Little Children (2006)

Sterke film die gebaseerd is op de gelijknamige roman van Tom Perrotta. Het verhaal laat de kijker kennismaken met verveelde en in essentie wanhopige mensen uit een elitaire wijk. Hierin leren we Sarah kennen die geïntroduceerd wordt als de antropologe en objectief mensen uit haar eigen omgeving observeert. Juist haar studie naar menselijke eigenschappen zoals begeerte, solitude, redeloosheid, jaloezie en o.a. afgunst zijn die begrippen die bij haar niet veel anders zijn. Haar buitenechtelijke affaire met -the prom king- is daar het bewijs van en het begin van deze film. Beiden zijn ouders en hebben te maken met partners die op hun eigen manier ook een eigen leven leiden in deze alom bekende sleur waarin zij leven. Daarnaast is er de Ronnie een veroordeelde pedofiel die de doorgaans dagelijkse sleur met zijn terugkomst behoorlijk weet te verstoren. Ronnie geeft een tweezijdig beeld als het levende kwaad en anderzijds het kleine kind wat nog onder de vleugels van zijn moeder leeft en wordt beschermd. Little Children is hiermee in de eerste plaats een verhaal over ouders en hun kinderen, maar schets hiermee ook de menselijke zwakheden zoals begeerte, ontgoocheling, liefde, bevlieging en veel meer van dat. Kortom een beeld uit het dagelijkse leven gegrepen in een krachtige film met een sterkt script en bijhorende sterkte karakterontwikkeling. Net als American Beauty zijn dit tamelijk eenvoudige verhaallijnen, die hun kracht kennen in de sterke uitbeelding ervan.

mooie film..

Film over de suburbs waar het leven truttig is en de geveltjes perfect verzorgd zijn. De finale is irritant vergezocht. De personages zijn niet sympathiek en extreem. Typisch gedoe voor non conformisten dus.

Wel mooie koele kleuren en toch een zomerse sfeer. Dat was in orde. Fijne settings ook! De looks waren beter dan het gebeuren zelf. Geldt in het bijzonder voor de dames. Omg Connelly. Och och och.

Meh, wat een drakerig verhaal. En dan daarbij nog het trage tempo en de irritante voiceover. Het concept wordt ook nogal zwak uitgewerkt, en ontspoort naar het einde dan ook nog eens. Leuk creatieve beelden, maar niet op een moment of manier dat dat wat toevoegt - tenminste, ik kon het er niet in zien. Net als de muziek, bleeh lelijk en veel te overdreven. Hoe vertilt een regisseur zich.

Winslet en Wilson zijn op zich wel goed bezig, en Ronnie - Haley is angstaanjagend. Dat redt het zaakje nog van de ondergang.

“It's not the cheating. It's the hunger. The hunger for an alternative and the refusal to accept a life of unhappiness.”

Lekkere sfeervolle film. De gehele film is er een onderhuidse spanning en het leven van verschillende personages in een buitenwijk van een grote Amerikaanse stad wordt goed weergegeven. Achter elke voordeur speelt zich wel wat af en de opgekropte emoties en verlangens zijn bijna tastbaar.

Kate Winslet is geweldig als vrouw in een lusteloos huwelijk die gevoelens krijgt voor de getrouwde Brad. Winslet en Wilson hebben een goede chemie en Wilson weet de ontevredenheid van Brad met zijn leven goed te spelen. Brad is getrouwd met Kathy (de nog steeds prachtige Jennifer Connelly) en ook dit huwelijk heeft zijn problemen. Haley is ook waanzinnig goed als Ronnie, een man die veroordeeld is voor ontucht met een kind en in de buurt woont. De scene in het buitenzwembad zal ik niet snel vergeten. De verhaallijn rond Larry (de geweldige Emmerich) is niet al te interessant en hangt er een beetje bij. Op het laatst komen al deze verhaallijnen samen en het einde vond ik op een onbevredigende manier toch bevredigend.

pfff wat saai. Zit te weinig vaart in deze film.

Ik heb me kapot verveeld maar toch uitgekeken. Beter niet kunnen doen.

Ik had dit beter op voorhand gelezen

Gaat op het einde inderdaad flink uit de bocht......

Absoluut.

Fantastisch drama met een redelijk simpel maar toch pakkend verhaal en een cool einde. Er wordt ook nog eens uitstekend gespeeld en de algehele sfeer is ook prima. Het worstelen met "verboden" gevoelens maakt de film heel menselijk en boeiend om naar te kijken. Ik vond 'm goed!

