Sunset Blvd. (1950)

Mijn favoriet moment van de film is het einde nl Swanson wordt gearresteerd maar door de aanwezigheid van de camera's voelt ze zich opnieuw een ster. Ze daalt in haar theatrale stijl de trap af en zegt tegen haar butler Von Stroheim : I'm ready for my close up. De ironie van fictie (het plot) en realiteit (Von Stroheim is wel degelijk een regisseur uit de jaren '20 die samen met Swanson de film Queen kelly heeft gemaakt; Ze kregen echter ruzie over de visie van de film en de film werd halfweg gestaakt en gemonteerd tot een film. Het werd voor beiden het begin van einde carrière) wordt in deze scene prachtig door elkaar verweven. Nog maar eens een bewijs dat Billy Wilder tot de allergrootsten van de studio periode hoort. In een film noir getinte atmosfeer (voice over van een dode man weliswaar) is deze analyse van verloren dromen en vergane glorie een staaltje van perfecte cinema. Enkele onvergetelijke oneliners deden de rest om deze film tot een klassieker te dopen.

Ik voel me bijna schuldig door hier alleen 3* aan toe te kennen, de film is een duidelijke hommage aan (de vergane glorie van) Hollywood. Over acteerprestaties en in zekere zin ook over het script valt er eigenlijk weinig te klagen, toch had ik tweemaal moeite om de concentratie vast te houden, de eerste keer was dat na ongeveer 45 minuten, toen de mannelijke hoofdrolspeler het huis wou verlaten, toen was ik het verhaal binnen dat huis zelf net zo beu. De film vond ik helaas niet over de hele linie sterk en evenwichtig genoeg, veel te veel valt het in herhaling met het ijdele en het labiele van de vrouwelijke hoofdpersonage. 3* dus.

Tweede visie van deze klassieker. Echt een film waarin alles op zijn plaats valt en die blijft uitnodigen tot herbekijken. Veel valt er niet toe te voegen aan wat er al geschreven is op dit forum. Behalve misschien dat het uniek is dat twee legendarische regisseurs - Cecil B Demille en Erich Von Stroheim - acteren in de film van een al even legendarische collega. Een genot om de heren aan het werk te zien naast de andere voortreffelijke acteurs.

En wanneer je verder kennis neemt van de geschiedenis die zich in het echte leven heeft afgespeeld tussen Gloria Swanson en Erich Von Stroheim ... ontroerend vind ik dat. En Von Stroheim casten als de butler ... dat getuigt van visie én ballen in het pleasende Hollywood van toen. Misschien is het wel Von Stroheim die in deze film op mij het meest indruk heeft gemaakt, met een onderkoelde performance die tegelijk Hollywood in het gezicht mept.

Kundig en sfeervol.

De film begint als intrige met een fijn shot van een drijvend lichaam in een zwembad, maar gaandeweg schudt het dat film-noir-complotgehalte steeds meer van zich af. Nooit helemaal, want de broeierige sfeer en snedige voice-over blijven hun werk doen, maar uiteindelijk worden de femme-fatale-elementen van Desmond overschaduwd door de tragiek van een actrice op leeftijd, die niet kan accepteren dat de wereld haar niet meer adoreert.

Goede rol van Swanson, die haar overdreven delivery en mimiek als oud-silent-movie star goed kwijtkan. De rol van de butler zet het sneue karakter van haar personage mooi aan, terwijl Gilles steeds meer onderworpen wordt aan haar manipulatieve greep, tot het uiteindelijk te laat wordt om eraan te ontsnappen.

Minpuntje was het gebrek aan chemie tussen Gilles en Schaefer, overduidelijk een plot device om hem wakker te schudden zonder dat er effectief in geïnvesteerd wordt. Ergens op driekwart van de film vallen de laatste stukjes intrige weg en is het wachten tot de uitgerangeerde actrice definitief doorslaat. Een fijne eindscene, maar ook een beetje een sisser.

Uiterst fijn sfeertje toch, maar doe mij maar Double Indemnity. 3,5*

‘Sunset Boulevard’: Billy Wilder and Charles Brackett’s Sobering Exposure of the Dark Side of Hollywood

Prachtige film noir van Billy Wilder. Wat kan die man filmen. Goed verhaal dat wel altijd treurig blijft omdat je het einde al kent. De setting (het gedateerde huis inclusief inwonende) past hier perfect bij. Geweldig geacteerd ook door iedereen. Het personage Max was mijn favoriet, ook hoe hij in beeld werd gebracht.

