It Chapter Two (2019)

Leuk weg kijk filmpje . Vond er niks engs of enorm spannends aan . Leuk voor een zaterdagavond ,maar verder vond ik het niet enorm denderend en minder als deel 1 .

Opzich geen slechte film, de jumpscares waren goed en ook het verhaal zat prima in elkaar, vooral die flashbacks vond ik leuk gedaan. Alleen de film is veel en veel te langdradig, het is gewoon geen verhaal waar je 3 uur lang naar kan zitten kijken. Na een tijdje verlies je gewoon de aandacht door het veel te rommelige einde.

Hij is te doen alleen iets korter had wel gemogen.

Het eerste uur a 1.5 uur van deze film is nog redelijk te kijken maar daarna wordt het allemaal een stuk minder.

Met deze zin eindigde ik mijn review van Chapter One begin 2019. Een aardige film vond ik het. Ik was niet erg onder de indruk, maar het keek wel lekker weg en ik liet zo te zien herhaaldelijk de term 'sfeervol' vallen. Dat laatste is ook wat me nog het meeste bijstond aan deel 1: jongeren die rondfietsen door een stadje en van zo'n rots in een meer springen. Stranger Things-achtige taferelen. En één of andere griezelige clown die allerlei vormen kan aannemen om de boel op stang te jagen. Afijn, op naar deel 2.

De laatste tijd let ik om de één of andere reden wat minder goed op het speelduur voordat ik aan een film begin, dus ook hier kwam ik er tijdens het kijken achter dat het best een flinke zit is. Ik kan niet zeggen dat ik me ronduit verveeld heb, maar dit had wat mij betreft wel een stuk beknopter gemogen. De film moet eerst de club weer bij elkaar krijgen en vervolgens wordt er nog wat tijd besteed aan het bij elkaar houden van iedereen. Uiteindelijk gaat iedereen op eigen houtje naar een 'token' op zoek en de veelgemaakte vergelijking met een video game kwam ook bij mij op. Het lijkt echt alsof je een walkthrough zit te bekijken.

De groep volwassenen is minder interessant dan de groep kinderen, ondanks dat een aantal wel goed gecast zijn. Het ligt dan ook niet zozeer aan de acteerprestaties. Enkel Bill Hader vond ik behoorlijk vervelend, al weet ik dat ik Finn Wolfhard ook op het randje vond in de eerste film. Leuk dat er eindelijk wat opbloeit tussen Ben en Beverly, al vond ik het moeilijk om Ben te herkennen. Prima dat men ervoor gekozen heeft dat Ben is afgevallen, maar ze lijken daarbuiten ook totaal niet op elkaar. Bill Skarsgård doet zijn best, maar de clown is hier nog minder eng dan in het eerste deel. Heeft weinig met zijn acteerkunsten te maken, maar meer met het feit dat hij de clown zelf verdomd weinig in beeld is (óf het is een hallucinatie óf hij neemt een andere vorm aan). De hoogtepunten zijn dan ook de scènes onder de tribune bij de sportwedstrijd en die in het spiegelhuis, omdat daar de potentie van de clown wél nog benut wordt.

Verder ook echt wel een aantal storende zaken. Zo vond ik de opening van de film bijzonder matig. Het had schijnbaar tot doel om te laten zien hoe 'wreed' het stadje Derry is, maar ik vond het onnodig bruut; een beetje geforceerd. Bovendien is er bijna geen hond te bekennen in Derry. Het feit dat kinderen verdwijnen lijkt sowieso weinig impact te maken op de plaatselijke bevolking, maar er zijn ook vrij veel shots waar het bijna lijkt of je naar The Walking Dead zit te kijken, want je ziet alleen maar de hoofdfiguren op straat. Daarnaast worden die 'quests' op den duur een beetje vervelend, zeker aangezien er niet echt sprake lijkt te zijn van een serieuze dreiging. Ze worden netjes stuk voor stuk afgehandeld, maar van spanning is weinig sprake. En dan de climax... Die gaat toch nét iets te lang door. Ik snap dat men wil benadrukken dat dit niet een alledaagse vijand is en dat hij moeilijk te verslaan is, maar het gaat maar door. De visuals zijn een beetje wisselvallig: soms heel mooi en overtuigend, maar soms ook vrij lelijk. De algehele sfeer in die grot is dan wel weer in orde.

