Daniel Lanois - Acadie (1989)

Wel eens met bikkel2 en Mjuman wat betreft het productiewerk van Lanois. Oh Mercy en Yellow Moon hadden zonder zijn medewerking beduidend minder spannend geklonken. Zal de albums van Lanois de komende tijd weer eens de revue laten passeren, maar het zou best kunnen dat die een wat minder uitgesproken karakter hebben. Acadie is een beetje bij mij weggezakt - de cd kan ik niet zo snel tevoorschijn toveren. Overvolle platen- en cd-kasten...

Ik kan nog net alles kwijt in een door een vriend gemaakte kast.
Ik heb 2 jaar terug het nodige weggedaan/ ingeruild, dus zo ontstond er weer wat ruimte.
Ik heb alleen deze van hem.
Zal mij ook eens in ander werk van hem verdiepen.

Mijn favoriete album van hem is Shine.

Als producer heeft Daniel Lanois natuulijk zijn kwaliteiten maar persoonlijk hou ik er niet zo van als producers zo hard hun stempel op muziek drukken. Liever een Rick Rubin die Johnny Cash zichzelf weer laat vinden dan Lanois die van zich laat horen op Wrecking Ball of Time Out of Mind.

Ik vind zijn produkties wel fijn.
Het heeft altijd iets exotisch en ik zeg het nog maar een keer broeierig (credits voor EttaJamesBrown.)
Maar smaken verschillen uiteraard.
Wat Rubin met Cash deed is geniaal, alle lof.
Ik heb altijd wat moeite gehad met Jeff Lynne.
Tom Petty, Orbinson, Harrison....alles klonk zo'n beetje hetzelfde. Alleen de liedjes waren anders.

super prachtig album. Ik vind deze nummers super mooi. soms raak ik ontroerd van de nummers zoals 'Ice' en The Maker', die twee zijn voor mij het hoogtepunt van het album.

Je hebt wel een punt. Maar een aantal van die liedjes werden door Lynne ook nog mee geschreven of gearrangeerd. Zijn stempel is daardoor nog nadrukkelijker dan louter die van een producer.

Acadie vandaag gekocht. Ik verwacht er veel van.

Fijn album dazzler. Draai deze nog met enige regelmaat.

Grappig. Ik heb hem gisteren op cd binnen gekregen. Vond ik toch een noodzakelijke aanvulling op de LP die ik al vanaf release in bezit heb. Was destijds - en ook nu nog steeds - erg inder de indruk van de opening van het album (track 1 en 2). Blies me best een stukje weg. Bij track 3 en 4 dacht ik: waar gaat dit heen? Cajun-folk. Kostte wat tijd, maar toch prachtig. Hoewel best een vreemde wending in stijl. Om dan weer in verstilde pracht weg te zinken bij track 5 en 6. Mooi Miles Davis trompetje. En verrast door het wat "JD" aandoende 'Hawkwind'. De tweede helft met track 9 t/m 12 is meer dan prachtig. Kortom: sterk, eigenzinnig album. En de opvolger is nog beter!

Enjoy!! Ben benieuwd wat je er van vindt Dazz...

Wel, de singles kende ik al en die vind ik top.

Maar Lanois vind ik zelf (zag ooit een interview met hem) nogal een egootje.
Dat weerhield me ervan om voor het album te gaan, maar eigenlijk mag dat geen rol spelen.

Vandaag voor 3 euro op de kop getikt op een beurs en vanavond nog in de CD speler.

Welke nummers waren de singles eigenlijk?

The Maker, Jolie Louise en Under A Stormy Sky als ik me niet vergis.

Er is in 2005 ook nog een remaster uitgekomen met 6 bonustracks, iemand die in zijn bezit?

En inderdaad de opvolger is beter

Zeker. 5* ipv 4,5*?

Ik vind het vooral een erg sfeervol en best gevarieerd album,
al zijn sommige songs soberder aangekleed dan ik had verwacht.

De singles blijven top.

De religieuze insteek in enkele nummers kan ik erg smaken.
Op Where The Hawkwind Kills hoor ik het meest de U2 connectie.
Ice slaagt erin om zijn eigen titel goed te verklanken.
St. Ann's Gold had zo maar op The Unforgettable Fire gekund.

Op zijn versie van Amazing Grace lijkt het wel alsof een oude (Canadese) indiaan zingt.

Ik hou wel van deze plaat. Ik overweeg 4 sterren.