Wilder had oorspronkelijk een zeer lugubere openingsscène in een mortuarium met overledenen die elkaar vragen hoe ze zijn omgekomen. Dit werd (helaas) massaal afgekeurd in de sneak preview. Ik had die scène graag willen zien.

Het is toch zeker het acteerwerk, dat hier de kar trekt. Alle personages worden goed ingevuld. De opzet is echter zo gekozen dat je na anderhalf uur gaat zitten wachten tot op het eind. Daar loopt de spanningsboog wel op leeg natuurlijk. Het einde werd zo wel een lichte teleurstelling, maar de waanzin en het gestoorde gedrag van de actrice en haar bediende zijn echt briljant gedaan.

Meesterwerk van Billy Wilder, die alsnog niet in mijn top 5 van zijn films zou verschijnen; zo’n fantastische filmmaker is het nu! Sunset Boulevard is het fantastische cynische verhaal over Hollywood, hoe je als ster op een gegeven moment vergeten kan worden en daardoor langzaamaan kan doordraaien. Dit alles zien we door Norma Desmond, een werkelijk fenomenale rol van Gloria Swanson en misschien wel één de mooiste filmrollen aller tijden. Haar verhaal (evenals dat van butler Max) is tragisch en enorm boeiend. Het verhaal wordt verteld vanuit de mislukte scenarist Joe, een nogal stijve hark, die op een gegeven moment een wat ongeloofwaardige relatie krijgt met ene Betty. Dit onderdeel in Sunset Boulevard is niet bijster sterk en - gezien wat Wilders normaliter kan met romantiek in films - zelfs erg karig te noemen. Maar het is maar een smetje op een verder ijzersterke film, van het iconische begin tot het iconische eind.

4 sterren.

Iemand anders ook opgevallen? Vanaf 00:52:42 Als Norma net haar poolsen door heeft gesneden en Joe haar opzoekt hoor ik dus heel duidelijk de melodie van Andre Hazes - wij houden van oranje

Ah grappig kende ik niet. Ging ook wel beetje van uit dat de melodie niet van Hazes zelf is aangezien die film uit 1950 komt. Thanks voor de info

Sterke film zo met dat bijzondere vertelperspectief. Sterke teksten en acteerwerk ook. De personages zijn ook boeiend. Toch ben ik hier niet helemaal ondersteboven van. Het personage van Swanson is weliswaar intrigerend maar ik ben blij dat er af en toe wordt uitgeweken naar de normale wereld met Betty Schaefer en consorten. Het gebeuren in de villa vind ik enigszins vervelend.

Tof om gezien te hebben dat zeker.

Ik had m ooit eerder gezien en was toen niet echt onder de indruk. Ditmaal op het grote scherm en op blu ray zat ik beter in de film. Het begint sterk met een sinister sfeertje. Verderop in de film als de relatie een vaste vorm lijkt te vinden zakt het wat in. Maar het bezoek aan de studio is dan weer erg mooi.

En dan het einde, het beroemde einde. Aan de ene kant past het wel, maar ik vond het ook wat te grotesk en uit de toon vallen. Dat laatste overheerst. Toch jammer.

Krappe 8

De eerste keer dat ik Sunset Blvd zag, ik vermoed 15-20 jaar geleden, kon ik het allemaal nauwelijks plaatsen: Gloria Swanson kende ik niet, ik had toen sowieso nauwelijks nog een stomme film gezien, von Stroheim was me onbekend, etc. Toch vond ik het toen al een fascinerende prent. Waarom ik deze film nu pas heb herkeken- geen idee, maar het is duidelijk dat die diepere laag en fijne ironie- Swanson die inderdaad een ster was uit het zwijgende tijdperk die nooit de overstap heeft kunnen maken naar de geluidsfilm, oud-regisseur von Stroheim die regelmatig botste met Hollywood- de film nog een stuk extra cachet geeft.

