© CPU – Irene Van Impe
Voor het eerst in zijn carrière staat Erick the Architect alleen op het podium. Gewoonlijk wordt de Amerikaanse rapper vergezeld door Zombie Juice en Meechy Darko, waarmee hij de rapgroep Flatbush Zombies vormt. Samen brachten ze vorig jaar nog een lp uit, maar nu gaan de Zombies er even alleen tussenuit. Eerder dit jaar bracht Erick zijn eerste solo album uit, I’ve Never Been Here Before. Voor dit project werden de East Coast hiphop invloeden gedeeltelijk ingeperkt om plaats te maken voor indie-, dance- en jazzelementen. Op zijn eerste solo tournee door Europa stopte hij in de Botanique om zijn werk te presenteren.
De avond begon met de relaxerende, instrumentale nummers van producer Halibab Matador. Gewapend met een elektrische gitaar en een laptop probeerde hij het handvol vroege concertgangers tevreden te houden. Met zijn teder gitaarwerk en lofi-achtige hiphopbeats bracht hij weinig mensen aan het dansen, maar hield hij de sfeer wel gezellig. De laatste twee nummers klonken al iets kleurrijker dankzij de samples die hij erin verwerkte, maar lieten niet bepaald een indruk achter. Met een streepje aangename achtergrondmuziek was het vooral wachten op de man van de avond.
Geen moshpits, overdonderende bassen of gsm-lichten in het gezicht van de artiest. Bij een hiphopconcert van Erick the Architect ging het er anders aan toe. Hij probeerde een intieme sfeer en een authentieke rapstijl op het podium te brengen. En daar was hij best goed in. Tijdens zijn intrede met “2-3 Zone” had hij vrijwel meteen het publiek mee. Erick’s explosieve flow en scherpzinnige rijmen vormden het ideale startschot om te springen en te headbumpen. Tegen het tweede nummer, “Parkour”, was Ericks energie al verspreid doorheen de zaal. Met slechts één enkele “Hands up!” had hij het publiek in zijn handpalm en vlogen de armen de lucht in.
© CPU – Irene Van Impe
Opmerkelijk was dat Erick zijn gehele show in verhaalvorm goot. ‘I know we’re in Brussels, but let me take you to Flatbush, Brooklyn, in New York City.’ Zoals hoofdstukken in een boek, verdeelde Erick het optreden in verschillende segmenten. Elk deel koppelde hij aan een kamer van het huis in Flatbush, waar hij opgroeide met zijn familie. In elke kamer introduceerde hij een familielid, vertelde hij anekdotes, en zette hij liedjes op die hem in zijn jeugd inspireerden. Na elk verhaaltje bracht hij enkele van zijn eigen nummers. Zo deelde hij bijvoorbeeld een intiem verhaal over de dood van zijn moeder, aangevuld met haar favoriete James Brown-nummers. Vervolgens speelde hij het aangrijpende “Leukemia / AM”, een ode aan zijn moeder, om de verhaallijn aan te vullen. Op de fluwelen instrumentatie rapte hij met een zekere emotie en kwetsbaarheid. Ericks oprechtheid voelde je tot vanachter in de zaal.
De constante afwisseling tussen muziek en verhaal werd op geen enkel moment storend. Dankzij zijn nonchalante, levendige vertelstijl, die op veel momenten zelfs komisch werd, bewaarde Erick moeiteloos de aandacht van het publiek. Door de verbondenheid met Erick zou je bijna vergeten dat je op een concert was. Niet alleen zijn verhaaltjes en moppen waren scherp, ook zijn teksten had hij goed ingeoefend. Op “Ezekiel’s Wheel” bewees Erick dat hij met zijn vinnige flow probleemloos een springerige beat kan volgen, zoals in de tijden van Flatbush Zombies. Zonder enige moeite verhief Erick zijn stem tot verschillende toonhoogtes en intonaties. Hij stormde van links naar rechts op het podium, sprong op en neer, hurkte en keerde zich naar de voorste rij, maar zijn flow verloor hij geen enkele seconde. Het leek wel alsof Erick rapt op automatische piloot, zonder zelfs naar adem te moeten happen. Ook op “Shook Up” en “Neue Muse” bracht hij complexe strofes, met afwisselend snellere en tragere raptempo’s. Zelfs hier struikelde hij niet over zijn woorden en behield hij alle controle.
© CPU – Irene Van Impe
Erick stelde zich volledig bloot op het podium. Op enkele rustigere nummers, zoals “Leukemia”, aarzelde hij niet om zich tussen de achtergrondzangeressen te gooien en mee te zingen. Ook op “Breaking Point”, een nummer met alternatieve rockallures, rapte Erick met een hoop passie en emotie in zijn stem. Op het zwoele “Beef Patty” bracht Erick het publiek niet naar Brooklyn, maar naar zijn roots, Jamaica. Hij zette weer enkele topschijven van zijn nonkel op, en leerde een paar jongens in het publiek traditionele Jamaicaanse danspasjes. Daarbovenop verzorgde de live bassist een pompeuze baslijn. Zijn vermakelijke interactie met de fans zorgde wederom voor een geweldige stemming in de zaal. “Beef Patty” was nog niet begonnen of de exotische sfeer van een strandclub was al opgewekt door Ericks opbouw. Zijn zelfzekerheid werd steeds beantwoord door zijn fans, die volledig uit hun bol gingen tijdens deze persoonlijke momenten.
Zijn nummers waren niet allemaal even opwindend, of even makkelijk om live te brengen voor een publiek dat snakt naar hiphop, maar zijn vurige uitvoering garandeerde succes. We verveelden ons geen seconde tijdens de creatieve, openhartige show die steeds een onverwachte richting insloeg. Het enigste dat we misten waren enkele Flatbush Zombies-klassiekers. Die had Erick ongetwijfeld met een leuke anekdote en een extra huiskamer makkelijk kunnen incorporeren. Desondanks blijft het boeiend om een kijkje te nemen in het leven van Erick the Architect. Na deze artistieke show of force kijken we uit naar meer solowerk van de veelzijdige Zombie!
Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!
