The Fabelmans (2022)

Met Jaws schepte Spielberg de blockbuster. Films worden nog steeds op die manier gereleased.

Met Raiders blies hij de avonturen film nieuw leven in en met ET had het het grootste kassucces ooit (op dat moment en bracht de hele wereld aan het huilen.

Wat was dan de culturele impact van JO? CGI was al door T2 geïntroduceerd. Maar goed, dat is wel zijn opvallendste werk in de 90’s.

En Schindlers List en Saving Private Ryan zijn toch gewoon de zoveelste films over WW 2. Die werden ook in de jaren 80 al volop gemaakt. Krijg erg het idee dat jij in de jaren 90 bent opgegroeid en het impact op jou had. Maar in historisch perspectief gezien zijn het voetnoten.

Misschien benadert Basto het meer vanuit filmhistorisch of filmkritisch oogpunt en rep_robert vanuit cultureel? De culturele impact van Jurassic Park maar ook Schindlers List is enorm groot. Het zijn echt iconische titels in dat opzicht, zeker geen voetnoten.

Pijn aan mn TaalNazi oog.

Tja, dat heb je het zwaar met de dyslectische types die God schiep.

Ik wilde toch nog wel weer eens een film van Spielberg proberen en hoewel niet al die films slecht scoren blijf ik er toch bij dat ik geen fan ben van zijn films. Behalve dat die films vaak erg druk zijn zit er altijd een wisselwerking in van opgewektheid naar weer sentimenteel. Iets waar ik bij die oude Disneyfilms ook niet goed tegen kan. Na Spielberg (Film, 2017) leek deze film juist goed aan te sluiten maar behalve te lang blijft deze film teveel in de privé-sfeer hangen.

De film begint 10 januari 1952. Een jongeman raakt in de bioscoop gefascineerd door een film en besluit zelf ook films te gaan maken daarnaast is hij geïnteresseerd in de techniek ervan. Maar door gebeurtenissen, wordt hij hierdoor ook wel weer belemmerd.

Eerste half uur is interessant maar wordt daarna sentimenteel maar kent weer oplevingen, omdat de jonge filmmaker doorzet. Maar krijgen we pas aan het einde te zien dat hij het echt gaat maken.

Teleurstellende film ondanks visueel wel mooi gemaakt en film in film fragmenten zijn leuk gedaan. Maar ik miste toch wel wat. Al komt dat in de documentaire toch ook wel wat naar voren, niet een opschepper, kijk eens hoe goed ben ik maar eerder een bescheiden man die wel zijn jeugd blijft meeslepen. Als hij er over vertelt dan begrijp ik dat wel. Maar nu wordt dat vertaald naar een film en dan is die binding weer weg. Hoewel het gelukkig geen zwaar drama is kon het me toch grotendeels maar weinig boeien. Jammer, ondanks dat trailer er wel goed uitziet. (Aldus IMDb losjes gebaseerd op Spielberg's jonge jaren). 3.0/2.0

Een mooi film, maar wel wat saai.

Uitstekende film over een jongen die opgroeit en graag films maakt. Ongetwijfeld de meest persoonlijke film van Steven Spielberg waarbij de liefde voor cinema overduidelijk is. Verpakt als een familiedrama/coming-of-age film. Misschien wat sentimenteel, maar het wist me toch vaak te ontroeren (de rol van Michelle Williams helpt hier ook bij). Prachtig eindshot ook.

Leuk om te zien hoe luchtig deze film begon en de passie voor films die hier in zit verwerkt. Maar ook hoe het dan weer een dramatische sfeer krijgt dat is echt goed gedaan ik vind het pakkend. Mijn enige min punt is dan weer dat ik het iets aan de saaie kant vond maar voor de rest was het prima!.