Het is een perfecte film over film, zowel parodiërend als beschuldigend. Swanson is fenomenaal, misschien wat overdreven voor sommigen, en irritant, maar zo was haar personage. Ik vond haar angstaanjagend en tragisch tegelijk. Prachtig verbeeld, die trots en hoogmoed in haar stem ("I am big, it's the pictures that got small!") met dat geweldige huis, een ego-document in optima forma, als achtergrond. Hoe ze in de laatste scène traag de trap afdaalt, de ogen open gesperd, de mond vertrokken in een grimas, het is een beeld dat me altijd is bijgebleven. Spijtig dat ze de Oscar niet heeft gekregen. Von Stroheim die in zijn eigen films zo vaak een hoge militair speelt is ook sterk. Grappig dat hij als chauffeur moest optreden, hij kon namelijk niet autorijden. Holden speelt misschien wel zijn beste rol als opportunistische schrijver, die je in het begin meteen op het verkeerde been zet door als dode de voice-over te verzorgen.

De film begint heerlijk droogkomisch en een tikkeltje absurdistisch. Meerdere keren moest ik hardop lachen. De eerste akte van deze klassieker is perfect, een mooie aanzet tot een interessante film. Het middendeel sleept nogal eens, en richting het eind merkte ik dat ik mijn aandacht begon te verliezen. Niet omdat het slecht was, maar het werd wat trager, de komische noten steeds minder en de actrice werkte nogal op mijn zenuwen.

Het slot maakt veel goed. De waanzin die deze vrouw doormaakt is goed neergezet en leidt tot een komische en tevens triest einde.

Een mooie film om eens gezien te hebben.

3,5*

Zondagavond klassiekeravond bracht gisteren Sunset Boulevard die ik een aantal weken eerder had aangeschaft samen met een aantal andere klassiekers. Hoewel de hoogste geklasseerde van de stapel, en toch ook nieuwsgierig, zag ik er een beetje tegenop om deze film in te starten. Waarom weet ik niet precies.

De synopsis mag bekend zijn rond aan lager wal geraakt screenwriter Joe die bij toeval een 'schuil' plekje vind bij Norma. Wat aanvankelijk een goed uitgekomen noodsprongetje lijkt, een I-scratch-your-back-you-scratch-my-back' achtig iets, en bijkomend de mogelijkheid om er de nodige verdienste uit te halen, blijkt toch ingewikkelder dan gedacht. Want wie heeft wie nu nodig? En wie heeft de macht over de andere? Is Norma wel te vertrouwen? Joe wordt naarmate hij meer accepteert, en langer blijft, steeds verder opgezogen, en dat ene moment dat hij er klaar mee is rest de vraag waar hij heen zal. Geen huis, geen werk, geen auto, zelfs de meeste kleren zijn niet van hem. Is Joe zonder dat hij het weet het nieuwe gedresseerde aapje...?

De vraag is dan ook waar Sunset Boulevard op een gegeven moment heen wil. Mysterieus is het op een gegeven moment wel, maar heel spannend wil het toch niet echt worden. Interessant zijn wel de kleine dingetjes kenbaar voor de tijd of een aanklacht naar de veranderende tijden. Op de achtergrond met Joe's werkeloosheid en het verhaal van de producer in het begin is niet moeilijk de tekenen van de depressie van de jaren '30 te herkennen, maar het kan ook vlak na de oorlog zijn waarna de werkgelegenheid door het eindigen van de oorlog instortte. Je zou zeggen na de oorlog omdat Joe The Three Lions zit te leven van Irwin Shaw uit '48. De veranderingen binnen Hollywood, technisch vooruitgang, krijgt een draai om de oren, maar de vluchtigheid van het bestaan en de gemakkelijk keuzes krijgt ook, en zo zal de rondleiding aan Betty vooral een verwijzing zijn naar het puissante en overdreven leventje in Hollywood kringen. En dan laat ik de aanwezigheid van Von Stroheim en Swanson voor wat het is, iets dat ongetwijfeld ook vol betekenis zal zitten.

Veel zegt het me allemaal niet moet ik toegeven, de opbouw naar de finale wel. Norma eerder nog even in de spotlight in de studio, een ronduit aparte scene, en dan de finale zelf waarin verlatingsangst, jaloezie en vergane glorie toch een opmaat lijken voor totale gekte. En ja die einde scene met de trap is bizar. Toch, hoe dit allemaal te plaatsen vind ik lastig. Interessant is het wel om terug te komen op de wisselwerking tussen de twee waarin zij hem langzaam verandert maar hij ondertussen ook regelmatig afkeer bij haar oproept.

En zo komt mijn voorgevoel kennelijk toch een beetje uit, want Sunset Boulevard laat zich zoals verwacht niet zo gemakkelijk vangen. Desondanks een veilige 3.5 wat mij betreft en waarschijnlijk op termijn voor de herkijk.

