Bitter Moon (1992)

Weer eens gezien, mening onveranderd:

Wat de uiteenlopende rating hier waarschijnlijk deels verklaard is dat de film verre van perfect is (o.a. op plot, acteerwerk, score) maar die typische Polanski-sfeer, de fascinerende tragiek van een alles consumerende en destructieve liefde, en Emmanuelle Seigner zelf zorgen m.i. voor een unieke film.

Een film ook waar de duivel in de details schuilt en die voor de meesten vergezocht lijkt, maar waar enkelen zich pijnlijk in kunnen herkennen. All-in isolerende liefde die onvermijdelijk ver voor de eindstreep opbrandt, verslaving en afhankelijkheid, macht, pijn doen en ontvangen uit liefde - slechts enkele elementen waar Polanski mee speelt om te laten zien dat liefde een spectrum is dat breder is dan hoe de meesten haar beleven. En zoals met alles: in de extremen ligt het leven maar ook het gevaar.

4*

Ik heb dit wel een intrigerende film gevonden en hij is zeker de moeite waard vaker te bekijken. Een collega noemde hem een keer en vroeg of ik het einde van te voren kon voorspellen (hij wel, ik zeker niet!). Een relaas van een zieke, eigenlijk lege relatie die teveel op seks is gebaseerd, tussen 2 mensen die zich verder mislukt voelen, en daardoor uitdooft. Wat overblijft is een machtsspel. Veel interessante scenes, bijvoorbeeld die waarin Grant door Seigner bij de eerste ontmoeting uitgedaagd wordt zich meteen over te geven aan het seksuele transactiemodel en aldus haar macht daarin moet erkennen. De varkensscene is bewust pijnlijk. Maar ergens wordt ook bij conventionele stellen de sleur in hun relatie hier aan de kaak gesteld en een spiegel voorgehouden. Dat Britse stel gaat op een exotische reis om hun relatie nieuw leven in te blazen maar dat werkt natuurlijk niet. De film doet hiermee sterk twijfelen aan de houdbaarheid van het huwelijk door een levenslange monogame relatie. Inmiddels achterhaald wellicht, ingehaald door de serieele monogamie die je bijna overal lijkt te zien: wisselende partners gedurende een leven, maar (officieel) altijd eentje tegelijk.

Voor mij is het niet zozeer het acteerwerk maar eerder de filosofie erachter die het interessant maakt, Pascal Bruckner heeft zich duidelijk veel gebogen over het onderwerp van liefde en naar typisch Franse traditie zijn filosofische bespiegelingen in een roman gegoten.

Misschien is voor anderen het veel luchtiger My Last Five Girlfriends (2009) - MovieMeter.nl geschikter, dat is gebaseerd op Alain de Botton's Essays In Love.

Eindelijk aangekondigd!

Uitstekende film waarin een man die samen met zijn vrouw een bootreis maakt bevangen raakt door het verhaal van een medepassagier. Mooi en vooral ook meeslepend verteld door flashbacks. Een liefdesdrama met een scherp randje waarbij de verschuivende verhouding tussen de geliefden sterk uitgewerkt is. Emmanuelle Seigner zet een uiterst verleidelijke rol neer in één van de betere Roman Polanski films.

Sterke Polanski met een paar schoonheidsfoutjes. Het verhaal bestaat grotendeels uit een terugblik op het leven van Oscar en Mimi, verteld door Oscar (Peter Coyote in een van zijn betere rollen) en aangehoord door Hugh Grant die vastzit in een wat uitgebluste relatie met Kirstin Scott Thomas. De intrige over seks en macht die een relatie langzaam vergiftigen blijft boeien, en lijkt vooral te willen tonen dat een relatie die alleen maar gebaseerd is op fysieke aantrekkingskracht gedoemd is te mislukken.

Emanuelle Seigner is geloofwaardig als zowel zwoele vamp als als breekbaar muurbloempje -wat een slecht kapsel en dito kleding al niet kan doen- ze heeft wel altijd een licht-waanzinnige uitstraling.
Wat de foutjes betreft: de scène dat Mimi van Oscar een kreupele maakt vond ik niet zo sterk, wat er nou precies gebeurde of de bedoeling was? Nog vreemder dat Oscar haar dan maar accepteert als verzorger en later echtgenote, als bemiddeld man had hij ook een privé-nurse kunnen betalen lijkt me. En hoewel hij fysiek hulpeloos was, hij had die literaire agent toch wel kunnen terugbellen?

Het zijn niet heel belangrijke details, Bitter Moon is sterk geacteerd en ondanks de lange speelduur blijft het tot het sterke slot boeiend. Af en toe ook erg grappig trouwens.

Als de arme Oscar hulpeloos over de grond schuift, lijkt de grandioze telefoon waarmee Mimi aan het bellen is zijn vernedering nog eens extra te benadrukken. Wat een briljant staaltje symboliek, je kunt niet anders dan grote bewondering hebben voor het meesterschap van Polanski.

