What do you think?
Rate this book
The Death of Artemio Cruz
Hailed as a masterpiece since its publication in 1962, The Death of Artemio Cruz is Carlos Fuentes's haunting voyage into the soul of modern Mexico. Its acknowledged place in Latin American fiction and its appeal to a fresh generation of readers have warranted this new translation by Alfred Mac Adam, translator (with the author) of Fuentes's Christopher Unborn.
As in all his fiction, but perhaps most powerfully in this book, Fuentes is a passionate guide to the ironies of Mexican history, the burden of its past, and the anguish of its present.
As in all his fiction, but perhaps most powerfully in this book, Fuentes is a passionate guide to the ironies of Mexican history, the burden of its past, and the anguish of its present.
307 pages, Paperback
First published January 1, 1962
About the author
Carlos Fuentes
309 books1,551 followersCarlos Fuentes Macías was a Mexican writer and one of the best-known novelists and essayists of the 20th century in the Spanish-speaking world. Fuentes influenced contemporary Latin American literature, and his works have been widely translated into English and other languages.
Fuentes was born in Panama City, Panama; his parents were Mexican. Due to his father being a diplomat, during his childhood he lived in Montevideo, Rio de Janeiro, Washington, Santiago, and Buenos Aires. In his adolescence, he returned to Mexico, where he lived until 1965. He was married to film star Rita Macedo from 1959 till 1973, although he was an habitual philanderer and allegedly, his affairs - which he claimed include film actresses such as Jeanne Moreau and Jean Seberg - brought her to despair. The couple ended their relationship amid scandal when Fuentes eloped with a very pregnant and then-unknown journalist named Silvia Lemus. They were eventually married.
Following in the footsteps of his parents, he also became a diplomat in 1965 and served in London, Paris (as ambassador), and other capitals. In 1978 he resigned as ambassador to France in protest over the appointment of Gustavo Diaz Ordaz, former president of Mexico, as ambassador to Spain. He also taught courses at Brown, Princeton, Harvard, Penn, George Mason, Columbia and Cambridge.
---
کارلوس فوئنتس در ۱۱ نوامبر ۱۹۲۸ در پاناماسیتی به دنیا آمد. مادرش برتا ماسیاس ریواس و پدرش رافائل فوئنتس بوئه‌تیگر است. پدر وی از دیپلمات‌های مشهور مکزیک است. وی سفیر مکزیک در هلند، پاناما، پرتغال و ایتالیا بود.
دوران کودکی‌اش در واشنتگتن دی.سی. و سانتیاگوی شیلی گذشت. فوئنتس در دانشگاه مکزیک و ژنو در رشتهٔ حقوق تحصیل کرد. او به زبان‌های انگلیسی و فرانسه تسلط کامل دارد.
آثار
* مرگ آرتمیوکروز، ۱۹۶۲
* آئورا، ۱۹۶۲
* زمین ما، ۱۹۷۵
* گرینگوی پیر، ۱۹۸۵
* ملکهٔ عروسک‌ها
* آسوده خاصر، ترجمهٔ محمدامین لاهیجی.
* مرگ آرتمیو کروز، ترجمهٔ مهدی سحابی.
* آئورا، ترجمهٔ عبدالله کوثری.
* سرهیدا.
* خودم با دیگران (به تازگی با نام از چشم فوئنتس) ترجمهٔ عبدالله کوثری.
---
Carlos Fuentes Macías fue un escritor mexicano y uno de los novelistas y ensayistas más conocidos en el mundo de habla española. Fuentes influyó en la literatura contemporánea de América Latina, y sus obras han sido ampliamente traducidas al inglés y otros idiomas.
Fuentes nació en la ciudad de Panamá, Panamá, sus padres eran mexicanos. Debido a su padre era un diplomático, durante su infancia vivió en Montevideo, Río de Janeiro, Washington, Santiago y Buenos Aires. En su adolescencia regresó a México, donde vivió hasta 1965. Estuvo casado con la estrella de cine Rita Macedo de 1959 hasta 1973, aunque era un mujeriego habitual y, al parecer, sus asuntos - que se ha cobrado incluyen actrices como Jeanne Moreau y Jean Seberg, su llevados a la desesperación. La pareja terminó su relación en medio del escándalo, cuando Fuentes se fugó con un periodista muy embarazada y entonces desconocido de nombre Silvia Lemus. Se casaron finalmente.
Siguiendo los pasos de sus padres, también se convirtió en un diplomático en 1965 y sirvió en Londres, París (como embajador), y otras capitales. En 1978 renunció al cargo de embajador en Francia en protesta por el nombramiento de Gustavo Díaz Ordaz, ex presidente de México, como embajador en España.
Fuentes was born in Panama City, Panama; his parents were Mexican. Due to his father being a diplomat, during his childhood he lived in Montevideo, Rio de Janeiro, Washington, Santiago, and Buenos Aires. In his adolescence, he returned to Mexico, where he lived until 1965. He was married to film star Rita Macedo from 1959 till 1973, although he was an habitual philanderer and allegedly, his affairs - which he claimed include film actresses such as Jeanne Moreau and Jean Seberg - brought her to despair. The couple ended their relationship amid scandal when Fuentes eloped with a very pregnant and then-unknown journalist named Silvia Lemus. They were eventually married.
Following in the footsteps of his parents, he also became a diplomat in 1965 and served in London, Paris (as ambassador), and other capitals. In 1978 he resigned as ambassador to France in protest over the appointment of Gustavo Diaz Ordaz, former president of Mexico, as ambassador to Spain. He also taught courses at Brown, Princeton, Harvard, Penn, George Mason, Columbia and Cambridge.
---
کارلوس فوئنتس در ۱۱ نوامبر ۱۹۲۸ در پاناماسیتی به دنیا آمد. مادرش برتا ماسیاس ریواس و پدرش رافائل فوئنتس بوئه‌تیگر است. پدر وی از دیپلمات‌های مشهور مکزیک است. وی سفیر مکزیک در هلند، پاناما، پرتغال و ایتالیا بود.
دوران کودکی‌اش در واشنتگتن دی.سی. و سانتیاگوی شیلی گذشت. فوئنتس در دانشگاه مکزیک و ژنو در رشتهٔ حقوق تحصیل کرد. او به زبان‌های انگلیسی و فرانسه تسلط کامل دارد.
آثار
* مرگ آرتمیوکروز، ۱۹۶۲
* آئورا، ۱۹۶۲
* زمین ما، ۱۹۷۵
* گرینگوی پیر، ۱۹۸۵
* ملکهٔ عروسک‌ها
* آسوده خاصر، ترجمهٔ محمدامین لاهیجی.
* مرگ آرتمیو کروز، ترجمهٔ مهدی سحابی.
* آئورا، ترجمهٔ عبدالله کوثری.
* سرهیدا.
* خودم با دیگران (به تازگی با نام از چشم فوئنتس) ترجمهٔ عبدالله کوثری.
---
Carlos Fuentes Macías fue un escritor mexicano y uno de los novelistas y ensayistas más conocidos en el mundo de habla española. Fuentes influyó en la literatura contemporánea de América Latina, y sus obras han sido ampliamente traducidas al inglés y otros idiomas.
Fuentes nació en la ciudad de Panamá, Panamá, sus padres eran mexicanos. Debido a su padre era un diplomático, durante su infancia vivió en Montevideo, Río de Janeiro, Washington, Santiago y Buenos Aires. En su adolescencia regresó a México, donde vivió hasta 1965. Estuvo casado con la estrella de cine Rita Macedo de 1959 hasta 1973, aunque era un mujeriego habitual y, al parecer, sus asuntos - que se ha cobrado incluyen actrices como Jeanne Moreau y Jean Seberg, su llevados a la desesperación. La pareja terminó su relación en medio del escándalo, cuando Fuentes se fugó con un periodista muy embarazada y entonces desconocido de nombre Silvia Lemus. Se casaron finalmente.
Siguiendo los pasos de sus padres, también se convirtió en un diplomático en 1965 y sirvió en Londres, París (como embajador), y otras capitales. En 1978 renunció al cargo de embajador en Francia en protesta por el nombramiento de Gustavo Díaz Ordaz, ex presidente de México, como embajador en España.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 801 reviews
July 8, 2023
Time of great social cataclysms… Time of youth… Ideals are calling…
Ideals perish… Cynicism survives…
Power beckons… Overstep everybody… Take power in stride… But power corrupts…
Love passes away… Hate remains… But hate doesn’t bring happiness…
Money won’t save… Power won’t save… Religion won’t save… Everyone has one’s last hour lying in wait.
A revolution starts in the battlefields, but once it gets corrupted, even though military battles are still won, it’s lost. And we’re all to blame. We’ve let ourselves be divided and directed by the lustful, the ambitious, the mediocre. Those who want a real, radical, intransigent revolution are, unfortunately, ignorant, bloody men.
Ideals perish… Cynicism survives…
Artemio Cruz. So that was the name of the new world rising out of the civil war; that was the name of those who had come to take his place. Unfortunate land that has to destroy its old possessors with each new generation and put in their place new owners just as rapacious and ambitious as the old ones.
Power beckons… Overstep everybody… Take power in stride… But power corrupts…
Love passes away… Hate remains… But hate doesn’t bring happiness…
You will not stop to think about the fact that your blood circulates, your heart beats, your gallbladder empties itself of serous liquids, your liver secretes bile, your kidney produces urine, your pancreas regulates the sugar in your blood. You haven’t caused these functions by thinking about them. You will know that you breathe, but you will not think about it, because it doesn’t depend on your thoughts. You will turn your back on it and live… Until today. Today, when your involuntary functions will force you to take account of them, will triumph, and end up destroying your person.
Money won’t save… Power won’t save… Religion won’t save… Everyone has one’s last hour lying in wait.
August 8, 2023
The book’s title shows truth in advertising. We are at the deathbed of a man 71 years old. He reminisces about his life and in the process gives us a mini-history of modern Mexico. He also tells us in too-great detail about his pains and symptoms. [TMI as young people say.] His wife, daughter and son-in-law are usually by his bedside. He despises all of them.
Like many men who were in war, in his old age he goes back to those events as the most significant in his life. In Artemio’s case it was episodes during the Mexican Revolution/civil war of roughly 1910-1920. He fought and won on the side of the revolutionaries overthrowing the landed estate owners and other rich people.
But Artemio lost his idealism and eventually became one of the 1% he helped overthrow. He was elected to national politics and promptly used his position to accrue wealth.
He had a son that he encouraged to fight in the Spanish Civil War. Maybe this was an attempt to recover his youthful idealism?
In all his business affairs Artemio felt that an accident of geography had him born on the Mexican side of the border. In his heart he 'belonged on the other side' with the Norte Americanos – the Donald Trump characters he wheeled and dealed with in his business doings.
The book jumps around chronologically from past to present and sometimes becomes confusing. We go from 1919, at the time of the fighting, then back to 1913 when he met the love of his life then to his son in the Spainish Civil War in the 1930s. We wait until the last chapter to learn details of his birth and childhood and in the 1890s.
Of course he had many mistresses along the way and we learn bits and pieces of his relationships with some of them. His fantastic wealth is illustrated when we read of his annual New Year’s bash for 100 of Mexico’s elite at his exquisite mansion. Food and singers and waste all around as low-paid busboys hustle drinks and cooks slave in the kitchen.
But all Artemio is left with are memories of the war, of his first love, and the taste of ash.
Top photo of Mexican rebels from arc.gis.com
Mexico City from wikimedia commons
The author (1928-2012) from literary-arts.org
[Revised 2/5/22 for typos, spoilers hidden, pictures added. Edited 8/8/23]
Like many men who were in war, in his old age he goes back to those events as the most significant in his life. In Artemio’s case it was episodes during the Mexican Revolution/civil war of roughly 1910-1920. He fought and won on the side of the revolutionaries overthrowing the landed estate owners and other rich people.
But Artemio lost his idealism and eventually became one of the 1% he helped overthrow. He was elected to national politics and promptly used his position to accrue wealth.
He had a son that he encouraged to fight in the Spanish Civil War. Maybe this was an attempt to recover his youthful idealism?
In all his business affairs Artemio felt that an accident of geography had him born on the Mexican side of the border. In his heart he 'belonged on the other side' with the Norte Americanos – the Donald Trump characters he wheeled and dealed with in his business doings.
The book jumps around chronologically from past to present and sometimes becomes confusing. We go from 1919, at the time of the fighting, then back to 1913 when he met the love of his life then to his son in the Spainish Civil War in the 1930s. We wait until the last chapter to learn details of his birth and childhood and in the 1890s.
Of course he had many mistresses along the way and we learn bits and pieces of his relationships with some of them. His fantastic wealth is illustrated when we read of his annual New Year’s bash for 100 of Mexico’s elite at his exquisite mansion. Food and singers and waste all around as low-paid busboys hustle drinks and cooks slave in the kitchen.
But all Artemio is left with are memories of the war, of his first love, and the taste of ash.
Top photo of Mexican rebels from arc.gis.com
Mexico City from wikimedia commons
The author (1928-2012) from literary-arts.org
[Revised 2/5/22 for typos, spoilers hidden, pictures added. Edited 8/8/23]
May 9, 2022
La Muerte de Artemio Cruz = The Death of Artemio Cruz, Carlos Fuentes
The Death of Artemio Cruz is a novel written in 1962, by Mexican writer Carlos Fuentes. It is considered to be a milestone in the Latin American Boom. Artemio Cruz, a corrupt soldier, politician, journalist, tycoon, and lover, lies on his deathbed, recalling the shaping events of his life, from the Mexican Revolution through the development of the Institutional Revolutionary Party. His family crowds around, pressing him to reveal the location of his will; a priest provides extreme unction, angling for a deathbed confession and reconciliation with the Church (while Artemio indulges in obscene thoughts about the birth of Jesus); his private secretary has come with audiotapes of various corrupt dealings, many with gringo diplomats and speculators. Punctuating the sordid record of betrayal is Cruz's awareness of his failing body and his keen attachment to sensual life. Finally his thoughts decay into a drawn-out death.
عنوانهای چاپ شده در ایران: «مرگ آرتیمو کروز»؛ «مرگ آرتمیو کروز»؛ نویسنده: کارلوس فوئنتس؛ تاریخ نخستین خوانش روز بیست و چهارم ماه می سال1986میلادی
عنوان: مرگ آرتمیو کروز؛ نویسنده: کارلوس فوئنتس؛ مترجم: مهدی سحابی؛ تهران، تندر، سال1364؛ در287ص؛ ترجمه از متن فرانسه؛ عنوان روی جلد مرگ آرتیمو کروز؛ عنوان ثبت شده مرگ آرتمیو کروز؛ موضوع داستانهای نویسندگان آمریکای لاتین مکزیک - سده20م
عنوان: مرگ آرتمیو کروز؛ نویسنده: کارلوس فوئنتس؛ مترجم: مهشید ضرغام؛ تهران، سهروردی، سال1364؛ در373ص؛ ترجمه از متن انگلیسی؛
کتاب «مرگ آرتمیو کروز»، یکی از بهترین نمونه های جریان سیال ذهن، در ادبیات «آمریکای لاتین» است؛ بخش بزرگی از رمان، شکل گرفته از گفتار درونی و ذهنی، و شرح حال راوی داستان است؛ ذهن او هماره در رفت و برگشت است، و رخدادهای دوران انقلابیگری، و چگونگی فاصله گرفتن او را از آرمانهای خویش، با واژه ها به تصویر میکشد؛ بخشهایی از رمان، به نقد اندیشه های کلیسایی میپردازد، که جستجوی حق و داد را، نوعی ناشکری میداند، و میگوید نسبت به آنچه وجود دارد، باید راضی بود، چرا که زندگی کوتاه است، و نباید دنبال اندیشه های بلند پروازانه رفت؛ «کارلوس فوئنتس» در این رمان، با نقد شرایط پس از انقلاب «مکزیک»، اندیشه های کهن کلیسایی را نیز، نقد میکند
تاریخ بهنگام رسانی 03/04/1399هجری خورشیدی؛ 18/02/1401هجری خورشیدی؛ ا. شربیانی
The Death of Artemio Cruz is a novel written in 1962, by Mexican writer Carlos Fuentes. It is considered to be a milestone in the Latin American Boom. Artemio Cruz, a corrupt soldier, politician, journalist, tycoon, and lover, lies on his deathbed, recalling the shaping events of his life, from the Mexican Revolution through the development of the Institutional Revolutionary Party. His family crowds around, pressing him to reveal the location of his will; a priest provides extreme unction, angling for a deathbed confession and reconciliation with the Church (while Artemio indulges in obscene thoughts about the birth of Jesus); his private secretary has come with audiotapes of various corrupt dealings, many with gringo diplomats and speculators. Punctuating the sordid record of betrayal is Cruz's awareness of his failing body and his keen attachment to sensual life. Finally his thoughts decay into a drawn-out death.