Briljante film

Ik had Sunset Boulevard voor het eerst gezien een tijdje terug in Cinerama. Ik was al snel helemaal in de film en vond het heel interessant. De sfeer van de film is heel goed en het huis van Norma Desmond help hier zeker bij. Het huis zelf van binnen was heel mooi en best sfeervol. Het voelt bijna als een gevangenis in de film. Het acteerwerk van de cast is sterk en Gloria Swanson is echt een uitsteker. Wat een performance van haar! Het verhaal zelf laat een aparte kant van Hollywood zien die best donker is. Norma Desmond als een karakter is best tragedisch en triest. Joe Gillis is een karakter die steeds meer achter de realiteit komt en ziet hoe pathetisch Norma haar situatie is. Joe is een soort gevangene van haar en zijn relatie met Betty is verstoort door de aanwezigheid van Norma. Ze is echt een interessant karakter in ieder geval. De eind scene is de beste scene in de film en voelt zelfs een beetje droom achtig aan. Geweldig werk van Billy Wilder.

Iedereen moet deze film kijken in mijn mening. Een echte meesterwerk.

Vanaf 2010 al stond deze film op mijn nummer 1 en sindsdien heb ik hem ergens nog weleens gezien, maar dat zal ook al 8 jaar terug zijn geweest. In al die jaren is mijn smaak veranderd en zijn er ook films bijgekomen die dicht in de buurt kwamen. Of eigenlijk waarvan ik wist dat ik ze beter vond, in ieder geval There Will Be Blood. Maar ik wilde eerst deze Sunset Blvd dan weer eens herzien.

Enfin, om maar direct met de deur in huis te vallen, die 5* blijven wel staan maar ik heb overduidelijk een nieuwe favoriet en Sunset zakt ook wel wat verder dan naar plek 2. Uit weemoed houd ik hem nog op plek 9 maar het zal me niets verbazen als ik hem op den duur helemaal de top 10 uit haal. Dat zegt niet eens zoveel over de film zelf, eerder over mijn smaak die wat veranderd is. En heel simpel ook, de film is meer dan 70 jaar oud en daarmee ook wat verouderd. Alle oude films zijn dat op een zekere manier, de een wel meer dan de ander, maar het is vooral dat de beleving daarmee net wat minder is.

Neemt niet weg dat dit een fantastische film blijft. Wilder weet als geen ander op zijn minst een vermakelijke film te maken en het tempo is geweldig. En Wilder weet als geen ander ook een voice-over te gebruiken (nu ja, Scorsese komt wel in de buurt) als een echte verteller met goed geschreven teksten. Visueel ook ijzersterk, qua locaties en camerastandpunten en contrast van zwart en wit met hier en daar iconische shots - elk shot überhaupt weet wel te boeien. Inhoudelijk wordt er ook genoeg interessants gezegd en tussen Gillis en Olson heerst meer dan genoeg chemie om deze love interest echt onderdeel te laten zijn van de film.

Ongelooflijk, wat een klasse spat er van het scherm als je Gloria Swanson bezig ziet op het scherm. Dit soort acteerwerk heb ik zelden gezien, en haar vertolking van de labiele (en toch wel borderline-achtige) Norma Desmond is out-of-this-world.

Het verhaal, daarentegen, kan mij net wat minder boeien. Ik begrijp ook niet helemaal waarom de regisseur heeft gekozen voor de huidige chronologie voor de scènes. Wat is de toegevoegde waarde van de zwembadscène aan het begin van de film? Het houdt je als kijker enerzijds geboeid, maar anderzijds geeft het (in mijn optiek) te veel prijs.

De opzet is verder goed en het thema spreekt aan. Mogelijk zitten er diepere betekenissen in de film die ik nog moet ontdekken. Ik lees hierboven - bijvoorbeeld - dat de laatste scêne bij de trap diepere betekenissen heeft. Zeker interessant om terug te lezen.

Zonder meer de moeite waard!

Sunset Blvd. van regisseur en coauteur Billy Wilder biedt een cynische blik achter de schermen van de Hollywoodse droomfabriek. Achter de wereld van glitter schuilt een wereld met diepe afgronden. Een duistere wereld waar uitgerangeerde filmsterren leven. In het Hollywoodse kan iemand vandaag een gevierde filmster zijn en morgen een vergeten reliek. Het is een wereld waar men liever niet mee wordt geconfronteerd. Hollywood staat immer voor glitter en glamour. Voor succesvolle blockbusters. Voor filmsterren die het aardse zijn ontstegen. De andere wereld vergeet men liever. Niet Billy Wilder. Hij neemt de kijker mee naar de wereld achter de schitterende decors en toont het deprimerende universum waar uitgerangeerde filmsterren vertoeven.