Ik heb dit nooit als foutjes gezien, het is me zelfs altijd logisch over gekomen. Maar nu je het schrijft besef ik me je scepsis.
Voor mij was het altijd dat Mimi en Oscar een relatie hadden waarin overheersen en overheerst worden centraal stond, tot het de spuigaten uit liep.
Na de breuk was het duidelijk dat Oscar de overheersende partij was, omdat Mimi alles en nog wat deed om Oscar terug te winnen. Toen Oscar eindelijk de Rubicon (voor de tweede keer) overstak, en Mimi in het vliegtuig liet zitten, was er een andere situatie ontstaan. Eens Mimi terugkwam in Oscars leven en hem meteen tot overheerste partij maakte, schikte Oscar zich daar vrijwel direct in, zonder het leuk te vinden, maar omdat het bij zijn seksuele karakter hoorde. Hij kon niet anders. Ook het slachtoffergedrag bij het telefoontje van de uitgeefster past daarin. Hij schikte zich in zijn rol als overheerste.
Pas aan het eind van de film weet hij daar uit te breken, en breekt hij uit beide rollen.
Dit was hoe ik het me al de eerste keer dat ik de film zag interpreteerde.

Erg fascinerende film over wisselende jagers en prooien gekruid met een erotisch getint sausje. Een film over de passie dievoorbij gaat en eindigt in dominantie, vernedering, frustratie en onbevredigbare fantasieën.

Los van het intrigerende plot staan ook Coyote en Seigner erg sterk in hun schoenen. Beiden leveren een glansprestatie af in de complexe relatie die hen bindt. Zowel in voor- als in tegenspoed, als jager en als prooi, als dader en als slachtoffer ...

Prima dialogen, boeiend plot en ook de vertelstructuur via flashbacks kwam goed tot zijn recht. Visueel niet altijd top, maar dat stoorde me nauwelijks. Knappe film met verschillende psychologische lagen. Mooi!

Verantwoorde erotische film zonder expliciet beeldmateriaal voor kenners van de zogenaamde betere films

Ach, je moet iedereen iets gunnen. Een Titanic-verhaal waarbij niet het schip schipbreuk lijdt. De enige tegenvaller was voor mij Hugh Grant. Maar dat is waarschijnlijk omdat hij naar mijn mening zo'n stijve, Britse vent is die telkens overkomt als een pathetische natte dweil. De film deed me een beetje aan "Nine 1/2 Weeks" denken en Emmanuelle Seigner mocht zelfs een geslaagde "Basic Instinct" move doen tijdens een erotisch dansje. Het was niet meer dan een verfilmd voorleesuurtje voor volwassenen waarbij allerlei erotische fantasieën de revue passeerden (inclusief golden shower). Maar nogmaals. De beelden moet je er zelf bij fantaseren Dat het centraal thema "Intense liefde kan destructief werken" is, had ik wel door. Zo betoverd was ik nu ook weer niet door de sensuele vertelsels

3*

Hoop dat deze parel ooit eens in de Criterion catalogus komt

Ik heb zelf de Duitse blu-ray en de Nederlandse dvd maar een goede 4K remaster vooral

van de OCN zou wel te gek en ook wel nodig zijn.

Ik denk dat een verhoging van mijn waardering er dan ook wel in zit.

Trouwens nu we het toch over "moon" hebben, er mag er eindelijk ook wel eens

één van China Moon komen!

Ik heb gewoon een simpele DVD van deze film. Dat is toch goed genoeg? Deze film hoeft het niet te hebben van schitterend heldere kleuren en scherpte, maar van de dialogen, de verhaalwendingen en de ijskoude demasqué.

Peter Coyote is hier de baas hoor, maar ook de rol van Hugh Grant is geweldig, terwijl hij eigenlijk een typische Hugh Grant-rol speelt. En toch zo anders dan anders. De vrouwen doen het ook subliem.

Het is niet alleen kleuren en scherpte maar ook detail en vooral diepte.

Ik denk dat je de film dan nog meer zou waarderen.

Dan zou ik eerst een nieuwe televisie moeten kopen ook, denk ik. En dan nog denk ik niet dat ik de film meer waardeer.

Ik waardeer mijn tapes van Joy Division uit de jaren '80 namelijk ook niet minder dan de weergave op veel betere apparatuur via CD van later.

Voor mij zijn de technische aspecten blijkbaar minder belangrijk dan voor anderen. Waar ik overigens geen waardeoordeel aan vastplak, voor die discussie weer gaat komen. Ieder zijn ding.

Geen discussies hoor, je moet gewoon doen waar jij je goed bij voelt.

Laten we allemaal gewoon genieten van goede films, muziek en in mijn geval ook boeken

Wie zal de naam joy division wat zeggen vraag ik mij af.ben het verder volkomen met de stelling eens dat het niet uitmaakt wat voor apparatuur je gebruikt.zou bijna zeggen integendeel,want wat was het een tergende teleurstelling voor mij om toen de cd uitkwam joy division te horen.veel te veel hoge toon,en de bass klonk niet zo als ik gewend was op lp of tape.na mijn idee heeft het cd tijd perk veel verknald.geef mij maar de still dubbel lp van joy division in witte hoes met blauwe letters.niet die met hard karton grijs tint,dan noemen we de mis persing.

Still is geweldig. De instapper voor iedereen die Joy Division wil leren kennen. En de live versie van Digital is magisch.

Pas na de tapes die ik kreeg kocht ik, ruim in de jaren negentig ondertussen, de twee CD's van JD. De restjes kwamen nog later.

Maar wat opnamekwaliteit betreft is het natuurlijk allemaal gewoon maximaal jaren '70, en dat interesseert me niks. Geluid zit in je hoofd, beelden zitten in je hoofd en dialogen, nou ja, die zitten ook in je hoofd.

Het medium is alleen maar een trigger om je eigen waarneming te finetunen.