Crimea.
Carreira temperá[editar | editar a fonte]
En 1849 como un mozo oficial, Constantino tomou parte nunha campaña de axuda aos austríacos para sufocar un levantamento en Hungría. Era o seu primeiro conflito militar auténtico. Tomou parte en tres enfrontamentos perigosos, que son obxecto do lume inimigo. Pola súa valentía recibiu a Cruz de San Xurxo. Durante esta campaña, escribiu ao seu pai, que mantivo que foron os mellores informes que recibiu. Un ano máis tarde, foi nomeado membro do Consello de Estado.
En 1853, o tsar Nicolao I fíxoo Almirante Xeral da Armada Imperial e xefe do Departamento da Armada Imperial. Nesta posición, foi encargado da reforma da mariña, que permanecera sen cambio algún desde a época de Pedro I o Grande. Gobernando esta arcaica frota, Constantino puido ver a necesidade de reformas nela, principalmente a través da catástrofe da guerra da Crimea. No medio do conflito morre o seu pai, e Constantino aconsellou ao seu irmán, Alexandre II a procura da paz nunha guerra xa perdida. A principios de 1856, acompañou ao tsar a Crimea para ver de primeira man a devastación da guerra. Tras estas primeiras experiencias militares, Constantino comprendeu o horror da vida do exército e a futilidade da guerra. A partir de entón, foi un home de paz, a pesar do seu grande interese pola mariña, e mantivo un punto de vista político progresista. Existía unha estreita relación de traballo entre os dous irmáns, o que o fixo inspirador de moitas reformas. Constantino tamén participou nunha misión diplomática a Napoleón III de Francia.
[editar | editar a fonte]
Os plans para a reforma naval que Constantino levou a cabo comezaron no inicio do reinado do seu irmán. Visitou Inglaterra e Francia en 1857 para estudar as mariñas modernas. Deuse conta de que Rusia era unha potencia militar inferior, e realizou esforzos concertados para modernizar a frota rusa. Baixo as súas ordes, as vellas fragatas de madeira equipadas con canóns foron substituídas polos novos buques de ferro e aceiro equipados con moderna artillaría. A partir de 1857 supervisou a construción dun amplo programa que transformaba completamente a Armada Imperial e convertíaa de feito nunha superpotencia mundial. En virtude dos seus plans, a frota do Báltico recibiu 18 acoirazados, doce fragatas, canon e 100 barcos, mentres que a frota do Pacífico viuse reforzada con doce novos buques blindados, nove buques de transporte e catro fragatas. Só a frota do Mar Negro foi descoidada, en gran medida debido ás restricións ás que foi obrigada Rusia trala guerra de Crimea. Con todo, engadiu dezanove buques novos, o máximo permitido para o Imperio.
O espírito da reforma de Constantino tiña que facer fronte a un exceso de burocracia que obstaculizaba cada cambio. "Quero carpinteiros e mariñeiros, non multitudes de empregados", dixo. Foi enérxico e decidido. Como impulsou a Armada, participou na reforma dos colexios navais e militares, así como investigou a fondo a corrupción do exército e revisou as leis da censura. Brusco, rápido e impetuoso ante calquera persoa que se opuxese a el, podía crear problemas que intimidaban ao seu máis sensible irmán máis vello.[4]
Como é habitual nos reformadores, Constantino era á vez encomiado e desprezado. Un crítico chamouno "o máis intelixente e capaz dos irmáns de Alexandre II", pero declarou que era "demasiado egocéntrico para ter un verdadeiro interese no benestar dos demais". Con todo, o labor da Constantino sería duradeira na Mariña Imperial rusa. Baixo o seu mandato foi reconstruído e fortalecido, con novos blindados, buques de vapor que substituíron as vella fragatas de madeira do reinado do seu pai. Deixou a Rusia co terceiro maior poder marítimo do mundo, unha forza naval recoñecida pola súa forza e temida pola súa forza disciplinado.
Emancipación dos servos[editar | editar a fonte]
A reforma máis importante de todas as que emprendeu foi a emancipación dos servos, unha política impopular dentro de importantes sectores da nobreza. Cando a comisión encargada diso mostrou os problemas e dificultades, Alexandre II pediu a Constantino que se sumase á comisión en setembro de 1857. Mentres o tsar non era un home seguro de si mesmo, o seu irmán máis novo mostrábase máis enérxico e tépedo, e traíalle sen coidado o que os outros puidesen pensar del.
