Declaración d'Independencia de Finlandia

Declaración d'Independencia de Finlandia
	Declaración d'independencia y evento histórico (es)

La declaración d'independencia de Finlandia (finés: Suomen itsenäistyminen; suecu: Finlands självständighetsförklaring) foi adoptada pol Parllamentu de Finlandia el 6 d'avientu de 1917. Con ella, Finlandia declárase, ente los pueblos y como república soberana, como una nación independiente que dexa de ser el Gran Ducáu de Finlandia, enantes conectáu al Imperiu Rusu.

La revolución en Rusia[editar | editar la fonte]

La Revolución de Febreru y d'Ochobre en 1917 tamién encendiera la esperanza nel Gran Ducáu de Finlandia. Dempués de l'abdicación del Gran Duque y zar Nicolas II el 15 de marzu de 1917, la unión personal ente Rusia y Finlandia perdió la so base llegal —siquier según la opinión de Helsinki—. Hubo negociaciones ente'l Gobiernu provisional rusu y les autoridaes finlandeses.

La propuesta resultante, aprobada pol Gobiernu interín, foi reescrita en gran midida nel Parllamentu y tresfórmase na Acta d'Enerxía^[1] llamáu (en finés: Valtalaki, suecu: Maktlagen), na que se declara qu'agora que tienen tolos poderes llexislativos, con esceición de la política esterior y los asuntos militares, y que tamién podía ser eslleida namái por sigo mesma. Nel momentu de les votaciones, creíase que'l Gobiernu provisional sería derrotáu. El Gobiernu provisional sostúvose, nun aprobó la llei y eslleir el Parllamentu.

Dempués de les nueves eleiciones y la derrota del Gobiernu provisional, el 5 de payares, el Parllamentu declarar a sigo mesmu como "el posesor de l'autoridá suprema del Estáu" en Finlandia, basada na Constitución finlandesa y más precisamente nel §38 del Preséu de Gobiernu de 1772,^[2] el cual fuera aprobáu polos Estaos dempués del golpe d'estáu ensin derramamiento de sangre de Gustavo III.

El 15 de payares de 1917, los bolxeviques declararon el derechu xeneral a l'autodeterminación, amás del derechu de secesión, "pa los pueblos de Rusia". El mesmu día, el parllamentu finlandés emitió una declaración pola qu'asumió, pro tempore, tolos poderes del antiguu Soberanu en Finlandia.

Sicasí, l'antiguu Preséu de Gobiernu yá nun se considera fayadizu. Los principales círculos caltuvieren la monarquía y la nobleza hereditaria mientres enforma tiempu, y taben desfasaes y abogó por una constitución republicana pa Finlandia.

El Senáu de Finlandia, el Gobiernu que'l Parllamentu designó en payares, tornó'l 4 d'avientu al Parllamentu un nuevu Preséu de Gobiernu. La Declaración d'Independencia diose téunicamente considerando la proposición y taba destinada a ser aceptada pol Parllamentu. Foi aprobada'l 6 d'avientu.

El 18 d'avientu, el Gobiernu rusu soviéticu emitió un decretu, reconociendo la independencia de Finlandia, y el 22 d'avientu foi aprobáu pol máximu órganu executivu soviéticu, el VTsIK.

La Declaración y el 15 de payares[editar | editar la fonte]

Como referencia al 15 de payares, la Declaración diz:

El pueblu de Finlandia, por esti actu, tomó'l so destín nes sos manes: una midida xustificao y demandao poles condiciones actuales. Los habitantes de Finlandia sienten que nun pueden cumplir col so deber nacional non les obligaciones humanes universales, ensin una completa autonomía. El deséu d'un sieglu d'antigüedá pola llibertá espera agora'l so cumplimientu, el pueblu de Finlandia tien que dar un pasu alantre como nación independiente ente les demás naciones del mundu.

(...) les persones de Finlandia osen esperar que les demás naciones del mundu reconozan que cola so plena independencia y la llibertá del pueblu de Finlandia puede faese lo meyor pal cumplimientu de los fines que-yos ganen una posición independiente ente la xente del mundu civilizáu.