Romantiek is verre van mijn favoriete genre maar alles verdiend zo nu en dan een kans. Little Children pakt die kans met beide handen aan, zeer interessante film op meerdere fronten.

Ten eerste de cast die twee Oscar nominaties op haar naam heeft staan is mij tot nu toe bijna volledig buiten beeld is gebleven. Van zowel Kate Winslet als Patrick Wilson had ik niks noemenswaardigs gezien, Jackie Earle Haley kende ik alleen van zijn rol in Shutter Island. Vooral Winslet heeft indruk op mij gemaakt, maar eens wat haast zetten achter de films met haar die al een tijd op de kijklijst staan. Met de hoogste urgentie voor Eternal Sunshine of the Spotless Mind. Maar ook de rest van de cast speelt bijzonder sterk.

De cast wist de personages zo neer te zetten dat de diepgang in het verhaal volledig realistisch oogde. Ik heb genoten van de diepgang die Todd Field de personages mee heeft gegeven, de verbondenheid sleept je door de niet malse speeltijd heen. Dit alles plaats Field in een zonnige setting afspelend in een interessant fenomeen, de buitenwijk. Het zal nooit mijn favoriete genre worden maar Little Children is een hele fijne film.

Erg knappe film.

De titel zegt het eigenlijk al. We volgen hier een groep vaders, moeders of buurtgenoten van een burgerlijk Amerikaans wijkje die voornamelijk achter feiten aan lopen, roddelen, poseren, op zoek zijn, opscheppen... en dat allemaal terwijl de kinderen van de desbetreffenden afvragen waar hun ouders nou in hemelsnaam mee bezig zijn. We krijgen zo een soort van late coming of age voorgeschoteld bij de stukjes tussen Sarah en Brad... Terwijl ze ondertussen beide getrouwd zijn, al is Sarah haar man, die een fetish heeft voor travestietenporno, wel een beetje beu en Brad's huwelijk wil maar niet werken aangezien Brad steeds jong wil blijven. Een roekeloze wrokkige ex-agent met zijn obsessie voor rugby... en dan ook voornamelijk de vrijgelaten pedofiel Ronnie en zijn vastberaden moeder.

Ik had verwacht dat dit iets zou worden als Jagten of Broken. Min of meer gaat het, voornamelijk bij de scene's met Ronnie... Maar dat is het dus niet. Sterker nog, in plaats van rauw, heeft de regisseur ervoor gekozen om de film zo luchtig mogelijk te houden. De sfeer is grotendeels vrij sympathiek en soms haast sprankelend. Voornamelijk die scene's tussen Sarah en Brad leken erop alsof ik naar een liefdesfilms tussen twee tieners zat te kijken. Voornamelijk die skatescene met Brad was daar een voorbeeld van. De scene's met Ronnie waren veelal pijnlijk... Voornamelijk die date, de lange adem van zijn moeder en de uiteindelijke dood van zijn moeder... en in tegenstelling daarvan dat Ronnie het maar heeft geaccepteerd dat de hele buurt hem haat en schandpaalt... Over luchtig gesproken. Je krijgt hierbij soms het gevoel alsof de regisseur de kijker dwingt te nuanceren.

Ja, dit was een sterke mozaïkfilm. Eentje die niet zo heel hard aankomt, maar je wel weet te raken.

4,5*

Alleraardigst.

Al had het wel een stuk beter kunnen zijn, als de stukken met de pedofiel wat korter waren geweest. De stukken in het zwembad zijn fijn, maar de daarop volgende scène met de moeder en de date boeien dan weer totaal niet. Ik snap verder wel wat Field probeert te doen, vooral met het einde in het achterhoofd, maar die stukken zijn gewoon lastig om door te komen.

Gelukkig zijn de stukken tussen Wilson en Winslet een stuk beter.. Zoals hieronder al wordt aangegeven is het een soort verlate coming of age, waarbij het zonnige buitenwijksfeertje van de film volledig aansluit op deze verboden romance. Prima acteerwerk ook van beide hoofdpersonen.

Ruime 3*.

Om de zoveel tijd zet ik deze film weer eens op, soms om een aantal scenes, soms in zijn geheel. Waarschijnlijk heb ik er al eens eerder een recensie van geschreven hier of een commentaar. Zie dit maar als een aanvulling, misschien met overlap.

