Graham Parker and the Rumour - Stick to Me (1977)

Waarom is dit een belangrijke plaat in mijn leven geweest? Omdat ik samen met een aantal vrienden op 14e jarige leeftijd ook naar de promo tour voor dit album ben geweest.
Graham Parker was mijn eerste echte concert in de oude ( inmiddels afgebroken) schouwburg in Rotterdam. Stick To Me werd destijds gezien als een plaat die een brug sloeg van de bestaande popmuziek en de new wave/punk en ik ben het daar nog steeds mee eens. Ik kan me moeilijk voorstellen dat het intussen allemaal 30 jaar geleden is.

Ook een heel goede plaat van deze angry young man, terminste was Graham destijds nog jong. Angry is hij nog steeds! Geproduceerd door Nick Lowe probeerde Graham Parker de amerikaanse markt te veroveren wat ook lukte. Uitschieters zijn New York Shuffle en Heat in Harlem.

met deze lp begon mijn interesse in graham parker . uit de uitverkoop bakken van de v & d gevist. meer dan twintig jaar geleden. elke lp/cd die uitkwam moest ik hebben, geld niet meer voor de laatste cd's . komt misschien omdat er geen live concerten als promotie zijn. laatste concert was als voorprogramma in paradiso , solo, al weer jaren geleden. Maar ja die concerten in vredenburg utrecht ( kro eindexamen feest) , paar dagen later in paradiso vergeet je niet zo snel. Zal binnen kort de laatste cd's toch maar eens beluisteren. oja niet te vergeten dat concert in paradiso samen met nog wat anderen oa dave edmunds.

En dan dat perfecte geluid, vet maar toch subtiel... Blijft een heerlijke plaat.

En zo werd Graham Parker in de slipstream van de punk/new wave van die jaren ook wat omhoog gestoten in de vaart der volkeren.
Al heeft zijn rockmuziek met flinke soulscheut daar niet zo heel veel mee te maken.
De wel enigzins (vooruit) punky single New York Shuffle hielp daar natuurlijk bij.
Wel een geweldig nummer trouwens.
Eentje waar je heel blij van wordt (get uptight tight tight).
Voor de rest is dit ook een goed album met smans knauwende zang als trekker.
De eerste 3 nummers zijn erg goed. Stick To me als straighte rocker.
Het soulvolle I'm Gonna Tear Your Playhouse Down (pretty soon) (ook bekend van Paul Young) en het reggae-achtige Problem Child.
Ook Soul On Ice een lekker nummer.
Beste nummer van de plaat is echter het werkelijk hemeltergend mooie Watch The Moon Come Down, met een prachtige opbouw. Krijg ik nog altijd kippevel van.
De ook al goede rocksong Thunder And Rain is nog gecoverd door Ellen Foley op Night Out.
The Heat in Harlem is ook al erg goed.
Overigens heeft deze man nog nooit een slechte plaat afgeleverd.

Inderdaad, een bijna vergeten parel. Graham Parker was weliswaar niet punk, maar had wel dezelfde frisse enthousiaste attitude. Pubrock werd het ook wel genoemd. Een weinigzeggende genrenaam, waar mensen als Dave Edmunds, Nick Lowe, Wreckless Eric en de onvolprezen Frankie Miller ook onder werden gerekend. Live was hij geweldig met de Rumour. Ik heb hem destijds op Pinkpop mogen zien. Veel van het werk van Stick to me staat ook op de nog betere live plaat The Parkerilla, uit die zelfde tijd. Daar was de Rumour op zijn top. Een beetje de Engelse E-street Band.

zal het toch gebeuren ,,,,,,,,,

Song Premiere: Graham Parker Reunites With the Rumour After Three Decades | Music News | Rolling Stone - rollingstone.com

Hoewel Graham Parker zonder The Rumour ook nog wel een paar goede albums heeft afgeleverd, hoor ik hem uiteraard het allerliefst op zijn eerste vijf albums samen met die fantastische musici: op gitaar Brinsley Schwarz en Martin Belmont, Bob Andrews op orgel en piano, en vlak Steve Goulding op drums en Andrew Bodnar op bas niet uit, alsmede de prachtige blazerssectie. Wel vraag ik mij soms af, of de allereerste opname van dit album, waarvan de tapes door technische problemen verloren zijn gegaan (of was er misschien een andere oorzaak, mijn geheugen laat me hier in de steek) een nog spannender plaat had opgeleverd?
In ieder geval doet dit album naar mijn smaak weinig tot niets onder voor het debuut of de opvolger daarvan (respectievelijk Howlin' Wind en Heat Treatment) en heeft het bij mij een plaatsje gevonden op de planken met onmisbare albums.

Zeer afwisselend album dit. Rock, Reggae, Rock & Roll, het staat er allemaal op. Plaats 9 in de Oor jaarlijst 1977.
Een paar plaatsen lager staat Frankie Miller met Full House en daarmee vind ik het vergelijkbaar. Het bevat een aantal sterke songs zoals I'm Gonna Tear Your Playhouse Down, Clear Head, New York Shuffle en The Heat In Harlem die me wel bevallen
3,5*, net als Frankie Miller

Fijn album maar beroerd geproduceerd. Live sensationeel goed.

