Fair Play (2023)

Aardige film die helaas weer alle stereotypen over de man versterkt. Het is een dunne lijn soms tussen sex en verkrachting, zoals ook hier weer duidelijk wordt. Door niet te praten met elkaar ontstaat alles wat niet nodig is en waar de film over gaat. Anders was er ook geen film en drama ontstaan.

Geen idee waar deze films de goede cijfers vandaan haalt. Vergezochte onzin.

Vermakelijk! Even iets anders Alhoewel ik denk dat het de meeste mannen niet boeit als hun vrouw meer verdiend dan hun heel aardig was dit vrouwtje overigens niet en wat een vervelende moeder. Die telefoontjes konden ze beter skippen.

Matige film. Meer drama dan thriller. Had er na de trailer en de recensies hier veel meer van verwacht. Script was veel meer uit te halen. Nu blijft het het heel oppervlakkig. Het wordt nergens spannend en eindigt toch wel in een anticlimax. Verschil tussen man en vrouw had meer uitgediept kunnen worden. Scheidslijn tussen passie, seks en verkrachting is en blijft heel dun. Voor mij 2** waard.

Redelijk romantisch drama met een toets economie en bankwezen. Altijd gevaarlijk relaties die beginnen op het werk. Privé en werk gescheiden houden gaat goed zolang de relatie goed gaat. Haat en liefde liggen dicht bij elkaar. Goedmaakseks en verkrachting blijkbaar ook. Allemaal dunne lijnen. De film beweegt de kijker maar een beetje tot nadenken hierover, maar eigenlijk sta je er pas bij stil wanneer je denkt over wat je in de review gaat schrijven. Ik hou van de beurs en investeringen dus dat extraatje aan deze film is echt wel leuk meegenomen. Denk dat het inderdaad bikkelhard is en dat je je niet teveel verliezen kan veroorloven. Banken willen sterk winnen, maar ook zij slaan geregeld de klepel wel eens zwaar mis. Als je dan je verlies snel wil goedmaken loopt het denk ik vaker slecht af dan goed (zoals Emilie hier haar vel weet te redden met een short op Spear).

De acting was wel oké, al kende ik enkel baas Campbell (Eddie Marsan) en die kerel die er vaak bij stond van gezicht (Rich Sommer). Phoebe is blijkbaar bekend van Bridgerton, Alden Ehrenreich heeft wel een aantal films die ik heb gezien maar ik ken hem niet meteen.

Male fragility the movie. Ik geef niet veel om bankiers, waardoor ik aanvankelijk weinig om beide hoofdpersonen geef. Maar uiteindelijk gaat mijn sympathie toch uit naar de vrouwelijke hoofdpersoon. Duidelijk dat de mannelijke hoofdpersoon niet met de situatie om kan gaan waarbij zijn partner meer succes heeft, en beetje bij beetje deterioreert de relatie om met een knal uit te gaan. Hierbij de nodige pijnlijke scènes waarbij de scene waarbij de mannelijke hoofdpersoon zijn baas op zijn knieën om een promotie smeekt de grappigste is.

Maar over het algemeen denk ik dat veel vrouwen zich kunnen herkennen in dit verhaal, waarbij haar succes door haar partner wordt beantwoord met opmerkingen om haar onzeker te maken en haar te kleineren. In deze film culmineert dat in een verkrachting. Het einde waarbij de hoofdpersone de macht terug pakt die haar tijdens die daad is afgenomen zag ik niet aankomen en moet voor menig vrouw die door mannen gekleineerd is bijzonder bevredigend overkomen. Een veel sterkere feministische boodschap dan Barbie en ook stukken coherenter. Qua camerawerk is de film verder niets bijzonder, het is degelijk. Wel een leuke soundtrack, waardoor ik op 3,5* uitkom.

Erg goede film met uitstekend acteerwerk.

Ruime 4*

Knappe film. Top onderwerp en goed gebracht. Ondanks de wat langere duur blijft deze boeiend

Fair Play komt over als een pophit waarbij een team van schrijvers goed heeft nagedacht over hoe het beste ingespeeld kan worden op het publiek. Een pakkend thema, waar in elk geval seksualiteit een onderdeel van is, met net dat beetje dubbelzinnigheid en verder vooral een gelikte verpakking, dat is deze film in een notendop. Kind van de rekening is waarachtigheid, want vooral tegen het einde stapelen de dramatische verwikkelingen zich op en is geloofwaardigheid ver te zoeken. De kern van het probleem tussen de twee is volgens mij dat ze beiden een verkeerd zelfbeeld hebben: zij onderschatte zichzelf en hij overschatte zichzelf. Wanneer dat aan het licht komt, raakt de balans in de relatie verstoord. De laatste twee grote scenes, te weten de verkrachting en de eindconfrontatie in het appartement, vormen een halfslachtige poging om de dierlijke kant van seksuele dominantie en aantrekkingskracht weer te geven, maar dat faalt hopeloos, omdat het eigenlijk helemaal niet zo grijs is als sommigen willen doen geloven. Een regisseur als Cronenberg kan zoiets wel. Een matige film.

Mooie film. Heb Phoebe Dynevor voor het eerst gezien, en ze was top. Alden was ook heel erg goed. De spanning was constant voelbaar.

Begint interessant maar glijdt af naar een bedenkelijk niveau.

Een vrij zieke en onevenwichtige kijk op toxische relaties, met naar het einde toe een paar onrealistische wendingen waardoor ik helemaal afhaakte.