Norma Desmond (Gloria Swanson) is een gevallen ster uit het stomme filmtijdperk woonachtig in een vervallen villa. Ze vult haar dagen met melancholische mijmeringen over haar glorieuze verleden en leeft in de verwachting dat regisseur Cecil. B. DeMille haar op ieder moment zal bellen voor een filmrol. Zij ontmoet Joe Gillis, afgezant van het moderne tijdperk van de geluidsfilm, een jonge scriptschrijver zonder succes en met schulden. Twee verschillende achtergronden. Twee werelden die met elkaar botsen maar elkaar ook aantrekken.

Met Erich von Stroheim die de huisknecht speelt, zijn alle archetypen verzamelt. Eens was hij de succesvolle regisseur Max Von Mayerling die de films van Norma Desmond regisseerde. Evenals de andere hoofdrollen vertolkt hij een intrigerend personage en vervolledigt een soortement heilige archetypische drie-eenheid bestaande uit actrice, schrijver en regisseur. Billy Wilder laat de constellatie van de drie personages spannend met elkaar interacteren. Dat doet hij met behulp van prachtige beeldtaal en uiteraard via prachtige dialogen.

Sunset Blvd. is een typische film noir met een perfecte stilering en een atmosfeer die zowel een beetje magisch als mistroostig, duister en raadselachtig is. Opkomst en ondergang, succes en tegenslag liggen in Hollywood dicht bij elkaar. Norma Desmond maakt het mee. Zij is een slachtoffer van een technische verandering en een wispelturige smaak van filmmakers en publiek. Ook Gilles en Von Mayerling zijn slachtoffers van wispelturigheid en verandering. Tragische figuren zijn zij. Alle drie. Von Mayerling die zijn bestaan, zijn ego en lot verbonden heeft aan Nora Desmond is misschien nog wel de meest tragische figuur.

De visie van Billy Wilder op de droomfabriek is een cynische visie. Zijn kritiek op de snelle vergankelijkheid van Hollywoodse principes en op de oppervlakkigheid van de filmwereld in het algemeen komt in het fijnzinnige script en in de doordachte beeldcomposities goed tot zijn recht. De film is een afrekening in een film noir-omhulsel. Een film met tijdloze personages en een tijdloos verhaal. Sunset Blvd is werkelijk een schitterende film.

Stars are ageless... are they?

Ja wel sterk; een geslaagde combinatie van karakterstudie en film-noir over een afgedankte actrice uit de "silent era" die gevangen zit in haar eigen wereld van zelfverheerlijking. Daarachter schuilt natuurlijk ook de tragiek van een vrouw die bang is om in eenzaamheid vergeten en irrelevant te worden... Een angst die haar volledig opvreet, maar waartegen haar butler Max haar beschermt. De laatste scène maakte haar erg zielig maar ook dat bezoekje aan Cecil B. De Mille zorgde bij mij voor plaatsvervangende schaamte. Hoe hij haar liefst zou afschepen maar uit respect voor de status die ze ooit had, toch met de nodige honneurs behandelt.

Joe Gillis, een kleine scriptwriter die in financiële problemen zit, raakt bij toeval verstrikt in haar web en wat ik hier bijzonder vond, is dat hij alles vanuit het hiernamaals vertelt via voice-over. Voice-overs werken niet altijd, maar hier lijkt dit onontbeerlijk. Gillis raakt geïnfecteerd door de rijkdom en weelde waar Norma hem mee overstelpt.

Gloria Swanson toont hier een staaltje eerste-generatie acteren, iets wat men in de moderne cinema niet meer ziet. Met veel lichaamstaal en drama. Haar prestatie achtervolgt mij nog nadat de film is afgelopen. Er zit ironie in Sunset Blvd in de manier hoe fictie en werkelijkheid elkaar aanraken maar het grotere verhaal is hier in mijn ogen in de eerste plaats het leren accepteren van je eigen vergankelijkheid en eindigheid. Of om het in Gillis bewoordingen te stellen : 50 zijn is geen ramp, tenzij je 25 probeert te blijven