In 2007 blikte Jumperjack al nostalgisch terug op 30 jaar eerder, hoe snel gaat de tijd: inmiddels is Stick to Me alweer een dikke 45 jaar oud.

Oktober 1976 ging ik fanatiek naar de radio luisteren, waarbij deze prepuber vooral in hitparades was geïnteresseerd. Diezelfde periode barstte in Londen punk los, iets waarvan ik me niet bewust was. Maar als in 1977 muziek uit dit genre doordringt tot mijn wereldje, word ik gepakt. Vooral door Blondie en The Stranglers omdat die hitparadefähig zijn, maar ook Graham Parker & The Rumour behoren tot de namen die opvallen.
Eind 1977 dringt The New York Shuffle door tot de Tipparade. Ik begreep dat dit pubrock was, ouder dan punk en iets minder hard maar met dezelfde energie. Wel, met de snauwende stem van meneer Parker klopte dat wel. Het werd een heerlijke oorwurm voor het jongetje dat ik toen was.

45 jaar later kwam ik Stick to Me tegen in de bakken van De Groeverij in Houten. Eindelijk gekocht, want nooit eerder gehoord. En o, o, o, wat word ik hier vrolijk van, al is het nergens grensverleggend. Toen niet en nu niet. Maar de energie en de variatie zijn enorm!
Van dit interview met Parker leerde ik dat het album oorspronkelijk veel georkestreerder had moeten klinken, maar dat de apparatuur stuk ging, waardoor alles opnieuw moest worden opgenomen, deze keer met Nick Lowe achter het mengpaneel. Toen resteerde slechts één week, waardoor het resultaat zo gehaast en nerveus klinkt. Maar hoe aangenaam is dat, bovendien passend in de tijdgeest van punk en new wave.

De snijdende stem domineert in de gitaarrock van de titelsong die de plaat aftrapt, maar blij verbaasd hoor ik vervolgens I'm Gonna Tear Your Playhouse Down, waar (bijna?) disco klinkt maar dan wél swingend met onder meer blazers. Het doet me onmiddelijk aan Miss You van de Rolling Stones denken dat echter pas een half jaar later uitkwam. Bovendien is deze Rumourversie nóg lekkerder.
Als vervolgens trage ska / snelle reggae klinkt in Problem Child, ben ik helemaal verkocht. Op de rest van de eerste plaatkant klinkt dan weer de bijtende gitaarrock van de opener, hier en daar bijgestaan door mondharmonica, blazers en strijkers. Vooral dat laatste had ik niet verwacht.
De tweede kant trapt af met de single waarmee het voor mij begon, gevolgd door het rustiger Watch the Moon Come Down in enigszins Springsteenachtige sfeer, idem voor het iets steviger Thunder and Rain. In het swingende Heat in Harlem is de gitaar boven in de mix met blazers om te ondersteunen en aangenaam in lichte reggaesaus gemarineerd, al duurt het met 7 minuten wel wat lang. Afsluiter Raid begint bijna aarzelend, wordt dan midtempo en gaat daarop swingen. Weer zijn daar de blazers. Een melodieus liedje en al is het niet onaardig, het is niet het gehoopte knallende slot. Alsof ik Van Morrison hoor.

Veel muziek paste bij de new wave van die dagen, heerlijk fel met de energie van punk. Bovendien is daar, vooral op kant 2, een gevoeliger kant van Graham Parker, waar The Rumour zich met verve doorheen werkt maar die wat minder aan mij is besteed. Vier sterren, een magere acht vertalend. Fijn plaatje!

Ben op reis door new wave en aanverwanten en belandde zo vanaf Dead Boys bij deze elpee uit oktober 1977, die ik voor de verandering wél heb staan. Was echter vergeten dat ik bovenstaande bericht al had gepost.

Vanmiddag herbeluisterd. Vallen me nieuwe zaken op? Jazeker!

Zo realiseer ik me dat single New York Shuffle dankzij de radio mijn eerste kennismaking was met Graham Parker. Vanmiddag viel me bovendien op dat dit zijn eerste album was waarop hij de energie uit punk en new wave integreerde in zijn muziek. Zijn beste album tot dan toe.
Ook noemenswaardig is dat begeleidingsgroep The Rumour na de vorige Parker Heat Treatment uit 1976 hun eerste plaat zonder de frontman uitbracht, het lekkere Max uit juli '77. Oftewel, een drukbezet kwintet met een begeleidings- en eigen carrière.

In april 1978 zou hun Frogs Sprouts Clogs and Krauts volgen, een maand later verscheen van hen met Graham Parker livedubbelaar The Parkerilla.

Maar ik reis eerst verder door new wave uit het najaar van '77 en kom bij een obscure EP waarop nare dingen over Nederlanders worden beweerd: Another Close Shave van Engelsman John Dowie.

Squeezing Out Sparks heb ik nog op LP gehad de opvolger van bovenstaand album...

Maar nu niet meer?