De slotscène van deze film is fenomenaal en zelfs de aftiteling is de moeite waard om tot het eind af te kijken. De jongeman Fabelmans ontmoet een nukkige oude regisseur, waarin een leuke cameo verstopt zit van een ander beroemde regisseur, en krijgt een korte maar wijze les. Dat het verhaal van Sammy Fabelmans het verhaal is van Steven Spielberg is gekend en blijkbaar heeft Spielberg het advies van de oude regisseur ter harte genomen want de film zit vol met het foefje dat alles te maken heeft met camerastandpunt.

De aftiteling is interessant vooral door de geweldige muziek van Spielberg’s huiscomponist John Williams. Niet voor niets staat hij steevast meerdere keren in de NPO klassiek filmmuziek top 100. Verder valt de samenwerking op met Lucasfilm, aan wie we Indiana Jones te danken hebben, allemaal oude rotten in het vak. Ook grappig om te zien dat er daadwerkelijk van diverse camerasystemen, ook hele oude, gebruik is gemaakt. De filmpjes die Fabelmans tijdens zijn jeugd maakt zijn erg leuk om te zien. O.a. hoe hij zich al jong bekwaamde in het maken van ‘special effects’.

Als kind lijken uren dagen te duren en ook oude lui hebben het vaak aan de tijd. Sommige scenes zijn zo breed uitgemolken, met name in het begin, dat er totaal geen vaart in de film zit en dat het ronduit saai is. Spielberg ontpopt zich als een oude doordrammer en de hele film heeft iets belerends. De stijl waarmee Spielberg beroemd is geworden wordt je wel heel nadrukkelijk door de strot gedrukt, alsof hij wil zeggen: “Kijk, zo dien je een film te maken en een camera te hanteren”. Tel daarbij op het niet bijster interessante verhaal van zijn jeugd waarin zijn moeder, die een carrière als concertpianist is misgelopen en huisvrouw is geworden, er een soort van driehoeksverhouding onderhoud met de vriend van de vader. Op de een of andere manier zit er zoveel vakmanschap in de film “The Fabelmans” dat je na afloop toch weer bewondering hebt voor Spielberg al regisseur, hoewel je je door heel veel saaie momenten moet heen bijten.

Mooie nostalgische film.

Met veel liefde gemaakte film over de passie voor film van de jonge Fabelman.

Leuke excentrieke personages. Ik had van Spielberg cinematografisch wel wat meer verwacht. De filmpjes die de jongen maakt zijn wel super inventief gefilmd, maar verder ziet de film ziet er heel doorsnee uit. Daar had ik meer van verwacht, nota bene in een film over filmpassie.

Wat ik een beetje miste is scherpe humor. Deze film lijkt in meerdere opzichten op Radio Days, maar die film heeft een nog warmere nostalgie en betere humor.

Gezien de hoge punten hier en op IMDb een kijkbeurt waard dacht ik. Hij valt me deels tegen moet ik zeggen. Hierboven lees ik drama bij Moviemeter, maar wel drama dat erg VET is aangezet waarbij luchtig bijna kluchtig wordt neergezet. De film is te luchtig voor drama alleen. Er zitten genoeg komische noten in en dit alles is vrij dik geaccentueerd. Dat is soms best leuk moet ik zeggen, maar de eerste drie kwartier was bijna geen doorkomen aan. Talk talk talk over en weer zodat mijn aandacht op een gegeven moment ging verslappen. Ik dacht als ik hier 2,5 uur naar moet kijken dan eens maar nooit meer. Na 3 kwartier komt er zowat een dramatisch punt in beeld. Apart is dat vrijwel alles vet wordt aangezet. De enige die hier een serieuze rol neerzet is de hoofdrol speler Gabriel LaBelle zelf. De rest van de cast is gedramatiseerd met een komisch randje. Dat is vaak wel leuk om te zien met voor mij het hoogtepunt die vriendin van Sammy Fabelman Chloe East. De zeer gelovige vriendin probeert hem te bekeren tot het Christendom. In haar slaapkamer beweegt ze hem te komen tot de heer, maar is bezig met haar eigen genot. Hier is de komische noot ook erg hoog want ondanks je moet "geloven" tot de heer spot ze behoorlijk mee. In alles "bespeelt" ze met Sammy en opvallend is dan ook dat ze met hem gelijk breekt als ze hoort wat er is gebeurd met zijn ouders. Jawel volgens het geloof kan dit niet, maar ze gaat er wel heel luchtig mee om. Er is geen guldenmiddenweg. Een ander draadje dat door de film loopt is het vreemdgaan van zijn moeder. Dit weet hij subtiel te verbergen, behalve naar haar toe. Het grote middenstuk is dan ook het beste van de film De eerste drie kwartier zijn ruk en ook het eind is zwak uitgewerkt. Dat horizon gedoe vond ik nergens op slaan. Ook de aftiteling was maar gewoontjes. Zodoende kom ik uit op een zesje. Hoofd en staart onvoldoende. Romp een voldoende. Drama dat vet is aangezet met een komische noot. Wat mij vooral tegenvalt is dat het filmen juist het hoogtepunt zou moeten worden van deze film. Maar goed hij heet dus (De familie) Fabelmans en geen Film! of Actie!

