Maya (2018)

Tja, wat moeten we hier nu mee? Snottertante Hansen-Løve wederom met een smartlap om U tegen te zeggen. Kitscherige natuurplaatjes, stroperig sentiment, onbeschaamde romantiek, op een gegeven moment is er zelfs een nummer van Barbara Steisand te horen, ik lieg niet. Ten huize Assayas / Hansen-Løve zijn de jaren '60 nog springlevend, vandaar dat de personages in hun films steeds de Parijse bourgeoisie verlaten om geitenkaas te produceren of 'zichzelf te ontdekken' in Goa. Cynische pundits spreken van een 'Eat, Pray, Love voor gevorderden', maar zo ver wil ik toch niet gaan. De beelden - hoe idyllisch ze ook zijn - voelen nergens 'leeg' aan, maar kennen een zekere rijkdom en zouden levendig genoemd kunnen worden. Hansen-Løve is trefzeker in haar regie, schuurt soms tegen het soapachtige, maar is wel teder tav haar personages, wat anno 2019 toch niet meer zo vanzelfsprekend is. Vooral het hoofdpersonage behandelt ze met véél tederheid, maw de overdreven 'female gaze' is net als in L'Avenir weer aanwezig. De camera fetisjeert beau gosse Roman Kolinka, de ultieme fantasie voor rive gauche cougars: een schijbaar gevoelige kerel, maar ook wel lekker stuurs en stoïcijns en onvriendelijk en zo. Met een onverzorgd baardje. Gelukkig is zijn tegenspeelster Aarshi Banerjee een prachtige verschijning: spontaan, gevat, sensitief, goede jukbeenderen... kortom, een schoonheid in de klassieke zin van het woord. Daarom kan je Maya het best beschouwen als een hedendaagse update van een 50's Hollywood melodrama, een à la Manckiewicz tranentreker voor onze lege, verderfelijke tijden.

Plotloze film dat veel weg heeft van een toeristisch promotiefilmpje over India.