Lost Highway (1997)

In de beeldende kunst zijn we inmiddels zover, voor films zal dat toch nog wel even duren denk ik, ook voor mij in de meeste gevallen.

Inhoud heeft altijd een bepaalde vorm en vorm heeft altijd een bepaalde inhoud.

David Lynch speelt bewust met stijlfiguren om iets over het onbewuste te zeggen.

De toch gewoonweg absurditeiten worden met zoveel serieus aplomb gebracht dat het bijna grappig wordt wat denk ik toch niet de bedoeling was, zo ja: geniaal en ben de enige die het snapt: -)

Dat je het snapt blijkt niet uit je waardering en uitleg.

De fan club kan wel wat meer gevoel voor humor gebruiken maar dat gaat kennelijk niet samen.

Als "lid" van de fanclub zie ik dan weer wel de humor van een imploderende "shack" in combinatie met "What the fuck is your name?" Maar ik begrijp dan ook wat The Mysterie Man voorstelt. In Twin Peaks verschijnt hij ten tonele onder de naam Bob.

De fanclub ziet de humor juist wel. Jij daarentegen gaat ervan uit dat het nergens humoristisch bedoeld is. Maar ja, als je niet onbevangen kijkt naar de geprojecteerde film maar druk bezig bent met het projecteren van veronderstelde bedoelingen, dan is Lynch (en zen) niks voor jou.

Mij ook behalve de laatste aflevering.

Ah ja wel interessant en inderdaad, het hoeft niet "ergens over te gaan", misschien wel liever niet zelfs.

Ik was wat kort door de bocht. Laat ik het nog eens proberen:
het begint allemaal stijlvol en intrigerend wat nieuwsgierig naar het vervolg maakt. Maar de boel ontspoort vervolgens dermate dat het niet meer serieus te nemen is. Het is de vraag of dat nou zo bedoeld is, hoewel ik best wel oog heb voor onderkoelde humor krijg ik de indruk van niet.
Mag allemaal natuurlijk alleen vind ik het dan toch tegenvallen. Als ik deze film 20 jaar eerder had gezien had ik hem waarschijnlijk beter gevonden, het doet nu achterhaald aan.
Anyway, ook helemaal prima uiteraard als iemand anders het allemaal wel de moeite waard vind.
Misschien wat flauw van mij om over "fanclub" te beginnen maar ik kreeg die indruk omdat sommigen wel erg fanatiek het laatste woord willen hebben met repliek op een mening die afwijkt van de hunne.

Was even van plan om het nog eens te proberen. Maar na het lezen van enkele commentaren, waaronder het mijne, toch maar voor iets begrijpelijkers gekozen. Maar... komt wel weer een keer.

In de Jaren ’90 maakte ik de geboorte van instant meesterwerken mee. Films als Seven, Jackie Brown en The insider … toen ik uit de bioscoop kwam wist ik : dat waren de films die tussen de gevestigde waarden als Rear window, Apocalyps now en 2001 a space adessey mochten staan. Maar met Lost highway ik had steeds een reserve gevoeld. Het voedde zich als een smeulend vuurtje van ‘toch niet’ dat met iedere herziening heviger werd. Ook bij deze herziening (we zitten we inmiddels met een stokend vuurtje) is dat hoe ik Lost hignway beleef. Graag gezien, een opwindende en fascinerende film die finaal tekort komt om in de hoogste klasse te pronken. Deze moderne film noir waarin droom en realiteit door elkaar lopen, waarin de vicieuze circel de zelfontdekking van Fred betekent die gedoemd is te vluchten van zijn identiteit en rent op een lost highway waar geen einde aankomt. Maar de dualiteit van de film is ook dat er een lineaire structuur in de film zit (Fred in het heden, Fred droomt, Fred ontwaakt) waarin droom en realiteit mooi gescheiden zijn (Fred = realiteit, Pete = droom).
Er zijn hier al zeer veel verklaringen gegeven hoe je de film kan bekijken en ook ik heb een theorie.