عنوانهای چاپ شده در ایران: «مرگ آرتیمو کروز»؛ «مرگ آرتمیو کروز»؛ نویسنده: کارلوس فوئنتس؛ تاریخ نخستین خوانش روز بیست و چهارم ماه می سال1986میلادی
عنوان: مرگ آرتمیو کروز؛ نویسنده: کارلوس فوئنتس؛ مترجم: مهدی سحابی؛ تهران، تندر، سال1364؛ در287ص؛ ترجمه از متن فرانسه؛ عنوان روی جلد مرگ آرتیمو کروز؛ عنوان ثبت شده مرگ آرتمیو کروز؛ موضوع داستانهای نویسندگان آمریکای لاتین مکزیک - سده20م
عنوان: مرگ آرتمیو کروز؛ نویسنده: کارلوس فوئنتس؛ مترجم: مهشید ضرغام؛ تهران، سهروردی، سال1364؛ در373ص؛ ترجمه از متن انگلیسی؛
کتاب «مرگ آرتمیو کروز»، یکی از بهترین نمونه های جریان سیال ذهن، در ادبیات «آمریکای لاتین» است؛ بخش بزرگی از رمان، شکل گرفته از گفتار درونی و ذهنی، و شرح حال راوی داستان است؛ ذهن او هماره در رفت و برگشت است، و رخدادهای دوران انقلابیگری، و چگونگی فاصله گرفتن او را از آرمانهای خویش، با واژه ها به تصویر میکشد؛ بخشهایی از رمان، به نقد اندیشه های کلیسایی میپردازد، که جستجوی حق و داد را، نوعی ناشکری میداند، و میگوید نسبت به آنچه وجود دارد، باید راضی بود، چرا که زندگی کوتاه است، و نباید دنبال اندیشه های بلند پروازانه رفت؛ «کارلوس فوئنتس» در این رمان، با نقد شرایط پس از انقلاب «مکزیک»، اندیشه های کهن کلیسایی را نیز، نقد میکند
تاریخ بهنگام رسانی 03/04/1399هجری خورشیدی؛ 18/02/1401هجری خورشیدی؛ ا. شربیانی
March 23, 2024
La novela, publicada en 1962, no tiene nada que envidiar a otras posteriores que se encuentran entre las mejores y más experimentales de sus respectivos autores como “Conversación en la catedral” (1969) y “Otoño del patriarca” (1975), con las que guarda grandes semejanzas de forma y fondo.
“Viva México, jijos de su rechingada”También en esta novela cabría parafrasear la famosa cuestión que planteó el escritor peruano en su novela: ¿en qué momento se había jodido México? Pregunta retórica que parte de una premisa falsa, esto es, que hubo algún momento en el que no estuvieron jodidos. No conozco ningún pueblo que no haya estado jodido desde siempre, no conozco una revolución en contra de la opresión de un pueblo que no haya acabado oprimiendo a ese mismo pueblo. Nunca faltan los Artemio Cruz dispuestos a la rapiña en nombre de la revolución, a engrandecer su nombre en el supuesto engrandecimiento de la revolución y que contribuyen a acabar con la revolución encumbrando a otra casta de opresores que tratarán a su pueblo de igual o similar forma que los opresores depuestos. Así se termina siempre por muy idealistas que sean los objetivos y por muy justas que sean las demandas, por eso, porque nunca faltan los Artemio Cruz.
“A veces, me parece que la falta de sangre y de muerte nos desespera. Es como si sólo nos sintiéramos vivos rodeados de destrucción y fusilamientos”La novela es exigente con el lector, que deberá estar dispuesto a poner todo de su parte para lidiar con los varios narradores que se alternan sin previo aviso, con los textos en primera, segunda y tercera persona que se suceden sin interrupción, con el frecuente flujo de conciencia, con los varios planos temporales y espaciales sucesivos y simultáneos que contribuyen a la sensación de que la historia se mueve en círculos, que nada cambia, que todo acaba siempre igual, con los mismos perdedores de siempre…
“Eres quien eres porque supiste chingar y no te dejaste chingar; eres quien eres porque no supiste chingar y te dejaste chingar: cadena de la chingada que nos aprisiona a todos”… para contarnos una historia de traición, de ambición voraz, de odio y rencor, de remordimientos, también de superación, de amor, de sacrificio, de pasión, una historia personal de Artemio Cruz, desde su nacimiento hasta su muerte, que encarna al mismo tiempo la historia colectiva de la revolución mexicana.
“… el padrecito le da la salvación eterna a don Gamaliel, a cambio de que don Gamaliel le dé la salvación en la tierra al padrecito”No sé si me irrita un poco la idea del exitoso prócer sin escrúpulos que al borde de la muerte sufre por el rumbo que cogió su vida, por los amores que no pudo vivir, por las desgracias familiares, ese estúpido e impotente consuelo de que los ricos también lloran y que el deterioro físico, la enfermedad y la muerte acaba por igualarnos a todos. Supongo que todo contribuye a dar volumen a un personaje tan contradictorio y, lamentablemente, tan frecuente.
“… descubrirás que la virtud es sólo deseable, pero la soberbia es sólo necesaria...sólo al final, aunque sea al final, la soberbia es superflua y la humildad necesaria”
P.S. Encontré estas declaraciones del autor que me parece que resumen muy bien los porqués y los cómos de esta novela:
‘‘Se relatan aquí las doce horas de agonía de este viejo que muere de infarto al mesenterio, mal que los médicos no descubren sino hasta el último momento. En el transcurso de estas doce horas se interpolan los doce días que él considera definitivos en su vida. Hay un tercer elemento, el subconsciente, especie de Virgilio que lo guía por los doce círculos de su infierno, y que es la otra cara de su espejo, la otra mitad de Artemio Cruz: es el Tú que habla en futuro. Es el subconsciente que se aferra a un porvenir que el Yo —el viejo moribundo— no alcanzará a conocer. El viejo Yo es el presente, en tanto el Él rescata el pasado de Artemio Cruz. Se trata de un diálogo de espejos entre las tres personas, entre los tres tiempos que forman la vida de este personaje duro y enajenado. En su agonía, Artemio trata de reconquistar, por medio de la memoria, sus doce días definitivos, días que son, en realidad, doce opciones. Su biografía espiritual es más importante que su biografía física. Las negativas, las traiciones, las elecciones, las presiones a las que su espíritu se somete lo empujan al mundo de los objetos, en el cual él es un objeto más. En el tiempo presente de la novela, Artemio es un hombre sin libertad: la ha agotado a fuerza de elegir. Bueno o malo, al lector toca decidirlo.”
September 6, 2018
«θα φοβηθείς την αγάπη, αυτή τη μέρα:
αλλά θα ��αταφέρεις να την ανακτήσεις:
θα αναπαυτείς με τα μάτια κλειστά, αλλά δεν θα πάψεις να βλέπεις, δεν θα πάψεις να επιθυμείς, γιατί έτσι θα κάνεις δικό σου το αντικείμενο της επιθυμίας σου:
η μνήμη είναι η ικανοποιημένη επιθυμία
σήμερα που η ζωή σου και η μοίρα σου έγιναν ένα.»
«Ο Θάνατος Του Αρτέμιο Κρους» είναι ένα άρρωστο, σχιζοφρενικό μυθιστόρημα, εξαιρετικά απαιτητικό, απολογητικό, σκληρό,
βαθιά και έντονα συναισθηματικό και καθόλου εύκολο να διαβαστεί.
Δεν πρόκειται να σου δώσει τους πνευματικούς θησαυρούς του αν δεν σκάψεις νοερά για να τους ανακαλύψεις.
Δεν θα σε αγκαλιάσει με τις εκπληκτικές αποκαλύψεις, δεν θα σου φανερώσει την απίστευτα ζωγραφική και ποιητική του εικόνα, τα παραληρήματα που ευδοκιμούν στο γόνιμο έδαφος που σπέρνει η σκέψη και η συνειδησιακή ροή του, καθώς σε τρελαίνει με την απίστευτη ταχύτητα παλινδρομικών αναφορών.
Ο Φουέντες αποκαλύπτει αργά και βασανιστικά, όπως ακριβώς καίγεται και σιγολιώνει ένας ασθενής που αργοπεθαίνει, την πορεία της ζωής, με φωτεινούς σηματοδότες τα αποτελέσματα των επιλογών, και τις τραγικές συμπτώσεις, σε σχέση με την μοιρολατρική πίστη στο τυχαίο, το πεπρωμένο, το αναπόφευκτο.
Με αυτό τον περίπλοκο και πολυεπίπεδο τροπο γραφής σε προσκαλεί στο ταξίδι μνήμης, λησμοσύνης, βίας, απίστευτης βίας, -σε σημείο να αποτελεί η λέξη αυτή απάντηση και μοίρα- ζωής, θανάτου, απώλειας και απόλυτου έρωτα, μέσα απο τα πολλά πρόσωπα και τις άπειρες φωνές του Αρτέμιο Κρους.
Είναι βέβαια πραγματική τύχη να διασταυρωθείς με τη ζωή του Αρτέμιο Κρους. Απλά και μόνο διότι ειναι πανανθρώπινη εμπειρικά με την σπουδαιότητα της οικειότητας και της χρησιμότητας ως ανεκτίμητη πνευματική τροφή για σκέψη.
Μέσα της, ενσωματώνει την ταραχώδη 70ετή ιστορία του Μεξικού, απο το 1889 εως το 1959.
Πολύπαθη χώρα, εμφύλιες συρράξεις, επαναστάσεις,επιμειξίες σωματικού και ψυχολογικού βιασμού ανάμεσα σε τρεις φυλές, ισπανική, ινδιάνικη και αφρικανική.
Ο καρπός ενός τέτοιου βιασμού με θύμα μια σκλάβα και θύτη έναν Ισπανό γαιοκτήμονα ειναι ο κεντρικός ήρωας μας.
Ο Αρτέμιο Κρους.
Διχασμένη και σχιζοφρενική προσωπικότητα. Μοναδικός.
Δαίμονας, που παραληρεί σε αγκαλιές, κερνάει φωτιά μα πουλάει κόλαση και ανομολόγητα πάθη.
Άρχοντας, που χαρίζει απλόχερα αγάπη, πόνο, βία, κατανόηση, συμπάθεια, θλίψη, προδοσία, ταραχή.
Αδίστακτος επιχειρηματίας, ανελέητα πλούσιος, ανεβαίνει στην εξουσία μέσω διεφθαρμένων και εξευτελιστικών συναλλαγών που χαρίζουν τα συμφέροντα της πατρίδας του σε ξένους επενδυτές-κατακτητές και τώρα, μας συστήνεται απο το κρεβάτι του πόνου την ημέρα που καταρρέει και πεθαίνει.
Είναι ένα εκπληκτικό λογοτεχνικό έργο. Με κούρασε, με θάμπωσε, με προκάλεσε, με αηδίασε, μου προξένησε όλη την γκάμα συναισθημάτων και συμπερασμάτων μέσα απο δύσκολες καταστάσεις και αυτοκαταστροφικές σκέψεις.
Εκτός απο πονοκέφαλο μου χάρισε ελεύθερη είσοδο σε νέους κόσμους ιδεών.
Ιδέες για την μνήμη, την αγάπη, τη ζωή, το θάνατο, τις ανθρώπινες σχέσεις και τις θέσεις των ατόμων μέσα στην κοινωνία με άπειρες αδυναμίες και πάμπολλα τρανταχτά σημεία αναφοράς σε ελαττώματα και επιτεύγματα.
Οι αφηγηματικές τεχνικές του Φουέντες είναι υπέροχες και δύσκολες.
Χρησιμοποιεί τεχνικές που ζωγραφίζουν τη ζωή του Αρτέμιο Κρους και της καταδικασμένης επανάστασης στο Μεξικό που επαναλήφθηκε με επιτυχία και απέτυχε απο αυτούς που κερδήθηκε.
Στο παρόν έχουμε πρωτοπρόσωπη αφήγηση, προσωπική και ιδιαίτερα ξεχωριστή. Κάπου στο 1960 που ο Κρους αγκαλιάζει τον θάνατο.
Κατακερματισμένες σκέψεις ενός ετοιμοθάνατου, εναλλαγές σε χώρους και χρόνους απροειδοποίητα και χαοτικές ψυχικές καταστάσεις με ένταση και αγωνία καθώς δεν γνωρίζουμε ακόμη τίποτα για τη ζωή του.
Δεύτερη αφηγηματική μορφή και φεύγουμε απο το ΕΓΩ πάμε με λυρισμό και αυτοκριτική στο ΕΣΥ.
Εδώ ο ήρωας μας βγαίνει απο τον εαυτό του για να μπορέσει να τον κατακρίνει. Χολή, δυσαρέσκεια, θυμός, συναισθηματική ένταση ανάμεσα στον Κρους και τον εαυτό του. Καταδικάζει, επαινεί, θυμάται, και προσπαθεί να ξεχάσει.
Ένα μέλλον στο παρόν.
Τρίτη αφηγηματική μέθοδος και τριτοπρόσωπη αφήγηση, εκτεταμένη χρονικά και τοπικά μέσα απο πολλές εποχές.
Πρόκειται για αποσπασματικές, εκθεσιακές στιγμές, όπου μαθαίνουμε πολλά και αποκαλυπτικά για την προσωπική ζωή του χωρίς να περιλαμβάνονται σκέψεις δικές του ή άλλων.
Προφανώς και εξηγούνται οι σκέψεις των περίπλοκων αποσπασμάτων του ΕΓΩ και του ΕΣΥ.
Έρχεται ένας πολυπράγμων αφηγητής ΑΥΤΟΣ και μας εξηγεί με πολλές αναδρομές τη ζωή του ήρωα μας.
Παράλληλα αυτό το συναρπαστικό έργο παίζει και με το ύφος, ως υπόδειγμα λογοτεχνικής γραφής.
Υπόδειγμα συνειδησιακής πορείας, χρονικό και ιστορικό ντοκουμέντο για την ιστορία του Μεξικού. κυρίως όλων των κοινωνικών τάξεων και πολιτικών πεποιθήσεων των απλών ανθρώπων.
Λόγιο ανάγνωσμα, δοκίμιο φιλοσοφίας, εξιστόρηση με πικάντικο και λαϊκό ύφος.
Μυθιστόρημα που γεμίζει το μυαλό με χρώματα, αρώματα, μελωδίες, πολλαπλές ταυτότητες, ικανές για τα ιδεατά και αδίστακτες μπροστά στην πολυτέλεια της εξαχρείωσης. Βιογραφίες άγιων και αμαρτωλών.
Η ζωή του Μεξικού περνάει σαν ένα ξεχωριστό και αξεχαστο ταξίδι, μέσα απο το μυαλό ενός θαυμάσιου, μοναχικού και περήφανου ανθρώπου. Ενός νεκρού ανθρώπου: του Αρτέμιο Κρους.
Ο Φουέντες έχει γράψει ένα αριστούργημα που συνίσταται για αναγνώστες διατεθειμένους να διανύσουν χιλιάδες χιλιόμετρα για ένα βιβλίο...!
Καλή ανάγνωση.
Πολλούς ασπασμούς.
αλλά θα ��αταφέρεις να την ανακτήσεις:
θα αναπαυτείς με τα μάτια κλειστά, αλλά δεν θα πάψεις να βλέπεις, δεν θα πάψεις να επιθυμείς, γιατί έτσι θα κάνεις δικό σου το αντικείμενο της επιθυμίας σου:
η μνήμη είναι η ικανοποιημένη επιθυμία
σήμερα που η ζωή σου και η μοίρα σου έγιναν ένα.»
«Ο Θάνατος Του Αρτέμιο Κρους» είναι ένα άρρωστο, σχιζοφρενικό μυθιστόρημα, εξαιρετικά απαιτητικό, απολογητικό, σκληρό,
βαθιά και έντονα συναισθηματικό και καθόλου εύκολο να διαβαστεί.
Δεν πρόκειται να σου δώσει τους πνευματικούς θησαυρούς του αν δεν σκάψεις νοερά για να τους ανακαλύψεις.
Δεν θα σε αγκαλιάσει με τις εκπληκτικές αποκαλύψεις, δεν θα σου φανερώσει την απίστευτα ζωγραφική και ποιητική του εικόνα, τα παραληρήματα που ευδοκιμούν στο γόνιμο έδαφος που σπέρνει η σκέψη και η συνειδησιακή ροή του, καθώς σε τρελαίνει με την απίστευτη ταχύτητα παλινδρομικών αναφορών.