En 1858 o grupo central da comisión de emancipación, que incluía aos membros máis progresistas, Constantino, Lanskói, Iakov Rostovtsev, Nikolai Miliutin e os seus aliados, substituíron a comisión orixinal. Incluso entón, o progreso seguía sendo lento, xa que varios membros opuxéronse ás maneiras bruscas do gran duque.[5]
Ninguén no comité atrevíase a discutir con Constantino, que utilizou todos os medios posibles para acabar cos freos do progreso. Enfrontou ao grupo de representantes, que quedou dividido entre reformistas dedicados á promulgación inmediata das reformas do emperador, e un grupo de representantes da aristocracia conservadora que con vehemencia se opuxo á emancipación dos servos.[6] Constantino mostrábase particularmente altivo nas numerosas protestas da aristocracia contra o seu plan. O posto era difícil e as presións que tivo que soportar o gran duque. Os seus inimigos responderon ridiculizándoo e lanzando chismes velenosos: "Constantino", dixeron, "é demente, o resultado dun exceso de masturbación".[7]
Aínda que o seu irmán nunca deixou de apoialo, tras doce meses tormentosos, Constantino decidiu que tivera suficiente de "a innobre nobreza". Frustrado e desalentado, partiu a un relaxante cruceiro polo estranxeiro. Regresou ao seu cargo case un ano máis tarde, refrescado pola súa ausencia. Os irmáns determinaron conxuntamente chegar a un resultado.[8] Tras case cinco anos, decretouse un ukase que emancipaba aos servos en 1861. Alexandre II agradeceu publicamente a Constantino a súa contribución.
Vicerrei de Polonia[editar | editar a fonte]
En 1861, o sector ruso de Polonia, dividida desde o século anterior, foi perturbado en virtude da lei marcial.[9] Alexandre II necesitaba un hábil gobernador para a provincia e nomeou a Constantino para este posto. A principios de 1862, Constantino chegou a Varsovia como novo Naméstnik do Reino de Polonia. O 4 de xullo de 1862, no seu segundo día como Gobernador Xeral, un aprendiz de xastre e nacionalista polaco chamado Jonza esperouno a que saíse dun teatro de Varsovia e disparoulle, a bala rozou ao gran duque no ombreiro, pero saíu ileso diso.[10] Constantino describiu o atentado como segue: "Fun á praza, e un home achegouse a min de entre a multitude. Levaba unha pistola e disparou. Corrín de volta ao teatro, pola contra, morrería".[10]
A pesar de que o tsar lle enviou unha telegrama onde lle ordenaba regresar a San Petersburgo ao momento, Constantino preferiu quedar xunto coa súa esposa a gran duquesa Alexandra, que o apoiaba. O seu agresor foi xulgado e aforcado publicamente, e Constantino fixo un chamamento aos cidadáns de Varsovia para pór fin á violencia. Despois deste ataque, foi sempre acompañado por un continxente de cosacos aló que ía.
En xullo de 1862, a esposa de Constantino deu a luz ao sexto e último fillo da parella en Varsovia. Como un cumprido aos polacos, decidiuse dar ao seu fillo un nome polaco, Vacslav; pero os rusos insistiron en que a forma rusificada, Viacheslav, debía utilizarse, como un compromiso á nación. O segundo fillo de Alexandre II, o gran duque Alexandre Aleksandrovich, foi enviado a Varsovia a presentarse como padriño para o neno. O mozo de dezasete anos, derramou unha garrafa de viño tinto na mesa, e Constantino, cos seus modos bruscos, rifou ao seu sobriño dicindo "Mirade que porco nos enviaron desde San Petersburgo".[11] O futuro Alexandre III nunca esqueceu este insulto e para o resto da súa vida tivo gran rancor ao seu tío.
Constantino solidarizouse cos polacos e, facendo caso omiso dos consellos dos xenerais do seu irmán, acabou coa lei marcial e embarcouse nun programa de liberalización. O polaco foi restablecido como lingua oficial, as universidades abríronse e nomeáronse a polacos en postos administrativos, recollendo unha distinguida corte de polacos e rusos ao seu redor.[12] Constantino fixo todo o posible para tranquilizar aos polacos, pero as súas significativas reformas non eran suficientes para os nacionalistas polacos que querían alcanzar a independencia, e pola forza se era necesario.
Obedecendo ordes do emperador, Constantino recrutou forzosamente a algúns mozos polacos. A medida marca o estalido do denominado Levantamento de Xaneiro. A resistencia nacional converteuse en rebelión xeral que se propagou cara ao nove provincias polacas anteriormente coñecidas como a rexión occidental rusa, onde poderosos terratenentes e o clero católico estaban dispostos a dar renda solta ao seu odio pola dominación rusa.