Het mannelijke hoofdpersonage is uitermate sneu en onrealistisch. Een uitermate eendimensionaal naargeestig personage.

Het greed is good verhaaltje werkt in deze film maar ten dele. Het komt wat simplistisch over.

Het kapsel van Phoebe Dynevor in deze film staat haar niet zo goed. Ze krijgt er een egghead van.

Degelijke film over een koppel die voor een bedrijf werken rond het bankwezen, de economie en aandelen waarbij ze hun relatie geheim moeten houden want dat is de regel. De film snijdt het onderwerp aan waarbij op een bepaald moment de vrouw de hogere verwachtingen kan inlossen waardoor ze een grotere verantwoordelijkheid krijgt in het bedrijf. Haar verloofde wordt stap per stap ziekelijk jaloers en begint zelfs serieus door te draaien. Dit is vooral te zien in de scène waar hij zichzelf kandidaat stelt voor een hogere functie aan zijn baas en de scène van het verlovingsfeestje waar hij Emily gewoon verkracht. Dit onderwerp is niet ver gezocht en komt helaas in de dagelijkse wereld wel voor waarbij de man het niet kan verdragen dat zijn geliefde een hogere functie heeft. De uitwerking is misschien wel overdreven dramatisch getint, maar gezien de zorgvuldige opbouw naar de climax ook niet zo verwonderlijk en kan je er wel iets bij voorstellen wanneer iemand helemaal de weg kwijt is. Wel jammer dat het bedrijf niet zo op de korrel wordt genomen want zij geven wel de aanleiding en het negatieve gevoel bij hun werknemers. Redelijk wat erotisch getinte scènes passeren en een slot dat bevredigend werkt. De voor mij onbekende Phoebe Dynevor draagt de film en zet een sterke rol neer. 6,5/10

Een prima psychologische triller / drama die de spanning vast weet te houden.

Wel een geslaagde film. De wereld van het snelle geld wordt tamelijk realistisch weergegeven, er wordt voldoende goed in geacteerd en het script is ook wel goed. De film vliegt nergens echt uit de bocht maar weet ook nergens een ''wow moment' neer te zetten. Gewoon een degelijke, redelijk standaard netflix productie waar weinig is mee is. Je voelt de spanning opbouwen. Je weet dat het mis gaat, alle stoplichten staan op rood, maar niemand trekt aan de rem en je voelt hoe het de Emily en Luke langzaam door de vingers glipt. De man/vrouw cliches worden niet vermeden, maar ik vind dat de karakters niet té stereotype worden neergezet. Het stoorde me in ieder geval niet. En ik denk dat de meeste mensen wel kunnen beamen dat als je ineens zou moeten leidinggeven aan je man/vrouw dit een recept voor ellende is, dus wat dat betreft vind ik het thema/verhaal niet vergezocht en realistisch. Wel jammer dat de balans in het aandeel van het probleem tussen man/vrouw anders had gekund.

Hoewel er prima geacteerd wordt, is het soms niet echt overtuigend. Phoebe weet af en toe niet de juiste snaar te raken en kijkt té zelfingenomen/arrogant en weet ook niet zo goed hoe je dronkenschap moet neerzetten. Aldan heeft wat moeite om emoties overtuigend te brengen waardoor ik als kijker op een gegeven moment er vanuit overtuigd was 'hij meent het niet, knap gespeeld!' terwijl hij het wel meende en het gewoon wat knullige geacteerd was. Eddie Marsan (hoewel geen moeilijke rol), doet het overigens wel heel erg tof. Grootste punt van kritiek is voor mij het einde: te abrupt. Na er wat over gelezen te hebben op internet kan ik het iets beter waarderen, maar het blijft toch een anticlimax voor me.

Al met al een degelijke film die geeft wat je ervan mag verwachten. En dat is geen 'thriller' maar een 'psychologische thriller' met een flinke component drama gesitueerd in de yuppen wereld van New York. Heb je daar zin in, dan is dat jouw film. Voor mij 3 degelijke sterren.

Een werkomgeving waar ik nooit in zou willen werken alvast, hoeveel geld ze me ook zouden geven. Wat een toxische omgeving waarbij collega's gewoon concurrentiële haaien zijn die staan te wachten om je plaats in te nemen. Ze hebben er nog plezier in ook als je op je plaats wordt gezet door je baas. Emoties zijn ook een teken van zwakte en wordt nogal meewarig over gedaan.

Het is vooral die omgeving die erg dodelijk is voor de relatie. Zeker wanneer er bovendien nog een hiërarchisch verschil ontstaat én beiden met elkaar nog moeten werken en adviezen met elkaar moeten delen. Het helpt natuurlijk ook niet als je baas je vriendje eigenlijk maar niets vindt. Geheime vriendje, nota bene, ook dat nog.

Wie schuld treft en waar, zo duidelijk is het zeker niet. Ik heb niet de indruk dat hij of zij meer schuld trof. Naar het einde toe ontaardt het natuurlijk en gaat hij helemaal over de rooie. Dan lijkt het makkelijker om de zondebok daar te leggen. Niet slecht allemaal, degelijk zelfs, maar ik heb zeker met zekere weerzin naar dit zootje verheven parasieten gekeken.

Ik heb mij goed vermaakt met deze film. Acteerwerk is sterk en je wordt in de situatie meegezogen.

Ook interessant, en een originele setting, om een kleine indruk van de harde wereld achter investerings firma's / hedge funds te zien.