Ο Φουέντες αποκαλύπτει αργά και βασανιστικά, όπως ακριβώς καίγεται και σιγολιώνει ένας ασθενής που αργοπεθαίνει, την πορεία της ζωής, με φωτεινούς σηματοδότες τα αποτελέσματα των επιλογών, και τις τραγικές συμπτώσεις, σε σχέση με την μοιρολατρική πίστη στο τυχαίο, το πεπρωμένο, το αναπόφευκτο.
Με αυτό τον περίπλοκο και πολυεπίπεδο τροπο γραφής σε προσκαλεί στο ταξίδι μνήμης, λησμοσύνης, βίας, απίστευτης βίας, -σε σημείο να αποτελεί η λέξη αυτή απάντηση και μοίρα- ζωής, θανάτου, απώλειας και απόλυτου έρωτα, μέσα απο τα πολλά πρόσωπα και τις άπειρες φωνές του Αρτέμιο Κρους.
Είναι βέβαια πραγματική τύχη να διασταυρωθείς με τη ζωή του Αρτέμιο Κρους. Απλά και μόνο διότι ειναι πανανθρώπινη εμπειρικά με την σπουδαιότητα της οικειότητας και της χρησιμότητας ως ανεκτίμητη πνευματική τροφή για σκέψη.
Μέσα της, ενσωματώνει την ταραχώδη 70ετή ιστορία του Μεξικού, απο το 1889 εως το 1959.
Πολύπαθη χώρα, εμφύλιες συρράξεις, επαναστάσεις,επιμειξίες σωματικού και ψυχολογικού βιασμού ανάμεσα σε τρεις φυλές, ισπανική, ινδιάνικη και αφρικανική.
Ο καρπός ενός τέτοιου βιασμού με θύμα μια σκλάβα και θύτη έναν Ισπανό γαιοκτήμονα ειναι ο κεντρικός ήρωας μας.
Ο Αρτέμιο Κρους.
Διχασμένη και σχιζοφρενική προσωπικότητα. Μοναδικός.
Δαίμονας, που παραληρεί σε αγκαλιές, κερνάει φωτιά μα πουλάει κόλαση και ανομολόγητα πάθη.
Άρχοντας, που χαρίζει απλόχερα αγάπη, πόνο, βία, κατανόηση, συμπάθεια, θλίψη, προδοσία, ταραχή.
Αδίστακτος επιχειρηματίας, ανελέητα πλούσιος, ανεβαίνει στην εξουσία μέσω διεφθαρμένων και εξευτελιστικών συναλλαγών που χαρίζουν τα συμφέροντα της πατρίδας του σε ξένους επενδυτές-κατακτητές και τώρα, μας συστήνεται απο το κρεβάτι του πόνου την ημέρα που καταρρέει και πεθαίνει.
Είναι ένα εκπληκτικό λογοτεχνικό έργο. Με κούρασε, με θάμπωσε, με προκάλεσε, με αηδίασε, μου προξένησε όλη την γκάμα συναισθημάτων και συμπερασμάτων μέσα απο δύσκολες καταστάσεις και αυτοκαταστροφικές σκέψεις.
Εκτός απο πονοκέφαλο μου χάρισε ελεύθερη είσοδο σε νέους κόσμους ιδεών.
Ιδέες για την μνήμη, την αγάπη, τη ζωή, το θάνατο, τις ανθρώπινες σχέσεις και τις θέσεις των ατόμων μέσα στην κοινωνία με άπειρες αδυναμίες και πάμπολλα τρανταχτά σημεία αναφοράς σε ελαττώματα και επιτεύγματα.
Οι αφηγηματικές τεχνικές του Φουέντες είναι υπέροχες και δύσκολες.
Χρησιμοποιεί τεχνικές που ζωγραφίζουν τη ζωή του Αρτέμιο Κρους και της καταδικασμένης επανάστασης στο Μεξικό που επαναλήφθηκε με επιτυχία και απέτυχε απο αυτούς που κερδήθηκε.
Στο παρόν έχουμε πρωτοπρόσωπη αφήγηση, προσωπική και ιδιαίτερα ξεχωριστή. Κάπου στο 1960 που ο Κρους αγκαλιάζει τον θάνατο.
Κατακερματισμένες σκέψεις ενός ετοιμοθάνατου, εναλλαγές σε χώρους και χρόνους απροειδοποίητα και χαοτικές ψυχικές καταστάσεις με ένταση και αγωνία καθώς δεν γνωρίζουμε ακόμη τίποτα για τη ζωή του.
Δεύτερη αφηγηματική μορφή και φεύγουμε απο το ΕΓΩ πάμε με λυρισμό και αυτοκριτική στο ΕΣΥ.
Εδώ ο ήρωας μας βγαίνει απο τον εαυτό του για να μπορέσει να τον κατακρίνει. Χολή, δυσαρέσκεια, θυμός, συναισθηματική ένταση ανάμεσα στον Κρους και τον εαυτό του. Καταδικάζει, επαινεί, θυμάται, και προσπαθεί να ξεχάσει.
Ένα μέλλον στο παρόν.
Τρίτη αφηγηματική μέθοδος και τριτοπρόσωπη αφήγηση, εκτεταμένη χρονικά και τοπικά μέσα απο πολλές εποχές.
Πρόκειται για αποσπασματικές, εκθεσιακές στιγμές, όπου μαθαίνουμε πολλά και αποκαλυπτικά για την προσωπική ζωή του χωρίς να περιλαμβάνονται σκέψεις δικές του ή άλλων.
Προφανώς και εξηγούνται οι σκέψεις των περίπλοκων αποσπασμάτων του ΕΓΩ και του ΕΣΥ.
Έρχεται ένας πολυπράγμων αφηγητής ΑΥΤΟΣ και μας εξηγεί με πολλές αναδρομές τη ζωή του ήρωα μας.
Παράλληλα αυτό το συναρπαστικό έργο παίζει και με το ύφος, ως υπόδειγμα λογοτεχνικής γραφής.
Υπόδειγμα συνειδησιακής πορείας, χρονικό και ιστορικό ντοκουμέντο για την ιστορία του Μεξικού. κυρίως όλων των κοινωνικών τάξεων και πολιτικών πεποιθήσεων των απλών ανθρώπων.
Λόγιο ανάγνωσμα, δοκίμιο φιλοσοφίας, εξιστόρηση με πικάντικο και λαϊκό ύφος.
Μυθιστόρημα που γεμίζει το μυαλό με χρώματα, αρώματα, μελωδίες, πολλαπλές ταυτότητες, ικανές για τα ιδεατά και αδίστακτες μπροστά στην πολυτέλεια της εξαχρείωσης. Βιογραφίες άγιων και αμαρτωλών.
Η ζωή του Μεξικού περνάει σαν ένα ξεχωριστό και αξεχαστο ταξίδι, μέσα απο το μυαλό ενός θαυμάσιου, μοναχικού και περήφανου ανθρώπου. Ενός νεκρού ανθρώπου: του Αρτέμιο Κρους.
Ο Φουέντες έχει γράψει ένα αριστούργημα που συνίσταται για αναγνώστες διατεθειμένους να διανύσουν χιλιάδες χιλιόμετρα για ένα βιβλίο...!
Καλή ανάγνωση.
Πολλούς ασπασμούς.
February 9, 2022
من خلال حكايات ارتيميو كروث عن حياته وهو على فراش الموت
يكتب كارلوس فوينتس في مسارات سردية متداخلة عن تاريخ المكسيك
التاريخ السياسي والثورة المكسيكية والأحوال الاقتصادية وتفاصيل حياة الناس اليومية
ينتقل فوينتس بين الحاضر والماضي للحكي عن الذكريات والأحلام والأوهام
والأهم عن تحولات الشخصية والتناقضات البشرية التي تغير طبيعة الحياة والانسان على مدى العمر الطويل
يكتب كارلوس فوينتس في مسارات سردية متداخلة عن تاريخ المكسيك
التاريخ السياسي والثورة المكسيكية والأحوال الاقتصادية وتفاصيل حياة الناس اليومية
ينتقل فوينتس بين الحاضر والماضي للحكي عن الذكريات والأحلام والأوهام
والأهم عن تحولات الشخصية والتناقضات البشرية التي تغير طبيعة الحياة والانسان على مدى العمر الطويل
March 13, 2023
Этот роман мне посоветовала Daisyread и я очень благодарна ей за это. Новаторский и полный литературных экспериментов, со сложной композицией, роман представляет собой поток сознания умирающего и закольцован, начинаясь с агонии, далее воспоминаниями проходит сквозь всю жизнь от руководства бизнес-империи, женитьбе на Каталине с целью завладения имением, любви к Рехине, участием в гражданской войне, детством, рождением и заканчивается смертью.
Я, Ты, Он – так размышляет умирающий миллионер Артемио Круус о себе и своей жизни и эти три самоидентификации составляют три переплетающихся пласта повествования. Я – это период сейчас, период телесных мук, когда он страдает, испытывает боль и страх агонии, но успевает отдавать распоряжения своему верному администратору Падилье, распоряжения, связанные с укреплением могущества его бизнес-империи. Он – это Артемио в молодости, когда он сражался в рядах каррансистов в годы мексиканской революции. Ты – это голос будущего из прошлого или настоящего, если хотите, голос судьбы, голос предопределения, божественное в себе. «Никто, кроме тебя, наверное, не узнает, что вся жизнь твоя будет соткана из разноцветных нитей, как, впрочем, и жизнь других людей; что у тебя будет как раз столько возможностей – ни одной меньше, ни одной больше, - сколько нужно, чтобы вылепить жизнь по желаемому образцу. И если Ты станешь именно собою, а не кем-то другим, то – как это ни парадоксально, - лишь потому, что тебе придется выбирать. И каждый твой выбор не исключит других путей в предстоящей тебе жизни, не похоронит то, что что придется отбросить, но жизненное русло будет сужаться, сужаться, пока наконец твой выбор и твоя доля не станут одним и тем же.» В финале герой задается вопросом самоидентификации, кто же он: «Я – не знаю… не знаю. Он – это я? Ты – это был он? Или я – это все трое? Ты… я несу тебя в себе, и ты умрешь со мною… Господи Боже… Он… я нес его в себе, и он умрет со мною…»
Одним из объектов внимания писателя является время, именно этой цели подчинено разделение временных пластов повествования на Я, Ты и Он. В ацтекском календаре цикл составляет 52 года, именно столько длится активная социальная жизнь Артемио Круса, причем дата рождения совпадает с датой смерти. Ты станешь измерять ход своей жизни временем, временем, которое Ты выдумаешь, чтобы жить дольше, чтобы создать иллюзию более длительного пребывания на земле. Время будет порождено твоим разумом, который сможет постигнуть чередование света и тьмы в квадранте сна; сможет зафиксировать очередность бегущих образов: огромных черных туч — предвестников грома, сверкающей молнии, грохочущего ливня, недвижной радуги; сможет распознават�� звуки времени: вопли годов войны, стоны месяцев траура, крики дней праздника, весенние призывы лесных зверей. Разум сможет наконец наградить время способностью говорить, вещать, приказывать — несуществующее время вселенной, которая не знает времени, потому что оно никогда не начиналось и никогда не кончится, не имеет ни конца, ни начала — изобретенная тобой мера бесконечности, ухищрение здравого смысла. Ты придумаешь и станешь отсчитывать несуществующее время.
Несчастье страны заключалось в том, что каждое новое поколение, должно низвергать пр��жних властителей и заменить их новыми хозяевами, такими же хищными и корыстными, как прежние. И вот, на смену старику Гамалиэлю приходит пока еще Он. Он даже не упомянул о цели своего визита, войдя в дом. Старик сразу раскусил, что это - человек новых жизненных принципов, выкованных в горниле войны – играть ва-банк, ибо терять ему нечего, стремиться овладеть правами, завоеванными ценой жертв, сражений, ран. Встретив настоящую, большую любовь во время войны – Рехину, он не смог ее уберечь, ее повесили солдаты с противоборствующей стороны.
Страшнее гражданской войны ничего не может быть. В Мексике, она переродилась в войну группировок, - это еще большее раздробление, это еще больший раскол общества на мелкие, непримиримые осколки. «Даже яки, который сначала шел воевать за свои земли, теперь сражается только за генерала Обрегона и против генерала Вилья.» До войны группировок, во время революции, крестьяне освобождались от долговой кабалы, богатеев-спекулянтов экспроприировали, политических заключенных освобождали. Но закончилось тем, что в отсутствие сильного лидера, расплодились каудильо – вожди. «Те, кто хочет настоящей революции, бескомпромиссной, без всяких скидок, - к сожалению, люди невежественные и кровожадные. А интеллигенты хотят революцию половинчатую, которая не затронет их интересов, не помешает им благоденствовать, жить в свое удовольствие, заменить собою элиту дона Порфирио. В этом драма Мексики.» Были и карранисты, и вильисты, и сапатисты и кого только не было... «Наши люди, как ящерицы: они меняют кожу под цвет земли, прячутся в своих хижинах, снова обряжаются в тряпье пеонов и ждут часа, чтобы опять идти в бой». Это было время, когда грабежи оправдывались именем революции, и мелкие каудильо прославляли себя во имя революции – сплошная череда предательств и измен.
Он умирает в окружении родственников, но на самом деле он страшно одинок. Каталина, его жена – клубок противоречий, по ночам она наслаждалась в объятиях Артемио, а днем она вела себя демонстративно холодно. Она не могла простить мужу смерть брата Гонсало Берналя, с которым он был в плену у вильистов. Брата расстреляли, а Артемио хитростью заставил полковника Сагаля участвовать в поединке, дошел до невидимого барьера, после которого условились, что Сагаль стрелять не будет, и коварно застрелил его. О моральных качествах Круса свидетельствует и то, что он мог вынести из боя раненого бойца, но оставил его умирать. Крус на фоне своей семьи кажется, пусть жестоким, несправедливым и коварным, но деятелем, пусть и с негативным смыслом. Его жена, дочь и зять – настоящие паразиты, они не в силах дождаться смерти и терзающие умирающие вопросами, где находится завещание. Единственный, к кому у него теплые чувства – Лоренсо, который умер в Испании в 1939 году, умер, как герой. И где-то в глубине души Артемио думает, что он тоже должен был так умереть.
Да он оставил им наследство. «Ты оставишь в наследство ненужные смерти, мертвые имена; имена тех, кто погиб, чтобы не погибло твое имя; имена людей, лишенных всего, чтобы всем обладало твое имя; имена людей, забытых для того, чтобы никогда не было забыто твое имя. Ты оставишь в наследство эту страну, оставишь свою газету, шепоток и лесть; совесть, убаюканную лживыми речами сереньких людишек; и оставишь закладные, разложившийся класс, власть без величия, обожествляемую тупость, плебейское тщеславие, шутовское понятие о долге, пустое краснобайство, боязнь перемен, мелкий эгоизм. Ты оставишь в наследство эту страну, оставишь свою газету, шепоток и лесть; совесть, убаюканную лживыми речами сереньких людишек; и оставишь закладные, разложившийся класс, власть без величия, обожествляемую тупость, плебейское тщеславие, шутовское понятие о долге, пустое краснобайство, боязнь перемен, мелкий эгоизм. Ты оставишь в наследство политиканов-воров, синдикаты на службе предпринимателей, новые латифундии, американские капиталовложения, рабочих в тюрьмах, большую прессу, спекулянтов и батраков, скотоводов и тайных агентов, заграничные вклады, продажных биржевиков, депутатов-подхалимов, министров-стяжателей, элегантное политиканство, национальные юбилеи и памятные дни, грязь и червивые лепешки, неграмотных индейцев, безработных мужчин и женщин, толстобрюхое, вооруженных аквалангами и акциями; голодающих, вооруженных ногтями. Пусть берут свою Мексику, пусть берут твое завещание. Ты оставишь в наследство людей, обыкновенных, незнакомых; людей без завтрашнего дня, потому что они делают свои дела сегодня, говорят — сегодня, существуют только в настоящем, и сами они — сегодняшний день. Они говорят: «завтра», но им нет дела до завтра. Ты будешь грядущим, того не ведая; ты исчезнешь сегодня, думая о завтрашнем дне. Они будут жить завтра только потому, что живут сегодняшним днем. Твой народ. Твоя смерть: ты — животное, которое предвидит свою смерть, воспевает свою смерть, говорит о ней, изображает в танце, рисует ее, вспоминает о ней до того, как умрет. Твоя земля. Ты не умрешь безвозвратно.»
Роман задает философские вопросы, ради чего жил этот человек? Ради чего он убивал людей во время гражданской войны, ради чего он разорял крестьян во время управления имением Гамалиэля, ради чего он грязными методами душил свободную прессу, боролся с профсоюзами и создавал фейки, дезинформацию, сплетни и клевету в своей газете для того, чтобы расправиться с конкурентами или противниками? Он признает, что единственно, что он любил – это вещи, роскошные вещи. Неужели все это он делал ради вещей? Стал бы он другим, если бы Рехина осталась жива или было бы все то же самое, только с ней? Во имя чего была эта революция и братоубийственная война?