Intensos combates, protestas, folgas, e mesmo asasinatos políticos ameazaban con socavar os avances que Constantino lograra tan arduamente. Desta maneira, tivo que declarar a lei marcial e reprimir severamente o levantamento. Aínda que hábil cando se trataba de asuntos navais, o gran duque tiña pouco habilidade para as loitas políticas, e ningunha para esmagar sen piedade as revoltas. En agosto de 1863, pediu ao emperador que o eximise do posto de vicerrei, e Alexandre II, consciente de como atormentara ao seu irmán a situación en Varsovia, aceptou a súa dimisión. A insurrección finalmente foi esmagada en maio de 1864, cando o máis conservador conde Theodore Berg foi enviado a substituír a Constantino como vicerrei.
Presidente do Consello de Estado[editar | editar a fonte]
De regreso en San Petersburgo, Constantino dedicou toda a súa atención á Armada. Pasou sete anos reformando o Departamento Naval, modificando as leis e os cursos de capacitación dos recrutas, e logrou con éxito transformar as sombrías condicións a bordo dos buques. O castigo corporal foi abolido en 1863 e o sistema tradicional de recrutamento naval foi drasticamente alterado.
Alexandre II, que apreciaba o labor do seu irmán, nomeouno Presidente do Comité Xudicial, que presidía durante longos períodos de sesións, e recomendou medidas revolucionarias para harmonizar as leis do Imperio Ruso en liña co resto de países de vangarda. En recoñecemento aos seus servizos, Alexandre II nomeouno Presidente do Consello de Ministros en 1865, cargo que ocuparía durante dezaseis anos. Aínda que carecía de tacto, sempre tivo o apoio do tsar e defendeu a opinión do Consello. Isto tamén lle fixo moitos inimigos.
Constantino presidiu ademais moitas institucións rusas; foi Presidente da Comisión Xeográfica de Rusia e presidente de varias institucións educativas, incluída a Sociedade Musical Rusa. Foi un promotor da causa eslava, que viu o futuro de Rusia en oriente, aínda que vía a Alasca como unha carga para o Imperio. Foi de suma importancia ao persuadir ao seu irmán para vendela aos Estados Unidos en 1867.
Crise familiar[editar | editar a fonte]
Constantino foi un pai cariñoso. En 1867, a súa filla máis vella, Olga, casa co rei Xurxo I de Grecia, cando só tiña dezaseis anos, polo que Constantino mostrouse inicialmente remiso a dar o seu consentimento. En xullo de 1868, nace o primeiro fillo de Olga, que foi chamado Constantino polo seu avó. A marcha da súa filla da familia coincidiu coa ruptura do matrimonio de Constantino.
Aínda que só tiña corenta, as loitas e servizos da década anterior -as reformas navais e do poder xudicial, a liberación dos servos- sumáranlle anos prematuramente. Como Alexandre II apartouse das reformas que marcaran a súa primeira década no trono, a influencia de Constantino comezou a minguar e empezou a centrarse máis na súa vida persoal. Tras vinte anos de matrimonio afastouse da súa esposa, e os seus distintos puntos de vista políticos e de intereses minaron lentamente as bases do seu matrimonio. Alexandra Iósifovna era tan conservadora como liberal era o seu marido, e estaba absorbida pola súa propia beleza e o seu misticismo. Pronto, Constantino buscou outros lugares para a súa propia comodidade.[13]
A finais da década de 1860, Constantino mantivo unha aventura, da que tivo unha filla ilexítima, Marie Condousso. Na década de 1880, Marie foi enviada a Grecia para exercer de dama de compañía da súa media irmá, a raíña Olga. Marie finalmente casou cun banqueiro grego. Pouco despois do nacemento de Marie, Constantino comezou un novo enlace, cunha nova bailarina do Teatro Mariinski, chamada Anna Vasilievna Kuznetsova (1847—1922). Ela era a filla ilexítima da bailarina Tatiana Markianovna Kuznetsova e do actor Vasili Andréievich Karatyguin. Anna era vinte anos máis novo que Constantino, e aínda que inicialmente resistísese ao seu admirador, en 1873 deu a luz ao seu primeiro fillo, tras o que virían catro máis.[14]
Constantino comprou para a súa segunda familia unha gran e cómoda leira preto de Pávlovsk, para ter ao seu amante e aos seus fillos ilexítimos a curta distancia. Separado agora da súa esposa refírese a ela como a súa "esposa legal". Unha vez máis, Constantino deu municións aos seus inimigos e á sociedade, que se escandalizaron da súa conduta e polo sufrimento da súa esposa, que tentaba levar a infidelidade con dignidade.
