Paul Simon - One-Trick Pony (1980)

Paul Simon maakt hier een uitstapje naar jazz, wat goed te horen is in Late in the Evening (clip is samen met Art Garfunkel), heerlijk up-tempo nummer waar je moeilijk stil bij kunt blijven zitten. Ook de rest is de moeite waard.

De drie eerste nummers kunnen beklijven maar dan zakt deze plaat serieus in; Hij heeft er veel betere.

***

Dit is mijn favoriete heimwee-plaat. En wat mij betreft de meest onderschatte plaat van Paul Simon. Als ik een keer alleen in een hotel ben en mijn meiden mis, draai ik ' long, long day'. Vooral de rustige nummers van deze plaat bezorgen me kippevel. Late in the evening had hij beter weg kunnen laten ook al is de tekst ok.

Dat is altijd het probleem met soundtracks. Ik ken maar weinig soundtracks die als geheel echt de moeite waard zijn.

Het is niet echt een standaard soundtrack album aangezien deze film om de nummers en de muziek van paul simon draait. Dat is bij bijvoorbeeld The Lord of The Rings niet het geval. De film gaat over de muziekindustrie en onder andere om deze nummers op album uit te brengen. De muziek zelf speelt dus de belangrijkste rol en dat is niet zo bij een doorsnee soundtrack album. Daarom zou ik dit ook geen soundtrackalbum noemen. Ik vind zelf ook niet dat het album inkakt. The Ace in the Hole en Jonah vind ik echt nog prachtige nummers.

Ik aarzelde even tussen 3,5*** en 4**** maar uiteindelijk geeft het nummer Jonah voor mij de defintieve doorslag naar een iets hoger cijfer.

Op de keper beschouwd, is het helemaal niet eens zo'n slecht Simon album. Ja, 1980. Veel ruimte was er niet (meer) voor de nogal romantisch ingestelde Simon en zijn kwaliteitspop/rock. Nu kun je zeggen dat het wel iets meer positieve aandacht had mogen krijgen.

Als je niet zou hebben geweten dat er een film bij hoort, had dit album gewoon kunnen worden gezien als een regulier album, i.p.v. een soundtrack. Sterker nog, de originele film kende weer tracks, die pas later als bonus aan deze cd zijn toegevoegd.

Geen slechte aanvullingen overigens.
De digitale remaster heeft de muziek van Paul Simon behoorlijk opgefrist waardoor het mooi klinkt en ook dat zit in het halve extra sterretje verwerkt.

Mooi album, vooral het titelnummer. Ik heb een paar maanden geleden een fantastische Simon and Garfunkel gekte gehad die nog steeds, maar nu iets zachter, doorklinkt. Daar hoorde ook de werken los van elkaar bij. Van Garfunkel 'Bright Eyes' en van Simon 'Still crazy after al these years' toen ik dit album hoorde kon ik niet meer zonder het nummer 'One-trick pony' en is een van de redenen waarom ik basgitaar wilde leren spelen.

Zoals iemand boven mij zei, de eerste drie nummers en dan zakt het wel. Dat kan ik ook zeggen maar met enige nuance, de nummers worden minder actief naar mijn ziens. Toch is het een prachtige plaat, zoals hij ze wel meer maakt en heeft gemaakt.

Na de 3 vorige albums van Paul Simon zijn de verwachtingen bijzonder hoog.
Hier wordt dit maar voor de helft ingelost.

Ach ja, dan geniet ik maar van een 50tal andere nummers van Paul. En dan reken ik de songs van 'Simon & Garfunkel' daar nog niet bij.

Een beetje off-topic, waarvoor excuses. Ik kocht onlangs voor een habbekrats (4 euro of zo) de dvd "Live at Tower Theatre, october 7, 1980". Op de hoes stond o.a. "... one of the highlights of the tour...".
Nou was ik altijd een behoorlijke Paul Simon-fan maar deze dvd heeft hem wel enigszins in mijn achting doen dalen.
Ik kan een artiest op het podium veel vergeven: hij mag af en toe zijn tekst kwijt zijn, op gitaar een miskleun maken, per ongeluk even vals zingen, dat vind ik helemaal niet zo'n ramp. Paul doet dit soort dingen allemaal niet. Hij doet iets veel ergers: hij speelt zo slaapverwekkend saai. Zo slap, zo uitdrukkingsloos. Zijn medemuzikanten staan er ook bij alsof ze op een begrafenis spelen. Drummer Steve Gadd straalt een peilloze verveling en vermoeidheid uit. Waarom brengen ze nu juist deze man constant in beeld? En waarom wordt de geweldige bassist Tony Levin consequent buiten beeld gehouden? Paul speelt o.a. 4 nummers van One Trick Pony (1-3-6-8) maar die vallen ook op geen enkele manier op. Je zou verwachten dat 'nieuwere' songs nog enigszins fris en enthousiast gespeeld zouden worden maar niks hoor. Niemand op het podium lijkt zich in te willen spannen. Als dit "... one of the highlights of the tour..." was, dan vrees ik het ergste voor de rest!

Hier zijn later ook mensen voor behandeld - pas dus op dat je de DVD niet nog eens op zet.


Old Friends kan ik je trouwens wel aanraden.