Я, Ты, Он – так размышляет умирающий миллионер Артемио Круус о себе и своей жизни и эти три самоидентификации составляют три переплетающихся пласта повествования. Я – это период сейчас, период телесных мук, когда он страдает, испытывает боль и страх агонии, но успевает отдавать распоряжения своему верному администратору Падилье, распоряжения, связанные с укреплением могущества его бизнес-империи. Он – это Артемио в молодости, когда он сражался в рядах каррансистов в годы мексиканской революции. Ты – это голос будущего из прошлого или настоящего, если хотите, голос судьбы, голос предопределения, божественное в себе. «Никто, кроме тебя, наверное, не узнает, что вся жизнь твоя будет соткана из разноцветных нитей, как, впрочем, и жизнь других людей; что у тебя будет как раз столько возможностей – ни одной меньше, ни одной больше, - сколько нужно, чтобы вылепить жизнь по желаемому образцу. И если Ты станешь именно собою, а не кем-то другим, то – как это ни парадоксально, - лишь потому, что тебе придется выбирать. И каждый твой выбор не исключит других путей в предстоящей тебе жизни, не похоронит то, что что придется отбросить, но жизненное русло будет сужаться, сужаться, пока наконец твой выбор и твоя доля не станут одним и тем же.» В финале герой задается вопросом самоидентификации, кто же он: «Я – не знаю… не знаю. Он – это я? Ты – это был он? Или я – это все трое? Ты… я несу тебя в себе, и ты умрешь со мною… Господи Боже… Он… я нес его в себе, и он умрет со мною…»
Одним из объектов внимания писателя является время, именно этой цели подчинено разделение временных пластов повествования на Я, Ты и Он. В ацтекском календаре цикл составляет 52 года, именно столько длится активная социальная жизнь Артемио Круса, причем дата рождения совпадает с датой смерти. Ты станешь измерять ход своей жизни временем, временем, которое Ты выдумаешь, чтобы жить дольше, чтобы создать иллюзию более длительного пребывания на земле. Время будет порождено твоим разумом, который сможет постигнуть чередование света и тьмы в квадранте сна; сможет зафиксировать очередность бегущих образов: огромных черных туч — предвестников грома, сверкающей молнии, грохочущего ливня, недвижной радуги; сможет распознават�� звуки времени: вопли годов войны, стоны месяцев траура, крики дней праздника, весенние призывы лесных зверей. Разум сможет наконец наградить время способностью говорить, вещать, приказывать — несуществующее время вселенной, которая не знает времени, потому что оно никогда не начиналось и никогда не кончится, не имеет ни конца, ни начала — изобретенная тобой мера бесконечности, ухищрение здравого смысла. Ты придумаешь и станешь отсчитывать несуществующее время.
Несчастье страны заключалось в том, что каждое новое поколение, должно низвергать пр��жних властителей и заменить их новыми хозяевами, такими же хищными и корыстными, как прежние. И вот, на смену старику Гамалиэлю приходит пока еще Он. Он даже не упомянул о цели своего визита, войдя в дом. Старик сразу раскусил, что это - человек новых жизненных принципов, выкованных в горниле войны – играть ва-банк, ибо терять ему нечего, стремиться овладеть правами, завоеванными ценой жертв, сражений, ран. Встретив настоящую, большую любовь во время войны – Рехину, он не смог ее уберечь, ее повесили солдаты с противоборствующей стороны.
Страшнее гражданской войны ничего не может быть. В Мексике, она переродилась в войну группировок, - это еще большее раздробление, это еще больший раскол общества на мелкие, непримиримые осколки. «Даже яки, который сначала шел воевать за свои земли, теперь сражается только за генерала Обрегона и против генерала Вилья.» До войны группировок, во время революции, крестьяне освобождались от долговой кабалы, богатеев-спекулянтов экспроприировали, политических заключенных освобождали. Но закончилось тем, что в отсутствие сильного лидера, расплодились каудильо – вожди. «Те, кто хочет настоящей революции, бескомпромиссной, без всяких скидок, - к сожалению, люди невежественные и кровожадные. А интеллигенты хотят революцию половинчатую, которая не затронет их интересов, не помешает им благоденствовать, жить в свое удовольствие, заменить собою элиту дона Порфирио. В этом драма Мексики.» Были и карранисты, и вильисты, и сапатисты и кого только не было... «Наши люди, как ящерицы: они меняют кожу под цвет земли, прячутся в своих хижинах, снова обряжаются в тряпье пеонов и ждут часа, чтобы опять идти в бой». Это было время, когда грабежи оправдывались именем революции, и мелкие каудильо прославляли себя во имя революции – сплошная череда предательств и измен.
Он умирает в окружении родственников, но на самом деле он страшно одинок. Каталина, его жена – клубок противоречий, по ночам она наслаждалась в объятиях Артемио, а днем она вела себя демонстративно холодно. Она не могла простить мужу смерть брата Гонсало Берналя, с которым он был в плену у вильистов. Брата расстреляли, а Артемио хитростью заставил полковника Сагаля участвовать в поединке, дошел до невидимого барьера, после которого условились, что Сагаль стрелять не будет, и коварно застрелил его. О моральных качествах Круса свидетельствует и то, что он мог вынести из боя раненого бойца, но оставил его умирать. Крус на фоне своей семьи кажется, пусть жестоким, несправедливым и коварным, но деятелем, пусть и с негативным смыслом. Его жена, дочь и зять – настоящие паразиты, они не в силах дождаться смерти и терзающие умирающие вопросами, где находится завещание. Единственный, к кому у него теплые чувства – Лоренсо, который умер в Испании в 1939 году, умер, как герой. И где-то в глубине души Артемио думает, что он тоже должен был так умереть.
Да он оставил им наследство. «Ты оставишь в наследство ненужные смерти, мертвые имена; имена тех, кто погиб, чтобы не погибло твое имя; имена людей, лишенных всего, чтобы всем обладало твое имя; имена людей, забытых для того, чтобы никогда не было забыто твое имя. Ты оставишь в наследство эту страну, оставишь свою газету, шепоток и лесть; совесть, убаюканную лживыми речами сереньких людишек; и оставишь закладные, разложившийся класс, власть без величия, обожествляемую тупость, плебейское тщеславие, шутовское понятие о долге, пустое краснобайство, боязнь перемен, мелкий эгоизм. Ты оставишь в наследство эту страну, оставишь свою газету, шепоток и лесть; совесть, убаюканную лживыми речами сереньких людишек; и оставишь закладные, разложившийся класс, власть без величия, обожествляемую тупость, плебейское тщеславие, шутовское понятие о долге, пустое краснобайство, боязнь перемен, мелкий эгоизм. Ты оставишь в наследство политиканов-воров, синдикаты на службе предпринимателей, новые латифундии, американские капиталовложения, рабочих в тюрьмах, большую прессу, спекулянтов и батраков, скотоводов и тайных агентов, заграничные вклады, продажных биржевиков, депутатов-подхалимов, министров-стяжателей, элегантное политиканство, национальные юбилеи и памятные дни, грязь и червивые лепешки, неграмотных индейцев, безработных мужчин и женщин, толстобрюхое, вооруженных аквалангами и акциями; голодающих, вооруженных ногтями. Пусть берут свою Мексику, пусть берут твое завещание. Ты оставишь в наследство людей, обыкновенных, незнакомых; людей без завтрашнего дня, потому что они делают свои дела сегодня, говорят — сегодня, существуют только в настоящем, и сами они — сегодняшний день. Они говорят: «завтра», но им нет дела до завтра. Ты будешь грядущим, того не ведая; ты исчезнешь сегодня, думая о завтрашнем дне. Они будут жить завтра только потому, что живут сегодняшним днем. Твой народ. Твоя смерть: ты — животное, которое предвидит свою смерть, воспевает свою смерть, говорит о ней, изображает в танце, рисует ее, вспоминает о ней до того, как умрет. Твоя земля. Ты не умрешь безвозвратно.»
Роман задает философские вопросы, ради чего жил этот человек? Ради чего он убивал людей во время гражданской войны, ради чего он разорял крестьян во время управления имением Гамалиэля, ради чего он грязными методами душил свободную прессу, боролся с профсоюзами и создавал фейки, дезинформацию, сплетни и клевету в своей газете для того, чтобы расправиться с конкурентами или противниками? Он признает, что единственно, что он любил – это вещи, роскошные вещи. Неужели все это он делал ради вещей? Стал бы он другим, если бы Рехина осталась жива или было бы все то же самое, только с ней? Во имя чего была эта революция и братоубийственная война?
June 18, 2019
You are on your death-bed, suffering from an affliction of uncertain causes, Artemio Cruz. Surrounded by people you dislike, although they are part of your family, you are drifting from dream to reality, from past to present. “Time… will exist only in the reconstruction of isolated memory, in the flight of isolated desire, which will be lost once the chance to live is used up, incarnate in this singular individual that you are, a boy, already a moribund old man…"
Your mind is chaotically travelling from a moment in your life to another. There is no sense to the order in which you are remembering episodes of your life, both personal and social. Past loves, treacheries, escape from poverty and ascent on the wealth scale, history of your losses come in random flashbacks to you. And you wake up and listen to fragments of conversation, try to discern gestures or physical traits of the ones around you at present and you are only now seeing the invisible threads connecting your life and your ascent to the development of Mexican revolution and implicitly Mexican history. In this random recapitulation of your life, you cling to the memory of people that meant much to you: a prostitute who loved you sincerely and not for money and whom you loved more than you loved anybody else, your son whom you lost because of the civil war in Spain, your wife Catalina who only meant to take revenge when she married you and so on. Going back and forth in time, you keep remembering Regina, the only person who didn’t love you for your wealth.
Written in a wonderful narrative style, the story of your life impresses. The lyricism and the exceptional beauty of the phrases make the tragedy of your life sharper through antagonization:
...
They all say that Fuentes was a genius. I now know why.
Your mind is chaotically travelling from a moment in your life to another. There is no sense to the order in which you are remembering episodes of your life, both personal and social. Past loves, treacheries, escape from poverty and ascent on the wealth scale, history of your losses come in random flashbacks to you. And you wake up and listen to fragments of conversation, try to discern gestures or physical traits of the ones around you at present and you are only now seeing the invisible threads connecting your life and your ascent to the development of Mexican revolution and implicitly Mexican history. In this random recapitulation of your life, you cling to the memory of people that meant much to you: a prostitute who loved you sincerely and not for money and whom you loved more than you loved anybody else, your son whom you lost because of the civil war in Spain, your wife Catalina who only meant to take revenge when she married you and so on. Going back and forth in time, you keep remembering Regina, the only person who didn’t love you for your wealth.
Written in a wonderful narrative style, the story of your life impresses. The lyricism and the exceptional beauty of the phrases make the tragedy of your life sharper through antagonization:
“Midday had barely passed: the rays of the sun in decline passed through the root of tropical leaves like water through a sieve, pelting down hard. The time of paralyzed branches, when even the river seemed not to flow.”It was really not easy to make sense of the disarray that your mind is displaying through Fuentes’ words, but it was so rewarding when I succeeded in doing so. I mentally experienced such wonderfully narrated moments, in spite of their sadness, that I will always remember you like a character who, although highly unlikable, has a certain je-ne-sais-quoi that attracts and stays in your memory alive.
...
They all say that Fuentes was a genius. I now know why.
June 1, 2018
carlos fuentes is another one of those latin american writers that makes me hate myself. beyond his tremendous skill as a novelist, he's good looking, well dressed, worldly, dashing, daring, and claims to have slept with jean seberg and jeanne moreau. the bastard.
and then i come across the article below and all my self-hatred is directed solely at him: the series mentioned would surely be my favorite bunch of books ever written... except they don't exist.
"In the fall of 1967 I happened to be in London at the same time as the Peruvian novelist Mario Vargas Llosa. We had both read, recently and with admiration, as well as a touch of envy, Edmund Wilson's portraits of the American Civil War in ''Patriotic Gore.'' Sitting in a pub in Hampstead, we thought it would be a good idea to have a comparable book on Latin America. An imaginary portrait gallery immediately stepped forward, demanding incarnation: the Latin American dictators.
Individuals such as Mexico's Santa Anna, the peg-legged cockfighter who lost the Southwest to President James K. Polk's Manifest Destiny; or Venezuela's Juan Vicente Gomez, who announced his own death in order to punish those who dared celebrate it; or El Salvador's Maximiliano Hernandez Martinez, who fought off scarlet fever by having street lights wrapped in red paper; or Bolivia's Enrique Penaranda, of whom his mother said, ''If I had known that my son was going to be president, I would have taught him to read and write'' - all of them pose tremendous problems for Latin American novelists: How to compete with history? How to create characters richer, crazier, more imaginative than those offered by history?
Mr. Vargas Llosa and I sought an answer by inviting a dozen Latin American authors to write a novella each - no more than 50 pages per capita - on their favorite national tyrant. The collective volume would be called ''Los Padres de las Patrias'' (''The Fathers of the Fatherlands''), and the French publisher Claude Gallimard took it up instantly. Unfortunately, it proved impossible to coordinate the multiple tempos and varied wills of a wide variety of writers who included, if my recall is as good as that of Augusto Roa Bastos' character El Supremo, Mr. Roa Bastos himself, Argentina's Julio Cortazar, Venezuela's Miguel Otero Silva, Colombia's Gabriel Garcia Marquez, Cuba's Alejo Carpentier, the Dominican Republic's Juan Bosch and Chile's Jose Donoso and Jorge Edwards (one of them promised to take on a Bolivian dictator). When the project fell through, three of these authors went on to write full-length novels of their own: Mr. Carpentier (''Reasons of State''), Mr. Garcia Marquez (''The Autumn of the Patriarch'') and Mr. Roa Bastos (''I the Supreme'')."
bastard.
and then i come across the article below and all my self-hatred is directed solely at him: the series mentioned would surely be my favorite bunch of books ever written... except they don't exist.
"In the fall of 1967 I happened to be in London at the same time as the Peruvian novelist Mario Vargas Llosa. We had both read, recently and with admiration, as well as a touch of envy, Edmund Wilson's portraits of the American Civil War in ''Patriotic Gore.'' Sitting in a pub in Hampstead, we thought it would be a good idea to have a comparable book on Latin America. An imaginary portrait gallery immediately stepped forward, demanding incarnation: the Latin American dictators.
Individuals such as Mexico's Santa Anna, the peg-legged cockfighter who lost the Southwest to President James K. Polk's Manifest Destiny; or Venezuela's Juan Vicente Gomez, who announced his own death in order to punish those who dared celebrate it; or El Salvador's Maximiliano Hernandez Martinez, who fought off scarlet fever by having street lights wrapped in red paper; or Bolivia's Enrique Penaranda, of whom his mother said, ''If I had known that my son was going to be president, I would have taught him to read and write'' - all of them pose tremendous problems for Latin American novelists: How to compete with history? How to create characters richer, crazier, more imaginative than those offered by history?
Mr. Vargas Llosa and I sought an answer by inviting a dozen Latin American authors to write a novella each - no more than 50 pages per capita - on their favorite national tyrant. The collective volume would be called ''Los Padres de las Patrias'' (''The Fathers of the Fatherlands''), and the French publisher Claude Gallimard took it up instantly. Unfortunately, it proved impossible to coordinate the multiple tempos and varied wills of a wide variety of writers who included, if my recall is as good as that of Augusto Roa Bastos' character El Supremo, Mr. Roa Bastos himself, Argentina's Julio Cortazar, Venezuela's Miguel Otero Silva, Colombia's Gabriel Garcia Marquez, Cuba's Alejo Carpentier, the Dominican Republic's Juan Bosch and Chile's Jose Donoso and Jorge Edwards (one of them promised to take on a Bolivian dictator). When the project fell through, three of these authors went on to write full-length novels of their own: Mr. Carpentier (''Reasons of State''), Mr. Garcia Marquez (''The Autumn of the Patriarch'') and Mr. Roa Bastos (''I the Supreme'')."
bastard.
