Er is heel veel te zeggen over The Streets en geestelijk vader Mike Skinner: teveel drank en drugs, matige albums en matige optredens (Lowlands 2004!), maar ook over de eerste twee ontzettende goede albums. Original Pirate Material kwam uit in 2002 en was een banger. Met de hiphop en garage van een Engelsman die de dagelijkse beslommeringen en problemen bezong van echte Engelsen. Het uitgaan met drugs (Weak Become Heroes), eten bij zulke eettentjes als Maccy D, gamen op de playstation, gewoon a day in the life of a geezer (Has It Come To This).
Die thematiek zette Mike door op het tweede album A Grand Don’t Come For Free dat (over twee dagen) precies twintig jaar geleden verscheen. In plaats van een tweede album syndroom is dit album nóg beter dan het debuut en zelfs een van mijn persoonlijke favoriete albums van een Engelse artiest ooit. Dat komt omdat die day in the life of a geezer is doorgezet naar een periode van ettelijke maanden. Het is hiermee niet alleen een concept album, maar ook een hiphop/ garage opera over gewone mensen en eigenlijk een muzikaal luisterboek over een Engelse twintiger die Engelse twintiger dingen meemaakt.
Het album vertelt over het kwijt raken van 1000 pond in een televisie, het leren kennen van een nieuwe liefde (Simone) die bij een eerste date aan haar haar zit als teken van interesse, het samen wonen met Simone, het uit huis getrapt worden door Simone en later horen dat ze met z’n maat Dan gaat. In waarschijnlijk het meest succesvolle nummer van dat album, Dry Your Eyes, verwerkt hij dat liefdesverdriet in een heerlijke bro-song. Tussentijds gaat hij nog op vakantie met vrienden in het in Nederland waarschijnlijk bekendste nummer Fit Bit You Know It (en nummer met de grappigste openingszin ooit) en… gaat hij naar de club.
En in de club neemt hij drank en drugs en gaat ie in z’n eentje helemaal het padje af. Het nummer geeft zeldzaam goed de sfeer weer in een Engelse club in de jaren 10. De tonen in het nummer en tekst maken alsof je zelf op je benen tolt voor een gesloten wc deur van een oververhitte club. Alsof je zelf opgaat in de vibe van de ruimte naar een eigen leefwereld en verblind raakt door de lampen. En ziet hij daar nou in de verte Simone en Dan zoenen?
Dat verblind raken door lampen is ook een terugkerend thema. Onder andere in de eerder aangehaalde nummers Has It Come To This (Blinding with the lights, dizzy new heights) en in Weak Become Heroes (Dizzy New Heights, Blinded By The Lights). Kortom, het is een terugkerend thema in het leven van deze geezer. Hoe knap is het dat je een conceptalbum maakt en tegelijkertijd voortborduurt op thematiek van het album ervoor en dan nóg beter? Daarom vandaag een pint Stella en een cheers voor Mike voor een album dat de tand des tijds met verve doorstaan heeft en tot de canon van de Engelse muziekgeschiedenis behoort.
Foto door Karatyshov – via Wikipedia
The Streets stond toen ook op mijn radar, maar in mijn omgeving had niemand het toen over die platen. Terwijl het voor mij duidelijk was dat dit echt anders was. Dank voor delen!