Film 3.5
Beeld 4.5
Geluid 4.5
Extra's geen

Een mooie en serene film.

Over de passie van een jongeman, voor de Cinema en hoe deze zich hierin ontwikkeld.

En ook hoe er binnen,zijn familie mee wordt omgegaan.

En zijn ouders, die zelf hun verwikkelingen in het gezinsleven hebben.

En de belevenissen van de jongenman in zijn school tijd.

Waar hij nog meer passie voor de Cinema speels ontwikkelt.

En hoe hij uiteindelijk, hoopt zijn doel te bereiken.

Om een proffesionele film maker te worden.

Uitstekend geacteerd door de cast.

Mooie film muziek en een echte kwaliteits film.

De tweede helft van de film vind ik maar saai. De gezinssituatie en de karakters spreken lang niet genoeg tot de verbeelding om er zo'n op dramatiek gestoelde wending aan te geven. Doodzonde dat deze keuze gemaakt is, want tot dan toe zit ik wel te genieten. De passie voor het filmmaken spat er bij zowel de jongen als bij Spielberg zelf vanaf. Leuk dat de regisseur op een creatieve manier de creativiteit van de jongen in beeld weet te vangen.

Een magere vier sterren.

Wat een geweldige prachtige film is dit geworden. Toegegeven: ik ben fan van Spielberg. De man kan films maken als geen ander en het mooie daaraan is dat je direct kunt zien dat het een Spielberg is. Hier vertelt hij het autobiografische verhaal van de manier waarop hij films is gaan maken. Het acteerwerk is van hoog niveau, het camerawerk is fantastisch, de score past goed bij de film en het script is ontzettend krachtig. Het zal niet ieders ding zijn, want dit is geen avonturenfilm, maar een acteerfilm. Twee en half uur is het iets te lang, maar Spielberg levert hiermee zijn zoveelste perfecte film af. Zelfs de hoofdrolspeler lijkt op latere leeftijd op hem. Vier en halve ster.

Het is vooral een persoonlijke film geworden over de jeugd van Spielberg. Vond het wel eens interessant om gezien te hebben, maar na een keertje heb je het ook wel gezien. De cast deed het wel goed en kwam overtuigd over. Verder zag de film er ook goed uit. Een redelijk lange speelduur, maar saai werd het nooit.

Niet echt geweldig allemaal, ik vond het een lange zit en de film vond ik soms wel wat saai.

Beetje laat. Maar dit dus 100% wat Ercee zegt.

