De pudding club

Een absurdistische comedyserie vol heerlijk losgeslagen chaos en creatief uitgevoerde, grove onzin.

“Beste witte chauvinistische fascisten. De pudding club is de meest walgelijke, seksistische, racistische, kindonvriendelijke, mensonterende rommel op de televisie. Noemen jullie dit nou serieus komedie?”

Feitelijk onjuist is het niet, de e-mail die in de laatste aflevering van De pudding club wordt opgesteld door een woedende kijker van de nieuwe serie onder supervisie van Flip van der Kuil en Stephen Miras. Hun komedie, die vorige maand vrij stilletjes werd gedropt op Prime Video, mikt dan ook bepaald niet op een zachtaardig publiek. De humor is hier op z’n minst aanstootgevend, en als dat je niet bevalt, rot je maar op. Niet voor niets wordt de klagende kijker nog voor het verzenden van de e-mail neergeknald.

Wie het heeft volgehouden tot die laatste aflevering is tegen die tijd wel wat gewend. Er zijn dan al piemelvernietigende nepvulva’s langsgkomen, een ‘zwerverboerderij’ (zoals een kinderboerderij, maar dan voor zwervers), en de volwassenwording van een heuse poepbaby. Welkom in De pudding club!

De serie draait om de sessies van vijf psychiatrische patiënten en hun begeleider Ingeborg (Loes Schnepper), die samenkomen in een gymzaal om (ongeveer) te onthullen hoe ze in die ruimte zijn terechtgekomen. Te weten: een masturberende ‘Aapman’ (Gijs Naber), cynische clown Gerard (Ruben van der Meer), toiletjuffrouw Nicole (Jelka van Houten), ‘kindervriend’ Abdel (Mert Ugurdiken) en aspirant-striptekenaar in konijnenpak Maat (Fresku).

De verhalen van de patiënten bieden meerdere talentvolle regisseurs (onder meer Henry van Loon, Teemong en David-Jan Bronsgeest) de kans om uit te pakken zoals ze dat verder zelden kunnen (of mogen) doen. Neem bijvoorbeeld de vierde aflevering over ‘Aapman’, geregisseerd door Aanmodderfakker-regisseur Michiel ten Horn. In een kleine twintig minuten springt het heen en weer tussen tijdreizen naar de prehistorie, een satire over de boekenwereld, romkom én musical: krankzinnig, maar toch vooral ontzagwekkend.

De pudding club neemt onderweg meer absurde, grove en smerige bochten dan wellicht goed is voor een mens, maar het werkt wel. Het losgeslagen nihilisme is bij vlagen zó creatief dat het onmogelijk is om niet mee te gaan in de gekte. Ster van de serie is daarbij Schnepper, die de hele dag moet luisteren naar al dat “gezeik” van haar patiënten, en gaandeweg steeds verder doordraait.

Of die creatieve gekte aanstootgevend is of briljant, is vooral een kwestie van smaak. Maar ook het meest smakeloze kan behoorlijk smaakvol gemaakt zijn. In dat opzicht is De pudding club een van de creatiefste Nederlandse series van de laatste tijd.

De pudding club is sinds 1 mei 2024 te zien op Prime Video (VoD).