Contestu[editar | editar la fonte]

Estonia, Letonia, Lituania, según Ucraína, declararon la so independencia de Rusia mientres el mesmu periodu. Estos trés países fueron ocupaos y depués anexonaos pola Xunión Soviética, anque antes tamién fueron ocupaos pola Alemaña Nazi, vease la Ocupación de les Repúbliques báltiques.

El Senáu finlandés[editar | editar la fonte]

Estos fueron los nomes de los senadores que roblaron la Declaración:^[3] P.E. Svinhufvud, Kyösti Kallio, Onni Talas, Heikki Renvall, Alexander Frey, O.W. Louhivuori, E.N. Setälä, Jalmar Castrén, Arthur Castrén, Juhani Arajärvi y E.Y. Pehkonen.

Reconocencia[editar | editar la fonte]

Dempués de declarar la so independencia, este foi l'orde nel que'l restu de países reconocieron a Finlandia como estáu soberanu:

RSFS de Rusia	4 de xineru de 1918
Francia	4 de xineru de 1918
Suecia	4 de xineru de 1918
Imperiu alemán	4 de xineru de 1918
Grecia	5 de xineru de 1918
Noruega	10 de xineru de 1918
Dinamarca	10 de xineru de 1918
Suiza	11 de xineru de 1918
Imperiu austro-húngaru	13 de xineru de 1918
Países Baxos	28 de xineru de 1918
España	21 de febreru de 1918
Imperiu otomanu	21 de febreru de 1918
Bulgaria	27 de febreru de 1918
Arxentina	11 de mayu de 1918
Irán	23 de xunetu de 1918
Tailandia	9 d'ochobre de 1918
Polonia	8 de marzu de 1919
Reinu Xuníu	6 de mayu de 1919
Estaos Xuníos d'América	7 de mayu de 1919
Imperiu del Xapón	23 de mayu de 1919
Bélxica	10 de xunu de 1919
Chile	17 de xunu de 1919
Perú	23 de xunu de 1919
Reinu d'Italia	27 de xunu de 1919
Uruguái	18 d'agostu de 1919
Liechtenstein	27 d'ochobre de 1919
Portugal	19 d'avientu de 1919
Brasil	26 d'avientu de 1919
Colombia	31 d'avientu de 1919
Reinu de Rumanía	8 d'abril de 1920
Estaos Xuníos de Venezuela	18 d'abril de 1920
Panamá	17 de mayu de 1920
Ecuador	25 de xunetu de 1920
Hungría	23 d'agostu de 1920
Paraguái	3 de xunetu de 1921
Luxemburgu	25 d'ochobre de 1921
Reinu de Yugoslavia	27 de xunetu de 1922
Afganistán	17 de xunetu de 1928
Albania	1 d'avientu de 1928

Conclusiones[editar | editar la fonte]

Les dificultaes del aforfugáu pueblu, que yá diera llugar a la polarización alarmante, y que llueu encienden la Guerra Civil. Ello ye que la declaración enceta esti problema:

(...)El Gobiernu va averar a les potencies estranxeres pa buscar la reconocencia internacional del nuesu país como estáu. Nesti momentu esto ye especialmente necesariu cuando la grave situación causada por completu al país col aislamientu, la fame y el desemplegu obliga al Gobiernu a establecer rellaciones efectives coles potencies estranxeres, lo qu'ayuda llueu en satisfaer les necesidaes de la vida y l'importación de los bienes esenciales pa la industria, ye'l nuesu rescate namái de la fame inminente y l'estancamientu industrial.

Más tarde, el 6 d'avientu foi declaráu fiesta nacional como Día de la Independencia de Finlandia.

El 90º aniversariu^[4] de la Declaración d'Independencia de Finlandia foi escoyíu como motivu principal de la moneda de 5€. L'aviesu amuesa la estética de petroglifos, ente que el anverso tien un barcu de nueve remos como un signu de traza verdadera finlandés: la collaboración. Tamién pueden estremase los símbolos de la música y el preséu finlandés Zither nel diseñu de la moneda.