En 1874, estalou o escándalo cando se descubriu que o fillo máis vello de Constantino, o gran duque Nicolao Constantinovich, que vivira unha vida disipada e de ideas revolucionarias, roubara tres valiosos diamantes dunha icona no dormitorio de Alexandra Iósifovna en complicidade co seu amante, unha cortesá americana. Aos seus vinte e catro anos de idade, foi declarado culpable, declarado demente e desterrado para sempre a Asia Central. Constantino sufriu outro duro golpe cando en 1879, o seu fillo pequeno, Viacheslav, morreu inesperadamente dun derramo cerebral.
Retiro[editar | editar a fonte]
Desde 1865, Constantino impulsara a elaboración dunha constitución para Rusia. Como Presidente do Consello de Estado, axudou a preparar a proposta dunha asemblea electiva limitada que Alexandre II debía aprobar o mesmo día en que foi asasinado. Constantino e os seus compañeiros reformistas, esperaron uns meses até a ascensión ao trono do novo Tsar. Alexandre III destruíu o documento e como nunca quixera ao seu tío, ao que consideraba un "liberal", pediulle que renunciase aos seus cargos. Constantino negouse a renunciar, alegando que o seu pai lle encomendou o servir tanto ao seu defunto irmán, como aos seus sucesores. En calidade de presidente do Consello de Estado, e como o Almirante Xeral da Armada Imperial, servía ao tsar coa mesma fe e enerxía. Ao facelo, cumpría cos últimos desexos do seu pai. Esta non era a resposta que Alexandre III previra e a segunda vez que mandou chamar ao seu tío non llo suxeriu, senón que o esixiu.[15] Tras dezaseis anos como presidente do Consello de Ministros, Constantino foi desposuído da súa oficina e substituído polo seu irmán, o máis flexible gran duque Miguel Nikolaevich; Alexandre III tamén o substituíu no seu cargo de xefe do Departamento Naval, que entregou ao seu propio irmán, o gran duque Alexei Aleksandrovich. Constantino xa non era benvido na corte.
A dimisión reduciu en gran medida ao aínda vibrante e enérxico Constantino, deixándoo á deriva, sen ningún tipo de papel adecuado. Foi un entusiasta xogador de xadrez e as súas xogadas foron publicadas en revistas internacionais, pero que non era unha substitución adecuada para alguén que alcanzara a posición de centro dos asuntos políticos rusos. Pasaba cada vez máis tempo coa súa segunda familia, o que humillaba aínda máis á súa esposa. Sen nada que facer, retirouse a Pávlovsk, e pasou a maior parte do seu tempo no estranxeiro ou na súa leira de Crimea, Oreanda. En agosto de 1881, un incendio destruíu completamente Oreanda, que nunca foi reconstruído e o gran duque viviu desde entón nun pavillón de madeira. A traxedia golpeoulle de novo mentres residía alí. En abril de 1885, os seus dous fillos ilexítimos morreron de escarlatina.[16] Do cinco fillos que Constantino tivo con Kuznetsova, só as dúas fillas, Mariña e Anna, sobreviviron; fillas ás cales adoraba. Tamén mantivo unha relación especialmente estreita coa súa filla máis vella, Olga, a quen visitou en Grecia en 1883. O seu neto o príncipe Cristovo de Grecia lembrábao polo seu forte e potente voz, que Constantino utilizaba para o servizo e na presenza de invitados.[17]
Últimos anos[editar | editar a fonte]
En 1886, Constantino enfureceuse cando Alexandre III restrinxiu o título de gran duque só aos fillos e netos dos emperadores, xa que isto significa que os netos de Constantino non serían máis que príncipes (título menor en Rusia), pero había pouco que podía facer. Fora rexeitado da sociedade e Alexandre III só chamou ao seu tío á corte para a voda da neta maior de Constantino, Alexandra de Grecia co seu sobriño, o gran duque Paulo Aleksandrovich de Rusia.