Het tempo van de film vind ik bijzonder fijn. Het is een film die genoegen haalt uit het inzoomen op details in het handelen van mensen en de psychologie erachter, meer dan in een duidelijk plot met een spanningsboog, protagonist, antagonist, etcetera. Maar conflict is er meer dan genoeg. Dat merk je al in de beginscenes waarin de kinderen duidelijk geen respect hebben voor hun te aardige ouders (herkenbaar...), maar ook bijvoorbeeld dat pijnlijke moment dat de narrenmuts afgaat van het ventje zodra moeder (de meer gerespecteerde dus) thuiskomt.

Wilson kan evengoed zijn lol op door met 2 MILFs van heb ik je daar te mogen liggen ketsen, Winslet en Connelly. Toch is zijn karakter ongelukkig en zoekende. Geen zin om echt advocaat te worden (die rechtenstudie kan ik persoonlijk ook niet aanbevelen, typische keuze als je niet goed weet wat je wilt) en het liefste was hij sportman geworden, maar hij heeft nooit knopen doorgehakt.

De voice-over (die opvallend veel lijkt op Microsoft Sam) vind ik niet vervelend of zwak. Je kunt nu eenmaal niet alles "show and tell"-en. Voor deze film werkt het prima vind ik en het is goed gedoseerd, net als de subtiele soundtrack.

Twee dingen stoorden me wel aan de voice-over. Eentje was de duiding van Wilson's oprechte woorden richting Winslet: "Beauty is overrated, Sarah". Dat zou een domme opmerking zijn, maar waarom dan? Er zit m.i. genoeg wijsheid in, ook al was het misschien sluwer geweest gewoon te zeggen dat Sarah heel mooi is want dat wil ze horen natuurlijk. Hier wijkt de film ook af van de gebruikelijke afstandelijkheid door opeens te gaan oordelen.

Wat ook echt niet werkte is dat Winslet volgens de voice over zogenaamd onaantrekkelijk is. Ze heeft geen makeup maar is echt wel knap in deze film. Sterker nog, ik vind sans makeup eigenlijk mooier in haar geval. Dat ze minder knap zou moeten zijn dan Connelly...nee echt niet. Een stuk ronder gevormd bovendien dan de toch erg magere Connelly (die best wel eens een cheeseburger zou mogen eten ipv de dagelijkse halve cracker).

Het einde is wat overdreven in een verder vrij subtiele film die af en toe bijzonder pijnlijke taferelen vertoont zonder mensen daarbij zwaar te veroordelen als goed of slecht. Zelfs bij die oerconservatieve moeder kreeg ik dat gevoel bij herhaaldelijk kijken. Niemand heeft de wijsheid in pacht en iedereen probeert op de eigen manier er wat van te maken en iedereen faalt daar voor een deel in. Geen opgeheven vingertje maar toch meedogenloos scherp, zonder Capra-achtige feelgood sentimenten.

Vergelijkingen met het meer satirische American Beauty zijn onvermijdelijk maar het wat ernstigere Little Children heeft zijn eigen plek verdiend tussen de klassiekers.

Mooie recensie.... helemaal mee eens , maar mijn score is toch “ maar” 3,5.

Behoorlijk interessant en mooi verhaal dat zich het beste laat vergelijken met American Beauty, hoewel de laatste vooral stilstaat bij 'truttigheid' en de mid-life van Lester neemt Little Childeren het gedrag van de halve wijk onder de loep in een oerdegelijke en saaie suburb.

De film draait in die zin over hoe het hoort en hoe ieder pasje uitgetekend is en iedere volgende handeling op tijd moet zijn. Alles is geprogrammeerd en we doen zonder er tegen in te gaan wat er van ons verlangd wordt. Dat het bij verschillenden borrelt van ongenoegen is een feit; geen tijd, genegeerd, te saai, de vonk is weg, dominante vrouw, niet serieus genomen, de lijst is eindeloos maar we passen ons aan. De scene met Richard die zich zit aftetrekken, met een slipje op zijn gezicht alsof het mondkapje is, is op het hilarische af. Maar we nemen het allemaal, zelfkennis of niet, we plegen allemaal karaktermoord en hebben het er voor over, want ja, als een mens zich iets goed wijs kan maken dan is het dat wel. DAT HEB IK ERVOOR OVER! De dissonant tussen al die mensen, die zichzelf en hun gedrag normaal vinden, is uiteraard de 'sexoffender' Ronnie, die ondanks de goed bedoelde bemoeienissen van zijn moeder, juist wel behept is met zelfkennis en weet dat hij níet normaal is en dat ook níet kan zijn. Tussen al die mensen die zich maar al te graag aanpassen aan anderen is hij andermaal de dissonant, hij kan het simpelweg niet.