October 30, 2018
دوستانِ گرانقدر، <آرتیمو کروز> سیاستمدار و نمایندهٔ مجلس میباشد و به قولِ کسانی که در ایران زندگی میکنند، بچه انقلابی بوده است... آرتیمو از فسادِ دولت و ضعفِ نظامِ حاکم بر مکزیک بهره برده و قدرت و ثروتِ فراوان بدست می آورد و البته در کنارِ این موارد، امتیازِ پرفروشترین و پربازدیدترین روزنامهٔ مکزیک را نیز باید به داشته هایش اضافه کنیم
در نگاه نخست، داستان سه فصلِ کلی داشته و این سه فصل، حال و آینده و گذشته را تشکیل میدهد، ولی از دیدگاهِ من، در اصل داستان دو بخش دارد، بخشی که قابلِ لمس و پژوهش بوده و مربوط به تاریخ و رویدادهایِ آن بوده است و بخشی که قابلِ پژوهش نبوده و مربوط به ذهنیت و خاطره هایِ آرتیمو کروز میباشد و کسی جز خودِ او، به آنها دسترسی نخواهد داشت
---------------------------------------------
عزیزانم، <آرتیمو> در دورانِ جوانی فعالیتهایِ انقلابی دارد و با حکومتِ آن زمان، مبارزه میکند و در همان دوران است که عشق و دلدادگی در او پدیدار میشود و دلباختهٔ دختری به نامِ <رژینا> شده، که این دختر نیز همچون آرتیمو انقلابی میباشد... این عشق آنقدرها دوام نداشته و رژینا در نبردهایِ خیابانی کشته میشود... این رویدادِ تلخ، آنقدر در آرتیمو تأثیر میگذارد که دیگر عشق را فراموش کرده و همه چیزِ زندگیِ او بدست آوردنِ قدرت میشود... با گذشتِ زمان، آرتیمو با <کاتالینا برنال> ازدواج میکند.. کاتالینا دختری اشراف زاده است و همیشه آرتیمو را کوچک پنداشته و او را تحقیر میکند
داستان زاویه هایِ گوناگونی را به تصویر میکشد و به نوعی نشان میدهد که چگونه جوانان و هسته هایِ اصلیِ انقلاب، با گذشتِ زمان و بدست آوردنِ قدرت، میتوانند به انقلاب خیانت کنند.. میتوان به طورِ کلی این رمان را در دستهٔ رمانهای انقلابی و البته در دستهٔ کوچکتری به نامِ "خیانتهایِ انقلابی" جای داد که در کنارِ نشان دادنِ رویدادهایِ انقلابی، زندگیِ بورژوازی و روابطِ خانوادگی و پدر و فرزندیِ آنها - عشق و دلدادگی - باورهایِ اشتباه و خزعبلاتِ دینی و مذهبی را نیز بررسی میکند.... آرتیمو مسیحی بوده است، پس نباید به دنبالِ کشفِ حقیقت و جنگیدن برایِ آن باشد.. حال آرتیمو کروزِ بیچاره با تمامِ کژ رفتاری ها و شکستها و پیروزی هایش، باید در بسترِ مرگ، تمامِ زندگی و خاطراتش را مرور کند و به گناهانِ خویش اعتراف کرده، تا پاک و منزه شود و سپس سرش را زمین گذاشته و بمیرد!! مگر چنین چیزی ممکن است!!! این دین و مذهب، حتی لحظهٔ مرگ نیز، گریبانِ انسان را رها نخواهد کرد
---------------------------------------------
امیدوارم این ریویو در جهتِ آشنایی با این کتاب، کافی و مفید بوده باشه
<پیروز باشید و ایرانی>
در نگاه نخست، داستان سه فصلِ کلی داشته و این سه فصل، حال و آینده و گذشته را تشکیل میدهد، ولی از دیدگاهِ من، در اصل داستان دو بخش دارد، بخشی که قابلِ لمس و پژوهش بوده و مربوط به تاریخ و رویدادهایِ آن بوده است و بخشی که قابلِ پژوهش نبوده و مربوط به ذهنیت و خاطره هایِ آرتیمو کروز میباشد و کسی جز خودِ او، به آنها دسترسی نخواهد داشت
---------------------------------------------
عزیزانم، <آرتیمو> در دورانِ جوانی فعالیتهایِ انقلابی دارد و با حکومتِ آن زمان، مبارزه میکند و در همان دوران است که عشق و دلدادگی در او پدیدار میشود و دلباختهٔ دختری به نامِ <رژینا> شده، که این دختر نیز همچون آرتیمو انقلابی میباشد... این عشق آنقدرها دوام نداشته و رژینا در نبردهایِ خیابانی کشته میشود... این رویدادِ تلخ، آنقدر در آرتیمو تأثیر میگذارد که دیگر عشق را فراموش کرده و همه چیزِ زندگیِ او بدست آوردنِ قدرت میشود... با گذشتِ زمان، آرتیمو با <کاتالینا برنال> ازدواج میکند.. کاتالینا دختری اشراف زاده است و همیشه آرتیمو را کوچک پنداشته و او را تحقیر میکند
داستان زاویه هایِ گوناگونی را به تصویر میکشد و به نوعی نشان میدهد که چگونه جوانان و هسته هایِ اصلیِ انقلاب، با گذشتِ زمان و بدست آوردنِ قدرت، میتوانند به انقلاب خیانت کنند.. میتوان به طورِ کلی این رمان را در دستهٔ رمانهای انقلابی و البته در دستهٔ کوچکتری به نامِ "خیانتهایِ انقلابی" جای داد که در کنارِ نشان دادنِ رویدادهایِ انقلابی، زندگیِ بورژوازی و روابطِ خانوادگی و پدر و فرزندیِ آنها - عشق و دلدادگی - باورهایِ اشتباه و خزعبلاتِ دینی و مذهبی را نیز بررسی میکند.... آرتیمو مسیحی بوده است، پس نباید به دنبالِ کشفِ حقیقت و جنگیدن برایِ آن باشد.. حال آرتیمو کروزِ بیچاره با تمامِ کژ رفتاری ها و شکستها و پیروزی هایش، باید در بسترِ مرگ، تمامِ زندگی و خاطراتش را مرور کند و به گناهانِ خویش اعتراف کرده، تا پاک و منزه شود و سپس سرش را زمین گذاشته و بمیرد!! مگر چنین چیزی ممکن است!!! این دین و مذهب، حتی لحظهٔ مرگ نیز، گریبانِ انسان را رها نخواهد کرد
---------------------------------------------
امیدوارم این ریویو در جهتِ آشنایی با این کتاب، کافی و مفید بوده باشه
<پیروز باشید و ایرانی>
December 2, 2016
کتاب در مورد تاریخ مکزیک است نه یک مرد. روایتش از طریق زندگی یک مرد است به نام آرتیمو کروز که به سه بخش من (حال)، تو (آینده) و او (گذشته) بازگو میشود. بخش «من» آرتیمو کروز در حال مرگ را روایت میکند. «تو» همانطور که آینده حالتی انتزاعی در فکر و اندیشه دارد، روایت در هم و سیالی‌ست و بخش «او» پراکنده خاطراتی از آرتیمو کروز است که در واقع تاریخ مکزیک را بازمی‌گوید.
نکته‌ای که در مورد فوئنتس برای من وجود دارد این است که کتاب‌هایش را دوست دارم و از خواندنشان لذت می‌برم و مترجمی که در ذهنم برای او متصور می‌شوم، همیشه، عبدالله کوثری نازنین است. با وجود اینکه مهدی سحابی را جزو بهترین مترجمین ایرانی می دانم باز هم با شک کتاب را دست گرفتم ولی بایستی بگویم که ترجمه زنده‌یاد سحابی مثل همیشه عالی و بی‌نظیر بود. یاد فوئنتس و مهدی سحابی گرامی.
نکته‌ای که در مورد فوئنتس برای من وجود دارد این است که کتاب‌هایش را دوست دارم و از خواندنشان لذت می‌برم و مترجمی که در ذهنم برای او متصور می‌شوم، همیشه، عبدالله کوثری نازنین است. با وجود اینکه مهدی سحابی را جزو بهترین مترجمین ایرانی می دانم باز هم با شک کتاب را دست گرفتم ولی بایستی بگویم که ترجمه زنده‌یاد سحابی مثل همیشه عالی و بی‌نظیر بود. یاد فوئنتس و مهدی سحابی گرامی.
January 24, 2022
It's hard when a good friend recommends a book so highly and you can't come to the party. Artemio Cruz, the great Latin American novel? I can't see it. In synopsis, maybe, it's got everything the genre requires: ex-revolutionary soldier turned landowner through loveless relationship with big man's daughter becomes corrupt politician and media magnate and reflects, on his death-bed, on all the people he's shafted. It's the Citizen Kane of Mexico. But for all that, to me it doesn't have half the power of Juan Rulfo's Pedro Paramo, which treats of similar themes (if less explicitly) in a third the space, and if you throw in Rulfo's short stories (another 100 pages, still less than Cruz's 300) then I know for damn sure which revolutionary Mexican I'll be siding with. Not Carlos Fuentes.
What's good about Artemio Cruz? It's got some rip-roaring action, some serious drama, mainly in the flashbacks to the Revolution, which take up at least half of the narrative. The words seem to fly off Fuentes's pen; it moves fast. And by the end you're left with an elemental, hard-boiled, cartoon-like tapestry of revolutionary Mexico that is not dissimilar to a Sergio Leone film, though lacking the soundtrack and the humour, and given an extra heft by its aura of historical accuracy and, yes, passion. It's deeply-felt, but as if felt by some obsessive given to only one strain of feeling – some bitter sensualist fixated on thwarted love and evil. Which is fine – of course we need those books too. But it's limited. That said, there's some epic sequences here: the battle in the ravine and Cruz's subsequent escape into the mine and duel with the rival Colonel springs to mind as the best of them.
Still, to this reviewer it all seems kind of pat. The death bed reflections of a corrupt magnate? Yeah, well there'd better be a twist in there. And maybe that's what Fuentes had in mind with the – to me, arbitrary, elementary, mechanical – supposedly experimental structure, an unvarying repeated A/B/C in which A is a third-person flashback (focussed on Cruz, never omniscient), B is a first-person view of the hospital room, and C is a second-person inner monologue which seemed like sheer show business to me, unnecessary for anything but establishing Fuentes's avant garde credentials. Tellingly, the third person occupies by far the most space here, and I for one gritted my teeth through the other sections for the sake of a return to this main body of the story. A sample:
And so on. Now far be it from me to demand that every sentence in a book be beautiful. Pedro Paramo, for example, has many sentences that, taken alone, don't make much of an impression at all. But they're to the point. That above passage, and pages and pages like it, I'd just as soon Fuentes had thrown in the trash. But you start cutting a big jangled mess like this and you just might find all you have left is a kind of James M. Cain wartime potboiler, and I dare say that's not what Fuentes was going for. Might have made a better read than this, though. Spare me the trimmings.
What's good about Artemio Cruz? It's got some rip-roaring action, some serious drama, mainly in the flashbacks to the Revolution, which take up at least half of the narrative. The words seem to fly off Fuentes's pen; it moves fast. And by the end you're left with an elemental, hard-boiled, cartoon-like tapestry of revolutionary Mexico that is not dissimilar to a Sergio Leone film, though lacking the soundtrack and the humour, and given an extra heft by its aura of historical accuracy and, yes, passion. It's deeply-felt, but as if felt by some obsessive given to only one strain of feeling – some bitter sensualist fixated on thwarted love and evil. Which is fine – of course we need those books too. But it's limited. That said, there's some epic sequences here: the battle in the ravine and Cruz's subsequent escape into the mine and duel with the rival Colonel springs to mind as the best of them.
Still, to this reviewer it all seems kind of pat. The death bed reflections of a corrupt magnate? Yeah, well there'd better be a twist in there. And maybe that's what Fuentes had in mind with the – to me, arbitrary, elementary, mechanical – supposedly experimental structure, an unvarying repeated A/B/C in which A is a third-person flashback (focussed on Cruz, never omniscient), B is a first-person view of the hospital room, and C is a second-person inner monologue which seemed like sheer show business to me, unnecessary for anything but establishing Fuentes's avant garde credentials. Tellingly, the third person occupies by far the most space here, and I for one gritted my teeth through the other sections for the sake of a return to this main body of the story. A sample:
… but I look at my fingernails when I reach out to touch my frozen feet which I no longer feel, I look at my brand-new blue, blackish fingernails that I've put on especially to die, ahhh! it won't go away, I don't want that blue skin, that skin painted over with lifeless blood, no, no, I don't want it, blue is for other things, blue for the sky, blue for memories, blue for horses that ford rivers, blue for shiny horses and green for the sea, blue for flowers, but not blue for me, no, no, no, ahhh! ahhh! and I have to lie back because I don't know where to go, how to move, I don't know where to put my arms and the legs I don't feel, I don't know where to look, I don't want to get up anymore…
And so on. Now far be it from me to demand that every sentence in a book be beautiful. Pedro Paramo, for example, has many sentences that, taken alone, don't make much of an impression at all. But they're to the point. That above passage, and pages and pages like it, I'd just as soon Fuentes had thrown in the trash. But you start cutting a big jangled mess like this and you just might find all you have left is a kind of James M. Cain wartime potboiler, and I dare say that's not what Fuentes was going for. Might have made a better read than this, though. Spare me the trimmings.
March 6, 2017
Θα μπορούσε να είναι ένα μεγάλο ποίημα ή ένα βαθιά φιλοσοφημένο δοκίμιο για τη ζωή. Αντ' αυτού είναι ένας επίλογος. Ένας επιθανάτιος ρόγχος.
Εκτιμούμε κάτι, συνήθως, όταν το χάνουμε. Πόσο μάλλον όταν αυτό το κάτι είναι η ίδια μας η ζωή, όπως στην περίπτωση του Αρτέμιο Κρους.
Μέσα από τις τελευταίες ώρες του Αρτέμιο Κρους, η ζωή του περνά σαν λάμψη μπροστά από τα μάτια του, θολά από τον θάνατο που πλησιάζει. Με την ίδια ταχύτητα παρακολουθούμε και τη νεότερη ιστορία του Μεξικό.
Η ιδιαιτερότητα αυτού του επιθανάτιου ρόγχου είναι η αφήγησή του, όπου το εγώ εναλλάσσεται με το εσύ και το αυτός. Ο Carlos Fuentes γράφει στο πρώτο ενικό πρόσωπο (εγώ), ως Αρτέμιο Κρους στο νεκροκρέβατο, στο δεύτερο ενικό (εσύ), ως ένας αυστηρός επικριτής των λαθών της ζωής του και στο τρίτο ενικό (αυτός), ως αφηγητής των κυριοτέρων σταθμών που στιγμάτησαν τον πρωταγωνιστή.
Η ιστορία του Αρτέμιο Κρους διαβάζεται με μια ανάσα, έτσι όπως φαίνεται να γράφτηκε, σαν ένας άνθρωπος που πεθαίνει και ίσα που προλαβαίνει να γευτεί, να μυρίσει, να ακούσει, να νιώ��ει και να δει την ίδια του τη ζωή.
Υ.Γ. Το μυθιστόρημα μπορεί να συνοδευτεί υπό τους ήχους της σκονισμένης americana των Castanets ή των Woven Hand με εναλλαγές από το "Delirium Cordia" των Fantomas.
Εκτιμούμε κάτι, συνήθως, όταν το χάνουμε. Πόσο μάλλον όταν αυτό το κάτι είναι η ίδια μας η ζωή, όπως στην περίπτωση του Αρτέμιο Κρους.
Μέσα από τις τελευταίες ώρες του Αρτέμιο Κρους, η ζωή του περνά σαν λάμψη μπροστά από τα μάτια του, θολά από τον θάνατο που πλησιάζει. Με την ίδια ταχύτητα παρακολουθούμε και τη νεότερη ιστορία του Μεξικό.
Η ιδιαιτερότητα αυτού του επιθανάτιου ρόγχου είναι η αφήγησή του, όπου το εγώ εναλλάσσεται με το εσύ και το αυτός. Ο Carlos Fuentes γράφει στο πρώτο ενικό πρόσωπο (εγώ), ως Αρτέμιο Κρους στο νεκροκρέβατο, στο δεύτερο ενικό (εσύ), ως ένας αυστηρός επικριτής των λαθών της ζωής του και στο τρίτο ενικό (αυτός), ως αφηγητής των κυριοτέρων σταθμών που στιγμάτησαν τον πρωταγωνιστή.
Η ιστορία του Αρτέμιο Κρους διαβάζεται με μια ανάσα, έτσι όπως φαίνεται να γράφτηκε, σαν ένας άνθρωπος που πεθαίνει και ίσα που προλαβαίνει να γευτεί, να μυρίσει, να ακούσει, να νιώ��ει και να δει την ίδια του τη ζωή.
Υ.Γ. Το μυθιστόρημα μπορεί να συνοδευτεί υπό τους ήχους της σκονισμένης americana των Castanets ή των Woven Hand με εναλλαγές από το "Delirium Cordia" των Fantomas.
July 2, 2017
دوستش داشتم . قلم فوئنتس بی همتاست
مرسی دوستم مسلم بابت پیشنهاد این کتاب :)
تو وجود داری ... زندگی خواهی کرد ... پیکر تو برای خود دلیلی دارد .... زندگیت دلیلی دارد .... کهکشان ها برای تو روشن می شود و خورشید برای تو می سوزد .... تا تو دوست بداری و زندگی کنی و باشی .... تا تو به راز پی ببری و بمیری بی آن که بتوانی آن را منتقل کنی ، زیرا تنها زمانی به راز پی می بری که چشمانت برای همیشه بسته می شود ....