Overigens heeft hij (buiten dat Jaws bv een briljante film is) zelf niks baanbrekenders met die eerder genoemd films gedaan dan met JP, Schindler's List of SVP. Het blijken allemaal toch voornamelijk onverwachte hits te zijn. Jaws is bijvoorbeeld niet met het idee gemaakt om de blockbuster uit te vinden oid en honderden miljoenen winst te draaien. De productie was een totale ramp en door mechanisch falen van de haai hebben ze per toeval suspense toegevoegd aan de film en de film sloeg per toeval aan bij het grote publiek.

Je lijkt nu iets op mij te willen projecteren wat niet waar is. Ik ben in 1988 geboren, dus op JP na kan ik niet bepaald zeggen dat ik sentiment beleef aan SL of SVP. Je zit nu alom geprezen en bekroonde films die honderden miljoenen tot miljarden hebben opgeleverd weg te zetten als irrelevante films. Franchises als JP die nog steeds films produceren na 31 jaar. Of een regisseur relevant is ligt aan de pure cijfers. Niet of jij vindt of hij iets bijzonders heeft gemaakt. Dus je verwijt mij dingen terwijl jij zelf veel meer vanuit sentiment zit te oordelen.

De opening op Omaha Beach in SVP vergelijken met iets wat al tig keer eerder is gedaan voor die tijd vind ik bij voorbaat al een belediging. En zo gangbaar leek SL me ook niet in 1993.

Daarom zeg ik ook dat je puur naar de cijfers en waarderingen kunt kijken wanneer hij als regisseur minder relevant is geworden. Voor over je daarvan kan spreken bij iemand met zoveel macht en nog zoveel credits als producent.

@ rep_robert

Dus Micheal Bay is relevant omdat de Transformer films al jaren veel geld opbrengen?

En de opening van SPR is absoluut jij fantastisch (ik zeg ook niet dat hij niks relevants gemaakt heeft in de 90’s), maar verder is de stijl van die film toch redelijk gekopieerd van Cross of Iron.

Wat eRCee zegt, ik heb het ovrr de impact vannde ontwikkeling van film, niet op de impact op de massa incidentele filmkijkers. Dan zou je ook Harru Potter 7 baanbrekend moeten noemen, want die bracht ook 1 miljard op?

Een geliefde blockbuster is iets anders dan baanbrekende cinema. Zo zijn bijvoorbeeld A bout the soufle en La Notte een stuk relevanter dan Jurassic Park 7 binnen de Cinema.

The last knight was een financiele flop. Daarmee liet het publiek zien dat ze klaar waren met zijn films. Tot die tijd was ie relevant omdat het publiek zijn films als zoete koek slikte. Het bioscooppubliek heeft laten weten dat ze er klaar mee waren. Dus dan ben je met die film minder relevant. Relevantie wordt door de mensen bepaald, niet door snobs die naar technieken kijken. Harry Potter is relevant omdat mensen er massaal van houden. Niet specifiek 1 film. Relevant blijf je enkel en alleen door de mensen die ernaar kijken. Als Harry Potter 3 en 4 verliezen draaien van 500 miljoen per film zouden de delen erna niet gemaakt worden. Zo simpel is het. Het is echt geen hogere wiskunde.

Jurassic Park is verder qua hoe het is gemaakt echt niet minder baanbrekend dan een ET of Raiders. Misschien was T2 eerder, maar bij CGI denkt iedereen 100% aan JP. Die deed er toch een stap bovenop.

Ik heb slecht nieuws voor je, maar relevantie wordt niet bepaald door het publiek. Die bewegen met elke hype kortstondig mee. Of iets echt relevant is binnen de ontwikkeling in de kunst, kan veel beter worden ingeschat door hen die daar verstand van hebben.

Innovatie gebeurd doorgaans buiten het zich van het grote publiek. Die haken doorgaans pas veel later aan.