Slecht is het allerminst, maar ik vond deel 2 wel wat minder dan het eerste deel. Misschien werkt de eerste film beter juist omdat het om een groepje kinderen gaat. Ondanks dat ik dat nou ook niet bepaald een uitzonderlijke film vond, vond ik de dreiging daar wel beter voelbaar. En die eerdergenoemde Stranger Things-achtige sfeer vond ik daar leuk. Die is hier eigenlijk bijna enkel nog via enkele flashbacks aanwezig. Als slotstuk natuurlijk wel de moeite van het kijken waard, maar als film op zich vond ik dat deze Chapter Two in meerdere opzichten wat tekort schoot.

2,5*

Ik vindt Chapter One nog steeds leuk, maar pffff wat een slijtage slag was dit om af te kijken. Wat ook grotendeels komt door de nu volwassen groep. Ik ben altijd een liefhebber van King verfilmingen maar kon hier echt niets van maken.

Het raakt me gewoon niet, die clown. Ik begrijp wel dat z'n creepiness zou moeten voortvloeien uit het contrast tussen enerzijds de vrolijkheid die we normaliter met Domme August associëren en anderzijds het diabolische gedrag dat hij hier vertoont, maar hij doet me gewoon niets, noch op "archetypisch" noch op simpel horror-niveau. De laatste drie kwartier vond ik dan ook het minst boeiend van de hele film, een desinteresse die nog eens verergerd werd door irritatie om de duisternis van de setting waardoor ik in diverse shots niet of nauwelijks kon onderscheiden wat er precies gebeurde. Dat ik deze film dan toch 4* geef komt door de chemie tussen de acteurs (met name Bill Hader als de stand-up-comedian die z'n ironische commentaar niet vóór zich kan houden en James Ransone als de nerveuze Eddie die overal op hapt), de zorgvuldige opbouw waar de filmmakers lekker ruim de tijd voor nemen, en de fraaie FX (de monstertjes uit de fortune-cookies, de trip die McAvoy heeft, het bezoek bij de oude mrs Kersh, de talloze kleine handjes bij het rioolputje), hoewel de enorme spin met het clownshoofd er dan weer teveel aan is (die is te duidelijk gejat uit John Carpenters The thing). Zo heb ik uiteindelijk best van dit tweeluik genoten, ook al is de titelfiguur in mijn optiek dan ook niet zo angstaanjagend als de bedoeling is – de eerste minuten van de film vond ik veel en veel gruwelijker, en eigenlijk te onaangenaam voor fantasy-horror als dit.

It: Chapter Two is een tweede deel wat op zich vrij aardig in elkaar zit. De huidige situatie met de flasbacks werkt goed. Naar het einde lijkt het allemaal wat slordig en afgeraffeld. Daar had het wat mij betreft nog wat meer aandacht mogen krijgen.

Hm, tegenvallende herziening. Schijnbaar maakte dit in de bioscoop in 2019 meer indruk dan thuis op Blu-ray. Grootste verschil met de veel betere eerste film is gewoon de sfeer. Een groepje opgroeiende kinderen die wat spannends ontdekken slaat meer aan dat een groep volwassenen die dit nogmaals moeten oplossen. Daarnaast duurt de film echt veel te lang en zijn zaken als sfeer en een spanningsboog opbouwen veel meer ingeruild voor CGI monsters en schrikmomenten. De film ziet er mooi uit, maar zo'n scène met het CGI-monster van het omaatje is best wel killing voor de mood van de film. Idem met die monstertjes bij het restaurant aan het begin, niet mijn ding.