مرسی دوستم مسلم بابت پیشنهاد این کتاب :)
تو وجود داری ... زندگی خواهی کرد ... پیکر تو برای خود دلیلی دارد .... زندگیت دلیلی دارد .... کهکشان ها برای تو روشن می شود و خورشید برای تو می سوزد .... تا تو دوست بداری و زندگی کنی و باشی .... تا تو به راز پی ببری و بمیری بی آن که بتوانی آن را منتقل کنی ، زیرا تنها زمانی به راز پی می بری که چشمانت برای همیشه بسته می شود ....
April 3, 2021
Artemio Cruz’un son saatlerinde hayatına dair geri dönüşleriyle başlıyor anlatı. Bu bölünmüş kişiliğin anıları üzerindense, bir ülkenin tüm sosyal-politik sınıflarının acı dolu çalkantılı yakın tarihi ortaya koyuyor. Bazı bölümler gerçekten hayran bırakıyor ancak kitap boyunca süregelen atıflar ile okuması oldukça zor ve yorucu. Etkileyici ancak okuyucusundan da emek isteyen kitaplardan.
August 13, 2020
وقتی می‌رم سراغ فوئنتس تا حد زیادی خیالم راحته که در نهایت کسل و بی‌حوصله و دل‌زده نمی‌شم. فوئنتس هیچوقت ناامیدم نکرده. اما به‌خاطر فرم روایت می‌بایست فواصل دست گرفتن کتاب، کوتاه‌تر می‌شد. و نباید هرگز اون رو در حالت خستگی خوند. باید تو متن سیر کرد و سفر کرد همراه با آدم محتضری که داره کل زندگیش رو مرور می‌کنه و هر صفحه ممکنه یه نقطه‌ای از عمرش باشه. از آقای فوئنتس عذر می‌خوام که نتونستم حق این کتاب رو به‌جا بیارم و اون‌جور که شایسته‌اشه بخونمش.
Read
June 9, 2018صفحه ۲۳۰
همیشه چیزی هست که در بیرون از تابلوی نقاشی باقی می ماند، زیرا دنیایی که در درون چارچوب تابلو ترسیم شده است باید به بیرون از آن کشیده شود و گسترش یابد، باید پر از رنگهای دیگر، آدم های دیگر و چشم اندازهای دیگر باشد، زیرا به یاری همین بخش های ناپیداست که تابلو شکل می‌گیرد و موجودیت می یابد
همیشه چیزی هست که در بیرون از تابلوی نقاشی باقی می ماند، زیرا دنیایی که در درون چارچوب تابلو ترسیم شده است باید به بیرون از آن کشیده شود و گسترش یابد، باید پر از رنگهای دیگر، آدم های دیگر و چشم اندازهای دیگر باشد، زیرا به یاری همین بخش های ناپیداست که تابلو شکل می‌گیرد و موجودیت می یابد
January 13, 2022
مگر نه اینکه می‌گویند خواب مرگ کوچک است و هر انسانی قبل مرگ، به حسرتهایش فکر میکند؟
منهم هرشب، بدون استثنا هرشب قبل خواب به یک موضوع تکراری فکر میکنم؛ اما هربار سعی میکنم از راه جدید با آن روبرو شوم. نمی‌دانم تا بحال چند راه را رفته ام، حسابش نکرده ام. هیچوقت علاقه ای به نگه داشتن حساب چیزی نداشتم. شاید فکر میکردم همه چیز همیشه به همان شکل باقی خواهند ماند؛ یا شاید هم اینها همه از تنبلی ذهن باشد و من دارم ناشیانه توجیه میکنم. داشتم میگفتم که هرشب به تو فکر میکنم. اولش خواستم بنویسم: هرشب، بدون استثنا هرشب یک موضوع تکراری فکرم را مشغول میکند. اما دیدم اینطور در جایگاه ابژکتیو قرار میگیرم، یا شاید کسی تصور کند آن موضوع چیز ناخوشایندی است؛ که هر دو حالت اشتباه است. چون من خودخواسته و وسواس گونه به تو فکر میکنم و تو اصلا موضوع ناخوشایندی نیستی. خیلی چیزها در زندگی ام وجود دارند که مستقیما تو را به یادم می‌آورند. مثلا دستمال ها. من به دستمال ها فکر میکنم. تو اگر دستمال بودی ترجیح میدادی چطور ازت استفاده کنند؟ ترجیح نمیدادی به جای اینکه در جیب بغل مرد میانسالی بپوسی، بینی کوچک دختر زیبایی را تمیز کنی؟ پس چطور میتوانی من را بخاطر سعادتی که پيشکش ات کرده ام سرزنش کنی. تو حتی در میان دستمال ها هم خوشبخت ترینی و آن را به من مدیونی.
..................................
درباره کتاب:
"مرگ آرتمیو کروز" رمانی سورئال و درباره مکزیک قرن بیستم است که از دریچه چشم آرتمیو کروز به آن نگریسته میشود.
آرتمیو کروز مردی است که مرگ قریب‌الوقوعش به او این امکان را میدهد تا در چند روز پایانی زندگی اش به گذشته نگاه کرده و روزهای اوج آن را دوباره زندگی کند. او پسر نامشروع یک وارث مزرعه دار جوان، خوش‌تیپ و ثروتمند است. مرد جوان به مادر کروز که برده جوانی بوده تجاوز میکند. پس از تولد نوزاد، مادر که مورد ضرب و شتم قرار گرفته بود، مجبور می شود آن مزرعه را ترک کند. کروز توسط عمویش لونرو بزرگ می شود.
پس از مرگ لونرو، کروز به جنبش انقلابی آرمان‌گرایی می‌پیوندد که هدفش بیرون کشیدن زمین از دست ثروتمندان و توزیع آن بین دهقانان است؛ تا هر دهقان به اندازه کافی زمین برای اداره معیشت خانواده خود داشته باشد. اولین عشق کروز، رجینا، توسط نیروهای مخالف به دار آویخته می شود. این حادثه تاثیر بزرگی بر شخصیت کروز می گذارد و عملا سرنوشت او را می‌سازد. در سال ۱۹۱۹، ژنرال پورفیریو شکست میخورد و کشور در سردرگمی دائمی و خونین گرفتار میشود. وقتی کروز با یک افسر جوان به نام گونزولو برنال زندانی و محکوم به اعدام می شود، اطلاعات ارزشمندی در مورد زندگی شخصی این مرد به دست می آورد. کروز خود موفق به فرار میشود اما هیچ تلاشی برای نجات افسر که نزدیک است توسط جوخه تیراندازی اعدام شود، نمی‌کند. او با اطلاعاتی که به دست آورده و با نیرنگ و فریب، کاتالینا خواهر گونزلو، که دختر یک زمیندار ثروت نیز هست را به ازدواجی بدون عشق مجبور میکند. از آنجایی که در مکزیک زنان اجازه ندارند دارایی از خود داشته باشند، پس از مرگ پدر کاتالینا، کروز در مدت کوتاهی، تمام ثروت خانواده را به ارث می برد و تبدیل به مردی بسیار ثروتمند میشود. در حقیقت پول نقد کمی به او میرسد، اما بخش عظیمی از ثروت که در روی زمین هاست، به او منتقل‌می‌شود. کروز به زودی دارایی های خانواده را از طریق حیله و خشونت افزایش می دهد. او روزنامه ای در مکزیکوسیتی می خرد و از قدرت و تریبونی که در اختيارش قرار می‌گیرد؛ برای گسترش دارایی های نامشروع خود استفاده می کند. او از این روزنامه برای باج‌گیری از رقبای تجاری و تخریب سیاستمداران غیرخودی استفاده میکند. کروز همچنین شروع به واسطه‌گری می کند و معاملات تجاری فاسد را تسهیل می کند تا منابع طبیعی کشور را به بازرگانان آمریکایی بفروشد - البته با هزینه ای گزاف.
کروز تنها پسرش، لورنزو، را در سن ۱۲ سالگی برای مدیریت املاک خانوادگی به کوکویا می فرستد، البته دلیل اصلی اين کار حسادت به رابطه کاتالینا و پسرشان است. لورنزو در ۱۷ سالگی، آرمان‌گرا و مصمم برای پیوستن به مبارزه با فاشیست‌ها، به اسپانیا میرود و در درگیری کشته می شود. حالا کروز تنها یک دختر به نام ترزا دارد که از پدر بیزار است. کروز در تمام عمر دست از خیانت به همسر و آزار روحی دخترش بر نمی‌دارد. او در بستر مرگ هم به عذاب دادن آنها ادامه میدهد و در مورد محل وصیتنامه خود به آنها دروغ می گوید. در واقع، او بخش عمده ای از دارایی خود را به دستیار وفادارش، پادیلا، واگذار کرده است و با اینکار از خانواده انتقام می‌گیرد.
تحول کروز از جوانی فقیر و آرمان‌گرا به میانسالی فاسد و منحط ، و آشفتگی تاریخی مکزیک، پیام‌های اصلی رمان هستند. شاید این رمان منعکس کننده این عقیده فوئنتس باشد که: فقط کسانی که در جوانی می میرند یا در فقر شدید زندگی می کنند، می توانند آرمان گرایی خود را حفظ کنند.
فوئنتس در این رمان مانند یک شاعر از استعاره و جریان سیال ذهن استفاده می کند. من عمیقاً به تکنیک اختراعی فوئنتس و سبک روایی اش احترام می گذارم و آن را تحسین می کنم زیرا از برخی جهات مانند داستان رمانش انقلابی است. تغییر صدای روایی میان اول شخص، دوم شخص و سوم شخص جسورانه است و برای زنده نگه داشتن خط روایی داستان بخوبی عمل میکند. آدم واقعاً در بخش‌های روایت اول شخص است که آرتمیو را می‌شناسد و در روایت های سوم شخص است که حوادث عینی تر می‌شوند. فلاش بک‌ها مرا مجذوب کردند. فوئنتس از تغییرات در زمان برای خدمت به روایت استفاده میکند، زیرا خواننده را به بالا و پایین زندگی آنتاگونیست خود میبرد.او ما را از فقر وحشتناک کروز و ماجراجویی های انقلابی اش، به تماشای روابط عشقی و اتاق خوابش میبرد. کروز یک کاراکتر ادبی جذاب است که ضعف‌های انسانی بسیار زیاد دارد، اما به‌خاطر تکنیک روایی فوئنتس، به شکلی باورپذیر تصویر شده و حتی جاهایی همدلی خواننده را تحریک میکند.
در انتها هشدار میدهم که این رمان آسانی نیست. فقط زمانی آنرا به دست بگیرید که مطمئن باشید از خواندن روایت مدرن داستان ها لذت می‌برید.
.......
من کتاب را به صورت صوتی با صدای علی دنیوی ساروی و از فیدیبو دوستم سعید _که عمرش دراز باد_ درحین پیاده روی های اجباری ساعت ۷ روزهای زوج، گوش دادم. ممنونم و بیش باد :)
منهم هرشب، بدون استثنا هرشب قبل خواب به یک موضوع تکراری فکر میکنم؛ اما هربار سعی میکنم از راه جدید با آن روبرو شوم. نمی‌دانم تا بحال چند راه را رفته ام، حسابش نکرده ام. هیچوقت علاقه ای به نگه داشتن حساب چیزی نداشتم. شاید فکر میکردم همه چیز همیشه به همان شکل باقی خواهند ماند؛ یا شاید هم اینها همه از تنبلی ذهن باشد و من دارم ناشیانه توجیه میکنم. داشتم میگفتم که هرشب به تو فکر میکنم. اولش خواستم بنویسم: هرشب، بدون استثنا هرشب یک موضوع تکراری فکرم را مشغول میکند. اما دیدم اینطور در جایگاه ابژکتیو قرار میگیرم، یا شاید کسی تصور کند آن موضوع چیز ناخوشایندی است؛ که هر دو حالت اشتباه است. چون من خودخواسته و وسواس گونه به تو فکر میکنم و تو اصلا موضوع ناخوشایندی نیستی. خیلی چیزها در زندگی ام وجود دارند که مستقیما تو را به یادم می‌آورند. مثلا دستمال ها. من به دستمال ها فکر میکنم. تو اگر دستمال بودی ترجیح میدادی چطور ازت استفاده کنند؟ ترجیح نمیدادی به جای اینکه در جیب بغل مرد میانسالی بپوسی، بینی کوچک دختر زیبایی را تمیز کنی؟ پس چطور میتوانی من را بخاطر سعادتی که پيشکش ات کرده ام سرزنش کنی. تو حتی در میان دستمال ها هم خوشبخت ترینی و آن را به من مدیونی.
..................................
درباره کتاب:
"مرگ آرتمیو کروز" رمانی سورئال و درباره مکزیک قرن بیستم است که از دریچه چشم آرتمیو کروز به آن نگریسته میشود.
آرتمیو کروز مردی است که مرگ قریب‌الوقوعش به او این امکان را میدهد تا در چند روز پایانی زندگی اش به گذشته نگاه کرده و روزهای اوج آن را دوباره زندگی کند. او پسر نامشروع یک وارث مزرعه دار جوان، خوش‌تیپ و ثروتمند است. مرد جوان به مادر کروز که برده جوانی بوده تجاوز میکند. پس از تولد نوزاد، مادر که مورد ضرب و شتم قرار گرفته بود، مجبور می شود آن مزرعه را ترک کند. کروز توسط عمویش لونرو بزرگ می شود.
پس از مرگ لونرو، کروز به جنبش انقلابی آرمان‌گرایی می‌پیوندد که هدفش بیرون کشیدن زمین از دست ثروتمندان و توزیع آن بین دهقانان است؛ تا هر دهقان به اندازه کافی زمین برای اداره معیشت خانواده خود داشته باشد. اولین عشق کروز، رجینا، توسط نیروهای مخالف به دار آویخته می شود. این حادثه تاثیر بزرگی بر شخصیت کروز می گذارد و عملا سرنوشت او را می‌سازد. در سال ۱۹۱۹، ژنرال پورفیریو شکست میخورد و کشور در سردرگمی دائمی و خونین گرفتار میشود. وقتی کروز با یک افسر جوان به نام گونزولو برنال زندانی و محکوم به اعدام می شود، اطلاعات ارزشمندی در مورد زندگی شخصی این مرد به دست می آورد. کروز خود موفق به فرار میشود اما هیچ تلاشی برای نجات افسر که نزدیک است توسط جوخه تیراندازی اعدام شود، نمی‌کند. او با اطلاعاتی که به دست آورده و با نیرنگ و فریب، کاتالینا خواهر گونزلو، که دختر یک زمیندار ثروت نیز هست را به ازدواجی بدون عشق مجبور میکند. از آنجایی که در مکزیک زنان اجازه ندارند دارایی از خود داشته باشند، پس از مرگ پدر کاتالینا، کروز در مدت کوتاهی، تمام ثروت خانواده را به ارث می برد و تبدیل به مردی بسیار ثروتمند میشود. در حقیقت پول نقد کمی به او میرسد، اما بخش عظیمی از ثروت که در روی زمین هاست، به او منتقل‌می‌شود. کروز به زودی دارایی های خانواده را از طریق حیله و خشونت افزایش می دهد. او روزنامه ای در مکزیکوسیتی می خرد و از قدرت و تریبونی که در اختيارش قرار می‌گیرد؛ برای گسترش دارایی های نامشروع خود استفاده می کند. او از این روزنامه برای باج‌گیری از رقبای تجاری و تخریب سیاستمداران غیرخودی استفاده میکند. کروز همچنین شروع به واسطه‌گری می کند و معاملات تجاری فاسد را تسهیل می کند تا منابع طبیعی کشور را به بازرگانان آمریکایی بفروشد - البته با هزینه ای گزاف.
کروز تنها پسرش، لورنزو، را در سن ۱۲ سالگی برای مدیریت املاک خانوادگی به کوکویا می فرستد، البته دلیل اصلی اين کار حسادت به رابطه کاتالینا و پسرشان است. لورنزو در ۱۷ سالگی، آرمان‌گرا و مصمم برای پیوستن به مبارزه با فاشیست‌ها، به اسپانیا میرود و در درگیری کشته می شود. حالا کروز تنها یک دختر به نام ترزا دارد که از پدر بیزار است. کروز در تمام عمر دست از خیانت به همسر و آزار روحی دخترش بر نمی‌دارد. او در بستر مرگ هم به عذاب دادن آنها ادامه میدهد و در مورد محل وصیتنامه خود به آنها دروغ می گوید. در واقع، او بخش عمده ای از دارایی خود را به دستیار وفادارش، پادیلا، واگذار کرده است و با اینکار از خانواده انتقام می‌گیرد.