De romance die tussen Sara en Brad bloeit is even onvermijdelijk als logisch. De schrijnende wanhoop, de opleving, het verlangen, de droom iets nieuws te willen en bovenal de chemie, het komt echt over. De plannen om het serieus aan te pakken zijn dan ook geen verassing en als kijker weet je automatisch ook dat er iets mis moet gaan. Koud watervrees, je toch onderdanig weer bij je partner melden, de kinderen, pech, niet durven....wat zal er mis gaan? Hoewel de ontknoping in eerst instantie niet verassend is op dat vlak, en even tegenviel, domme gekut met die skateboard terwijl je zoveel haast hebt, lijkt er toch meer achter te zitten dan gedacht. De zichzelf corrigerende samenleving heeft het weer geflikt, de twee dollende zielen, die elkaar gevonden hadden en de sprong leken te gaan maken, geven er toch de brui aan en lijken voor de veiligheid van hun ontevredenheid te kiezen en in die zin is de boodschap van niet buiten de maat lopen en niet voor jezelf durven kiezen weer compleet. Iets wat me overigens de eerste keer even ontgingen. Sterker nog, de ontknoping krijgt in die zin een extra scherp randje vanwege de zelfuitgevoerde castratie van Ronnie die ondanks zijn zelfkennis toch het ultieme offer lijkt te brengen om in maatschappij te passen, die maatschappij die hem zo hard afkeurde. Zijn redder is in die zin ook weer opmerkelijk, namelijk de door en door gefrustreerde van vooroordelen aan elkaar hangende ex-agent Larry. De kwelgeest brengt zijn slachtoffer naar het ziekenhuis waar hij ongetwijfeld zijn leven mee redt. Goh...is er dan toch iemand gegroeid als persoon? Seems like it.

Zoals gezegd, een interessant en boeiend verhaal. Prima geacteerd vooral van Wilson die ik voor het eerst zag in Angels of America en daar vooral opviel als slapzak. Prima rollen eveneens van Connolly, Winslet en Haley die meer dan prima het gemankeerd buitenbeentje neerzet. Voice over vind ik ook mooi bedacht en gedaan. Scheelt onnodige dialogen en zwijgzame scenes krijgen meer lading vanwege de uitleg, niet dat dit altijd nodig is maar goed.

Van deze film had ik meer verwacht, maar hij viel mij wat tegen. Allereerst ben ik het niet eens met kijkwijzer 12 jaar, no way zou ik mijn oudste dochter hier naar laten kijken! Ten tweede vind ik de voice-over storend. Ten derde vind ik Connely niet knap, dan is Winslet iets beter, maar al iets uitgezakt. Ten vierde is de washok seksscene absoluut ongeloofwaardig, dan hadden ze wat weg moeten poetsen! Het begin begon veelbelovend. De scenes in het park en zwembad zijn leuk en charmant. De verhaallijn met de pedofiel is pijnlijk, maar heel begrijpelijk, want de kans op recidive is bijna 100%. Aan het eind beseft hij dit zelf ook waardoor hij tot zijn lugubere daad komt (be a good boy). En mee eens dat het eind inderdaad uit de bocht vliegt en wat snel afgeraffeld word! Iedereen werd opeens heel braaf..... Jammer, want het verhaal was absoluut goed en had veel beter uitgewerkt kunnen worden!

Stevige zit deze film, maar verveelde geen minuut. Enkele verhaallijnen die zomaar waargebeurd konden zijn. Een prima cast maakt deze film compleet waarbij het slot helaas een beetje mager was. De sfeer die in de hele film was neergezet was goed en realistisch. Voor mij trouwens één van de weinige films waarin een voice-over iets toevoegt. De scene met de pedofiel in het zwembad was meesterlijk..
(De opmerking van Lovelyboy over het slipje als mondkapje..... op 24 juni 2019: op dit moment misschien wel een gat in de markt....).

