El Buen Patrón (2021)

Vanaf 28 april 2022 in de bioscoop (Paradiso Entertainment)

Julio Blanco [Javier Bardem] is een baas die zich uitstekend kan presenteren naar de buitenwereld en daarmee een prijs wint voor zijn excellente leiderschap. Voorafgaand aan de uitreiking moet hij wel wat problemen in en om zijn bedrijf zien op te lossen en daarbij blijkt dat zijn imago als ‘Bueno Patrón’ slechts schone schijn is. Zwarte komedie met een voortreffelijke rol van Bardem, maar De Aranoa ziet erop toe dat de bijrollen voldoende uit de verf komen door ook uit zijn ondersteunde cast uitstekend spel te halen.

Goede trailer die zeker op mijn lijstje komt met unlimited.

Tegenwoordig kan ik kleine arthouse films meer waarderen dan sommige grote films.

Sterke vertolking van Bardem en de anderen. Het verhaal is nergens spectaculair maar zeer onderhoudend. Alle spelers krijgen hun speeltijd om hun rol goed neer te zetten. Het zal niet iedere filmliefhebber naar de grote bioscoop trekken, omdat zo'n film iets meer thuis hoort in een filmhuis. Ik vond het een geslaagd geheel, maar vond wel het eind eigenlijk te snel afgeraffeld en wat onbevredigend.

Hartstikke leuke film over evenwicht, actie is reactie, eerlijk en oneerlijk, open en gesloten etc. De film laat je achter met de vraag of dat evenwicht er is gekomen. Of toch niet?

Hah, heerlijke satire over werkgeverschap en dus over macht. Ben regelmatig in de lach geschoten. Erg leuke rol van Bardem, fraaie one-man-show. Al zijn de bijrollen stuk voor stuk ook een toevoeging.

"Ik word zo geil van deze situatie"

4*

Heerlijke film. Op momentjes doet de film qua regie zelfs denken aan de meesterwerkjes Uncut Gems en Punch-Drunk Love, qua locatie (op de werkvloer) en gekte en camerawerk, al hebben die andere films dat nog veel verder doorgetrokken en zijn navenant beter. Maar deze Spaanse prent kent dan weer beter humor. Soms gitzwart, maar erg fijne humor, vooral omdat deze voorkomt uit de personages en niet zozeer uit de situaties. Er zitten grappige momenten in omdat wij als kijker inmiddels helemaal mee zijn met Bardem en zijn ergernis, frustraties, angst, wanhoop kunnen begrijpen waarmee de situaties waarin hij komt grappig worden. Het is overigens ook wel Bardem die hier de show steelt. Hij zit in bijna elk shot en draagt de film met speels gemak. Mooi ook dat ondanks alle cynisme Bardem aan het eind toch nog redelijk als winnaar eruit komt, meestal wint de moraliteit, dit keer niet. 4,0*.

Actrice Almudena Amor is echt een spetter.

Goeie film over baas van een fabriek die zijn werknemers allemaal goed behandelt. Een film over een baas die langzaam de controle verliest. De verschillende lijntjes die worden uitgezet waar het hoofdpersonage mee moet dealen zijn prima uitgewerkt. Prima rol van Javier Bardem en ook de toon is fijn (niet te serieus en niet te grappig).

Ik ben momenteel bezig in het boek "De meeste mensen deugen" van Rutger Bregman welk een positief mensbeeld tracht te creëren van onze (bestaans)geschiedenis. Eén van de analyses die naar voren komen in het boek is het filosofisch denken van Thomas Hobbes en J-J. Rousseau die loodrecht tegenover elkaar staan. Ik moest geregeld aan beide filosofen denken toen ik deze film zag. De filosoof zal het ongetwijfeld beter kunnen duiden dan ikzelf, vermoed ik.

Op Rousseauiaanse wijze gaat patron Julio Blanco erg gemoedelijk en familiaal om met zijn personeel. Ze krijgen veel vertrouwen en elk issue, groot of klein, werk of privé gerelateerd, beschouwt hij als het zijne. Zolang de balans maar wordt behouden, de balans van het bedrijf en die van het leven. Aandoenlijk bijna en een bijzondere charismatische Javier Bardem alweer die één is met zijn personage en de film geheel draagt. Een bijzonder fier man is hij die een nieuwe bekroning als "beste werkgever" als een eer ziet. Niet dat hij zich zoveel anders voordoet als anders, maar de aanloop van de verkiezing met het daarbij horende bedrijfsbezoek door de jury baren hem toch enige zorgen als niet alles verloopt zoals hij gewenst had.

