Het baande de weg voor haar tweede album I’ve Got The Music In Me, waarvan het titelnummer de verdiende hit werd. Een geweldig nummer dat tot op de dag van vandaag prijkt op het repertoire van menig coverband. De opvolger How Glad I Am bracht haar opnieuw in de hitparade en bevestigde Dee’s potentie als hitparadeartieste die ook in staat was redelijk serieus te nemen albums te produceren. Toen ging het echter mis. Eerst viel haar begeleidingsband, die zo excelleerde op I’ve Got The Music In Me, uit elkaar. Vervolgens werd haar eerste echte soloplaat, Cage The Songbird, door haar platenmaatschappij afgewezen. Het pleit voor Elton John dat hij zich voor Kiki Dee is blijven inzetten. Het duet Don’t Go Breaking My Heart gaf haar in 1976 precies het zetje dat ze nodig had om weer in de schijnwerpers te komen. De albums daarna werden behoorlijke verkoopsuccessen. Geheel in de geest van de tijd werden haar latere albums iets glossier vormgegeven, zowel qua muziek als imago. Maar ze leverden hits op als Chicago, Star en True Love. EMI heeft nu haar albums uit de jaren 1973-1982 opnieuw uitgegeven. Daarvan zijn Loving And Free en I’ve Got The Music In Me veruit het beste. Bijzonder is dat Cage The Songbird nu alsnog het licht ziet. Geen verloren meesterwerk maar wel het logische vervolg op de twee vorige platen, met in Only A Fool en een vroege versie van de latere hit Chicago twee uitschieters. Tegenwoordig is Kiki Dee vooral actief in Britse musicals. In die hoek moet je ook vooral de belangstelling voor deze heruitgaven zoeken. De modale popliefhebber kan beter even wachten tot er een goede compilatie verschijnt. Nu haar oeuvre zo keurig is geordend zal dat ongetwijfeld binnenkort gebeuren. JAN VAN DER PLAS