تحول کروز از جوانی فقیر و آرمان‌گرا به میانسالی فاسد و منحط ، و آشفتگی تاریخی مکزیک، پیام‌های اصلی رمان هستند. شاید این رمان منعکس کننده این عقیده فوئنتس باشد که: فقط کسانی که در جوانی می میرند یا در فقر شدید زندگی می کنند، می توانند آرمان گرایی خود را حفظ کنند.
فوئنتس در این رمان مانند یک شاعر از استعاره و جریان سیال ذهن استفاده می کند. من عمیقاً به تکنیک اختراعی فوئنتس و سبک روایی اش احترام می گذارم و آن را تحسین می کنم زیرا از برخی جهات مانند داستان رمانش انقلابی است. تغییر صدای روایی میان اول شخص، دوم شخص و سوم شخص جسورانه است و برای زنده نگه داشتن خط روایی داستان بخوبی عمل میکند. آدم واقعاً در بخش‌های روایت اول شخص است که آرتمیو را می‌شناسد و در روایت های سوم شخص است که حوادث عینی تر می‌شوند. فلاش بک‌ها مرا مجذوب کردند. فوئنتس از تغییرات در زمان برای خدمت به روایت استفاده میکند، زیرا خواننده را به بالا و پایین زندگی آنتاگونیست خود میبرد.او ما را از فقر وحشتناک کروز و ماجراجویی های انقلابی اش، به تماشای روابط عشقی و اتاق خوابش میبرد. کروز یک کاراکتر ادبی جذاب است که ضعف‌های انسانی بسیار زیاد دارد، اما به‌خاطر تکنیک روایی فوئنتس، به شکلی باورپذیر تصویر شده و حتی جاهایی همدلی خواننده را تحریک میکند.
در انتها هشدار میدهم که این رمان آسانی نیست. فقط زمانی آنرا به دست بگیرید که مطمئن باشید از خواندن روایت مدرن داستان ها لذت می‌برید.
.......
من کتاب را به صورت صوتی با صدای علی دنیوی ساروی و از فیدیبو دوستم سعید _که عمرش دراز باد_ درحین پیاده روی های اجباری ساعت ۷ روزهای زوج، گوش دادم. ممنونم و بیش باد :)
June 28, 2021
Ενας ανθρωπος βρισκεται στο νοσοκομειο, στο νεκροκρεβατο του. Ειναι ο Αρτεμιο Κρους. Ενας αντρας σκληρος, ειναι ηλικιωμενος, εζησε μια πληρη ζωη. Αυτη τη ζωη την περιγραφει ο συγγραφεας σε 3ο ενικο.. Αυτος.. Αυτος ο αντρας γεννηθηκε σε πολυ ασχημες συνθηκες για τις οποιες πληροφορουμαστε σχεδον στο τελος του βιβλιου, μεγαλωσε, πολεμησε στη μεξικανικη επανασταση υπερ αυτων που πιστευαν οτι πρεπει να γινει ανακατανομη της γης και στους φτωχους, αλλα τελικα κατεληξε να γινει ενας πονηρος εκμεταλλευτης που παντρευτηκε την αδερφη ενος συμπολεμιστη του που πεθανε απλα για τα χρηματα και την ��εριουσια. Αυτη η μεταμορφωση τον ακολουθει και σε αλλες πτυχες της ζωης του οπου απατα, κλεβει, κοροιδευει και εκμεταλλευεται τους παλιους συντροφους του και τελικα καταληγει να πληξει τα ιδια τα παιδια του. Εχει ομως και συνειδηση, αυτη ομως αποκτα φωνη κυριως προς το τελος του. Του μιλα με το Εσυ... Εσυ που εκανες ολα αυτα, τωρα θα σου συμβουν αυτα... Και τελος η μεγαλυτερη τιμωρια του Κρους ειναι η ικανοτητα του να βλεπει και να ακουει και να μας μεταφερει ολα αυτα που γινονται τις τελευταιες 12 ωρες της ζωης του. Με το Εγω.. Εγω βρισκομαι αβοηθητος σε ενα κρεβατι, απο πανω μου γιατροι, ιερεις, γραμματεις με τη διαθηκη, η οικογενεια μου που με αντιπαθει.. Ολοι κατι περιμενουν, απαιτουν απο εμενα..
Το βιβλιο αυτο δεν ηταν αυτο που λεμε love at first sight. Θελει πολλη δουλεια, πολλη προσοχη, πολλη υπομονη. Οταν του τα δωσεις ολα αυτα ομως, σε τραβαει μεσα του. Να ξεκινησω απο το ευρημα με τα 3 προσωπα αφηγησης που ειναι ο, τι πιο μοναδικο και δυσκολο εχω διαβασει? Να πω για τη γραφη του Φουεντες που απο συγγραφεας γινεται μεγιστος ποιητης με κατι αλληγορικες εικονες που σε αφηνουν αναυδο? Να μιλησω για τον τροπο που ρεουν οι σκεψεις στο χαρτι σαν ποταμος, πολλες φορες ακαταληπτα? Θα πω οτι αυτα τα σημεια που δυσκολευουν τον αναγνωστη σε αυτο το τοσο απαιτητικο βιβλιο, ειναι τελικα και τα πιο γοητευτικα του. Θα το προτεινα οπωσδηποτε σε οποιον εχει τη διαθεση και την υπομονη να του αφεθει. Απο κει και περα, θα σας αφησει αναυδους.
"θα περασει, πρεπει να περασει. Αλλα υπαρχει τοσος λιγος χρονος, γιατι δε με αφηνουν να το θυμηθω? Ναι, οταν το σωμα ηταν νεο. Καποτε υπηρξε νεο, υπηρξε νεο. Αχ το σωμα πεθαινει απο πονο, αλλα ο εγκεφαλοςπλημμυριζει με φως. Χωριζονται, το ξερω πως χωριζονται.. "
" εγω δεν ξερω... Δεν ξετω... Αν αυτος ειμαι εγω.. Αν εσυ ειναι αυτος.. Αν εγω ειμαι και οι 3.. Εσυ.. Σε κουβαλαω μεσα μου.. Και θα πεθανεις μαζι μου.. Θεε.. Αυτος.. Τον κουβαλησα μεσα μου και θα πεθανει μαζι μου.. Οι τρεις.. Που μιλησαν.. Εγω θα τον κουβαλησω μεσα μου και θα πεθανει μαζι μου... Μονος... "
Το βιβλιο αυτο δεν ηταν αυτο που λεμε love at first sight. Θελει πολλη δουλεια, πολλη προσοχη, πολλη υπομονη. Οταν του τα δωσεις ολα αυτα ομως, σε τραβαει μεσα του. Να ξεκινησω απο το ευρημα με τα 3 προσωπα αφηγησης που ειναι ο, τι πιο μοναδικο και δυσκολο εχω διαβασει? Να πω για τη γραφη του Φουεντες που απο συγγραφεας γινεται μεγιστος ποιητης με κατι αλληγορικες εικονες που σε αφηνουν αναυδο? Να μιλησω για τον τροπο που ρεουν οι σκεψεις στο χαρτι σαν ποταμος, πολλες φορες ακαταληπτα? Θα πω οτι αυτα τα σημεια που δυσκολευουν τον αναγνωστη σε αυτο το τοσο απαιτητικο βιβλιο, ειναι τελικα και τα πιο γοητευτικα του. Θα το προτεινα οπωσδηποτε σε οποιον εχει τη διαθεση και την υπομονη να του αφεθει. Απο κει και περα, θα σας αφησει αναυδους.
"θα περασει, πρεπει να περασει. Αλλα υπαρχει τοσος λιγος χρονος, γιατι δε με αφηνουν να το θυμηθω? Ναι, οταν το σωμα ηταν νεο. Καποτε υπηρξε νεο, υπηρξε νεο. Αχ το σωμα πεθαινει απο πονο, αλλα ο εγκεφαλοςπλημμυριζει με φως. Χωριζονται, το ξερω πως χωριζονται.. "
" εγω δεν ξερω... Δεν ξετω... Αν αυτος ειμαι εγω.. Αν εσυ ειναι αυτος.. Αν εγω ειμαι και οι 3.. Εσυ.. Σε κουβαλαω μεσα μου.. Και θα πεθανεις μαζι μου.. Θεε.. Αυτος.. Τον κουβαλησα μεσα μου και θα πεθανει μαζι μου.. Οι τρεις.. Που μιλησαν.. Εγω θα τον κουβαλησω μεσα μου και θα πεθανει μαζι μου... Μονος... "
January 6, 2022
I had the strangest reading experience reading this, considered by many to be a masterpiece of Mexican literature. The protagonist is an old man at death’s door, seemingly mostly bedridden. We are seeing his life in snippets, probably memories that pass through his dying brain as he approaches the end of life. Can’t be sure you like him at first - he appears to have been a soldier and criminal, maybe a corrupt senator and even president, a lover and whoremonger. It’s hard to grasp exactly who he is or the people he’s remembering are, but as I prepped for the end of year holidays and dipped into the book and his recollections, I thought of how my own life would surface in my dying brain, what I might recall, and how I might interact with those around trying to care for me at the end of life.
Artemio’s life supposedly stands in as a metaphor for Mexican history, and I can’t speak about that. But there are many sections where if I couldn’t grasp the historical significance, I could feel the pathos and emotional depth of the scene in a man’s life, and the experiences of the others there with him. The disjointed mess of the scenes without context until sometimes several pages in were occasionally a struggle to follow, but then really work as part of the flow of memories and regrets and illustration of the man whose death we share. The last surgery and what the doctors discover is a little overkill as metaphors go for corruption of the soul, but overall, the book as a tapestry of a man’s life and a nation’s story is quite moving.
Artemio’s life supposedly stands in as a metaphor for Mexican history, and I can’t speak about that. But there are many sections where if I couldn’t grasp the historical significance, I could feel the pathos and emotional depth of the scene in a man’s life, and the experiences of the others there with him. The disjointed mess of the scenes without context until sometimes several pages in were occasionally a struggle to follow, but then really work as part of the flow of memories and regrets and illustration of the man whose death we share. The last surgery and what the doctors discover is a little overkill as metaphors go for corruption of the soul, but overall, the book as a tapestry of a man’s life and a nation’s story is quite moving.
April 3, 2017
In May of 2012, Carlos Fuentes passed away. Recently, a Mexican colleague returned from Mexico with a Spanish copy of The Death of Artemio Cruz for me so I thought it was time to tackle it. I had read the English version a few years ago and loved the story and his language (through a translator). My Spanish is getting better (this is the biggest book I have read in Spanish) but I cannot deny it was a challenge and yet, very rewarding.
I came to two observations. First, I love how Fuentes does a rant and it is even much better in Spanish. His play with the words makes one read for the sheer pleasure of the language. You can't beat that. Second, and the weirdest part is that I felt different towards the hero than when I read it in English. Artemio Cruz is a rich pompous newspaper magnate dying on his death bed reflecting on his life. In the English version, I really disliked the guy and in the Spanish version, I had empathy for him. Why? I don't know.
This is a classic of Mexican literature, written in 1962. Artemio Cruz is symbolic for Mexico and its history (note the dying part). Fuentes gives us Mexican history in little spurts so you don't need to be an expert here but his characterization of the man, from birth to death is the strength of the story. Think of it, torn apart by the Mexican revolution, spurred on by the industrialism and the greed of the PRI of the 1940s and challenged by its neighbor to the north in the 1950s, the man went through a lot! Fuentes' point of view still stands after 50 years. Viva Mexico!
I came to two observations. First, I love how Fuentes does a rant and it is even much better in Spanish. His play with the words makes one read for the sheer pleasure of the language. You can't beat that. Second, and the weirdest part is that I felt different towards the hero than when I read it in English. Artemio Cruz is a rich pompous newspaper magnate dying on his death bed reflecting on his life. In the English version, I really disliked the guy and in the Spanish version, I had empathy for him. Why? I don't know.
This is a classic of Mexican literature, written in 1962. Artemio Cruz is symbolic for Mexico and its history (note the dying part). Fuentes gives us Mexican history in little spurts so you don't need to be an expert here but his characterization of the man, from birth to death is the strength of the story. Think of it, torn apart by the Mexican revolution, spurred on by the industrialism and the greed of the PRI of the 1940s and challenged by its neighbor to the north in the 1950s, the man went through a lot! Fuentes' point of view still stands after 50 years. Viva Mexico!
July 3, 2016
#notfan
Sinceramente, no me gustó. Y sí, entiendo lo que representa para la narrativa latinoamericana esta novela tan moderna. Pero no me gustó. Y creo que si la hubiese leído en la universidad tampoco me gustaría. Me agradó el tema y todo el rollo de contar la vida de Artemio Cruz desde el presente hasta el pasado (como si fuese el final, desarrollo e inicio, como una involución de la vida), pero no me gustó el estilo ni la prosa: es algo muy difuso para mí. Muchos pasajes se me hicieron irrelevantes. Muy aburrido para mi gusto. Pues sí, eso.
Sinceramente, no me gustó. Y sí, entiendo lo que representa para la narrativa latinoamericana esta novela tan moderna. Pero no me gustó. Y creo que si la hubiese leído en la universidad tampoco me gustaría. Me agradó el tema y todo el rollo de contar la vida de Artemio Cruz desde el presente hasta el pasado (como si fuese el final, desarrollo e inicio, como una involución de la vida), pero no me gustó el estilo ni la prosa: es algo muy difuso para mí. Muchos pasajes se me hicieron irrelevantes. Muy aburrido para mi gusto. Pues sí, eso.
July 13, 2014
el estilo de fuentes parece que simplemente no es para mi. tendré que leer "aura" para ver como es en algo más corto, pero en sus novelas largas lo encuentro como desagradablemente enfocado a estilo sobre substancia. además, su prosa no me es agradable, me parece falta de vida, demasiada académica. y, la verdad, encuentro pretencioso la forma en que sin más busca traer "grandes ideas" antes que contar una historia.
para ser justos el libro tenia buenos momentos. la relación de artemio con su esposa me pareció un comentario muy interesante al trato de las mujeres en México, otras secciones en particular las relacionadas con el paso de artemio por la revolución también era muy interesantes, y creo que es la visión mas especifica de lo que es envejecer que he leido (que no es agradable, por supuesto, pero supongo que vale la lectura). pero las partes en segunda persona en particular, me parecieron insufribles. demasiado largas y demasiado enfocadas en meditaciones filosóficas cuando hay una historia en mano. "el mundo halucinante" de reinaldo arenas usa también los tres tiempos verbales en diferentes secciones en el discurso y me pareció mucho mejor, pues arenas es mucho más animado, poético e inventivo que fuentes.
esta es mi opinión del libro y mentiria si dijera otra, aunque también me duele su reciente defución. aún cuando no disfruto de su estilo en particular me parece una obra digna de respeto y no me arrepiento de haberla leido. que descanse en paz, maestro fuentes.
November 26, 2022
Το αριστουργηματικό παραλήρημα ενός ανθρώπου που η ζωή του ήταν πολυτάραχη και γεμάτη αντιφάσεις, λίγο πριν περάσει στη ζώνη της ανυπαρξίας.
May 14, 2016
I thought the premise of the story sounded interesting - Artemio Cruz (no relation to that other guy named Cruz) is a corrupt... well, everything: politician, soldier, man. He's on his deathbed now, and the story hops around in time to tell his story of each major event of his life, back to the "present" of his deathbed experience. The premise is great, I love the idea of the bouncing around, the storytelling aspect.
But the story itself was not always easy to read, and by that I mean the way that someone once told me they don't read and they consider James Patterson a "hard" author to read, because he's "difficult". Fuentes feels difficult to me to read, and it may very well be because I am not very well-versed in Mexican history, and I feel if I understood more of the historical context, I would have appreciated the story a lot more than I did. This is my own fault, not the fault of the author's.
But the reality is, it did mean I didn't understand a lot of the story. I could understand the corruption and much of the personality and relationships between the characters, but there was a distance I felt to the rest of the story that I can't quite put my finger on, but I've been wondering if it's something I'm not particularly able to put my finger on when it comes to a lot of the Latin American Boom authors, such as some of Gabriel García Márquez's writing and what I've read by Jorge Luis Borges so far. Again, I don't blame the authors or the culture, because it's my own fault I don't understand the context in which they wrote. I expect a lot of the emotional distance I interpret in the reading is because of that context which is lost on me. Maybe I'll investigate that and then re-read some of these books and authors that didn't affect me as much as I feel they should have.