Het zorgt er ook voor dat die monsters teveel screentime van Pennywise afsnoepen, juist de grote plus aan deze twee films, want ik vind Bill Skarsgård het elke scène uitstekend doen. Alles bij elkaar is dit nog steeds prima vermaak, maar het niveauverschil tussen de beide films valt op als je ze binnen enkele dagen nog eens hebt bekeken.

3* (was 3,5*)

Vond het allemaal wat matig. Duurt lang, laatste uur ontspoordd de film volledig, op een niet positieve manier. Teveel rare monsters, te weinig creepy Pennywise in zn normale vorm

Een fantastisch tweede gedeelte.

Als griezel film knap in elkaar gezet met uitstekende special effecten.

Ook is deze versie veel meer uitgewerkt als de oude classic.

Wat betreft deze remake hebben de makers uitstekend hun best gedaan.

Met een fantastische cast.

En Bill Skarsgard is uitmuntend in zijn rol.

En is deze film in spanning en uitwerking zeer goed gemaakt.

Deze film is wel echt belachelijk lang zeg. Het begint eigenlijk nog vrij goed. Het eerste gedeelte voelt daadwerkelijk als een echte film. Iets wat je van de vorige film maar zelden kon zeggen. Toch is de pacing al snel heel karig, mede door de voortdurende flashbacks en het gedeelte in het riool waar maar geen einde aan komt. Vanaf de scène met de koekjes in het Chinese restaurant begint de film in elkaar te storten, met veel vreselijk CGI en horror die onbedoeld hilarisch is.

De volwassen versies van de leden van de Loser's Club lijken bijna allemaal heel goed op de door kinderen gespeelde versies, met name Bill Hader imiteert Wolfhard heel goed. Van veel chemie tussen de acteurs is alleen geen sprake, en Ben en Mike zijn ronduit saai. De castingkeuze voor Ben is ook belachelijk. Ransome is ook geen geweldige acteur eigenlijk. Alleen in The Wire vond ik hem wel goed.

Ik vond chapter 2 beter dan 1. Het was duidelijk dat beide delen waren voorbereid vanwege de flash backs met de jonge acteurs. Bill Skarsgard vind ik erg goed. Wat een beangstigende clown. Soms behoorlijk geholpen door CGI. Ik snap dat sommige mensen een clown-fobie hebben.

De volwassen acteurs waren wisselend in hun rol. Jessica Castain in de rol van Beverly vond ik uitblinken. Maar ook de bijrollen, zoals die van de vader van Beverly en de moeder van Eddie vond ik prima.

Zelf Stephen King zag ik in een klein rolletje als de handelaar die Silver verkoopt aan Bill.

Opvallend is dat in deze horror ook homoseksualiteit aan bod komt: als homohaat en als coming out. Op zich prima hoor. Niet relevant in deze film, maar waarom dan wel?

De film zit goed in elkaar. Eerst had ik wat problemen met de flash backs. Maar ze zijn wel degelijk functioneel.

De plot is voorspelbaar maar wordt degelijk opgebouwd in een spetterende finale. Ondertussen ook fantastische effecten.

Toch een kanttekening: in een horrorfilm moeten schrikmomenten zitten en het gevoel dat je niet verder wil kijken om wat er eventueel gaat gebeuren. Dat was niet het geval.

Een handjevol leuk scènes, wat aardige monsters / creatures met helaas veel te veel overduidelijk neppe CGI, maar vooral veel te lang en onsamenhangend. De groep kinderen uit deel 1 was niet top, maar de sfeer verbloemde een hoop. De groep volwassenen is echt los zand.