Die roffelende drums en de ijle synths (van Eno) doen me me juist wat aan JD denken. U2 eerlijk gezegd niet.

Zelfs niet als je de zang erbij neemt?

Al zit hij nog dichter tegen Bono aan op Anna's Gold.

Ik moest bij dat roffelen aan Where The Streets Have No Name denken.

Nope. Het slot van Amazing Grace, als die in echo doordrenkte gitaar er in komt, dan weer wel....

Het bewijst nogmaals dat verschillende oren toch van dezelfde muziek kunnen houden.

De linking pin tussen The Unforgettable Fire en dit album is natuurlijk de geluidsarchitect zelf, en op een tweetal nummers Adam Clayton en Larry Mullen - iig op Jolie Louise. Er zit 5 jaar tussen en 6 jaar later zou ie een album van Emmylou Harris met dezelfde geluidskwast schilderen.

Acadie = cajun, behoorlijke mengelmoes van Franse, Creoolse, native American en andere cultuurelementen. Hoorde cajun ooit uitgesproken worden door een goedwillende detaillist als kájoen - "oh, u zoekt kajoen-kruiden". Keuken is smakelijker dan de muziek - bijv Jolie Louise die ik in de juiste doses wél kan hebben.

Ooit een bijzondere - zou bijna zeggen 'onwereldse'- ervaring gehad toen ik in het Twentsche naar een feestzaal moest, in een zalencentrum bij een dorpscafé gelegen aan een kruising van 2 provinciale wegen. We stapten op de gok een van de zalen binnen, het bleek de verkeerde, en daar was een line dance event aan de gang; er werd gedanst op, idd cajun, het 2-stepritme leent zich uitstekend daarvoor. Iedereen in cowboy /-girloutfit en dat was een vreemde gewaarwording.

In de zaal waren we moesten zijn, kwamen we precies binnen met Boogie Wonderland

Vind dit een fijn album, maar Jolie Louise breekt imo de opgebouwde sfeer wel een beetje.

Vind deze eersteling van Daniel Lanois nog steeds zijn beste; qua kwaliteit en cohesie hebben zijn volgende albums dit niveau niet meer gehaald, vind ik. Interessant om Lanois zijn muzikale Cajun-roots te horen verkennen in O Marie, Jolie Louise en Under a Stormy Sky (Lanois is Canadees van geboorte). Hoor in deze nummers voortdurend echo's van Ry Cooder's soundtrack voor de meesterlijke film Southern Comfort (1981), en dat bedoel ik zeker als compliment.

Uitschieters zijn voor mij The Maker: een heerlijk, cool swingend nummer, dat tekstueel ook sterke beelden oproept. Ook het prima, verstilde gitaarwerk op White Mustang II maakt dit nummer zeer genietbaar, evenals dat benepen trompetje van James May, een straatmuzikant die speelde in de buurt van Lanois' opnamestudio in New Orleans (Kingsway?), en door hem gevraagd werd deze bijdrage aan het nummer te leveren. Verder vind ik de onheilspellende drumbeat op Where The Hawkwind Kills prachtig, evenals de door Brian Eno geweven synthesizer-klanktapijten. Ook Lanois' stem, die daar een octaaf hoger dan gebruikelijk lijkt te zingen, blijft bij mij nog lang door mijn gehoor spoken. Tenslotte zijn het ijzig verstilde Ice, St. Ann's Gold en Amazing Grace (gezongen door Aaron Neville) waardige afsluiters.

Na dit prachtige album was ik behoorlijk teleurgesteld in For the Beauty of Winona (1993). Ik vond het, afgezien van The Messenger en Sleeping in the Devil's Bed (al eerder uitgebracht op de soundtrack voor Until the End of the World (1991)) onsamenhangend en weinig verrassend. De soundtrack die Lanois maakte voor de film Sling Blade (1996) benaderde weer iets van zijn oude stiel, maar kwam toch niet in de buurt van Acadie . Daarna heb ik nog Shine (2003) aangeschaft en was daar in eerste instantie wel tevreden over, m.n. het nummer I Love You (met Emmylou Harris op backing vocals) kon me erg bekoren. Maar uiteindelijk is het toch geen blijvertje gebleken.