Het zinnetje uitgesproken door Fred in het begin van de film lijkt mij de sleutel om het ongrijpbare ietwat grijpbaar te maken: I like to remember things my own way, how I remember them, not necessaserlay the way they happened.
Fred vermoordt zijn overspelige vrouw (de zwartharige Arquette) door jaloezie maar hij verdringt het. Videobeelden zijn de expressie van wat echt is gebeurd maar Fred wil dit niet zien, Hij wordt iemand anders, een onschuldige (een droom ?) Pete maar zijn oud leven komt af en toe binnendringen. De jazz muziek in de garage waar hij een hekel aan heeft, Arquette als blonde, hij krijgt van Eddy een tape (waargebeurde feiten dus) zodat hij weer meer en meer Fred zal ontdekken. Wanneer Pete ook een moordenaar wordt (per toeval) begint de identiteit van Fred terug over te nemen, de mysterie man komt te voorschijn (een voorbode van zijn gespeten persoonlijkheid die een nieuwe identiteit komt claimen nl die van moordenaar). De overname is definitief in de woestijn na de vrijpartij met Arquette wanneer Arquette duidelijk maakt dat hij haar nooit kan bezitten maw Arquette zal ontrouw blijven en daardoor keert Fred terug naar het begin, de mystery man als onderdeel van onderbewuste is de wake up call/hij verstoort de droom, Fred waarschuwt zichzelf dat hij een moordenaar is (Dick Laurent is dead) en vlucht, de gespeten persoonlijkheid (cf titel die gespeten verschijnt) vlucht weg.
Fred zit in een lus waar hij zichzelf (moordenaar) ontkent en steeds vlucht maar de werkelijkheid (hij is een moordenaar) haalt hem telkens in.

Uitgerekend op de heiligste dag der heiligen moet ik deze godslasterlijke gedachte noteren nl Lost highway heeft een mindere beleving dan MD en Blue velvet. Het universum van highway en auto’s (de garage, Eddy als wraak der doodrijders) is iets te middelmatig als fantasie vind ik en daarom geen meesterwerk. Vooralsnog geen bliksemschicht te zien ...

Volgens mij is het laatste shot: van zijn exploderend hoofd in de auto, eigenlijk dat van zijn executie in jail
weet ik ook veel

Geniaal meesterwerk! Lynch zijn films woren met de jaren enkel beter. Fijn ook dat ze op 4k verschijnen. De Criterion 4k UHD is echt een pareltje.

5*

Dit is wel zo'n film, die je compleet verbijsterd achter laat. Het raadselachtig begin werkt al heel goed, maar daarna jaagt een wel heel mysterieuze creep je de stuipen op het lijf. Dat de film daarna weer normaal verloopt is schijn. De paralellen lopen uiteindelijk toch weer door elkaar en ontsporen . Wow, Lost Highway is een sterk staaltje film.

Indrukwekkende Lynch. Na afloop m’n gedachten wat op een rijtje proberen te krijgen en ik ben er totaal niet uit geraakt en dat is prima zo. De freudiaanse verklaring die ik hierboven tegenkwam, was misschien de sterkste. Daar ben ik zelf uiteraard niet geraakt. De muziek en de afwisseling tussen de sobere setting en felle kleuren zit echt geweldig in elkaar. De intrede van de ‘mystery man’ op het feestje waar Renee en Fred aanwezig zijn, kan menig horrorfilm een puntje aan zuigen. Geweldig, de presence van Robert Blake is voer voor nachtmerries. IJzingwekkende blik, rustig en o zo berekend. Klaar om op elk moment toe te slaan. Als kijker kan je volgen tot de moord van Fred, maar wanneer Fred wordt ingewisseld voor Pete moet je eigenlijk de rol lossen. Alles wat nadien komt, is uiterst ambigu. Je wil als kijker die puzzelstukjes in elkaar doen passen. En dat lijkt te lukken wanneer je de identiteit van Dick Laurent leert kennen en wanneer Andy, Renee/Alice en de Mystery Man terugkeren. Maar Lynch gooit telkens er telkens wat foute puzzelstukjes in en heeft er ook een aantal weggenomen. Als je ervanuit gaat dat Pete enkel een droom is van Fred in de gevangenis nadat de dokter hem het slaapmiddel toedient, is vooral de Mystery Man moeilijk te plaatsen in het geheel. Er komt in elk geval nog wel eens een herziening aan, maar ook die zal nooit alle vraagtekens kunnen wegnemen.

Weet niet goed wat ik van deze film moet vinden. Surrealistisch wellicht, maar je kan het ook vaag noemen. Het is wel duidelijk dat gebeurtenissen niet lineair zijn, maar de personages die door elkaar heen lopen en onlogische gebeurtenissen (zoals de verwisseling in de dodencel) maken het er niet makkelijker op. De film boeit wel maar er blijft iets onbevredigends hangen. Leuk dat het gevangenisnummer van Fred optelt tot 23 trouwens.

Welbeschouwd verbeeldt de glazen salontafel scene de kern van de film.

Hoezo?

Vanwege een splijtende (als in tweeën splitsen) hoofdpijn.