Awel ja, ik kan me wel vinden met de vergelijking met American beauty en één of andere mysterieuze Lynch. Niet dat het er hier mysterieus aan toe gaat, maar er heerst wel een drukkend onbehaaglijk gevoel over de film. Dit niet in het minst betreft het personage Ronnie dat als gereïntegreerde pedofiel het niet onder de markt heeft in de schijnbaar perfecte suburb met zijn perfecte voortuintjes en statige voorgevels. Je voelt als het ware dat er wordt geleefd in een grote onverschillige bubbels waar iedereen bekijkt en bekeken wordt.

Ook de affaire tussen Sara en Brad past in dit gegeven waarvoor weinig begrip is en het een kwestie van tijd is dat de boel ontploft, tenzij ... Prima acteerwerk wederom van Winslet die een erg fijne rol neerzet van een gedeprimeerde vrouw die haar toevlucht zoekt tot een even uitgebluste man die weinig om kan met zijn carrière en prestatie gerichte statushuwelijk. Sterke sfeersetting en realistische aanpak van een aantal banale doch doeltreffende gebeurtenissen.

Een aantal scènes zijn verder ook erg sterk. Denk maar aan de zwembadscène met Ronnie. Erg onbehaaglijk al heeft hij ook wel boter op het hoofd natuurlijk. Hij was daar toch duidelijk met een doel. Wilson heeft ook een prima rol te pakken en zijn voice over had wel iets. Een film die gaat over alles en niets, maar toch die verborgen moraal of boodschap tracht mee te geven. Fijn!

Ik stopte deze dvd gisteravond laat in mijn speler, zonder veel van het verhaal af te weten en hoewel ik moe was, kon ik geen seconde stoppen met kijken. Ik was door de film geïntrigeerd en toen deze klaar was, bleef ik achter met mijn mond open en een diepe indruk in mijn hoofd.

Ik hou van het acteren van Kate Winslet (Sarah) en ze heeft wederom geweldig werk verricht in deze film als moeder van Lucy haar dochter en een echtgenoot die geobsedeerd is door een fantasiewebsite op internet. Sarah is grappig, serieus en gewoon een genot om naar te kijken. Ik heb er echt van genoten om haar verschillende relaties te zien ontvouwen, zoals met de andere moeders, "The Prom King" en haar dochter.

Vaak baseer ik mijn recensies van films op hoeveel ik ontroerd was. In dit geval baseer ik het op hoeveel ik gewoon geïntrigeerd was. Nadat ik de film twee keer had gezien, heb ik sindsdien het boek van Tom Perotta gelezen en ben ik echt een liefhebber van het hele verhaal geworden.

Bekijk deze film en kijk of je niet de hele tijd kunt uitzitten.

Ik heb een vermoeden dat je dat kunt!

Een fraaie 8.

Indrukwekkend drama dat lekker wegkijkt.

Dan voortaan maar weer lekker The Fast an the Furious deel 351 kijken. Hoef je ook niet na te denken.

Little Children is Todd Field's tweede, en zoals het er lange tijd naar uitzag tevens laatste film, tot hij gelukkig 15 jaar later opeens met Tar op de proppen kwam. Het is een geliefd onderwerp voor veel Amerikaanse filmmakers, de façade van de aangeharkte perkjes in Suburbia, met daarachter een hele wereld van slechte huwelijken en verknipte WASPs, en echt verrassen doet Little Children ook niet. Maar deze toegankelijke, bijna luchtige zwarte komedie/drama is vakkundig gemaakt, met puik acteerwerk van Winslet met name. En waar ik zo'n voice-over meestal weinig vind toevoegen, hier is die bijna literair, alsof de alwetende schepper van deze wereld toch zijn persoonlijke commentaar wil geven op de gedachtegang van zijn personages. Dat Winslet hier als gedrongen tomboy wordt gepresenteerd als tegenpool van Connelly moet je dan maar voor lief nemen.

De romance tussen Winslet en 'pram king' Wilson vond ik wel aardig uitgewerkt, maar de pedofiel was interessanter als bijpersonage dan toen hij zijn eigen verhaallijn kreeg (al was die Happiness-achtige date wel heerlijk ongemakkelijk- op het einde dan wel iets té). Ik was nog wat minder blij met de verhaallijn van de ontslagen cop met PTSS, maar vooruit, dat verhaal paste nog wel in de setting. Helaas is het einde van de film veel te potsierlijk, daar vliegt de film serieus uit de bocht, en daarmee is al het voorgaande toch ook wat moeilijker serieus te nemen.