Verder eil ik JP nog wel wat credits geven, maar het was geen jaws

Ik wou enkele berichten verhuizen naar de pagina van Steven Spielberg zelf, maar dat lukt helaas niet. Wie naast de film nog verder wil discussiëren over Spielberg en niet over de film zelf, kan hier altijd terecht:

Steven Spielberg - MovieMeter.nl

Ik wilde m kijken vanavond ( Prime),maar ik heb niks met het verhaal en niks met Spielberg ( ja 1...Jaws )

Spielberg is een regisseur die op 'safe en zeker " speelt en zich richt tot de kritiekloze massa . Nooit iets verrassends , gedurfd . Ook thema's die de massa toch wel slikt. Hele zalen in tranen bij E.T. , terwijl een docu over Dachau, Sobibor , Treblinka, diezelfde massa onberoerd laat.

De reacties hier lezend doen mij besluiten er geen seconde aan te besteden..Dank mm-ers.

Ik gooi Pulp Fiction er in , Tarantino, die filmgrenzen verschuift en opblaast , een verademing , monoloog van tien minuten tegen een peuter , ja dat is durven.....ik zal m een keer goed vinden , 6e poging.

Het is een familiedrama. Dat lijkt me goed om te weten voordat je aan de film begint, en of je daar zin in hebt. Ik niet perse, en daarom was het een lange zit voor me. Maar niet alleen daarom denk ik. Het gaat te traag, sommige scenes hadden prima de helft korter gekund. Al dat cliche gemeuk op de highschool zijn ook tenenkrommend. Tuurlijk, vast allemaal onderdeel om het dramaverhaal te vertellen, het coming-of-age van de zoon. Het zou zo een 'waargebeurd verhaal' kunnen zijn. Ik had liever gezien dat de film zich ontwikkelt zou hebben rondom de filmliefde van hem. De film doet zijn best luchtige scenes en zelfs hele stukken in te lassen, maar het verbloemt het thema niet. Ik heb daar niks mee verder. Acteerwerk en beeldvorming zijn uitstekend in orde, daarom lastig een diepere onvoldoende te geven.

Ik ga films graag blanco in, zonder -teveel- verwachting. Achteraf leer je dus wel eens wat. Blijkbaar een autobiografische prent van Spielberg. Dat verklaart eea natuurlijk en dat zal ongetwijfeld invloed hebben op de hogere waarderingen en zelfs 7 Oscarnominaties.

Een mooi drama met ook de beelden uit die periode

Of het een topper wordt valt nog te bezien

Maar prima gemaakt

3.5***

Oké, maar ook een film die me op geen enkel vlak wegblaast, en ook een beetje te lang is. Nostalgiefilms kunnen me soms wel raken, maar deze doet dat niet echt. En bovendien zijn er ook wel misschien een beetje te veel van dit soort films op de markt. Leuke cameo/scène op het einde wel, meest memorabele aan de film ook.

De vraag is al onnoemelijk vaak gesteld, maar blijft niettemin donders interessant: wie of wat staat aan de wieg van het kunstenaarschap? Verrassend is dat niemand minder dan Steven Spielberg, in zekere zin toch vooral de koning van het entertainment, er een film over maakt, autobiografisch dan nog wel. Het levert sprankelende cinema op, waarin de regisseur ook meteen tracht bloot te leggen wat het witte doek van andere kunstvormen onderscheidt. Fictie verwordt dankzij een virtuoos samenspel van techniek, licht, montage, ritme en nog een rits andere parameters tot magie. Film is immers geen afkooksel van de werkelijkheid, het is een alternatieve realiteit die de reële wereld naar de kroon steekt. Met ingrediënten uit de een werkelijk universum boetseert een regisseur zoiets ongelofelijk als een verbeelding echter dan het echte leven. Cinema als emotionele megafoon, maar ook als instrument om gevoeligheden hanteerbaar te maken, de dagdagelijkse sleur meester te kunnen, angsten behapbaar te maken, ja zelfs controle te verwerven.