Gekocht voor Late in the Evening en dat is ook het enige nummer dat de aanschaf rechtvaardigt. De rest is sentimentele brol van de ergste soort.

Nou, ieder z'n smaak natuurlijk, maar om dit album met 1 ster te waarderen lijkt me wel erg kort door de bocht. Want als Late in the evening je wel aanspreekt, kan ik me niet goed voorstellen dat je nummers als Ace in the hole en One trick pony helemaal niks vindt. Het merendeel van de nummers is inderdaad vrij soft en slow, maar dat is bij platen van Paul Simon eerder regel dan uitzondering.

Ja, het is een soundtrack, van de gelijknamige film over het leven van een 'band on the road'. Ik heb die film ooit eens gezien, maar die is werkelijk oersaai. Daarmee vergeleken is dit een uitermate levendig plaatje, al is het zeker niet zijn beste album.
Late in the evening is voor mij een vijfsterren-nummer: een dijk van een compositie, super-swingende begeleiding met salsa-beat en blazers die invallen op het juiste moment. De rest van het album verbleekt daarbij enigszins, maar het resultaat is alles bij elkaar best acceptabel. En How the heart approaches what it yearns is wat mij betreft een van de mooiste ballads die Paul Simon ooit op de plaat zette.

Misschien heeft dit een klein beetje te maken met de beoordeling van dj maus. Paul Simon had rond deze tijd zo'n beetje de best denkbare band van sessiemuzikanten om zich heen verzameld: Richard Tee, Eric Gale, Steve Gadd, Tony Levin en nog een paar van die namen. Als zulke supermuzikanten op de toppen van hun kunnen spelen, is het om je vingers bij af te likken, daar kan ik echt enorm van genieten.

Maar het omgekeerde is ook waar: als ze op routine spelen - wat ze ongetwijfeld regelmatig doen/deden, gezien het grote aantal platen waar ze op meespelen - dan kan het resultaat enorm glad en voorspelbaar klinken. Er zijn zat erger(lijk)e voorbeelden te bedenken (zoals een paar albums van Al Jarreau die me te binnen schieten), maar op sommige tracks komt dat effect hier inderdaad een beetje boven drijven. Er wordt bij tijd en wijle (te) glad en risicoloos gemusiceerd. Maar als de vlam in de pan slaat, gebeurt er ook wat, met Late in the evening en Ace in the hole als swingendste voorbeelden.

Lees nu pas het bericht van AdrieMeijer van 14 oktober 2014 over het optreden van Paul Simon in Philadelphia 1980 in het Tower Theater. Ik heb geen dvd, maar een gewone cd van het label Oh Boy van dit concert. Misschien scheelt het dat ik alleen de muziek hoor. Zo zie ik geen vervelend gezicht van een vermoeide Steve Gadd. Blijft over de muziek van Simon en zijn band en dat is prima in orde. Zou van mij zeker 4 **** ontvangen. Wat de cd One Trick Pony betreft ook uitstekend, 4 ****.

Ik luister de Top 2000 van 2023 terug van #2000 naar #1, maar ik beluister het hele album waar het nummer vandaan komt.

Album nummer: #18
Getriggerd door: #1983 (Late in the Evening)
Andere Top 2000 nummers op dit album: geen
Nummers toegevoegd aan persoonlijke playlist: Late In The Evening

Echt heel saai. Late in the Evening is een geweldig nummer, daarom nog 1.5*. De rest wil je eigenlijk gelijk doorspoelen. Er zijn wel wat andere nummers van Paul Simon (&Garfunkel) die ik goed vind dus ik hoop dat de albums waar die op staan wat beter zijn.

Mijn favoriete Paul Simon album. Destijds afgekraakt in de recensies en dat is vaak een goede aanbeveling. Late in the Evening sla ik altijd over, vandaar net geen 5 stars. De kwaliteit van de bijbehorende film doet niet ter zake. Nobody, Jonah en Long, Long Day zijn Paul Simon op zijn best. En inderdaad allemaal erg soft; het is Paul Simon, geen Metallica.

Fijn dat RobbertDG weer eens wat aandacht schenkt aan dit album. Ik vind het zeker niet zijn beste album, maar ga ook niet mee met de redelijk algemeen opinie dat dit een van Simon's minste werken zou zijn.

Ik heb alleen wat moeite met de twee live-nummers. Als song is het titelnummer best prima, maar Ace in the Hole vind ik niet best. Maar vooral het duidelijke live-karakter van die nummers (o.a. het irritante meeklappen) maakt het een onevenwichtig album.

Maar het bevat wel een flink aantal prima songs. En vooral How the Heart Approaches What It Yearns vind ik een van zijn beste songs. En Paul vindt dat zelf ook, zodat hij deze song heeft uitgekozen als 1 van de 10 songs die hem het meest dierbaar zijn, en daarom in een herbewerkte versie op In The Blue Light uit 2018 is terecht gekomen.

Tenslotte nog iets over de bonus nummers die op de re-release uit 2004 zijn gezet. In het algemeen heb ik best een hekel aan bonusnummers, die meestal alleen worden toegevoegd om een aantal nóg een keer te verkopen. Maar ik moet zeggen: deze 4 songs zijn zeker geen afdankertjes.