Acadie daarentegen blijft voor mij een wereldplaat, een die ik eens in de zoveel tijd opzet om me te laven aan de rijke muzikale bron die Lanois hier aanreikt. Vergelijkbaar met David Sylvian's Secrets of the Beehive, of Robbie Robertson's solo-debuutplaat, die op mij een soortgelijk effect blijven uitoefenen, zelfs na jaren van (her)beluisteren. Pure klasse.

Ik kan me helemaal vinden in de bovenstaande recensie van Sounds of Purpose. Ook ik vind dit een prachtplaat vanwege de uiteenlopende sferen en muzikale bijdragen die hij hierboven gedetailleerder omschrijft. Ik heb ooit de opvolger For the beauty of Winona aangeschaft, maar dat vond ook ik een tegenvaller. Zodanig zelfs, dat ik hem ondanks herhaalde beluistering (hopend op een 'groeiplaatje', maar dat werd het niet) weer weggedaan heb. Verder werk van Lanois heb ik nooit beluisterd (afgezien van. zijn productionele magie voor o.a. U2 en Emmylou Harris). Zodat dit uiteindelijk het enige album is van Daniel Lanois dat ik in mijn bezit heb. Misschien dat ik mijn oor nog eens leen aan Shine.

Ik vind de vergelijking met het solo-debuut van Robbie Robertson ook wel treffend: beide platen vormen ook voor mij een soort tweeling, in de zin dat ze, ondanks een andere benadering, een vergelijkbare muzikale sfeer hebben en putten uit rijke muzikale bronnen.

gaucho schreef:


Helemaal mee eens, Gaucho. Een belangrijke reden dat beide platen een vergelijkbare sfeer hebben zal liggen in het feit dat Lanois beide platen produceerde. Kan me herinneren in de toenmalig Popencyclopedie te lezen dat men vond dat Robertson's soloplaat klonk als de ontbrekende schakel tussen Peter Gabriel's So (1986) en The Joshua Tree (1987) van U2 (beide ook weer geproduceerd door Lanois, de laatste samen met Brian Eno). Een beoordeling waarmee ik het grotendeels wel eens ben.

Eén van de werktitels van The Joshua Tree was dan ook The Desert Songs (de andere was The Two Americas). En die feel klinkt voor mij ook duidelijk door op Robertson's solo-eersteling: weids, stoffig, uitgestrekt, verlaten en intens. Lanois geeft Robertson de ruimte om zijn eigen muzikale roots center stage te zetten, en dat levert een plaat op die, hoewel zeker niet 1-op-1 vergelijkbaar met Acadie, wel vergelijkbaar is in intensiteit en sfeer: laverend tussen ingetogenheid, donkerte en muzikaal gejubel: Sweet Fire of Love - wereldnummer!

is en blijft een prachtig, tijdloos album. zijn magnum opus imho.

Meerdere malen ben ik begonnen om hier een bericht over op te stellen, maar de ene keer probeerde ik te beschrijven hoe de instrumenten in elkaar grepen zodat ik steeds verder afdwaalde van de atmosferische indruk die dit album op mij maakt, de andere keer probeerde ik juist die sfeer te vangen maar verloor ik me in sensitivistische impressies alsof ik een verdwaalde Tachtiger was, en wanneer ik vergelijkingen ging trekken met andere platen of bands waarvan de muziek of de sound op een bepaalde manier appelleert aan diepliggende maar niet te duiden gevoelens (Underworld, New Musik, Astral weeks) kom ik terecht bij veronderstellingen die ik eerder bij Carl Gustav Jung dan bij MusicMeter zou moeten deponeren.
        Laat ik volstaan met te zeggen dat deze plaat het gelukkig niet alleen van de produktionele vaardigheden van Lanois, Eno en Malcolm Burn moet hebben, omdat de composities, de teksten, de instrumenten, de arrangementen en de zang evenzeer bijdragen aan de totaalindruk, maar dat aan de andere kant juist die produktie de muziek een absolute meerwaarde geeft. In feite kun je de produktie ook niet eens loszien van de muziek, want hoe zouden bijvoorbeeld de intro's van Fisherman's daughter en White mustang II klinken als er iemand anders achter de knoppen had gezeten?
        Er staat hierop voor mij geen enkel nummer waarop de aandacht wegvalt, maar de hoogtepunten zijn The maker en Ice. Van dat laatste nummer koester ik nog altijd een zeven-en-een-halve-minuut lange versie van het concert dat Lanois op 1 februari 1990 in Paradiso gaf en waarvan een deel door de radio werd uitgezonden.