A principios de agosto de 1889, Constantino sufriu un grave accidente cerebral que deixou paralizadas as súas pernas e que lle impedía falar. A perda da súa saúde golpeou fortemente a anterior dureza de Constantino. Como un inválido, dependía desde entón do coidado dos seus serventes, e era confinado nunha cadeira de baño. Constantino foi atendido pola súa esposa, que obtivo así unha especie de vinganza polas súas infidelidades e humillacións pasadas. Alexandra Iósifovna non expulsou a Anna Kuznetzova nin aos seus fillos da casa veciña que Constantino cedéralles, pero asegurouse que nunca se achegasen a Constantino.[18]
Constantino tentou en balde convencer aos seus serventes para levalo a ver á súa segunda familia, pero eles estaban baixo ordes estritas de non facelo e finxían non entender os seus desexos. Un día, era levado á outra casa por un servente, ao que a súa esposa agarrou do pelo e golpeou cun pau antes de que ninguén puidese intervir.[18]
Só pouco antes de que morrese, a súa esposa convida ao seu amante e as súas dúas fillas a verlle por unha última vez.
Fillos[editar | editar a fonte]
Constantino e a súa dona tiveron seis fillos:
- Nicolao Constantinovich (1850-1918).
- Olga Constantinovna (1851-1926).
- Vera Constantinovna (1854-1912).
- Constantino Constantinovich (1858-1915).
- Demetrio Constantinovich (1860-1919).
- Venceslau Constantinovich (1862-1879).
Dunha aventura pasaxeira a finais da década de 1860,
- Marie Condousso. Na década de 1880, María foi enviada a Grecia para exercer de dama de compañía da súa irmá de pai, a raíña Olga e alí casou cun banqueiro grego.
Ao cinco fillos ilexítimos que Constantino tivo con Anna Kuznetsova (1847-1922) levaron o apelido Kniázev (de kniaz, príncipe en ruso; mentres Constantin-ovich/ovna é o patronímico que significa fillo/a de Constantin):
- Serxio Constantinovich Kniázev (1873).
- Mariña Constantinovna Kniázeva (1875-1941).
- Anna Constantinovna Kniázeva (1878-1920).
- Ismael Constantinovna Kniázev (1879-1885).
- León Constantinovna Kniázev (1883-1885).
Distincións honoríficas[editar | editar a fonte]
Cabaleiro da Suprema Orde da Santísima Anunciación (Reino de Italia).
Cabaleiro da Orde Militar de María Teresa (Imperio Austríaco, 1849).
Cabaleiro gran cruz de xustiza da Sacra Orde Militar Constantiniana de San Xurxo (Reino das Dúas Sicilias, 1852).[19]
Cabaleiro Gran Cruz da Orde do Mérito de San Ludovico (Ducado de Lucca, 1852).
Cabaleiro da Orde da Aguia Branca (Imperio Ruso).
Devanceiros[editar | editar a fonte]
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ David Chavchavadze, The Grand Dukes, 55.
- ↑ Charlotte Zaepvat, Romanov Autumn, p. 67
- ↑ King and Wilson, 12
- ↑ King and Wilson, 32.
- ↑ John Van der Kiste, The Romanovs, 1818-1959, 27.
- ↑ King and Wilson, 33.
- ↑ King and Wilson, 34.
- ↑ Van der Kiste, 27.
- ↑ Zaepvat, 69.
- ↑ 10,0 10,1 King and Wilson, 35.
- ↑ Van der Kiste, 35.
- ↑ Zaepvat, 70.
- ↑ King and Wilson, 39.
- ↑ Zaepvat, 71.
- ↑ King and Wilson, 74.
- ↑ King and Wilson, 87.
- ↑ Chavchavadze, 58.
- ↑ 18,0 18,1 Zaepvat, 75.
- ↑ "Sagrada Orden Constantiniana de San Jorge". Arquivado dende o orixinal o 21 de setembro de 2013. Consultado o 25 de decembro de 2015.
Véxase tamén[editar | editar a fonte]
 |
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Constantino Nikolaevich de Rusia  |
 |
A Galipedia ten un portal sobre: Rusia |
Bibliografía[editar | editar a fonte]
- Chavchavadze, David. The Grand Dukes. Atlantic, 1989. ISBN 0-938311-11-5
- Ferrand, Jacques, Descendances naturelles des souverains et grands-ducs de Russie, de 1762 à 1910 : répertoire généalogique,1995.
- King, Greg, and Wilson, Penny. Gilded Prism. Eurohistory, 2006. ISBN 0-9771961-4-3
- Van Der Kiste, John. The Romanovs 1818–1959. Sutton Publishing, 1999. ISBN 0-7509-2275-3.
- Zeepvat, Charlotte. Romanov Autumn. Sutton Publishing, 2000. ISBN 0-7509-2739-9
Outros artigos[editar | editar a fonte]
| Control de autoridades |
|
|---|