Onvergetelijk is meteen de openingssequens, waarin de kleine Spielberg helemaal niet naar de cinema wil. Onder lichte dwang geraakt hij evenwel betoverd. Het narratief is echter ingewikkelder, want Spielberg alias Fabelman leert al snel dat zijn medium niet onschuldig is. Wat door de anekdotiek van alledag ondergesneeuwd geraakt, puurt zich uit in motion picture. Het kind kan niet loyaal zijn aan vader en moeder. Als kunstenaar - op dat moment nog tegen wil en dank - brengt hij niet alleen vreugde, maar ook pijn.

Door ook deze pijnlijke biografische bladzijde aan te raken, geeft Spielberg getrouw antwoord op de vraag hoe een onooglijke Fabelman kan uitgroeien tot de illustere Spielberg. Er komt uiteraard talent bij kijken, misschien zelfs iets als neurose. Een roeping? Daarnaast heeft een mens echter geluk nodig. En middelen. En nog meer geluk. Ja, vooral dat.

‘The Fabelmans’ mediteert onderweg niet alleen over de genese van een artisticiteit waarvoor het familiale begrip slechts eenzijdig is. Tegelijk is het een studie naar intrafamiliale dynamieken, een portret van een onthutsend antisemitisch Californië, een geestige coming-of-age met seksueel ontwaken en, niet in het minst, een eerbetoon aan wat zoiets overbodig, zoiets onzinnig, zoiets uitdrukkelijk nutteloos als cinema vermag. Als de tranen op zijn, leert het witte doek de mens terug grienen. En als er niets meer om te lachen overblijft, bestaat er toch nog zoiets als de lach zoals alleen film die kan opwekken. Kunst is nodig, niet ondanks, maar omdat ze nergens voor dient. In een tijd waarin efficiëntie en spitstechnologie sleutelwoorden zijn van het Moderne Evangelie, is cinema een louterend ritueel waarin iedereen kan thuiskomen. Aangezien ‘The Fabelmans’ dat allemaal vertelt, zij het tussen de regels door, is het een hartverwarmende en hartroerende film. Eentje die het hart verovert, en betovert. En in die optiek, dan toch, old school Spielberg…

3,5*

Ver boven mijn verwachtingen. Grotendeels een autobiografisch werk, waarin Spielberg zijn roeping tot cineast verbindt aan het familiedrama dat zich op de achtergrond afspeelt. Zijn moeder was duidelijk de spilfiguur die de drijvende kracht was in de richting die hij insloeg als aspirant cineast; een overweldigende en adembenemende rol van Michelle Williams ... alle scènes waarin Sammy er op film achter komt dat zijn moeder een affaire heeft met vriend des huizes Bennie, en de wijze waarmee hij haar ermee confronteert is een staaltje cinema waar ik haast van mijn stoel geblazen werd. Het zit 'm bij Spielberg toch altijd in de manier waarop het gebracht wordt. Bij vele andere regisseurs zou je er vrij onverschillig bij blijven maar hier niet. Hij verandert het in een magisch moment voor de kijker, met die dramatische pianomuziek op de achtergrond en het steeds verder vertragen van het beeld van zijn moeder tot er alleen maar een veelzeggende blik overblijft tussen twee geliefden, alsof dit noodlottig moment zich in zijn geest brandt. Behalve Williams acteerde zowat iedereen super. Paul Dano als de doorbrave vader en vooral LaBelle met zijn dromerige uitstraling.

Van een familiedrama wordt de film dan meer een high school film met twee pestkoppen en een vriendinnetje die hun intrede doen. Het vriendinnetje met haar christelijk fanatisme vond ik eigenlijk helemaal getikt. Maar de toon wordt iets minder zwaarmoedig en dramatisch alsof het abces eindelijk behandeld was. De ontmoeting met John Ford maakt de cirkel helemaal rond en dat was ook best fijn... Zoals het hoort bij een goede film, krijg je met de Fabelmans een heel scala van emoties over je heen, en maakt Spielberg van zijn eigen leven een nieuwe droom op het scherm.