Hobbes gaat van uit van de tegengestelde visie waarbij de mens onbetrouwbaar is en moet geleid worden door regels, structuur en gezag. Controle en hiërarchie is noodzakelijk om de zaak te doen draaien. Het is maar de vraag in hoeverre de patron tot dit besef komt. De stakende ex-werknemer, zijn rechterhand Miralles, zijn secretaresse met de printer, de nietsnut van een zoon van oude getrouwe Fortuna ... het zijn allemaal barstjes die des mensen zijn, maar die ook de balans danig verstoren. De film tracht beide componenten met elkaar af te wegen welk tot een boeiende film leidt, mede door de immer geweldige Bardem. Lekker satirisch met een vleugje humor en luchtigheid. Leuk!

Waar het aan ligt is me even niet heel duidelijk, maar deze film werkt gewoon niet voor mij. Te subtiel, te weinig grappig - of wellicht ben ik er gewoon te bot voor, maar ik kom gewoon niet verder dan een flauwe glimlach, terwijl het als sociaal-maatschappelijke kritiek gewoon veel te veel het venijn mist.

Aan de cast ligt het niet, die is prima - met vanzelf Bardem als onbetwistbaar kopstuk. De beelden zijn ook prima. Het ligt aan het narratief en de timing waarmee het komt, en wellicht dat de structuur van raamvertelling ook vooral tegenwerkt.

Ik kan Javier Bardem maar niet los zien van zijn rol in No Country for old men. Daarom werkt de rol van de Buen Patron niet goed voor mij. Ik zie vooral een baas die op krampachtige manier alle puzzelstukjes aan elkaar probeert te lijmen, terwijl zijn omgeving deze telkens weer verwijdert.

Erg komisch vond ik het allemaal niet, wel dramatisch en satirisch, een dramasatire dus (bestaat dat woord?).

Spaans vind ik overigens een heerlijke taal, dus dat was een pluspunt. En natuurlijk de uitzending op Canvas zonder pauze en met complete aftiteling. 3,5* dik verdiend.

Bardém is gewoon een topacteur. Ik heb me kostelijk geamuseerd.

Zwarte komedie.
Bardem, wat een acteur, schittert als sympathieke patron, hoewel hij dat vooral van zichzelf vindt. Daar is ie van overtuigd. Hij neemt tijd voor de mensen, zijn famiglia, maar blijft wel een beetje blind voor zijn eigen bevoorrechte positie. Hij is tenslotte geen selfmade man - alleen even bij de notaris tekenen, aldus zijn vrouw - maar dat 'erven' brengt ook verantwoordelijkheid met zich mee… en daar heeft ie dan ook weer gelijk in. Zo is deze film nergens zwart-wit. De patron wordt niet echt afgeserveerd… maar zijn gebreken staan wel breed in de kijker: mega-ijdel en natuurlijk gretig misbruik makend van zijn positie en charisma. Zo zien we liefje nummer zoveel plaats ruimen voor de volgende scharrel. Dat gaat dan wel héél vlot. Iets té vlot, naar mijn mening of was het ook koele berekening? Ook hier weer geen duidelijk zwart-wit verhaal. Tenslotte is hij natuurlijk ook nog medeplichtig aan doodslag, maar ook dat weet de Patron toch vrij vlotjes te parkeren in een morele schuif.
Bardem heeft de flair om deze ijdeltuit, vol van zichzelf, neer te zetten en toch iets van onze sympathie mee te nemen. Verder genoot ik ook van die Spaanse lelijkheid… die 'topboetiek' van Mevrouw Baas lijkt wel een rommelwinkeltje in een of andere dorpsstraat hier te lande. De fabriek is ook best gedateerd. Bijwijlen héél grappig (die kop van Bardem als hij secretaresse Inès op de rooster legt om een bekentenis te ontfutselen en die dan met een ándere bekentenis op de proppen komt…) Leuke film, maar toch net iets te weinig spanning, net iets te mild en net niet scherp genoeg om een echte topper te zijn. Maar al bij al toch bovengemiddeld amusement.

