The Fighter (2010)

Kostelijk en subtiel beeld van teloorgang en vooral hoe iemand het zonder door te hebben keihard met de realiteit geconfronteerd wordt maar het allemaal niet door heeft. En dan is er nog het verhaal rond Micky wat we bijna zouden vergeten, want in de film lijkt dat ook maar achtergrond.

Hele goed biopic, dramafilm over bokser Micky Ward die na de nodige tegenslag en tegenwerking toch zijn moment of fame kende. Micky's ambitie zijn in de beginfase, vooral ondergeschikt aan zijn ronduit verschrikkelijke familie van jankballen, profiteurs en de aan lager wal geraakte halfbroer Dicky Eklund die vooral veel in hogere sferen verkeerd, en het aldoor heeft over zijn moment of fame. Als boksfilm is The Fighter eigenlijk helemaal niet bijzonder en zijn de bokscenes zelfs soms matig te noemen, zoals tegen Sanchez, het sterke moment van de film, en waar het vooral omdraait, is het aandoenlijke en schaamtevolle beeld van Micky die wel anders wil maar niet durft, en de daar op volgende strijd, en de ontkenning van de realiteit door voornamelijk Dicky en altijd maar randzaken, randzaken en egoïsme bij de rest, zoals mams. Een bizarre tegenstrijdigheid is in die zin te vinden in de nog lopende carrière van Ward en de negatieve aandacht die de rest trekt en dan vooral om dat ene moment van Dicky. Vooral met de invloed van Amy Adams lijkt er een andere wind te gaan waaien.

Russell slaagt er in een perfecte balans te vinden tussen een treurige toestand, maar wel vermakelijk en kolderiek vertelt. Het gekibbel in die familie, moeders die op stiefpa boos is, dat ze Dicky bij dat crackpand weg halen, hoe hij iedere keer daar uit het raam springt, het is tegelijk treurig als kostelijk met Ward\Whalberg als rustige middelpunt die zichzelf het liefst ondergeschikt maakt. Halverwege de docu dringt bij Dicky toch eindelijk de situatie door en komt er een stukje rehabilitatie voor Dicky Eklund. Clean en al. lijkt er toch een tacticus en goede analist in hem te zitten, een onmisbare factor zo blijkt later. Het moment dat Whalberg op de rug gezien wordt in London tijdens een training vlak voor de persconferentie vind ik altijd weer een imposant gezicht. Niet alleen de gespierde rug valt op maar tevens de afgetraindheid.

Al met al is The Fighter een meer dan prima drama met de focus op alle besognes buiten de ring, met een fenomenale rol van Bale als de geflipte drugskikker Eklund, die blik alleen al, en er terecht een oscar voor kreeg, overigens net als Melissa Leo als moeder die daar ook een Oscar voor kreeg. Adams en Whalberg ook prima en echt hele fijne muziek met Whitesnake, Aerosmith, Led Zeppelin en RHCP. En verder wat mij betreft een perfect einde met de echte koppen van beide mannen en in die zin het bewijs hoe die Dicky is. Beste film, echt een heel goede film.

Sterk geacteerd, maar vond het niet genoeg boeien over de gehele speelduur. Het is best wel een goede film, maar ook behoorlijk een film die volgens een bepaald stramien verloopt; en zich strak houdt aan een normale formule. De scènes in het begin waar we kennis maken met de gekke familie boeien niet altijd, maar naar het einde toe wordt het wel beter. Zeker niet speciaal, maar leuk om eens gezien te hebben.

The Fighter is een echte diesel. Het duurt lang vooraleer het hoogtepunt er komt, maar die laatste boksscene vond ik wel erg geslaagd.

De familie lijkt behoorlijk marginaal en eigenlijk versmachten ze Micky. Het is tijd voor verandering als hij echt iets wil bereiken. Christian Bale heeft ongetwijfeld ook voor deze rol een lichamelijke transformatie ondergaan. Hij is een klasse apart, maar Wahlberg doet zijn best. Soundtrack is ook passend. Film lijkt op The Wrestler. Alle twee degelijk maar een herziening zal er niet snel komen.

Mooie film over boksen. Prima mee vermaakt.

Prima boksfilm gebaseerd op een waargebeurd verhaal over Mickey Ward en zijn half broer ,voormalig bokser Dicky Eklund (Christian Bale) die opgroeien in een marginale familie waar de moeder (Melissa Leo) de scepter zwaait en samen met Dicky alles regelen voor Mickey i.v.m. het boksen. Eén groot nadeel is wel het egoïsme van beiden en de drugsverslaving van Dicky die nog steeds meent dat hij een comeback kan maken. Ondertussen laat hij een film over zijn triestig leven maken en stelt hij Mickey vaak teleur door het te laat komen op trainingen of verkeerde regelingen van boksmatchen. Uiteraard is de drugs de boosdoener. Wanneer Mickey Charlene leert kennen, begint er stilaan veranderingen te komen in zijn leven en ziet hij stapsgewijs in dat zijn familie egocentrisch denken.

De boksmatchen zien er realistisch uit en de gevechten worden goed in beeld gebracht. Het acteerwerk is sterk, vooral Christian Bale en Melissa Leo zijn op dreef en kregen voor hun prestaties beide een verdiende Oscar voor beste mannelijke en vrouwelijke bijrol. Amy Adams weet ook een overtuigende rol neer te zetten , net zoals Wahlberg. 7,5/10

Ex-bokser en crackverslaafde Dicky Edlund [Christian Bale] is een lokale legende omdat hij tijdens een wedstrijd in 1978 bokslegende Sugar Ray Leonard tegen de grond wist te werken. 15 jaar later maakt HBO een documentaire over hem en traint hij zijn broer Micky [Mark Wahlberg]. Micky is een uitstekende bokser, maar blijft constant in de schaduw van zijn broer. Pas wanneer hij een relatie krijgt met barvrouw Charlene [Amy Adams] durft Micky op te komen voor zijn eigen belangen. Maar dat gaat (inkoppertje!) niet zonder slag of stoot. Bale en Melissa Leo (als de moeder) wonnen Oscars, maar Mark Wahlberg (die als producent ook de drijvende kracht was achter het project) is het kloppende hart van de film en zette zijn ego opzij om Bale de film te laten stelen. Micky’s echte trainer Mickey O’Keefe speelt zichzelf en de echte Micky en Dicky zijn kort te zien aan het begin van de aftiteling.