Het is niet meer dan logisch dat dit vervolg op het succesvolle eerste deel veelvuldig door het publiek werd bekritiseerd. Niet dat de gemiddelde cijfers vernietigend zijn, maar je merkt duidelijk dat het grootste gedeelte van de liefhebbers het eerste deel verkiezen. Zeer begrijpelijk, het verschil in kwaliteit is vrijwel op elk aspect te merken. Structureel is deze film een grote rommel en de bekende en talentvolle cast die Muschietti heeft weten te bemachtigen krijgen nauwelijks de ruimte om iets met hun personage te doen. Daarnaast wordt er ook terecht aangegeven door enkele gebruikers dat de opgeschroefde humor een hoop spanning in de weg zit en bovendien kunnen die ouderwetse dialogen in een film van 2019 echt niet meer. De kritiek die werd geleverd op de film, met alle bovengenoemde punten, is niet meer dan terecht dus, maar toch blijf ik deze film stiekem heel leuk vinden.

Dat heeft er vooral mee te maken dat Muschietti de inhoudelijke tekortkomingen compenseert met het audiovisuele. Elke scene is leuk op z'n eigen manier. De bovengemiddelde cinematografie en kwalitatieve verlichting maken van elke horrorscene een feestje en de veelvuldigheid van de locaties produceert een extra plezierige toon. Bovendien blijft Skarsgård een geweldig personage vertolken. Dat dit vervolgdeel zijn personage wat meer naar de voorgrond schuift doet wat af aan de dreiging, maar zijn innemende verschijning stelt gelukkig nooit teleur. Er zit zoveel tempo in de film dat bijna het onmogelijk is niet vermaakt te worden, volgens mij zit er zelfs geen sequentie in waar er geen monster om de hoek komt kijken. Kortom, ik snap de kritiek maar al te goed, maar dit soort films houden me niettemin voor een volledige avond zoet. Dan is een speelduur van 169 minuten opeens helemaal niet zo vervelend.

Clowns zeggen me niet zoveel. En al helemaal niet wanneer de film doorspekt is van oneindig veel hellegedrochten waarvan de logica me soms ontbrak. Akkoord, it´s all in the mind, maar dan nog. Wel fijn was de reünie en de kleine flashbacks naar het verleden van de bende.

Ik had de voorkeur om Pennywise meer te zien in gewone vorm. Ik vond al die creaturen op de duur rommelig en naast de kwestie. Maar voor een horrorprent waren de creaturen best geslaagd. De op zichzelf staande scènes waren dus prima, maar als algeheel plot vond ik het minder.

Ook de cast vond ik sterk. Ik heb sowieso een zwak voor Chastain, maar ook de anderen deden het dus prima. Goede CGI en belichting ook. Technisch weinig op aan te merken.

Chastain heeft niet half de uitstraling als de jonge beverly. Ook de oude billy is maar een slap figuur tov de jonge. Film duurt vooral heel lang. Onnodig lang. Aardig maar minder dan deel 1.

27 jaar nadat de zeven leden van “The Losers’ Club” in het dorpje Derry hun strijd tegen de demonische “dansende clown” (en kinderlokker) Pennywise [Bill Skarsgård] hoopten te hebben gewonnen, wordt Derry opnieuw opgeschrikt door een serie verdwijningen van tieners. En dus komen de tieners (min een van hen) van toen de plechtige belofte na om samen opnieuw de strijd aan te gaan en een definitief einde te maken aan de terreur van Pennywise. Ondanks dat ze ouders zijn, worstelen Beverly [Jessica Chastain], Bill [James McAvoy], Richie [Bill Hader], Mike [Isaiah Mustaf], Ben [Jay Hanscom], Eddie [James Ransone] en Stanley [Andy Bean] nog steeds met hun angsten en met de trauma’s die ze opliepen in Derry. In feite een herhaling van zetten met personages die zich in 27 jaar nauwelijks hebben ontwikkeld, nog meer groteske schrikeffecten en een overdaad aan CGI. De beste momenten zijn die waarin we ontdekken wat zich afspeelde kort na het einde van It Chapter One. Met een speelduur van bijna drie uur is dit bovendien veel te lang. Cameos van Peter Bogdanovich (als zichzelf) en van Stephen King (als eigenaar van een winkel in tweedehands spullen).