Deze was onlangs op tv en eens meegepikt. Goh het was niet mis. Een echte komedie vond ik het ook niet, maar het keek wel vlot weg. De cast deed het wel erg goed en kwam overtuigd over. De speelduur was redelijk lang, maar vervelen deed het gelukkig niet. Vond het wel eens het bekijken waard.

Dat Bardem een "buen patron" is, durven we betwijfelen, maar dat de man een uitmuntende act neerzet staat vast.

Een patron die ondanks zijn charme en charisma en zijn "alle-middelen-zijn-goed"- diplomatie ervaart dat hij toch niet alles kan beheersen. Behoorlijk met zich zelf ingenomen (Trouwens dat hij zijn zaak alleen maar heeft geërfd, vindt hij ook al een verdienste op zijn credit), bakt hij zoete broodjes voor je of knijpt hij je gewoon dood naargelang het hem goed uitkomt.

Grappig, met fijne humortrekjes in situatie en dialoog (of monoloog) maar zeker ook giftig satirisch rond de baas-werknemer relatie.

Heerlijke tafelscène met vrouw, vrienden en veelzijdige dochter..en hilarisch wanneer hij ontdekt waarom zijn grote weegschaal niet in evenwicht staat...

Zeer genietbare film van Fernando Leon de Aranoa, met Goya's er bovenop, ook voor Bardem natuurlijk.

Tussenin film. Schurend soms grappig soms saai. Denk wel meer Spaans georiënteerd qua gedrag. Bardam speelt een optima forma lul van een baas.

El Buen Patron: is deze film nou bedoeld als karikatuur op het grootkapitaal, machtsverhoudingen en woke washing, of niet? Want dat zit er allemaal in.

Ik vond hem niet heel sterk. Javier Bardem heeft er niet eerder zo effortlessly als een oude man uitgezien. Deed me denken aan een Spaanstalige Robert Downey Jr. (zoals díe weer is in Oppenheimer).

De film volgt een beetje de Godfather-opbouw: oude man is 'peetvader' van de werknemers van zijn bedrijf maar stuurt en manipuleert intussen in zijn eigen (bedrijfs)belang. Verleidt zonder moeite de jonge nieuwe stagiaire en raakt vervolgens verstrikt in de gevolgen van zijn acties. Als het niet als karikatuur bedoeld is, vind ik het vraagstuk 'vanaf welk moment telt de goede intentie niet meer?' niet overtuigend uitgewerkt. De eerste helft van de film wist ik niet waar het naartoe zou gaan. Er was uiteindelijk best wel een (voorspelbare) kunstgreep voor nodig om de film verder te helpen. Mijn dag had ook prima geweest als ik deze niet nog had aangezet.

Iedereen zal er wel in lezen wat hij er zelf graag in ziet. Qua styling en grapjes met die weegschaal en zo is het wel overduidelijk satire, zou ik zeggen. En dan mijn persoonlijke lezing: hier wordt de weldoende, zelfingenomen ondernemer toch redelijk in zijn hemd gezet. Dat idee dat de wereld vooral draait door hun bijdrage en er van uit gaan dat zij die wereld te allen tijde naar hun. hand kunnen zetten, terloops vergetend dat zij (meestal) wel een gouden zetje gekregen hebben om het in die wereld te maken.

Dat Bardem die man dan ook nog sympathiek weet te maken, is alleen maar voordeel. Want nee, het zijn geen psychopathische monsters of narcistische klootzakken en ja, ze bedoelen het vaak ook wel goed, dat geloven ze toch graag zelf, zolang de glorie uiteindelijk maar op henzelf afstraalt.

Zo zal die Bart Verhaeghe (nr 1 Bij FC Brugge, voor de Noord-Lagelandse vrienden) best wel een sympathieke jongen zijn, maar het blijft toch een alpha-mannetje dat graag in de schijnwerpers staat en zich bij wijlen een beetje God de vader waant. Da's zó'n goede Patron dat hij zelfs niet eens een goede trainer voor zijn ploeg nodig heeft, dixit hijzelf. En zo ken ik er nog wel een paar waar ik spontaan aan moest denken toen ik deze film zag. Geen verkeerde gozers (want het zijn uiteraard mannen), maar o zo ijdel.

Nee… ik vind Buen Patron wat dat betreft 100% geslaagd.