Bronisław Komorowski urodził się 4 czerwca 1952 roku w Obornikach Śląskich k. Wrocławia, w rodzinie pochodzącej z Litwy o silnych tradycjach niepodległościowych, ziemiańskich i wojskowych.
Jego ojciec Zygmunt był żołnierzem Armii Krajowej, profesorem Uniwersytetu Warszawskiego i ambasadorem RP w Bukareszcie, a matka Jadwiga (z domu Szałkowska) - czynną uczestniczką konspiracji polskiej w Wilnie podczas okupacji i wieloletnią pracowniczką Instytutu Filozofii i Socjologii PAN. Stryj Komorowskiego (po którym nosi imię) w 1943 roku, w wieku 16 lat, został rozstrzelany w Wilnie za udział w konspiracji.
Początki działalności opozycyjnej Bronisława Komorowskiego
Jako licealista Komorowski brał udział w manifestacjach, m.in. w czasie wydarzeń marcowych w 1968 roku. Pierwszy raz został aresztowany za działalność opozycyjną w 1971 roku. Uczestniczył w akcjach pomocy dla poszkodowanych robotników Radomia i Ursusa. Współpracował z Komitetem Obrony Robotników oraz Ruchem Obrony Praw Człowieka i Obywatela. Organizował manifestacje patriotyczne. Był podziemnym drukarzem, kolporterem i wydawcą, m.in. Biblioteki Historycznej i Literackiej. Był redaktorem niezależnego, podziemnego pisma "ABC".
W 1977 roku Komorowski ukończył historię na Uniwersytecie Warszawskim. W tym samym roku rozpoczął pracę w Zespole Prasy PAX. Podczas studiów był instruktorem harcerskim i organizatorem turystyki pieszej i kajakowej; działał również w studenckim ruchu naukowym, był m.in. prezesem Koła Naukowego Historyków. W harcerstwie poznał swoją żonę Annę. Ślub wzięli w 1977 roku.
Komorowski w „Solidarności”
W latach 1980-1981 pracował w Ośrodku Badań Społecznych NSZZ "Solidarność" Regionu Mazowsze. Internowany w czasie stanu wojennego. Po zwolnieniu do 1989 roku, pracował jako nauczyciel w niższym seminarium duchownym w Niepokalanowie.
Po 1989 roku został członkiem władz krajowych Wspólnoty Polskiej - stowarzyszenia wspomagającego Polaków poza granicami kraju. Był także przewodniczącym Fundacji Pomocy Bibliotekom Polskim; prezesem Zarządu Stowarzyszenia Euro-Atlantyckiego i prezesem Ligi Morskiej i Rzecznej.
W latach 1989-1990 - dyrektor gabinetu w Urzędzie Rady Ministrów. Pełnił funkcję cywilnego wiceministra obrony narodowej ds. wychowawczo-społecznych w rządach Tadeusza Mazowieckiego, Jana Krzysztofa Bieleckiego i Hanny Suchockiej (1990-1993).
Działalność Komorowskiego po 1989 r.
Na początku lat 90. związany był z Unią Demokratyczną, a potem z Unią Wolności. Jako kandydat UD zdobył mandat poselski w wyborach do Sejmu w latach 1991 i 1993. W roku 1997 z grupą działaczy UW, w tym Janem Rokitą, utworzył Koło Konserwatywno-Ludowe, które przyłączyło się do nowo utworzonego Stronnictwa Konserwatywno-Ludowego. W 1997 r. Komorowski wszedł do Sejmu z listy Akcji Wyborczej Solidarność. W latach 1997-2000 przewodniczył sejmowej Komisji Obrony Narodowej, a w latach 2000-2001 był ministrem obrony narodowej w rządzie Jerzego Buzka.
W roku 2001, jeszcze jako minister w mniejszościowym rządzie AWS, Komorowski wraz z częścią działaczy SKL związał się z Platformą Obywatelską. Z listy tego ugrupowania kandydował w 2001 roku w wyborach do Sejmu IV kadencji. Wkrótce wystąpił z SKL i zaangażował się w działalność PO. Od 2004 do 2006 r. był przewodniczącym mazowieckiej Platformy.
W przedterminowych wyborach do Sejmu w październiku 2007 r. Komorowski uzyskał ponad 139 tys. głosów - najwięcej ze wszystkich kandydatów startujących w okręgu okołowarszawskim. 5 listopada 2007 na pierwszym posiedzeniu Sejmu został wybrany na Marszała Sejmu.
10 kwietnia, w dniu katastrofy prezydenckiego samolotu koło Smoleńska, Komorowski jako marszałek Sejmu automatycznie przejął obowiązki głowy państwa. W dniu tragedii ogłosił tygodniową żałobę narodową; w orędziu telewizyjnym złożył hołd jej ofiarom.
Komorowski jako prezydent
I tura wyborów prezydenckich odbyła się 20 czerwca, czyli w ostatnim możliwym terminie, zgodnie z życzeniem PiS i SLD, które w katastrofie straciły swoich kandydatów do urzędu głowy państwa.
Komorowski startował jako kandydat PO. 4 lipca w II turze wyborów prezydenckich Komorowski wygrał z Jarosławem Kaczyńskim: 53,01 proc. do 46,99 proc. głosów.
Komorowski od zaprzysiężenia zwołał 30 posiedzeń RBN, które dotyczyły m.in. szczytów NATO, bezpieczeństwa energetycznego, cyberbezpieczeństwa i sytuacji na Ukrainie. Skierował do parlamentu ponad 20 inicjatyw ustawodawczych, w tym kilka odnoszących się do szeroko rozumianej kwestii bezpieczeństwa, a także dotyczących przepisów o zgromadzeniach publicznych (będących pokłosiem corocznych zajść podczas Święta Niepodległości). Skierował też do Sejmu projekty ustaw dotyczących sądownictwa - nowej ustawy o Trybunale Konstytucyjnym, nowelizacji ustaw o Sądzie Najwyższym i o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.
Według ekspertów, jako prezydent Komorowski wybrał model prezydentury koncyliacyjnej. Przeciwnicy polityczni, głównie politycy PiS, zarzucali Komorowskiemu bierność i unikanie wszelkich trudnych tematów.
W wyborach 24 maja 2015 roku Bronisław Komorowski przegrał reelekcję w II turze z Andrzejem Dudą, na którego zagłosowało 51,55 proc. Wyborów. Bronisława Komorowskiego poparło 48,45 proc. Polaków, którzy poszli do urn; frekwencja wyniosła 55,34 proc.
Anna i Bronisław Komorowscy mają pięcioro dorosłych już dzieci: Zofię, Tadeusza, Marię, Piotra i Elżbietę. (PAP)
mkr/ eaw/ as/ malk/