But the story itself was not always easy to read, and by that I mean the way that someone once told me they don't read and they consider James Patterson a "hard" author to read, because he's "difficult". Fuentes feels difficult to me to read, and it may very well be because I am not very well-versed in Mexican history, and I feel if I understood more of the historical context, I would have appreciated the story a lot more than I did. This is my own fault, not the fault of the author's.
But the reality is, it did mean I didn't understand a lot of the story. I could understand the corruption and much of the personality and relationships between the characters, but there was a distance I felt to the rest of the story that I can't quite put my finger on, but I've been wondering if it's something I'm not particularly able to put my finger on when it comes to a lot of the Latin American Boom authors, such as some of Gabriel García Márquez's writing and what I've read by Jorge Luis Borges so far. Again, I don't blame the authors or the culture, because it's my own fault I don't understand the context in which they wrote. I expect a lot of the emotional distance I interpret in the reading is because of that context which is lost on me. Maybe I'll investigate that and then re-read some of these books and authors that didn't affect me as much as I feel they should have.
July 20, 2021
Yani, ne diyeyim şimdi ben bu kitap için? Fuentes’e boşuna dâhi demiyoruz, bence az bile diyoruz. Nasıl olabiliyor, böyle yazmak nasıl mümkündür, bu kelimeler nasıl bulunur, nasıl bir araya getirilir, bir insanın yazdığı her şey nasıl aynı zamanda bu kadar lirik ve bu kadar epik olabilir? Böyle kitaplar okuduğumda resmen kendimi büyük bir güce teslim etmiş gibi hissediyorum, harfler gelip her yerime sızıyor, beni ele geçiriyor gibi bir hâl – ve bu hâle nasıl bayılıyorum! Seni çok sevdim Artemio Cruz. Kusurlarını, zavallılığını, acımasızlığını, kötücüllüğünü, pişmanlıklarını, öfkeni, âşık hallerini, gerçekliğini – hepsini çok sevdim. Ölümünle başlayan, doğumunla tamamlanan çemberinden müteşekkil bu kitabı çok sevdim. Terra Nostra denen kutsal kitabın ayak seslerini, ilk izlerini gördüm bazı bölümlerde, iyice bağlandım kitaba. Bir de her Fuentes kitabından sonra söylediğimi söylemeden edemeyeceğim: bence kendisi edebiyatta bugüne dek yazılmış en olağanüstü sevişme sahnelerinin yazarıdır. İnsan bedenlerinin tutkulu ve mahrem anlarını; pornografik olanla erotik olanı öyle bir acayip harmanlayıp öyle hisli ve öyle gerçek yazıyor ki; her seferinde hayranlıktan ne yapacağımı şaşırıyorum. Carlos Fuentes, sana duyduğum tutkuyu tarif edecek kelimeler bende yok. Yok.
October 22, 2020
شروعی شوکه کننده:
"من،بیدار می‌شوم. تماس این جسم سرد با اندامم بیدارم میکند. نمی‌دانستم که آدم گاهی بی‌اختیار ادرار میکند."
از آن دست کتاب‌هایی است که باید در فصل سرد بخوانی‌اش. تم سرد و سنگین، تداخل خواب و رویا و فکر، گذشته و حال، جمله‌های حال در گذشته، گذشته در حال، کارلوس فوئنتس خوب می‌تواند با این چیزها بازی‌ات دهد.
"باید به بدن فکر کرد. چه خسته کننده است به بدن فکر کردن. به بدن خود آدم. به بدن‌های به هم پیوسته. خسته میکند. فکرش را نمی‌شود کرد. وجود دارد. فکر میکنم، شاهد. هستم، بدن. می‌ماند. میرود... میرود..."
آرتیمو کروز، این سرهنگ در بستر افتاده،
میل به زنده ماندنش را، تمایل به داشتن ثروت بیهوده‌اش را، حرصش را، شهوتش را، مرگش را،
می‌توانستم درک کنم یا برای روایتش زیادی جوان بودم؟!
زوال انسان به راستی همین‌قدر ساده و بی‌روح است؟
"این نخستین بار نخواهد بود. زندگیت سراسر مرگ بوده است، سراسر لحظاتی از حرکاتی ساده و کوتاه."
اگر روزی آنقدر پیر شدم که در بستر بی‌افتم و بخواهم روزهای کسل کننده و پراز بیماری‌ام را بگذرانم این کتابی است که بار دیگر در دستانم خواهم گرفت.
آخرین تیر:
پایانی شوکه کننده‌تر:
"تو را با خود داشتم و با تو خواهم مرد...هرسه... می‌میریم...تو... می‌میری... تو مرده‌ای... من خواهم مرد."
99/8/1
"من،بیدار می‌شوم. تماس این جسم سرد با اندامم بیدارم میکند. نمی‌دانستم که آدم گاهی بی‌اختیار ادرار میکند."
از آن دست کتاب‌هایی است که باید در فصل سرد بخوانی‌اش. تم سرد و سنگین، تداخل خواب و رویا و فکر، گذشته و حال، جمله‌های حال در گذشته، گذشته در حال، کارلوس فوئنتس خوب می‌تواند با این چیزها بازی‌ات دهد.
"باید به بدن فکر کرد. چه خسته کننده است به بدن فکر کردن. به بدن خود آدم. به بدن‌های به هم پیوسته. خسته میکند. فکرش را نمی‌شود کرد. وجود دارد. فکر میکنم، شاهد. هستم، بدن. می‌ماند. میرود... میرود..."
آرتیمو کروز، این سرهنگ در بستر افتاده،
میل به زنده ماندنش را، تمایل به داشتن ثروت بیهوده‌اش را، حرصش را، شهوتش را، مرگش را،
می‌توانستم درک کنم یا برای روایتش زیادی جوان بودم؟!
زوال انسان به راستی همین‌قدر ساده و بی‌روح است؟
"این نخستین بار نخواهد بود. زندگیت سراسر مرگ بوده است، سراسر لحظاتی از حرکاتی ساده و کوتاه."
اگر روزی آنقدر پیر شدم که در بستر بی‌افتم و بخواهم روزهای کسل کننده و پراز بیماری‌ام را بگذرانم این کتابی است که بار دیگر در دستانم خواهم گرفت.
آخرین تیر:
پایانی شوکه کننده‌تر:
"تو را با خود داشتم و با تو خواهم مرد...هرسه... می‌میریم...تو... می‌میری... تو مرده‌ای... من خواهم مرد."
99/8/1
August 16, 2015
Βιβλίο μνημείο, συγγραφικό αριστούργημα. Δεν υπάρχει αίσθηση που να μείνει ανικανοποίητη από την ανάγνωση του. Βαθιά υπόκλιση στην ακούραστη δουλειά της μεταφράστριας Έφης Γιαννοπούλου που κατόρθωσε να κρατήσει σφιχτό, κατανοητό και άμεσο, χωρίς να χάσει ίχνος από την περιπλοκότητα και τον πλούτο των περιγραφών του, ένα κείμενο γεμάτο ανισόπεδες αφηγήσεις, χρονικές παύσεις και ιλιγγιώδεις γλωσσικές και θεματικές περιστροφές γύρω από τους άξονες του: της ανθρώπινης ύπαρξης και της ιστορίας.
December 15, 2022
The Death of Artemio Cruz is the kind of book that makes me want to go up to the roof and yell “ Everyone please go read it !”, it’s THAT good.
Carlos Fuentes was an absolute genius!
If I have to summarize the book in one sentence, I guess it would be “The Mexican Revolution and its aftermath examined through the life of a dying man”.
Artemio was once an idealistic revolution soldier, disillusioned by the war, he turns into an exploiter of the revolution and a ruthless and corrupt businessman / politician who uses the newspaper he owns to blackmail his political and business opponents. He is dying and remembers the key events of his life on his deathbed.
The Death of Artemio Cruz is a very ambitious book, and Fuentes’ writing fulfils its ambitions and presents the readers a close examination of the intrinsically corruptive human nature which is at odds with the idealistic intentions of the Revolution and a sharp criticism of the political corruptions in post-revolution Mexico.
The book was a challenging read that demanded all my attention, however, what was even more difficult was to put the book down.
The reading experience was exhausting and exhilarating at the same time, with the exhilarating FAR outweighing the exhausting.
It’s challenging because the stories are told in non-chronological flashbacks of the dying man Artemio Cruz. On top of that three different narrative forms and tenses are used to indicate different stages of Cruz’s consciousness.
The first person narrative and present tense conveys his immediate responses to his physical pain and the activities of people around him; the second person narrative and future tense signals a comatose state where his consciousness wonders to a higher level and weighs and judges the choices he made in his life. The stream of consciousness style is heavily used in the first and second narrative. Then there is the third person and past tense where his key life events are told in a relatively conventional style.
What makes the book hard to put down is, first and foremost, Fuentes’ prose. It is so stunning. It is like a redolent, lush tropical forest.Rich and intoxicating.
Also, Fuentes always manages to stealthily hides bits of and pieces of clues in the stream of consciousness parts of the book. The satisfaction you get out of it is very much like playing jigsaw puzzles, only instead of getting a picture, what we get by piecing all the clues together is a life journey of well-rounded character. He is despicable but at times you can’t help but feel sympathetic.
I think this is a book that needs to be read at least twice to fully appreciate, as so much has been packed into this 300 page book.
I debated even writing a review because I felt that I didn’t not fully understand everything in the book.
However, I thought I would still put down my initial thoughts and maybe edit after my 2nd reading.
This is definitely one of my favourites this year and I highly recommend reading it!
Quotes:
“thick blackened walls raised to protect the Church from Indian attacks and also to link the religious conquest to the military conquest. The rough soldiers, Spanish, the troops of Queen Isabella the Catholic, advance toward your closed eyes with the swelling din of their fifes and drums, and in sunlight you will traverse the wide esplanade with a stone cross at its center and with exterior chapels, the prolongation of the native religion, theatrical and open-air, at its corners. At the top of the church built at the end of the esplanade, the vaults made of tezontle stone will rest on forgotten Moorish scimitars, sign of yet one more bloodline imposed on that of the conquistadors. “
“The desert wind shook the curly hair over his eyes, the tatters of his tunic stained with sweat, the strips of his leather puttees. Five days’ growth of beard bristled on his cheeks, and his green eyes were lost behind eyelids covered with dust and dry tears. Standing there in the patio, a solitary hero surrounded by corpses. Standing there, a hero without witnesses. Standing there, surrounded by abandon while the battle raged on outside the town, with a roll of drums.”
“You will choose, in order to survive you will choose, choose among the infinite mirrors one only, one only, one that will reflect you irrevocably, that will fill other mirrors with a dark shadow, kill them before offering you, once again, those infinite roads of choice.”
“On the other side rose something they hadn’t seen: a huge, bare elm, beautiful and white. It wasn’t covered with snow but with glittering ice. It was so white it glowed like a jewel in the night. He felt the weight of the rifle on his shoulder, the weight of his legs, his leaden feet on the planks; the elm waiting for them seemed so light, luminous, and white.”
“They never got the point. I didn’t need them. I created myself by myself. Soldier. Yaqui. Regina. Gonzalo.”
Carlos Fuentes was an absolute genius!
If I have to summarize the book in one sentence, I guess it would be “The Mexican Revolution and its aftermath examined through the life of a dying man”.
Artemio was once an idealistic revolution soldier, disillusioned by the war, he turns into an exploiter of the revolution and a ruthless and corrupt businessman / politician who uses the newspaper he owns to blackmail his political and business opponents. He is dying and remembers the key events of his life on his deathbed.
The Death of Artemio Cruz is a very ambitious book, and Fuentes’ writing fulfils its ambitions and presents the readers a close examination of the intrinsically corruptive human nature which is at odds with the idealistic intentions of the Revolution and a sharp criticism of the political corruptions in post-revolution Mexico.
The book was a challenging read that demanded all my attention, however, what was even more difficult was to put the book down.
The reading experience was exhausting and exhilarating at the same time, with the exhilarating FAR outweighing the exhausting.
It’s challenging because the stories are told in non-chronological flashbacks of the dying man Artemio Cruz. On top of that three different narrative forms and tenses are used to indicate different stages of Cruz’s consciousness.
The first person narrative and present tense conveys his immediate responses to his physical pain and the activities of people around him; the second person narrative and future tense signals a comatose state where his consciousness wonders to a higher level and weighs and judges the choices he made in his life. The stream of consciousness style is heavily used in the first and second narrative. Then there is the third person and past tense where his key life events are told in a relatively conventional style.
What makes the book hard to put down is, first and foremost, Fuentes’ prose. It is so stunning. It is like a redolent, lush tropical forest.Rich and intoxicating.
Also, Fuentes always manages to stealthily hides bits of and pieces of clues in the stream of consciousness parts of the book. The satisfaction you get out of it is very much like playing jigsaw puzzles, only instead of getting a picture, what we get by piecing all the clues together is a life journey of well-rounded character. He is despicable but at times you can’t help but feel sympathetic.
I think this is a book that needs to be read at least twice to fully appreciate, as so much has been packed into this 300 page book.
I debated even writing a review because I felt that I didn’t not fully understand everything in the book.
However, I thought I would still put down my initial thoughts and maybe edit after my 2nd reading.
This is definitely one of my favourites this year and I highly recommend reading it!
Quotes:
“thick blackened walls raised to protect the Church from Indian attacks and also to link the religious conquest to the military conquest. The rough soldiers, Spanish, the troops of Queen Isabella the Catholic, advance toward your closed eyes with the swelling din of their fifes and drums, and in sunlight you will traverse the wide esplanade with a stone cross at its center and with exterior chapels, the prolongation of the native religion, theatrical and open-air, at its corners. At the top of the church built at the end of the esplanade, the vaults made of tezontle stone will rest on forgotten Moorish scimitars, sign of yet one more bloodline imposed on that of the conquistadors. “
“The desert wind shook the curly hair over his eyes, the tatters of his tunic stained with sweat, the strips of his leather puttees. Five days’ growth of beard bristled on his cheeks, and his green eyes were lost behind eyelids covered with dust and dry tears. Standing there in the patio, a solitary hero surrounded by corpses. Standing there, a hero without witnesses. Standing there, surrounded by abandon while the battle raged on outside the town, with a roll of drums.”
“You will choose, in order to survive you will choose, choose among the infinite mirrors one only, one only, one that will reflect you irrevocably, that will fill other mirrors with a dark shadow, kill them before offering you, once again, those infinite roads of choice.”
“On the other side rose something they hadn’t seen: a huge, bare elm, beautiful and white. It wasn’t covered with snow but with glittering ice. It was so white it glowed like a jewel in the night. He felt the weight of the rifle on his shoulder, the weight of his legs, his leaden feet on the planks; the elm waiting for them seemed so light, luminous, and white.”
“They never got the point. I didn’t need them. I created myself by myself. Soldier. Yaqui. Regina. Gonzalo.”
June 16, 2019
An old man on his death-bed reminisces on his past, with the sepulchral prism of death opening his eyes to the emptiness of his achievements; from his days as a young revolutionary, to his relationship with his wife, to his rise in Mexican society as a newspaper magnate, to his innate sense of violence and domination which shaped his relationship with the wider world, 'The Death of Artemio Cruz' is an exploration of the life of a man who too late realises that the things which he felt gave meaning to his life: power, dominion, money and women, in the end only contributed to the corruption of his own soul, resulting in an act of self-abnegation where Artemio struggles to find out what his life actually meant. Was it the first pangs of love he felt for his wife? The feeling of brotherhood he felt as a revolutionary? Or was it that feeling of belonging, of content and happiness which he felt when was nothing but a poor farm-boy, unwanted scion of a landlord, looked after by his poor mulatto uncle, their life upended by an act of violence which the young Artemio is forced to commit to preserve their happiness but which only ends up in sending his life down a further spiral of violence and hatred.
Fuentes mixes a number of different styles into the novel, including both first and third person narratives, constant flashbacks or jumps in time as Artemio's fragmented memory reflects on the events which shaped him and points-of-view chapters from different characters in the novel. All of this contributes to a realistic representation of the slow unravelling of Artemio's mind, as Fuentes explores not just the corruption of a man, but of the ideals of the revolutionary as they supplant the very people they overthrew. 'The Death of Artemio Cruz' is Fuentes's greatest novel where he explores not just the corruption of a single man, but of a nation, a continent and an ideal.
Fuentes mixes a number of different styles into the novel, including both first and third person narratives, constant flashbacks or jumps in time as Artemio's fragmented memory reflects on the events which shaped him and points-of-view chapters from different characters in the novel. All of this contributes to a realistic representation of the slow unravelling of Artemio's mind, as Fuentes explores not just the corruption of a man, but of the ideals of the revolutionary as they supplant the very people they overthrew. 'The Death of Artemio Cruz' is Fuentes's greatest novel where he explores not just the corruption of a single man, but of a nation, a continent and an ideal.
Displaying 1 - 30 of 801 reviews